A Different Fetish Belong to Me..

Με είχε συνεπάρει ο αέρας περηφάνιας που φυσούσε γύρω μου κάθε φορά που έτρεχα με τη μοτοσικλέτα μου.
Αιτία ήταν ότι οι μοτοσικλετιστές σηκώσαμε το κεφάλι. Προτάξαμε το στή8ος στον Αττίλα. Δεν φοβηθήκαμε δεν κάναμε πίσω.
Όπως διάβασα και σε κάποιο εμπορικό έντυπο του χώρου της μοτοσικλέτας, "ο μοτοσικλετισμός είχε τεράστια διαφήμιση, εντελώς δωρεάν".
Με τον αέρα αυτόν λοιπόν, αντιλαμβανόμουν τον κόσμο να βλέπει την μοτοσικλέτα (και τον μοτοσικλετιστή) με άλλο μάτι. Γελάστηκα οικτρά!
Kαι η επιστροφή στην πραγματικότητα, έγινε κάποιο πρωινό στη δουλειά….

Ο άνθρωπος που με ξανάφερε, λέγεται Νίκος και είναι ένα πανέξυπνο παιδί 12 χρονών.
Ο Νικολάκης λοιπόν είναι ο υιός κάποιου συναδέλφου, που είχε έρθει επίσκεψη στο γραφείο μου. Είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στα computers και επειδή στην δουλειά μου αυτά είναι απαραίτητα, ο μικρός ήταν όλη μέρα δίπλα μου.
Που και που με ρωτούσε διάφορα πράγματα γύρω από τον υπολογιστή, μέχρι που κάποια στιγμή, όταν άνοιξα κάποιο συρτάρι μου, είδε μια φωτογραφία μου με μοτοσικλέτες.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απλά ικανοποιημένος που μάθαινε πράγματα για τους υπολογιστές.
Από εκείνο το σημείο και ύστερα ήταν ευτυχισμένος.
Μου έλεγε το πόσο του άρεσαν οι μηχανές, το πόσο ενθουσιαζόταν όταν τις έβλεπε να αστράφτουν στο δρόμο και να τρέχουν στην Εθνική οδό δίπλα από το αυτοκίνητο του πατέρα του φορτωμένες με βαλίτσες.

Αφού του είπα διάφορα για την ιδέα της μοτοσικλέτας, για τους φίλους που κάνεις, για τις εκδρομές για τις εκδηλώσεις που συμμετέχεις, του έθεσα το απόλυτο ερώτημα:
Tι προτιμάς να σου χαρίσουν Νικολάκη, μία σούπερ μηχανή, ή ένα σούπερ computer?

Η απάντηση ήρθε να γκρεμίσει όσα όνειρα είχα χτίσει για αυτόν τον μελλοντικό μοτοσικλετιστή:
To computer!!!
Αυτό που με στεναχώρησε ήταν ότι ο Νικολάκης σκέφτηκε αρκετά την απάντηση που θα μου έδινε....Απογοητεύτηκα!!
Ποτέ μου δεν περίμενα να πάρω μια τέτοια απάντηση από έναν δωδεκάχρονο αγόρι. Ένοιωθα σα να είχα φάει χυλόπιτα.
Μόνο που ήταν από τις χειρότερες χυλόπιτες που έχω φάει στη ζωή μου.
Αληθινό σοκ. To ξεπέρασα γρήγορα όμως και έψαξα να βρω τι γίνεται και έτσι ρώτησα τον Νικολάκη πώς εξηγεί την απάντησή του.

Γιατί όχι μηχανή αλλά υπολογιστή Νικολάκη?
Ο Νικολάκης, άρχισε να μου λέει κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα.
Οι μηχανές είναι λέει επικίνδυνες ενώ οι υπολογιστές είναι ακίνδυνοι. Για να απολαύσεις τις μοτοσικλέτες πρέπει να τρέχεις, ενώ με τo computer κάνεις το γύρο του κόσμου από το γραφείο του σπιτιού σου.

Κι όταν του μίλησα για επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, τότε ήταν που με κούφανε τελείως….
Μου είπε ότι μέσα από το Internet έχει πάρα πολλές γνωριμίες και έχει κάνει καλούς φίλους.…Φίλους που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του βέβαια, αλλά έχει διαβάσει στην οθόνη του.

Φυσικά δεν εξάντλησα όλα μου τα επιχειρήματα, όπως για παράδειγμα δεν του μίλησα για εκδρομές στην εξοχή με το έτερον ήμισυ, πικ νικ και υπαίθριο sex, (τον βρηκα μικρό γι αυτά) αλλά φαντάζομαι ότι το παιδί αυτό, ακόμα κι όταν θα ανακαλύψει διάφορες "χαρές" της ζωής, πάλι θα προτιμάει να τις απολαμβάνει με ασφάλεια μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του.

Φοβάμαι!!!
Φοβάμαι πολύ για τα σημερινά παιδιά και τα μαλακισμένα υποκατάστατα που τους έχουν πλασάρει....
Δεν είναι ο φόβος που κάνει τον Νικολάκη να λέει ότι η μοτοσικλέτα είναι επικίνδυνη.
Όσο φόβο κι αν προσπάθησε να του καλλιεργήσει ο πατέρας του, θα μπορούσε να τον έχει ξεπεράσει με την αγάπη προς τις δύο ρόδες, όπως τόσοι και τόσοι.
Γιατί, εμάς δεν μας καλλιέργησαν το φόβο οι γονείς μας?
Ακόμα και σήμερα όταν με βλέπουν πάνω σε μηχανή η ακόμα και σε παπάκι η και ποδήλατο να είμαι…ανησυχούν!
Μήπως και σήμερα δεν μας καλλιεργούν τoν φόβο τα αυτοκίνητα που οδηγούν απρόσεκτα?

Δεν είναι ο φόβος το πρόβλημα του Νικολάκη και του κάθε Νικολάκη, που φαντάζομαι….Οι φόβοι είναι πολλοί. To πρόβλημα είναι τα πολύ σκληρά ναρκωτικά που λέγονται υπολογιστές και κυκλοφορούν ελεύθερα.
To απόλυτο φάρμακο για τη μοναξιά!
Νοιώθεις μόνος? Ωραία! Παίρνεις έναν υπολογιστή και νοιώθεις ακόμα πιο μόνος και ικανοποιημένος.

Δυστυχώς, όσο πάει η κατάσταση εξαπλώνεται με γεωμετρική πρόοδο (σήμερα ο Νικολάκης, αύριο άλλοι δύο, μεθαύριο άλλοι τέσσερις κ.ο.κ.).

Μία παρηγοριά μου μένει. Θέλω να κατατάξω το Νικολάκη στην κατηγορία των παιδιών που δεν θα καβαλούσαν μοτοσικλέτα έτσι κι αλλιώς. Όπως επίσης υπάρχει μία άλλη κατηγορία παιδιών που θα καβαλήσουν και θα αγαπήσουν τη μοτοσικλέτα έτσι κι αλλιώς.
Θυμάμαι την εποχή που πήγαινα στο Λύκειο. Μαζευόμασταν στα ηλεκτρονικά του Λεωνίδα, κοντά στο φροντιστήριο στου Κεφαλά (θυμάσαι βρε φίλη?). 'Ήταν η εποχή που βλέπαμε τη μηχανή με τα κιάλια.

Για να πάμε εκδρομή στο Σούνιο, ενοικιάζαμε με τους φίλους μας παπάκια στη Γλυφάδα.
Υπήρχε τότε ένα παιδί που σύχναζε κι αυτό στα ηλεκτρονικά…. Ήταν μεγαλύτερος από μας.
Είχε ένα Honda XL 185. Μηχανή όνειρο για την εποχή και για τις απαιτήσεις της ηλικίας. Τον έβλεπα να κρατά το κλειδί της μηχανής και πίστευα ότι κρατάει το κλειδί της πόρτας προς την ευτυχία.

Αυτό το παλικάρι ήταν από το πρωί μέχρι το βράδυ μπροστά από μία οθόνη και έπαιζε ηλεκτρονικά, σκοτώνοντας την αβάσταχτη μοναξιά του. Έλεγα τότε ότι αν είχα εγώ τη μηχανή του θα ήμουν όλη τη μέρα βόλτα με τα φιλαράκια μου (και το ενοούσα)
Δυστυχώς η μηχανή σάπιζε έξω από τα ηλεκτρονικά του Λεωνίδα.
Τι σύμπτωση! To παιδί αυτό το έλεγαν Νίκο...

Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, χρήστρια υπολογιστών πλέον για τις ανάγκες της δουλειάς μου, δεν καταδικάζω τους υπολογιστές.
Ίσα ίσα λέω ότι είναι απαραίτητοι στη δουλειά και μας κάνουν τη ζωή πολύ πιο εύκολη.
Δεν μπορώ να φανταστώ όμως τον εαυτό μου να διασκεδάζει με ένα υπολογιστή, και γι’ αυτό παροτρύνω τα νέα παιδιά, ναι μεν να μάθουν να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές στη δουλειά τους, αλλά να κρατήσουν κλασικές απολαύσεις της ζωής, κορυφαία των οποίων είναι η μοτοσικλέτα....

Εγώ ακόμα αν και δεν είμαι πιτσιρίκα και βρίσκομαι κοντά στα...άντα, (μην είσθε αδιάκριτοι) οδηγώ μοτοσικλέτα και τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μοναδική απόλαυση της ελευθερίας, που μου δίνει αυτή η γλυκιά αίσθηση όταν το αεράκι με κτυπάει στο πρόσωπο και τα μαλλιά μου ανεμίζουν στον αέρα!!!

Tα δερμάτινα accessories με τρελαίνουν να τα αισθάνομαι να τυλίγουν το κορμί μου!
Όταν οδηγώ μηχανή με κάνει να νοιώθω αισθησιακή θηλυκή, επιθυμητή, δυνατή και το σημαντικότερο όλων…. ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

ΝΟΙΩΘΩ ΝΑ ΖΩ!!

Από το προσωπικό ημερολόγιο της:
Woman On XT

  ​

[Admin: Some images in this post have been rehosted. Originals listed below]
http://img.pathfinder.gr/clubs/files/44957/46.jpg