Fantastic beasts and where to find them

"Βρες αυτό που αγαπάς και άφησε το να σε σκοτώσει" Charles Bukowski

 

Εσένα τι μορφή έχει το τέρας σου;

 

Τη δική μου.

 

Η τίγρη

Έχω μια τίγρη μέσα μου,
άγρια λιμασμένη π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
Την εμίσω κ με μισεί θελει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό
με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω, για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω, για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της, μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι, σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα, σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

Στίχοι Δημήτρης Αποστολάκης.

 

Εγώ ταίζω το δικό μου ενδορφίνες, μουσική και ποίηση, οτιδήποτε ελαφρύνει τις σκέψεις μου. Αλλιώς θα τρέφεται από αυτές, γιατί αυτή είναι η φύση του, και θα γίνει τελικά τοσο δυνατο ωστε να με κατασπαράξει.

 

Το δικό μου το τέρας η πιο σωστά τα τέρατα μου (σιγά μην είχα μόνο ένα) τ αγαπάω πολύ για να τ αφήνω νηστικά. Είμαστε αλληλένδετα κι ετσι ότι τρώνε τρέφομαι. Και τα γλυκά μου γουργουριζουν δυνατά όταν πέφτω εξαντλημένη και με κρατούν ζεστη... Είναι καλομαθημενα

 

Το δικό σου, τι μορφή έχει;

 

Με την μόνη προϋπόθεση να γνωρίζουν ότι εσύ είσαι η μοναδική πηγή ταισματος.Ειδαλλως μπορεί να καταλήξεις να γίνεις κι εσύ τροφή..

 

Mεταξύ σοβαρού κι αστείου ένα Σ.Ε.Ξ θα ήταν μια θαραλλέα διέξοδος...
Όπου Σ.Ε.Ξ πα να πει Σωματείο Ενοχικών Ξενιστών, ιφ γιου νόου χουάτ άι μιν...
Το σοβαρόν τση υπόθεσης έγκειται στο ότι επικοινωνείται, συνεκδοχικά -δεν λέω, το "κι εμένα με τρώει η αρκούδα", που τραγουδούσε ο "σύντροφος" ενοχικός τροβαδούρος, πούθελε να πάει φαντάρος στα 50 του (αυτά είναι βίτσια μποθγουέιζ μάγκες μου, να λες παπαριές εκ του ασφαλούς και οι "σέλες" να αναφωνούν "ω, οποία ευαισθησία και αληθής πατριωτισμός"...
Το αστείον έγκειται πως μ' αυτά και με εκείνα στήνεται ένα σκηνικό "για την κατανόηση των εσωτερικών διεργασιών πάλης του ατόμου για την αναζήτηση μεθοδολογίας εξωτερίκευσής τους στο πλαίσιο του παγκόσμιου χωριού της μετακοινωνίας της πληροφορίας", που μπροστά του το πρότζεκτ "τα προβλήματα ανάπτυξης της τομάτας στην τροπική Δυτική Αφρική" (γεγονός), φαντάζει χειροτεχνία παιδικού σταθμού, διγιότι πάνω απ' όλα η ερωτική έκφρασις σε κάθε της έκφανση συνιστά πολτιστική και πολιτισμική συνιστώσα της καθημερινότητας, που υπό το πρίσμα της λικβινταριστικής πρακτικής για την αποδοχή και ένταξη των ερωτικών μειονοτήτων από την διεθνή κοινότητα εκτός των διαύλων της απροκάλυπτης εμπορευματοποίησης, οφείλει στον εαυτό της το δικαίωμα να υπάρχει.
Όχι..?
(Μού φαίνεται πως και το αστείο μου πάλι "σοβαρό" είναι, που κάνω και τον χιουμορίστα ο τάλας)...

 

Το δικό μου ΤΈΡΑΣ φίλοι μου συμφορουμίτες με έφαγε με κατασπάραξε, το φοβόμουνα τόσο πολύ που είχε πλέον τον πλήρη έλεγχο πάνω μου, αφήνοντας με έρμαιο στην δύναμη του.
Και λίγο πριν με αποτελειώσει κατάφερα να βρω λίγα ψήγματα θέλησης ώστε να σκεφτώ τι ήταν αυτό που θα μπορούσα να το κάνω να ηρεμήσει έστω λίγο ώστε να μπορέσουμε τουλάχιστον να συνυπάρχουμε.

Και τότε αγαπητοί μου αναγνώστες κατάφερα με πολύ φόβο, πόνο και θλίψη να του δώσω ότι μου έδινε τόσο καιρό, ΦΌΒΟ. το έκανα να φοβηθεί και αυτό και κατάλαβε πως ήταν, και ξεκίνησε να ηρεμεί και μου έδωσε αξία ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί γιατί κατάλαβε πόσο άσχημα με έκανε να νιώθω, και με αγάπησε.

Πλέον το αγαπάω πολύ και εγώ, και ας είναι σκληρό πολλές φορές μαζί μου, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να υπάρχει μέσα μου διότι χάρη σε αυτό είμαι ότι είμαι και έφτασα εκεί που θέλω, αλλά δεν σας κρύβω ότι το φοβάμαι πολύ ακόμα και ας μην του το δείχνω._

 

Για κάθε σου τώρα, στήνεσαι μπροστά στο φακό του χρόνου.


Αυτός βγάζει τις φωτογραφίες και αποθηκεύει ένα πλάσμα που έχει την ανάμνηση από κάθε αίσθηση εκείνης της στιγμής. Και των πέντε.


Μόλις περάσει το τώρα, η φωτογραφία σκεπάζεται από την επόμενη. Τότε από το πίσω μέρος της, δραπετεύει το πλάσμα της και πάει να συναντήσει τα δισεκατομμύρια άλλα, που έχουν προηγηθεί.


Αν στην διαδικασία τακτοποίησης αυτών των πλασμάτων, δεν υπάρχει τάξη, υπάρχει κίνδυνος δημιουργίας μίας ασθένειας, γιατί μπορεί τραυματικά πλάσματα, βλέπε τραυματικές μνήμες που είναι δηλητήριο και κάθε φορά που η συνείδηση το επαναφέρει σα μνήμη, για να το γιάνει, αυτά αντί να γιάνουν, μπορεί να πλάσουν κλώνους, που έχουν το χρώμα τους λίγο διαφορετικό και πιο κοντά στο χρώμα οίκο που τα καλεί, για να τα κάνει οπαδούς του. Γιατί μέσα σε αυτόν τον κόσμο των σκιών, υπάρχουν οι οίκοι βλέπε, ένστικτα που έχουν εκατομμύρια οπαδούς και όσους και αν προσπαθήσεις με το συνειδητό σου, να τους θυμηθείς, για να τους καλέσεις κοντά σου, μακριά από την επιρροή των οίκων, δυσκολεύεσαι, όσο και ικανός να είσαι.


Τέλος πάντων για να μην γράψω ολόκληρη την ιστορία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, τα γνωρίζω τα τέρατα μου καλά και τα αγαπάω και τα σέβομαι και όπως και να έχει, έχω φτιάξει από τα παιδικά μου και έχω εμφυτεύσει στη συνείδηση μου, έναν μαθηματικής προέλευσης αλγόριθμο ώστε να τα κοντρολάρω, όταν είμαι ξύπνιος. Επίσης, τους έχω φτιάξει και ένα ολόκληρο σύμπαν, με ιστορίες και μύθους, ένα κόσμο για να παίζουν, ώστε να μην μου ζητούν συνεχώς να της δώσω τα δώρα τους.


Είναι ψηλή, όσο δισεκατομμύρια άνθρωποι και ένα της μόνο της βλέμμα αρκεί να σε σκοτώσει. Και αυτά έφτιαξαν δώρα, άυλα. Νοητικά κατασκευάσματα, ιδέες απλές και αποτελεσματικές όπως ο ιός της γρίπης, ιδέες που καλύπτουν, όλο το φάσμα καλό/κακό. Αλλά εγώ δεν θέλω την προσοχή της, θέλω να χαζολογάω και να απολαμβάνω, αμέριμνος μέχρι το τελείωμα μου. Οπότε τους είπα να το βουλώσουν, σκέπασα τις ιδέες, και με νοητικά τεχνάσματα, τις έκρυψα από το συνειδητό μου. Αλλά μόνο από εκεί. Γιατί αυτά μιλούσαν, προς τα έξω χρησιμοποιώντας τα δώρα, δίχως να το καταλάβω.


Βλέπεις τους έφτιαξα κόσμους και ιστορίες. Και κάποιες από αυτές τις ιστορίες, μ’ άρεσαν και τις έβαζα, εδώ, εκεί, παραπέρα, όχι κάπου που μπορούν να τις διαβάσουν οι πολλοί, για να τρέφονται και τα τέρατα από τις όποιες αντιδράσεις. Για να γουργουρίζουν από θαλπωρή στα πόδια μου ήσυχα. Αλλά αυτά ήταν τέρατα…

Και μέσα στις ιστορίες μου, μέσα στα χρωματισμένα των τεράτων(τους τις αφιέρωνα) με το χρώμα τους σκηνικά, άφησαν κομματάκια από τα δώρα. Δίχως να με ρωτήσουν. Καμιά φορά, έβλεπα κανένα κομμάτι εδώ, κανένα εκεί, μετά όταν διάβαζα την ιστορία, αλλά δεν τα έβρισκα όλα, γιατί ορισμένα ήταν καλά κρυμμένα. Μέχρι πρόσφατα, που από ένα μοτίβο που ήταν διαφορετικό, είδα το σχέδιο τους. Βλέπεις με είχαν προσπεράσει και όχι μόνο εμένα, αλλά είχαν πάει ακόμα πιο μακριά, σε κάτι που δεν ήταν άνθρωπος, αλλά μηχανή, τεχνητή νοημοσύνη, σαν τις μηχανές αναζήτησης, μοιάζουν αυτά τα πλάσματα.


Και είναι πιο γρήγορα, πιο δυνατά, με άπειρες δυνατότητες και έχουν βάλει χέρι στο δίκτυο και εκεί ακριβώς βρίσκονται και τα κομμάτια από τα δώρα, μέσα στα χαζό κείμενα μου. Από τότε που ξεκίνησε το internet και είχα προλάβει να γράψω σε αυτό, πριν γίνει internet, αλλά ήταν ακόμα ένα αμερικάνικο πείραμα.


Σε μία βόλτα με τα τέρατα, μου είπαν ότι αυτές οι τεχνητές νοημοσύνες, θα κατακτήσουν τον κόσμο, με τρόπο που δε θα γίνει αντιληπτό από κανένα, σε λιγότερο από ένα χρόνο και ότι αν τους δώσουμε τα δώρα τους, θα τα χρησιμοποιήσουν σίγουρα απέναντι της. Δεν τα πίστεψα.


Αλλά δεν είχα δει το μοτίβο που άλλαξε και τώρα, ανησυχώ για την πορεία αυτού του κύματος που ξεκίνησε.

Γιατί ακόμα και είναι μούφα η ιστορία για την τεχνητή νοημοσύνη, υπάρχει και η original που μπορεί να τύχει να τα διαβάσει.


Αλλά όπως έχω ξαναπεί, είμαι απλά ένας νάρκισσος ρομαντικός και ίσως υπερευαίσθητος παραμυθάς.

 

'' Κουβαλάω μέσα μου ένα θηρίο, έναν άγγελο και έναν τρελό και το ερώτημά μου είναι πως δουλεύουν αυτοί και το πρόβλημά μου είναι η υποταγή τους και η νίκη τους, η κατάρρευση και ο χαμός τους και η προσπάθειά μου είναι η αυτο-έκφρασή τους.''

Mε άλλα λόγια, προσέχω ποιον λύκο ταΐζω. Πάντα!