BDSM και κοινωνία

Οι περισσοτεροι απο αυτούς που ασχολούνται συστηματικά με την διερευνηση ερωτικών τεχνικών αυτο-χαρακτηρίζονται προοδευτικοί, "ανοιχτά μυαλά", με υψηλό βαθμό αυτογνωσίας, cool, δημοκρατικοί κτλ. Όταν ερχεται η στιγμή όμως να εκφραστούν αυτες οι προτίμίσεις σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στον χώρο στα πλαίσια μίας φιλικής κουβέντας, ξαφνικά σκεφτόμαστε μην "εκτεθούμε", μη μας πουν "ανώμαλους", μην "εξευτελιστούμε" διότι η στερεοτυπική εικόνα για καποιον που δεν κατέχει απο τις ορολογίες του χώρου είναι αυτή του "ανώμαλου" διότι οι δραστηριότητες μας δεν συνάδουν με τις ευρύτερα αποδεκτές κοινωνικές νόρμες.

Από τη στιγμή όμως που κάποιος κάνει κάτι "στα φανερά" γίνεται ευθύς αμέσως αντικείμενο κριτικής και δημοσίου διαλόγου (ή μονολόγου). Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πρακτικής θα είχε ως συνέπεια την αποδοχή των δραστηριοτήτων μας διότι οι ευρύτερες κοινωνικές ομάδες θα αντιλαμβανόταν ότι δεν αποτελούμε πρακτικά εστία αποδιόργανωσής και πόλωσης του κοινωνικού ιστού.

Αναρωτιέμαι λοιπόν κατα πόσο είμαστε πραγματικά ανοιχτόμυαλοι και cool για να υποστηρίξουμε ανοιχτα αυτό το life style ή τελικά η κοινωνία έχει δίκιο που μας χαρακτηρίζεί "ανώμαλους" αφού τα κάνουμε όλα στα κρυφά με παρέα αλλους "μυημένους"?


P.S: Θεωρώ ότι ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται το βασικο κοινωνιολογικό θεώρημα οτι "είσαι ο,τι χαρακτηριζεσαι απο το ευρύτερο σύνολο" (και όχι "είσαι ό,τι δηλώσεις"). Με απλά λόγια είμαστε "ανώμαλοι" για την κυρα-Κούλα αλλα όχι για κάποιον που είναι μέλος ετούτου του forum.

 

Δεν το βλεπω ετσι, ποτε δεν εκρυψα αυτο που ειμαι, και στο φιναλε μεγαλη μου σκασιλα τι θα πει η κοινωνια!
Ποια κοινωνια????
Αυτη που πετα στην ακρη το διαφορετικο?
Αυτη που "γεννα" πατεραδες που βιαζουν τις κορες τους? η παιδεραστες που ασελγουν σε 9χρονα?????
Την εχω "γραμμενη" εκει που δεν πιανει το μελανι!
Αυτη η κοινωνια που κρυβεται πισω απο τα καλα κλεισμενα παραθυροφυλλα, που το "παιζει" και καλα ηθικη, και που πισω απο τις γριλλιες κοιταζει το διαφορετικο, οπου και αν αυτο ανηκει για να φωναξει. "ανωμαλο, ανωμαλο" ενω πισω της στο ιδιο δωματιο ο "μαλακας αρχιδης" βιαζει την κορη του, και μετα θα βγει εξω σαν καλος και υποδειγματικος οικογενειαρχης για να παει στην εκκλησια, ενω ολοι θα του βγαζουν το καπελλο????
Προσωπικα ΔΕΝ δεχομαι την αποψη αυτης της κοινωνιας και ουτε δεχομαι τον ορο "ανωμαλια" επειδη ανηκω στον χωρο του bdsm.
Ουτε βλαπτω κανεναν, ουτε βιαζω, ουτε σκοτωνω και δεχομαι τον καθε ανθρωπο οπως ειναι με ολες τις ιδιαιτεροτητες που τυχον εχει.
Υποθετω αρα πως οταν η κοινωνια καγχαζει, "ανωμαλη, η ανωμαλοι" κοιταζει μαλλον την μουρη της στον καθρεπτη.

 

Συνυπογράφω.


Όπως έγραφε και η Γαλάτεια Καζαντζάκη, "Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω"


​

 

σκεψου την κοινωνια ενα δρομο απο ασφαλτο στρωμένη.. εσυ εχεις ενα τζιπακι... νομιζεις πως μπορεις να βγεις εκτος δρομου οπουδηποτε θελεις??? Θα βγεις εκει που σε ''παιρνει'' και ξερεις πως δεν θα κολλήσει το τζιπακι σου... καπου εκει θα δεις μαζεμενα και αλλα τζιπακια 

 

θα έλεγα ότι απλά βαριούντε εύκολα  

αν σκεφτείς ότι το κέντρο της αθήνας (βλ.Ομόνοια) είναι σάπιο ,το κέντρο της ελληνικής κοινωνίας είναι βρωμία και παρακμή ,τότε μιλάμε για κοινωνία μεσιανική και ελαττωματική ,οπότε σίγουρα η διαφορετική προσέγγιση στον έρωτα να είναι καλή ευκαιρία να αποδείξη ότι είναι σοβαρή εξιλαστήριο θύμα ψάχνει για να καλύψει την κατηφόρα της ...

αυτή είναι η άποψη μου

 

Απάντηση: Re: BDSM και κοινωνία

Ναι! Πολύ καλό!!!

 

 

Γιατί κάποιος να θέλει να πει σε όλους ποιος είναι?
Ποιος το κάνει ανώμαλος ή ομαλός?
Και γιατί να πρέπει να το κάνει?

Δεν νιώθω καμιά ανάγκη να μοιραστώ με όλους τα πάντα από μένα, μυημένους ή μη.
Δεν νιώθω καμιά ανάγκη να κρύψω από όλους το ποια είμαι, χωρίς όμως να νιώθω υποχρεωμένη να τους περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια. ούτε πως υπηρετώ, αλλά ούτε και πως κάνω οτιδήποτε άλλο που καμιά σχέση δεν έχει καν με το bdsm.

Σε όσους έχω επιλέξει να μοιραστώ το ποια είμαι σαν άνθρωπος, σαν ψυχή, σαν σκλάβα, είτε είναι μυημένοι είτε όχι είναι άτομα με τα οποια θέλω να έρθω πιο κοντά και κανένας δεν με έχει απορρίψει ή κατακρίνει για τις επιλογές μου. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε να το κάνουν γιατί ειλικρινά ποτέ δεν νιώθω την ανάγκη να έρθω πιο κοντά με άτομα που θεωρούν δικαίωμα τους να κατακρίνουν τον οποιοδήποτε και δεν σέβονται τις προσωπικές επιλογές των ατόμων με τα οποία είναι κοντά.

Οπότε ειλικρινά ή δεν κατάλαβα την ερώτηση ή δεν βλέπω τι σχέση μπορεί να έχει το πόσο προοδευτικός ή ανοιχτόμυαλος είσαι από το πως επιλέγεις και με ποιούς να μοιραστείς μέρος του εαυτού σου και της ζωής σου.

 

Απάντηση: BDSM και κοινωνία

Αυτο ειναι γεγονος και εκει τιθεται το διλλημα. Θα κανω οτι μου καυλωνει , θα ειμαι ο εαυτος μου και θα γουσταρω κι ας πανε ολοι να γαμηθουνε? Η θα το παιζω καθως πρεπει και μη μου απτου (μην ξερασω) για να μη χαλασω το προφιλ μου? Καποτε με στεναχωρουσε αυτο, τωρα απλα το θεωρω υποκρισια και δηθεν οσο δεν παει. Γιατι στην τελικη ποιος ειναι αξιος να σε κρινει για ο,τι κανεις χωρις να εχει ιδεα για το ποιος εισαι? Λες και ειναι καλυτερος επειδη κρυβεται πισω απο το παραβαν *γελαει υστερικα.. Και ποσο μαλλον απο τη στιγμη που δεν ενοχλεις κανενα.. Και γιατι θα επρεπε αυτο να μας απασχολει??? Η κυρα κουλα ας παει να πλυνει κανα πιατο καλυτερα, εχω σοβαροτερα πραγματα να ασχοληθω απο το να σκεφτομαι συνεχεια τι θα πει ο ενας κι ο αλλος.. γρρρ..

 

Λίγο-πολύ βλέπω ότι συμφωνείτε ότι η "κενωνία είναι κακούργα" και με τους ακραίους, κατα την αποψή μου, χαρακτηρισμους της Mirella_trans_Domme. Αλλα η κοινωνία δεν παράγει μόνο βιαστές και παιδεραστές και πατεράδες που βιάζουν τις κόρες τους. Είναι πολύ απαισιόδοξο να πιστεύουμε ότι ζούμε σε τέτοια κοινωνία. Παράγει επίσης π.χ καλλιτέχνες, επιστήμονες ή ακόμα και ανθρώπους που σκέφτονται προοδευτικές ερωτικές τεχνικές.

Τελικά όπως αντιλαμβάνομαι αυτό που λεει και η lola νομίζω ότι όλα εξαρτώνται από τους στόχους και τις επιδιώξεις του καθενός. Αν ο χώρος στον οποίο επιδιώκεις να αναρρηχηθείς "δεν σηκώνει μαλακίες" τότε πράττεις αναλόγως. Από την άλλη αν όλη τη μέρα ξύνεσαι στο καφενείο και σκέφτεσαι να συνεχίσεις ετσι μέχρι να πεθάνεις τότε μπορείς να βγείς με ζαρτιέρες στο δρόμο.

Η άποψη μου τελικά είναι ότι πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία στο τι λέμε και τι κάνουμε γιατί νομίζω ότι την χρειαζόμαστε την κοινωνία οπότε πρεπει και να τη σεβόμαστε. Διαφορετικά να παμε σε ενα απομονωμένο μέρος στο βουνό και να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα αποτελείται μονο απο μυημένους στο BDSM. Πόσοι θα το ήθελαν όμως αυτό?

 

δεν είναι η κοινωνία κακούργα εμείς είμαστε το πρόβλημα ,οι άπληστοι ,οι πονηροί ,οι ματαιόδοξοι...

απλά υπεύθηνοι πρέπει να είμαστε thats all

 

Τέτοιες προσπάθειες έχουν γίνει τέτοιες κοινωνίες έχουν δημιουργηθεί οπότε ίσως πολύ περισσότεροι θα ήθελαν κάτι τέτοιο από ότι νομίζεις.  

Δεν πιστεύω σε κακούργες κοινωνίες - πιστεύω σε κακούς ανθρώπους όπως όμως πιστεύω και σε καλούς.

 

Ενδιαφέρον το πώς όλοι διευρύνουν την Ηθική τους ώστε να τους χωρά.  

Έστω πως ό,τι είναι συναφές με το BDSM έχει αρνητική χροιά.

Ακόμη και όταν μιλώ για ιδιότητές μου που συνιστούν μειονεκτήματα (άρα πληροφορίες στο περιεχόμενο των οποίων στέκει κανείς να επιτεθεί), καθιστώ σαφές πως μιλώ επειδή επιθυμώ μέσα από τη συζήτηση να τις αναλύσω, κατανοήσω ή αντιπαραβάλω με αντίστοιχες άλλον ανθρώπων, και όχι επειδή χρειάζομαι την επικουρική συνδρομή κάποιου στην αυτοκριτική μου.

Το δικαίωμα να προχωρήσει κανείς στην αξιολόγηση και απόρριψη/αποδοχή μου σε κάθε επίπεδο, το εκχωρώ εγώ. Αν δεν έχω εκχωρήσει σχετικό δικαίωμα, τότε οι ενέργειές του είναι βέβαια δυνατές, αλλά καθίστανται αυτόματα στοιχεία υπερβατικής (ανάλογα με την εκδήλωσή τους και αγενούς ενδεχομένως) συμπεριφοράς.

Οι άνθρωποι των οποίων τη γνώμη εκτιμώ και ζητώ επικουρικά, δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που συνηθίζουν να χλευάζουν. Ενίοτε οι πράξεις μου χαρακτηρίζονται ως αντιτιθέμενες στην ηθική τους (όπως και στη δική μου άλλωστε), αλλά έχουν την απαιτούμενη κοινωνική μόρφωση να τις κατανοήσουν, αναλύσουν, αιτιολογήσουν και συνεπαγωγικά είναι σε θέση να μου προσφέρουν τη νηφάλια γνώμη τους ή τις συστάσεις τους.

Ούτως οι αλλιώς οι άνθρωποι που συνήθίζουν να αιξωνεύονται, δεν χρειάζονται έρεισμα, είναι δυνατό να προπηλακίζουν και τις αρετές μου, διότι το πώς με αντιμετωπίζει κανείς άπτεται της ποιότητας του χαρακτήρα του, και όχι της ποιότητας των πράξεών μου, όπως γίνεται αντιληπτή από αυτόν.

Συνεπώς δεν στέκει να αναπτύξω ενοχικότητα αναφορικά με το πώς με κρίνουν οι άλλοι, ενώ στον αντίποδα αυτών, ο κριτής εμπρός στον οποίο ορροδώ είναι ο εαυτός μου.