δε θα σε ξεχάσω ποτέ

πόσο Σαγάπησα... Με όλο τον πόνο και την αυτοκαταστροφή που φέρνει ένας νεανικός και ανεκπλήρωτος έρωτας. Με πόση ταπεινωμένη αγάπη έσκυψα το κεφάλι μου μπροστά στη δίκαιη αυστηρότητα των ματιών σου όταν τη σκληρή σου απόφαση μου εξηγούσες. Δε χρειαζόσουν να μου μιλήσεις. Οταν δεν ήθελες να μου μιλήσεις το έβλεπα στα μάτια σου, το έβλεπα στα χέρια σου, το έβλεπα στον ποδόγυρο του άσπρου φουστανιού σου. Και παντα σιωπούσα. Στο θέλημά σου πάντα πιστός ήθελα να μένω. Τί χαρά να σε υπακούω!
Πόσο ευτυχισμένο με έκαναν οι σύντομες συναντήσεις μας που δεν μπορούσες να αποφύγεις. Ανώτερη μου σε όλα. Στο πνεύμα, στην καρδιά, στο χαρακτήρα. Τί ευτυχία να στέκω εκεί δίπλα Σου, ταπεινός και ευλαβής θαυμαστής Σου.

Ούτε θεός ούτε θνητός μπορούσε να δει πως ημουν διαρκώς γονατιστός μπροστά σου.Μόνο εσύ μπορούσες να τα βλεπεις και να τα καταλαβαινεις όλα. Πάντα σε προσκυνούσα, πάντα έσκυβα να φιλησω το άγιο χέρι και το πόδι Σου. Κι όλο και κάποια αφορμή έβρισκα για να σε υπηρετώ. Όλα τα έβλεπες και όλα τα καταλάβαινες. Τίποτα δεν μπορούσα να Σου κρύψω. Δεσπότισσα είσαι ακόμα στο μικρόκοσμό μου.Όλοκαι πιο σκληρή και ειλικρινής γινόσουν, για να με γιατρέψεις. Σαν καλή Βασίλισσα που το θάρρος και τη δύναμη έχει, τη σκληρή απόφαση να πάρει. Κι όλο έπεφτα και ολίσθαινα. Και άρχισα να σου κλέβω χαμόγελα, ματιές. Την προσοχή που σε ολο τον κόσμο μέχρι και στα πουλιά απλόχερα μοίραζες ζήταγα να κλέψω. Κι έπεφτα στα μάτια Σου. Και με έπιανε μια λύσσα να πέσω στα πόδια Σου και να σε ικετέψω να πάρεις τη ζωή μου και να την κάνεις ό,τι θες. Τον οίκτο και την περιφρόνησή Σου η ψυχή μου λαχταρούσε μιας και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να νη χάσω την παραμυθένια ύπαρξή Σου. Όλα τα έβλεπες και όλα τα καταλάβαινες.
Και μου έδινες με συμπόνοια φάρμακα πικρά. Για τις μικρες μου ανταρσίες με κοφτερές τύψεις και ενοχές με τιμωρούσα. Το πάθος μου το καταλάβαινες και χωρίς να με προσβάλλεις με έκανες πέρα. Μια βαθιά μαχαιριά για το καλό μου.
Πόσο βαθιά αγαπώ αυτούς τους πόνους. Γιατί αυτοί με κρατούν κοντά Σου.
Γιατί χωρίς αυτούς θα ξεχάσω τα μάτια και το χαμόγελό Σου. Χωρίς το σφιξιμο τηςκαρδιάς θα ξεχάσω τα λατρευτά Σου χέρια. Χωρίς τη βραδινή μελαγχολία θα ξεχάσω το άσπρο Σου φόρεμα. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.

 

..τελικα τι ειδους σχεση ειχατε?

 

δύσκολο να το καταλάβεις αν δε το εχεις ζήσει. είναι το να αγαπάς μια Γυναίκα με όλη σου την καρδιά και να θες να είσαι για πάντα σκλάβος Της αλλά Εκείνη να μη σε θέλει στη ζωή Της. υπάρχει κάποιος που με καταλαβαίνει ή εχει ζησει κάτι παρόμοιο?

 

Απάντηση: Re: δε θα σε ξεχάσω ποτέ

Ναι υπαρχει φιλε μου.

Θα σου ελεγα να μην το σκεφτεσαι. Ξερω ομως οτι ειναι αδυνατο.

 

Τιποτα δεν ειναι αδυνατο tanqerine.... δυσκολο ναι αλλα αδυνατο οχι!
Ολα στα μυαλο μας παιζουν. Καλο ειναι να παιξουν οπως θελουμε εμεις και οχι οπως θελουν ''αυτα''....

 

οι παιδικοί μας έρωτες...

 

Απάντηση: δε θα σε ξεχάσω ποτέ

Aγαπητέ φίλε πάντα στη ζωή μας οι μεγαλύτεροι και πιο έντονοι έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι

 

Re: Απάντηση: δε θα σε ξεχάσω ποτέ

Άρα όλο κι όλο που έχουμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε να μην εκπληρώνουμε ποτέ τους έρωτές μας.

Βρε δεν πάτε καλά. Άντε συνέλθετε, που το παίζετε και γιόγκι στο Θιβέτ. Βρεγμένη μαγκούρα από χέρι Σαλονικιάς σας έτυχε ποτέ; Εκεί να δεις ένταση. Άντε βραδιάτικα, σαλεμένοι...Θου Κύριε...και πρέπει λέει να γίνω και πιο γλυκιά αλλιώς θα τις φάω...πάλι... 

ΥΓ. Bootlick, δεν απευθύνεται σε σένα αυτό το ποστάκι...Je m' excuse...

ΥΓ2. Ωραίο το κειμενάκι, μπράβο doulos. Κουράγιο αγόρι μου, η ζωή είναι σκληρή κλπ. κλπ.

 

Απάντηση: δε θα σε ξεχάσω ποτέ

......αυτός, Αυτή και τα μυστήρια........... και στο βάθος το ΖΟΝΚ! (συγκρατήσουυυυυυυυ.............)
ΟΥΦ! οκ Συγκρατήθηκα!

 

Απάντηση: δε θα σε ξεχάσω ποτέ

doulos, όταν ξεπεράσεις το τελευταίο στάδιο διαχείρισης κρίσης, αυτό της αποδοχής, και ειδικά όταν θα βρεθεί κάποια άλλη να μυθοποιήσεις εκθρονίζοντας την τελευταία, θα συνειδητοποιήσεις πως το "ποτέ" είναι πολύ βαριά λέξη.

ΥΓ. δεν υπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτες

 

σωστο!!αλλα μπορεις να το ελενξεις απολυτα?μαλλον οχι..αρα ασε την ταινια του μυαλου σου να παιζει

 

Re: Απάντηση: δε θα σε ξεχάσω ποτέ

Αν και ουσιαστικά έχεις δίκιο, το εννοούσα λίγο διαφορετικά. Εννοούσα την άρνηση ή την αδυναμία μίας γενναίας βουτιάς στον κύκλο της φθοράς. Θα με ενδιέφερε να δω αν ένας έρωτας είναι τόσο μεγάλος που δεν φθείρεται στα δύσκολα. Είναι προφανές ότι ο ανεκπλήρωτος έρωτας - με την έννοια ότι ποτέ δεν γνώρισε την φθορά - θα είναι έντονος ακόμη και ως ανάμνηση.

Τι να πω...Εμένα μου αρέσουν τα δύσκολα...