ρέω..

♥

 

Στην θάλασσα της αποδέσμευσης.


Όταν ξεκινάω μια D/s σχέση, πρώτα συναινώ με τον εαυτό μου.Να το ζήσω όσο πιο "γεμάτα" αντέχω.

Την στιγμή που αυτή η σχέση λήγει, ένα εξίσου δύσκολο κομμάτι με την ίδια αυτή καθαυτή αποδέσμευση, τουλάχιστον σε εμένα, είναι να καταφέρω να βρω μια εξήγηση για το τέλος. Ακόμα και αν είναι δική μου επιλογή, δεν μπορώ να δώσω μια κατανοητή απάντηση. Κάτι που να κάθεται μέσα μου καλά.

Σε μια βανιλοσχέση, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά συνήθως. Ως εργένισσα έχω στο βιογραφικό μου αρκετούς βανιλοχωρισμούς (παίζει και η πιθανότητα να έχω χωρίσει μέχρι και από ανύπαρκτες σχέσεις) και πάντα ήξερα και καταλάβαινα μια χαρά το λόγο. Στις αποδεσμεύσεις μου όμως τα πράγματα είναι αλλιώς.
Και έτσι κάθε φορά που με ρωτάνε φίλοι το "γιατί", εγώ μέχρι που τραυλίζω μια απάντηση, ότι μου έρχεται στο μυαλό. Τις περισσότερες φορές η εκάστοτε απάντηση μου αφήνει μια γεύση.. αχαριστίας. Δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ τη σωστή λέξη, είναι μια περίεργη αίσθηση πάντως.

Βγαίνοντας από το πλαίσιο Κ/υ αυτομάτως παύει να υπάρχει και η υποτακτική σου "ιδιότητα". Είσαι υ μόνο στην ταμπέλα. Εφόσον δεν υπάρχει κυριαρχία επί της ουσίας, δεν υποτάσσεσαι κάπου άρα δεν είσαι πλέον υ.

Από την άλλη μεριά, δεν είσαι η βανίλα που ήσουν πριν την σχέση, έχεις κάνει μια διαδρομή και αυτή η πορεία δεν διαγράφεται. Η απάντηση του τέλους λοιπόν εξαρτάται άμεσα από την ταυτότητα σου στο σήμερα. Το παρατηρούμενο δεν είναι μόνο η αποδέσμευση αλλά και ο παρατηρητής , που έχει κατεβάσει ρολά λόγο υπαρξιακών.

Περίμενα καιρό για να κατακάτσει λίγο όλη αυτή η ομίχλη ώστε να μπορέσω να γράψω αυτό το ποστ. Αλλά διαμορφωνόταν παράλληλα σε όλη την πορεία της εξέλιξης μου.

Η αρχή της "θεωρίας" μου γεννήθηκε πριν καιρό με αφορμή μια βόλτα στη θάλασσα, τόσο απλά.

Ήμουν ακόμα στην αρχή της κατάστασης, όπου "πάσχουμε" από αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς έντονων αρνητικών συναισθημάτων. Θυμό, λύπη, σύγχυση, κούραση, φόβο κτλ κτλ
Και όπως είμαι σκασμένη και μπαϊλντισμένη με το είναι μου, πάω μια βόλτα στην θάλασσα.

Και τι θάλασσα ήταν αυτή!
Ένας ορίζοντας μεγαλείο. Από εκείνους που σε κάνουν να αισθάνεσαι την απαράμιλλη αρμονία της φύσης και να απαγγείλεις Άμλετ, " ...let be".
Σε αυτό το χάρμα οφθαλμών κάθε αίσθηση, όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση..κάθε αισθητήριος μηχανισμός περνάει σε άλλη διάσταση, σχεδόν αυτόματα η αντίληψη μας, ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, αλλάζει.
Ο θείος Όσκαρ έλεγε ότι η ομορφιά είναι ένα είδος διάνοιας, και πόσο δίκιο είχε.
Τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι λίγοι περαστικοί που ήταν εκεί, είχαμε την ίδια γαλήνη στα πρόσωπα μας. Αυτή η υπεροχή της ομορφιάς που βιώναμε, μας είχε επιβληθεί και είχε αλλάξει την πραγματικότητα μας. Τα ίδια προβλήματα, άγχη, σκοτούρες, λύπες, αγωνίες κτλ, πλέον είχαν πάρει άλλα μεγέθη μπροστά σε αυτήν την απεραντοσύνη.
Γλύκανε το μέσα μας..

Επιστρέφοντας στο σπίτι και στην πραγματικότητά μου παράλληλα με την αίσθηση που βίωσα, συνειδητοποίησα πως και στην ατμόσφαιρα Bdsm, υπάρχει μια άλλη οπτική. Οι πραγματικότητες των υ περνάνε από το πρίσμα της κυριαρχίας. Τα μεγέθη των καταστάσεων που βιώνουμε είναι επίσης διαφορετικά όχι μόνο όσον αφορά μέσα στην σχέση μας με τον Κ, αλλά γενικά στην ζωή μας.

Βγαίνοντας από αυτήν την πραγματικότητα και μπαίνοντας στην δική σου πλέον, τι βλέπεις? Πως βλέπεις?
Βλέπεις τα άλματα που τόλμησες, τα όρια που ξεπέρασες, τις ηδονές που απόλαυσες, τα νέα βάθη του οργασμικού ωκεανού σου που έφτασες.
Βλέπεις 2 ανθρώπους που έπαιξαν στα όρια και κέρδισαν σε στιγμές, σε εμπειρίες, σε καύλες.
Βλέπεις το σώμα σου και το μυαλό σου πιο κοντά στην ελεύθερη φύση σου από ποτέ άλλοτε.
Βλέπεις το μεγαλείο και την απεραντοσύνη των πραγματικών στιγμών.
Βλέπεις την δύναμη σου να μείνεις και την δύναμη σου να φύγεις.
Βλέπεις θάλασσα! Βλέπεις τον ελεύθερο ορίζοντα της σκέψης του bdsm.

Και τώρα μέσα από αυτήν την διάσταση, δες και τα υπόλοιπα, δες το παρόν σου και το μέλλον σου. Δες τα λάθη, τις λογικές και τις ευθύνες. Όχι με τα μεγέθη που είχες σαν βανίλα.
Καλείσαι να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου στα χέρια σου. Μην το κάνεις σαν θύμα, κάντο σαν ελεύθερος ηδονιστής.
Πόνεσε θύμωσε κλάψε, αλλά μην ξεχνάς να γλυκαίνεις το μέσα σου με θάλασσα. Μην ξεχνάς τα μπράβο σου!

Και αυτή είναι η θεωρία μου.

ρέω..

 

 

Μίλησε σχεδόν ολόκληρο μέσα μου, αλλά αυτή η φράση άγγιξε ακόμα πιο βαθιά.

Ο βιωματικός σου λόγος (να μου επιτρέψεις τον ενικό, νιώθω μία παράξενη οικειότητα με το πρόσωπό σου -παρά το γεγονός πως μου είναι παντελώς άγνωστο- μέσω των γραπτών σου) είναι μαγευτικός.

Συνταράσσει, προβληματίζει, παρασύρει, συν-κινεί...δονεί γενικώς...!!

 

Η δυνατότητα του να είσαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα, να μπορείς να κυλήσεις ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα χωρίς να μπορείς να επιλεξεις ποιο σου αρεσει.
Το ζεις κι όμως κάποια στιγμή τελειωνει. Ησουν εκεί, κι όμως τώρα δεν είσαι.
Η ενέργεια ρέει, εσύ όχι...

 

Τα πάντα ρει...
Ο χρόνος, η ενέργεια, η σκέψη, το αίμα.
"Αυτή η αέναη κίνηση αποτελεί ισως το αμέσως επόμενο αδιαμφισβήτητο γεγονός μετά τον θάνατο."

 

<3 Είσαι ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ!

 

"Τα πάντα ρέει" που έλεγε και μία ψυχή που ήξερα παλιά!

Πάντα αυτός ο άτιμος ο παρατηρητής φταίει για όλα. Αλλάζει το αποτέλεσμα μετά την παρατήρηση αναρρωτιέμαι; Πάντως σίγουρα την επηρρεάζει.

 

Είσαι υπέροχη.

 

Η Κληρονομιά μου

Είχα ένα μπάρμπα, μπογιατζής στο επάγγελμα. Κάθε πρωί σηκωνόταν ρολόι στις 5, έπινε έναν μονό ελληνικό (ο διπλός υπάγεται σε νεωτερισμούς, που τον άφηναν αδιάφορο) έπαιρνε τις βούρτσες και τα χρώματα του και πήγαινε για δουλειά. Την αγαπούσε την δουλειά του και πάντα τον προτιμούσαν, δούλευε ασταμάτητα ως το βράδυ, μετά πήγαινε στο καφενείο να πιει το κρασάκι του και σπίτι για να ξεκουραστεί και να σηκωθεί ξανά την επόμενη μέρα στις 5 το πρωί.

Ήταν ένας απλός τίμιος καλόκαρδος άνθρωπος, του άρεσε το καλό κρασί, η καλή παρέα και γελούσε αληθινά. Αυτό ήταν το πιο δυνατό του στοιχείο, ήξερε να γελάει, από το στομάχι με δονήσεις. Γελούσε με χαρά. Όταν συναντάς αυτό το γέλιο, μαθαίνεις να γελάς.

Μαθαίνεις να αγαπάς να γελάς.

Του άρεσαν τα πειράγματα, οι καζούρες και τα καλαμπούρια. Όταν έβαφε το σπίτι μας, ζωγράφιζε στους τοίχους το σήμα του πασοκ για να γελάσει με το ύφος του πατέρα μου που του ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι και ήταν έτοιμος για εγκεφαλικό. Και αυτό από μόνο του άξιζε, για να κάνει τον έξτρα κόπο να ξαναπεράσει τους τοίχους μας με χρώμα μετά.

Του άρεσαν οι ατάκες μου, στα οικογενειακά τραπέζια κάναμε πάντα ένα "αυτοσχεδιαστικό σκετσάκι". Καθάριζε τον λαιμό του και η εισαγωγή ήταν πάντα η ίδια, έλεγε το όνομά μου με έναν δικό του ιδιαίτερο τρόπο και μου έκανε μια ερώτηση, ότι του ερχόταν στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή, στην οποία απαντούσα και όλο το τραπέζι δονούνταν από τα γέλια του. Ευχαριστιόταν την ατάκα μου τόσο που την επαναλάμβανε και συνέχιζε να γελάει.

Όταν έπαιρνε τηλέφωνο στο σπίτι και τύχαινε να απαντήσω εγώ, πάντα καθάριζε τον λαιμό του και έλεγε το όνομα μου με τον ιδιαίτερο τρόπο του, κάναμε το σκετσάκι μας, γελούσε δυνατά και επαναλάμβανε στον επόμενο που μιλούσε μαζί του, τι ειπώθηκε,μέσα από τα γέλια του.

Ο,τι και να είχα, όσο και αν βαριόμουνα ή οτιδήποτε με σκότιζε, ποτέ δεν το άφηνα να επηρεάσει το αγαπημένο σκετσάκι του μπάρμπα μου, που είχε ιερή σημασία για μένα, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο.

Όταν συνταξιοδοτήθηκε και κρέμασε τις βούρτσες του, εξακολούθησε να σηκώνεται στις 5 το πρωί και να πίνει τον μονό ελληνικό καφέ του. Του έλειπαν τα χρώματα του. Ο κόσμος είπε "επιτέλους να ξεκουραστεί ο άνθρωπος", αλλά τελικά ο καρκίνος είχε τον τελευταίο λόγο.
Οι γιατροί του έδωσαν λίγους μήνες, εκείνος κράτησε ένα χρόνο.

Τον θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να τον δω στο νοσοκομείο, το γνωρίζαμε όλοι εκτός από τον ίδιο. Στην διαδρομή είχα αγωνία για το πως θα αντέξω να μην με καταλάβει. Με το που με είδε έλαμψε το πρόσωπό του σαν παιδιού που ήρθε η παρέα του για να παίξει. Αυτό με κράτησε. Ούτε ο καρκίνος δεν κατάφερε να νικήσει το καλαμπούρι μας και τα γέλια του χρωμάτιζαν την νοσοκομειακή μουντάδα. Ξέρναγα τα σωθικά μου μετά, περήφανη για το κατόρθωμά μου, να μην καταρρεύσω.

Η δύναμη της ψυχής μας φαίνεται όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Μετά ξεχνάμε αυτήν την δύναμη, όμως υπάρχει.

Θυμάμαι εκείνη τη φορά που πήγα σπίτι του για να τον δω, σκελετωμένος στο κρεβάτι, τον κρατούσαν οι μορφίνες. Από τον πόνο δεν είχε δυνάμεις για το σκετσάκι μας. Οι υπόλοιποι γύρω του άρχισαν να μου κάνουν καζούρα για να του φτιάξουν την διάθεση, να με ψευτομαλώνουν για τις επιλογές μου στην ζωή μου μπλα μπλα μπλα .. το κλασικό χαμένο κορμί του σογιού κτλ.

Και όσο προσπαθούσα να σκεφτώ την ατάκα, εκείνος με μια φωνή μεταξύ ανάσας και ήχου από τον πόνο, είπε:
- Να την αφήσετε ήσυχη την "Ρέα"... Ξέρει τι κάνει!...Ξέρει!
Αυτήν την στιγμή δεν θα την ξεχάσω όσο ζω. Σε μια βαριά σιωπή, ένας μελλοθάνατος κοιτούσε το ταβάνι με μάτια που έλαμπαν. Γύρω του οι υπόλοιποι με κατεβασμένα κεφάλια βυθισμένοι στις δικές τους σκέψεις. Και εγώ να αναρωτιέμαι "..τι ξέρω?"

Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στο νοσοκομείο. Πλησίασα πολύ κοντά του για να με ακούσει ότι ήρθα.
-Θειούλη μου?
Μάζεψε όλες τις δυνάμεις του και με μια ανάσα, είπε το όνομά μου, με εκείνον τον ιδιαίτερο τρόπο του και τίποτα άλλο... ποτέ ξανά.

Είχε προλάβει πιο πριν, να ζητήσει συγνώμη από την γυναίκα του και τα παιδιά του και να ευχαριστήσει τη μάνα μου.

Στην κηδεία του όλοι έλεγαν πως εγώ ήμουν η "αδυναμία του" γιατί με περίμενε να πει την τελευταία του λέξη. Είχα την τιμή της "τελευταίας λέξης", χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο.Ο μπάρμπας μου δεν είχε "αδυναμίες". Μια αγκαλιά ήταν για όλους μας.

Στα μέρη της μάνας μου, έχουμε ένα άτυπο καταπληκτικό έθιμο που δεν το έχω συναντήσει ποτέ στην Αθήνα. Τους νεκρούς μας εκεί, τους αποχαιρετάμε με χαμόγελο. Έχεις ένα περιθώριο να σπαρταράς σαν το ψάρι και να εκτονωθείς στην εκκλησία. Στο τραπέζι όμως, δεν υπάρχει χώρος για μιζέριες. Αποχαιρετάς με την τιμή που αξίζει το πρόσωπο που φεύγει.

Και το τραπέζι του μπάρμπα μου ήταν μια γιορτή. Όπως του άξιζε!

Και τότε κατάλαβα γιατί είχα την τιμή της "τελευταίας λέξης".

Ήθελε να φύγει με αυτό που αγαπούσε περισσότερο.
Ο μπάρμπας μου έφυγε με μισό καλαμπούρι στα χείλη... το άλλο μισό το άφησε για να το συνεχίσω εγώ.

Και αυτή είναι η Κληρονομιά μου.

ρέω..

 

Εχω πιει 9 υποβρυχια μπορεις σε παρακαλω να το ξαναγραψεις γιατι δεν καταλαβα;;; 

 

για ακομα μια φορά... τι υπέροχα που ρέεις ρέα  

η ζωή ειναι στιγμές !

 

Η κληρονομια σου είναι οι αναμνήσεις σου με τον μπάρμπα και πως χαράχτηκαν στην ψυχή σου.
Ποσο όμορφα τις έγραψες...
Ρεεις Ρέα...και ρεουμε και εμείς μαζί σου...