10 λεπτά χωρίς το τζάμι ανάμεσα τους...( Κάποιος Βασίλης και κάποια Λεμονιά...28/11/2014 )

Μια σχεδόν αληθινή ιστορία...Και γράφω σχεδόν, γιατί θα "πετάξω" μέσα και τις δικές μου ανούσιες "σκέψεις"...σίγουρα άσχετες με τους δυο πρωταγωνιστές...Των οποίων τα ονόματα εξυπακούεται ότι δεν είναι τα δικά τους...Η ιστορία τους όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή...Και την παραθέτω εδώ όπως την φίλτραραν τα δικά μου τα μάτια...

Σε κάποιους θα φανεί τετριμμένη, σε άλλους ηλίθια...Σίγουρα θα βρεθεί και ο κλασικός "εξυπνάκιας" που θα την χλευάσει...Θα βρεθεί και εκείνος που θα πει, ότι την έβγαλα από το μυαλό μου για ποιος ξέρει ποιο σκοπό...

Δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου...Ήθελα απλά να την γράψω, πριν την "χάσω"...Όσο ήταν μέσα μου ακόμα "ζεστή"...Και σίγουρα πριν ν'αλλάξει αυτός ο χρόνος...Γιατί φεύγοντας, μαζί του ίσως και να πάρει πράγματα στα οποία είχα πιστέψει πολύ...Και η ιστορία της Λεμονιάς και του Βασίλη μ' έκαναν να αναθεωρήσω...Μ' έβαλε σε ακόμη βαθύτερες σκέψεις...

Λένε ότι όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή...Και εγώ εδώ και σχεδόν 10 ημέρες, έχω την τύχη και την ατυχία αυτές τις "στιγμές" να τις ξαναζώ...Μετά από πάρα πολύ καιρό...

"Στιγμές" που με ταρακούνησαν και μ' έβγαλαν απότομα από ένα λήθαργο σχεδόν τριών ετών...Που μου υπενθύμισαν την αξία ακόμα και του λεπτού, πόσο μάλλον των ωρών η των ημερών...Το πως αρκετοί σπαταλάμε την ζωή...τους ανθρώπους που μας "άγγιξαν"...εμάς τους ίδιους...Κυνηγώντας ψευδαισθήσεις...Μοιρολατρώντας...Με το να ταμπουρωνόμαστε πίσω από ψευτοεγωισμούς...ψωροπερηφάνιες...'Τιμωρίες" και "πληρωμές" της πεντάρας για να συμμορφώσουμε, εκείνους που μαζί μας "γλίστρησαν"...Για να τους ανταποδώσουμε τις πληγές που μας άνοιξαν...
Ζωή που επιλέγουμε να χαραμίσουμε, "κλαίγοντας" για εκείνα που μας λείπουν και με το να μην εκτιμούμε εκείνα τα ίσως αληθινά πολύτιμα που έχουμε την τύχη, να βρίσκονται στα "χέρια" μας...Την υγεία, την ελευθερία...

Την Λεμονιά την συνάντησα για πρώτη στο κέντρο κάποιας πόλης το πρωινό της περασμένης Παρασκευής...Θα την πήγαινα να βρει τον "καλό" της σε κάποιο "ευαγές ίδρυμα" της Πελοποννήσου...Ένα από εκείνα που έχουν κάγκελα, αλλά δεν είναι ζωολογικός κήπος...Είχα ήδη συζητήσει για την περίπτωση του με μια συνεργάτιδα μου το προηγούμενο βράδυ...Και εντελώς ειλικρινά δεν ήμουν ιδιαίτερα πρόθυμος να τον αναλάβουμε...

Η Λεμονιά είναι μια γυναίκα στα 36 της, από ένα νησί του νότιου Αιγαίου...Εμφανισιακά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δεν θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις και άσχημη...Κοπέλα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, αλλά αυτό που λέμε "παλικάρι", ευθύς τύπος, χειμμαρώδης στην ομιλία της...Με εκφράσεις πολύχρωμες στο όριο του γλαφυρού...Τρομερά γενναιόδωρη αν και τα χρήματα που έβγαζε από την δουλειά της ήταν ελάχιστα...

Η μητέρα της την είχε παντρέψει ενώ δεν ήταν ακόμη 14 χρονών...χώρισε στα 18 της...Είχε τρία παιδιά...
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μου μιλάει για Εκείνον...

Την γνωριμία τους μέσω τηλεφώνου ενώ ήταν ήδη έγκλειστος...Ας ήταν καλά γι' αυτό ένας ανεψιός της που "έβοσκε" μαζί Του στο ίδιο τότε τσιμεντένιο λιβάδι...

Τον είχε γνωρίσει πριν από τριάμισι χρόνια...

Αυτή θα ήταν η έκτη φορά που θα τον συναντούσε από κοντά και η πρώτη μετά από σχεδόν 2 χρόνια...
Όλες οι φορές που βρέθηκαν, ήταν σε ακροατήρια και σ' επισκεπτήρια ανά την επικράτεια...
Με την ώρα τους πάντα μετρημένη....Η Λεμονιά έκανε ταξίδια ημερών μόνο για να "ξεκλέψει" ελάχιστες στιγμές...
Ο βασίλης όσο κάθαρμα και να είναι, ζούσε προσδοκώντας τις στιγμές εκείνες...

Πολλές φορές τσακωνόντουσαν από το τηλέφωνο...Αντάλλασσαν κουβέντες βαριές...Είχαν χωρίσει και για έξι μήνες...
Εκείνος είχε γίνει ακόμη χειρότερος "μέσα"...Προκαλούσε καβγάδες για το παραμικρό, δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε...Μια φορά πήρε και "άδεια" από μονάχος του, για να πάει στο νησί της να την βρει...

Τον τσάκωσαν λίγα χιλιόμετρα πέρα από το "ίδρυμα" που τότε τον "φιλοξενούσε" με αποτέλεσμα τα "φιστίκια" στην πλάτη του να γίνουν συνολικά 183...

Πολλές φορές η Λεμονιά "καβαλούσε" το φορτηγό ενός φίλου της...όταν ήταν να περάσει από τα μέρη του τελευταίου "σπιτιού" του βασίλη...Απέναντι από το "ευγενές" κτίριο, ήταν κάτι ανάμεσα σε ταβερνάκι και σε καφετέρια...

Μέχρι ο φίλος της να ξεφορτώσει στην παραπλήσια βιομηχανική ζώνη...η Λεμονιά ξεροστάλιαζε, καπνίζοντας σ'ένα τραπεζάκι και κοιτώντας του ψηλούς τοίχους...Ο Βασίλης δεν ήξερε ότι Εκείνη βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής...

Μεσημεριάζει πλέον...μετά από σχεδόν 4 ώρες στο αυτοκίνητο εγώ με την Λεμονιά καθόμαστε σε κείνο το ταβερνάκι...περιμένοντας ν'ανοίξουν οι πόρτες για το επισκεπτήριο...

Τρέμει σαν το φύλλο...τα παραμιλητά της ότι αυτή θα ήταν η τελευταία ευκαιρία που θα του έδινε...Ότι θα τον παράταγε αν συνέχιζε να την παιδεύει...Ότι δεν την ένοιαζε αν άφηνε τα κόκκαλα του εκεί μέσα...Έδωσαν θέση σε ένα βουβό και ασταμάτητο κλάμα...

Πήγε στην τουαλέτα να φρεσκάρει το βάψιμο της....

"Έβαλα και μίνι...Τον παλιοκερατά...για χάρη του...μου το ζήτησε...Πω πω, τα πόδια μου πονάνε από το περπάτημα...Χθες έφαγα όλο μου το απόγευμα κάτω από την βροχή για να του πάρω δυο φόρμες και κάτι μποξεράκια που του λείπανε...Πως είμαι? "

Κουκλί...της είπα εγώ...Χει...που πας αστροπελέκι? Την τσάντα με τα πράγματα...Θα την ξέχναγες στο αυτοκίνητο...

Περνάμε την κεντρική πύλη...Η Λεμονιά σε κάθε βήμα της να τρέμει όλο και περισσότερο...

Μας σταματούν για τον έλεγχο...Ψελλίζει στον φρουρό την ιστορία της...την Οδύσσεια της...Δεν μου κάνει καρδιά να την σταματήσω...

Επιτέλους περάσαμε και την τελευταία είσοδο...Δηλώνουμε ονόματα και ιδιότητα...Δίνουμε τ' όνομα Εκείνου...

Τον φωνάζουν να αφήσει το "δωμάτιο" του και να πάει σε έναν από τους ειδικά διαμορφωμένους χώρους...Ρωτούν ποιος από τους δυο μας θέλει να του μιλήσει πρώτος...Παραχωρώ την θέση μου στη Λεμονιά...

Εγώ θα τον έβλεπα σε άλλο σημείο...δίχως ένα τζάμι να μας χωρίζει...Μένουν μαζί για 30 λεπτά...Οι δυο τους...

Καταφέρνω να πείσω τους φύλακες να τους δώσουν και 10 λεπτά ελεύθερα...Μπροστά σε όλους μας...4 φύλακες κι εγώ...

Όσο και να είμαι πλέον γουρούνι...όσο και να ήξερα ότι ο Βασίλης δεν είναι κανένα αξιολύπητο πλάσμα...

Δεν μπόρεσα να μην τους κοιτάξω έστω για ένα λεπτό...Τα χέρια του ενός που ψηλάφιζε το πρόσωπο του άλλου...Τα φιλιά τους...Λες και δεν υπήρχε αύριο...Γιατί για κείνους αλήθεια δεν υπήρχε αύριο...μονάχα εκείνα τα 10 λεπτά...

Γυρίσαμε και οι 4 μας τις πλάτες...την ίδια στιγμή...σαν να ήμασταν συνεννοημένοι...Από σεβασμό...Από αμηχανία...Δυο από τους φύλακες θαρρώ πως βούρκωσαν...Κάτι έτρεξε και από τα δικά μου μάτια...

Η μοναδική γυναίκα φύλακας με πλησιάζει...

"Είσαστε καλά? Σίγουρα δεν θέλετε εκείνο τον καφέ που σας είχα προτείνει να σας παραγγείλω" ?

Εγώ...

"Μην ανησυχείτε, όλα καλά...Μπήκε λίγο καπνός στα μάτια μου...Δεν έπρεπε να μου επιτρέψετε να καπνίσω...Είδατε τι μου κάνατε? Και εγώ φοβόμουν το πρόστιμο χαχαχα..."

Η Λεμονιά πλέον αποχαιρετά τον Βασίλη...Κρατάει στα χέρια της το σκουφί που φορούσε στο κεφάλι του σαν να ήταν ιερό κειμήλιο...Πηγαίνει να με περιμένει στο αυτοκίνητο...

Τον μεταφέρουν στον άλλο χώρο...

Εγώ...

"10-15 Λεπτά θα σου πάρω μόνο...Δεν σου συστήθηκα...Σκοτάδιας..."

Εκείνος...

"Χάρηκα...Η γυναίκα μου είναι μάλαμα, έτσι δεν είναι? Σ' ευχαριστώ για το 10λεπτο"

Εγώ...

"Ρε μάγκα...εγώ στη θέση σου θα την έκανα άγαλμα...Μην μ'ευχαριστείς...για κείνη το έκανα, όχι για σένα"

Εκείνος...

"Ξέρεις...έχω πολλά στην πλάτη μου...183 χρονάκια για διάφορα...αλλά με την συγχώνευση σε 5 θα είμαι έξω"

Εγώ...

" Αν είσαι τυχερός κάνε τα σχεδόν 15, με τα 3/5...πρέπει πρώτα να κοιτάξω τον φάκελο σου με την συνεργάτιδα μου..."...

" Θες την αλήθεια η μαλακίες? Μιλάμε αντρίκια εδώ..."

Εκείνος...

"Την αλήθεια"...

Εγώ...

" Βελτίωσε την συμπεριφορά σου εδώ μέσα...Κάνε κάτι με την Λεμονιά και ίσως σε κάποια χρονάκια να καταφέρεις να πάρεις καμία άδεια...Μόνο κόψε τις "χοντρές" μαλακίες εδώ..."

Εκείνος...

" Έχω τιμή εγώ, υπερηφάνεια..."...

Εγώ...

"Καλά εσύ κατάλαβα ότι είσαι ηλίθιος, αλλιώς δεν θα έκανες όσα έκανες για να βρίσκεσαι εδώ μέσα να μετράς αποτσίγαρα...Την Λεμονιά την αγαπάς? "

Εκείνος...

"Τι εννοείς? "

Εγώ...

"Την αγαπάς αληθινά ρε κόπανε? Αν ναι, κάνε κάτι να βγεις από εδώ μέσα πριν γεράσετε και οι δυο σας"...

Πλέον το "ίδρυμα" είναι πίσω μας...Στο αυτοκίνητο με την Λεμονιά με προορισμό για άλλη πόλη της Πελοποννήσου...Έχουμε ραντεβού στο γραφείο της συνεργάτιδας μου...Για το καθαρά επαγγελματικό της ζήτημα ( αφού είναι εκείνη που μας προσέλαβε ) θα συζητούσαμε εκτενέστερα εκεί...

Λεμονιά? Να σου μιλήσω σαν φίλος?

Πες μου...

Αντέχεις 15 χρόνια ακόμη ρε ψυχή μου...15 χρόνια να κλαις τα βράδια μόνη σου στο δωμάτιο σου όπως μου έλεγες...
15 χρόνια να ζεις για κάποιες στιγμές?

Αν διορθώσει λίγο την συμπεριφορά του, ναι...15, 30 όσα χρειαστούν...

Ρε φιλαράκι, ο τύπος είναι κάθαρμα...Άσε εμένα που είναι η δουλειά μου να συναναστρέφομαι τύπους σαν και δαύτον...

Εσύ? Γιατί σπαταλάς την ζωή σου με τέτοιο τρόπο?

Η αγάπη δεν είναι ποτέ σπατάλη...

Η συνάντηση με την συνεργάτιδα έγινε...Πήγα την Λεμονιά στον σταθμό των λεωφορείων για να συνεχίσει το ταξίδι της....

Εγώ πήρα τον δρόμο της επιστροφής στην έδρα μου...2 ώρες ταξίδι που της έκανα 4...Πολύ ομίχλη στον δρόμο, βροχή...Ίσως η βροχή και η ομίχλη που ήταν μέσα μου να ήταν και πιο πυκνές...

Σταματάω για καφέ...Τραπεζάκι...έξω...Ανάβω τσιγάρο...κλείνω την ομπρέλα...

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω αν η Λεμονιά είναι αδύναμη, χαζή η τρέφει για τον Βασίλη μια αγάπη ατελείωτη...Πάντως το "δώρο" που μου έκανε...άθελα της...Εκείνες οι σχεδόν 9 ώρες μαζί της...Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ...

Κάποιοι από εσάς σίγουρα θα χλευάσουν αυτή την ιστοριούλα...Άλλοι θα σκεφτούν ότι είναι ψεύτικη...Εγώ που την έζησα....Όσο και να είμαι πια γουρούνι...όσο και να είμαι κυνικός...Όσο και να μην είμαι αγγελούδι αλλά ούτε κάθαρμα σαν τον Βασίλη...Όσο και να μην ήθελα ποτέ καμία για χάρη μου να έκανε τις θυσίες που η Λεμονιά έκανε και συνεχίζει να κάνει για τον Βασίλη ( που σίγουρα τέτοιες θυσίες, ειλικρινά δεν θα μου άξιζαν )...Αλλά σάστισα, τ' ομολογώ...Και μ' έβαλε να σκεφτώ ακόμη περισσότερο σχετικά με την αξία των στιγμών...κάποιων ανθρώπων...Εκείνων που κατά σύμπτωση μπαίνουν στην ζωή μας και την αναποδογυρίζουν...

Που τρυπούν την σάρκα μας και ρέουν στο αίμα μέσα...Και πόσο κρίμα είναι να τους χάνουμε...Επειδή ήταν "λάθος στιγμή"....επειδή ήμασταν ηλίθιοι...επειδή προτιμήσαμε τον εγωισμό μας και την ψωροπερηφάνεια μας...Από το να σηκώσουμε ένα τηλέφωνο...Να σηκώσουμε τα "μανίκια" και να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε...Και ας είναι αργά...

Γιατί αργά είναι μονάχα όταν κάποιος δεν προσπαθεί καν, πριν ν' αποδεχτεί την όποια ήττα...Αλλά πετάει "λευκή πετσέτα" με την δικαιολογία ότι κάτι δεν άξιζε αρκετά...

Γιατί στο τέλος...μονάχα εκείνες μένουν...Οι στιγμές...Τα χαμόγελα που δεν χαρίσαμε...τα χέρια που δεν ακουμπήσαμε...Τα μέρη που δεν είδαμε...Τα λόγια που δεν είπαμε...ακόμα και τα βαριά...Οι φίλοι που δεν πήγαμε να συναντήσουμε... Και κυρίως...Οι προσπάθειες που δεν μπήκαμε καν στον κόπο να κάνουμε...

Γιατί τ' αφήσαμε για "αύριο"...Πάντα υπάρχει εκείνο το γαμημένο το αύριο...Στο μικροσκοπικό μας το μυαλό τα ράφια του μπακάλικου ζωή δεν στερεύουν ποτέ από "αύριο"...από "ύστερα"...από "θα δούμε"...

Είναι τελείως τετριμμένο...αλλά μικρή λίμνη η καριόλα...χωράει σ' ένα ποτήρι...Και δεν ξέρει κανείς μας αν το νερό της εξατμιστεί γρήγορα...η αν το απορροφήσουν τα πλακάκια...επειδή το ποτήρι βρέθηκε αιφνιδίως στο πάτωμα από κάποιο απρόσμενο άνεμο...

Τέσπα...Τι θέλει να μας πει ο μαλάκας με αυτή την παπαριά που έγραψε?
Δίκιο έχετε και εσείς...Εγώ απλά ήθελα αυτή την "στιγμή" μου να την χαράξω εδώ...πριν την χάσω...Κανείς δεν σας υποχρέωσε, να την διαβάσετε...Πόσο μάλλον να σας "ακουμπήσει"...


Υ.Γ Και για τους "ευχάριστους" τύπους/ισες του φόρουμ...Που θα έρθουν ν' αφήσουν τον επίσης κλασικό οβολό μαλθακίας...Να είναι καλά και εκείνοι...Στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι είναι χρήσιμοι στην "τροφική αλυσίδα"...ακόμα κι εκείνοι...  

 

Ποια γαμημένη αλήθεια κρύβουν μέσα τους αυτοί οι δυο...

 

Εγώ ξέρω ότι είχα πάνω από ένα χρόνο που δεν ένιωθα ένα μαλακισμένο όρνιο με γραβάτα μονάχα...Και ότι εκτός από δουλειά...έκανα και κάτι που άξιζε...Και προχθές...με "καθάρισαν" λιγάκι...Μου έδωσαν μια στιγμή ανεπανάληπτη...Με κείνο το τεράστιο ταξίδι...εκείνες τις σκηνές...Όταν στο τέλος ο τύπος μου είπε " Από εδώ και στο εξής θα κάνω ότι μου πεις...Μόνο αν μπορείς, πρόσεχε μου τη Λεμονιά"...Με γάμησε...Και δεν είναι εύκολο....

Δεν ξέρω αν είναι αγάπη αυτό που έχουν...δεν ξέρω αν είναι ανάγκη μονάχα...Αλλά ξέρω ότι κάτι τόσο γαμημένα απέραντο...το έχω ξανασυναντήσει μόνο μια φορά στην ζωή μου...Και δεν ήμουν ένας από τους πρωταγωνιστές....Και ίσως μα μην μπορέσω ποτέ να γίνω...

Να ήσουν μονάχα εκεί...Να τους δεις...Και κτήνος εντελώς να ήταν κάποιος...Θα συγκινούταν...Εκείνη η γαμημένη τους τελευταία αγκαλιά...τα βλέμματα τους...Ράγιζαν τον ουρανό...