του κουτιου τα παραμυθια

Η Αλίκη δεν του έδωσε σημασία.
Γδύθηκε και έβαλε τις αγαπημένες τις πιτζάμες.
Μάζεψε τα μαλλιά της κοτσίδα και κάθησε στον καναπέ δίπλα του.
Χαμήλωσε το φως και έβαλε να ξαναδεί την αγαπημένη της ταινία.
Άδειασε το ποτήρι του στο δικό της και άρχισε να πίνει.
Όσο η ώρα περνούσε τόσο ηρεμούσε και χαλάρωνε.
Και τόσο εκείνος γινόταν όλο και πιο διαφανής.
Εξαφανιζόταν.
Ξάπλωσε στον καναπέ και σκεπάστηκε με μα λεπτή κουβερτούλα που ήταν αφημένη πάνω σε μια πολυθρόνα.
Εκείνος έσβησε.
Τον ξέχασε.
Τεντώθηκε και έκλεισε τα μάτια της..
Σιγά σιγά αφέθηκε να κοιμηθεί.
Όμως, κάτι την ενοχλούσε.
Κάτι δεν άφηνε το κορμί της να ξεκουραστεί.
Στριφογύριζε στον καναπέ και δεν μπορούσε να βολευτεί.
Άρχισε να νιώθει περίεργα, να αγχώνεται.
Σηκώθηκε και έριξε την κουβέρτα στο πάτωμα.
Κάτι πρέπει να είχε πέσει κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ.
Σήκωσε στην τύχη το μεσαίο και στο μισοσκόταδο ξεχώρισε ένα στρογγυλό πραγματάκι.
Δυνάμωσε το φως και έσκυψε πιο κοντά.
Ήταν ένα μικρό ρεβύθι.
Ταυτόχρονα, πριν προλάβει να απορήσει, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα.
Δεν σκέφτηκε, αυτόματα πήγε να ανοίξει.
- Καλησπέρα σας, της είπε ένας άντρας με γλυκό πρόσωπο. Είμαι ο Χανς. Καλωσήρθατε στον κόσμο μου.

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

«Ο Χανς; Ποιος Χανς;» ρώτησε η Αλίκη με απορία τύπου δε-μας-χέζεις-ρε-Νταλάρα.
«Ο Ντανος!» είπε ο Χανς με καμάρι και σπασμένα ελληνικά.
«Ουάου! γεια σου danos!» άστραψε από έκπληξη και χαρά η Αλίκη. Τον είχε συμπαθήσει αυτόν από τότε που έφερε το μεγάλο στραπόν στην ιστορία. «Ήθελα πολύ να σε γνωρίσω».
Ο Χανς βιάστηκε να τη διορθώσει: «Όχι όχι ντεσποινίς! Ντεν καταλάβατε. Εγώ είμαι Ντανός όχι ο danos. Ντανός από τη Ντανία. Ο Χανς Κρίστιαν ντε.»
«Ααααα…» Έβγαλε μόνο ένα ήχο απογοήτευσης η Αλίκη «Απ ότι φαίνεται ούτε σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα»
«Τουλάχιστον είναι στο σωστό χρώμα» σκέφτηκε… αλλά δε το πε.. (δε το πε!).

Ο Χανς συνέχισε αδιάφορος απέναντι στην απογοήτευση της Άλικης, σε άπταιστα ελληνικά πια (γιατί οι moderators του είχαν κάνει παρατήρηση): «Μπορείς να μου δώσεις το μπιζέλι μου γιατί το ‘ψαχνα;»
Η Αλίκη γύρισε μάζεψε και έδωσε όλο απογοήτευση το μπιζέλι που δεν την είχε αφήσει να κοιμηθεί. Άρχισε να σκέφτεται: «Μα αυτό είναι απόδειξη ότι είμαι μια βασιλοπούλα. Που είναι το βασιλόπουλο; Ας ειν’ κι ο Βασιλόπουλος, με τέτοια κρίση συμβιβάζομαι…»

Ο Χανς την πρόλαβε από τις σκέψεις της: «Ξέρεις το μπιζέλι μπήκε κατά λάθος στην ιστορία σου. Για σένα είχα ετοιμάσει αυτό» της είπε και της έδωσε ένα κουτάκι σπίρτα.
«Όχι ρε γαμώτο» σκέφτηκε η Αλίκη. «Τόσο χάλια; Δεν είμαι βασιλοπούλα, δεν ήμουν καν η Αλίκη. Ήμουν ένα απλό κοριτσάκι με σπίρτα και μάλιστα χωρίς σπίρτα»

Μάζεψε όση θετική σκέψη της είχε απομείνει: «Τώρα τουλάχιστον έχω τα σπίρτα» σκέφτηκε και άνοιξε το κουτάκι.
Αντί να όμως δει σπίρτα, είδε να πετάγεται από μέσα ένα (ένας, μια)…

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

...γλυφιτζούρι! Ένα γελαστό πολύχρωμο γλυφιτζούρι! Το γλυφιτζούρι, κοίταξε την Αλίκη με ένα πλατύ πονηρό χαμόγελο. Η Αλίκη πάλι το κοίταξε με ένα πλατύ αποσβολωμένο χαμόγελο. Δεν είχε συνηθ΄σιει σε γελαστά πολύχρωμα γλυφιτζούρια.
-Γειαααααα, την χαιρέτησε άνετα το γλυφιτζούρι... Όλα καλα?
-Εεεε, καλά...απάντησε αμήχανη η Αλίκη και στράφηκε στον Χανς για βοήθεια. Ο Χανς όμως περιεργαζόταν το μπιζέλι του με μεγάλη περίσκεψη και δεν συντονίστηκε με την Αλίκη.
-Ένα γλυφιτζούρι, του είπε η Αλίκη.
-Α, της απάντησε, όλο σοφία εκείνος.
-Ναι... συνέχισε η Αλίκη
-Αυτά... είπε το γλυφιτζούρι.
Το μπιζέλι εκείνη τη στιγμή ρεύτηκε συμφωνόντας με το γλυφιτζούρι και αναπήδησε από το χέρι τυο Χανς και κύλησε στα πόδια της Αλίκης.
-Γεια σας δεσποινίς είπε πολύ ευγενικά στην Αλίκη. Η Αλίκη έσκυψε το μάζεψε και το έβαλε στο κουτάκι μαζί με το χαρούμενο γλυφιτζούρι.
-Τι να τα κάνω τα χαζοχαρούμενα? ρώτησε τον Χανς,,,

 

"Τίποτα", της απάντησε. "Το καλύτερο που έχεις να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να μη δίνεις σημασία γιατί αξία τους δίνεις... Εδώ είμαστε σε μια τρελή ιστορία σε ένα bdsm φόρουμ, αλλιώς θα ήμασταν παιδικό στο Junior TV. Eίσαι η Αλίκη όχι η Στρουμφίτα ή η Κάντυ Κάντυ".
H Αλίκη τον άκουγε προσεκτικά και τότε εκείνος με μια κίνηση της έσκισε το φόρεμα που φορούσε και της έδωσε ένα άλλο ζευγάρι παππούτσια, αρκετά ψηλά.
"Φόρα αυτά",της είπε με σταθερή φωνή. "Μας έχουν καλέσει για τσάι..."

 

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

- Oh dear! ,αναφωνησε η αλικη,πηγε κιολας πεντε;
Ο Χανς την κοιταξε παραξενεμενος
-Τι; απορησε η Αλικη,εσεις στη Δανια το παιρνετε αλλη ωρα;
Ξαφνικα το προσωπο της φωτιστηκε
-Αααααα ,τωρα καταλαβα ,το παιρνετε βραδυ,γι'αυτο μου εσκισες το φορεμα,ε βεβαια ,χρειαζομαι κατι πιο επισημο,πιο βραδυνο,να το συνδυασω με τις γοβες!...
Εμεινε να τον κοιταει μ'ενα πλατυ χαμογελο,γεματο προσμονη...

 

Απάντηση: το*** κουτιο*** τα παραμυθια

Ο Χανς της γύρησε την πλάτη και έφυγε από το δωμάτιο.
Τον άκουγε με προσμονή και νευρικότητα να κάνει θόρυβο στο διπλανό δωμάτιο.
Γύρησε μετά από 5 λεπτά μέ ένα μεγάλο κλειστο κουτί.
..Αυτό είναι ιδανικό για εκεί πο*** έχουμε να πάμε της είπε.
Η Αλίκη άνοιξε το κουτί....
Ένα ζευγλαρι μακριά γάντια, ένα κολάρο και μία αλυσίδα.
Έμεινε να κοιτά το περιεχόμενο με απορεία...
Αυτά μόνο τον ρώτησε είσε σίγουρος...
Το μιδίασμα στο προσωπό το*** της έδωσε την απάντηση....

 

... Οι ώρες είχαν περάσει κι είχε φτάσει η στιγμή να ξεκινήσουν.
"Να σε δω", της είπε.
Την κοίταξε πολύ προσεκτικά και χαμογέλασε ευχαριστημένος.
"Ωραία. Πάμε."
Περπατούσαν γρήγορα και η Αλίκη προσπαθούσε να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι κάποια σκιά, κάτι, αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Την κρατούσε από την αλυσίδα κι αυτό ήταν μια κάποια ασφάλεια. "Θα είναι κι άλλοι εκεί; Πώς πίνετε εδώ το τσάι; Θα κάτσουμε πολύ;"
Δεν της απάντησε. "Μιλάς πάρα πολύ", της είπε. "Αλλά θα το φτιάξουμε.."

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

"Τι να φτιάξουμε?" ρώτησε η Αλίκη
"Μιλάς παρα πολύ" επανέλαβε ο Χανς με φωνή ξυράφι
"Ναι αυτό μου το είπατε" απάντησε η Αλίκη. "Εγώ ρωτάω τί θα φτιάξουμε." συνέχισε
"Είσαι ντιπ χαζή " είπε ο Χανς και ήδη είχε αρχίσει να αποκτάει εκείνο το απλανές βλέμμα απογοήτευσης που αποκτούσαν όλοι οι προηγούμενοι... πριν από αυτόν ...
"Θα μου πείτε, τί θα φτιάξουμε τελικά?" ρώτησε ελαφρώς θιγμένη η Αλίκη
Ο Χανς στάθηκε στη μέση του δρόμου και κοίταξε την Αλίκη. Μετά αναστέναξε.
"Τίποτε δε θα φτιάξουμε... τίποτε... είναι όλα μάταια μαζί σου... δεν αντέχω άλλο... μου έχεις σπάσει το ηθικό με τις τόσες βλακείες... σου... δεν αντέχω... άλλο...
Κάθισε αποκαμωμένος στο πεζοδρόμιο, έβαλε το πρόσωπο μέσα στα χέρια του και ξέσπασε σε γοερό κλάμα, Η Αλίκη, κάθισε και εκείνη δίπλα του και άρχισε να κλαίει για συμπαράσταση. Μετά αγκαλιαστήκανε και άρχισαν να κλαίνε γοερά ο ένας μέσα στην αγκαλιά του άλλου...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Ξαφνικά ο Χανς σταμάτησε το κλάμα.
Ξεγλίστρησε από το σφιχταγκάλιασμα της Αλίκης, τραβήχτηκε πίσω μερικά εκατοστά, την κράτησε κι από τα δυο μπράτσα και τη κοίταξε βαθιά στα μάτια. Το ένα μάτι του γυάλιζε και αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα των δακρύων που μόλις είχε σκουπίσει.
-Με εμπιστεύεσαι; ρώτησε την Αλίκη όλο ενθουσιασμό.
-Μα.. δε.. σε ξέρω, ψέλλισε εκείνη. Προσπάθησε να κερδίσει χρόνο για να ανασυγκροτήσει τη σκέψη της από το ξαφνικό που της ήρθε. Δεν ήθελε να τον προσβάλει και επιπλέον ένιωθε ότι έπρεπε να δικαιολογηθεί που δεν έκανε εκείνο το leap of faith, που τόσα είχε ακούσει να λένε γι αυτό. Συνέχισε με λίγο πιο σταθερή φωνή:
-Και μου φαίνεσαι εντελώς… χμ.. παράλογος να το πω; …αλλόκοτος; …κάτι τέτοιο. Α ναι, και λίγο ηλίθιος.
Ο Χανς την έκοψε:
-Γι αυτό πρέπει να με εμπιστευτείς. Αν ήμουν λογικός θα ήταν συμβατική η κυριαρχία μου.
Η Αλίκη δεν χρειαζόταν άλλο επιχείρημα. Είχε πειστεί. Όχι δεν ήταν γι αυτήν τα συμβατικά πράγματα.
-Σε εμπιστεύομαι!, είπε θαρραλέα, νιώθοντας πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό της. Τώρα;
-Τώρα είμαι ο Αφέντης σου και είσαι η σκλάβα μου. Τι άλλο;
-It’s a deal, είπε η Αλίκη, πλέοντας πια σε πελάγη ευτυχίας. Με μια φράση είχε κατακτήσει το τρίτο σκαλί από τη πυραμίδα του Maslow. Άνηκε σε κάποιον. Στον Χανς. Ένα μη συμβατικό κυρίαρχο. Τι άλλο θα μπορούσε να ονειρευτεί; Τα πράγματα είναι τόσο απλά τελικά, σκέφτηκε. Η αυτοπραγμάτωση είναι τόσο μα τόσο κοντά… άσε που κι η γυαλάδα στο μάτι είναι μάλλον μεταδοτική…

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

"Και τώρα που αυτοπραγματώθηκα, ήρθε η ώρα να κάνω το leap of death. Τα leap of faith είναι για να βοηθούν τις κοριτσίστικες ονειρώξεις, δεν είναι για σκλάβες του βεληνεκούς μου", είπε η Αλίκη και βούτηξε στη βαθιά τρύπα που βρήκε καταμεσής του αγρού. Ο Χανς έμεινε να την κοιτάζει σαν χάννος, καθώς τις τελευταίες συλλαβές της καλής και μοναδικής του σκλάβας τις πήρε ο άνεμος της πτώσης...

 

..και γκρεμοτσακιστηκε η Αλικη στο τσιμεντο (στην μεση του αγρου ειχε γηπεδο μπασκετ) και εκαναν 5 ωρες οι ενοικοι των γυρω οικηματων για να την ξεκολλησουν με την σπατουλα. "Ευτυχως γιατι μου τα ειχε κανει πεπονια η @@δω" ειπε ο χανς με αισθημα ανακουφισης και ενιωσε το πρηξιμο να υποχωρει. Παρευρεθηκε εντελως τυπικα στην κηδεια της (αφου ειχε βαλει την μασκα του λυπημενου προσωπου) και μετα πηγε στο second skin για να ακουσει Rotting Christ και να πιει μια βοτκα με παγακια. Έξαφνα ακουστηκε ενα μπαμ...

 

...κόσμος έτρεξε προς την πλευρά που ακούστηκε ο κρότος και δημιουργήθηκε συνωστισμός. Ο Χανς με την άνεση του ελεύθερου γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε αδιάφορα μέχρι την άκρη του ματιού του όμως όπου και είδε έναν μαυροντυμένο mafia τύπο να τον πλησιάζει και με ανοιχτά τα χέρια του, να τον διαβεβαιώνει ότι δε συντρέχει κίνδυνος από την έκρηξη...
-Πρέπει να μιλήσουμε χανς
-Πρέπει;
-Είναι αναπόφευκτο...συλλυπητήρια

(Ο χανς αναδιπλώθηκε, συνοφρυώθηκε και κατσούφης φαινόταν να καταπίνει την βότκα του γκλου γκλου)

-Πρεπει να επαναφέρουμε την Αλική, είναι υψίστης σημασίας ζήτημα, ντύσου πάμε...
-Μα πως; που;....απόρησε ο χανς
-στην ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΤΟΥΖΑ , το bar όπου και θα γίνει η νεκρανάσταση...είσαι έτοιμος να το δεις; είσαι έτοιμος να παίξεις με τον θάνατο...θα γαμηθούμε και θα πιούμε τόσο ώστε και ο θάνατος να ρθει να γευτεί τα θαυματά μας και εκεί από τα 43 απομείναντα κοκαλάκια της αλίκης, τα 5 δόντια της και 40 εκατοστά άντερο θα φέρουμε την Αλίκη πίσω..πίσω σε μας!
-Μα γιατί ; (πως σκατα σε λένε σκέφτηκε αλλά δε ρώτησε η κότα- χανς)
-Η αλίκη πρέπει να βρει Master αλλιώς...διακυβεύονται πολλά..