ρέω..

Χαχαχα, αγάπησες;

 

χαχαχα Απ ότι θυμάμαι, την καπάρωσε ένας πολύ τυχερός μάπας.

 

όχι!

 

μα δεν την λενε ... Σοφακι  

 

 

Τρέξε Λόλα... τρέξε!


Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά με τον Πετράκη, κατά κόσμο Πετράρας. Ήταν 5-6 χρόνια μικρότερος από εμένα. Είχε μανία, πάθος και καύλα για την ταχύτητα, λογικά ακόμα θα έχει, έχουμε χαθεί πια, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ο χρόνος μας πήγε σε άλλους δρόμους, αλλά για μένα, έχει πάντα μια θέση αγάπης στις πιο ξέγνοιαστες παιδικές μου μνήμες.

Από τα παιδικά του χρόνια, του άρεσε να πηγαίνει στο συνεργείο της περιοχής και να παρακολουθεί τους μάστορες, τις μηχανές, τα αυτοκίνητα, τα μοτέρ, τα εξαρτήματα. Ο αρχιμάστορας που κατάλαβε την λόξα του, τον πήρε στη δουλειά σαν παραγιό, του έκοψε και ένα μικρό χαρτζιλίκι και του έμαθε την δουλειά και όλα τα μυστικά της τέχνης του. Μέχρι το τέλος της εφηβείας του ο Πετράκης ήξερε να λύνει και να δένει μηχανές και αυτοκίνητα όπως κάθε έμπειρος και καλός μάστορας .

Με τα λεφτά από το συνεργείο αγόραζε μηχανάκια και αυτοκίνητα, τα έφτιαχνε και πήγαινε για κόντρες, τα πουλούσε, έπαιρνε άλλα, τα ξαναέφτιαχνε και ξανά σε κόντρες.

Στον κόσμο των ταχυτήτων ο Πετράρας ήταν ένας ζωντανός μύθος, είχε κερδίσει τον θαυμασμό λόγω των γνώσεων, των επιδόσεών του στις μεγάλες ταχύτητες στις παράνομες κόντρες και που ποτέ δεν κατάφερε να τον πιάσει ο νόμος.

Εγώ ως ανίδεη, κάποτε τον ρώτησα, πόσες φορές έχει κερδίσει στις κόντρες.

«Το θέμα δεν είναι οι πρωτιές, αλλά ή καύλα της ταχύτητας. Γι’ αυτό το κάνεις, για να τρέξεις!» Ακόμα και στα λόγια του ένιωθες την ένταση της αδρεναλίνης.

Φυσικά ο Πετράρας είχε αρκετές πρωτιές. Αλλά ήξερε να αναγνωρίζει και ικανότερους οδηγούς, ακομπλεξάριστα. Στον πρωταθλητισμό, οι αντιζηλίες είναι σπατάλη ενέργειας που δεν αφορούν τους ικανούς.

Κάποτε ο αδερφός μου τον στήριξε σε κάτι « καλύτερα και από αδερφός». Ποτέ δεν έμαθα τι ..και κάπως έτσι απέκτησα έναν μικρό αδερφό, τον Πετράκη μας. Κάθε φορά που βρισκόμασταν μας έπιανε ένας παλιμπαιδισμός και το ζούσαμε σαν να ήταν αλήθεια. Υπήρχε πάντα αυτή η παιδική αγνότητα, μια παιδική χαρά ακόμα και στα ενήλικα χρόνια μας. Λεπτοκαμωμένος, ντροπαλός και χαμογελαστός.

Εμφανισιακά, κυρίες μου, αντικειμενικά ο Πετράκης ήταν «πιστόλι». Καλογυμνασμένο σώμα, από την σωματική εργασία και όμορφο παιδικό πρόσωπο.

«Πρέπει να τον δεις να οδηγάει και να ρίχνει γκόμενες, δεν θα τον αναγνωρίσεις» Μου είχε πει κάποτε ο αδερφός μου. Εκεί ο Πετράκης γινόταν ο Πετράρας.


Εγώ με τις ταχύτητες δεν τα πήγαινα καλά.

Με τον αδερφό μου ρίχναμε ομηρικούς καυγάδες στους δρόμους της Αθήνας. Οδηγούσε επιδεικτικά και ατσούμπαλα και τον φώναζα γκαζοφονιά.

- Δεν έχεις καλό δάσκαλο αδερφούλα, θα σε πάω εγώ μια βόλτα για να σε μάθω να αγαπήσεις την ταχύτητα.

Ακόμα και ο αδερφός μου ήξερε ότι ο Πετράκης ήταν καλύτερος οδηγός. Αν υπάρχει ένας λόγος που την γλίτωσε από την έπαρσή του στους δρόμους, ήταν γιατί είχε το μυαλό να ακούσει τις συμβουλές του Πετράκη στα θέματα ασφάλειας, προφύλαξης και προσοχής.


Βρέθηκε η αφορμή σε ένα ταξίδι εκτός Αθηνών και μάλιστα την ιδανική στιγμή. Ήταν η περίοδος που είχε το αμάξι που πάντα ήθελε. Την Λόλα. Ένα εντυπωσιακό, μεγάλο, σκούρο μπλε διθέσιο κάμπριο, τόσο χαμηλό, που στις λακκούβες της Αθήνας, έκοβε τελείως ταχύτητα και πήγαινε τόσο προσεκτικά για να μην χτυπήσει η Λόλα του, που σχεδόν ήταν σαν να κατέβαινε και να την έπαιρνε στα χέρια του.

Ένα εντελώς ακατάλληλο αμάξι για την πόλη, που ζητούσε συνέχεια αλλαγές, μερεμέτια, φροντίδα, λεφτά και όλοι του έλεγαν να το πουλήσει. Και μπορούσε να το μοσχοπουλήσει ανά πάσα στιγμή, αλλά δεν του πήγαινε η καρδιά. Ήταν δικό του. Ήταν η Λόλα του.

Στην Κυριαρχία παίρνεις ένα όχημα και του αλλάζεις τα απαραίτητα που έχει «από μαμά» ώστε να μπορεί να πιάνει τις ταχύτητες που θέλεις στην άσφαλτο και να σου δίνει την ποσότητα της αδρεναλίνης που χρειάζεσαι.

Δεν είναι μόνο να οδηγάς. Είναι να είσαι και ο μάστορας και να το φτιάχνεις.

- Από «μαμά» κανένα αμάξι δεν κάνει για κόντρες, κάτι πάντα πρέπει να φτιάξεις.

Όπως από «μαμά» κανένας δεν είναι ιδιοκτησία. Το ταίριασμα στο βδσμ, φαίνεται στην δημιουργία.. Από τα «μαστορέματα» των μηχανών μας.


Ανυπομονούσαμε και οι δυο γι’ αυτό το ταξίδι. Θα πηγαίναμε μεγάλη παρέα, με πολλά οχήματα, αλλά ο Πετράκης επέμενε.

- Εγώ θα έρθω με την αδερφούλα.

Άλλο που δεν ήθελα εγώ! Μπαίνω στο χαμηλό αμάξι, μια ανάσα με την άσφαλτο.

- Αδερφούλα με εμπιστεύεσαι?

Επιχείρησα να απαντήσω ευγενικά «και βέβαια», αλλά όταν είδα το βλέμμα του, κατάλαβα τι εννοούσε, μου ζητούσε να τον ακολουθήσω σε αυτό το ταξίδι αδρεναλίνης, χωρίς ανασφάλειες.

Όχι δεν το ζητούσε... το απαιτούσε, το δούλεψε και το άξιζε να γίνω η ιδανική συνοδηγός της Λόλας του.

Κάθισα αναπαυτικά στο λουξ σαλονάκι της που μοσχομύριζε καθαριότητα. Άγγιξα το ταμπλό της .. τόσο απαλό, σαν χάδι...

-Τρέξε Λόλα.. Τρέξε! Της είπα και ο Πετράκης γέλασε με ευχαρίστηση.

Έβαλε μπρος την μηχανή και η Λόλα μάρσαρε ναζιάρικα.


Ξεκινήσαμε σταδιακά να γαργαλάμε τις ταχύτητες, χωρίς επιτηδευμένα χαζά κόλπα. Τσέκαρε την κατάσταση μου σε τακτικά διαστήματα είτε ρωτώντας είτε παρατηρώντας τις αντιδράσεις μου.. χωρίς να το λέω, χωρίς να το ξέρω, με κάποιον τρόπο του έλεγα «..και άλλο!»

Επιτάχυνε, μέσα στους δρόμους τις πόλης, μέσα στην κίνηση του δρόμου, χωρίς να νιώσω το τράβηγμα του φρένου πουθενά, χωρίς να χρειαστεί, έτρεχα όλο και πιο γρήγορα ...και ήταν υπέροχο!

Παρατήρησα τον οδηγό, είχε δίκιο ο αδερφός μου, δεν ήταν πια ο Πετράκης.

Γκάζι και άλλο γκάζι...

Ήταν τόσο συγκεντρωμένος και σίγουρος. Τα μαθηματικά είναι στο σώμα μας καλύτερα και από το μυαλό μας. Αυτός ο άνθρωπος που αμφιβάλλω αν ήξερε να σου πει απέξω την προπαίδεια του 8, υπολόγιζε χρόνους, χώρους, ταχύτητες, μάζες, αυτόματα. Έμπαινε στα κενά ανάμεσα στα αυτοκίνητα και έκανε τις προσπεράσεις με τέλεια μαθηματική ακρίβεια..

Το ίδιο βλέμμα, την ίδια συγκέντρωση και προσοχή που βλέπεις όταν αφήνεις το σώμα σου στα χέρια του έμπειρου σαδιστή. Ο τρόπος που θα εφαρμόσει τα παιχνίδια του επάνω σου, υπολογίζει την ασφάλεια, την σταθερότητα, τον πόνο, τους χρόνους του πόνου καθώς επιταχύνει. Σχοινιά, αλυσίδες, κλιψάκια, φλόγκερ, κροπ ..κάθε ένα έχει τον ιδιαίτερο μηχανισμό του, και ο τρόπος που λειτουργούν στο σώμα, ώστε να δώσει ακριβώς αυτό που χρειάζεται και να παράγει την απόλαυση του πόνου με την μαθηματική ακρίβεια που επιθυμεί.

Γκάζι και άλλο γκάζι..

Και η Λόλα του να υπακούει πειθαρχημένα στην κάθε του κίνηση. Σαν ένας άψογα συγχρονισμένος χορός.

Και ο ρυθμός να ανεβαίνει.

Γκάζι και άλλο γκάζι..

Βγαίνουμε στην Εθνική.. στην άδεια απλωμένη άσφαλτο μπροστά μας .

Γκάζι και άλλο γκάζι... Η Λόλα χορεύει!

Ένιωθα την καρδιά μου, ένιωθα τα μέσα μου.. Η ταχύτητα έσβησε τις σκέψεις μου... μόνο ένιωθα..

Γκάζι και άλλο γκάζι... Η Λόλα πετά!

- Αδερφούλα?

Ο Πετράκης χαμογελούσε ευτυχισμένος.

Ναι! Είχα καταλάβει την καύλα της ταχύτητας, τώρα ήξερα για τι πράγμα μιλούσε.

Γκάζι και άλλο γκάζι..

Στην ευτυχισμένη μαστούρα της αδρεναλίνης, ελεύθεροι στην δίνη της.

Γκάζι και άλλο γκάζι... Ω θαυμάσια Λόλα!


Και φτάνουμε στην μεγαλύτερη στροφή του δρόμου, μικρά εκκλησάκια στη σειρά, μνημείο των όσων χάθηκαν στην συγκεκριμένη καταραμένη στροφή.

- Το φρένο σκοτώνει αδερφούλα, το παν είναι να έχεις τον έλεγχο στο γκάζι.

Και στο έμπα της απότομης στροφής επιταχύνει, το πόδι στο γκάζι, Η Λόλα σίγουρη και σταθερή στην πορεία της. Δαμάζει τους κανόνες της φύσης, της βαρύτητας, της ταχύτητας.


Πατημένο το γκάζι στην στροφή, με τον απόλυτο έλεγχο του Πετράρα, που με τα χεράκια του έβαλε τα φρένα και τα κρατήματα και τις μηχανές που έπρεπε στην Λόλα του, με κόπο, καύλα και αγάπη, για να μπορεί να στρίβει τις καταραμένες στροφές με την ταχύτητα που γουστάρει αυτός.

Γκάζι και άλλο γκάζι..

Δεν είναι μόνο ο καλός οδηγός, είναι και ο καλός μηχανικός. Δεν είναι μόνο το καλό αμάξι από την μάνα του, είναι εκείνο που μπορεί να αποδεχτεί τις αλλαγές πάνω του. Και όταν κουμπώσουν όλα αυτά, οι διαδρομή είναι βδσμ..

Πήγαμε μαζί και γυρίσαμε μαζί, ήταν ένα μαγικό ταξίδι, δεν θυμάμαι πως τα πέρασα εκεί. Θυμάμαι μόνο την διαδρομή.

Γκάζι και άλλο Γκάζι...

Τρέξε Λόλα.. τρέξε!


Ρέω..

 

 

Μετά το πρώτο βήμα.


Στο λίκνο της υποτακτικότητας μου, με επισκέφτηκαν 3 σπουδαίοι Μάγοι.

Ο πρώτος Μάγος μου πρόσφερε το δώρο της εκπαίδευσης στο M/s. Μου έμαθε τις δομές, τα πλαίσια, την πειθαρχία και την υπακοή. Με καθάρισε από πολλά σκουπίδια που εμπόδιζαν τον δρόμο μου. Πήρα μια σύντομη αλλά γεμάτη γεύση από τον μαγικό κόσμο του, μου έδωσε τα εφόδια για να προχωρήσω όταν ο κύκλος μας έκλεισε.

Ο επόμενος Μάγος μου πρόσφερε το δώρο της εκπαίδευσης στο D/s. Μου έμαθε για τον ηδονισμό και το ευ ζην. Ελευθέρωσε το ζώο μέσα μου και με έκανε να το αγαπήσω, με έφερε στην φύση μου. Απόλαυσα το υπέροχο τίποτα μου και την ελευθερία μου. Όταν έκλεισε και αυτός ο κύκλος ήμουν πλέον μια εντελώς διαφορετική προσωπικότητα.

Όταν έστω και για μια στιγμή καταφέρεις να αφήσεις πίσω σου όλα όσα αναγκάστηκες να γίνεις και αφεθείς σε αυτό που είσαι, τότε δεν υπάρχει επιστροφή.


Ο τρίτος Μάγος μου είπε, δεν είμαι Κυρίαρχος και ούτε θέλω να γίνω. Μου πρόσφερε έναν κόσμο που έχει λίγο από όλα. Από στοιχεία D/s μέχρι κίνκυ και βανίλα. Μου πρόσφερε το δώρο μια άλλης συντροφικότητας.
Ανακαλύπτουμε μαζί τους δρόμους της καύλας και τις ισορροπίες της ασυμμετρίας μας. Σπάμε κανόνες και δημιουργούμε άλλους. Δοκιμάζουμε με φρέσκια ματιά όσα συναντάμε σαν 2 πιτσιρίκια που παίζουνε τους εξερευνητές στην παραλία.


Δεν θα είχα το θάρρος να μπω σε ένα τόσο ανεξέλεγκτο άγνωστο, αν δεν είχα πάρει τα δώρα από τους προηγούμενους Μάγους μου. Δεν θα μπορούσα να καταλάβω, να αφεθώ, να εμπιστευθώ και να απολαύσω στο βάθος αυτό. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει.

Βλέπω στον Μάγο που με οδηγεί και με έχει τώρα να υπάρχει έτσι γεμάτα, άφοβα και άκριτα, φυσικά και ελεύθερα, χωρίς να τα έχει διδαχτεί από πουθενά, σαν από ένστικτο. Τόσο φυσικά και απλά.

Κατακτά κάθε στιγμή μου όλο και περισσότερη έκταση από εμένα. Με κατασπαράζει υπέροχα. Χάνομαι σε κάτι πιο πλούσιο και βαθύ απ’ όσα έχω ζήσει.
Αντιστέκομαι, μπερδεύομαι, φοβάμαι και πάλι αφήνομαι… ρέω σε μια άλλη υπόσταση.. που θυμίζει λίγο από όλα όσα έχω δει στον κόσμο. Όλα είναι αλλιώς, ακόμα και τα ίδια. Συγχωνεύομαι με την ζωή πριν και μετά το έμπα μου στον χώρο. Έρχονται όλα μαζί να βράσουν και να δώσουν το δικό τους απόσταγμα.

Η υποτακτικότητα είναι η πόρτα που ανοίγει σε έναν ολόκληρο μαγικό κόσμο ηδονισμού και καταλήγει να κλειδώνει πάλι σε σένα.

Κλείνεις και ολοκληρώνεις σε αυτό που είσαι…όλο και περισσότερο. Το ταξίδι σταματάει μόνο αν και όταν το επιλέξεις. Εγώ θέλω να ταξιδεύω μέχρι την τελευταία μου πνοή. Θέλω να με ταξιδεύεις εσύ..


Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι. Όχι μόνο για κάποιους λίγους εξαιρετικούς ανθρώπους που άλλαξαν την ζωή μου αλλά και για όλους όσους γνώρισα από το φόρουμ. Κάθε ένας πρόσφερε το λιθαράκι του με τον τρόπο του για να με βοηθήσει.

Έκανα πολύτιμους φίλους. Φίλους που ξέρουν να αγαπούν ελεύθερα και να αποδέχονται αυτό που είσαι. Φίλους συμμάχους που όταν τους έχεις πλάι σου νιώθεις πιο δυνατός. Φίλους που δεν νιώθουν την φιλία ιδιοκτησιακά ή ανταγωνιστικά. Φίλους που με κάνουν περήφανη να έχω στη ζωή μου.

Και άλλους ανθρώπους που μου άνοιξαν την ψυχή τους χωρίς να περιμένουν τίποτα, χωρίς αντάλλαγμα, γιατί έτσι είναι το σκαρί τους. Δοτικό – γενναιόδωρο – με κότσια.

Ακόμα και τα μέλη που διαφώνησα και τσακώθηκα μου πρόσφεραν τον χρόνο και τον χώρο να προβληματιστώ και να δημιουργήσω πιο ισχυρή θέση.

Τίποτα δεν πήγε για πέταμα. Όλα τα κρατώ. Όλα συνέβαλαν προς το καλύτερο. Μια γλυκόπικρη προβολή της πραγματικότητας σε μια οθόνη, που θα κουβαλώ σαν ανάμνηση για όσο ζω.

Ακόμα και όσους δεν γνώρισα ποτέ. Πίσω από τις γραμματοσειρές δίνουν ψυχή, κόπο και χρόνο για να βοηθήσουν τους άπειρους, τους μπερδεμένους, τους χαομένους.

Οι καλύτεροι δάσκαλοι που γνώρισα, έλεγαν πάντα.
«Αν έστω και ένας τελικά μπορέσει να καταλάβει, να δει, να μάθει.. κάτι από αυτά που λέω, τότε οι κόποι μου δεν πήγαν χαμένοι»
Στους «δάσκαλους» του φόρουμ έχω να πω.. ότι είμαι και γω ένας – έστω και ένας – που κατάλαβαν κάτι.. και δεν είμαι η μόνη.


Νιώθω ότι έκλεισε και αυτός ο όμορφος κύκλος. Αισθάνομαι το κάλεσμα νέων αναζητήσεων, που με οδηγεί έξω από τις οθόνες, σε κάτι καινούριο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το φόρουμ αυτό, ήταν για μένα η σωστή πόρτα που χτύπησα. Ήταν αναμφίβολα η σωστή κατεύθυνση για τον όποιο προορισμό μου.


Δεν συμφωνώ με τις αποχωρήσεις φινάλε. Αλλά από την άλλη δεν μου πάει η καρδιά να φύγω «αχάριστα» και βουβά. Αξίζει σε αυτό το φόρουμ και στα μέλη που με στήριξαν με στρίμωξαν, με θύμωσαν, με καύλωσαν, με αγάπησαν, με πόνεσαν, με δίδαξαν, με άνοιξαν, με μεγάλωσαν, με δυνάμωσαν, με ενθάρρυναν, με άγγιξαν, με συγκίνησαν, με … η λίστα δεν έχει τέλος…αξίζει να φύγω με χαμόγελο, ένα μεγάλο από ψυχής ευχαριστώ και το πιο γλυκό φιλί.


Αποσυνδέομαι και ρέω…
 

 

Να συνεχίζεις να ρέεις, Τιτανίδα Ρέα <3

 

Να είσαι πάντα καλά και να ρέεις σε όμορφες διαδρομές..... 

 

Να είσαι καλά να νιώθεις καλά καλούς δρόμους να εχεις

 

Θα μου λείψει πολύ η παρουσία σου στο φόρουμ,ωστόσο είμαι από τους τυχερούς γιατί θα συνεχίσεις να υπάρχεις στη ζωή μου,έξω από εδώ,κι ενα μέρος από τον δρόμο σου,θα συμπίπτει με τον δικό μου.
❤️

 

Να είναι όλα καλά για εσένα.