κατά την διάρκεια μιας τιμωρίας

Σου επιβάλλετε μια τιμωρία.
Είτε είναι σωματική, είτε είναι χρονική, είτε και τα δύο.
Μια τιμωρία που στο τέλος της θα σου δοθεί "άφεση αμαρτιών" για ότι έκανες.

Κατά την διάρκεια αυτής της τιμωρίας, τί σκέφτεσαι, τί νοιώθεις, πως συμπεριφέρεσαι μέσα σου?
Νοιώθεις κάποια "ιδιαιτερότητα" μέσα σε όλο αυτό ή απλά υπομένεις μέχρι να τελειώσει?
Νομίζεις πως έχει διαφορά (πάνω σου) αν είναι η πρώτη τιμωρία που σου επιβάλλετε (είτε γενικά σαν υποταχτική/ος, είτε από τον συγκεκριμένο άνθρωπο που είναι Κυρίαρχός σου), από το να έχεις τιμωρηθεί και άλλες φορές?
Και τελικά, "μαθαίνεις" μέσα από αυτές τις τιμωρίες ή σου είναι άλλο ένα "παιχνίδι" με αρχή, μέση και τέλος?

 

Ρωτάτε τι σκέφτεται, τι νοιώθει και πως συμπεριφέρεται κάποια σε μια τιμωρία....Μια ερώτηση που δύσκολα μπορεί να απαντήσει κανείς μέσα σε ένα ποστ χωρίς να αναγκαστεί να μειώσει κατα πολύ την ένταση των συναισθημάτων, των σκέψεων και των βιωμάτων.....

Σκέφτεται.....το λάθος της...τις συνέπειες του λάθους της σ’ Εκείνον, σ’εκείνη.... Προσπαθεί να κατανοήσει τι ακριβώς έκανε και αναγκάστηκε ο Κύριός της να την τιμωρήσει.... Ναι της έχει εξηγήσει αλλά εκείνη θα το ψάξει ακόμα περισσότερο στην ψυχή της..... Να βρεί την «πηγη» μέσα της που την οδήγησε σε λάθος σκέψεις και πράξεις και ανυπακοή


Νοιώθει έντονη την ανάγκη να γίνει καλύτερη, να μην ξανακάνει το ίδιο λάθος, να μην Τον ξαναστεναχωρήσει.... νοιώθει τύψεις που Τον απογοήτευσε...νοιώθει όμως και ευγνωμοσύνη που Εκείνος θέλει να την κάνει καλύτερη. Αυτή είναι η «ιδιαιτερότητα» που προσωπικά νοιώθω αυτές τις μέρες που βιώνω την πρώτη μου τιμωρία.

Εκείνος ενδιαφέρεται να με κάνει καλύτερη σε κάτι, αυτό μου δίνει δύναμη να αντέξω και να μην βουλιάξω ώστε να μπορέσω να «δουλέψω» μέσα μου, να μάθω, να ανέβω ένα μικρό σκαλοπατάκι.

Προσωπικά δεν θα μπορούσα απλά να «υπομείνω μέχρι να τελειώσει» γιατί απλά κάτι τέτοιο θα με τσάκιζε....έτσι όπως το καταλαβαίνω είναι σαν να μην πολύ κατάλαβα γιατί τιμωρήθηκα και λέω «κάνε υπομονή μέχρι να τελειώσει».....το μόνο σίγουρο θα ξανακάνω το ίδιο σφάλμα σύντομα....φάυλος κύκλος που έχει τελικό αποτέλεσμα όχι ευχάριστο....... για κανέναν....

«Παιχνίδι» δεν μπορεί να είναι μια τιμωρία, δεν νομίζω να είναι εφικτό να την δω έτσι όταν Τον έχω στεναχωρήσει, απογοητέυσει κι Εκείνος κάνει προσπάθεια να με διορθώσει..... Εκτός αν αναφέρεστε σε kinky play, οπότε δεν μπορώ να απαντήσω....διαφέρει πολύ απο αυτό που βιώνω.
Αντιθέτως μαθαίνεις ναι..... συνειδητοποιείς....μετανοιώνεις...μαθαίνεις να υπακούς ακόμα και όταν Εκείνος δεν είναι εκεί να το δει...δεν έχει σημασία....είναι σημαντικό για σένα....και θα το «δει» κι Εκείνος......

 

πολύ καλή η προσέγγιση pleasing!!
(keep working on it, the result will be 'joy' )

νομίζω ότι με κάλυψε επ'ακριβώς!

 

δεν περναει δηλαδη απο σταδιο "θυμου", πεισματος και οποιαδηποτε αλλα συναισθηματα μεχρι να αφομιωσει την τιμωρια?
ετσι ολα ροζουλια και ξεκαθαρα και ομορφα σαν απο εγχειριδιο της καλης σκλαβας?

 

@ pleasing,

πολύ καλό ποστ, σ ένιωσα, έτσι ακριβώς είναι και για μένα η τιμωρία δεν είναι παιχνίδι. Μα δε μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει και μία σταγόνα ηδονής σ αυτήν ή ότι δεν έχω κάποιες στιγμές την αίσθηση ενός μοναδικού βιώματος που αφήνει μέσα μου πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό βίωμα η τιμωρία, όσο σκληρό και να είναι, αυτό προσπαθώ να πω δεν ξέρω αν είμαι πολύ κατανοητή γιατί δεν το καλοκαταλαβαίνω και η ίδια.

Έχω προβληματιστεί κι εγώ πάνω σ αυτό αυτές τις μέρες. Μπορεί να νιώσει όχι απλά "θυμό" αλλά θυμό με μαύρα και κεφαλαία γράμματα μιά τιμωρούμενη.

Επόμενο είναι. Τα τρία πρωταρχικά συναισθήματα είναι ο φόβος, ο πόνος και η ανακούφιση. Ο θυμός είναι κι αυτός μιά μορφή ανακούφισης στον φόβο και τον κάθε μορφής πόνο.

Ενιωσα σε μία τέτοια περίπτωση τρομερό θυμό, χωρίς στόχευση, χωρίς εξήγηση, σα να ήρθε από το πουθενά, ξαφνικά και κεραυνοβόλα. Απίστευτο συναίσθημα. Σα να ήταν η ψυχή μου ένα πηγάδι με καθαρό νερό και ξαφνικά να γέμιζε η επιφάνειά του, με σαπιόξυλα, σκουριασμένα καρφιά, σαπρόφυτα, τοξίνες και κουφάρια.

Ωραία.

Τον ένιωσα, άφησα την πικρίλα του να μείνει στο στόμα μου, όσο εξυπηρετούσε κάτι αυτός ο θυμός, μετά ένιωσα ότι ήταν επειδή φοβόμουν, λίγο λίγο ένιωσα ότι δεν είχα να φοβάμαι τίποτα, μετά άρχισε όλος αυτός ο θυμός να φεύγει και σε λιγάκι ξεπιάστηκε και το πόδι μου που είχε πιαστεί και αυτό από το νεύρο <χ>

Είναι και ο θυμός, μαζί με την πίκρα, το παράπονο, την αίσθηση της απώλειας, την αίσθηση των χαμένων απολαύσεων, το πείσμα, την απορία, την συμφιλίωση, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, πράγματα που νιώθουμε κατά την διάρκεια της τιμωρίας.

Και στο σημείο κορύφωσης, η αίσθηση της αποκάλυψης (epifany), αυτό που ανακαλύπτεις, που μαθαίνεις και που γίνεται απολύτως πολύτιμο.

 

για το θυμό ή την αίσθηση του "αδικημένου"... που σαφώς και προφανώς κάποιες στιγμές (όταν δεν εχουμε κατανοήσει το λάθος ή τον λόγο της τιμωρίας) είναι εκεί μαζί μας... Νομίζω ότι αποσύρεται σύντομα απο το προσκήνιο των συναισθημάτων , αν πρωταρχική μας σκέψη είναι ότι πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για Εκείνον ,ωστε να επιβάλλει μια τιμωρία.
Ετσι η διαδικασια της κατανόησης και της αποδοχής του λάθους , έρχονται να καλύψουν πολύ σύντομα τον θυμό ή ότι ανάλογο

Επίσης αγαπητε Afenti Epithimiwwn, σίγουρα είναι διαφορετικά τα συναισθήματα πουπροκύπτουν αν είναι η πρωτη τιμωρία ever, μιας υποτακτικής...ή αν εχει περάσει απο διάφορες δοκιμασίες.

Απο την άλλη, δεν είναι θεμα ροζ ή μαύρου,είναι απλά τρόπος σκέψης και πως έχουν "περαστεί" εξ αρχής κάποια σημαντικά μηνύματα απο τον Κυρίαρχο.
Θυμός σημαινει αισθανομαι αδικημένος (στην περίπτωση τιμωρίας)>>>>
Αδικία...σημαίνει αυτομάτως αμφισβήτηση.>>>
Αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Κυριάρχου σημαίνει... χμμ αλήθεια τι σημαίνει??

(κοίτα τώρα που σε οδηγουν οι συνεπαγωγές!!! γι'αυτο ποτέ δεν τα χα καλά με τα μαθηματικά!! κατι ήξερα!! όλο μπελάδες είναι   )

 

Αν η τιμωρία είναι άδικη τότε σκέφτομαι να την υποστώ όσο καλύτερα γίνεται για να ικανοποιήσω Τον Κύριο/ Την Κυρία μου. Μπορεί αυτός να είναι ο λόγο που μπήκε η τιμωρία. Απλά η ευχαρίστηση Του/Της. Αν όμως φταίω και έχω τιμωρηθεί ευχαριστιέμαι την τιμωρία και την απολαμβάνω γιατί με βοηθάει να σκεφτώ πως θα Τον ευχαριστήσω καλύτερα και τι έκανα που ΤΟν/Την πείραξε.
Αν ο σκλάβος ή η σκλάβα, ή ο/η sub εκλάβει την τιμωρία ως ένα παιχνίδι τότε πρέπει να τιμωρηθεί, καθώς αυτό θα φανεί από το ότι δεν διορθώθηκε...

 

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως ποτέ δεν ένιωσα (άλλο να νιώθεις κι άλλο τι συμβαίνει στην πραγματικότητα) αδικημένη, πως ποτέ δεν θύμωσα ή δεν πέρασα από στάδιο άρνησης αρχικά το οποίο μετά εξελίχθηκε σε θυμό και μετά σε αυτολύπηση μέχρι να φτάσω στο σημείο να νιώσω απόλυτη αποδοχή της κατάστασης και να είμαι έτοιμη να συρθώ ικετεύοντας συγχώρεση, ευγνομωνούσα για την ίδια την τιμωρία και την άφεση αμαρτιών.

Όταν η τιμωρία είναι φυσική δεν έχω χρόνο ή μυαλό να σκεφτώ ή να κάνω τέτοιες αναλύσεις, απλά υπομένω τον πόνο.

Δεν λέω πως είναι σωστή η αντίδραση μου, αλλά αυτή είναι και μακάρι να μπορούσα να είμαι πάντα τόσο "ορθή" χωρίς αντιδράσεις...αλλα δεν είμαι.
Άσχετα αν λυπάμαι γι΄ αυτό.

Το αστείο είναι πως σε όσες εξ ιδίας συζητήσεις που είχα με άλλες υπο και σκλάβες είχαν επίσης αντιδράσεις, και θυμούς και αρνήσεις και αμφισβητήσεις....

Αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν το εκφράζει?
Από φόβο μην "φανεί" ανάξια και άχρηστη και κακή σκλάβα επειδή έχει αντιδράσεις ή απλά κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας προσπαθώντας να δείξουμε και να φανούμε "σωστές" και αν ναι τότε ποιον κοροϊδεύουμε τελικά?

 

 lara απο τις 5 sub/slave που μιλήσαμε στο θέμα οι 3 το εξέφρασαν και μάλιστα αναλυτικά και εγώ ή 4η λίγο πιο ήπια . Γιατι αναρωτιέσαι λοιπόν?
και νομίζω άδικα λιγάκι συνεχίζεις λέγοντας για φόβους και κρυψίματα . Ισως κάνω λάθος αλλα 3,5 (έστω το μισό εγώ) στα 5 είναι πλειοψηφία ε?? 

 

Απάντηση: κατά την διάρκεια μιας τιμωρίας

Και γιατί να νοιώθει θυμό αν η τιμωρία της είναι δίκαιη? Γιατί να μην νοιώθει "ευγνωμοσύνη" που εξακολουθεί Εκείνος να ασχολείται μαζί της (έστω και με το να την τιμωρήσει) αντί να την "διαολοστείλει" και να τελειώσει η ιστορία?

Δεν καταλαβαίνω που "παίζει" ο θυμός μέσα σε μια δίκαιη τιμωρία

 

Νομίζω ότι όλα εξαρτώνται απο το είδος, το επίπεδο και το "βάθος" της σχέσης...Νόμιζω ότι στα πολύ αρχικά στάδια της σχέσης ο θυμός,το αίσθημα της "αδικίας",η αμφισβήτηση από την πλευρά της σκλάβας,μπορούν κάτα καποιο τρόπο να δικαιολογηθούν.

Από κάποιο σημείο και μετά όμως, σίγουρα όχι. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Μιά σχέση εξουσίας/υποταγής προυποθέτει την παράδοση του ίδιου του "είναι" ενός εκ των δύο συντρόφων στά χέρια του άλλου.Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή κίνηση.Για την ακρίβεια δεν υπάρχει κάτι πιο σοβαρό και ριψοκίνδυνο απο αυτή την πράξη. Και μια τέτοια πράξη δεν μπορεί να στηρίζεται σε τίποτα άλλο πέρα απο την απόλυτη,ολοκληρωτική εμπιστοσύνη της σκλάβας στον Αφέντη της. Μια σωστή D/s σχέση πρέπει να διαπνέεται ολοκληρωτικά και να αποτελεί ζωντανή ενσάρκωση αυτης ακριβώς της έννοιας της απόλυτης εμπιστοσύνης.

Οι θυμοί, τα συναισθήματα "αδικίας",τα νευρα κλπ της σκλάβας λοιπόν στην ουσία δεν πλήττουν τον Αφέντη,αλλά την ίδια την σκλάβα, αφού αποτελούν μια ξεκάθαρη απόδειξη ότι δεν είναι συνεπής με την πράξη της "παράδοσης" της. Χωρίς το στοιχείο της απολυτης εμπιστοσύνης μια τέτοια σχέση καταντάει ψυχοφθόρα και για τους δύο. Η σκλάβα όχι μόνο δεν πρέπει να επιδεικνύει μια τέτοια συμπεριφορά,αλλά πρέπει να κάνει τα πάντα για να νικήσει αυτά τα συναισθήματα,σκοτώνοντας τα εν τη γεννέση τους. Αλλά μπορεί πράγματι να μην τα καταφέρει...

Κατά τη γνώμη μου σε μια τέτοια περίπτωση το καλύτερο θα ήταν το ζευγάρι να επανεκτιμήσει τις προυποθέσεις ύπαρξης της σχέσης τους ή να την επαναπροσδιορίσει σε διαφορετικά πλαίσια.

lara[E-p] χαίρομαι που σε "ξαναβλέπω"  (ένας φίλος απο "παλιά"/στέλνω pm)