Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Femme fatale

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος SM_Art_Lady, στις 1 Φεβρουαρίου 2006.

  1. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    Νύχτα μ' επισκέπτεται η μοιραία γυναίκα
    Της λέω, «θέλω ν' αλλάξετε τη ζωή μου
    Να ζήσω πραγματικά»
    -«Η ζωή σας είναι πλεγμένη με τον κόσμο», απαντά
    Κι απότομα με το στιλπνό της νύχι
    Τραβά ένα νήμα απ' το πουλόβερ μου

    Μαγεμένος παρακολουθώ το ξήλωμα
    Του σώματός μου
    Της ψάθινης καρέκλας, του χαλιού
    Όλων όσων έκανα, είπα ή σκέφτηκα.

    Καθισμένη τώρα στο σκοτάδι
    Πλέκει αλλιώς τα νήματα του κόσμου, της ζωής μου
    Αφήνει τα πουλιά
    Τα σύννεφα, τις θλίψεις
    Να περνούν ελεύθερα από μέσα μου.

    Θε μου, είμαι γεμάτος φεγγαρόφωτο!

    Larry Cool
     
  2. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    Ο Μύθος μιας Ντίβας: Αφιέρωμα στην Μάρλεν Ντίτριχ (Femme fatale)

    Τη χαρακτήρισαν σειρήνα του κινηματογράφου, ντίβα, σύμβολο του σεξ και της διφορούμενης σεξουαλικότητας, femme fatale, αίνιγμα, φαινόμενο, διάβολο με αγγελικό πρόσωπο. Αλλοι της αναγνώρισαν μοναδικές ερμηνείες στην ιστορία της καριέρας της. Ακόμα, όμως, και γι' αυτούς που διαφωνούν, η Μάρλεν Ντίτριχ είναι ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του κινηματογράφου, μια σταρ που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στη μεγάλη οθόνη. Απολαύστε τη, στο αφιέρωμα που διοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με τίτλο Ο Μύθος μιας Ντίβας.

    Σύμβολο του ερωτισμού μιας ολόκληρης εποχής, η Μάρλεν Ντίτριχ καθιέρωσε το γκλάμουρ στο μυθικό Χόλιγουντ, καταφέρνοντας να γίνει η ίδια μύθος. Ενας μύθος που ακόμα και σήμερα σαγηνεύει με την αισθησιακή παρουσία της το κοινό. Μαζί με τη Γκρέτα Γκάρμπο -που κι εκείνη πήγε στις ΗΠΑ μαζί με τον μέντορά της Μόριτζ Στίλερ, όπως η Ντίτριχ με τον Στέρνμπεργκ- και το Ροδόλφο Βαλεντίνο αποτέλεσαν σύμβολα-θρύλους της εποχής τους, όταν κανείς άλλος δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη λάμψη τους.

    Το μοναδικό ταλέντο και η ικανότητά της να δημιουργεί μια απαράμμιλη εικόνα για περισσότερα από εξήντα χρόνια αποδεικνύουν ότι γνώριζε πολύ καλά τη δύναμη αυτής της εικόνας. "Το γκλάμουρ είναι αυτό που πουλάω, αυτό είναι το εμπορευμά μου" δήλωνε. Μισούσε, όμως, ταυτόχρονα την επιτυχία αυτής της ανεξίτηλης ποιότητας της εικόνας της κι ίσως γι' αυτό προσπαθούσε να εξιλεωθεί μέσα από φράσεις όπως αυτή: "Δεν είμαι μύθος" αλλά και την επίδειξη του αντικομφορμισμού της, όπως οι δηλώσεις της εναντίον του ναζιστικού καθεστώτος του Χίτλερ και οι βοήθεια στα θύματα του ναζισμού και τους πρόσφυγες, το "μοναδικό σημαντικό πράγμα που έκανα στη ζωή μου", όπως η ίδια παραδεχόταν.

    Πέρα από την εκλεπτυσμένη εικόνα, τη σαγήνη και τον αισθησιασμό της, για τα οποία τόσα και τόσα έχουν γραφτεί, η Ντίτριχ ήταν μια καλλιτέχνις με όλη την έννοια του όρου. Ηθοποιός αλλά και τραγουδίστρια, έδωσε στον κινηματογράφο μερικές εξαιρετικές ερμηνείες όχι μόνο ρόλων αλλά και τραγουδιών. Η αρχή έγινε με το "Γαλάζιο Αγγελο", την πρώτη ομιλούσα ταινία της, όπου ερμηνεύει το αξέχαστο "Falling in love again". Η ταινία έμελλε όχι μόνο να γίνει το εναρκτήριο σημείο της παγκόσμιας φήμης καριέρας της αλλά και να την αποθεώσει στα μάτια του κοινού. Η αξεπέραστη ερμηνεία της παρέμεινε συνώνυμη του ονόματος της Ντίτριχ.

    Δεν είχαν, όμως, όλες της οι εμφανίσεις την ίδια αποδοχή, καθώς πολλές αντιμετωπίστηκαν με ψυχρότητα -χαρακτηριστική είναι η αποτυχία της ταινίας "Ο Διάβολος είναι Γυναίκα" (1935, ΗΠΑ, 79'), με την οποία ολοκληρώθηκε και η συνεργασία της με τον μέντορά της Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ. Σίγουρα, όμως, είχε την τύχη να δουλέψει και να βρεθεί δίπλα σε μεγάλους σκηνοθέτες, όπως ο Αλφρεντ Χίτσκοκ, ο Βίλχελμ Ντίτερλε, ο Ερνστ Λιούμπιτς, ο Μπίλι Γουάιλντερ, ο Φριτζ Λανγκ, ο Ορσον Γουέλς, αλλά και διάσημους ηθοποιούς, τον Γκάρι Κούπερ, τον Τζον Γουέιν, τον Μπαρτ Λάνκαστερ, το Μαξιμίλιαν Σελ και πολλούς άλλους.

    Στα 56 χρόνια κινηματογραφικής παρουσίας -με ένα "διάλειμμα" 16 ετών- συμμετείχε σε 57 ταινίες, άλλες επιτυχείς και άλλες όχι. Εννιά από αυτές παρουσιάζονται στο αφιέρωμα που διοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Goethe της Θεσσαλονίκης και την HELEXPO. Οι εννιά ταινίες καλύπτουν τη "γερμανική" περίοδο, τη συνεργασία της με το Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ και φτάνουν μέχρι την περίοδο που χρίστηκε η "χρυσή" ντίβα της Paramount.

    Οι ταινίες του αφιερώματος

    1. "Μια Ντιμπαρί της εποχής μας" του Αλεξάντερ Κόρντα (1927, Γερμανία, 112', βωβή)
    2. "Η γυναίκα που όλοι ποθούν" του Κουρτ (ή Κέρτις, μετέπειτα) Μπέρνχαρντ (1929, Γερμανία, 77', βωβή)
    3. "Ο Γαλάζιος Αγγελος" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1930, Γερμανία, 99')
    4. "Μαρόκο" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1930, ΗΠΑ, 90')
    5. "Σαγκάι Εξπρές" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1932, ΗΠΑ, 84')
    6. "Η Τραγική Τσαρίνα" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1934, ΗΠΑ, 104')
    7. "Ο Πόθος" του Φρανκ Μπόρζαγκ (1936, ΗΠΑ, 89')
    8. "Αγγελος" του Ερνστ Λιούμπιτς (1937, ΗΠΑ, 91')
    9. "Οι Επτά Αμαρτωλοί" του Τέι Γκαρνέτ (1940, ΗΠΑ, 87')

    Στο αφιέρωμα παρουσιάζονται, επίσης, δύο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ για τη Μάρλεν Ντίτριχ. Το πρώτο με τίτλο "Η δεύτερη ζωή της Μάρλεν" (1995, Γερμανία, 45') είναι σκηνοθετημένο από τον Κρίστιαν Μπάουερ, ενώ το δεύτερο, με τίτλο "Μαρλέν" (1983, Γερμανία, 94') είναι σκηνοθετημένο από το Μαξιμίλιαν Σελ. Η Ντίτριχ συμμετέχει στο ντοκιμαντέρ δανείζοντας μόνο τη φωνή της και μιλώντας για την πολυτάραχη ζωή της.

    Ολύμπιον Renault, 5 - 11 Σεπτεμβρίου

    Ώρα 19:00

    Εισιτήρια
    € 5,00 - 4,00 (κάτοχοι CINEκάρτας)

    ΠΗΓΗ: cultureguide.gr
     
  3. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    Ο Μύθος μιας Ντίβας: Αφιέρωμα στην Μάρλεν Ντίτριχ (Femme fatale)

    Τη χαρακτήρισαν σειρήνα του κινηματογράφου, ντίβα, σύμβολο του σεξ και της διφορούμενης σεξουαλικότητας, femme fatale, αίνιγμα, φαινόμενο, διάβολο με αγγελικό πρόσωπο. Αλλοι της αναγνώρισαν μοναδικές ερμηνείες στην ιστορία της καριέρας της. Ακόμα, όμως, και γι' αυτούς που διαφωνούν, η Μάρλεν Ντίτριχ είναι ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του κινηματογράφου, μια σταρ που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στη μεγάλη οθόνη. Απολαύστε τη, στο αφιέρωμα που διοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με τίτλο Ο Μύθος μιας Ντίβας.

    Σύμβολο του ερωτισμού μιας ολόκληρης εποχής, η Μάρλεν Ντίτριχ καθιέρωσε το γκλάμουρ στο μυθικό Χόλιγουντ, καταφέρνοντας να γίνει η ίδια μύθος. Ενας μύθος που ακόμα και σήμερα σαγηνεύει με την αισθησιακή παρουσία της το κοινό. Μαζί με τη Γκρέτα Γκάρμπο -που κι εκείνη πήγε στις ΗΠΑ μαζί με τον μέντορά της Μόριτζ Στίλερ, όπως η Ντίτριχ με τον Στέρνμπεργκ- και το Ροδόλφο Βαλεντίνο αποτέλεσαν σύμβολα-θρύλους της εποχής τους, όταν κανείς άλλος δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη λάμψη τους.

    Το μοναδικό ταλέντο και η ικανότητά της να δημιουργεί μια απαράμμιλη εικόνα για περισσότερα από εξήντα χρόνια αποδεικνύουν ότι γνώριζε πολύ καλά τη δύναμη αυτής της εικόνας. "Το γκλάμουρ είναι αυτό που πουλάω, αυτό είναι το εμπορευμά μου" δήλωνε. Μισούσε, όμως, ταυτόχρονα την επιτυχία αυτής της ανεξίτηλης ποιότητας της εικόνας της κι ίσως γι' αυτό προσπαθούσε να εξιλεωθεί μέσα από φράσεις όπως αυτή: "Δεν είμαι μύθος" αλλά και την επίδειξη του αντικομφορμισμού της, όπως οι δηλώσεις της εναντίον του ναζιστικού καθεστώτος του Χίτλερ και οι βοήθεια στα θύματα του ναζισμού και τους πρόσφυγες, το "μοναδικό σημαντικό πράγμα που έκανα στη ζωή μου", όπως η ίδια παραδεχόταν.

    Πέρα από την εκλεπτυσμένη εικόνα, τη σαγήνη και τον αισθησιασμό της, για τα οποία τόσα και τόσα έχουν γραφτεί, η Ντίτριχ ήταν μια καλλιτέχνις με όλη την έννοια του όρου. Ηθοποιός αλλά και τραγουδίστρια, έδωσε στον κινηματογράφο μερικές εξαιρετικές ερμηνείες όχι μόνο ρόλων αλλά και τραγουδιών. Η αρχή έγινε με το "Γαλάζιο Αγγελο", την πρώτη ομιλούσα ταινία της, όπου ερμηνεύει το αξέχαστο "Falling in love again". Η ταινία έμελλε όχι μόνο να γίνει το εναρκτήριο σημείο της παγκόσμιας φήμης καριέρας της αλλά και να την αποθεώσει στα μάτια του κοινού. Η αξεπέραστη ερμηνεία της παρέμεινε συνώνυμη του ονόματος της Ντίτριχ.

    Δεν είχαν, όμως, όλες της οι εμφανίσεις την ίδια αποδοχή, καθώς πολλές αντιμετωπίστηκαν με ψυχρότητα -χαρακτηριστική είναι η αποτυχία της ταινίας "Ο Διάβολος είναι Γυναίκα" (1935, ΗΠΑ, 79'), με την οποία ολοκληρώθηκε και η συνεργασία της με τον μέντορά της Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ. Σίγουρα, όμως, είχε την τύχη να δουλέψει και να βρεθεί δίπλα σε μεγάλους σκηνοθέτες, όπως ο Αλφρεντ Χίτσκοκ, ο Βίλχελμ Ντίτερλε, ο Ερνστ Λιούμπιτς, ο Μπίλι Γουάιλντερ, ο Φριτζ Λανγκ, ο Ορσον Γουέλς, αλλά και διάσημους ηθοποιούς, τον Γκάρι Κούπερ, τον Τζον Γουέιν, τον Μπαρτ Λάνκαστερ, το Μαξιμίλιαν Σελ και πολλούς άλλους.

    Στα 56 χρόνια κινηματογραφικής παρουσίας -με ένα "διάλειμμα" 16 ετών- συμμετείχε σε 57 ταινίες, άλλες επιτυχείς και άλλες όχι. Εννιά από αυτές παρουσιάζονται στο αφιέρωμα που διοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Goethe της Θεσσαλονίκης και την HELEXPO. Οι εννιά ταινίες καλύπτουν τη "γερμανική" περίοδο, τη συνεργασία της με το Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ και φτάνουν μέχρι την περίοδο που χρίστηκε η "χρυσή" ντίβα της Paramount.

    Οι ταινίες του αφιερώματος

    1. "Μια Ντιμπαρί της εποχής μας" του Αλεξάντερ Κόρντα (1927, Γερμανία, 112', βωβή)
    2. "Η γυναίκα που όλοι ποθούν" του Κουρτ (ή Κέρτις, μετέπειτα) Μπέρνχαρντ (1929, Γερμανία, 77', βωβή)
    3. "Ο Γαλάζιος Αγγελος" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1930, Γερμανία, 99')
    4. "Μαρόκο" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1930, ΗΠΑ, 90')
    5. "Σαγκάι Εξπρές" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1932, ΗΠΑ, 84')
    6. "Η Τραγική Τσαρίνα" του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ (1934, ΗΠΑ, 104')
    7. "Ο Πόθος" του Φρανκ Μπόρζαγκ (1936, ΗΠΑ, 89')
    8. "Αγγελος" του Ερνστ Λιούμπιτς (1937, ΗΠΑ, 91')
    9. "Οι Επτά Αμαρτωλοί" του Τέι Γκαρνέτ (1940, ΗΠΑ, 87')

    ΠΗΓΗ: cultureguide.gr