6+9=8

Είναι ελκυστικό να έχεις μία σκλάβα ή ένα σκλάβο πρόθυμο για οτιδήποτε της ή του ζητήσεις.
Ακούγεται τόσο ελκυστικό που ελάχιστοι βλέπουν τις νάρκες. Οι περισσότεροι τις πατάνε και μετά το αντιλαμβάνονται. Μετά σαν άλλοι ανάπηροι βετεράνοι βγαίνουν και διαμαρτύρονται κατά του πολέμου, συγγνώμη κατά του bdsm ήθελα να πω.

Ξεμπροστιάζουν το παραμύθι, τονίζουν την καταπίεση, αποκαλύπτουν τα ειδεχθή κίνητρα, φωνάζουν κατά της ανωμαλίας, ουρλιάζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και στο τέλος χαμογελάνε «βλέποντας» ότι κανείς δεν κάνει bdsm, εκτός από κάποιες γραφικές φιγούρες.

Πρέπει να είναι οδυνηρό, όταν τα όνειρα ανατρέπονται…
Γίνομαι κακός το ξέρω και έχετε και κάποιο δίκιο. Δίκιο γιατί κανείς δεν σας προειδοποίησε…

Μεγαλώσαμε σε μία χώρα που πριν προλάβει να αφομοιώσει τις σχέσεις «ισότητας» και τις σχέσεις «ελευθερίας», εισήγαγε την έννοια του δούλου ως σεξουαλική έκφραση. Σε μία χώρα που το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού αντιλαμβάνεται την λέξη Γραικός, ως δούλος( Γραικός είπα όχι Γρεκύλος) Είναι βαρύ το ψυχολογικό τραύμα μίας μακροχρόνιας κατοχής.

Για κάποια γυναίκα που δεν μπορεί να σβήσει από την μνήμη της το χαμήλωμα του βλέμματος από τους θηλυκούς προγόνους της μπροστά στον αρσενικό αφέντη, άντε να της μιλήσεις για την αξιοπρέπεια μίας «σκλάβας».

Για έναν άντρα που τον μεγάλωσαν με το ιδανικό του Περήφανου Ελεύθερου Έλληνα να του αφαιρέσεις τις ενοχές που νιώθει, κάθε φορά που την βρίσκει στα πόδια μίας γυναίκας.

Πρέπει να έχεις περπατήσει χιλιόμετρα γυμνός για να νιώθεις περήφανος για τα ρούχα που επέλεξες να φοράς.

Βλέπω ανθρώπους να επιλέγουν την θέση του υποτακτικού για να αντλήσουν την έμπνευση μέσα από το δέος που νιώθουν από τον «ευτελισμό» (κατά το πώς το έχουν ορίσει) της αξιοπρέπειας τους. Και όταν το δέος σβήνει μέσω της συνήθειας και όταν ο εγωισμός που θέλει να αποδείξει ότι είναι καλός σκλάβος σώζεται, τότε τα πάντα καταρρέουν.

Βλέπω ανθρώπους να υψώνουν ψηλά το λάβαρο του ικανού κυρίαρχου και να χαμογελάνε κάθε φορά που κάποιος τους λέει μπράβο παλικάρι μου και το βράδυ όταν δεν τους βλέπει κανείς, να φαντάζονται τον εαυτό τους να σέρνεται και να επιτυγχάνουν πολλαπλούς οργασμούς μέσω της εικόνας αυτής.

Βλέπω ανθρώπους άρρωστους που πονάει η ψυχή της και ικετεύουν για μερικές βουρδουλιές στην πλάτη τους, για να ξεχάσουν.

Βλέπω, βλέπω, βλέπω…

Αντί να βλέπω: 6+9=8

Θα επανέλθω…

 

Δυστυχως Ηλια, εχεις απολυτο δικιο. Its very, very sad.

 

Δηλαδή ρε Λιάκο πρέπει να απαξιώσουμε βιώματα για να μην μας πέφτουν βαριές οι φαντασιώσεις;

 

Είσαι σίγουρος πως βλέπεις καλά;

 

Λοιπόν Ηλία μου θύμισες αυτό του Νίκου Περάκη:

Τάχα σε λένε ποιητή...
που χαϊδεύεις το λευκό χαρτί
και μουτζουρτώνεις λέξεις,..
Εικόνες πρόστυχες
από πρώϊμους πόνους
θαρρείς πως κατασταλάζεις....

Τάχα σε λένε ποιητή,
που χτυπάς τις μαύρες σκιές..
και με τη γραφίδα σου,
την θλίψη κυλάς σε συνέχειες..
Αιθάλη εισπνέεις,
και ξυνισμένα όνειρα ξερνάς ...
.....

Ο Ποιητής,
είναι ένα με τον καθρέφτη του...
Κατάσαρκα φορά τις λέξεις
-φανελάκι αμάνικο-
και βουλιάζει μ'αγωνία,
στη μικρή τους γραμματική...

Δεν κάνει στον μικρό του χρόνο
μεγάλα πράγματα,
μα στο πέρασμα του χρόνου,
μικρές αμμουδιές,
φτιάχνει με το δάκρυ του,
να παίζουν τα παιδιά....

Όσο για την άποψη μου, μάλλον την γνωρίζεις...

 

Ως επί το πλείστων οι εικόνες που βλέπω είναι ανάλογες αυτών που περιγράφω. Έχω άδικο;

 

Δεν είναι απαραίτητο να απαξιώσεις βιώματα για να είσαι ελεύθερος, μπορείς απλώς να κάνεις την υπέρβαση και να μην επιτρέπεις ότι σε βαραίνει να σου καθορίζει και μόνο αυτό τη ζωή.

 

Σ' ευχαριστώ ψυχή μου. Θα ήθελα την συνεισφορά σου στα παρακάτω.

Σημείο πρώτο.

Διακρίνω πολλές φορές πίσω από πράξεις εδώ μέσα και έξω από εδώ, το κίνητρο του να αποδείξει κάποιος ότι είναι ένας ικανός κυρίαρχος, ένα άξιο 9 ή κάποιος άλλος να δείξει ότι είναι ένας συνειδητοποιημένος ή έμπειρος υποτακτικός, ένα καλό εξάρι. Προσπάθειες απόδειξης της θεωρητικής ή πρακτικής γνώσης. Έντονες διαφωνίες για το ορθό ή μη. Και αναρωτιέμαι…

Γιατί κάποιος να θέλει να δείξει τόσα πολλά και να κατακτήσει μία κάποια πιστοποίηση, για τον τρόπο που εκφράζεται σεξουαλικά;

Πως θα μπορούσε να ανατραπεί η παραπάνω ηθική;

 

Σαφώς και δεν πιστεύω πως έχεις άδικο, εφόσον αυτός είναι ο τρόπος που βλέπεις τις εικόνες σου.
Σκέφτηκες ποτέ όμως αν ο τρόπος θεώρησης των εικόνων σου είναι προβολές του ίδιου σου του εαυτού;

 

Να ήταν τόσο απλό;  

Για να δω μήπως ευθύνομαι εγώ. Εσύ τι βλέπεις;

 

Πιθανά για να κερδίσει ό,τι του λείπει: θαυμασμό, σεβασμό, αναγνώριση, απενοχοποίηση, συμμετοχή σε κάποια ομάδα, «φίλους», γκόμενα/ο κ.λ.π.

Πιθανά δεν ανατρέπεται.
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Σαν τα παγώνια.
Επιδεικνύουμε γνώσεις, εμπειρίες, μπράτσα, ταλέντα, παραμύθια... οτιδήποτε για να κερδίσουμε αυτά που θέλουμε.
Ο τρόπος βέβαια που τα επιδεικνύει όλα αυτά κάποιος, είναι θέμα αγωγής και της παιδείας που έχει λάβει.

 

Σε σχέση με τι;