First, ο πόνος … Πάνω Του !

Πάντα πίστευα
( και έχω συζητήσει στο παρελθόν με πολλούς Κυρίαρχους αλλά και υποτακτικούς ,
κάποιοι συμφώνησαν , κάποιοι διαφώνησαν ) ,
πως για να προσφέρει ένας Κυρίαρχος σωματικό πόνο σε έναν υποτακτικό ,
θα πρέπει κ οφείλει ( προσωπική άποψη είναι αυτή ) ,
να έχει νιώσει πρώτα τον πόνο που προσφέρει, πάνω του .
Ο λόγος που πιστεύω κάτι τέτοιο είναι ότι η διαχείριση γίνεται πιο σωστά
και πιο άμεσα και ο Κυρίαρχος έχει πλήρη επίγνωση , εν ουσία πλέον , του τι πράττει ,
πως και σε πιο σημείο .
Προσωπικά , με όποιους Κυρίαρχους είχα σχέση στο παρελθόν ( σύμπτωση μάλλον ) ,
λειτουργούσαν έχοντας αυτό σαν βάση .
Έχω ακούσει όμως και πάρα πολλούς που ούτε καν το διανοούνται ,
λέγοντας πως αν γινόταν κάτι τέτοιο δεν θα ήταν … και τόσο Κυρίαρχοι .

Αυτό εμένα με έκανε παρολα αυτα να νιώθω σχεδόν αμέσως ασφαλής
και να εμπιστεύομαι πιο γρήγορα , από κάποιον που δεν έχει επίγνωση του τι προκαλεί και πόσο .

Ποια είναι η άποψη σας ?
Οι Κυρίαρχοι /ες έχουν νιώσει το πόνο που προκαλούν στους υποτακτικούς πρώτα επάνω τους ?


Υ.Γ . Το βάζω σε αυτή την κατηγόρια , γιατί θεωρώ πως ο λόγος
( που τουλάχιστον εγώ το αναφέρω ) έχει να κάνει με την εκπαίδευση .
Πρώτα του Κυρίαρχου και μετά φυσικά αλυσιδωτά και του υποτακτικού ….

 

Δεν χρειαζεται να λεμε τα αυτονοητα.Πιστευω κι εγω οτι να τεσταρεις στον εαυτο σου το ποσο πονο δινεις συμβαλλει μεγιστα στην αποτροπη δυσαρεστων πραγματων,οπως τραυματισμοι,σημαδια μονιμα κλπ.Δεν θεωρω οτι εντασσεται στον μαζοχισμο μια τετοια συνηθεια,ουτε μπορει να θεωρηθει καποιος "κρυφο-υποτακτικος"(αληθεια υπαρχει ο ορος?).

Για να μην "παρεξηγηθει" κιολας.Μιλαω καθαρα για το να ξερεις με ποση ενταση χτυπας,μαστιγωνεις κλπ.Οχι να μπεις στην διαδικασια να μαστιγωθεις για να δεις τι περναει ο αλλος .

 

Ας ξεκαθαρίσουμε οτι ο πόνος είναι εμπειρία και διαφέρει από άτομο σε άτομο.

Μα βάση αυτό, το να βιώσω μια μορφή πόνου, δεν με κάνει να έχω περισσότερο ενσυναίσθηση κατ'ανάγκην στο βίωμα του υποτακτικού, εκείνη την ώρα. Κάτι το οποίο είναι άνετο για μένα, μπορεί να είναι φρικτό για αυτόν και εγώ να κρίνω εξ ιδίων τα αλλώτρια.

Αμφισβητώ, λοιπόν (και) αυτό το "πρέπει".

Από την άλλη μεριά, πολύ συχνά επιλέγω να νοιώσω αυτόν τον πόνο. Μου δίνει ένα "πάτημα", μια εμπειρία, από την οποία μπορώ να αξιολογήσω καλύτερα το πώς/πόσο/για πόσο. Ξεκινάω, λοιπόν, κάτω από το επίπεδο που θα προκαλούσε σε μένα δυσφορία και χτίζω σιγά-σιγά σε ένταση/συχνότητα/διάρκεια. Και, από εκεί και πέρα, "διαβάζοντας" τις αντιδράσεις του άλλου, οι ελιγμοί είναι πολύ πιο εύκολοι/ασφαλείς/απολαυστικοί.

Ελπίζω να βοήθησα με την οπτική μου.  

 

πιστευω οτι για να μπορεσεις να εχεις προσωπικη αποψη σε κατι πρεπει να το δοκιμασεις,αντιστοιχα και για να γνωριζεις που αρχιζουν και που σταματανε τα ανθρωπινα ορια. δεν θα χαλασει λοιπον το ονομα καποιου αν εχει προσωπικη εμπειρια

 

Νομίζω πως τα λες πολύ σωστά. Όσον αφορά τον σωματικό πόνο.

Με τον ψυχικό όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ο Κυρίαρχος πρέπει να βασιστεί στην κρίση του για το άτομο που έχει απέναντί του και για τις αντοχές του καθώς και στις γνώσεις του περί ψυχικής λειτουργίας. Δυστυχώς όλοι οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους και οι άνθρωποι καμιά φορά λειτουργούν απρόβλεπτα.

Ο Κυρίαρχος δεν μπορεί να ξέρει τί επίδραση θα έχει ένας εξευτελισμός, όπως π.χ. η απαξίωση της σκλάβας σε τρίτους, γιατί δεν νομίζω ένας Κυρίαρχος να έχει την ουσιαστική δυνατότητα τέτοιων βιωμάτων (εξ ορισμού σαφώς). Μιλάω για την αίσθηση, για το βίωμα, όχι για τις ίδιες τις κατάστασεις. Είναι άλλο το πλαίσιο σκέψης του Κυρίαρχου και άλλο αυτό του υποτακτικού. Και επομένως σίγουρα θα πρέπει να βαδίζει πολύ προσεκτικά και νάχει τα μάτια του δεκατέσσερα για οποιαδήποτε ένδειξη overload. Ιδίαν εμπειρία όμως, δεν μπορεί να έχει. Τον ψυχικό πόνο τον "πιάνει" μόνο με την ενσυναίσθηση. Και αναρωτιέμαι, αν δεν είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη της δυνατότητας να βιώσει ο ίδιος τον ψυχικό πόνο αυτού του είδους, αυτό που τον ωθεί, ορμώμενος από τον σαδισμό του, στο να τον προκαλέσει στην υπό του που μπορεί άνετα να τον βιώσει και να τον επικοινωνήσει με τις αντιδράσεις της. Ένα είδος vicarious pain δηλαδή. Απλά αναρωτιέμαι. Ας απαντήσουν οι Κυρίαρχοι.

 

χμ να δοκιμασει ο ιδιος πρωτα?με την ιδια λογικη anasia μου πριν πηδηξει ενας αντρας μια γυναικα πρεπει να δοκιμασει πρωτα αυτος? δεν ειναι μονο θεμα κυριαρχιας!αν ο μονος λογος που ο κυριαρχος δεν δοκιμαζει ειναι πως θα πεσει η υποληψη του ε νομιζω δεν ειναι κυριαρχος!εμενα προσωπικα δεν μου αρεσει ο πονος πανω μου!ο παραμικρος μου δημιουργει δυσαρεστα συναισθηματα!εξαλλου θα μπορουσα να προκαλεσω πονο σε καποια αλλη μονο αν ηξερα πως της δινει ευχαριστηση!η πως στην ουσια τον απαιτει!δηλαδη δεν ισχυει εδω θα ελεγα το μην κανεις κατι σε καποιον που δεν θα ηθελες να κανει σε σενα 

 

Ωχχχ!!!!!!!!!!! δεν επρεπε???????



Φτουυυ!!!!!!!

 

 

καλα ρε χιλιες φορες σου ειπα ρωτα πρωτα!!!!!τη θα κανω με σενα???????? 

 

Απάντηση: Re: First, ο πόνος … Πάνω Του !

..... ας μεινουμε στο σωματικο πονο παρακαλω !

 

Ρωτοντας πας στην πολη!! 

 

Απάντηση: First, ο πόνος … Πάνω Του !

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου

Πολυ ομορφο θεμα, πρεπει ομως να ομολογησω πως δεν μπορω να κατανοησω σε ολη την διασταση πως μπορει να δοκιμασει ενας Κυριαρχος ολο τον πονο που μπορει να προσφερει σε μια υπο.

Δεν ξερω και η αληθεια ειναι δεν εχω ρωτησει ποτε ουτε ενδειαφερθηκα να μαθω αν εχει ο Κυριος μου "ιδια γνωση" για τον πονο που μπορει να προκαλεσει με διαφορες τεχνικες τις οποιες χρησιμοποιουμε. Ξερω πως καθε φορα πριν χρησιμοποιησει κατι καινουργιο πανω μου απο τις αντιδρασεις μου και μονο, οπως και απο τις ερωτησεις μου, ηξερε και επραττε αναλογως. Παντα μπορουσε να μου απαντησει σε καθε μου απορια "σα να ηξερε απο πριν" το μεγεθος του πονου που μπορει να μου προκαλεσει το ενα η το αλλο, πως θα το δεχτω κλπ. Αυτο νομιζω πως λιγο εχει να κανει με την αμεση χρηση ενος αντικειμενου πανω Του, οσο με την εμπειρια και την γνωση την οποια κατεχει.

Εχει τυχει μερικες φορες σε καποια "παιχνιδια" στα οποια με προετοιμαζει απο πριν καταλληλα, μεσα απο την εμπειρια Του να ξερει πως αυτο η εκεινο ποναει παρα πολυ και μεσα απο τις αντιδρασεις μου ακομα και Εκεινος να εκπλησεται πως το δεχομαι τοσο "αβασανιστα", και σε αλλα που ειναι πολυ πιο "ελαφρια" να ουρλιαζω απο τους πονους. Με αυτο θελω να πω πως λιγο εχει να κανει αν καποιος εχει την γνωση του πονου προκαλουν μεμονομενα "παιχνιδια", οσο να εχει την ΕΠΙΓΝΩΣΗ του γενικοτερου πονου που μπορει να προκαλεσει. Να μπορει να διαβασει μεσα απο αντιδρασεις της υπο Του, το κλαμμα της, το σωμα της αυτα που της προκαλει και να μπορει αυτο να το ελεγξει. Μιας και καθε ανθρωπος αντιδρα και δρα εντελως διαφορετικα σε ερεθισματα του πονου.

Μαλλον αυτο εχει να κανει με εμπειρια η οποια σιγα σιγα ερχεται μεσα απο την "χρηση". Και διαφορα αλλα κατα τη διαρκεια της ζωης Του. Στο θεμα της εμπιστοσυνης θα συμφωνησω μαζι σου anasia πως αβιαστη εμπιστοσυνη θα μπορουσα να εχω σε καποιον που μου εδινε την εντυπωση πως "ξερει τι κανει", παρα σε καποιον που ακριβως δεν γνωριζει τι προκειται να προκαλεσει.

 

Δεν εχει ξεκαθαριστει ακομα.Τι συζηταμε?Αν συζηταμε για το αν πρεπει να νιωσουμε καποια tools ναι πρεπει.Αν πρεπει να ζησουμε ολη την κατασταση πιστευω οτι δεν πρεπει.