Coprophilia: A Dirty Fetish

....Θεωρώ ότι απαντήσεις δεν πήρα στα ερωτήματα μου, (είμαι επίμονη συγχωρέστε μου το ελάττωμα)....
Έτσι τοποθετώ εδώ όλα αυτά που με προβλημάτισαν σε προηγούμενο post όπως και πολλούς άλλους.

Περιμένω λοιπόν μια "ουσιώδη" συζήτηση με όλες τις αντιπαραθέσεις και φυσικά απόψεις στο θέμα που έγινε Μήλο της έριδος για πολλούς.

...και προσοχή αγγίξτε το θέμα με προσοχή ....λερώνει !!!!  

 

Επειδή και εγώ είμαι γεμάτη απορίες χαιρετίζω την επιμονή της SM_Art_Lady και αναρωτιέμαι με την σειρά μου...

Διαβάζω από ορισμένους σας ότι δεν συντρέχουν ιδιαίτεροι λόγοι ανησυχίας

μήπως ξεχνάμε πληθώρα κολοβακτηριδίων που κάνουν γιορτή στην εν λόγω περιοχή; Είναι δυνατόν να αποστειρωθεί αυτή η περιοχή; Ακόμα και το γλείψιμο της περιοχής μου φαντάζει "επικίνδυνη αποστολή"!

Καλά λέμε μπροστά στα κάλλη τι είναι ο πόνος αλλά μήπως τελικά και στον βωμό της ηδονής θυσιάζουμε την υγεία μας;
Μήπως τελικά έχουμε ξεχάσει την ηδονή που προκαλεί το άγγιγμα των χειλιών και την ψάχνουμε στους κόλους;


Αστάρτη

Υ.Γ. Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω...κάπου εκεί είμαι και εγώ.

 

Δεν θυμάμαι σε ποιο νησί του Αιγαίου είναι μια παραλία που λέγετε «Παραλία της Γριάς ο Κώλος» φαντάζομαι ότι οι καλόκαρδοι νησιώτες δεν είχαν καμία σχέση με την κοπρολαγνεία .

Μου αρέσει να γράφω... δημαγωγικά είναι κάτι που με φτιάχνει . Όμως, νομίζω ότι βάζοντας, ολοένα και περισσότερο, στη ζωή μας το εύκολο, αυτό που δεν θέλει ψάξιμο και κόπο, και βγάζοντας από τη ζωή μας το δύσκολο, που θα πει: το απλό όπως πολύ όμορφα είπε η αγαπημένη μου Astarty (Μήπως τελικά έχουμε ξεχάσει την ηδονή που προκαλεί το άγγιγμα των χειλιών και την ψάχνουμε στους κόλους; ) και το όμορφο, καταναλώνουμε, χρόνια τώρα, τοξίνες ακαλαισθησίας, με αποτέλεσμα να παράγουμε ασχήμια και, το χειρότερο, να μην το καταλαβαίνουμε...

Ο παππούς μου έλεγε « ή τη γκόμενα θα αγκαλιάσεις ή το σκατό...» αλλά σίγουρα δεν ήταν φετιχιστής .

Παρακολουθώ με απελπισία την προσπάθεια εκλεκτών κοπρολάγνων φετιχιστών να φωτίσουν με έρευνα, λογική και ντοκουμέντα ( φωτογραφίες ) το πασιφανές, το παμφάνερο , το αυταπόδεικτο ότι ο γάιδαρος πετάει.

Δεν παίρνω μέρος στην διαμάχη θα πω μόνο τούτο ότι «θα έρθει η ώρα και η στιγμή να έρθει το σκατό μας στον αφρό και να μας πνίξει.»

 

Συμφωνώντας με τους προλλαλήσαντες θα ήθελα να μάθω κι εγώ με τη σειρά μου τι ακριβώς νιώθει εκείνη τη στιγμή ο δότης ή ο λήπτης. Μήπως, ρωτάω, μήπως φτάνει και μέχρι την εκσπερμάτωση; Ή απλά είναι μέρος των προκαταρκτικών σας παιχνιδιών;

Θα πω δε, ότι δεν κατακρίνω κανένα είδος φετιχισμού απλά είναι κάτι άγνωστο για μένα και έχω τις απορίες μου.

 

Περιμένω/νουμε την συμμετοχή όλων όσων θέλουν να εκφραστούν αποκλειστικά στο θέμα και μόνο.
Όσους δεν τους ενδιαφέρει η τους ενοχλεί, ας το παραβλέψουν.

Είναι ένα θέμα που έμεινε να αιωρείται και του πρέπει να έχει και αυτό την ανάλογη συμπεριφορά και να δεχτούμε τις απόψεις με σεβασμό και σοβαρότητα.
Έτσι θα μπορούμε να πούμε ότι είμαστε “OPEN MINDED”

Σε αναμονή...

 

Δεν μπορώ να απαντήσω από πρώτο χέρι στις ερωτήσεις σου SM_Art_Lady (καλώς μας ξανάρθες, κακώς μας έφυγες!)

Το κοντινότερο που έχω φτάσει σε «δύσoσμες» εμπειρίες ήταν σε μια πολυπληθή «συνάντηση» όπου κάποιος «υποχρέωσε» την υποτακτική του να ουρήσει ενώπιον όλων, σε δοχείο, ζητώντας την προσοχή των υπολοίπων. Βάζω το «υποχρέωσε» σε εισαγωγικά, γιατί από ότι θυμάμαι δεν την είδα να έχει φτάσει και στα 600 τόσα ml που είναι περίπου το όριο για την αντανακλαστική αποδέσμευση των ούρων από τον ανθρώπινο οργανισμό. Αρα, απλώς χαλάρωσε την κύστη της και το έκανε. (αναφέρομαι σε κανονική συνάντηση και όχι διάφορα επαγγελματικά S/M shows που έχω δει κατά καιρούς στο εξωτερικό, και όπου μερικές φορές οι αρτίστριες κατουράνε, αληθινά ή με «λαστιχάκι», πάντως πιο πολύ κι από τους μεθυσμένους πελάτες!)

Ως μάρτυρας, δεν ένιωσα απολύτως τίποτε το καταγράψιμο. Κανέναν ερεθισμό. Αλλά και καμμία αηδία. Εξάλλου συνέβαιναν τριγύρω μου πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα που σύντομα απόσπασαν την προσοχή μου 

Από δεύτερο χέρι επίσης:

Τα τελευταία 15 χρόνια έχω ταξιδέψει πολύ στην Ευρώπη, λιγότερο Ασία, πιο λίγο ακόμη Αμερική. Είχα προσπαθήσει να γνωρίσω ή έστω να μιλήσω r/l με όσο περισσότερους ανθρώπους του BDSM μπορώ. Από όλες τις γνωριμίες μου (ίσως εκατοντάδες) μόνο ένας άνθρωπος (ετεροφυλόφιλος άνδρας) με έπεισε ότι το κάνει συστηματικά. Και τέσσερεις-πέντε (μία μόνο γυναίκα) ότι το είχαν δοκιμάσει. Για παιχνίδια με «συντριβάνια», οι άνθρωποι που γνώρισα ήταν συντριπτικά πολύ περισσότεροι.

Αυτός ο άνδρας, σε αλλεπάλληλες συζητήσεις μας, (πάντα σε μπαρ, όπου πηγαίναμε τουαλέτα χωριστά!) επέμενε στην άποψη ότι ήταν κάτι που τον συγκινούσε από την πρώτη στιγμή που το είδε και δεν θα ησύχαζε αν δεν το έκανε. Οταν το έκανε, ήθελε να το ξανακάνει. Ξανά και ξανά. Πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές, γιατί δεν έβρισκε εύκολα παρτενέρ και είχε πλέον κατασταλάξει με μια γυναίκα που δεν τον «γέμιζε» συναισθηματικά, ουσιαστικά την αντιπαθούσε, (σόρι αν χαλάω όνειρα, αλλά και οι «αρρωστημένες» σχέσεις, είναι σχέσεις) αλλά τουλάχιστον ικανοποιούσε το βίτσιο του – το οποίο ήταν, η παρτενέρ του να αφοδεύει επάνω στην κοιλιά του, ενόσω αυτός είναι ανάσκελα. Δεν το συνέδεε απόλυτα με την σεξουαλική πράξη, μπορούσε να είναι πριν ή μετά, του ήταν άσχετα πράγματα. Δεν ήταν καθημερινό, αλλά ήταν αρκετά συχνό. Κατά τα άλλα, ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος (καλό, ε  με την δουλειά του και τα λοιπά. Μέτριας μόρφωσης. Αλλες ακρότητες δεν τον ενδιέφεραν. Επέμεινα να διακριβώσω ότι δεν του είχε έρθει από μόνο του, το είχε πρώτα δει, αντιληφθεί, επεξεργαστεί, φαντασιωθεί και μετά το αναζήτησε. Ηταν έτσι. Τον ενδιέφερε η πράξη και όχι η αίσθηση. Την σύντροφό του δεν την γνώρισα ποτέ. Ισως να με δούλευε. Με έπεισε πάντως, και είμαι ο πιο δύσπιστος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Ενιωσα και κάποιες τύψεις μαζί του, γιατί έγινα αυτό που απεχθάνομαι, δημοσιογραφικά περίεργος. Το σοκ για μένα ήταν μεγάλο. Ηταν μπροστά μου και ήταν σαν εμένα. Αλλά αλλιώς.

Από έναν άνθρωπο δεν μπορώ να βγάλω κανένα συμπέρασμα, απλώς καταθέτω την ξώφαλτση μαρτυρία «μου».


Τα παρακάτω είναι στο περιθώριο του thread, και μπορούν να μην διαβαστούν, τα καταγράφω απλώς γιατί είναι ο πιο πρόσφορος χώρος. Δεν συνιστούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ερμηνεία του υπαρκτού φαινομένου, είναι μερικές σκέψεις, ίσως βοηθήσουν κάποιους να πουν και τις δικές τους, σκέψεις και εμπειρίες. Οσοι συνεχίσετε πάντως, πάρτε μια βαθιά ανάσα...

Αν ξέρετε το βίτσιο μου, καταλαβαίνετε ότι θα αρχίσω από την ορολογία, και όπως φαντάζεστε εκνευρίστηκα που τσακωθήκατε για την ορολογία χωρίς τη γνώμη μου  )

Ο (αμερικανόφερτος) ψυχιατρικός όρος «κοπροφιλία» δεν είναι πλήρως αποδεκτός. Για παράδειγμα, μόνο το ένα από τα δύο μεγάλα Αμερικανικά εγχειρίδια ψυχιατρικής ταξινόμησης τον καταγράφει, το DSM-IV.

Το άλλο, το ICD-10, λέει επί λέξη:

«Ορισμένες ερωτικές πρακτικές είναι πολύ διαφορετικές και πολύ σπάνιες ή ιδιοσυγκρασιακές, για να δικαιολογούν έναν ξεχωριστό όρο για κάθε μία από αυτές. Το να καταπίνει κάποιος ούρα, ή να πασαλείβεται με περιττώματα ή να τρυπάει την ακροποσθία του πέους ή τις θηλές των μαστών, μπορεί να είναι μέρος του ρεπερτορίου της συμπεριφοράς στον σαδομαζοχισμό.»

ΙCD-10, Ελλ. μετάφραση 1997, Απόδοση και επιμέλεια, Κ. Στεφανής, Κ. Σολδάτος, Β. Μαυρέας

Οχι μόνο με βάση το παραπάνω, προτιμώ το κοπρολαγνεία (έχει και το ‘λαγνεία’ μέσα, όσο να ‘ναι..). Γενικά, προσέχω πολύ την μεταφορά νεόκοπων ιατρικών όρων από τα αγγλικά στα ελληνικά. Γιατί πρόκειται για ένα είδος αντι-δάνειου, αλλά όχι ξεκάθαρου. Δεν είχαμε εμείς ποτέ τέτοιον όρο στη γλώσσα μας, είναι κάπως «γκλαμουριά» για τους ξένους γιατρούς να φτιάχνουν λέξεις στα Ελληνικά. Είδα πρόσφατα μια τεράστια ταμπέλα σε έναν ελληνικό δρόμο, «ΖΩΟΦΙΛΙΑ» και από κάτω ήταν φυσικά ένα pet shop. Το έχω για κατάντια να λέμε απ΄το paraphilia, «παραφιλία», που είναι ένα τίποτα στα ελληνικά (μήπως να καβλώνεις με το χρήμα, τον «παρά»; Για πολλές ισχύει, και βγάζει ωραίες ατάκες, του στυλ «δεν είσαι πουτάνα καλή μου, έχεις παραφιλία...»)

Η πρώτη μου ένσταση στην αίσθηση που αφήνουν τα ως τώρα σχετικά ποστς είναι ως προς την εκτεταμένη διάδοση της πρακτικής. Δεν ξέρω επίσημες μετρήσεις. Αλλά δεν κρίνω από το πόσο υλικό υπάρχει στα εξειδικευμένα βίντεο κλαμπ ή στο δίκτυο. Το πόσοι μιλάνε γι αυτό, είναι διαφορετικό από το πόσοι το κάνουν. Και είπα παραπάνω για το πόσους εγώ είδα ή άκουσα, πειστικά, να ασχολούνται με αυτό. Επίσης το πώς το κάνουν, δεν πρέπει να μας υποβάλλεται από τα εν πολλοίς φτιαχτά βίντεο και φωτογραφήσεις. Οι ψυχιατρικές δημοσιεύσεις σπανίως αναφέρουν φαγία.

Τώρα, ως προς την .. ουσία του θέματος (αδύνατον να γράψεις, χωρίς να διαβάζονται όλα λογοπαίγνια!).

Με δεδομένο ότι δεν υπήρχε το Discovery Channel όταν ο Αυγουστίνος έγραψε «ο άνθρωπος γεννιέται μες στα σκατά και τα ούρα» μπορούμε να υποθέσουμε ότι είχε παραστεί σε γέννα. Με την τραγική εξαίρεση παιδιών του τρίτου κόσμου που περνάνε εκεί μέσα την ολιγόωρη ζωή τους οι υπόλοιποι βγαίνουμε σύντομα από αυτήν την κατάσταση. Αυθημερόν.

Ισως είναι λίγο ύβρις να μιλάμε για τον «υγιεινό» τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να εξασκήσει κοπρολαγνεία, ύβρις απέναντι σε όλα τα παιδιά που πέθαναν σήμερα, από το πρωί μέχρι τώρα που με διαβάζετε, λόγω δυσεντερίας, στον τρίτο κόσμο, από νερά μολυσμένα με ούρα και κόπρανα. Και είναι αστείο το επιχείρημα ότι κάτι που είναι μέσα μας δεν είναι βλαβερό. Αλλος ο βλενογόνος του εντέρου και άλλος του στόματος, ή η άμυνα του δέρματος. Το σώμα μας είναι γεμάτο νερό, αλλά αν μπει στα πνευμόνια μας, πάπαλα.

Εχει αναφερθεί ήδη (νομίζω από oscarwil) ότι η κοπρολαγνεία είναι ένας διάλογος με την αιδώ και την αηδία. Ισως και η υπέρτατη ακύρωσή τους.

Στον τομέα της αηδίας με έχει καλύψει πλήρως ο τρόπος που ο Γιουνγκ (και άλλοι) διαβάζει Δαρβίνο. Οταν οι ανθρωπίδες στάθηκαν στα πίσω πόδια, η οσφρητική διακριτικότητα μειώθηκε από την αλλαγή απόστασης και μάλιστα όλες εκείνες οι «γήινες» μυρωδιές που είναι κυρίως προϊόντα σήψης από την υγρασία της γης απωθήθηκαν. Αυτού του τύπου η εγγενής απώθηση, σε συνδυασμό με την εκμάθηση της χρήσης της τουαλέτας στη νηπιακή ηλικία με περίπου «σκυλίσιο» τρόπο (π.χ. ξύλο στα χεράκια -που φυσιολογικότατα άγγιξαν τα κακά- πάνω από το γιο-γιό), φτάνει για να εξηγήσει την αηδία μας. Είναι μια αηδία κυρίως οσφρητική που κινητοποιείται αυτόματα με την μυρωδιά ενώσεων μεθανίου («κλούβιο αυγό») ή σκουπιδιών σε σήψη («σάπιο πορτοκάλι»). Αν τρώτε άγνωστες κουζίνες, σε άγνωστες χώρες, ίσως έχετε προσέξει ότι όποιαν όψη και αν έχει ένα φαγητό, ότι κι αν σας θυμίζει, αν έχει εξαιρετική μυρωδιά και γεύση, θα το αντέξετε. Γιατί θα σταματήσουν την ανάμνηση της όσφρησης που πάει να γεννηθεί από τα μάτια.

{Παρένθεση: δεν είναι η ίδια αηδία που έχουμε για άλλα πράγματα, π.χ. θέα εμετού. Εκεί, αν δεν υπάρχει μυρωδιά της επεξεργασμένης τροφής, λειτουργεί μάλλον το αντανακλαστικό ότι το άλλο μέλος της φυλής έπαθε δηλητηρίαση, από τα ίδια φρούτα τρώμε, άρα καλού-κακού ας αδειάσω το στομάχι μου και εγώ να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Μιλώντας για εμετό, αφού πιάσαμε όλα τα ωραία, για να δείξω ότι δεν συνδέεται άρρηκτα με την αηδία, αναφέρω επίσης το ενδιαφέρον αντανακλαστικό του εγκεφάλου να αδειάζει το στομάχι όταν το αυτί – λαβύρινθος – και το μάτι διαφωνούν στο ότι κινούμαστε. Στα νήπια, στη σχετική κίνηση, π.χ. παιδί δεμένο σε αυτοκίνητο που τρέχει, ο εμετός είναι πολύ συνηθισμένος. Ο εγκέφαλος, αποφασίζει ότι αφού το αυτί λέει πως δεν κινούμαι, και το μάτι πως κινούμαι, μάλλον γυρίζουν όλα γύρω μου, άρα ζαλίζομαι, ίσον τροφική δηλητηρίαση, ας αδειάσω το στομάχι άμεσα. Στους περισσότερους, αλλά όχι σε όλους, ο εγκέφαλος εκπαιδεύεται να προσαρμοστεί στην σχετική κίνηση. Για τους άλλους, φτιάξαμε δραμαμίνες.}

Ο Γιουνγκ επιμένει ότι αυτή η οσφρητική απώθηση είναι πίσω από την δυσφορία που έχουν κάποιοι να πλησιάσουν τα γεννητικά όργανα άλλων ή και τα δικά τους. Οτι είναι κατά βάση οσφρητικό το πρόβλημα. Δεν συμφωνώ (με την προϋπόθεση της στοιχειώδους ατομικής υγιεινής βέβαια!). Υπάρχει πολύς πολιτισμός προς αυτήν την κατεύθυνση. Θυμάμαι ένα παλιό editorial του Κωστόπουλου που εξηγούσε ότι η μαμά του τού έβαζε χωριστή πετσέτα για το κεφάλι και χωριστή για το πουλάκι μετά το μπάνιο. Μια λύση που παλιά σταματούσε τα πάρτι της ψείρας, θα μπορούσε να γίνει πολιτισμικό άλλοθι για τη «βρωμιά» των γεννητικών οργάνων, ακόμη κι όταν είναι πλυμένα. Οπωσδήποτε δεν μπορούμε να ζούμε με ψείρες, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι το αποστειρωμένο πράγμα που προσπαθούμε να είμαστε. Στις κοιλότητες του σώματος του έχει ζέστη και υγρασία. Αρα μυρωδιές. Οποιος αργήσει να το αποδεχτεί, απλώς θα υποφέρει.

Η αιδώς, η ντροπή, είναι ένα πολυσύνθετο πράγμα. Ας το δούμε εδώ, εκ πρώτης όψεως κάπως πρωτότυπα, μόνο σαν ένα μηχανισμό για να απορρίπτουμε πράγματα χωρίς να πρέπει να τα σκεφτόμαστε κάθε φορά. Οι διάφοροι πολιτισμοί έχουν αναπτύξει τεχνικές «καθολικής ντροπής» πέρα από ηθική, θέματα που δεν επιτρέπεται να αγγίξει κανείς, θέματα που ονομάζουμε «ταμπού».

Ενας τρόπος που έχω βρει για να κοιτάζω τα ταμπού των ανθρώπων είναι να μελετώ τις βρισιές τους – τις στιγμές δηλαδή που «σπάνε», λεκτικά, τα ταμπού.

Ανεβαίνοντας από την Αθήνα ως το Ροβανιέμι, μπορεί να μη δείτε τον Αι-Βασίλη, θα δείτε όμως τον Αι-Γαμίσου, θα δείτε δηλ. πόσο μεταβάλλονται στατιστικά οι βρισιές.

Ενώ στο Νότο έχουν να κάνουν με την σεξουαλικότητα και την θρησκεία, και ακόμη περισσότερο με το μείγμα τους, όσο προχωράτε στο Βορρά της Ευρώπης και σίγουρα μόλις περάσετε το Δούναβη, αρχίζουν να στρέφονται στην καθαριότητα και την εξομοίωση με τα ζώα, και δη τα γουρούνια, που δεν είναι και τα καθαρότερα. Ακόμη και μες στη Γαλλία, ανεβαίνοντας από τη Νίκαια ως τη Ρεν, οι βρισιές αλλάζουν ταχύτατα.

Εγραψα κάπου ότι γλώσσα σου, είναι η γλώσσα στην οποία χύνεις. Το επεκτείνω: γλώσσα σου, είναι επίσης η γλώσσα στην οποία βρίζεις.

Κρίνω από μένα: μπορώ να βρίσω, σα ντόπιος, σε τρεις γλώσσες πέρα από τα ελληνικά. Αλλά όταν πραγματικά δεν αυτο-ελέγχομαι, σε όποια γλώσσα και να βρίσω, βρίζω «ελληνικά». Μια Γερμανίδα φίλη μου γελάει ακόμη όταν κάηκα σε μια κατσαρόλα στο σπίτι της και την αποκάλεσα αβίαστα (την κατσαρόλα) «γαμημένη καριόλα» στα Γερμανικά. Και ‘γω θα γέλαγα, αν εκείνη καιγόταν και έλεγε την κατσαρόλα στα ελληνικά «γουρουνίσια κωλοτρυπίδα».

Είναι εύλογη (αλλά όχι απαραίτητα σωστή) η ερμηνεία ότι οι Νότιοι λαοί της Ευρώπης, ζώντας συνεχώς δίπλα σε ζεστά νερά, και άπλετο φως (σωστά KyriosG!) δεν θα έχουν τη βρώμα ως ταμπού. Η πρώτη εικόνα που έχουμε για τα Βόρεια, κυρίως γερμανικά, φύλα είναι από τις λεπτομερείς περιγραφές του Ιούλιου Καίσαρα στις εκστρατείες του στην τότε Γαλατία. Μόνο η βρώμα και η δυσωδία τους συναγωνίζεται την σκληρότητά τους, στις περιγραφές του. Κι όλα αυτά απέναντι σε καλογυαλισμένους, στοιχημένους Ρωμαίους λεγεωνάριους που ανακάλυψαν το logistics για να κουβαλάνε τα σαπούνια και τις μπανιέρες που χρειαζόταν η κάθε εκατονταρχία. Λογικό ακούγεται τα Γερμανικά φύλα (μεταξύ των οποίων μην ξεχνάτε πως είναι οι Σάξονες) και κατ΄επέκταση οι προτεστάντες, να έχουν σήμερα το οργισμένο ταμπού της καθαριότητας.

Φτάνει άραγε αυτό για να εξηγήσει γιατί στην Κοπεγχάγη θες σήμερα σχεδόν παραπάνω λεφτά για να δεις μια πορνοταινία που ΔΕΝ περιέχει ζώα, απ΄ότι μία με ζώα; Οχι βέβαια. Και δεν μας καλύπτει στο γιατί οι Νότιοι λαοί να έχουν τη σεξουαλικότητα ως ταμπού. Επ΄αυτού, σε άλλη αφορμή.

Αλλά η παραβίαση των ταμπού είναι ένα, αν όχι το μόνο, ισχυρό κίνητρο για ακραίες συμπεριφορές. Ακόμη κι όταν το «ταμπού» είναι εσωτερικό όριο (π.χ. αηδία).

Αν δεν υπήρχε η μανία για την παραβίαση των εσωτερικών ταμπού, ποιός θα πήγαινε (και ποιός θα έβλεπε...) στα Φορτ Μπουαγιάρντ και τα Σαρβάιβορ στην τηλεόραση; Αυτή η «ελεγχόμενη», ντεμέκ, μάχη με τα σκουλήκια, τις κατσαρίδες και τα φίδια, ποιόν θα συγκινούσε;

Θέλω τέλος να παρατηρήσω πόσο ενδιαφέρουσα είναι η σύγκρουση των ταμπού σε διαπολιτισμικές συναντήσεις (λέει κάτι αντίστοιχο η tender_lilly για Σομαλούς και κλειτοριδεκτομές).

Οταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν να γίνουν στην Σεούλ, ο μόνος νόμος που βγήκε ειδικά γι αυτούς ήταν η χρονικά περιορισμένη απαγόρευση έκθεσης πτωμάτων σκύλων στα κρεοπωλεία – ο σκύλος είναι εξαίσιο έδεσμα στην Κορεάτικη κουζίνα. Στη διάρκεια των Αγώνων μπορούσαν να τα πουλάνε, αλλά να τα έχουν κρυμμένα, να μην τα μοστράρουν στο τσιγκέλι, τα δει κανάς Δυτικός και πάθει ταράκουλο.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα, για τους Αγώνες, υπήρξε μόνον η ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας να αρθεί ο περιορισμός οι πόρνες να βρίσκονται τουλάχιστον 200 μέτρα σε ευθεία γραμμή από σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία κλπ. Με λίγη γεωμετρία, κατάλαβαν ότι δεν θα χωρούσαν στην πόλη οι πουτάνες που θα έρχονταν προς εξυπηρέτηση του πλήθους.

Ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση του thread σου SM_Art_Lady, ελπίζω κάποιοι να βοηθήθηκαν να σκεφτούν κάτι καλύτερο για το θέμα,

Dream

ΥΓ. Παρακαλώ, απαντήσεις και σχόλια σε μη θεματικά σημεία από το δεύτερο κομμάτι μου πριβέ ή σε δικό τους thread.

 

.......

 

RE: ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ ΤΟΥ ΤΖΑΚ

Θελεις να μας εξηγησεις σε τι βασιζεται η αποψη σου οτι ειναι επικινδυνη?
Τετοιες δηλωσεις χωρις επεξηγησεις δημιουργουν εντυπωσεις που συχνα ειναι λανθασμενες.

 

RE: RE: ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ ΤΟΥ ΤΖΑΚ

Phaedra το γεγονός ότι κολλάς παράσιτα και κολοβακτηρίδια δεν είναι αρκετό για να το κρίνει κάποιος ως "επικίνδυνο";

Αστάρτη

 

RE: RE: RE: ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ ΤΟΥ ΤΖΑΚ

Το να λεει κατι καποιος χωρις να το στηριζει σε κατι ειναι που δεν ειναι αρκετο.

 

Αν μιλάμε για κοπροφιλία είναι κάτι που εμπεριέχει σαφείς κινδύνους μετάδοσης μολυσματικών ασθενειών .

Αν μιλάμε για πρωκτολειχία είναι μια πολύ ιδιαίτερη «τέχνη» - αγαπημένη – η οποία όμως γίνεται κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες υγιεινής προφύλαξης . Επιφυλάσσομαι ευκαιρίας δωθήσης να το αναπτύξω σε ξεχωριστό thread

 

RE: RE: Coprophilia: A Dirty Fetish

χαχαχαχα! Του Astar-ioy φυσικά!
Για να κολλήσει καλά το πλαστικό και να μονωθεί το ταβάνι.

Αστάρτη