πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Παρατηρώντας τον εαυτό μου από τότε που μπήκα στον χώρο μέχρι τώρα βλεπω πως σχετικά με τον μαζοχισμό η κατάσταση κλιμακώνετε.
Στην αρχή δηλαδή είδα πως ο πόνος δεν ήταν καν κάτι που το αναζητούσα δεν τον ήθελα σχεδόν καθόλου, με την πάροδο του χρόνου και με της εμπειρίες πάνω σε καταστάσεις πόνου είδα πως κάθε φορά θέλω και πιο πολύ σαν να είναι ένα εθιστικο πράγμα που για να με φέρει σε μια όμορφη κατάσταση πρέπει να φτάσω ένα βήμα παραπάνω.
Είναι ο πόνος κάτι και για εσάς που σας αρέσει να τον νοιώθετε κάπως έτσι?
Θα με ενδιέφερε να ακούσω πως τον βιώνετε Ε/εσεις.
Ως που μπορεί να φτάσει αυτό?

 

Ο πόνος και η ηδονή ενεργοποιούν τις ίδιες εγκεφαλικές δομές, και μάλιστα, με προτεραιότητα το αίσθημα του πόνου http://www.researchmatters.harvard.edu/story.php?article_id=335. Πιθανώς αυτό να σημαίνει ότι αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν πράγματι ο εθισμός στον πόνο οδηγείται απο τα ίδια κέντρα που οδηγούν τον εθισμό στην ηδονή, τότε αυτό που αναφέρεις soft_crystal ακούγεται φυσιολογικό, που επιβεβαιώνεται και απο την προσωπική εμπειρία πολλών απο εμάς, που το βιώνουμε μέσα απο την αναζήτηση ακραίων και έντονων συγκινήσεων.
Ο πόνος άλλωστε, ίσως σε άλλη μορφη (αν μπορούμε να τον κατατάξουμε), γίνεται πολλές φορές αντικείμενο επιδίωξης και κίνητρο για δημιουργία και έκφραση με πάθος, δηλαδή μία τελικά ηδονική διεργασία.

 

ειναι βεβαια και ενα αλωθι για μια πραγματικοτητα που απλα δεν ειναι αρκετη ...... προσωπικα .. στο καθε βημα παραπανω .. κοιταω να δω ποιο λαθος εκανα στο πρωτο .....

 

Ο πονος προκαλει χημικες διεργασίες στον εγκέφαλο και εκείνος εκρίνει χημικές ουσίες ως αντίδραση στο αίσθημα του πόνου. Οι ουσίες αυτες ειναι τα φυσικά ηρεμιστικά-παυσίπονα του οργανισμού ώστε το αίσθημα του πόνου να μετριαστεί. Παράλληλα οι ουσίες αυτες δημιουργούν και ενα αισθημα αγχολυτικό οσο και ηρεμιστικό το οποίο συχνά ειναι το ζητούμενο σε αρκετές μαζοχίστριες μια και της βοηθα να καταπολεμήσουν και να καταπραυνουν το στρές και την ενταση που προκύπτουν απο προσωπικα η επαγγελματικα προβληματα. Ο πονος προκαλει ετσι την φυγή απο καθε πηγη δυσαρεστων συναισθηματων. Απο σωματικής αποψεως παρατεταμενα ερεθίσματα πόνου σε διαρκεια οσο και σε ένταση μπορουν να προκαλέσουν σε βαθος χρόνου εναν εθισμό στα φυσικά αυτά ηρεμιστικά με αποτελεσμα το αισθημα της ηρεμίας να προκυπτει αλλα να απαιτεί ολο και πιο ισχυρο ερεθισμα δηλαδή πονο.
Απο ψυχικη αποψη ο πονος μαθαινεται συμπεριφορικα και συνθίζεται στην ερωτική ζωή του ατομου.Υπαρχει πλεον μακροπροθεσμα ταυτιση του πονου και της ηδονης με συνέπεια να επιδιώκεται με την ιδια ενταση που καποτε επιδιωκόταν η ηδονη.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Πολύ ωραία ευχαριστώ για τις επιστημονικές τοποθετήσεις. Όμως παρόλα αυτά θα ήθελα διαβάσω απόψεις μαζοχιστών πως νοιώθουν, τι αίσθηση έχουν? Ξέρω πως είναι πολλές και πολλοί αυτοί.
Θέλω να προσθέσω πως για μένα πάντα δεν λειτουργεί σαν ηδονή δλδ δεν με διεγείρει καθόλου σεξουαλικά αλλά νοιώθω πως ικανοποιεί μια άλλη ανάγκη πολύ πιο εσωτερική

 

Ισως η σημαντικότερη ψυχική επίδραση του πόνου ειναι πως ανακουφίζει καθε λογής ενοχές και εξαγνιζει συνειδήσεις. Μια μερίδα ανθρώπων χρειάζονται καποια μορφή τιμωρίας για να συγχωρήσουν τους εαυτούς τους και αρκετοι μαζοχιστες ανηκουν σε αυτούς.
Αυτο μπορει να συμβάινει λογω μιας αυστηρης διαπαιδαγώγησης που συμπεριφορικά μαθάινει το ατομο να δημιουργήσει μεσα του μια σχέση αιτιας αποτελεσματος , ανεπθυμητη πράξη - ενοχές και κατα δευτερο λογο τιμωρία - ανακουφιση απο ενοχές.
Πιστευω οτι οι μαζοχιστές βιώνουν την ψυχική διάσταση του πονου εξίσου εντονη με τη σωματική. Ο πονος γαληνευει καταπραυνει και ανακουφίζει τα δυσαρεστα συναισθηματα. Ειναι μια μυσταγωγία που οδηγέι σε μια κατασταση trance ,μια ιδιομορφη νιρβάνα, με σωματική και ψυχική διάσταση , που απελευθερώνει το νου απο μια πραγματικότητα που πληγώνει και συνλθίβει ευθραυστες η ευαίσθητες προσωπικότητες.
Τα παραπανω ειναι μια απαντηση σε οσους βλεπουν τον πόνο και τον σαδομαζόχισμο σαν ενα παιχνιδι. Είναι κατι πολύ βαθύτερο και απαιτεί την σε βάθος εξερέυνηση του.

 

χμμ ναι απόψεις μαζοχιστών...
λοιπόν για να είμαι ειλικρινείς σαν σκλάβος ποτέ δεν είχα πει όχι και πάντα προσπαθούσα (όσο μπορούσα βέβαια) να ικανοποιώ αλλά όταν οι συνθηκές ήταν άνετες για εμένα ,εχμ ας το πω χυδαία ,καραγούσταρα αλλά τότε ήθελα και άλλο και γενικά είμουν πίο επιρεπής γιατί αφηνώμουν ολοκληρωτικά και το πόδι να μου έκοβες γλύκα θα ήταν για εμένα( τρόπος του λέγειν !!! ) αλλά ήταν σαν να έμπαινα σε εκστασιασμό... μάλλον υπερέβαλλα στο τέλος αλλά εντάξει ελπίζω να Κ/καταλάβατε τι ήθελα να εκφράσω..

 

..πιστευω οτι ο μαζοχισμος όπως και ο σαδισμος άλλωστε ειναι αναγκη που δινει ζωη σε οποιον τα βιώνει..

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Λίγο ακόμα ….ένα βήμα πιο πολύ στο σημείο εκείνο που θα ακούσω ένα κρακ!! Και στιγμιαία είμαι σε έκσταση η ψυχή μου έχει φύγει …
Πονάω!! δεν αντέχω!! αλλά εκεί.. λίγο ακόμα ανάμεσα στον κίνδυνο να ακροβατώ …. Στο σημείο που τα όρια φτάνω εκεί που μια κραυγή βγάζω αγγίζω την ευτυχία.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

εγω εμεινα σε αυτο ,
και αν και θα ηθελα διευκρινηση ,
δεν τολμω να ζητησω κατι τετοιο γιατι μου κανει πολυ προσωπικο .

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Το ψάχνω ακόμα ούτε καν και εγώ δεν γνωρίζω τι είναι αυτό.

 

Ο πόνος λειτουργεί με διάφορους τρόπους. Αλλοτε ερεθιστικά προκαλώντας μας απίστευτη ηδονή, άλλοτε λυτρωτικά απομακρύνοντας ενοχές και άσχημες σκέψεις και άλλοτε ως τιμωρία και μόνο. Όπως και να'χει, οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία του πόνου η αλήθεια είναι πως κάθε φορά τα όρια επιμηκείνονται όλο και πιο πολύ... εκεί που λες ότι τα φτάνεις πιάνεις τον εαυτό σου να τα ακουμπάει και αυτά να απομακρύνονται ξάνα και ξανά!!!
..αα κάτι ακόμα.. η εσωτερική χαρά και η γαλήνη που φαίνεται ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μετά το πέρας όλου αυτού είναι ειλικρινά κάτι μοναδικό!!!