BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

From BDSM and biochemistry - Science Forums, The Original

BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS
By zule

When I was invited by CUADERNOS DE BDSM to write this article, the purpose was explaining the biochemistry of the pain. But I am afraid I have mainly gotten to generate new doubts instead giving explanations.

Although it can be found a relatively high number of BDSM psychological or psychiatric papers in the scientific literature, BDSM has not been practically studied from a biochemical or physiological point of view. In fact, even the biochemical works centered in the pleasure study are few. It seems that hedonism has not been given importance in neurobiology. So, the only thing that I could do to write this paper was extracting ideas from studies which only share closeness to the BDSM topic: some of them deal with the pain, a little with the pleasure, and others don’t even deal with any of two subjects.

From these ideas, I have tried to establish hypotheses. I want to make clear that a lot of which I have written here are only hypotheses. Although these hypotheses have a scientific basis, I don’t claim them as immovable truths. For that, I would be delighted if anyone wants to discuss these hypotheses for trying to get close truths about the biochemistry of the BDSM.


FEAR

It is known that different sensations, both pleasurable and painful ones, prompt a first answer which is unspecific and similar. For example, both fear and sexual arousal, cause adrenaline release.

Adrenaline makes the body ready for fly, fight, or freeze. You can check that both fear and sexual arousal cause an increase in the cardiac pace, which is due to adrenaline. Therefore, the fear can probably help to improve a subsequent sexual arousal.

In a BDSM relationship, the sub knows that the Dom worries about their integrity. Then, why that sub is reacting with fear if they actually know that their Dom is going to look after them?
The amygdala is a part of the brain which is mostly activated by fear. Experiments made in relation with phobias, have shown that the amygdala answers fear before the person is conscious of that fear. Because of that, if somebody has a phobia to snakes, although they clearly know certain snake doesn’t have any danger, they are going to feel terrified by it. The phobic can suffer an anxiety state because the amygdala “thinks” there is a real danger and it is going to activate the release of big amounts of adrenaline.

The brain cortex also reacts towards fear, but it does it after the unspecific mechanism started by the amygdala has begun. The brain cortex is the part of the brain that allows us to be conscious about what is happening. We will realize we are seeing a snake; or our Master is thinking about what evil to do to us; or we are feeling aroused by a person. And now, this differentiated conscious sensation is going to interact with the undifferentiated sensation coming from other areas of the brain (like the amygdala) to get what we really feel. On this way, during a scene, it might be that our body takes advantage of the adrenaline produced by the fear to increase the pleasurable sensations of sex, surrender, affection…

The fact that the amygdala seems to be involved in unconscious sexual desire, besides being involved in the fear, adds more reasons for the fear being able to lead to pleasure. Several studies seem to indicate this involvement of the amygdala in sexual desire. Besides, we could say that the amygdala is a little “disorganized” organ: there is not a clear distinction between the area in the amygdala that is in charge of fear and the ones which are supposed to do other tasks. Even in an individual an area of the amygdala seems to answer to fear, whereas in another individual this same area answers to a different sensation.

Summing up, unconscious fear would cause an increase of adrenaline. The amygdala associates fear to excitement. Then, we would realize trough the brain cortex that we shouldn’t be afraid; but that couldn’t stop yet the adrenaline release process. This adrenaline would be added to the one release because of our sexual arousal, love, surrender, etc. In this way, the pleasurable feelings would increase its intensity by using the adrenaline produced by this irrational fear.


PAIN

The more widespread biochemical explanation about the pleasure caused by the pain is that endorphins released because of the pain would help to prompt an orgasm. However, studies have been made and it has been found an increase in the release of endorphins neither before, nor during the orgasm. There is an increase in the release of endorphins after the orgasm, which would explain the relax feeling subsequent to the coitus. But endorphins seem to make the orgasm difficult, so the pain would reduce the probability to get it. Endorphins due to the pain would cause pleasure, but not sexual pleasure.

On the other hand, endorphins are produced during the sexual attraction. It has been also observed that by putting together submissive and dominant animals, in the submissive ones there is a significant increase in the release of endorphins. For this happening, there is no necessary that the dominant animals do anything to the submissive ones; the only fact of being together prompts this increase in submissive animals, whereas the level of endorphins in dominants animals doesn’t seem to vary.

During the orgasm there is a significant increase of dopamine; actually the dopamine is perhaps the chemical of the sexual pleasure. Endorphins also cause the release of dopamine, so, here, we may have a pain-pleasure connection: although the endorphins would make getting the orgasm more difficult, the pleasure with or without orgasm would be greater.

But now, we have a new problem with this hypothesis: these days it isn’t clear if dopamine is actually the “pleasure neurotransmitter” or it is only the “desire neurotransmitter”. The production of dopamine during a pleasurable situation leads to want to repeat that situation. However, it is not clear if dopamine also is the cause of the pleasure. But then, what substance would be the cause of sexual pleasure???????

But it seems clear that dopamine lead to want to repeat the behavior which allowed its release. This agrees with a typical psychological explanation about the production of pleasure through pain: perhaps in a moment of their childhood, a person experienced pain and a great pleasure at the same time. A large amount of dopamine would be released because of that pleasure, and in our mind would remain recorded a connection between the pain and the pleasure.

Finally, other studies seem to demonstrate that dopamine wouldn’t be only involved in pleasure production (or at least in the desire of repeating that situation which caused the pleasure); but it could also be the cause of the unpleasant psychological feeling which the pain induces in “standard conditions”. I am not referring to the physical pain itself, but to the unpleasant feeling which cause that pain.

You perhaps wonder how the same substance could cause unpleasantness and pleasure. Neurotransmitters carry out its effect by joining to receptors, a kind of proteins. A neurotransmitter activates certain receptors, and in this way it is produced the effect of that neurotransmitter. But one only kind of neurotransmitter can activate different kinds of receptors. It seems that the activation of some dopamine receptors is related to pleasure, whereas their merging to other kinds of receptor causes unpleasantness. The result could depend on whether dopamine was released in areas where most of the cells had dopamine receptors which activate pleasure or unpleasant ruts. The hypothesis would be that masochistic people had more receptors for the pleasure than for the pain. Besides, the masochists would have to have neurons with mostly receptors for the pleasure very close to other with mostly receptors for the displeasure. In this way, our body could be cheated: part of the dopamine which would have to go to the displeasure centers, would join to receptors leading to pleasure.

HUMILIATION AND OTHER FEELINGS

Very little is known about the operation of the nervous system, and when it is leaded to a subjective feeling as the humiliation, this knowledge can be considered virtually nil.

I will only note that the humiliation and psychological “suffering” which subs are being subjected might lead ultimately to pleasure production by mechanisms very similar to the ones which lead from pain to pleasure.

Actually, it seems that unpleasant feelings can produce true pain. At least for the case of envy, it has been observed that it is able to activate the own routes of pain.

What about the rest of the feelings? Why pleasure is not gotten when a sub gets an accidental stamp? Nervous system is not formed by isolated groups of neurons being each one working independently from the others. On the contrary, all actions that take place in any area of the nervous system modify, in any way, the rest of the nervous system.

Painful stimuli activate nociceptores. Those receptors are specialized in starting the route which can lead to the painful sensation. But this activation not necessary leads to a painful experience. The brain cortex elaborates on the information coming from the nociceptores to give a certain perception of the pain.

This perception of the pain is influenced by former experiences and by the realm where the harmful stimulus is produced: As I have previously noted, dopamine causes a stimulus to be stored in our brain as pleasant and that makes to want to repeat that stimulus. This could lead to associate pleasure to some stimulus that formerly was generated joined to a pleasant one, although the first one should be an unpleasant feeling by itself.

Pain, similarly to fear, would activate nociceptores; these, would lead to the activation of unconscious mechanisms, like endorphin release; but it would be the processing in the brain cortex what really generated certain painful experience. There is an area in the brain which seems to be involved in the perception of the pain. Patients who have had this part of the brain extracted experience pain as a sensation, but not as a very unpleasant one.

Feelings are ultimately biochemical processes. And pain is the sensitive modality which is more influenced by emotional states and environmental circumstances. So, feelings (desire to make the dominant comfortable, to subdue to him; sexual attraction, love, attachment…) lead to generate brain routes which cross and modify pain and pleasure ones.

SLUMP

Both dopamine and endorphin, pleasure chemical substances, have a short action period and they stop early being released. So, the pleasure lasts only for a limited time. On the other hand, dopamine causes prolactin release. Prolactin is a hormone which decreases sex desire, as well as dopamine and endorphin release.

A big endorphin unloading has been produced; a big part of the reserves of these hormones in the organism have been emptied. It can take days to replace them. Besides, endorphin receptors may have hidden due to the high number of endorphin which has joined them. In his way, the remaining low number of endorphins has a remaining low number of receptors to join: it is difficult for them to do their relaxing and pleasurable function.


Because of that, subs can feel bad after a session: we will have decreased the capability of balancing any little unpleasant situation. Any help will be welcome to compensate this, and the after-care is a very good help, causing the release of endorphins although the deposits are low.

Another important help is oxytocin. Oxytocin is released in response to both arousal and pain. In contrast to endorphins and dopamine, has a longer period of action. It is directly related to love and attachment and can compensate the slump of endorphins and dopamine. These facts about oxytocin could explain some of the advantages of a long term relationship. It seems that in males much of the functions which the oxytocin has in females would be substituted by the vasopressin.


OTHER NEUROTRANSMITTERS AND HORMONES

So far, I have only spoken about a few neurotransmitters and hormones (adrenalin, dopamine, endorphins, prolactin, oxytocin and vasopressin). But that it’s a simplification of what really happens in our body in process such as pain. Actually what happens is a chain: Releasing of a chemical substance gives acts in a cell, making the last to release another chemical substance and so on.

Besides, other neurotransmitters greatly influence the process we have treated. For instance, serotonin influences pain, orgasm, mood… In fact, serotonin has such a wide range of actions that it is difficult to separate its influence in a concrete action. That is the reason I have not previously mentioned the serotonin in this article; it’s too complex, so, I will gig into it more deeply in other occasion. But serotonin might have a great influence in the pleasure of submission and even more in the pleasure of domination.


I can look very egocentric, because I have only spoken in this article about submission pleasure, and not about the domination one. But it is easier when you research about the cause of feelings you really know. For other article, I expect to be more focused in the dominant, as well as trying to clarify some of my doubts and in this way, being able to write an article with more answers.


References

Adeniyi et al. ”Yohimbine in the treatment of orgasmic dysfunction”. Asian J Androl, 2007; 9 (3): 403–407

Bancroft. “The endocrinology of sexual arousal”. Journal of endocrinology, 2005;186:411-427

Bressan et al. “The role of dopamine in reward and pleasure behaviour--review of data from preclinical research”. Acta Psychiatr Scand Suppl, 2005;(427):14-21

Burgdorf et al. “The neurobiology of positive emotions “. Neurosci Biobehav Rev, 2006;30(2):173-87

Do et al. “Evaluations of pleasurable experiences: the peak-end rule”. Psy chon Bull, 2008 Feb;15(1):96-8.

Jabbi et al. “A Common Anterior Insula Representation of Disgust Observation, Experience and Imagination Shows Divergent Functional Connectivity Pathways”. PLoS ONE, 2008; 3(8): e2939

Kandel et al. Principios de Neurociencia. Macgraw-Hill. Interamericana, 2004

López-Ávila et al. “El papel de los receptores dopaminérgicos D1 y D2 en la corteza insular en un modelo de dolor neuropático”. XXVI Congreeso Nacional de Investigacdión Biomédica. Méjico 2007

Purves et al. “Neurociencia”. Panamericana, 2004

Sch et al. “The neurobiology of pleasure, reward processes, addiction and their health implications”. Neuro Endocrinol Lett, 2004 Aug;25(4):235-51

Stefano et al. “Anticipatory Stress Response: A significant commonality in stress, relaxation, pleasure and love responses”. Med Sci Monit, 2008; 14(2): RA17-21

Takahashi et al . “When your gain is my pain and your pain is my gain: neural correlates of envy and schadenfreude”. Science, 2009, Feb 13

 

Απάντηση: BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο Lara [E-p]. Σ' ευχαριστούμε που το μοιράστηκες.

Χωρίς να ακυρώσω τα υπόλοιπα που γράφει, θέλω να σταθώ στην παραπάνω παράγραφο, και ιδιαίτερα στο τμήμα που είναι με έντονη γραφή γιατί με έχει βάλει σε σκέψεις.

Αν ο συγγραφέας έλεγε απλά ότι εκκρίνονται ενδορφίνες όταν βρίσκεται ένα ον παρουσία ενός άλλου όντος που για χ,ψ λόγους του προκαλεί ερωτική διέγερση, θα έλεγα ότι λεει το αυτονόητο. Εδώ όμως μιλάει για έκκριση ενδορφινών σε υποτακτικά ζώα παρουσία κυριαρχικών ζώων.
Προσπαθώ να δω αν υπάρχουν συνδέσεις μεταξύ αυτής της παραγράφου και των συζητήσεων που κάνουμε περί έμφυτης ή όχι υποτακτικότητας στους ανθρώπους. Βέβαια, δεν αποσαφηνίζεται στο άρθρο που έχεις παραθέσει αν τα συγκεκριμένα ζώα έχουν εκπαιδευτεί / ντρεσαριστεί οπότε μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε...αλλά μου φαίνεται ότι είναι ένα ενδιαφέρον κομμάτι του παζλ.

Βρίσκω ιδιαίτερα δυνατό και εντυπωσιακό το γεγονός ότι τα υποτακτικά ζώα αντιδράσανε στην παρουσία και μόνο των κυρίαρχων. Από προσωπική εμπειρία, αποδέχομαι το γεγονός ότι ακόμα και όταν ο Κύριός μου με αφήνει με τα μάτια δεμένα κάπου στο σπίτι Του και αγνοεί παντελώς την παρουσία μου για ώρες αντιμετωπίζοντάς με σαν αντικείμενο, ηδονίζομαι. Νιώθω ηδονή όμως (τουλάχιστον έτσι νομίζω) στα πλαίσια της όλης σχέσης που έχουμε. Υπάρχουν αισθήματα παρόντα, υπάρχουν σκέψεις. Εδώ με τα ζώα τι υπάρχει? μόνο ένστικτο...

θα επανέλθω όταν έχω αποκρυσταλλοποιήσει λίγο παραπάνω την σκέψη μου
κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη  

με σεβασμό
sk

 

Re: Απάντηση: BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

Ευχαριστώ κι εγώ τη Λάρα του [E-p]. Πολύ ενδιαφέρον.

Δεν ξέρω για την υποτακτικότητα, αλλά όσον αφορά τον μαζοχισμό τουλάχιστον, είναι γνωστή αυτή η τάση σύγκρισης του ζωϊκού βασιλείου με τους ανθρώπους, από την αρχή σχεδόν που το φαινόμενο του μαζοχισμού ως έννοια έγινε αντικείμενο έρευνας και συζήτησης στον Ψ χώρο. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνούμε ότι πρόκειται κυρίως για έναν ψυχαναλυτικό όρο, ο οποίος ενώ μας βοηθά να κατανοήσουμε διάφορα άλλα θέματα που προκαλούν ερωτήματα στην ψυχανάλυση, ο ίδιος, ως όρος, παραμένει ανακριβής. Εξ ού και οι διάφορες πρόσφατες ενδοφορουμικές αντιγνωμίες σχετικά με τον μαζοχισμό. Πράγμα που με παρακίνησε να μεταφράσω διάφορα άρθρα, τα οποία θα αναρτήσω σύντομα προς ενημέρωση και συζήτηση (θα μεταφράσω και το παρόν μόλις βρω λίγο χρόνο).

Επί του συγκεκριμένου ερωτήματος, δεν θα ήταν υπεραπλούστευση ίσως να πούμε ότι τα ζώα διατηρούν ανεπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης, ενώ οι άνθρωποι την έχουν χάσει προ πολλού, μέσω της εξέλιξης. Αν την είχαμε διατηρήσει κι εμείς, πιστεύω ότι η ύπαρξη πεοφόρων στο ίδιο χώρο με μία γυναίκα, θα προκαλούσε διάφορες φυσιολογικές αντιδράσεις και στη γυναίκα και στους πεοφόρους, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα ο ένας στον άλλον, πέραν του να αποπνέουν αυτό που αποπνέουν από τους πόρους του δέρματός τους. Η όραση και η ακοή βέβαια, πρέπει επίσης να παίζουν κάποιο ρόλο (εδώ έχω την φαντασίωση της πλήρους στέρησης των αισθήσεων της γυναίκας και την ταυτόχρονη επιβολή πόνου, περισσότερο ως πείραμα, δεν θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε αν διεγείρεται η μαζόχα; )

Θα ψάξω για κανένα καλό άρθρο σχετικά με τις φερομόνες και θα το αναρτήσω κι αυτό, αν θέλετε. Ένα άλλο ενδιαφέρον ερώτημα είναι η αντιλαμβανόμενη ισχύς του αρσενικού, ως διεγερτικό στις γυναίκες. Από αυτό βέβαια προκύπτουν πλείστα άλλα θέματα.

@sk, νομίζω ότι στα άτομα που "ζουν" τη διαστροφή τους, η ύπαρξη και η δυνατότητα της αναπαράστασης της θεμελιώδους φαντασίωσής τους κάνει θαύματα για την επί μακρόν διατήρηση της σεξουαλικής τους διέγερσης. Όχι μόνο για ώρες, αλλά και για μήνες...Η πνευματική διάσταση της ερωτικής διέγερσης και του οργασμού, ιδίως στο θηλυκό του ανθρώπινου είδους, είναι πιστεύω ένα αναντίρρητο γεγονός. Όσοι μέμφονται κάποιες αναφορές μου σε "μηχανιστικές" προτιμήσεις, είναι σαφώς πεοφόροι... 

ΥΓ. Προτιμώ η απάντηση στην τελευταία μπηχτή, να είναι σε μορφή άσματος... 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

Σύμφωνοι. Και οποιαδήποτε των αισθήσεων και αν ανέφερες, θα συμφωνούσα επίσης. Αλλά βλέπεις εκεί είναι που με ιντριγκάρει (underherfeet, δεύτερη φρίκη ο Μπαμπινιώτης!) ο συγγραφέας. Γιατί συνεχίζει ότι δεν παρατηρήθηκε καμμία έκκριση στα κυριαρχικά ζώα παρουσία των υποτακτικών, ενώ εσύ - εύλογα - αναφέρεις και τους πεοφόρους...και επειδή μιλάει συγκεκριμένα για Κ και υ, και όχι γενικά για ζώα (ή ανθρώπους), που και πάλι το βρίσκω λογικό και αυτονόητο να υπάρχει έκκριση, γι'αυτό με προβληματίζε αυτό που λεει.

ως μη πεοφόρος, εξαιρούμαι έτσι?  

με σεβασμό
sk

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

Η συμπαθής Ισπανίδα - και συνοδοιπόρος στα μονοπάτια του BDSM - μιλάει για ενδορφίνες. Οι ενδορφίνες είναι αναλγητικά, είναι κάτι σαν την φυσική μορφίνη του σώματος και προκαλούν το συναίσθημα της ευφορίας. Εάν παρατηρούνταν έκκριση ενδορφινών στα κυριαρχικά ζώα, κατά πάσα πιθανότητα...θα το έριχναν στον ύπνο. Πράγμα που δεν είναι το ζητούμενο. Αγνοώ γιατί η zule πιστεύει ότι θα έπρεπε να βρεθούν ενδορφίνες και στα κυριαρχικά ζώα. Ίσως το άρθρο να πάσχει λίγο από τη μετάφραση στα αγγλικά...

Έκκριση ενδορφινών παρατηρείται σε καταστάσεις άγχους, πόνου αλλά και φυσικής άσκησης. Ένας από τους 3 γιατρούς θείους μου, ήθελε να μου δώσει ένα χέρι ξύλο, όποτε του ανέφερα ότι δεν αισθανόμουν και πολύ καλά: "Θα αισθανθείς υπέροχα μετά, καλό μου", έλεγε. "Δεν θα έχεις καμία αρνητική σκέψη. Και θα είσαι και ευγνώμων που τελείωσε το ξύλο." Είχε πολύ γέλιο...

Είναι φυσιολογικό επομένως να έχουμε ενδορφίνες στα υποτακτικά ζωάκια, λόγω του φόβου τους έναντι των κυριαρχικών. Αντίθετα, θα περίμενα έκκριση ντοπαμίνης στα κυριαρχικά ζωάκια, εάν υποθέσουμε ότι πήραν χαμπάρι τί παίζει και πιστεύουν ότι έχουν κι αυτά δικαίωμα σε λίγη ευτυχία. Η ντοπαμίνη είναι ένας νευρομεταβιβαστής που έχει συνδεθεί με το "θέλω". Η ντοπαμίνη φαίνεται να είναι υπεύθυνη για τις προβλέψεις περί μελλοντικής απόλαυσης σε σχέση με τη συμπεριφορά. Πάνω εκεί βασίζεται και το training, προφανώς (άσχετο). Η ντοπαμίνη είναι αυτή που μας δίνει τα κίνητρα, και τα ιεραρχεί κιόλας. Το σεξ φυσικά πρέπει να είναι πολύ ψηλά στη λίστα. 

Φυσικά. Θα έρθει ο κανταδόρος όπου νάναι, πού θα πάει; 

 

Απάντηση: BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

Ποια εινα τα κυριαρχικα και ποια τα υποτακτικα ζωα ρε παιδια;
Ο σκυλος ας πουμε τι ειναι;κυριαρχικος;απεναντι σε μια γατα ισως,απεναντι σ'ενα ελεφαντα ομως εχω την εντυπωση οτι θα κλασει μαλλι...
Δε λεω ,το αρθρο ενδιαφερον ειναι και οι πληροφοριες που αναφερει σωστες ,ομως μην ξεχνατε την παραδοχη της αρχης: Ολα αυτα ειναι υποθεσεις,στο βαθμο που δεν εχουν διαυγασθει ακομα εντελως επιστημονικα.Ενδορφινες,ντοπαμιμη σερετονινη και πληθος ακομα αλλων νευροδιαβιβαστων και ορμονων που εμπλεκονται στο κυκλωμα της διαθεσης ,του πονου και της ηδονης του ανθρωπου ειναι ενα κουβαρι αρκετα μπλεγμενο ακομα.
Η ντοπαμινη και η σερετονινη ,η/και αλλες ουσιες που αναστελλουν την επαναπροσληψη τους απο το νευρικο συστημα ,κυκλοφορουν και ως φαρμακα με πληθος παραπλευρων δρασεων και παρενεργειων,αλλοτε αλλων ,ποσοτικα και ποιοτικα ,απο τον καθε ενα ξεχωριστο ανθρωπινο οργανισμο που τα παιρνει .Το γενικο περιγραμμα της δρασης τους και καποιες γενικες παρατηρησεις δεν αρκουν να μας οδηγησουν σε ασφαλη συμπερασματα παρα μονο σε ,οπως πολυ σωστα τονιζει η αρθρογραφος,,υποθεσεις.

υγ1 :Δωρα το'πιασα το υπονοουμενο...επιφυλασσομαι  
υγ2.Η ντοπαμινη σε καποιες περιπτωσεις μπορει να οδηγησει και στη σχιζοφρενεια...

 

Απάντηση: BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

οριστε
μας το ζητησατε,σας το προσφερουμε

 

Re: Απάντηση: BIOCHEMISTRY OF THE SUBMISSIVENESS

Στο βασίλειο των ζώων, δεν πάει με το φύλο, αλλά με την ισχύ. Είχα δύο αρσενικά χαμστεράκια κάποτε, στο ίδιο κλουβί. Το ένα ήταν πιο δυνατό από το άλλο. Αντελήφθην σύντομα ότι ο "μεγάλος" έδερνε και υποψιάζομαι γαμούσε τον μικρό. Ο δυνατός ήταν ο ελ ντόπα, ο μικρούλης φαντάζομαι ότι "ενδόρφιζε" ασυστόλως. Τους έβαλα σε δύο διαφορετικά κλουβιά και ησυχάσαμε όλοι... 

Για τα υπόλοιπα έχεις ένα κάποιο δίκιο, αν και οι ενδορφίνες, από τις οποίες έχω ιδίαν πείρα, είναι μία πραγματικότητα. Επίσης, οι νευροεπιστήμες έχουν κάνει άλματα και το ότι δεν μπορούμε εμείς να μιλήσουμε με λόγου γνώση επ' αυτών, δεν σημαίνει ότι οι επιστήμονες δεν είναι σχετικά σίγουροι για το τί συμβαίνει στο σώμα και στον εγκέφαλο. Όπως υποσχέθηκα, σύντομα θα επανέλθω με ότι καλύτερο βρω. Θα μεταφράσω, θα συνοψίσω, θα κάνω ότι μπορώ για να ενημερωθούμε όλοι λίγο καλύτερα και για την βιολογική πλευρά του θέματος.

ΥΓ. Ευχαριστώ για το υπέροχο τραγούδι. Το ότι γνωρίζουμε πώς λειτουργεί κάτι, δεν χρειάζεται να αφαιρεί το δέος που νιώθουμε μπροστά στην μαγεία του.

 

Η ΒΙΟΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
της zule

Όταν προσκλήθηκα από το CUADERNOS DE BDSM να γράψω αυτό το άρθρο, ο σκοπός ήταν να εξηγήσω τη βιοχημεία του πόνου. Αλλά φοβούμαι ότι κατάφερα κυρίως να δημιουργήσω νέες αμφιβολίες αντί να δώσω εξηγήσεις.

Αν και υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ψυχολογικών και ψυχιατρικών επιστημονικών εργασιών σχετικά με το BDSM, δεν έχει στην ουσία γίνει αντικείμενο μελέτης από μία βιοχημική ή σωματική σκοπιά. Στην πραγματικότητα, οι εργασίες που επικεντρώθηκαν στην έρευνα της ηδονής από βιοχημική σκοπιά είναι ελάχιστες. Φαίνεται ότι η νευροβιολογία δεν έχει δώσει μεγάλη σημασία στον ηδονισμό. Έτσι, το μόνο που μπορούσα να κάνω για να γράψω αυτή την εργασία ήταν να αντλήσω ιδέες από εργασίες που έχουν κάποια συνάφεια με το θέμα του BDSM: μερικές από αυτές έχουν να κάνουν με τον πόνο, κάποιες με την ηδονή και μερικές δεν έχουν να κάνουν με κανένα από τα δύο θέματα.

Από αυτές τις ιδέες προσπάθησα να εδραιώσω κάποιες υποθέσεις. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι πολλά από αυτά που έγραψα εδώ είναι απλά υποθέσεις. Αν και αυτές οι υποθέσεις έχουν μία επιστημονική βάση, δεν ισχυρίζομαι ότι αποτελούν αμετάκλητες αλήθειες. Γι αυτό το λόγο, θα ήμουν ευτυχής εάν κάποιος θα ήθελε να συζητήσουμε αυτές τις υποθέσεις έτσι ώστε να πλησιάσουμε περισσότερο την αλήθεια για την βιοχημεία στο BDSM.


ΦΟΒΟΣ

Είναι γνωστό ότι διαφορετικές αισθήσεις, και απολαυστικές και επώδυνες, προκαλούν στην αρχή μια πρώτη αντίδραση που είναι ασαφής και δυσδιάκριτη. Για παράδειγμα, και ο φόβος και η σεξουαλική διέγερση προκαλούν την έκλυση αδρεναλίνης.

Η αδρεναλίνη προετοιμάζει το σώμα για την απόδραση, την πάλη ή το πάγωμα. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι και ο φόβος και η σεξουαλική διέγερση προκαλούν αύξηση στους καρδιακούς παλμούς, λόγω της αδρεναλίνης. Επομένως, ο φόβος ενδέχεται να βελτιώνει την επακόλουθη σεξουαλική διέγερση.

Σε μία σχέση BDSM, η υπό ξέρει ότι ο Dom προσέχει για την ακεραιότητά της. Τότε, γιατί η υπό αντιδρά με φόβο αν όντως ξέρει ότι ο Dom θα την φροντίσει;

Η αμυγδαλή είναι ένα τμήμα του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται κυρίως από τον φόβο. Πειράματα που έγιναν σε σχέση με τις φοβίες, έδειξαν ότι η αμυγδαλή αντιδρά στον φόβο πριν το άτομο αποκτήσει συνείδηση αυτού του φόβου. Εξαιτίας αυτού, αν κάποιος έχει φοβία με τα φίδια, αν και γνωρίζει ξεκάθαρα ότι κάποιο φίδι δεν είναι επικίνδυνο, θα τρομοκρατηθεί παρόλα αυτά. Ο φοβικός παθαίνει κρίση πανικού γιατί η αμυγδαλή «σκέφτεται» ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και ενεργοποιεί την έκλυση μεγάλης ποσότητας αδρεναλίνης.

Ο εγκεφαλικός φλοιός επίσης αντιδρά στον φόβο, αλλά το κάνει μετά τον ασαφή μηχανισμό που ξεκίνησε η αμυγδαλή. Ο εγκεφαλικός φλοιός είναι το τμήμα του εγκεφάλου που μας επιτρέπει να έχουμε συνείδηση του τι συμβαίνει. Συνειδητοποιούμε ότι βλέπουμε ένα φίδι. Ή ότι ο Μάστερ μας σκέφτεται τι κακό να μας κάνει. Ή ότι μας διεγείρει κάποιος. Και τώρα, αυτή η διακριτή συνειδητή αίσθηση θα αλληλεπιδράσει με την μη διακριτή αίσθηση που έρχεται από άλλα σημεία του εγκεφάλου (όπως η αμυγδαλή) μέχρι να φτάσουμε σε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε. Κατʼ αυτό τον τρόπο, στη διάρκεια μιας σκηνής, ίσως το σώμα μας επωφελείται από την αδρεναλίνη που παράγεται λόγω του φόβου, για να αυξήσει τις απολαυστικές αισθήσεις του σεξ, της παράδοσης, της τρυφερότητας…

Το γεγονός ότι η αμυγδαλή φαίνεται να έχει σχέση με την ασυνείδητη σεξουαλική επιθυμία, πέρα από τη σχέση της με το φόβο, προσθέτει περισσότερο βάρος στο σκεπτικό ότι ο φόβος μπορεί να οδηγήσει στην απόλαυση. Αρκετές έρευνες φαίνεται να δείχνουν αυτή τη σχέση της αμυγδαλής με τη σεξουαλική επιθυμία. Εξάλλου, μπορούμε να πούμε ότι η αμυγδαλή είναι ένα όργανο που του λείπει κάπως η μεθοδικότητα: δεν υπάρχει ξεκάθαρη διάκριση ανάμεσα στην περιοχή της αμυγδαλής που έχει τον έλεγχο του φόβου και των περιοχών που υποτίθεται ότι ασχολούνται με άλλα θέματα. Ακόμη, σε κάποιο άτομο μία περιοχή της αμυγδαλής φαίνεται να απαντάει στον φόβο, ενώ σε κάποιο άλλο άτομο η ίδια περιοχή αντιδρά σε κάποια διαφορετική αίσθηση.

Εν ολίγοις, ο ασυνείδητος φόβος προκαλεί αύξηση της αδρεναλίνης. Η αμυγδαλή συνδέει τον φόβο με τη διέγερση. Μετά, συνειδητοποιούμε μέσω του εγκεφαλικού φλοιού ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε. Αλλά αυτό δεν μπορεί πλέον να σταματήσει την διαδικασία έκλυσης αδρεναλίνης. Αυτή η αδρεναλίνη προστίθεται στην αδρεναλίνη που εκλύεται λόγω της σεξουαλικής διέγερσης, της αγάπης, της παράδοσης κλπ. Κατʼ αυτό τον τρόπο, οι αισθήσεις απόλαυσης αυξάνουν σε ένταση, χρησιμοποιώντας την αδρεναλίνη που εκλύεται εξαιτίας αυτού του παράλογου φόβου.


ΠΟΝΟΣ

Η πιο ευρεία βιοχημική εξήγηση σχετικά με την απόλαυση που προκαλείται από τον πόνο, είναι ότι οι ενδορφίνες που εκλύονται λόγω του πόνου βοηθούν στην πρόκληση ενός οργασμού. Όμως, οι έρευνες που έγιναν δείχνουν ότι δεν υπάρχει έκλυση ενδορφινών, ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια του οργασμού. Υπάρχει έκλυση ενδορφινών μετά τον οργασμό, πράγμα που εξηγεί την αίσθηση χαλάρωσης μετά τη συνουσία. Αλλά οι ενδορφίνες φαίνεται να κάνουν τον οργασμό δύσκολο, επομένως ο πόνος θα μείωνε την πιθανότητα του οργασμού. Οι ενδορφίνες που προκαλεί ο πόνος προκαλούν απόλαυση, αλλά όχι σεξουαλική απόλαυση.

Από την άλλη, εκλύονται ενδορφίνες κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής έλξης. Έχει παρατηρηθεί επίσης ότι όταν βάζουμε μαζί υποτακτικά και κυριαρχικά ζώα, στα υποτακτικά υπάρχει σημαντική αύξηση στην έκλυση ενδορφινών. Για να γίνει αυτό δεν είναι απαραίτητο να κάνουν κάτι τα κυριαρχικά ζώα στα υποτακτικά. Μόνο το γεγονός ότι είναι μαζί προκαλεί αυτή την αύξηση ενδορφινών στα υποτακτικά ζώα, ενώ το επίπεδο ενδορφινών στα κυριαρχικά ζώα δεν φαίνεται να διαφοροποιείται.

Κατά τη διάρκεια του οργασμού υπάρχει μία σημαντική αύξηση ντοπαμίνης. Η ντοπαμίνη είναι στην πραγματικότητα η κατεξοχήν χημική ουσία της σεξουαλικής απόλαυσης. Οι ενδορφίνες επίσης προκαλούν την έκλυση ντοπαμίνης, κι έτσι εδώ, μπορεί να έχουμε μία σύνδεση του πόνου και της απόλαυσης: αν και οι ενδορφίνες κάνουν τον οργασμό πιο δύσκολο, η απόλαυση με ή χωρίς οργασμό θα είναι μεγαλύτερη.

Αλλά τώρα, έχουμε ένα νέο πρόβλημα με αυτή την υπόθεση: στις μέρες μας δεν είναι ξεκάθαρο αν η ντοπαμίνη είναι στην πραγματικότητα ο «νευρομεταβιβαστής της απόλαυσης» ή μόνο ο «νευρομεταβιβαστής της επιθυμίας». Η έκλυση ντοπαμίνης κατά τη διάρκεια μίας απολαυστικής κατάστασης μας οδηγεί να θέλουμε να επαναλάβουμε την κατάσταση. Όμως, δεν είναι ξεκάθαρο αν η ντοπαμίνη είναι η αιτία της απόλαυσης. Αλλά τότε, ποια ουσία είναι η αιτία της σεξουαλικής απόλαυσης;;;;;;;

Αλλά φαίνεται βέβαιο ότι η ντοπαμίνη μας οδηγεί να θέλουμε να επαναλάβουμε την συμπεριφορά που επέτρεψε την έκλυσή της. Αυτό συμφωνεί με την τυπική ψυχολογική εξήγηση σχετικά με την επίτευξη της απόλαυσης μέσω του πόνου: ίσως σε κάποια στιγμή της παιδικής τους ηλικίας, κάποιοι βίωσαν πόνο και ταυτόχρονα μεγάλη ευχαρίστηση. Υπήρξε σίγουρα έκλυση μιας μεγάλης ποσότητας ντοπαμίνης εξαιτίας αυτής της απόλαυσης, και στο μυαλό τους αυτό σίγουρα καταγράφηκε ως μία σχέση ανάμεσα στον πόνο και στην απόλαυση.

Τέλος, άλλες έρευνες φαίνεται να δείχνουν ότι η ντοπαμίνη δεν σχετίζεται μόνο με την παραγωγή της απόλαυσης (ή τουλάχιστον με την επιθυμία να επαναλάβουμε την κατάσταση που προκάλεσε την απόλαυση). Αλλά μπορεί επίσης να είναι η αιτία του δυσάρεστου ψυχολογικού συναισθήματος που προκαλεί ο πόνος σε «φυσιολογικές συνθήκες». Δεν αναφέρομαι στον ίδιο τον σωματικό πόνο, αλλά στο δυσάρεστο συναίσθημα που προκαλεί αυτός ο πόνος.

Ίσως να αναρωτιέστε πώς γίνεται αυτή η ίδια ουσία να προκαλεί και δυσφορία και απόλαυση. Οι νευρομεταβιβαστές λειτουργούν με την σύνδεσή τους με υποδοχείς, ένα είδος πρωτεϊνών. Ένας νευρομεταβιβαστής ενεργοποιεί συγκεκριμένους υποδοχείς, και κατʼ αυτό τον τρόπο παράγεται το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου νευρομεταβιβαστή. Αλλά αυτό το ίδιο είδος νευρομεταβιβαστή μπορεί να ενεργοποιήσει διαφορετικά είδη υποδοχέων. Φαίνεται ότι η ενεργοποίηση κάποιων υποδοχέων ντοπαμίνης σχετίζεται με την απόλαυση, ενώ η σύνδεσή τους με άλλα είδη υποδοχέων προκαλεί δυσφορία. Το αποτέλεσμα ίσως εξαρτάται από το αν η ντοπαμίνη εκλύεται σε περιοχές όπου τα περισσότερα κύτταρα έχουν υποδοχείς ντοπαμίνης που ενεργοποιούν την απόλαυση ή εκεί όπου τα περισσότερα ενεργοποιούν την δυσφορία. Η υπόθεση είναι ότι οι μαζοχιστές έχουν περισσότερους υποδοχείς απόλαυσης παρά πόνου. Εξάλλου, οι μαζοχιστές μάλλον έχουν νευρώνες με αποκλειστικούς υποδοχείς απόλαυσης πολύ κοντά σε νευρώνες με αποκλειστικούς υποδοχείς δυσφορίας. Κατʼ αυτό τον τρόπο, κλέβουμε το σώμα μας: μέρος της ντοπαμίνης που έπρεπε να πάει στα κέντρα δυσφορίας, ενώνεται με υποδοχείς που οδηγούν στην απόλαυση.

Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη λειτουργία του νευρικού συστήματος, και όταν συνδέεται με ένα υποκειμενικό συναίσθημα όπως ο εξευτελισμός, αυτή η γνώση μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν μηδενική.

Θα σημειώσω μόνο ότι ο εξευτελισμός και το ψυχολογικό «μαρτύριο» στο οποίο υποβάλλονται οι υπό, μπορεί τελικά να οδηγήσει στην επίτευξη της απόλαυσης με μηχανισμούς πολύ παρόμοιους με αυτούς που οδηγούν από τον πόνο στην απόλαυση.

Στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι τα συναισθήματα δυσφορίας μπορούν να παράγουν αληθινό πόνο. Τουλάχιστον στην περίπτωση της ζήλειας, έχει παρατηρηθεί ότι είναι ικανή να ενεργοποιήσει τις ίδιες οδούς του πόνου.

Τι γίνεται με τα υπόλοιπα συναισθήματα; Γιατί η απόλαυση δεν επιτυγχάνεται όταν μία υπό χτυπήσει τυχαία; Το νευρικό σύστημα δεν αποτελείται από μεμονωμένες ομάδες νευρώνων που λειτουργούν η κάθε μία αυτόνομα. Αντίθετα, όλες οι πράξεις που γίνονται σε κάποια περιοχή του νευρικού συστήματος, τροποποιούν, κατά κάποιο τρόπο, όλο το υπόλοιπο νευρικό σύστημα.

Τα επώδυνα ερεθίσματα ενεργοποιούν τους nociceptores. Αυτοί οι υποδοχείς ειδικεύονται στην έναρξη της οδού που μπορεί να οδηγήσει στην αίσθηση του πόνου. Αλλά αυτή η ενεργοποίηση δεν οδηγεί απαραίτητα στον πόνο. Ο εγκεφαλικός φλοιός επεξεργάζεται την πληροφορία που προέρχεται από τους nociceptores για να φτάσει σε μία συγκεκριμένη αντίληψη του πόνου.

Αυτή η αντίληψη του πόνου επηρεάζεται από τις πρότερες εμπειρίες και από το πλαίσιο στο οποίο παράγεται το επώδυνο ερέθισμα: όπως επεσήμανα προηγουμένως, η ντοπαμίνη προκαλεί ένα ερέθισμα να καταχωρηθεί στο μυαλό μας ως ευχάριστο και αυτό μας κάνει να θέλουμε να επαναλάβουμε το ερέθισμα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε έναν συσχετισμό ανάμεσα στην απόλαυση και κάποιο ερέθισμα που προηγούμενα συνδέθηκε με κάποια ευχάριστη εμπειρία, ακόμη και αν το πρώτο ερέθισμα είναι δυσάρεστο από μόνο του.

Ο πόνος, όπως και ο φόβος, ενεργοποιεί τους nociceptores. Αυτοί οδηγούν στην ενεργοποίηση ασυνείδητων μηχανισμών, όπως η έκλυση ενδορφινών. Αλλά είναι κυρίως η επεξεργασία από τον εγκεφαλικό φλοιό αυτή που παράγει την επώδυνη εμπειρία. Υπάρχει μία περιοχή στον εγκέφαλο που φαίνεται να σχετίζεται με την αντίληψη του πόνου. Ασθενείς των οποίων αυτή η περιοχή του εγκεφάλου αφαιρέθηκε, βιώνουν τον πόνο ως αίσθηση αλλά όχι ως ιδιαίτερα δυσάρεστη αίσθηση.

Τα συναισθήματα είναι τελικά βιοχημικές διαδικασίες. Και ο πόνος είναι η διαδικασία των αισθήσεων που επηρεάζεται περισσότερο από συναισθηματικές καταστάσεις και τις περιβάλλουσες συνθήκες. Έτσι, τα συναισθήματα (η επιθυμία να προσφέρουμε άνεση στον κυριαρχικό, να υποταχθούμε σʼ αυτόν, η σεξουαλική έλξη, η αγάπη, η προσκόλληση…) οδηγούν στη διάνοιξη εγκεφαλικών διαδρομών που διασταυρώνονται και τροποποιούν τις οδούς του πόνου και της απόλαυσης.

ΚΑΜΨΗ

Και η ντοπαμίνη και η ενδορφίνη, ο χημικές ουσίες της απόλαυσης, έχουν μικρή περίοδο δράσης και σταματούν γρήγορα να εκλύονται. Έτσι, η απόλαυση κρατάει μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Από την άλλη, η ντοπαμίνη προκαλεί την έκλυση της προλακτίνης. Η προλακτίνη είναι μία ορμόνη που μειώνει την σεξουαλική επιθυμία, καθώς και την έκλυση ντοπαμίνης και ενδορφίνης.

Μία μεγάλη έκλυση ενδορφίνης έχει παραχθεί. Ένα μεγάλο τμήμα των αποθεμάτων αυτών των ορμονών στον οργανισμό έχει αδειάσει. Μπορεί να πάρει μέρες για να αντικατασταθούν. Εξάλλου, οι υποδοχείς ενδορφινών μπορεί να κρύφτηκαν λόγω της μεγάλης ποσότητας ενδορφίνης που ενώθηκε μαζί τους. Έτσι, η μικρή ποσότητα ενδορφινών που έχει απομείνει μπορεί να ενωθεί με μικρό αριθμό υποδοχέων: είναι δύσκολο γι αυτούς να επιδοθούν στις λειτουργίες της χαλάρωσης και απόλαυσης.

Γι αυτό το λόγο, οι υπό ίσως αισθάνονται άσχημα μετά από ένα σέσσιον: είναι μειωμένη η ικανότητά τους να εξισορροπήσουν οποιαδήποτε δυσάρεστη κατάσταση. Οποιαδήποτε βοήθεια εκεί θα είναι καλοδεχούμενη, και το after-care είναι μία πολύ καλή βοήθεια, που προκαλεί την έκλυση ενδορφινών αν και τα αποθέματα είναι χαμηλά.

Ακόμη μία σημαντική βοήθεια είναι η οξυτοκίνη. Η οξυτοκίνη εκλύεται ως αντίδραση και στην διέγερση και στον πόνο. Αντίθετα με τις ενδορφίνες και την ντοπαμίνη, έχει μεγαλύτερη περίοδο δράσης. Συνδέεται άμεσα με την αγάπη και την προσκόλληση και μπορεί να βοηθήσει στην κάμψη των ενδορφινών και της ντοπαμίνης. Αυτά τα στοιχεία σχετικά με την οξυτοκίνη ίσως να εξηγούν μερικά από τα οφέλη μιας μακρόχρονης σχέσης. Φαίνεται πως στους άντρες πολλές από τις λειτουργίες που έχει η οξυτοκίνη στις γυναίκες αντικαθίστανται από την βασοπρεσίνη.

ΑΛΛΟΙ ΝΕΥΡΟΜΕΤΑΒΙΒΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΡΜΟΝΕΣ

Μέχρι τώρα μίλησα μόνο για μερικούς νευρομεταβιβαστές και μερικές ορμόνες (αδρεναλίνη, ντοπαμίνη, ενδορφίνες, προλακτίνη, οξυτοκίνη και βασοπρεσίνη). Αλλά αυτή είναι μία απλοποίηση του τι συμβαίνει πραγματικά στο σώμα μας σε διαδικασίες όπως ο πόνος. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι μία αλυσίδα: η έκλυση χημικών ουσιών επιδρά σε ένα κύτταρο, κάνοντάς το να εκλύσει μία χημική ουσία και ούτω καθεξής.

Εξάλλου, άλλοι νευρομεταβιβαστές επηρεάζουν εξαιρετικά τη διαδικασία που ερευνούμε. Για παράδειγμα, η σεροτονίνη επηρεάζει τον πόνο, τον οργασμό, τη διάθεση…Στην πραγματικότητα, η σεροτονίνη έχει τόσο μεγάλη γκάμα δράσεων που είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε την επιρροή της σε μία συμπαγή διαδικασία. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ανέφερα προηγουμένως την σεροτονίνη σʼ αυτό το άρθρο. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκη, γι αυτό θα ασχοληθώ μαζί της πιο εκτενώς κάποια άλλη στιγμή. Αλλά η σεροτονίνη μπορεί να έχει μεγάλο αντίκτυπο στην απόλαυση της υποταγής και ακόμη μεγαλύτερο στην απόλαυση της κυριαρχίας.

Ίσως φαίνομαι πολύ εγωκεντρική, διότι σʼ αυτό το άρθρο μίλησα μόνο για την απόλαυση της υποταγής και όχι για την απόλαυση της κυριαρχίας. Αλλά ξέρετε, είναι πιο εύκολο όταν ερευνάς την αιτία των συναισθημάτων. Σε κάποιο άλλο άρθρο ίσως επικεντρωθώ περισσότερο στον κυριαρχικό, και προσπαθήσω επίσης να ξεκαθαρίσω κάποιες από τις αμφιβολίες μου κι έτσι θα μπορέσω να γράψω ένα άρθρο με περισσότερες απαντήσεις.

Μετάφραση: dora_salonica