Fantastic beasts and where to find them

Η πείνα είναι μία από τις πιο ισχυρές ανάγκες όλων των τεράτων. Υλικών και μη. Τους κλείνεις τη ροη τροφής, τους δείχνεις ότι αντέχεις και δεν λυγίζεις για καιρό, μέχρι που λυγίζουν αυτά. Και μετά είναι πια οικόσιτα.

 

Ένα μικρό παράδειγμα. Όταν αρχίζω τους ανθρώπους να μη τους βλέπω καθαρά, μένω για ένα χρονικό διάστημα μόνος, πέρα από τη δουλειά. Με τη μοναξιά, το επαναφέρω.

 

Εγώ γιατί πιστεύω ότι ένα τέρας που πεινάει, αν δεν το ταιζεις το εξαγριωνεις; Το κάνεις πέντε φορές πιο επικινδυνο και μάλιστα χωρίς να το δείχνει; Χωρίς να του φαίνεται.

 

Εγώ πάλι θα έλεγα ότι είναι ανάλογα το τερας.
Το τέρας της επιθυμίας στην ασιτία θα αντιδράσει με άσχημα αποτελέσματα προς τον κάτοχο του.
Τα τέρατα "φοβίες" όμως όσο τα ταΐζεις τόσο θεριεύουν και τρώνε τον κάτοχο.

Ξεχώρισε τα "τέρατα " σου, αναγνώρισε τα και απομυθοποιησε τα και έπειτα αντιμετώπισε τα.

 

Καλή η εξημέρωση ενός θηρίου, αλλά επειδή τότε γίνεται πιστό και σε αγαπάει, ο θηριοδαμαστής θα πρέπει να έχει καλά εμφυτευμένη μέσα του την κοινωνική ηθική. Οπότε για κάθε τέτοια συνταγή, που τυχαίνει να γνωρίζω, όταν την δημοσιεύω, φροντίζω να έχει και κάποιο λάθος ή κάτι που λείπει, ώστε ακόμα και αν φτάσει σε λάθος χέρια να απαιτεί λογική, για να συμπληρωθεί. Και εκεί εύχομαι η λογική να πηγαίνει, μαζί με την ηθική.


Εσύ προφανώς μου συμπλήρωσες την λεπτομέρεια, γιατί στην αισθητική των ποστ που δημοσιεύεις, βλέπω ένα κάλεσμα προς την τελειότητα και δύσκολα εικάζω ότι αντιστέκεσαι στην παρόρμηση να στρώσω τη ζάρα στο σεμεδάκι, σαν την πεταλούδα στη φωτιά. Αλλά η τελειότητα του 1 , δεν είναι απαραίτητα των 2 ή των περισσοτέρων.

 

Εγώ δεν είχα σκοπο να αγγίξω καμία τελειότητα. Ούτε να σου συμπληρώσω κάτι. Απλά μου έκανε εντύπωση αυτό που έγραψες.

Ενδιαφέρον πάντως που σου βγάζω κάτι τέτοιο. Σε μένα δεν το βγάζω .

Εντιτ. Να πω ότι όσο μιλάμε όντως είχα στο νου μου ένα τέρας.

Σκεφτόμουν ένα χρυσό, τεραστιο, πουλί με ουρά αλεπους, που όμως δεν έχει προσωπο, δεν ξέρει αν είναι ζώο η τέρας η τι ζωο η τι πλάσμα είναι. Αντί για κεφάλι έχει μια τρύπα ένα χάος, ένα σύμπαν, ένα καθρέπτη.

Αυτό δεν το αφήνεις να πεινάσει. Δεν μπορείς να το αφήσεις να πεινασει, γιατί τρώει τον κόσμο ολο. Τον ρουφαει η τρύπα . Μπορείς μόνο να το ξεγελασεις.

Εσύ για, τι τέρας έλεγες;

 

@Ηλίας,
Μιας και περί τεράτων και θηρίων ο λόγος, θα σου πω μια ιστορία.
Εχεις ένα θηρίο κρυμμένο βαθιά μέσα σου. Την ύπαρξη του την αντιλαμβάνεσαι αν στήσεις αυτί και ακούσεις τους υπόκωφους βρυχηθμούς που έρχονται από κάπου χαμηλά από το πιο βαθύ υπόγειο. Αν η περιέργεια και το θάρρος σου είναι αρκετά θα κατέβεις μέχρι εκεί κάτω. Εκεί θα βρεθείς μπροστά σε ένα άγριο θηρίο πίσω από χοντρά κάγκελα. Εσύ το βλέπεις για πρώτη φορά μα εκείνο σε γνωρίζει και δείχνει πως σε περίμενε. Ο βρυχηθμός είναι πια εκκωφαντικός και ορμάει μανιασμένα στα κάγκελα, απαιτώντας να το ταίσεις.
Μόνο που για να το κάνεις πρέπει να το βγάλεις από το κλουβί. Αν δεν έχεις τρομάξει και φύγει τρέχοντας και θελήσεις να το ταίσεις θα πρέπει να το αλυσοδέσεις και να το βγάλεις από το κλουβί.Το να παραμείνεις εκεί άπρακτος κοιτώντας το πεινασμένο θηρίο δεν υπάρχει ως δυνατότητα.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το βγάλεις αλυσοδεμένο κρατώντας γερά την αλυσίδα, στην αρχή δοκιμαστικά εκεί στο υπόγειο τεστάροντας τις δυνάμεις και τη στιβαρότητα του χεριού σου. Εάν περάσεις το τεστ μπορείς να το ανεβάσεις επάνω και να το ταίσεις πριν το ξανακλείσεις στο κλουβί όπου υποχρεωτικά θα ζει για πάντα. Εκεί επάνω στην επιφάνεια, αν οποιαδήποτε στιγμή χάσεις τον έλεγχο του, θα καταβροχθίσει όποιον βρει μπροστά του και μετά θα στραφεί και εναντίον σου.
Το όνομα του θηρίου είμαι βέβαιος πως το γνωρίζεις.

 

@Stalker @Ηλίας πως είναι τα δικά σας τέρατα;

 

@περσεφόνη ,
Το θηρίο για το οποίο μίλησα και σε ότι με αφορά είναι καλοταισμένο και κυρίως υπό έλεγχο.Το bdsm είναι η αλυσίδα που το δένει.

 

Απλά ήθελα να το κάνω εικόνα.

 

Είναι συνήθης η διαδικασία το μυαλό να χρησιμοποιεί τρομακτικές εικόνες, κοινωνικά οικείες ώστε να απεικονίσουμε το εσωτερικό τέρας. Τα επισκέπτομαι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και το πρωί μόλις ξυπνήσω, κατά την διάρκεια της ημέρας, σπάνια.


Έχω δει καθαρά την μορφή τους και το μηχανισμό τους και έχω και φωτογραφίες.


Σε παιδική ηλικία, ένα αγόρι δυσλεκτικό, καλώς με τους αριθμούς και όχι με τις λέξεις, ανακάλυψα ότι αν πλάσω μία λογοτεχνική, μία απλή ιστορία, τα τέρατα κοιτάνε το παράθυρο με λαχτάρα. Και από τότε φτάσαμε στο σήμερα. Τα παράθυρα, έγιναν σπίτι, μετά, νησιά και μετά ένας πλανήτης άδειος. Και εκεί χτίζω και έχτισα το σπίτι των τεράτων.


Τους πλάθω παραμύθια, τραγούδια, ποιήματα και όταν αρχίσουν να γκρινιάζουν ότι δεν είναι αληθινά αυτά που τους δίνω, δημοσιεύω κάποιες ιστορίες, σε κάποιο περιοδικό, σε κάποιο site, στην Ελλάδα ή και σε διάφορα άλλα μέρη στον κόσμο και περιμένω τις αντιδράσεις. Από τις θετικές αντιδράσεις αυτών που διαβάζουν, πείθομαι και πείθω και τα τέρατα, ότι ο πλανήτης αυτός είναι αληθινός. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος. Ααα και οι φωτογραφίες που υποσχέθηκα. Δύο, μία ένα τέρας ακόμα μικρό και μετά ένα που έφαγε τον ξενιστή του.