ρέω..

Προφανώς και συμφωνώ, είναι υπέροχη.  

 

Η Μυσταγωγία της Σφαίρας.


Νομίζω ότι το "δόγμα" μου είναι η απόλαυση, στην αντίληψή μου λοιπόν, Μύστης είναι ο/η Δημιουργός κάποιας εξαιρετικής απόλαυσης, που ξεχωρίζει από το σύνολο των κοινών απολαύσεων.
Σε κάθε τέλεια αίσθηση, βιώνουμε μια γεύση θέωσης.

Ο γείτονάς μου ο κυρ – Νίκος, είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας που λέμε. Λίγοι όμως έχουν την Τύχη και την Τιμή να γνωρίζουν ότι ο γείτονάς μου ο κυρ- Νίκος έχει ένα "θείο" χάρισμα, την μοναδική ικανότητα να παγώνει τις μπύρες ακριβώς όπως πρέπει.

- Το μυστικό για να πιεις μια καλή μπύρα είναι να την παγώσεις σωστά. Αυτό είναι το εμβληματικό απόφθεγμά του.
Για τον κυρ-Νίκο, η σωστά παγωμένη μπύρα λέγεται σφαίρα. Και έτσι μας έμαθε να την λέμε.

Δεν ξέρω πως, καταλαβαίνει και ρυθμίζει την θερμοκρασία του κάθε ψυγείου ή καταψύκτη με την θερμοκρασία της κάθε εποχής, μέρας, ώρας. Με ένα αλάνθαστο ένστικτο ξέρει ακριβώς πόση ώρα πριν χρειάζεται να βάλει τις μπύρες στην ψύξη ώστε να γίνουν τέλεια παγωμένες σφαίρες.
Όπως κάθε αριστοτέχνης, απολαμβάνει να μοιράζεται το αριστούργημά του με τους ανθρώπους του. Η γυναίκα του αναλαμβάνει τους λαχταριστούς μεζέδες για επάξια συνοδευτικά και εκείνος την μυστική τελετουργία των έξοχων σφαιρών του.

Σε βουνά και θάλασσες, σε λόγκους, βουνά ραχούλες ποτέ μου δεν ξανασυνάντησα τέτοιες σφαίρες και έπειτα εγκατέλειψα την αναζήτηση, δεν υπάρχει λόγος να πιω μπύρα, αν δεν είναι σφαίρα. Όλες οι άλλες μου φαίνονται υποδεέστερες.

Ήταν ένα Αυγουστιάτικο βράδυ με αποπνιχτική κουφόβραση και εκνευριστική υγρασία. Ήμουν καλεσμένη στη φιλόξενη αυλή του κυρ- Νίκου με την υπόλοιπη γειτονιά. Πιτσιρίκια τρέχανε γύρω μας, μεγάλοι που μιλούσανε φωναχτά ο ένας πάνω στον άλλον και δεν ακουγόταν κανείς, μια βαβούρα και ένας χαμός στο μακρόστενο τραπέζι, που ήταν 3-4 ενωμένα μαζί. Σε μια γωνίτσα του τραπεζιού ο Κυρ Νίκος και γω. Γεμίσαμε όλοι τα ποτήρια μας με σφαίρες και τσουγκρίσαμε στην υγειά μας.

..Πως μια κοινή κατά τα άλλα άμστελ, μπορεί να γίνει μια παραδεισένια όαση δροσιάς και η γεύση της να φτάσει στην πιο τέλεια έκφανσή της! Κάπως έτσι καταλαβαίνω την ηδονή, η αξιοποίηση της απόλαυσης στο έπακρον της απόδοσής της.

Στην πρώτη μου γουλιά έκλεισα τα μάτια και είπα μέσα μου "θεέ μου!".
..μετά τα άνοιξα και είπα:
- Κυρ- Νίκο είσαι Μύστης!

Χαμογέλασε, δεν είπε τίποτα. Αράξαμε πίσω στις καρέκλες μας, σ ένα τραπέζι γεμάτο βαβούρα. Μύστης και μυημένη, απολαμβάναμε την τέλεια αίσθηση σε κάθε γουλιά, βιώναμε μια γεύση θέωσης που έκανε όλα τα άλλα γύρω μας ασήμαντα και με έναν άλλον τρόπο ταυτόχρονα σημαντικά και υπέροχα.

Σιωπηλοί στην γωνίτσα μας, στη μυσταγωγία της σφαίρας..

Η αξιοποίηση της απόλαυσης στο έπακρον της απόδοσής της, εκεί που όλα τα άλλα γίνονται ασήμαντα και το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να απολαύσεις τον ορίζοντα μιας σπουδαίας στιγμής..

ρέω..

 

@rea.. Αγαπήσαμε όλοι τον κυρ-Νίκο, δεν μας άφησες περιθώρια  

 

Εδώ κι εγώ που δε μου αρέσει η μπύρα, ψήνομαι να πιω μια παγωμένη σφαίρα  

 

Αφόπλισε αγαπημένη  
Κι εμένα για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε, μέχρι που έκατσα σε ένα τραπέζι στην Αλμερία με κάτι ντόπιους   Μύστες (ήταν και κάτι Ψήστες που μας έφερναν τα απαραίτητα συνοδευτικά, να αποδώσουμε τα credits και σε αυτούς)  

 

Ηδονιστάκια μου..!  

Και Ψήστης και Μύστης...Ντιν Ντιν Τζακ ποτ Απόλαυσης!   

 

Ο Πρώτος Χάμπαχαμπα μου και το κουρβανιζέισον.


Και ένα πρωί είπα "Μάνα θα πάω στα καράβια!" και πήγα.
Δούλεψα μια σεζόν σε ένα μικρό ελληνικό κρουαζιερόπλοιο ως πλοιοσυνοδός hostess ο επίσημος τίτλος μου. Το τμήμα μου ήταν υπεύθυνο για την ενημέρωση την ψυχαγωγία και γενικότερα την φροντίδα των επιβατών. Που μαζί με το τμήμα λογιστηρίου ήμασταν μια κατηγορία πάνω από το προσωπικό καθαριότητας και σέρβις και μια κατηγορία κάτω από τους αξιωματικούς. Από νωρίς κατάλαβα ότι αυτές οι τρεις κατηγορίες δημιουργούσαν ένα δικό τους κόσμο που δημόσια έδειχναν κλειστές σαν κάστες.

Μέσα στο καράβι υπήρχε ιεραρχία, που πήγαινε πέρα από την εργασία. Δημιουργούσε ανισότητες κάθε είδους, ταξικές, εθνικιστικές, φυλετικές κτλ
Υπήρχαν 3 μορφές εξουσίας. Το γραφείο στη στεριά που το διοικούσαν οι ιδιοκτήτες του πλοίου, η γέφυρα που ήταν στα χέρια του καπετάνιου και το μηχανοστάσιο που ήταν στον έλεγχο του Πρώτου μηχανικού. Αυτές οι τρεις αρχές συνεργάζονταν με συχνές διαφωνίες και εντάσεις για την ομαλή λειτουργεία του πλωτού μας ξενοδοχείου.

Εκτός από τους αξιωματικούς και τους προϊσταμένους – υπεύθυνους των τμημάτων, που έπαιρναν τους μεγαλύτερους μισθούς, εγώ και άλλες 2 καμαριέρες ήμαστε οι μόνες Ελληνίδες στο πλοίο. Ρωσία, Ουκρανία και Ρουμανία ήταν η πλειονότητα του προσωπικού. Αγόρια και κορίτσια της ηλικίας μου τότε που δούλευαν χαμαλίκι 12ωρο και βάλε για να στέλνουν τα λεφτά στο σπίτι και να συντηρούν τις οικογένειές τους.

Πολλά κορίτσια κατέληγαν ερωμένες κάποιων Ελλήνων αξιωματικών. Υπήρχε μπόλικος βανιλοέρωτας που έκανε τις σχέσεις αυτές πιο απολαυστικές και συνάμα πιο δραματικές. Τον περισσότερο καιρό τα ζευγάρια Αξιωματικοί/καμαριέρες (που ήταν συνήθως περίπτωση sugar daddy/ cinderella) ήταν σε συνεχώς εναλλασσόμενη κατάσταση, από πελάγη ευτυχίας στα μαύρα τάρταρα της καψούρας και ξανά μανά. Το λοβμποουτ έδινε και έπαιρνε από δράματα, τα οποία είχα δασκαλευτεί από στεριάς να μην βλέπω- ακούω – μιλάω γι αυτά ποτέ. Για ακόμα πιο έντονα συναισθήματα των ζευγαριών αυτών, υπήρχε ρητή απαγόρευση σχέσεων μεταξύ προσωπικού του πλοίου και έτσι οι κρυφοί έρωτες δινόπαιρναν μετά τα μεσάνυχτα στα πιο απίθανα σημεία του καραβιού και οι συναντήσεις των εραστών θύμιζαν κατασκοπευτικές ταινίες.

Στην αρχή οι καμαριέρες δεν μου μιλούσαν, εκτός από τις Ελληνίδες που με προσέγγισαν σχεδόν αμέσως αλλά ήταν τόσο κουτσομπόλες και ανακατώστρες που τις απέφευγα για να μην με μπλέξουν στις ιστορίες και ταλαιπωρίες που μονίμως βρίσκονταν και οι ίδιες. Κάθε λίγο κάπου έπρεπε να λογοδοτήσουν για κάτι που είπαν κάπου. Καλά παιδιά αλλά τόσο στοχοπροσηλωμένα στις προσωπικές ζωές των άλλων που στερούσαν από την δική τους προσωπική ζωή.

Οι υπόλοιπες καμαριέρες με έβλεπαν καχύποπτα στην αρχή και κρατούσαν αποστάσεις, πρώτων γιατί ήμουν σε "ανώτερο" εργασιακό λέβελ (πιο κυριλέ χαμαλίκι) και δεύτερον γιατί ήμουν Ελληνίδα και άρα εκτός κάστας.

Τις καταλάβαινα απόλυτα και δεν παρεξηγούσα την απόστασή τους. Αλλά και γω μετά την πολύωρη δουλειά όταν κάθομαι στο μπαρ και πίνω το ποτάκι μου να χαλαρώσω πριν πάω να ξεραθώ για λίγες ώρες, θέλω να πω μια κουβέντα μ έναν άνθρωπο και οι καμαριέρες ήταν εκεί. Δεν με απασχολούσαν οι ιεραρχίες και οι εθνικότητες και σαχλαμάρες, ήθελα παρεούλα.

Η αλήθεια ήταν ότι με προσέγγισαν πρώτα εκείνες, μάλλον από περιέργεια. Η γενναιότερη και ομορφότερη της ομάδας. Βρεθήκαμε να πίνουμε το ποτάκι μας και να λέμε τις ιστορίες μας στα αγγλικά με τις βαριές κουρασμένες προφορές μας. Μου άνοιξε την καρδιά της κάπου εκεί, δεν τη πείραζαν τα σκληρά χρόνια που έχει ζήσει ούτε η σκληρή δουλειά που έχει ρίξει άλλα ότι πάντα κουβαλούσε την ταμπέλα της πουτάνας πάνω της. Κούρβα είναι η πουτάνα στα ρουμάνικα, απ ότι κατάλαβα.
- Μι κούρβα! Mε ύφος γερασμένης κουρασμένης πουτάνας και κατεβάζει μια γερή γουλιά από το ποτό της. Το να βλέπεις στα μάτια ενός νέου ανθρώπου να έχει περάσει ολόκληρη ζωή από πάνω σαν οδοστρωτήρας, είναι μαχαιριά στην καρδιά. Ήθελα να την κάνω να νιώσει καλύτερα, να γελάσει.

- Μι του ..κούρβα! Της λέω και τσουγκρίζω το ποτήρι της. Άστραψε το προσωπάκι της
-Γιου? Γιου.. κούρβα?
- Μπιτς αμ δε μπεστ κούρβα!
-Χαχαχα μι σεκοντ μπεστ κουρβα!
- Οκ ρε κουρβα! χαχαχα
Γελούσαμε και δείχναμε η μια την άλλη λέγοντας Κούρβα!- κούρβα! (οκ ήμαστε νηστικές, κατάκοπες και το ποτάκι μας είχε βάλει σε μια ευφορία). Κάπου εκεί ξεθάρρεψαν και οι άλλες κούρβες και μας πλησίασαν να δουν τι κάνουν αυτές οι τρελές.

Και κάπως έτσι ιδρύθηκε το κουρβανιζέισον, με ιεραρχία παρακαλώ, μπεστ και σέκοντ μπεστ. Οι κούρβες και οι κούρβοι "τούτου του ντουνιά" κατέχουμε μια μεγάλη αλήθεια, ότι όσα ζόρια και μοναξιά και δυσκολίες μπορεί να υπάρχουν, τίποτα δεν μας ξεκουράζει καλύτερα από το χαμόγελο. Τίποτα που να αξίζει δεν έρχεται τσάμπα, σηκώνεις τα μανίκια και αγωνίζεσαι γι αυτό.. με χαμόγελο.

Και αν κάποια στιγμή σε παίρνει από κάτω ανθρώπινο, βρες την παιδική χαρά που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις.
Τα πρωινά που στέκονταν σε σειρά οι κούρβες μου για να πάρουν τις καθημερινές οδηγίες για την λάντζα τους, πάντα έβρισκα χρόνο να πάω δήθεν για να επιθεωρήσω τον κουρβολόχο μου. Ανταλλάζαμε τον μυστικό μας χαιρετισμό ψιθυριστά:
- Κουρβες ρεντι?
- γες κουρβα
- φακ δεμ.
- φακ δεμ κουρβα!

Και φεύγαμε χαμογελαστές και ευδιάθετες για το χαμαλίκι μας. Όπου κι αν με πετύχαιναν μέσα στο καράβι κατά την διάρκεια της ημέρας, οι γλυκές μου κούρβες, μου έσκαγαν ένα συνωμοτικό χαμόγελο που μου έδινε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω.

Φακ δεμ κούρβα!

Στους κομπλεξικούς που ξεσπούσαν πάνω σου χωρίς λόγο
Φακ δεμ κούρβα!

Στους μίζερους που ήθελαν να σε μιζεριάσουν
Φακ δεμ κούρβα!

Στους σκατόψυχους που ήθελαν να σου πάρουν το χαμόγελο
Φακ δε κούρβα!

Στην ζήλια στην μικροψυχία στην κατινιά
Φακ δεμ κούρβα!

Στην κούραση σου, στα νεύρα σου στην ατυχία σου στο νταούνιασμά σου
Φακ δεμ κούρβα!

Στις σκιές και στους φόβους σου, στις αδυναμίες σου, στις ανησυχίες σου
Φακ δεμ κούρβα!


Ποτέ δεν ρώτησα και δεν έμαθα για τα προσωπικά τους, ούτε εισέβαλλα στην μικρή τους κάστα περισσότερο. Όταν συναντιόμασταν στους ελάχιστους ελεύθερους χρόνους μας, η μόνη μας έγνοια ήταν να περνάμε καλά, να γελάμε και να δίνουμε μια μικρή νότα χαράς η κάθε μια στην ζωής της άλλης.

Με αυτήν την μικρή νότα χαράς από τις κούρβες μου, έσκασε μαντάτο από το γραφείο ότι είχα γίνει λέει η καλύτερη χόστες. Μου φάνηκε τόσο αστείο, το λαμώγιο είχα γίνει τσάμπα μάγκας, επειδή απλά έκανα την δουλειά μου, φροντίζοντας ταυτόχρονα να περνάω καλά με ανθρώπους που γουστάρουν επίσης να περνάνε καλά. Και πάντα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που θέλουν και αυτοί να νιώθουν όμορφα. Γέφυρα, προσωπικό, επιβάτες.

Αυτό βέβαια με έκανε ακόμα πιο αντιπαθή έως μισητή σε άτομα που δεν θέλουν να είναι καλά και δεν θέλουν να είναι καλά και οι γύρω τους.
Φακ δεμ κουρβα!

Ως "μπεστ" κούρβα όμως, δεν τα πήγαινα και τόσο καλά. Όσο οι υπόλοιπες κούρβες τρύπωναν κρυφά τα βράδια στις καμπίνες των αγαπητικών αξιωματικών τους, εγώ στην δική μου καμπίνα μόνη μου έλιωνα σαν κεράκι για τον έρωτα μου με τον Κύριο Πρώτο Μηχανικό.

Όταν πρωτοείδα αυτό το μελαχρινό ντερέκι μπροστά μου αναφώνησα "χαμπαχαμπαχαμπα!" ( μου το είχε κολλήσει η Ισπανίδα χόστες) ήταν η πρώτη (και η τελευταία) φορά που χρησιμοποίησα αυτήν την επιφώνηση για κάποιον και έτσι τον ονόμασα ο Πρώτος Χαμπαχαμπα μου. Ήταν η πρώτη φορά που κεραυνοβολήθηκα από καύλα. Πριν από αυτόν, ήμουν μια πριγκιποπούλα που ερωτευόταν πρίγκιπες και βάτραχους και τώρα ένιωθα αυτό το πρωτόγονο "πρόστυχο" κάλεσμα της φύσης μου σε έναν πανέμορφο Γορίλα που ήθελα να μ αρπάξει από τα μαλλιά, να με σύρει στην σπηλιά του και να με διαλύσει.. Χαμπαχαμπαχαμπα!

Ο Πρώτος Χαμπαχάμπα μου όμως ήταν μια περίπτωση ανέφικτη. Στην προηγούμενη σεζόν είχε μάθει η γυναίκα του για την κούρβα που είχε τότε και πλέον τον είχε υπό αυστηρή επίβλεψη με πολύ συχνές επισκέψεις στο πλοίο μας και επιστρατευμένους ρουφιάνους. Ο Πρώτος χαμπαχάμπα μου ήταν αιχμάλωτος στον όρκο του να μην ξαναπατήσει ποτέ την γυναίκα του όσους πειρασμούς - κούρβες και αν συναντούσε μπροστά του.
Δεν τον αδικώ, υπήρχε ακόμα πάνω σε αυτή την γυναίκα μια απειλή νευρικού κλονισμού ανά πάσα στιγμή. Δεν έμαθα ποτέ λεπτομέρειες για την παλιά του σχέση, αλλά σίγουρα τσάκισε συναισθηματικά και τους δύο και δούλευαν σκληρά για να επουλώσουν τις πληγές τους και να σώσουν την οικογένειά τους.

Και η χόστες κούρβα ερωτευμένη κάργα με τον πιο απαγορευμένο αξιωματικό .. αποδέχτηκε το ποτέ της υπόθεσης χωρίς όμως να μπορεί να παύσει αυτήν την φυσική ανάγκη της να τον λαχταράει.

Όταν έλειπε η γυναίκα του ήταν λες και ίσιωνε το σώμα του. Ερχόταν φορτσάτος και με γλυκοπείραζε.

"Να! Έναν τέτοιο κρίκο ανταλλακτικό θέλω για τις μηχανές μου, από που το πήρες?"

Και εκεί πάντα μου έπιανε το σκουλαρίκι μου, ένα τόσο τρυφερό χάδι στο κρικάκι μου και το μουνί μου έκανε συσπάσεις! Έγερνα το μάγουλό μου προς το χέρι του να νιώσω λίγο την θερμοκρασία της υπέροχης μεγάλης χερούκλας του, χωρίς να αγγιζόμαστε. Ανάμεσά μας ένας κρίκος... ένας αδιάσπαστος χαλκάς.

Πόσους οργασμούς σε αυτήν την καμπίνα έζησα αναφωνώντας χαμπαχαμπαχαμπα. Δεν ήθελα να του κάνω κακό ούτε σ αυτόν ούτε στην οικογένεια του, το μόνο που ήθελα ήταν να με κλείσει σε αυτήν την τεράστια αγκαλιά του και να γίνω η κούρβα του.

Τον έβλεπα και σκόνταφτα πάνω σε επιβάτες, με έβλεπε και έπεφτε από τις σκάλες.

" Θέλω τον κρίκο μου! Μου τον έκλεψες!" Μου φώναζε από μακριά και γελούσαμε καυλωμένα πονηρά..

Χαμπαχάμπαχάμπα Πρώτε μου!

Το βράδυ στο σαλόνι έπινε με αξιωματικούς ή μόνος. Δεν πήγαινα για το ποτάκι, ήθελα μια τελευταία τζούρα, μόνο να με κοιτάξει από μακριά για καληνύχτα.. πριν πάω να χαθώ στα όνειρά μου μαζί του

Χάμπαχάμπαχαμπα Πρώτε μου.

Έτσι κυλούσαν οι μήνες.. χωρίς να σπάσει ποτέ την αιχμαλωσία του. Στον βασανισμό του ανεκπλήρωτου. Φυσικά με τον καιρό κατάφερα να κοιτάξω και αλλού και να απολαύσω.. ως κουρβα.. αλλά το σαράκι μου ήταν στο κλουβί του Όμορφου Γορίλα μου και δεν έπαψε ποτέ να με καίει.

Για λόγους που δεν έχουν σχέση με το θέμα έπρεπε να φύγω λίγες βδομάδες πριν κλείσει η σεζόν, από το καράβι. Σε κάποιο λιμάνι της τελευταίας μου κρουαζιέρας έπεσα τυχαία πάνω του.

" Τι έμαθα? Φεύγεις? Γιατί? Έλα πάμε να μιλήσουμε… πάμε να μιλήσουμε.. θέλω να σου πω…"
Επιτέλους είχε σπάσει τα δεσμά του και για πρώτη φορά μου μιλούσε πραγματικά. Η στιγμή που ξεροστάλιαζα όλους αυτούς τους μήνες είχε συμβεί.. αλλά..
"Δυστυχώς βιάζομαι, μια άλλη φορά.."

Είχαμε ξαφνιαστεί και οι δυο από την άρνηση μου, όμως εκείνη την στιγμή το ένιωθα πραγματικά, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω ούτε σε μένα την ίδια. Ενώ νόμιζα ότι τον καταλάβαινα, άθελά μου, είχα θυμώσει μαζί του, όχι για μένα.. για εκείνον. Είχα θυμώσει με αυτήν την καταπίεση της υπέροχης φύσης του όλους αυτούς τους μήνες. Που αιχμαλώτισε αυτόν τον πανέμορφο Γορίλα σε ένα κλουβί. Σαν άνθρωπος ναι τον καταλάβαινα, αλλά όχι σαν.. κούρβα.

Φακ δεμ κούρβα!

Τον άκουγα να φωνάζει το όνομά μου καθώς απομακρυνόμουν και μέχρι που έφυγα οριστικά δεν θυμάμαι άλλη στιγμή μας με τον Πρώτο Χαμπαχάμπα μου, δεν τον ξαναείδα ούτε τον αποχαιρέτησα. Κατάφερε με κάποιο τρόπο να είναι στο καράβι χωρίς να βλεπόμαστε μέχρι να φύγω.

Έχω να θυμάμαι πολλούς ανθρώπους υπέροχους και σπουδαίους από αυτήν την εμπειρία μου και ιστορίες μοναδικές. Αλλά, το τελευταίο μου βράδυ το πέρασα στο σαλόνι με τις κούρβες μου. Είχαν κανονίσει αποχαιρετιστήρια γιορτούλα έκπληξη και ένα ακριβό άρωμα δώρο από το υστέρημά τους.
Να μου ευχηθούν για την επιστροφή μου στην στεριά, όπως μόνο εκείνες..

Φακ δεμ κουρβα!

ρέω..

 

Γραφεις υπεροχα!

 

Ωραία!

 

Το τέρας της μήτρας.


Με την Σ. γνωριζόμαστε κάτι δεκαετίες. Είναι ένα από τα "καταραμένα" παιδιά που κατάλαβε από πολύ νωρίς την σκληρότητα της ζωής και έμαθε να αντέχει τα χτυπήματα. Ξέρει να ξανασηκώνεται σαν σούστα κάθε φορά που πέφτει. Η ψυχική της δύναμη ήταν και είναι πάντα πρότυπο για μένα.

Οι φόβοι δεν δίστασαν ποτέ τα θέλω της και όσες φορές και αν έχει φάει τα μούτρα της άλλες τόσες και οι νίκες της.

Μπορεί στα προσωπικά της να έτρωγε συνέχεια κατραπακιές αλλά από νωρίς κατέκτησε την ανεξαρτησία της και έγινε μια γυναίκα καριέρας σε έναν δύσκολο για γυναίκες τομέα εργασίας και μάλιστα με δυνατό όνομα στην «πιάτσα».

Η Σ απλά βάζει την ψυχή της μπροστά και πάει, δεν την περιορίζει τίποτα μπροστά στην αλήθεια της. Μετά θυμάται τί μαλακίες έχει κάνει στη ζωή της και γελάει, κοιτά τα τραύματα και τις ουλές της και μου λέει με περηφάνια
- Μαλάκας μπορεί να είμαι, αλλά δεν είμαι δήθεν.

Σιχαίνεται, περισσότερο από κάθε άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ, το ψέμα και την πόζα. Δεν αντέχει το «τέλειο» της βιτρίνας και το ατσαλάκωτο. Είναι πάντα τσαλακωμένη ακόμα και στα ρούχα της και δεν την νοιάζει.
Τσαπατσούλα, τσαμπουκαλού, παρορμητική και εντελώς συναισθηματική η Σ. Αλλά ξέρει να γελάει με τον εαυτό της. Μια ωραία μουρλή.
Θα σου πει τα χάλια της χωρίς να ενδιαφέρεται για την εικόνα της προς τα έξω και θα αποδεχτεί με σεβασμό τα δικά σου χάλια. Το μότο της είναι ότι κανείς δεν είναι τέλειος.

Και σε ό,τι κάνει βάζει ψυχή, αγαπάει με όλη της την ψυχή, δουλεύει με όλη της την ψυχή, στηρίζει με όλη της την ψυχή, γλεντάει με όλη της την ψυχή, στεναχωριέται με όλη της την ψυχή…

Η Σ. δεν ξέρει να δειλιάζει σε τίποτα, ούτε στο πιο εξωφρενικό. Η Σ. είναι από την φύση της ένας πραγματικά γενναίος άνθρωπος. Πολλές φορές στα νιάτα μας παρίστανα την "φωνή της λογικής" και κάθε φορά έκανε τελικά αυτό που ήθελε με το όποιο τίμημα και όταν την κατσάδιαζα απλά μου έλεγε

- Έχεις δίκιο είμαι μαλάκας.. αυτό ήθελα και αυτό έκανα.

Τώρα πλέον βλέπω ότι εκείνη είχε δίκιο τελικά, γιατί τολμούσε να σπάσει τις "λογικές φωνές" και να διεκδικήσει τα θέλω της.

Και όταν άρχισε να νιώθει την νέα ζωή μέσα της, η Σ έγινε σωστός τίγρης, μέχρι και τα ρούχα της εγκυμοσύνης της ήταν τιγρέ. Μαζί με την νέα αυτή ζωή γεννήθηκε και ένας Ιερός Σκοπός, να γίνει ασπίδα προστασίας γι αυτό το παιδί. Να σπάσει την αλυσίδα της κατάρας και να μεγαλώσει έναν άνθρωπο μέσα σε ασφάλεια και αγάπη.

Για όλα τα έξω εμπόδια η Σ-μανα δεν έχει δισταγμό, θα σκοτώσει αν χρειαστεί. Όμως από το πρώτο φούσκωμα άρχισα να βλέπω μια σκιά, έναν εχθρό που η γενναία φίλη μου δεν είχε ξανασυναντήσει… τον εαυτό της, εκείνο το "καταραμένο παιδί". Όταν είσαι μόνη σου η ευθύνες για τα λάθη σου είναι δικά σου και μόνο. Όμως όταν ξέρεις πως είναι να βασανίζεις ένα αθώο παιδί στο πετσί σου, τότε τα λάθη είναι… ασήκωτο σκοτάδι.

Δυο μέρες πριν γεννήσει, περπατούσαμε οι δυο μας στην παραλία

- Αν γίνω σαν τη μάνα μου, θέλω να μου το πεις… μην με αφήσεις να γίνω σαν την μάνα μου.

Πώς ένα δυστυχισμένο παιδί μπορεί να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο παιδί? Πώς σπάει η αλυσίδα? Δεν ξέρω, αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι η Σ. μπορεί να το καταφέρει και αυτό. Την κοιτούσα να αγγίζει την φουσκωμένη κοιλιά της με τόση τρυφερότητα στα τσιτωμένα της τιγρέ ρούχα και ένιωσα ότι αυτό το πλάσμα εκεί μέσα θα γίνει ένα "ευλογημένο παιδί" με ελεύθερη και γενναία ψυχή. Όλα αυτά που η Σ. έμαθε μέσα από το μίσος θα τα διδάξει μέσα από την αγάπη.

- Θα σου πω κάτι.. την μάνα μου δεν την αλλάζω, με τα σωστά της και με τα λάθη της αυτή είναι. Αλλά αν δεν ήταν αυτή και έπρεπε να επιλέξω οποιαδήποτε άλλη για μάνα μου.. θα διάλεγα εσένα.

Με κοίταξε δακρυσμένη..

- Το εννοείς?...

- Ναι.

Λένε ότι δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, όμως έχω δει πολλές φορές με πολλούς τρόπους ότι μπορείς να επανορθώσεις γι αυτό.

Η Σ. χωρίς βιώματα, χωρίς βοήθεια, μόνη της κατάφερε να ξεκινήσει μια δική της πορεία στην μητρότητα και δεν είναι λίγες οι φορές που άγνωστοι της έδωσαν εύσημα για τα αποτελέσματα του έργου της.

Η Σ έγινε μάνα και συνέχεια μπερδεύεται συγχίζεται απελπίζεται και ψάχνει να βρει μια άκρη μέσα σ ένα κουβάρι. Και με ρωτάει

- Ακόμα το εννοείς?

- Ναι.

Μου μιλάει συνέχεια για όσα ζει και νιώθει, της λέω να τα συζητήσει με μια έμπειρη μάνα γιατί θέλω να την βοηθήσω αλλά δεν έχω ιδέα. Είμαι ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος για να συζητήσει κανείς αυτά τα θέματα, στην αρχή με άγχωνε αυτό, μετά κατάλαβα, θέλει να τα συζητάει μαζί μου γιατί είμαι ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορεί να της δώσει έτοιμες λύσεις.

Απλά εξωτερικεύει την αγωνία της για να ακούσει την σκέψη της και κάπου κάπως αυτό την βοηθάει. Δεν θέλει τα βιώματα κάποιας άλλης μάνας, θέλει να το βρίσκει μόνη της μέσα από την αλληλεπίδραση της με το παιδί της, να δημιουργεί κάθε στιγμή κάτι δικό τους, έξω από τα όποια "στερεότυπα" μητρότητας. Να δρα ανάλογα με αυτό που αφουγκράζεται και όχι με τα μη και τα πρέπει του ρόλου.

Το καταραμένο παιδί που έσπασε την αλυσίδα και βαδίζει ένα δικό του δρόμο.

- Ακόμα το εννοείς?

- Ναι.

Η Σ. έγινε μάνα και έχει να ρυθμίσει βουνά από προβλήματα καθημερινά στην ζωή της, έχει ξεχάσει πως να είναι ξεκούραστη, ξέγνοιαστη, ξέφρενη. Ξεχνάει να φάει, να λουστεί, να κάτσει. Οργανώνει ακόμα και τον χρόνο της τουαλέτας της. Έχει να κοιμηθεί ανθρώπινα 2 χρόνια περίπου και ξέρει πως έχει δρόμο ακόμα.

- Ακόμα το εννοείς?

- Ναι.

Η Σ. έγινε μάνα και μεγαλώνει ένα ξέγνοιαστο χαμογελαστό παιδί, φωτεινό σαν ηλιαχτίδα. Από αυτές τις ηλιαχτίδες που ζεσταίνουν την ψυχή σου και σβήνουν κάθε σκιά απελπισίας.

Κάθε μέρα η Σ. αναμετριέται με το τέρας της και κάθε μέρα το νικάει χωρίς να δίνει περιθώριο ήττας στον εαυτό της, ταγμένη σε έναν σκοπό, να φτιάξει μια όμορφη ζωή γεμάτη αγάπη σε ένα όμορφο ανθρωπάκι που εκπέμπει χαρά.

Παρατηρώ πως με έναν τρόπο σε κάθε νίκη της η Σ. δυναμώνει και προετοιμάζεται για τα επόμενα χτυπήματα και κάθε φορά πριν από κάθε μάχη της, με ρωτάει.. και θα με ρωτάει γελώντας

- Ακόμα το εννοείς?

- Ναι.

Και ορμάει σαν λιοντάρι στην αρένα να κατασπαράξει τους εφιάλτες της χωρίς έλεος.

Έχω την τύχη και την τιμή να βλέπω πρώτη σειρά μια σπουδαία μάχη, να θαυμάσω το Ατρόμητο που μπορεί να φτάσει το τρωτό ανθρώπινο είδος μας και να παίρνω κουράγιο για να κοιτάξω άλλους δικούς μου εφιάλτες και άλλες δικές μου μάχες.. με άλλο μάτι.

.. Όπως κάθε άνθρωπος που χρειάζεται να σπάσει κάποιες αλυσίδες για να δημιουργήσει ή να προστατέψει τις όποιες σπουδαίες ηλιαχτίδες του.

ρέω..

 

Όταν έχεις βιώσει την αρνητική πλευρά της μάνας σου δεν ψάχνεις για έτοιμες λύσεις..Ξυπνάς και κοιμάσαι με την ίδια σκέψη
"να μην γίνω σαν εκείνη..να σπάσω την αλυσίδα και τα βιώματα μου να μην καθορίσουν αυτή τη νέα ζωή.."
Να λειτουργήσω εντελώς αντίθετα, να πλημμυρίσει με στοργή και αγάπη σαν αυτή που δεν ένιωσα,σαν αυτή που αναζήτησα σε κάθε φάση της ζωής μου.
Ασήκωτο το βάρος της ευθύνης που φέρει κάθε συνειδητοποιημένη μάνα,εύγε στην Σ.και σε κάθε Σ.