BDSM ως επιτακτική ανάγκη, και όχι ως εναλλακτική επιλογή

Κάποιοι συνομιλητές, μεταξύ των οποίων και εγώ, δεν λειτουργούν ως Vanilla και το BDSM δεν αποτελεί για αυτούς επιλογή αλλά επιτακτική ανάγκη. Η υποτακτικότητα ή η κυριαρχικότητά τους δεν έρχονται και παρέρχονται και δεν δύνανται να αγνοηθούν. Παρακάτω αναφέρω τέσσερις τρόπους αντιμετώπισης της ανάγκης τους για εκτόνωση, σε περιόδους που δεν έχουν έναν σύντροφο. Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους μπορούν να προβούν στις εξής ενέργειες:

1. Να βρουν έναν vanilla σύντροφο, και να προσπαθήσουν τη σύγκλισή του προς το bdsm που τους συμπληρώνει.
Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία καθενός και τις εξωγενείς παραμέτρους που πλαισιώνουν τη ζωή του, η εξώθηση ενός Vanilla συντρόφου προς το bdsm status που τον συμπληρώνει, είναι από μέτρια δύσκολη ως ακατόρθωτη. Οι άνδρες πιθανολογώ ότι είναι πιο ντροπαλοί αναφορικά με την υποτακτικότητα/το μαζοχισμό/τα φετίχ τους και επομένως δυσκολότερα μιλούν για αυτά στις Vanilla συντρόφους τους, με αποτέλεσμα φυσικά να είναι αδύνατη η ικανοποίησή τους. Το πόσο σκληροπυρηνικός είναι κανείς, επίσης είναι εξαιρετικά σημαντικό. Εύκολα ενδεχομένως ζητά μία γυναίκα από το σύντροφό της να την χτυπήσει στα οπίσθια, κατά τη διάρκεια του σεξ, δύσκολα όμως του ζητά να την κάψει. Πολλές άλλες, πέρα από αυτές τις παραμέτρους, καθιστούν την ερωτική τους ζωή εύκολη, δύσκολη, ανύπαρκτη.

2. Να αγοράζουν υπηρεσίες ενός επαγγελματία.
Στα θετικά αυτής της αντιμετώπισης, σίγουρα συγκαταλέγονται αφενός η πολύ γρήγορη ανακούφιση, αφετέρου το γεγονός ότι δεν απαιτείται προσπάθεια. Για τους υποτακτικούς άνδρες τα πράγματα είναι σίγουρα ευκολότερα καθώς υπάρχουν παντού πόρνες με ειδικότητα στο “Αυταρχικό”, αλλά και άλλες που αντιλαμβανόμενες την μεγάλη ζήτηση κυριαρχικών γυναικών, αναπτύσσουν περισσότερο τις τεχνικές τους, διαμορφώνουν ανάλογα τους χώρους τους, και έτσι μία αναζήτηση σε εφημερίδες ή στο διαδίκτυο αρκεί για να βρουν τη διεύθυνση της πλησιέστερης στην περιοχή τους. Οι κυριαρχικοί άνδρες και οι γυναίκες (κυριαρχικές & υποτακτικές) εξαιρετικά δύσκολα μπορούν να αγοράσουν τέτοιες υπηρεσίες, διότι οι πόρνες φοβούνται φυσικά να αναλάβουν το ρόλο της υποτακτικής (και πολύ περισσότερο της μαζοχίστριας), και η ανδρική πορνεία είναι ακόμη σε εμβρυακό στάδιο ανάπτυξης. Αν καταφέρουν και βρουν έναν/μία επαγγελματία θα κληθούν να πληρώσουν εξαιρετικά μεγάλα ποσά. Οι ποδολάγνοι και οι μαζοχιστές επίσης εξυπηρετούνται εύκολα από τις επαγγελματίες. Σε κάθε περίπτωση όμως η ικανοποίηση περιορίζεται σε μεμονωμένες συνεδρίες, οπότε οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για μία μόνιμη σχέση και για καθεστώτα Κυριαρχίας/υποταγής δεν εξυπηρετούνται καθώς η Κυριαρχία και η υποταγή δεν πάνε με την ώρα…

3. Να συμβιβαστούν με ανθρώπους που εισχωρούν στο χώρο για λόγους που δεν αναφέρονται στο BDSM.
Συζητήσαμε σχετικά με αυτούς σε πολλά νήματα. Στο νήμα που αναφέρεται στις υπέρβαρες γυναίκες, σε άλλο που αναφέρεται σε στυτικά και ανατομικά προβλήματα των ανδρών, σε νήματα που αφορούσαν κίβδηλους υποτακτικούς, κίβδηλες Αφέντρες, σε άλλα που αφορούσαν σε οικονομική εκμετάλλευση και σε πολλά ακόμη. Η συναναστροφή με αυτούς τους ανθρώπους απαιτεί πολλή προσοχή έτσι ώστε οι παροχές τους, να δικαιολογούν τις απαιτήσεις τους. Θα πρέπει να γνωρίζει ξεκάθαρα κανείς, το λόγο για τον οποίο ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται μαζί του, τι του προσφέρει ακριβώς και με τι αντάλλαγμα, για να αποφύγει αργότερα ένα καθεστώς εκμετάλλευσης ή ακόμη και μία εξαπάτηση. Ανάλογα με το πόσο σκληροπυρηνικός είναι, τι εκπτώσεις προτίθεται να κάνει, και το πόσο συναισθηματικός είναι κανείς, αυτή η λύση είναι από βιώσιμη έως απαγορευτική.

4. Να διεκδικεί το σύντροφο της απολύτου αρεσκείας του.
Να μην κάνει σπονδή τα κριτήριά του, να διατηρήσει τον πήχη εκεί που βάσει λογικής πιστεύει ότι πρέπει να είναι και να μην προτίθεται να κάνει υποχωρήσεις πέρα από τα όρια της αξιοπρέπειάς του. Αυτή η λύση συχνά οδηγεί στη μοναξιά, άλλοτε όμως σε πολύ αξιόλογες σχέσεις γι αυτό και προσωπικά τη θεωρώ λύση αιχμής και την επιλέγω έναντι των προηγούμενων τριών.

Εσείς, ποιες άλλες δυνατές επιλογές βλέπετε για κάποιον που δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο εντός BDSM; Και ποιες από αυτές, ή τις παραπάνω που παρέθεσα εγώ θα μπορούσατε να ακολουθήσετε, ή ακολουθήσατε στο παρελθόν; Και με τι επιτυχία; Και με ποιες επιπτώσεις; Υπάρχουν κάποιες τακτικές που θεωρείτε ότι δεν σας ταιριάζουν; Κάποιοι υποτακτικοί για παράδειγμα δεν ικανοποιούν την ανάγκη τους για υποταγή όταν πληρώνουν γι αυτή (2), επειδή έχουν πάντα στο μυαλό τους, ότι τα χρήματα που πληρώνουν, τους καθιστούν στην πλεονεκτική θέση του πελάτη. Κάποιοι θεωρούν κουραστική, και απογοητευτική όσον αφορά τα ποσοστά επιτυχίας, την διδασκαλία ενός vanilla συντρόφου. Ο Lost boy διατύπωσε στο νήμα «Πληθωρικές sub, slaves, αλλά και Mistresses» την άποψη ότι κάποιοι δυστυχώς δεν έχουν την πολυτέλεια να απορρίψουν έναν σύντροφο που υποκρίνεται αναφορικά με το BDSM Status του (3). Εσείς τι σκέπτεστε για όλα αυτά;

Δεκτές και vanilla (υποθετικές δηλαδή) τοποθετήσεις, με την προϋπόθεση ότι γίνεται μία ειλικρινής προσπάθεια κατανόησης των ανθρώπων που λειτουργούν μόνο εντός BDSM, και δεν γίνεται, έστω και ασυνείδητα, κατάκριση ή αποδοκιμασία τους.

 

Αν κατάλαβα καλά το bdsm παύει να είναι το μέσο και μετατρέπεται σε αυτοσκοπό.

Μια λοιπόν που μετατρέπεται σε αυτοσκοπό θα πρότεινα και μια πέμπτη ενέργεια. Την υπομονή.

 

Ειλικρινά , εδώ και αρκετό καιρό σκέφτομαι πολύ σοβαρά , το τι σημαίνει επιτακτική ανάγκη. Ακούω δεξιά και αριστερά, μα συχνά και γω το λέω ότι τούτο ή εκείνο ή το άλλο είναι για μένα επιτακτική ανάγκη!

Και ο Κύριός μου , έχει πει συχνότατα μάλιστα ‘Εγώ εκτός bdsm δεν λειτουργώ’. Πολλά ερωτηματικά είχαν κατακλύσει το μυαλό μου τότε που το πρώτο άκουσα, η «μελέτη μου» και η συναναστροφή μου με αρκετό κόσμο του χώρου δεν μου έδωσε πραγματικά απαντήσεις.

Θα ξεκινήσω λίγο πιο χαλαρά, επιτρέψτε μου, και θα συνεχίσω αργότερα τη συλλογιστική μου σε ότι αφορά το bdsm.
Πάθη.
Η ζωή μας και η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη μικρά ή μεγαλύτερα πάθη. Έτσι δεν είναι? Άλλος δεν μπορεί να στερηθεί τη σοκολάτα, άλλος το αλκοόλ, άλλος τον τζόγο ή το σεξ κλπ κλπ κλπ. Πόσο συχνά έχει ειπωθεί η φράση εγώ χωρίς τσιγάρο θα πεθάνω. Χωρίς σοκολάτα…δεν ζω. Χωρίς το Μάκη… (φα κάλντο!) χαχα
Εξάρτηση
Εξαρτήσεις, εξαρτήσεις, εξαρτήσεις… Άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες, άλλες αθώες και ανάξιες προσοχής , άλλες πιο σοβαρές και επιβλαβής.
Οτιδήποτε εμφανίζεται με το «χωρίς αυτό δεν» σημαίνει εξάρτηση και τίποτε παραπάνω. Κανείς δεν πέθανε επειδή του στέρησαν τη σοκολάτα του , κανείς δεν έπαθε τίποτα επειδή του κόψανε το ποτό και σαφώς η τύπισσα χωρίς τον Μάκη…μια χαρούλα βρήκε άλλον…
Και τι σημαίνει εξάρτηση? Μια εμμονή που κάποιοι λόγοι την επιβάλλουν στο άτομο προκειμένου να συμπληρώσει (ή να νομίζει ότι συμπληρώνει) κάποια κενά ή να συγκαλύψει κάτι άλλο. Όχι τόσο κακό , τις περισσότερες φορές αυτό το άλλο ούτε τρομερό είναι ούτε φοβερό, απλά είναι ανομολόγητο. Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ή δεν το χουμε ομολογήσει ούτε σε μας τους ίδιους!

Παγίωση
Έτσι σιγά σιγά παγιώνεται η εξάρτηση και γίνεται τρόπος ζωής καθημερινότητα, καθεστώς. Κυλάει η ζωή και αυτή η εξάρτηση (ιδίως όταν δεν είναι ιδιαιτέρως επιβλαβής όπως λ.χ. το αλκοόλ ή ο τζόγος) γίνεται πλέον μέρος του εαυτού μας. Δεν την παρατηρούμε καν, δεν τη θεωρούμε καν εξάρτηση. Είμαστε εμείς!! (έτσι νομίζουμε τουλάχιστον). Οι μόνοι που είναι εύκολο να τη διακρίνουν είναι οι τρίτοι , οι απέξω αλλά και να μας την πουν και να μας την υποδείξουν, εμείς δεν την βλέπουμε. Αντίθετα οχυρωνόμαστε καλά-καλά με άπειρα ‘επιχειρήματα’ και εκλογικεύσεις και αν ο τρίτος είναι γερός αντίπαλος και γερός στα λόγια, ε τότε θυμώνουμε κιόλας και του κόβουμε το βήχα!

Αναρωτιέμαι τώρα:
Ξέρω ότι και η Κυριαρχία και η υποτακτικότητα (και καθόλου δεν βγάζω από τα παραπάνω την ουρά μου απέξω!!), έχουν πολυδιάστατη και πολυσύνθετη εμπλοκή με την ψυχολογία μας, το συναισθηματικό μας κόσμο, τις… «ανάγκες» μας , όπως συχνά λέμε. Πόσο αλήθεια Κυρίαρχοι είμαστε όταν ένα πάθος μας κατακλύζει? Και πόσο υποτακτικοί όταν πάλι ένα πάθος μας οδηγεί  
Λίγο πιο αναλυτικά :
Κυριαρχώ σημαίνει , πρέπει να έχω τον έλεγχο, θέλω να έχω τον έλεγχο …μμ? Δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι δεν έχω τον έλεγχο. Ιδιοσυγκρασία ! Θα πούμε οι περισσότεροι. Χαρακτήρας!! Αλήθεια? Είναι ιδιοσυγκρασία, είναι DNA? Γεννηθήκαμε μ’αυτό? Αναρωτιέμαι. Και αν μας το αφαιρέσουν? Τι θα γίνει? Λες και πάντα και παντού είναι δυνατόν να ελέγχουμε? Να είμαστε κύριοι του παιχνιδιού. Μια στάση ζωής θα πείτε… Ναι. Αλήθεια από πού προήλθε? Τι φοβόμαστε όταν εμείς δεν έχουμε τον έλεγχο? Πότε μας έλειψε και αισθανθήκαμε άσχημα? Ή τι ανασφάλειες και φόβους μπορεί να συγκαλύπτει αυτή η αναγκαιότητα του να ΚΑΤΕΧΩ τον έλεγχο? Όταν είμαστε σ’ ένα αεροπλάνο τον έχουμε άραγε? Παθαίνουμε κάτι που δεν τον έχουμε? Τον διεκδικούμε?
Στην απέναντι όχθη
(μην ξεχνιόμαστε sub δηλώνω και γω και μάλιστα περήφανη  )
Υποτάσσομαι. Πολλές συζητήσεις , και αναλύσεις έχουν προηγηθεί. Πολύ περισσότερες τουλάχιστον από κείνες των Κυριάρχων για τους υπο. Ανάγκες υποτακτικών, λειτουργία υποτακτικών, θέλω – μπορώ υποτακτικών. Τρελαίνομαι να σέρνομαι στα πόδια του Αφέντη μου (αλήθεια ναι ! τρελαίνομαι!!) ψοφάω να μου ρίχνει εκείνα τα χαστουκάκια που πολλές φορές είναι και δυνατά…Χάνομαι συγκλονίζομαι, κλαίω , πονάω και μ’ αρέσει!! Αλήθεια γιατί????? Γιατί λέω και Του φωνάζω ότι δεν ζώ χωρίς Εκείνον? (και βέβαια Τον αγαπώ και προπάντων Τον εκτιμώ), όμως αλήθεια ..πόσο αλήθεια λέω ότι δεν ζώ χωρίς Εκείνον? Πόσο κάποιες υποτακτικές ‘ανάγκες’ τόσο χιλιο-ψιλο-αναλυμένες στο φόρουμ είναι εξαρτήσεις και πάθη ή ίσως και λάθη μου ? Πόσο αλήθεια δεν θα μπορούσα χωρίς τη bdsm σχέση μου (όχι χωρίς Εκείνον-όλα κι όλα   χαχα). Ας υποθέσω ότι Εκείνος δεν ήταν bdsm ή μια μάγισσα έπαιρνε μακριά αυτό το κομμάτι? Τι δεν θα μου γέμιζε? Τι θα άφηνα κενό? Και αλήθεια θα πάθαινα κάτι χωρίς αυτό το στοιχείο ή μήπως θα επιβίωνα μια χαρά? Ή μήπως στην ακόμα καλύτερη περίπτωση θα έμπαινα στη λογική του πριν και μετά και θα αναγκαζόμουν να ψάξω εμένα καλύτερα?

Και για τις δυο πλευρές Κ/υ
Αν το μαγικό αυτό ραβδί μας αφαιρούσε τη δυνατότητα του bdsm δεν θα στεκόμασταν στα πόδια μας? Δεν θα ψάχναμε και μάλιστα ίσως με λίγο πιο ξεκάθαρο μυαλό να βρούμε τις ισορροπίες μας? Μήπως δεν θα ξανακάναμε ποτέ σεξ, έρωτα ?? Μήπως αλήθεια θα χάναμε ή θα βρίσκαμε την πραγματική μας ταυτότητα?
Μήπως παραμυθιάζουμε λίγο ή πολύ τους εαυτούς μας? Οκ.. μας αρέσει τούτο ή εκείνο. Μας εξιτάρει τη φαντασία ή το μυαλό η μία ή η άλλη κατάσταση. Μα μήπως το πάθος μας κυριαρχεί? Μήπως το πάθος μας υποδουλώνει…

Μήπως το status μας γίνεται εμμονή?

(μήπως αν ‘ψάξουμε λίγο πίσω’… δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι?)

ΥΓ ισως με βανιλίζουσα διάθεση , μα ειλικρινής κατάθεση προσωπικών μου ερωτημάτων και αναλύσεων. Ευχαριστώ

 

Μαλλον ειμαι στο 4...
Με αγαπαω πολυ για να Μου χαρισω κατι λιγοτερο απο αυτο που ''θελω''!!

(Βεβαια ακομα νεος ειμαι και τα λεω αυτα .... κατσε να περασουν τα χρονια, να με παρουν τα γεραματα , να μην μετραει πλεον η νιοτη Μου και ομορφαδα Μου και τοτε βλεπουμε τι θα λεω.)

 

Αγαπητή Syrah,

αν αυτό δεν ήταν νήμα, αλλά δημοσκόπηση... θα απαντούσα το τέσσερα...
αν κοιτάξω μέσα μου... απαντώ το τέσσερα...

αν κοιτάξω γύρω μου... απαντώ το ένα...
αν κοιτάξω να ικανοποιήσω την καθημερινότητά μου... απαντώ το ένα...

όσο όμως και αν ψάξω, όσο και αν κοιτάξω, όσο και αν δικαιολογηθώ... ποτέ το δύο...


Η συνήθης πρακτική μου είναι να ψάχνω γύρω μου, για γυναίκες χαμηλών τόνων... γυναίκες που είναι πιο κοντά στην υποτακτική τους πλευρά, ή τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει μέσα από την αναζήτηση τόσων χρόνων...
Η αλήθεια είναι ότι το να μετατρέψεις μία vanilla σύντροφο, σε υποτακτική είναι πολύ δύσκολο... μπορεί να το θέλουν, να το ψάχνουν, αλλά δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της επιλογής τους...
Φοβούνται την κριτική του συντρόφου τους, τη σεμνοτυφία και τα ταμπού που η κοινωνία έχει ριζώσει μέσα τους...
Όμως μου έχει τύχει η καλύτερη υποτακτική που είχα ποτέ, να μην ανήκει από το χώρο μας...

Και ναι... η αλλαγή της ήταν μακροχρόνια (ένας χρόνος και κάτι)
... οι δυσκολίες πάρα πολλές
... το σμίλεμα, καθημερινό...

Αλλά μόλις παραδόθηκε... το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα...
Είχα πάρει μία vanilla κοπέλα... και είχε γίνει η υποτακτική Μου, παραδομένη στα χέρια Μου, σμιλεμένη με τον δικό Μου κόπο...

Και η καθημερινότητά Μου, είχε αποκτήσει υπόσταση...

Όμως, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν...
Και τότε αποφάσισα ότι ο καλύτερος δρόμος, είναι η υπομονή... η προσμονή... η διεκδίκηση αυτού που μου αξίζει... να αφήσω τον πήχη στα δυσθεώρητα ύψη που είχε θέσει το πρώην "μωρό Μου"...

Αλλά όπως πολύ σωστά τονίζεις... η μοναξιά ήταν πολύ μεγάλη...
Και μπορεί να είμαι λίγο μοναχικός... αλλά η μοναξιά είναι πολύ μίζερη για να είναι επιλογή μου...

Έτσι τώρα, ψάχνω να βρω μία κοπέλα που θέλει να παραδοθεί... και να είναι ικανή να ανεβάσει τον πήχη ακόμα πιο ψηλά...
Αν και αυτή η επιλογή έχει περιόδους μοναχικότητας... δεν έχει μοναξιά...

Όσον αφορά τη δεύτερη επιλογή, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι επιλογή...
είναι υποκατάστατο... και τα υποκατάστατα πάντα με χαλάγανε...

Η τρίτη επιλογή είναι ένας τρόπος... αλλά τον έχεις ήδη αναπτύξει πολύ καλά... και δεν έχω κάτι να προσθέσω... εκτός από το ότι θέλει πολύ καθαρό μυαλό...


Άλλες επιλογές ο χώρος μας μάλλον δεν μας προσφέρει...


Αλλά παρά τις δυσκολίες, οι χαρές που παίρνουμε όταν είμαστε με μία/έναν σύντροφο που καταλαβαίνει τις ανάγκες μας...
είναι ικανές να σβήσουν όσες περιόδους μοναχικότητας και μοναξιάς ζήσαμε...

 

επιτρέψτε μου να επανέλθω , γιατί πάνω στον "συγγραφικό μου οίστρο", παρέλειψα την κατάληξη της σκέψης μου και ουσιαστικά τη σύνδεση του πόστ μου με το θέμα. Έτσι ουσιαστικά είμαι εκτός θέματος.
.....
Καταλήγοντας λοιπόν μετά το σκεπτικό που σας κατέθεσα πιο πάνω , αναρωτιέμαι (πάλι)
ποιος νοήμων θα διάλεγε λογικά σκεπτόμενος και σεβόμενος στο δυνατό , τον εαυτό του μια επιλογή διαφορετική του popular (όπως θα φανεί ) 4?

Ποιος , αν δεν κάνει την πιο πάνω αναδρομή θα παραδεχτεί (δημόσια ή έστω και κατ’ιδίαν) ότι ακόμα και το 4 δεν είναι ακριβώς επιλογή??

Αν οι επιλογές μας οδηγούνται και ελέγχονται από πάθη, ανασφάλειες, φόβους ή εν παση περιπτώσει αδυναμίες (που όλοι έχουμε) ποιος μπορεί να πει ότι το 4 ή το 3 ή όποιο είναι ακριβώς επιλογή του και όχι επιλογή των παθών του?
Προσωπικά, πάντως, δεν τολμώ να πω με 100% σιγουριά ακόμα στα 38 μου ότι επιλέγω και δεν οδηγούμαι στις επιλογές μου.
Σαφώς είναι ρητορικές οι ερωτήσεις και κατανοώ ότι είναι και πολύ …εσωτερικές.

Να ζητήσω συγνώμη από τη Syrah αν θεωρεί ότι η απάντηση μου είναι εκτός θέματος ή εν πάση περιπτώση αν αποπροσανατολίζει.

 

Στην εφηβική ηλικία, και αγνοώντας τα περί BDSM επέλεγα ασυναίσθητα το (1) και με κριτήριο τις τότε απαιτήσεις μου, σκέπτομαι ότι ώς ένα βαθμό βολευόμουν. Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, επέλεξα για μία μοναδική φορά το (2), που με άφησε πολύ ικανοποιημένη όσον αφορά στην εκτόνωση του σαδισμού μου, αλλά από ψυχολογικής πλευράς με επιβάρυνε, κυρίως σε θέματα που αφορούσαν στην αυτοεκτίμησή μου. Από τα 17 και έπειτα, με μοναδική εξαίρεση αυτή που ανέφερα πριν, η επιλογή μου είναι το (4).

Πολύ σωστά. Δεν θέλω να σε κουράσω με τον Spinoza, εξ άλλου έχω κάνει και αλλού αναφορές σε αυτόν. Διατάθηκε ότι ελευθερία απόλυτη δεν υπάρχει εφόσον κανείς δεν εξελίσσει την προσωπικότητά του σε κενό επιρροών. Οπότε στην πραγματικότητα δεν τίθεται θέμα ελεύθερης αλλά αναγκαστικής επιλογής μεταξύ των 4 (ή και άλλων που ενδεχομένως να σκεφτεί κανείς).

Πολύ όμορφη η απάντησή σου.

 

To 2

 

Απάντηση: Re: BDSM ως επιτακτική ανάγκη, και όχι ως εναλλακτική επιλογή

Εσύ βανίλλα δεν κάνεις;

 

κανένα , η μοναξία ...
όλα τα υπόλοιπα είναι απλά σπατάλες χρόνου,χρήματος,συναισθηματών(κυρίως)
ναι επίσης είμαι αποτυχημένος για vanilla/orange/lemon/chokolate εραστής όποτε απολαμβάνω τους 4 τοίχους μόνος και την 4η επιλογή την θεωρώ ουτοπική καθώς πάντα αυτό που θέλουμε δεν γίνετε αλλίως αν το είχαμε θα σταματούσαμε να προσπαθούμε άρα και να ζούμε ,μην σας τρομάζουν οι συνηρμοί μου είναι 3 περασμένες μεσάνυχτα

 

Απάντηση: Re: BDSM ως επιτακτική ανάγκη, και όχι ως εναλλακτική επιλογή

Έτσι οπως το θέτεις θα μπορουσες να προσθεσεις και μια 5η επιλογη (κατι αλλο, προσδιοριστε) και να το κανεις poll. Οι σκεψεις μου ειναι οι ακολουθες

1. Το βρισκω εξαιρετικα δυσκολο. Βεβαια ποτε δεν ξερεις τι μπορει να κρυβει ενας ανθρωπος που αυτη τη στιγμη τον γνωριζεις σα vanilla.

2. Επισης πολυ δυσκολο για μενα, γιατι θα λειπει το πιο σημαντικο στοιχειο: το συναισθημα. Χωρις συναισθημα δε μπορω να λειτουργησω.

3. Και παλι παρα πολυ δυσκολο... να πεισεις δηλαδη καποια οτι δεν εχει ιδεα απο BDSM, ενω αυτη να νομιζει οτι εχει. Απο πολυ δυσκολο εως αδυνατο. (Το ιδιο ισχυει και για εμας τους ανδρες.)

4. Μμμμμμ.... εδω χτυπησαμε φλεβα! Μαλλον αυτη ειναι η απαντηση που με χαρακτιριζει, αν και αυτη τηνεποχη δε βλεπω, για τον εαυτο μου τουλαχιστο, το BDSM ως επιτακικη αναγκη, αλλα ως εναλλακτικη επιλογη. Επισης θα συμφωνησω απολυτα με τον Kits

Λογω του τοπου στον οποιο ζω, τα πραγματα γινονται ακομη πιο δυσκολα. Δηλαδη αν εμφανιστει καποια στην περιοχη μου, πιστευω οτι θα ανικει στην περιπτωση 3, οποτε και παλι μακρια απο μενα! Ισως να ειμαι προκατηλλημενος, αλλα ισως και να βγω αληθινος.

Οποτε τελικα τι απομενει? 4 και παλι 4!!! Εξαλλου δε βιαζομαστε!  

 

Για εμένα ο σαδομαζοχισμός είναι άρρηκτα δεμένος με την σεξουαλική μου έκφραση. Δίχως το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Θα δεχόταν κάποιος μαζί μου μία σχέση δίχως sex;

Ως ιδιοσυγκρασία; Είμαι αθεράπευτα και εγωιστικά κυριαρχικός. Δεν απαιτώ , θέλω να κερδίζω. Αν αμύνεται, το παλεύω μέχρι να κερδίσω. Αν σηκώσει κι άλλη άμυνα, ξανά. Και ξανά και ξανά και μπορεί να κρατήσει χρόνια. Το έχω ζήσει, μόνο που αν τελικά ο άλλος δεν θέλει να είναι υποταγμένος θα συνεχίσει να αμύνεται μέχρι να εξαντληθεί και να καταρρεύσει. Δύο φορές μου έχει συμβεί. Δεν άντεχαν άλλο, αλλά δεν ήθελαν να φύγουν. Θα επέμεναν μέχρι να πεθάνουν και λίγο έλειψαν… Και ρωτώ εγώ τώρα. Ήταν σωστό αυτό; Δε θα ήταν σωστό, να αναζητήσω ένα άτομο υποτακτικό; Θα ήταν υγιείς για την σχέση, να βρω ένα άτομο και να προσπαθώ να το κάνω υποτακτικό, ενώ δεν είναι αυτό που θέλει;

Οπότε καταλαβαίνετε την επιλογή μου…