μια φωτογράφηση σαν φαντασίωση...

Μια φωτογράφηση σαν φαντασίωση.

Έδωσα τη βαλίτσα στο check-in. Κυριακή ώρα 15.30. Κάτι ρώτησε η κοπέλα της Ολυμπιακής, πιθανότατα πάνω από μια φορά, μια κ ο τόνος της όταν την άκουσα ήταν έντονος. Απάντησα μηχανικά. Πάντα σιχαινόμουν τις μεσημεριανές πτήσεις. Το βλέμμα μου πρέπει να ήταν ψιλοαπλανές. Ο Κύριος από πίσω μου ξερόβηξε. Κάτι σε στιλ «τελειώνετε επιτέλους!» Σκεφτόμουν τις 2 μέρες που είχαν προηγηθεί. Σχεδόν σαν ψέματα μου φαίνονταν. Παρασκευή έφτασα, απόγευμα. Σήμερα έφευγα. Δεν είναι παράξενο πόσο επιμηκύνεται ο χρόνος μερικές φορές? Σας έχει συμβεί? Δεν είχαν περάσει 2 24ώρα και όμως ένιωθα ότι το ταξίδι μου κράτησε πολλές μέρες.

Όλα είχαν πρωτο-ξεκινήσει από την επιθυμία μου να φωτογραφίσω γυμνό. Άλλωστε, μεταξύ αστείου και σοβαρού, η επιθυμία μου αυτή είναι λίγο πολύ γνωστή. Την αρχή την είχα κάνει φωτογραφίζοντας μια φίλη μου, αρκετά «καλλιτεχνικά» και χωρίς να δείχνει πολλά πράγματα. Αυτό όμως που επιθυμούσα ήταν να φωτογραφίσω ημίγυμνο - γυμνό αντρικό. Το είχα προτείνει σε κάποιους, αλλά ήταν από επιφυλακτικοί έως αρνητικοί. Είχα και ένα περίπου ναι, αλλά δεν καθόταν η φάση με τίποτα... Και να που τώρα, είχα στη βαλίτσα μου, εκτός από το τρίποδο μου και την φωτογραφική μηχανή μου και ένα σωρό από γυμνές φωτογραφίες...

Την Παρασκευή, φτάνοντας, πήγα στο ξενοδοχείο που είχα κάνει κράτηση. Το ζευγάρι με περίμενε Σάββατο μεσημέρι, αλλά δεν μου πολύ - αρέσει να κάνω προγραμματισμένα πράγματα, οπότε σε μια αναλαμπή προσγειώθηκα την προηγούμενη μέρα από αυτή που με περίμεναν. Δεν είχα κανένα άγχος. Μια ανυπομονησία περισσότερο.

Είμαι άνθρωπος που όταν κάτι το επεξεργαστώ στο μυαλό μου, το να υλοποιηθεί μετά είναι σχετικά απλό. Οπότε και η φωτογράφιση που ξεκίνησα να κάνω ήταν πολύ δουλεμένη στο μυαλό μου. Την είχα φανταστεί, φαντασιωθεί, όπως θέλετε πείτε το.

Το concept στην αρχή με ξένισε. Ένα ζευγάρι σε ερωτικές περιπτύξεις. Γυμνές ερωτικές περιπτύξεις. Όσο το σκεφτόμουν όμως, τόσο ξεσηκωνόμουν.

Οι δισταγμοί μου αρχικά πολλοί. Θα το τολμούσα? ? Άρχισα σχεδόν αυτόματα, από τη στιγμή που το άκουσα, να το σκέφτομαι. Η ιδέα μου άρεσε μεν, αλλά προς το όχι έτεινα. Αυτό οφείλω να το ομολογήσω. Άλλωστε όταν έλεγα την πρόταση σε έναν φίλο, και ότι το σκέφτομαι αλλά μάλλον προς το όχι τείνω, γέλασε πονηρά κ μου είπε «Ναι, αλλά το σκέφτεσαι. Και ξέρω όταν σκέφτεσαι κάτι εσύ, είσαι...επικίνδυνη!» (hello George)

Το γεγονός είναι ότι είχαμε συζητήσει διάφορα σενάρια με τους εμπλεκομένους. Πριν τη συνάντηση για την φωτογράφιση. Το τελικό «χτύπημα» ήρθε όταν ο άντρας της παρέας πρότεινε το εξής: «Και η φωτογράφος να είναι γυμνή, και μάλιστα θα να μας δίνει και οδηγίες, για το τι και πως θα το κάνουμε....». Δεν μπορούσα να με φανταστώ, να συμμετέχω, τόσο ενεργά. Πιο πολύ στο μυαλό μου το είχα καθαρά σαν φωτογράφος. Ναι, ίσως και να έδινα κ μια – δυο ιδέες στην πορεία κ κατά τη διάρκεια, πως κ που τους ήθελα, αλλά μέχρι εκεί.

Βέβαια, ξέρετε αυτό που λέγανε οι παλιοί «λέγε – λέγε το κοπέλι, κάνει τη γριά κ θέλει»??? Καθώς λοιπόν το συζητάγαμε, μια από εδώ, μια από κει, μου ήρθε η αναλαμπή κάποια στιγμή να έχουμε κ 4ον στην παρέα, σαν βοηθό φωτογράφου το πλάσαρα στην αρχή εγώ.

Δεν προβληματίστηκαν / χαλάστηκαν και είπαν «ναι, γιατί όχι». Έτσι όταν ξεκίνησα να ανέβω, ειλικρινά ούτε ήξερα που θα κατέληγε όλο το σκηνικό, με το ζεύγος εμένα κ τον 4ο στην παρέα!

Όταν συζήτησα το σκηνικό με τον 4ο, μου είπε ότι δεν θα είχε αντίρρηση καμία, και ευχαρίστως θα αναλάμβανε σκηνοθετικό ρόλο. Όπως δήλωσε: «εμένα με γοητεύει η ιδέα του να παραβρεθώ και να σε συμβουλεύω / βοηθάω στο πως να πάρεις φωτογραφίες». Πράγμα που δεν με χάλαγε καθόλου, αφού θα μου ήταν ακόμα πιο εύκολο να αφοσιωθώ στην καθεαυτού φωτογράφηση, και μαζί του θα μου ήταν κ πιο εύκολο να...παρεκτραπώ παράλληλα, αν προέκυπτε. Μαζί του, πάντα, ήταν όλα πιο εύκολα.

Πάντως εγώ ξεκίνησα να πάω... Η τελική ώθηση, σε μένα τουλάχιστον, δόθηκε από τον Κύριο μου. Πήγα επειδή το ήθελε κι επειδή ήξερα ότι «μου έκανε το χατίρι» μια κ ήξερε την επιθυμία μου να φωτογραφισω γυμνό... Φυσικά τον είχα ενημερώσει για την άφιξή μου, από Παρασκευή, αλλά ο ίδιος δε μπορούσε να ακολουθήσει, κ θα έφτανε με πρωινή πτήση το Σάββατο, όπως ήταν το αρχικό πρόγραμμα.

Την Παρασκευή το βράδυ, με ένα τ/φ σε μια φίλη, και μια έξοδο, πέρασα καταπληκτικά. Και είχα κ το χρόνο μου, Σάββατο πρωί να «δω» την πόλη μέσα απο τη μηχανή μου και να απολαύσω ένα περπάτημα και μια σειρά από φωτογραφίες για προσωπική κατανάλωση. Άλλωστε η Θεσσαλονίκη είναι όλες τις εποχές καταπληκτική. Το Σάββατο το μεσημέρι, χτύπησε το κινητό μου. Ο άντρας από το ζευγάρι.

Αν ένιωσε έκπληξη που ήμουν ήδη εκεί, δεν το έδειξε. Γέλασε ωστόσο. «Και γιατί δεν πήρες, βρε, τφ? Άρα, δεν έρχομαι αεροδρόμιο. Πες μου, που είσαι., σε ποιο ξενοδοχείο. Κατά τις 18.00 είναι καλά? να περάσω να σε πάρω από το ξενοδοχείο?» Θα πηγαίναμε σπίτι του για καφέ και την φωτογράφιση.

Του είπα ότι έχουμε μια μικρή αλλαγή σχεδίων και θα πρέπει να έρθουν από το ξενοδοχείο. Μια κ ο Σκηνοθέτης της παρέας είχε έτσι αποφασίσει.

Μουρμούρισε, λιγάκι, λέγοντας ότι δεν βολεύει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για αυτό που έχουμε υπόψη, αλλά υπέκυψε όταν τον ενημέρωσα ότι η σουίτα έχει μια χαρά χώρους για την χρήση που θέλαμε κ ένα υπέροχο μπαλκόνι με θέα στον Θερμαϊκό, πραγματικό όνειρο.

Του είπα ότι θα τους περιμένω στις 18.00, κ του είπα τον αριθμό του δωματίου.
Από εκείνη τη στιγμή, μια ταραχή την ένιωσα. Άλλωστε δεν είναι κ κάτι που ο καθένας κάνει κάθε μέρα. Στις 17.30 άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα. Ο Σκηνοθέτης ήταν εκεί! Τον υποδέχτηκα χαμογελαστά. Μπαίνοντας στο δωμάτιο γέλασε, βλέποντας ένα μπουκάλι Χατζημιχάλη λευκό να παγώνει, και μερικά κρύα πιάτα. Μου έκλεισε το μάτι, μειδιάζοντας. Ταυτόχρονα σχολίασε το τρίποδο που το είδε στημένο, σε μια γωνιά.

Έμενε στον από κάτω όροφο, είχε αρνηθεί να μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο, για τη δική μου βολή περισσότερο. Είχαμε βρεθεί νωρίτερα στο δωμάτιό του, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, που ίσως γράψω. Χάρηκα που ήρθε νωρίτερα, τον είχα παρακαλέσει γι’ αυτό, αλλά δεν μου είχε πει σίγουρα ναι. Σε αναμονή με είχε. «Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είμαι στις 18.00 εκεί.» είχε πει. Τον ρώτησα αν θέλει να του σερβίρω, κ το βλέμμα του μου απάντησε. Τον σερβίρισα. Περιεργάστηκε τον χώρο... κατάλαβα ότι του άρεσε.

«Θα μπορούσα να σας βγάλω μερικές φωτογραφίες??» τον ρώτησα. Του είχα ξανάζητήσει – πολλές φορές, πάρα πολλές φορές – να τον φωτογραφήσω. Ποτέ μα ποτέ δεν είχε δεχτεί. Ούτε ντυμένες ούτε γυμνές! Το πρόσωπό του με γοήτευε. Πιο σωστά, το βλέμμα του, με γοήτευε. Δέχτηκε μειδιάζοντας, πονηρά. Για να εισπράξει την έκπληξή μου και ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο!

Καθόταν χαλαρά στην πολυθρόνα, εγώ όρθια, τράβηξα αρκετές φωτογραφίες. Μια μικρή λεπτομέρεια, στο πως κάθισα ξαφνικά, απέναντί του, στον καναπέ, τον έκανε να γελάσει πονηρά κ να του τραβήξω μια πολύ ιδιαίτερη φωτογραφία. Του ζήτησα να βγούμε στο μπαλκόνι, δεν έφερε αντίρρηση κ με εξέπληξε για δεύτερη φορά ευχάριστα. «Το καλό με τις executive σουίτες είναι βρίσκονται στο καλύτερο όροφο του ξενοδοχείου κ τα μπαλκόνια τους έχουν όσο privacy θέλει κ απαιτεί κανείς.» είπε. «Ξέρεις ότι το λέω, για μετά, αυτό. Σωστά?» σχολίασε κοιτώντας με στα μάτια κ κατά συνέπεια στο κέντρο του φακού. Ακόμα μια καλή φωτο του. Μπήκαμε πάλι μέσα. Έβαλα μηχανικά περισσότερο, τη μηχανή στο τρίποδο.

Στις 18.00, η πόρτα ξαναχτύπησε. Ανοίγω. Καμία αμφιβολία για την ταυτότητα του αφιχθέντος. Αλλά ήταν μόνος του!

«Καλησπέρα» είπα. «Αχά, εσύ είσαι λοιπόν η kiss me?» είπε κ έσκυψε κ μου έσκασε ένα φιλί στο πλάι των χειλιών μου. «Βλέπω δυναμική είσοδο» σχολίασε ο Σκηνοθέτης της φωτογράφησης, από πιο μέσα. Όχι ότι ο επισκέπτης αιφνιδιάστηκε ή αγχώθηκε στο άκουσμα. «Η καλή μου θα καθυστερήσει λιγάκι, αλλά μέχρι τις 18.30, θα είναι εδώ» είπε περνώντας μέσα.

Τους σερβίρισα κρασί, κ η κουβέντα που αρχίσαμε ήταν περί ανέμων κ υδάτων. Ωστόσο η μηχανή από το τρίποδο, μας κοίταζε και μας υπενθύμιζε το σκοπό της συνάντησης.

Στις 18.45 ξαναχτύπησε η πόρτα κ ανοίγοντας είδα την 4η της παρέας. Πολύ ευχάριστη κοπέλα, άνετη και χαλαρή. Της έβαλα κρασάκι κ άραξε δίπλα του. Είχα φοβηθεί τη συνάντηση. Το παραδέχομαι. Αλλά ήμασταν σαν μια παρέα, γνώριμη από παλιά που τα λέγανε. Η κουβέντα ανανεώθηκε κ η ώρα πέρναγε. Ευχάριστα.

Κάποια στιγμή το χέρι του άραξε, ξεχάστηκε στα πόδια της, ψηλά. Το πρόσεξε ο Σκηνοθέτης κ μου το έδειξε με το βλέμμα του. Σηκώθηκα κ πήρα τη μηχανή. Με κοίταξαν χαμογελώντας. «Μην κουνηθείτε» τους είπα, και μάλλον επιτακτικά γιατί ο Σκηνοθέτης χαμογέλασε - μειδίασε. Έβγαλα την πρώτη φωτογραφία. Το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της, ψηλά, ελαφρά κάτω από τη μίνι φούστα της. «Να δω, λίγο» είπε ο Σκηνοθέτης κ πήγα κοντά του. «Πολύ καλό στιγμιότυπο» σχολίασε.

«Kiss, να δω επιτέλους, αυτή την περιβόητη, φωτογραφική μηχανή?» ρώτησε ο άντρας του ζεύγους. «Ο μόνος που θα μπορούσε να αγγίξει την φωτογραφική μου μηχανή είναι ο Σκηνοθέτης» είπα. «Καλά βρε κούκλα, μην με αρπάζεις» είπε. Και συνέχισα, σαν να μην άκουσα την παρεμβολή, λέγοντας πολύ ήρεμα και φυσικά
«Ο οποίος μπορεί να την πάρει όποτε θέλει και όχι μόνο αυτήν...».
Η λάμψη στα μάτια του Σκηνοθέτη, μου έδειξε πόσο απόλαυσε το σχόλιο. Και αυτό με έκανε να χαρώ. «Ουπς! βρε μήπως ενοχλούμε?» ρώτησε γελώντας η κοπέλα.

Αυτό ήταν, ο πάγος –αν υπήρξε ποτέ – είχε σπάσει, και ο Σκηνοθέτης τους προέτρεψε «τι θα λέγατε να πλησιάζατε, λίγο πιο κοντά, ο ένας στον άλλον? Εκτός αν..... σας «ενοχλούμε» τελικά» είπε. Σχεδόν ταυτόχρονα, πλησίασαν ο ένας τον άλλον ακόμα πιο κοντά κ άρχισαν τα φιλιά κ τα χάδια. Πήρα τη μηχανή στα χέρια μου, ήταν δίπλα μου, κοντά μου κ μου μίλαγε. Έδινε οδηγίες. Πετυχημένες κ ακριβείς. Χαμηλόφωνα. Σαν να μην ήθελε να τους ενοχλήσει. Αλλά αυτό δεν έπαιζε. Είχαν μπει σε έναν δικό τους κόσμο. Μου άρεσε αυτό. Ήθελα να καταφέρω να το αποτυπώσω.

Ήταν καθισμένοι στον καναπέ, κ αγκαλιασμένοι. Ξαφνικά τη σήκωσε κ την κάθισε στα γόνατά του. Συνέχισαν να φιλιούνται και της έβγαλε την μπλούζα. Το δέρμα της ήταν ανατριχιασμένο. «Πλησίασε πιο κοντά τους. Προσπάθησε να βγάλεις κοντινές, το ανατρίχιασμά της» μου είπε. Σαν να διάβασε τη σκέψη μου! Της ξεκούμπωσε το σουτιέν. Της το έβγαλε. Πήγαμε πίσω από τον καναπέ. Να αλλάξει η γωνία λήψης. Μου άρεσε, ωωωωω, πόσο μου άρεσε, να τον νιώθω, δίπλα μου, μαζί μου, να μου μιλάει, να μου δίνει οδηγίες...

Η αίσθηση να τους βλέπουμε ήταν απίστευτη. Ερωτική. Πολύ ερωτική αίσθηση. Αισθησιακή. Ανάσες που είχαν βαρύνει. Αναστεναγμοί. Μικροί. Απαλοί σχεδόν. Και χωμένοι στον δικό τους κόσμο. Γελάκια, μουρμουρητά. Απολαυστικό. Του έβγαλε την μπλούζα κ το φανελάκι. Απίστευτη εικόνα. Τι πιο ερωτικό από δυο σώματα, ημίγυμνα αγκαλιασμένα ? Φιλιά, πολλά φιλιά. Παθιασμένα.

Σχεδόν δεν μιλάγαμε. «Σε λίγο, αργότερα, θα επέμβω» είπε «Όχι ακόμα.» Γύρισα να τον κοιτάξω. Το βλέμμα του είχε αλλάξει. Κατάλαβα ότι ήδη κάτι σκεφτόταν. Οι ματιές μας κόλλησαν. «Θέλετε...» ξεκίνησα να λέω, αλλά με έκοψε. «Σσσςςς, μη...» είπε επιτακτικά. «Εκεί, κοίτα, βγάζε φωτογραφίες» Γύρισα πάλι προς το μέρος τους. Είχαμε χάσει λίγο τη συνέχεια. Αυτός ήταν με την πλάτη του ακουμπισμένη πίσω στον καναπέ, τα πόδια του ανοιχτά, το παντελόνι ξεκουμπωμένο κ αυτή γονατισμένη ανάμεσα να τον έχει στο στόμα της.

«Τώρα, kiss, εκεί, εστίασε...» μου είπε. Αν ενοχλήθηκε που πήραν την πρωτοβουλία να αλλάξουν στάση χωρίς να τους πούμε, δεν το έδειξε. Έκανα τρελό ζουμ.... μου φαινόταν απίστευτο. Η έκφρασή της, οι κινήσεις του στόματός της, τα χείλη της, τα χέρια της, πολλές φωτογραφίες. Τράβηξε την προσοχή μου, η έκφραση στο πρόσωπο του, παράδοσης, καύλας, απόλαυσης, κ όλα αυτά με κλειστά μάτια! Η εντολή του Σκηνοθέτη τους έβγαλε λίγο από τον «κόσμο» τους αλλά ήταν πολύ έντονη για να αγνοηθεί «Άνοιξε τα μάτια σου. Κοίτα την. Και εσύ να τον κοιτάς στα μάτια, τώρα, έτσι όπως τον έχεις πάρει στο στόμα σου».

Πήγα στο πλάι, έβγαζα συνεχώς φωτογραφίες. Μου άρεσε. Συνέχισαν. Σε μια αναλαμπή, πήγα πίσω από τον καναπέ, έσκυψα και τράβηξα την πρώτη ακριβώς πάνω από το κεφάλι του, δεν μου άρεσε πολύ, έπιασα τη μηχανή με το δεξί μου μόνο χέρι, κόλλησα το αριστερό μου μάγουλο, στο δικό του δεξί κ ήταν απίστευτο...αυτό που είδα μέσα από τον φακό μου... Γύρισε το κεφάλι του κ μου πάτησε ένα γλειψιματάκι στο λαιμό, δεν το περίμενα κ κόντεψε να μου πέσει η μηχανή από το χέρι! Ο Σκηνοθέτης πάλι, της ζήτησε να κοιτάξει εμένα αυτή τη φορά... Έβγαλα ακόμα 4-5 φωτογραφίες.

Τους ζήτησε να αλλάξουν στάση, και βρέθηκε ο άντρας να την γδύνει κ γονατισμένος ανάμεσα στα πόδια της να την γλύφει. Τους άφησε ώρα στη στάση αυτή. Έμεινε ώρα εκεί...πολύύύύ ώρα. Όχι ότι παραπονέθηκε κανείς από τους δυο. Μέχρι τον πρώτο της οργασμό. Πολλές φωτογραφίες. Η έκφρασή της, οι ματιές του στο πρόσωπό της, η γλώσσα του στην κλειτορίδα της, τα δάχτυλα του που έπαιζαν με τις τρυπούλες της, οι κραυγούλες της που δεν αποτυπώνονται ηχητικά, αλλά «ακούγονται» από τη στάση του στόματος....

Της άφησε ελάχιστο χρόνο να πάρει ανάσα, ο Σκηνοθέτης, πριν της πει να γδύσει τον άντρα κ να τον ξαναπάρει στο στόμα της. Αλλά αυτή τη φορά, η στάση θα ήταν άλλη, αυτή στα 4 μπροστά του, κ χωρίς να τον πιάνει με τα χέρια της. Ταυτόχρονα, έλεγε σε μένα από ποια γωνία να προτιμήσω να πάρω φωτογραφίες. Ήταν κ οι δυο γυμνοί, πια.

Εξελισσόταν πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο άνετα από ότι είχα εγώ φανταστεί όταν το σκεφτόμουν. Στην αρχή ήταν μόνο η φωτογράφιση. Την απολάμβανα. Την απολάμβανε. Την απολάμβαναν. Δεν ένιωθα αμήχανα και αυτό με εξέπληττε. Καθόλου. Τους παρακολουθούσαμε, να κάνουν έρωτα. Παθιασμένο.

Όταν τον είδε ότι ήταν πολύ κοντά στο να τελειώσει, ο Σκηνοθέτης της είπε να σηκωθεί, κ να κάτσει πάνω του. Με την πλάτη της προς αυτόν με ανοιχτά πόδια, να τον πάρει μέσα της, κ να μας κοιτάει. Ήμασταν απέναντί τους, ακριβώς στο κέντρο. Και κοντά. Νομίζω ότι αυτή εκεί, ήταν η στιγμή της μεγαλύτερης αμηχανίας της, τα μουρμουρητά κ ο ενθουσιασμός του παρτενέρ της όμως, την βοήθησαν να το ξεπεράσει.

Ο Σκηνοθέτης, συνεχώς δίπλα μου, το στόμα του πότε – πότε κόλλαγε στο λαιμό μου, όταν του άρεσε η φωτογραφία που έβγαινε. Με παρακίνησε να φωτογραφίσω τη στιγμή που θα έμπαινε μέσα της, κοντινό, πολύ κοντινό πλάνο.

Μπορεί να μην το πιστέψετε, αλλά μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν είχα καυλώσει. Μου άρεσε όλο αυτό με τις φωτογραφίες τόσο πολύ, που ο ενθουσιασμός που αισθανόμουν, δεν άφηνε περιθώρια για κάτι άλλο. Δεν ξέρω ποιος από όλους το απολάμβανε περισσότερο. Ίσως όλοι, ο καθένας από την δική του πλευρά κ για τους λόγους του.

Αλλά εκείνη τη στιγμή, που είχε μπει μέσα της, που την άφηνε να δώσει το ρυθμό που η ίδια ήθελε, που εγώ τους έβλεπα μέσα από τον φακό, ο Σκηνοθέτης, πίσω μου, επέλεξε να κολλήσει πάνω μου, κ να βάλει τα δάχτυλά του, μέσα, μέσα από το παντελόνι, μέσα, μέσα από το εσώρουχο, μέσα, κ εγώ λίγωσα... έλιωσα... ήθελα ακαριαία να χύσω, όπως έβλεπα μέσα από τον φακό να κάνει ο άντρας. Αλλά δεν με άφησε. «Μη» ψιθύρισε κ τραβήχτηκε. Και αυτός και τα δάχτυλα του.

Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα, για να τελειώσει, κ θα ήθελα λίγες ακόμα φωτογραφίες σε αυτή τη στάση. Ψιλο-σωριάστηκαν στον καναπέ. Οι στιγμές μετά, με μαγεύουν εξίσου, αν όχι κ περισσότερο. Συνέχισα να τους φωτογραφίζω. Χαλαρούς. Άνετους. Και τότε το είπε...

Στην αρχή δεν πίστεψα ότι άκουσα σωστά. Αλλά η συνέχεια : «Μήπως να το ξαναπώ?» με τον κοφτό, σχεδόν παγερό τόνο που υιοθετεί μερικές φορές δεν άφηνε αμφιβολία. Και θυμήθηκα αυτό που είχε πει όταν η φωτογράφιση ήταν ακόμα μια ιδέα «...ξέρεις...ότι αν είμαι εκεί...δεν υπάρχει περίπτωση να μην αφήσω το "στίγμα" μου, με κάποια / ες εντολές και προς εσένα».
Και η εντολή του σαφής: «Κυρία φωτογράφε...το μοντέλο μας χρειάζεται να ξανάσκληρύνει...αναλάβετε το σας παρακαλώ... με το στόμα σας...» και εγώ μούδιασα ολόκληρη. Και άρχισα να πλησιάζω. Και η καλή του να μας κοιτάει κ ο Σκηνοθέτης να μας φωτογραφίζει. Και να συνεχίζει: «πρόσεξε... δεν θέλουμε να τελειώσει... μόνο να ετοιμαστεί...»

Και να νιώθω ότι το φαντάζομαι, ναι εκεί, εκείνη τη στιγμή, με το καυλί του στο στόμα μου, να νομίζω ότι το φαντάζομαι. Απλά γιατί δεν πίστευα ότι θα το τολμούσα ποτέ. «Και επειδή η επόμενη στάση θα είναι κάπως δύσκολη...ίσως θα χρειαστεί και να τον βοηθήσεις στην αρχική είσοδο" να συνεχίζει ο Σκηνοθέτης που έκανε εκείνη τη στιγμή κ χρέη φωτογράφου.

Από κει κ μετά όμως, όλα εξελίχτηκαν ραγδαία. Και γρήγορα? Όχι, όχι, γρήγορα. Αφού πέρασαν ώρες, πολλές ώρες, και πολλές φωτογραφίες, πάρα πολλές φωτογραφίες. Πάρα πολύ συνδυασμοί. Πάρα πολλά ρούχα στην πολυθρόνα. Πάρα πολλά από όλα...

Θυμάμαι στιγμιότυπα μόνο. Ναι και χάρη στις φωτογραφίες, κάποια από αυτά.

Θυμάμαι τον σερβιτόρο, όταν έφερε το 3ο μπουκάλι κρασί, και του άνοιξε την πόρτα ένας τύπος με μια πετσέτα στη μέση, που είδε 2 γυναίκες γυμνές, στον καναπέ, καθισμένες, δίπλα – δίπλα, με πόδια ανοιχτά, μπλεγμένα, και το χέρι της μιας «χαμένο» κάπου εκεί χαμηλά και της άλλης το ίδιο, στα πρόθυρα του οργασμού, κ έναν τύπο ακόμα να φωτογραφίζει αυτόν κ την έκπληξη του, αντί για εκείνες...

Θυμάμαι να εκπληρώνονται διάφορες φαντασιώσεις μου.

Θυμάμαι να μπλεκόμαστε, κάποια στιγμή, λίγο περισσότερο, λίγο παραπάνω, λίγο ακόμα, τέσσερα κορμιά, και να μην βγάζει κανείς φωτογραφίες.

Θυμάμαι ότι οι φωτογραφίες ήταν πάρα πολλές κ άλλαξα κ κάρτα μνήμης...

Θυμάμαι το πρωί, που ενώ φοβόμουν αμηχανία, υπήρχε μια άνεση κ φυσικότητα, σαν να το κάναμε κάθε μέρα όλο αυτό...

Και το γέλιο, παραδόξως την ώρα του πρωινού και ο αποχαιρετισμός με την υπόσχεση να αντιγράψω από ένα DVD για τον καθένα με τις φωτος (3,5 GB φωτογραφίες, δεν χωράνε σε ένα cd!). Αφού μια φωτογράφιση κάναμε!

Και τώρα καθισμένη στο κάθισμα του αεροπλάνου, αναρωτιέμαι, λίγες μόνο ώρες μετά, θυμάμαι? ? ? ή απλά μια φαντασίωση ήταν πάλι ? ? ?

Μια ματιά, στην απέναντι πλευρά των καθισμάτων, και σε έναν Κύριο, που μισοκοιμούμενος χαμογελάει σαρδόνια, μου λύνει την απορία κ ένα κοκκίνισμα απλώνεται στο πρόσωπό μου...

_________________

ΥΓ μου ήρθε στο μυαλό από την ερώτηση για τις φαντασιώσεις που έχουμε πραγματοποιήσει
ΥΓ2 ο Κυριος της ιστορίας είναι κ αυτός που μου άνοιξε πρώτος την πόρτα του χώρου, αλλά δεν πέρασε μέσα μαζί μου...

 

Απάντηση: μια φωτογράφηση σαν φαντασίωση...

πολύ όμορφα δοσμενη η εμπειρία σου..συνεχισε..

 

Re: Απάντηση: μια φωτογράφηση σαν φαντασίωση...

Συμφωνω απολυτα! 

 

φωτογράφιση η [fotoγráfisi] & φωτογράφηση η [fotoγráfisi] O33 : η ενέργεια του φωτογραφίζω, η λήψη φωτογραφίας: Aπαγορεύεται η ~ στρατιωτικών εγκαταστάσεων. H ~ της γης από δορυφόρο. [λόγ. φωτογραφι- (φωτογραφίζω) -σις > -ση· λόγ. φωτογραφη- (φωτογραφώ) -σις > -ση]

__________________

και με "η" κ με "ι" λοιπόν η φωτογράφηση  

από το Λεξικό της κοινής νεολληνικής, Τριανταφυλλίδης.  

http://www.komvos.edu.gr/dictionaries/dictonline/DictOnLineTri.htm

 

Απάντηση: μια φωτογράφηση σαν φαντασίωση...

δεν χωρουσε??? 

 

Re: Απάντηση: μια φωτογράφηση σαν φαντασίωση...

Είσαι ανεκδιήγητος  

Πετάχτηκε ως το περίπτερο να πάρει τσιγάρα, ο άνθρωπος και θα επιστρέψει...

 

αμάν πια, τι κακοί άνθρωποι που είστε !

απλά δεν πρόλαβε να μπει...ήταν αυτόματη κ του έκλεισε στα μούτρα ! !