Club Libertine: Πήγα, είδα, αναφέρω.

Πριν μερικές μέρες επισκέφτηκα ένα κλαμπ του εξωτερικού και καταγράφω την εμπειρία μου προς όφελος μελών που ενδεχομένως αναρωτιούνται πώς είναι αυτά τα μέρη, μιας που δεν έχουμε στην Ελλάδα (ακόμη!) και τί ακριβώς παίζει.

Να διευκρινίσω εξ αρχής δύο πράγματα, για να μην διαβάζετε τζάμπα, περιγράφω ένα club libertine και όχι κλαμπ BDSM και επίσης, καταγράφω τί είδα εγώ με το δικό μου "μοναδικό" τρόπο - εσείς μπορεί να βλέπατε άλλα πράγματα.

Κατ΄αρχήν τί είναι club libertine; Είναι ένα κλαμπ πριβέ, με μέλη που πρεσβεύουν την ελευθερία στον έρωτα, σε όλες τις εκφάνσεις, παραλλαγές και διαπλοκές - everything goes, αλλά τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό. Εχουμε ( ; ) εδώ στο φόρουμ λιμπερτίνους που μπορούν να τα πούν καλύτερα. Εγώ δεν υπήρξα ποτέ λιμπερτίνος, όχι επειδή δεν το ήθελα, αλλά επειδή δεν το μπόρεσα.

Μέλη γίνονται ζευγάρια, γυναίκες μόνες και άνδρες μόνοι, με ετήσια, συνήθως συμβολική συνδρομή. Διοργανώνονται ειδικές βραδιές (π.χ. πάρτι φετίχ, βραδιά "Καλιγούλας" κλπ.) αλλά τα κλαμπ είναι συνήθως ανοιχτά (και με κόσμο) μόνο ΠΣΚ. Υπάρχει τσουχτερό εισιτήριο.

Το συγκεκριμένο (ας μη διαφημίζουμε...) είναι στη Φλαμανδική επαρχία. Ηταν ιδέα του Martijn και της φίλης του, ας την ονομάσουμε Ν. που με φιλοξενούσαν πριν λίγες μέρες. Τα παιδιά (τί παιδιά, μωμόγεροι, σαν και μένα είναι...) μπαινοβγαίνουν στο BDSM scene της χώρας τους από το '90, τους ξέρω από παλιά, είχα να τους δω πέντε χρόνια και να πάμε μαζί σε αυτό το κλαμπ επτά. Μου φάνηκε καλή ιδέα αν και μου την έσπασε λίγο που έπρεπε να ξεκινήσουμε να ετοιμαζόμαστε από τις 9 η ώρα γιατί κλείνει στις 2 (!) αλλά τα 'χει αυτά ο βορράς, when in Rome, fuck as the Romans fuck 

Στο κλαμπ πας με αυτοκίνητο, οδηγάς κάμποσο στην εθνική, βγαίνεις σε έναν επαρχιακό δρόμο, στρίβεις σε κάτι μικρά δρομάκια, περνάς ένα χωριό και φτάνεις σε ένα κτίσμα σαν σπίτι που μπορεί να είναι οτιδήποτε. Δεν έχει ταμπέλα, ούτε καμμιά διαφήμιση μπύρας απέξω, παρά μια πλακέτα δίπλα στην πόρτα με όνομα, επεξήγηση ότι είναι πριβέ, και τηλ. ανάγκης. Το λέω αυτό με την έννοια ότι δεν το βρίσκεις στην τύχη, εκτός αν πάθεις λάστιχο απέξω και μάλλον ακόμη και τότε είναι απίθανο να σου ανοίξουν. Το πλησιέστερο χωριό είναι 15 λεπτά με τα πόδια. Διαφημίζεται πάντως στον ειδικό τύπο και φαντάζομαι ίσως και στο web.

Φτάσαμε λοιπόν και μας άνοιξε ο "γνωστός" τεράστιος μαύρος τύπος (καημό το 'χω να μου ανοίξει λευκός μια φορά σε κάποιο τέτοιο κλαμπ - άραγε αν γίνει στην Ελλάδα; ) και .. έφαγα πόρτα! lol! Ο τύπος δεν πίστευε ότι ήμουν παλιό μέλος, ο Martijn κόλλησε και πείσμωσε να μην πληρώσω συνδρομή και έβριζε τον πορτιέρη ότι με εγγυάται αυτός κλπ. (οι σκωτσέζοι έχουν το όνομα αλλά οι ολλανδοί τη χάρη, όταν μιλάμε για τσιγκουνιά!) εγώ είδα από την πόρτα σε ένα χαρτί στον τοίχο ότι η είσοδος για μόνους άντρες ήταν 70 ευρώ και άρχισα να κουνάω ένα πράσινο, τελικά μπήκαμε. Greek way: "πληρώνεις κάτι παραπάνω και κάνεις τη δουλειά σου". Βέβαια, αν δεν ήταν οι άλλοι δεν θα μπαινα. Τα παιδιά δώσανε 40 και οι δύο μαζί, ως ζευγάρι.

Συμβουλή πρώτη για κλαμπ λιμπερτίν: πριν πάτε, να έχετε αλλάξει σώβρακο ή να είναι καθαρό ή τέλος πάντων μαύρο! Και ένα ντουζάκι δε βλάφτει, με αποσμητικό στις μασχάλες, αλλά όχι κανά πατσουλί οριεντάλ που κάνει μπόχα σε κλειστό χώρο.

Το λέω αυτό, γιατί αμέσως μόλις μπαίνεις παραλαμβάνεις κλειδάκι για ντουλαπάκι (άλλα 5 ευρώ...) βάζεις εκεί όλα σου τα υπάρχοντα (πλην των πολυτιμοτέρων που παίρνεις μαζί σου, π.χ. τσιγάρα και χαρτονομίσματα, αλλά όχι κινητό, λέει στον τοίχο..) και μένεις με τα εσώρουχα - lingerie dress code, που λέμε. Οι κυρίες βγάζουν το τοπ, μερικές το κρατάνε και το βγάζουν αργότερα και άλλες καθόλου (!). Μέσα στο λόκερ - ντουλαπάκι, έχει προφυλακτικά και σαγιονάρες.

Το ισόγειο μου ήταν αγνώριστο, ήταν διακοσμημένο σαν οντάς, γύρω-γύρω καναπέδες και μαξιλάρες, στο κέντρο χαλί και από πάνω μια γελοία ντισκομπάλα που γύριζε αργά, ίσα για να προλαβαίνεις να αποφύγεις να στραβωθείς από την αντανάκλαση που κάνανε τα μπλε και κόκκινα σποτάκια. Στους σαγρέ τοίχους μόνο σκόνη. Ψιλομπουρδελέ περιβάλλον, όσο να πεις. Μουσική mainstream - Μαντόνα νομίζω έπαιζε όταν μπήκαμε - τίποτα παθιάρικο ή εξωτικό. Ηταν ακόμη 10:30 και υπήρχε ένα ζευγάρι, 40ρηδες, και δυό τύποι μόνοι τους (ο ένας 30, ο άλλος 50+) στον "οντά". Είπαμε τα μπονσουάρ και τα χέι και πήγαμε προς το μπαρ στο βάθος.

Το πρώτο ποτό ήταν τσάμπα, από κει και πέρα πλήρωνες. Πέντε ευρώ η μπύρα και 7 τα ποτά, ιδανικό μέρος να γίνεις λιάρδα, αλλά βλακώδης ιδέα γιατί θα φύγεις κλωτσηδόν. Ο μπάρμαν είχε ένα καρμίρικο παπιόν και τιράντες και έβλεπε κλεφτά σε τηλεορασίτσα κάτω από το μπαρ μουντιάλ με κλειστό τον ήχο την ώρα που μας σέρβιρε. Τσιπς και φιστίκια σε αφθονία.

Κατά την προσφιλή μου συνήθεια (όλο πυρασφάλεια έμπαινα στο στρατό) πήρα τη μπύρα μου και άρχισα να κόβω βόλτες να δω το χώρο, τις εξόδους και τα λοιπά. Ανέβηκα μια σκάλα και έφτασα σε έναν πρώτο όροφο που είχε στη μέση μακριούς πάγκους και τραπέζια για να κάτσουν παρέες ανάκατες σα σε μοναστήρι και στο κέντρο των τραπεζιών τρεις πιατέλες με δωρεάν σαντουιτσάκια τρίγωνα, με διάφορα ψωμιά όλα προφανώς μπαγιάτικα, αν κρίνει κανείς από την κατάσταση στην οποία ήταν το μαρούλι που τους κρεμόταν. Αλλο ένα μπαρ εκεί, χωρίς μπάρμαν, μουσική ανέβαινε από τα ηχεία. Στους τοίχους εδώ είχε κρεμασμένα δύο πολυκαιρισμένα μαστίγια και ένα βινίλ κορσέ. Συμπέρανα ότι δεν υπήρχε πουθενά σεπαρέ χώρος, γιατί το πνεύμα του μαγαζιού ήταν πως ότι γίνει, θα γίνει ενώπιος ενωπίω. Εκατσα σε μια γωνιά και ήπια την μπύρα μου καπνίζοντας και ρεμβάζοντας το σκοτεινό κωλόβροχο από το παράθυρο.

Μ΄αυτά και μ΄αυτά, πέρασε από 11, σχόλασε και το ματς και όταν κατέβηκα είχε πλακώσει η μαρίδα, σε αυτή την αλλόκοτη "παραλία" που βρισκόμουν, με το βρακί για μαγιό.

Βρισκόντουσαν κάτω καμμιά εικοσαριά άτομα και υπήρχε ένα ψιλοκέφι καθώς οι περισσότεροι ήταν γνωστοί μεταξύ τους. Επαιζε κάτι ας τα πούμε r&b - My humps και τα τοιαύτα, και ο κόσμος λικνιζόταν, ψιλοχόρευε και ενίοτε μπαλαμουτιαζόταν! Ο Μartijn και η Ν. μιλούσαν με κάποιον ολοφάνερα γνωστό τους με πέτσινο σλιπάκι και μανιέρες που δεν άφηναν αμφιβολία για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Με χαιρέτησε ημίψυχρα - ξέρετε, υπάρχουν χώρες που οι ομοφυλόφιλοι έχουν πετύχει πλέον την "ισότητα" και μπορούν άνετα να είναι ρατσιστές απέναντι στους ετεροφυλόφιλους!

"Γυναίκες μόνες είχε;" - την ίδια απορία είχα και γω! Απομακρύνθηκα από τους φίλους μου, κοίταξα τριγύρω και μάλλον όχι. Οχι ακριβώς. Υπήρχαν γυναίκες που είχαν έρθει με κάποιο ζευγάρι ή τέλος πάντων γνώριζαν κάποιο ζευγάρι και μιλούσαν μαζί του "στενά".

Ερχονταν κι άλλοι συνεχώς και υπήρχε μια ανακατωσούρα του κόσμου, αλλά οι πόλοι-παρέες διατηρούνταν. Τα ζευγάρια, οφείλω να σημειώσω, έδειχναν πιο προστατευτικά απέναντι στο τρίτο άτομο που είχαν (αν είχαν) μαζί τους παρά στα δικά τους μισά.

Ως προς το θέμα μας, κυκλοφορούσαν leather outfits και εσώρουχα που παρέπεμπαν σε BDSM και μερικοί κρίκοι σε ρώγες. Σε όλη τη βραδιά είδα μόνο δύο κολλάρα, και τα δύο σε άνδρες υποτακτικούς. Η μία mistress έκοβε αίμα με την αυστηρότητα του παρουσιαστικού της και όταν έκατσε στο σκαμπό για ποτό έβαλε τον τύπο να κάτσει ήσυχα στα πόδια του σκαμπό, σα σκυλάκι.

Αλλαξα μπύρα, και συνέχισα την παρατήρηση. Επικέντρωσα στα σώματα. Οι ηλικίες που έπαιζαν ήταν ψηλές. Βέβαια, με τα σώματα γυμνά είναι λίγο δύσκολο να πιάσεις ηλικίες. Θα μου πεις, μετράς ραγάδες και βγάζεις συμπέρασμα. Δεν είναι έτσι. Το ντύσιμο σε βοηθά να εντάξεις τον άλλον κοινωνικά, άρα μπορείς από την κοινωνικά αναμενόμενη φθορά του να υπολογίσεις πάνω - κάτω την ηλικία του. Ενα τρικ που επινόησα επί τόπου, όσον αφορά τους άντρες, ήταν να τσεκάρω πόσοι φοράγαν σλιπ και πόσοι μποξεράκι. Τα σλιπ υπερτερούσαν συντριπτικά, άρα είμασταν way πάνω από 35 σε μέσο όρο. Ηταν και κάνα δυό άτομα που δείχνανε γύρω στα 25, αλλά πιο κάτω μάλλον κανείς. Και καμμία.

Είχα εντοπίσει μια μελαχρινή στο βάθος που μιλούσε με ένα ζευγάρι και περίμενα να ξεκολλήσει. Μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα. Φορούσε ένα απλό, κροκί σλιπάκι, όχι στρινγκ, και είχε πολύ μικρό και στητό στήθος, μακριά, λεπτά στους μηρούς πόδια με πολύ σφιχτές γάμπες (δε θέλω σχόλια, βίτσια είναι αυτά.... ). Αμποτε ξεκόλλησε και πλησίασα. Τα χέρια της την κάνανε 35, αλλά χωρίς ρούχα πώς να ξέρω αν η κοινωνική της θέση της επέβαλε ταλαιπωρημένα χέρια ή όχι; Ο λαιμός συμφωνούσε με το 35, το δέρμα στο σώμα, πάλευκο και αχάρακτο, έλεγε βία 28. Για το μόνο που θα στοιχημάτιζα, από τη λεκάνη της, ήταν ότι δεν είχε γεννήσει. Συστηθήκαμε.

Το καλό με το να είσαι ξένος, άπαξ και βρεθείς στην από μέσα, είναι ότι απολαμβάνεις την προσοχή και τον θαυμασμό του "εξωτικού φρούτου". Οσον αφορά δε την ιδέα που έχουν πολλοί βόρειοι ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα είμαστε πλήρως απελεύθεροι και γαμιόμαστε ολημερίς κι ανάκατα σαν τα κουνέλια, ποιός είμαι εγώ που θα τους την ανατρέψω; Που να ξεραν οι άνθρωποι... Αυτά από μόνα τους μου έδωσαν ένα δεκάλεπτο κουβέντας με την νεαρή κυρία, στην οποία κουβέντα μου κατέστησε, έμμεσο πλην σαφές, ότι ήταν ερωτική παρέα με το ζευγάρι που κουβέντιαζε πριν και ότι κατ΄αυτήν, στους τρεις, τέταρτος δε χωρεί. Fair enough, είχα ήδη παρά λίγο φάει πόρτα, στην πόρτα, και άρχιζα να το συνηθίζω. Πήγα παραπέρα.

Τουλάχιστον είχε την καλοσύνη, όπως αποδείχτηκε, να "διαρρεύσει" την είδηση ότι είμαι ξένος, πράγμα που ανέβασε τις μετοχές μου και άρχισαν να μου μιλούν σε λίγο διάφοροι, όχι απαραίτητα αυτοί που ήθελα. Παράδειγμα, ο 50+ που ήταν εκεί από την αρχή, και ήρθε με αρχαιοελληνικές ιδέες για τους δυό μας και στον οποίον έσπευσα να γελοιοποιηθώ παριστάνοντας τον "μουνάκια" που ψάχνει τριγύρω να βρει καμμιά να της τον χώσει, και να τον ρωτάω για γκόμενες και αν έχει πάρει καμμιά από κει μέσα, πράγμα που του μείωσε το ενδιαφέρον κάθετα και τον έκανε να ξεκολλήσει. Κάνω συχνά τον ηλίθιο, αν είναι να κερδίσω χρόνο!

Η αλήθεια είναι επίσης ότι, τώρα πια, μου έχει φύγει η αψάδα να κάνω σεξ όσο πιο γρήγορα γίνεται ή να υλοποιήσω ακόμη μία "ανωμαλία", πηγαίνοντας σε αυτά τα μέρη, οπότε μπορώ να χαλαρώσω και να προσπαθήσω να καταλάβω τί γίνεται (ιδίως αν έχω φάει πόρτα!).

Υπήρχε λοιπόν μια ατμόσφαιρα "σεξ-στο-παρά-πέντε" - και δεν εννοώ το σίριαλ. Εννοώ πως υπήρχε χαλαρότητα ηθών (και σωμάτων, δυστυχώς...) πειράγματα, διασταυρωτές αγκαλιές και χουφτώματα (μεταξύ γνωστών απ΄ότι φαινόταν) και νόμιζες πως όπου να 'ναι θα βγει κάποιος να σφυρίξει, θα ορμήσουμε ο ένας επάνω στον άλλον και θα αρχίσει μια γιγαντιαία παρτούζα, εντελώς άναρχη, όσες φας και όσες ρίξεις, που θα κρατήσει ως το ερχόμενο Πάσχα!

Ε, λοιπόν, αυτό δεν συνέβη, και δεν μου έχει συμβεί ποτέ σε τέτοιο μέρος - εκτός από τις φορές που έχω προσκληθεί εξ αρχής σε παρτούζα, που απλώς χρησιμοποιεί το χώρο! Οχι πως δεν έχω βρεθεί σε κλαμπ που να λαμβάνει χώρα μανιακό σεξ, δίπλα μου, γύρω μου (και μια φορά με κάτι αγγλίδες, σχεδόν πάνω μου!). Ομως πάντα τα πράγματα περιορίζονταν σε "παρέες" που ενδεχομένως σε προσκαλούσαν στο παίγνιο, ενδεχομένως όχι. Η μαζική, παρακρουσιακή παρτούζα που ίσως φαντάζεστε δεν μου έχει συμβεί ποτέ σε τέτοιο κλαμπ. Αλλά φαίνεται πως και κείνοι εκεί οι άνθρωποι όπως και μεις σε αυτό το φόρουμ (κάποιοι) ζούμε με την ελπίδα μιας τέτοιας ομαδικής (επανασυγκολητικής; ) συνεύρεσης. Και, εν γνώση της ρομαντικής μας ματαιότητας, ψάχνουμε το next best.

Θέλω επίσης να σχολιάσω τη Δημοκρατία των σωμάτων, ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των κλαμπ. Αυτή άλλωστε είναι και η κεντρική ιδέα με τα υποχρεωτικά εσώρουχα, όχι η έξαψη του ερωτισμού που (μας μάθανε ότι) θάλλει στο ημίγυμνο, αλλά η συνομολογία της αποδοχής του σώματός μας.

Υπήρχαν τριγύρω μου σώματα παχιά, τραχιά, λιγνά, σφριγηλά, κουρασμένα, γυμνασμένα, πεσμένα, όμορφα και παραμορφωμένα. Αναγκάζεσαι να εστιάζεις στη σάρκα, γιατί δεν έχεις το καταφύγιο της "αύρας" που αποπνέει κανείς όταν είναι ντυμένος. Θεωρητικά, μπαίνοντας σε ένα κλαμπ λιμπερτίνων, αφήνει κανείς στο λόκερ μαζί με τα ρούχα του και τις προκαταλήψεις για το σώμα (το δικό του ή/και των άλλων). Δεν μου φάνηκε να συμβαίνει αυτό.

Εν πρώτοις, γιατί μάλλον δεν τις άφησα εγώ τις προκαταλήψεις μου στο λόκερ, κυρίως για τα σώματα των άλλων, όπως φάνηκε παραπάνω. Εν δευτέροις, γιατί απλώς δεν το είδα να συμβαίνει. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούσαν να "κλειδώσουν" τα μάτια σου στα μάτια τους όταν κυκλοφορούσες, σαν η κοινή μας γύμνια να ήτανε στολή που μας έντυνε όλους ομοιόμορφα και μας διαχώριζε μόνον το πρόσωπο, ενώ βρισκόμασταν εκεί για το ακριβώς αντίθετο, την άρνηση του προσώπου! Συνολικά, υπήρχε μια αναλογία 70-30 σε άνδρες-γυναίκες (pas mal, για τέτοιο κλαμπ), και ως κοινωνικά αναμενόμενο, οι άντρες δεν έδειχναν και μεγάλο άγχος για τις μπυροκοιλιές τους που τις πότιζαν άλλωστε καταλλήλως. Από τις γυναίκες, ήταν φανερό το άγχος στο πώς διαχειρίζονταν το σώμα τους οι "καινούργιες" που τις είχαν φέρει οι άντρες τους / σύντροφοί τους με το ζόρι ή έστω με ένα στυλ "τραβάτε με κι ας κλαίω". Υπήρχαν όμως και αρκετές "παλιές" (που ξέρανε και όλον τον κόσμο) και οι οποίες, είτε ήταν η χαρά της διπλοκοιλιάς, είτε ήταν κρατημένες νοστιμούλες, έδειχναν να το ζουν το πάρτι ανερυθρίαστα. Βοηθούσε και το ότι αυτές γίνονταν κατά καιρούς το κέντρο της προσοχής.

Η ώρα είχε φτάσει κοντά 01:00, το αλκοόλ είχε ρεύσει, τα πράγματα είχαν κάπως ζωηρέψει με κάποιες από τις κυρίες να έχουν βγάλει το σλιπάκι τους και τους διονυσιασμένους σαλιάριδες γλετζέδες να αρχίζουν τα τσιμπήματα και τα "Δείξτο μας", να βουτάνε λίγο τις μουσούδες τους προς τα κάτω όταν αυτές το "τέντωναν" ή γυρνούσαν τον πισινό τους και τα λοιπά, αλλά όχι τίποτα πιο ακραίο, και όλα αρκετά περιορισμένα σε παρέες. Κάπως σαν να απαντούσε ασυναίσθητα η μία παρέα στην άλλη, όπως γίνεται με τα γέλια και τα σφηνάκια σε ένα συνηθισμένο μπαρ. Βρέθηκα να κουβεντιάζω με ένα ζευγάρι Βέλγων γύρω στα πενήντα, η κυρία πολύ καλοστεκούμενη, φιλική και ζεστή, και να παραπονιέμαι που το μαγαζί κλείνει στις 2. Είχαν μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες για το τί μπορεί να κάνει κανείς μετά, αλλά αυτό το κομμάτι της διήγησης είναι εκτός της αναφοράς μου για το κλαμπ 

Dream

-------------------------
"C' est comme ca" - Les Rita Mitsuko, αυτών τη φρενίτιδα θα περίμενα σε ένα Club Libertine, αλλά δεν τη βρήκα...

 

Τελικα τι .... γευση σου αφησε ?

 

Χαιρομαι για την εμπειρια σου..απλως λυπαμαι γιατι δεν μου συμβαινει-εστω και για happening- κατι παρομοιο και σε μενα..πρεπει να αυξησω τον κυκλο γνωριμιων μου τελικα..

 

Πολύ καλή περιγραφή. Ελπίζω, να δούμε κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα, αν και πολύ αμφιβάλλω ότι θα το δούμε στις μέρες μας.

 

Ευχαριστούμε πολύ για την περιγραφή Κύριε DreamMaster <s>

Ενδιαφέρουσα βραδιά με ευχάριστα παρελκόμενα μοιάζει να ήταν.

Μου τράβηξε την προσοχή η περιγραφή σας, του πώς διαχειρίζεται κανείς κοινωνικά και σε ημίκλειστο χώρο το γυμνό σώμα του. Πώς κάπου δοκιμάζεται αρχικά η σεξουαλική μας αυτοπεποίθηση, που οι περισσότεροι έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε σε κλειστές συνθήκες και με συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Χρειάζεται κάποιο training η χαλάρωση και αυτής της συνθήκης, όπως και να το κάνουμε...

Ίσως να βοηθούσε την ατμόσφαιρα του χώρου ένας οικοδεσπότης, μία οικοδέσποινα; Εδώ στα μέρη μας, στα καλά μπαράκια υπάρχει ο ιδιοκτήτης που γυρνάει από παρέα σε παρέα, δίνει κάποιον τόνο, ζεσταίνει την ατμόσφαιρα. Πόσοι δεν έχουμε ένα στέκι τέτοιου τύπου που προτιμούμε επειδή ξέρουμε τον ιδιοκτήτη, που βάζει καλή μουσική, που ζωντανεύει τον χώρο, που κάποτε είχε κάνει αυτό, που κλπ, κλπ.

Θα ήθελα επίσης να μείνω σε αυτό το σημείο

Διαισθητικά μπορώ να το καταλάβω γιατί ένας Κυρίαρχος δεν μπορεί να είναι και λιμπερτίνος, ας μοιράζεται ενίοτε κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς με τον τελευταίο. Θα μπορούσε ίσως Κάποιος να το εξηγήσει; Αν είναι έτσι, γιατί μπορεί να κάνω και λάθος.

 

Εξαιρετική παρουσίαση Dream.

O λιμπερτινισμός περνάει κι αυτός τις δυσκολιές του.

 

Ζηλεύω τους ανθρώπους που ταξιδεύουν σε μέρη που μάλλον ποτέ δεν θα γνωρίσω. Ζηλεύω τους ανθρώπους που σκύβουν εντός τους, για να συμφιλιωθούν, και να αγαπήσουν τον εαυτό τους . ( Πώς τα καταφέρνεις πες μου ; )
Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να ζουν σε τέτοια μέρη χωρίς συγκρούσεις και ανταγωνισμούς.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά και άλλα πολλά για να μπορούν μετά να αφοσιωθούν σ' αυτό το γυμνό κορίτσι που σπαρταράει στο άγγιγμά τους, που τους αρέσει εν τέλει να το παρακολουθούν αμίλητοι σαν να είναι ηλιοβασίλεμα .

 

Όμορφη η περιγραφή σου DreamMaster . Για το σκηνικό δεν ένιωσα το ίδιο , απλά με έβαλες σε ένα προβληματισμό . Η μαγεία κάποιων ανθρώπων είναι αυτή που παραμερίζει την αμηχανία των άλλων και πλάθει την χημεία προς την απελευθέρωση ή δεν κρίνεται απαραίτητη ;

 

anasia,

μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση η επίσκεψή μου.

Από τη μιά μου άρεσε που πολλοί άνθρωποι ήταν εκεί και είχαν βρει έναν χώρο έκφρασης του είναι τους. Μια μικρή φωλιά έξω από τον κομφορμισμό. Εξω ακόμη κι από τον κομφορμισμό του χρήματος, σε μεγάλο βαθμό.

Από την άλλη, δεν έκρυψα στο κείμενό μου, ότι υπέκυψα στον παλιμπαιδισμό να θέλω το "παραπάνω", θυμήθηκα δηλ. την εποχή που φανταζόμουν ότι θα ξεψυχήσω σε βαθιά γεράματα μουρμουρίζοντας Sisters of Mercy, "More..."

Maley,

μην αφήνεις να σε παίρνει από κάτω  όποιος γυρίζει, μυρίζει.. αν δεν βρεις εσύ αυτό που ψάχνεις, θα σε βρει αυτό!

tender,

ας μιλήσουν πρώτα άλλοι αρμοδιότεροι (εσάς εννοώ Dolmance, μην κρύβεστε πίσω από την τριανταφυλλιά...) και θα επανέλθω για την αφεντομουτσουνάρα μου.

Α, δεν το καταφέρνω πάντα. Ομως, γενικά, δεν είναι δύσκολο. Εχει ένα βασικό πρώτο βήμα: με μίσησα πολύ, πάρα πολύ, όταν διαπίστωσα ότι είμαι κατώτερός μου, πριν μπορέσω να με αγαπήσω.

Διαυγέστατη παρατήρηση, που δεν τόνισα όσο έπρεπε στο κείμενό μου. Λες να είναι αυτή η κατάρα μας; Ακόμη και σε εκείνο το χωνευτήρι των σωμάτων, τη διαφορά την έκαναν τα Ατομα... Ακυρώνοντας ίσως, έτσι, τις ελπίδες από την ύπαρξη του.

 

Εφιάλτης μου , σίγουρα . Νιώθω πολλές φορές ότι πρέπει να χρωματίζω την εικόνα ώστε οι άλλοι να έχουν το άλλοθι για να συμμετέχουν . Υπάρχουν όμως φορές με κουράζει αφάνταστα αυτό. Γιατί να υπάρχουν τόσα δεσμά ;
Απελευθερώστε τα θέλω σας από την φυλακή τους ...

 

Υπάρχει άραγε ο κίνδυνος της αναρχίας , αν όλοι απελευθερωθούν ;

 

Κάποτε είχα γράψει : «Δεν γύρισα να κοιτάξω, κάτι με ενοχλούσε , μάλλον γιατί δεν μπορούσα να φτιάξω μιαν ιστορία ικανοποιητική για την ζωή αυτής της γυναίκας»

Για να καταλάβεις τον άλλον πρέπει να γράφεις ιστορίες . Ιστορίες πειστικές . Ιστορίες ολόκληρες . Με αρχή μέση και τέλος . Εκεί στο τέλος βάζεις την δική σου ιστορία , το δικό σου πετραδάκι .

Όσο οι ιστορίες χρωματίζονται τόσο τα γεγονότα γίνονται ασπρόμαυρα όπως τα όνειρα απο το παρελθόν του καθενός μας .
Ποιον πάμε να ξεγελάσουμε ; Τις ιστορίες μας ,πρέπει να αποδεχτούμε , ότι ακόμα και αυτοί που ενδιαφέρονται για μας τις διαβάζουν διαγώνια , αποσπασματικά , χρωματιστά .

Δες εδώ σε μας , ποιος ξέρει τι είναι πίσω από αυτή την σούπερ βιομηχανία λέξεων – εικόνων;

Φτιάχνει κανείς ικανοποιητικές ιστορίες για την ζωή μας ;
Μπορείς εσύ ; Κάντο !
Μπορεί κάποιος άλλος ; Ας το κάνει .
Ίσως να είναι ο τρόπος να ξορκίσουμε την πραγματική μας ιστορία . Αλλά μην περιμένεις «συμμετοχή» αν δεν μπορείς να το κάνεις .
Να σου πει κάποιος την ιστορία του δύσκολο , δεν την ξέρει καν τον πονάει ή ντρέπεται για αυτήν ή για χίλιους λόγους δεν γουστάρει ρε αδερφέ.

Φτιάξε την δική σου για αυτόν . Μπορείς ;

Μην χρωματίζεις την δική σου ιστορία αυτό είναι δική του δουλειά .