D-materialized Passion

Ο Kant θεωρεί ότι η εμπειρία της ομορφιάς είναι μία ιδιότητα της αντιληπτικής διαδικασίας, αυτής που δεν αποδίδει ένα συγκεκριμένο νόημα αλλά επιδεικνύει μία συνοχή με νόημα. Υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στην περίπτωση της αποστασιοποιημένης αντίληψης, η οποία δεν έχει απολύτως κανέναν απώτερο στόχο. Στην αισθητική του Kant, η τέχνη που δημιουργείται από ανθρώπους έχει ένα αμφίβολο στάτους, δεν γίνεται να μην ενέχεται ο θεατής στα ανθρώπινα κίνητρα του καλλιτέχνη. Τα παραδείγματα αισθητικών εμπειριών του Kant είναι πάντα φυσικά φαινόμενα: κρύσταλλοι, λουλούδια, ζούγκλες, φουρτουνιασμένες θάλασσες και έναστροι ουρανοί.

Ένας τρόπος να υπερπηδήσουμε αυτό το πρόβλημα είναι η άυλη τέχνη. Αφού δεν μπορεί να επιδειχθεί ή να αποτελέσει αντικείμενο εμπορίου, μπορεί να ιδωθεί (με το μάτι του μυαλού) με πιο αποστασιοποιημένο τρόπο.

«Τώρα περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να αναρωτηθούμε αν είναι πράγματι απαραίτητο να εκτελέσουμε την καλλιτεχνική δημιουργία, και εφόσον το κάνουμε, να λάβουμε μέτρα έτσι ώστε η τέχνη δεν θα γίνει περισσότερο φετίχ από ότι είναι ήδη...Ίσως να είναι προτιμότερο, για προφανείς λόγους, να περιορίζουμε τα έργα τέχνης στο μυαλό, να τα αφήνουμε να υπάρχουν μόνο στη σκέψη. Απογυμνωμένα από την ύλη, ζωγραφισμένα στο πνεύμα, θα υπάρχουν μόνο στην φαντασία και μπορούν να επιβιώσουν χωρίς να παρακμάσουν.» (Lothar Baumgarten, “Status Quo”)

Πηγή: http://radicalart.info/concept/kant.html

Σε συζητήσεις που έκανα πριν καιρό με κάποιο μέλος του φόρουμ, προέκυπτε συχνά το θέμα της ανταλλαξιμότητας, το «δούναι και λαβείν» των ανθρώπινων σχέσεων, η χρηστική αντιμετώπιση των σχέσεων από τους σημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι έχουν γαλουχηθεί σε μία καταναλωτική κοινωνία που ανταλλάσσει αγαθά και όπου ο καθένας καταναλώνει ώστε να αισθάνεται ότι είναι μονάδα του συνόλου και ότι ζει λιγότερο ή περισσότερο ποιοτικά από τους άλλους. Οι ερωτικές σχέσεις είναι commodities, όπως ο καφές και το χαρτί υγείας.

Θα ήθελα να του απαντήσω τώρα που γνωρίζω λίγα περισσότερα πράγματα, και μάλιστα θα του απαντήσω δημοσίως, ώστε να δοθεί η ευκαιρία και στους υπόλοιπους μικρούς εξερευνητές να δουν μία εναλλακτική θεώρηση των ανθρώπινων σχέσεων. Υπόψιν ότι αυτές οι σκέψεις είναι απόλυτα δικές μου, αφού προφανώς δεν έχω σχέση με κανέναν και αυτοεκπαιδεύομαι, γλιτώνοντας αφενός το άγχος των σχέσεων και αφετέρου τους κύκλους της φθοράς. Και άρα διατηρώ το δικαίωμα να βαφτίσω αυτό το μοντέλο σχέσης “D-materialized Passion”. Δεν μπορώ να το εκφράσω καλύτερα παρά με τα ακόλουθα λόγια, που βρήκα, πού αλλού, στο Ίντερνετ, όπως και το κελεπούρι μου.

«Δεν δύνασαι να επαναλάβεις με δικιά σου πρωτοβουλία μια στιγμή καλαίσθητης ηδονής. Όσο κι αν το επιθυμείς, ένα τέτοιο γεγονός, μόλις προσπαθήσεις να το αποκτήσεις, έτσι ώστε να το απολαμβάνεις στην καθημερινότητά σου, η ομορφιά του χάνεται με μιας. Η επιθυμία θα σημάνει και το τέλος του αισθητικού γεγονότος. Η σχέση τότε μετατρέπεται σε εργαλιακή / χρηστική. Συνάγεται λοιπόν ότι η ομορφιά είναι μια απόλυτα παθητική εμπειρία η οποία δεν μπορεί να επέλθει στην ζωή σου με οποιαδήποτε ενέργεια. Το συναίσθημα που γεννάται είναι παθητικό και έτσι αποκτά την έννοια του «Πάθους» όπως την ορίζει ο Αριστοτέλης.

Είθε να μας βρίσκουν αμέτρητα πάθη στην ζωή μας και να μπορούμε να μένουμε στην Αίσθηση του Υψηλού χωρίς καμιά επιθυμία για απόκτησή του.»

Πηγή: http://gedankenbox.blogspot.com/2007_05_01_archive.html