στον πηγαιμό για την Ιθάκη...

Ή πώς είμαστε όταν ξεκινούμε ως υποτακτικές ή υποτακτικοί και πώς γινόμαστε λίγο λίγο.

Πόσους φόβους έχουμε στην αρχή, μία τελείως θολή αντίληψη για το θέμα με τους πόθους και τους πολλούς φόβους και τις λάθος εικόνες ίσως.
Τους πρώτους κανόνες και τα πρώτα τασκ που μας Δίνει.
Την αγωνία να είμαστε όπως μας θέλει Αυτός, το ψάξιμο.
Τις ενοχές μας που είμαστε "διαφορετικές". Τις απορίες αν είμαστε πράγματι διαφορετικές και γιατί κάνουμε ότι κάνουμε.
Τις τόσες ανασφάλειες.
Τις αναστολές.
Τους ηθικούς φραγμούς.
Την ανάγκη επιβεβαίωσης από Αυτόν, και τους ενίοτε απαίσιους   τρόπους που βρίσκουμε για να την διεκδικήσουμε.
Τις πρώτες πειθαρχίες και τιμωρίες και την εντύπωση που μας κάνουν.
Το εξιτάρισμα.
Την χαρά ότι βρήκαμε αυτό που είχαμε ανάγκη.
Τις πρωτοφανερωτες ηδονές και το θάμπος που φέρνουν.
Το δέος γι Αυτόν.
Τη γνωριμία με τον πόνο.
Το έδαφος που χάνετε κάτω από τα πόδια μας όταν Του δίνουμε τον έλεγχο.
Το στεγνό λύγισμα και την έκρηξη συναισθημάτων και αισθήσεων που φέρνει.
Την αίσθηση της ανημποριάς.
Και το πολύ κλάμα...

Και μετά λίγο λίγο,
η αποδοχή της θέσης μας,
η ασφάλεια,
η ηρεμία,
το ξεγύμνωμα,
το άφημα,
τα νέα όρια και το καμάρι γι αυτά,
η ανοιχτή διέγερση,
το κουβάρι που λίγο λίγο ξεμπλέκεται,
και πολλά πολλά άλλα.

Εσείς πώς το ζήσατε αυτό;
Από πού ξεκινήσατε και πώς νιώθετε τώρα σε σχέση με αυτό που είσασταν όταν ξεκινούσατε;

Σημείωση: Την άρνηση και την αντίσταση δεν τα έβαλα γιατί το σκέφτηκα. Υπάρχουν πάντοτε έτσι και αλλιώς, αλλά αλλάζουν μορφή...

 

ομορφα το περιεγραψες το ''ταξιδι'' αλλα νομιζω την Ιθακη δεν θα την βρει ποτε κανενας... μολις νομιζουμε οτι φτασαμε ανακαλυτπουμε οτι εχοθμε ακομα λιγο... και μετα ακομα λιγο...και ακομα λιγο...
ισως καποιος να την πλησιασει περισσοτερο απο καποιους αλλους αλλα θεωρω ουτοπικο να μπορεσουμε να φτασουμε.

Υ.Γ. επειδη αναφερεσαι στους υποτακτικους αυτα που εγραψα παραπανω ειναι και για τις δυο ''πλευρες''

 

συμφωνώ, αυτό ήθελα να πω με τον τίτλο <χ>

κατά μία εκδοχή, όταν ο Οδυσσέας έφτασε στην Ιθάκη, μετά από λίγο ξανάφυγε...

 

..παιδια,ειλικρινα, δεν θελω να ακουω για Ιθακες..

 

Κάτι μου θυμίζουν, αλλά το κλάμα κάτι περισσότερο...     

 

H μνήμη είναι μια ιδιότυπη πηγή δυστυχίας κι αν υποψιαστώ ότι το χάρισμα που έχω να ξεχνάω έχει αρχίσει να ξεφτίζει, θαρχίσω τα χάπια. Εμένα, αλλιώς μου λέγανε ότι δουλεύει το σύστημα, ότι μεγαλώνοντας ξεχνάς περισσότερο.

 

εξαρτάται από το σε ποιά ηλικία βρίσκεσαι <χ> λέγεται ότι καλά γεράματα ίσον καλή υγεία + κακή μνήμη αλλά μεγαλώνω δε σημαίνει για όλους γερνάω...

 

Εγω παλι ηξερα παντα τι ηθελα.Αλλα δεν φανταζομουν ποτε
οτι θα ημασταν τοσοι πολοι οι οπαδοι του bdsm.
Η δικια μου ιθακη θα μπορουσε να ειναι στη ροδο αλλα κανεις
δεν λεει τιποτα γιατι μενω σε επαρχια΄δυστιχος

 

Αγαπημενη μου tender το προβλημα με την Ιθακη του καθενος ειναι οτι υπαρχουν πολλοι ασταθμητοι παραγωντες και εμφανιζονται πολλες εκδοχες!!Επιγραμματικα θα αναφερω μερικες απο αυτες:Πολλοι θελουν να φτασουν και δεν ξερουν πως,πολλοι θελουν αλλα δεν γνωριζουν οτι δεν μπορουν(μπορουν ομως να την ονειρευονται),πολλοι την ονειρευονται αλλα το ταξιδι απαιτει πολλα αποθεματα που δεν εχουν και ξεκιναν αλλα στην μεση εγκαταλειπουν και τελος ειναι πολλοι που τελικα εφτασαν αλλα ανακαλυψαν ειτε οτι δεν ειναι ετσι οπως την φανταστηκαν ή εσβησε ενα ονειρο ζωης και δεν εχουν στοχους πια(το χειροτερο ολων!!!!).
Οποτε αν καποιο ατομο θελει να απαντησει σε αυτο το νημα πρεπει να κανει μια βαθεια βουτια στο υποσυνηδειτο του και να αντικρυσει τον χειροτερο εχθρο του καθενος,τον εαυτο του και μετα να απαντησει.Δεν ειμαι αρνητικος,ειμαι απλα ρεαλιστης!!

 

μία γλυκιά αναδρομή απλά καλέ μου Δία, γιατί το βαραίνεις έτσι;

 

έτσι ακριβώς!!

 

Ισως γιατι εγω δεν το βλεπω σαν μια γλυκια αναδρομη(αν και ειδικευομαι σε αυτο    )αλλα σαν πραγματικο γεγονος.Βεβαια δεν αναιρω της αναδρομες οποιου θα ηθελε κατι να πει!