Body modification and/in BDSM

Ωραίο νήμα!

Μου Είπε πώς Θέλει να γίνω Gothic..Του Αρέσει να Μεταμορφώνει όπως Είπε τα κορίτσια Του..


Εν τω μεταξύ εγώ με το Gothic style είμαστε η ημέρα με τη νύχτα..

Μου Είπε επίσης πώς Θέλει να φοράω κόκκινο κραγιόν (που δεν φοράω ποτέ κόκκινο κραγιόν..) καθώς και γόβες (που τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι..)

Ναι θα αρχίσω να φορώ γόβες, κόκκινο κραγιόν και έχω αρχίσει να ψάχνω το Gothic style..oh well..

Θα τα κάνω όλα αυτά επειδή το Θέλει Εκείνος.

 

Πόσο σταθερά ίδιες είναι οι απόψεις μου σχεδόν 10 χρόνια μετά..

 

Μεγαλώνοντας είμαι δεκτική μόνο σε ότι έχει να κάνει με αλλαγές που στόχο έχουν την καλυτέρευση της ψυχολογικής και σωματικής υγείας.

 

Δεν έχεις άδικο. Αλλά ρε γαμώτο... αυτό το αίσθημα ότι είσαι και σωματικά όπως σε θέλει, δεν φέρνει μια ψυχική ηρεμία; Μια χαρά;
Θα μου πεις "δεν είναι πάντα περίοδος ευημερίας για τη σχέση" ή ακόμη και "δεν υπάρχει στο διηνεκές η σχέση". Και θα έχεις δίκιο.
Αλλά αυτό το αίσθημα δεν είναι κάπως αειθαλές; Δεν είναι η σύνδεση με και η "διαφύλαξη" αυτού του τόσο βαθύτατου αισθήματος που υπήρξε;
Merde... Σταματάω...  

 

Όλες οι σχέσεις έχουν τα στάδιά τους και για αυτό ακριβώς έγραψα παραπάνω.
Το πάω και λίγο πρακτικά, εάν με θέλει όλη μέρα, κάθε μέρα με δεκάποντο λυπάμαι δε θα πάρω γιατί με όση πρόβα και να κάνω πάνω στη τακούνα δεν έχω τις αντοχές να το κάνω και θα τρώω 25 τούμπες το δεύτερο. Εάν θέλει να κάνω τατού ή branding δε θα το κάνω γιατί έχω φύγει εδώ και πολύ καιρό από το ρομαντικό "πάντα''. Πιστεύω στη σύνδεση, πιστεύω στο αειθαλές του πράγματος αλλά δε πιστεύω στους συμβολισμούς. Ευτυχής και πολυπόθητη συγκυρία να αντέξει η σχέση, αλλά άλλο είναι να κάνω κάτι επειδή το έχω ανάγκη παράλληλα κι άλλο επειδή το θέλει κάποιος άλλος και μόνο. Δε το κατακρίνω και το σέβομαι. Είναι καθαρά δική μου επιλογή η συγκεκριμένη οπτική.

 

Το μόνο εγγυημένο "till death do us part" είναι με τον εαυτό μας.

Αν πάλι μας προλάβει κανένα alzheimer (φτου κακά) τότε σε ό,τι αφορά τις αναμνήσεις καλά κρασιά, ακόμα και αν έχεις γίνει Μαορί από τα tatoo.

 

Μετά από δυο deaths that did us part...
Mια απόφαση που με κάποιο τρόπο "χώρισε" τους δρόμους (ή έστω μεγάλωσε τη μεταξύ τους απόσταση)...
Μια ανωτέρα βία που άνοιξε τη φυσική απόσταση...
Θα πω ότι μπορεί ο θεριστής να κόβει ένα νήμα αλλά ούτε καν αυτός μπορεί να ακουμπήσει αυτό το

...έγινες... έγινα κάτι, κάποια μέσα από αυτό το "τότε", μέσα από αυτή την κοινή πορεία, μέσα από αυτή τη συνύπαρξη, τη μέθεξη.
Και όπως αυτό έγραψε μέσα, δεν βρίσκω γιατί (εντελώς προσωπική επιλογή και οπτική όπως προείπε η @skia ) αυτό δεν μπορεί να γράψει εξίσου και στο σώμα.
Σαν εγγραφή και καταγραφή της (προσωπικής) ιστορίας.
Δεν λέω ότι πρέπει να γίνει.
Δεν λέω ότι είναι αναγκαίο.
Μοιράζομαι μόνον ότι κάποτε φοβήθηκα πολύ τα σημάδια της μνήμης, δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ το φόβο ότι "κάποτε αυτό θα είναι υπενθύμιση πόνου και μόνο". Και αν σε κάποιον αρέσει/το θέλει/είναι ταιριαστό με την νοοτροπία ή την Αισθητική του, ας μην φοβηθεί να το κάνει μόνον και μόνον γιατί "μπορεί αυτό κάποτε μόνον να με πονάει".
Αυτό μόνον ήθελα να πω.
Εξ ου και το

.
Και αν κάποτε σου ήταν σημαντικό μόνον και μόνον το

...είναι ευλογία να έχεις μπορέσει να νιώσεις για κάποιους ανθρώπους έτσι. Και ένα οποιοδήποτε σημάδι, ας μείνει ως σημάδι του "εγώ κάποτε συναντήθηκα στη ζωή με κάποιον άνθρωπο για τον οποίο ένιωσα έτσι". Όχι σαν "και σβήνω το όνομά σου/Μαζί με το δικό μου"...

 

Σου έχω πει για το πόσο αγαπώ τον ποιητικό σου λόγο πολλάκις νομίζω. Και πράγματι, συμφωνώ μαζί σου για εκείνο το σημάδι που μένει ανεξίτηλο . Όταν πρωτογνώρισα το D\s πέρασα πολλά φεγγάρια με το να πιστεύω ότι ένα σημάδι, ένα κολάρο, επισφραγίζει την υποταγή. Τώρα μου έχει φύγει αυτή η κάψα, κι έχω τελείως διαφορετική φιλοσοφία. Με χαρακτηρίζει περισσότερο μια τετράγωνη λογική , εκείνα τα κουτάκια που πήγα να τα αντικαταστήσω με τη λογική του συναισθήματος αλλά χάθηκα σε αυτό και είδα ότι δε μου κάνει. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι δεν ένιωσα αυτό που λες. Το ένιωσα σε ύψιστο βαθμό εξού και μια αγαπημένη πολύχρονη σχέση, σταθμός στη ψυχή μου, όπου δυστυχώς έμελλε να τελειώσει.

 

Όπως είπα και στον Καππαδόκη @Arioch ...
Ρεεεεε με τις απαντήσεις σας σήμερα... θα με κάνετε να βάλω τα κλάματα, όχι από θλίψη αλλά από συγκίνηση. Και σας αγαπώ που μου δίνετε την ευκαιρία να αρθρώνω όλα αυτά τα αισθήματα, πρωτίστως μέσα μου 
Σε κάθε περίπτωση όμως, ό,τι "δουλεύει" για τον καθένα μας, ό,τι είναι εμείς αλλιώς είναι ψέμμα...

 

Και μεις σε αγαπάμε, δε γλιτώνεις. Καλά να πάθεις !!!

 

Μια χαρά μπορείς να χαθείς και στην τετράγωνη λογική όπως και στην λογική της κάψας του συναισθήματος. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματός.
Είναι χρήσιμο να χανόμαστε .. να δοκιμάζουμε τα "υλικά μας" σε διάφορες θερμοκρασίες, για να βρούμε ποια γη είναι η κατάλληλη για εμάς.  

 

Όλα θεμιτά, όλα δεκτά. Ο καθένας έχει το τρόπο που διαχειρίζεται τις υποθέσεις του. Όπως λες κι εσύ.... Χανόμαστε, δοκιμάζουμε και επιλέγουμε. Αυτό ακολουθώ. Είμαι οπαδός του 1+1=2 κι όχι του 9-4-5+7-7+2=2.