του κουτιου τα παραμυθια

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Ο Εκπαιδευτής έμεινε άφωνος. Για την ακρίβεια την ώρα που η Αλίκη ανέλυε στον Εκπαιδευτή τα περί ανικανοποίητου και άλλα τέτοια σοφά, η φωνή του Εκπαιδευτή αποφάσισε να αποχωρήσει. Παρα ήταν πολλά γι αυτήν ,αυτά τα φροϋδογιουγκικα πράγματα. Επίσης ένιωθε βαθιά την υποχρέωση να διαμαρτυρηθεί γιατί δεν υπήρχε καμιά αναφορά στον Λακάν. Βαθύτατα θιγμένη, η φωνή του Εκπαιδευτή αποχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Ο Εκπαιδευτής έμεινε να ανοιγοκλείνει το στόμα του σαν ψάρι... Η Αλίκη τον κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.... αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε να συνεχίζει το χαβά της.
"Λοιπόν, που λέτε κ. Εκπαιδευτή... σύμφωνα με τον Γιούγκ, στο βιβλίο του 'Σύμβολα της μεταμόρφωσης..."
Ο Εκπαιδευτής λιποθύμισε. Αυτό οφειλόταν διότι μετά τη φωνή του, η οποία αποχώρησε, ο εγκέφαλός του μην μπορώντας να την ακολουθήσει, κατέβηκε σε απεργία διαρκείας...

 

κατάλαβα.... πάλι με φαγητό θα την βγάλω!!!
Μια πούτσα ρε παιδια!! Μία πούτσα ΡΕ ΠΑΙΔΙ....Γκμουυυυυμμμμμμμ

Η αλίκη σήκωσε το το βλέμμα της να δει τι ήταν αυτό που την είχε μπουκώσει και αντίκρισε τον σώμα του τεράστιου αρουραίου να λικνίζεται με χάρη καθώς έχωνε τον πούτσο του στο στόμα της. Κοίταξε ακόμα πιο πάνω και είδε ότι ο αρουραίος είχε ανρώπινο κεφάλι, ένα χοντρό, γλυκό μαμαλακιστικο κεφάλι που χαζογελαγε. Και πριν η αλίκη προλάβει να αντιδράσει ο αρουραίος με πάθος της πρότεινε..."Απ΄'την κουζ'ινα ολοταχώς μανίτσα μου την κοπανάω με έπεισες λμε την θεωρία σου!!!"

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Η Αλικη μορφασε με αηδια και εχωσε μια γερη δαγκωνια στον πουτσο του αρουρομαμαλακη.
'Καϊ καϊ καϊιιιιιιιιι" τσιριξε αυτος και αποτραβηχτηκε αποτομα .Η Αλικη ωστοσω ,εξαλλη εβγαλε μια αγρια κραυγη , απ'αυτες που ειχε μαθει οταν εκανε καρατε και του χουμηξε.
"Τι αμαρτιες πληρωνω Παναγια μου και μου τυχαινουν εμενα ολα τα κουλα; τη μια ο γλαρος,την αλλη ο κουνελος ,μετα οι ψυχανεμισμενοι, τωρα ο ποντικαρας, δεν μπορει να μου κατσει και μενα ενας νορμαλ διεστραμμενος να μου χωσει τις μαπες μου ,να μου πεταξει μετα τα ματια οξω,να το φχαριστηθω η γυναικα;;;".
Ουρλιαζε σε κατασταση υστεριας κυνηγοντας τον αρουρη που ετρεχε γυρω γυρω στο δωματιο ψαχνοντας ματαια για ποντικοτρυπα να χωθει.
Απ'τις φωνες συνηλθε κι'ο Εκπαιδευτης Κοιταξε γυρω του με εκπληξη αναμεικτη με φρικη
"Αχουμμμααντννααισμπααχμμ????" προσπαθησε να μιλησει αλλα τιποτα, η φωνη του ειχε κηρυξει επαναλαμβανομενες διωρες στασεις ομιλιας,διεκδικωντας επιδομα απασχολησης,ελαστικο ωραριο και συνταξη στα 55.
Ο αρουρομαμαλακης με το που τον ειδε να συνερχεται ετρεξε βολιδα και χωθηκε στην αγκαλια του,
"Πελοπιδα σωσε με ,τον ικετεψε με αγωνια , σωσε με απ'αυτην την αφιονισμενη!!"
Η Αλικη ...

 

πάγωσε. Τους κοίταξε σταθερά και ένα πονηρό χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στα χείλη της. Το βλέμμα της έκανε τον αρουραίο να χωθεί πιο βαθειά στην αγκαλιά του Πελοπίδα Υδρογεόφα και εκείνον να σφίξει τα χέρια του περισσότερο γύρω του, για να τον προστατέψει. Σηκώθηκε από το πάτωμα όπου είχε γλυστρίσει πάνω στα υγρά του αρουραίου και τους πλησίασε. Στάθηκε μπροστά τους όρθια, με τα πόδια της ανοικτά και τα χέρια στην μέση της.
- Τώρα, τι πράγματα είναι αυτά, μου λέτε; τους είπε αυστηρά κουνώντας τον δείκτη της μπροστά στα πρόσωπά τους. Εσείς Πελοπίδα, αφήστε τον φίλο μας να ανασάνει. Και εσείς αγαπητέ κύριε Ραττ, ξεκαβαλήστε τον επιτέλους και καθήστε δίπλα του στον καναπέ.
Υπάκουσαν και έμειναν να την κοιτούν καθώς εκεινη άρχισε να λυγίζει αισθησιακά την μέση της, να χαμηλώνει τον κορμό της, να απλώνει τα χέρια της στο ποδόγυρο της γαλάζιας της φούστας και αργά να την σηκώνει.
Τα μάτια τους γούρλωσαν όταν μπροστά τους αποκαλύφθηκε ένα ορθωμένο, χοντρό, σκληρό, καλυμμένο από χοντρές φλέβες και ροζ πουά...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

...buttplug,και έτσι δεν έπεσε στην αντίληψή τους το μαστίγο που κρατούσε στο άλλο χέρι και με μια αστραπιαία κίνηση έσκισε τον αέρα και τις σάρκες τους κατά την προσγείωση...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

-Δε μας χέζεις ρε Αλίκη, αγανάκτησε η φωνή του Εκπαιδευτή που επέστρεψε την κατάλληλη στιγμή...
που μου θες και plug και μαστίγιο?
-Μα σας κτύπησα, δε σας κτύπησα, αναρωτήθηκε το Αλικάκι... δεν έπρεπε να φωνάξετε? Να ουρλιάξετε... Εν πάσει περιπτώσει κάτι να κάνετε?
_ Σε βαρεθήκαμε, απάντησαν σε διφωνία ο ποντικός με τον Εκπαιδευτή και σηκώθηκαν να φύγουν...
Η Αλίκη έμεινε με το plug στο χέρι και το μαστίγιο στο άλλο...
- Να έρθω μαζί σας? ρώτησε με σιγανή φωνή. Μέχρι και εγώ με βαρέθηκα...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

O Eκπαιδευτης τοτε γυρισε και την κοιταξε με λυπημενο και σοβαρο(φανες) υφος:
-Αλικη,να μην ξεχασεις να πιαστεις απ'τα ονειρα σου,μη βαρεθεις,η ζωη ειναι μπροστα σου...
Της γυρισε την πλατη και χωρις αλλη κουβεντα,χαθηκε πισω απο την πορτα που εκλεισε βαρια πισω του.
"Τι μαλακιες ειπε για να ξεμπερδεψει..." σκεφτηκε με πικρα η Αλικη και τιναξε με δυναμη το μαστιγιο που ακομα κρατουσε προς την πορτα .
Αυτη τοτε θρυμματιστηκε,σα να'τανε απο γυαλι...

 

Κοίταξε έκπληκτη τα κομμάτια της θρυμματισμένης πόρτας. Αυτό ήταν, η οργή είχε καταλαγιάσει μέσα της. Βυθίστηκε στις σκέψεις της, φέρνοντας στο νου τα λόγια που με μια φωνή της είπαν ο Εκπαιδευτής με τον ποντικό: «Σε βαρεθήκαμε». Γύρισε πίσω στο χρόνο. Πόσες, άραγε, φορές, είχε ακούσει την ίδια φράση; Πόσες φορές είχε μείνει μόνη της, αισθανόμενη το πικρό αυτό αίσθημα της εγκατάλειψης, της προδοσίας; Τι λάθος έκανε; Τι ήταν αυτό που έκανε τους πάντες να την αφήνουν μόλις έπαιρναν αυτό που ήθελαν; Το προκαλούσε η ίδια; Επέλεγε πάντοτε τέτοιους ανθρώπους, σαν να γνώριζε από πριν την κατάληξη; «Όχι», φώναξε, «δε φταίω ποτέ εγώ. Εγώ είμαι πάντα το θύμα! Είναι πιο εύκολο έτσι!».

Έβαλε τα κλάματα. Πέρασαν λεπτά, ώρες ολόκληρες. «Αλίκη ,να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ 'τα όνειρα σου, μη βαρεθείς, η ζωή είναι μπροστά σου...». Με αργά, διστακτικά βήματα πέρασε πάνω από τα κομμάτια της πόρτας, βγαίνοντας έξω. Η ζωή ήταν όντως μπροστά της…

 

... αλλά και πίσω της. Συνειδητοποίησε ότι πρέπει να κοιτάξει πίσω για να βρει τον δρόμο μπροστά. Είναι πιο δύσκολο να κοιτάς πίσω απ' το να ανακαλύπτεις το μπροστά, έτσι δεν είναι;
"Ναι, έτσι είναι", της απάντησε, και ξαναγέμισε το ποτήρι με κόκκινο, γλυκό κρασί...

 

Ναι, έτσι είναι, συμφώνησε η Αλίκη...
Τι...;
Σταμάτησε.
Έμεινε ακίνητη σε βήμα μετέωρο.
Δεν ακουγόταν τίποτα.
Κατέβασε το πόδι της.
Σήκωσε το κεφάλι της, σαν να ψυχανεμιστεί την εικόνα του.
Κόκκινο γλυκό κρασί.
Πως μπόρεσε να το καταλάβει από τον ήχο μόνο; την μυρωδιά του;
Η γεύση του γέμισε το στόμα της.
Η γεύση, επιμένω.
Όχι η ανάμνηση της γεύσης.
Αναστέναξε.
Έπρεπε να το είχε φανταστεί.
Πάλι εκείνος εδώ.
Το κρασί.
Η φωνή του.
Οι σκέψεις της.
Πάντα εμφανιζόταν όταν εκείνη άρχιζε να καταλαβαίνει.
Χαμήλωσε το κεφάλι της, σαν να μην πληγωθεί το βλέμμα της και γύρισε προς την μεριά του.
Καθόταν στον καναπέ.
Τα ποτήρια μας στο ξύλινο τραπεζάκι μπροστά του.
Τον πλησίασε...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

...και εκείνος έφυγε...πάλι...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Αλλά αμέσως μετά ξαναγύρισε.....................
Δεν θα τον διώξεις εσύ με το έτσι θέλω