Future…

Future…


Κάθομαι στο αυτοκίνητο, καπνίζω, στο stereoέχω βάλει Purresance… Είναι 23:06… Αισθάνομαι ότι έχει περάσει ένας αιώνας από τις 23:05… Την περιμένω…

Είχαμε να βρεθούμε πολύ καιρό. Η Ε. ήταν στο εξωτερικό για σπουδές, αλλά και πέρα από αυτό, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, μου είχε πει ότι όσο και αν θέλουμε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο δεν γίνεται να συνεχίσει αυτό το πέρα-δώθε και να βρισκόμαστε δύο-τρεις φορές το χρόνο. Έπρεπε να συνεχίσουμε τις ζωές μας.

Ήμουν ο Κύριος και Αφέντης της... Ο Πρώτος… Ήταν η υποτακτική, η σκυλίτσα, το μωρό μου, η πουτάνα μου, η πρώτη υποτακτική μου…

Και με το καιρό σιγά σιγά απομακρύνθηκε. Μιλούσαμε όλο και πιο αραιά και μόνο περί ανέμων και υδάτων. Όταν η συζήτηση πήγαινε να «παρεκτραπεί» προς τα γνώριμα μονοπάτια του αμοιβαίου ερεθισμού και τελικά των Εντολών μου και της υπακοής της εκείνη έκοβε τη συζήτηση.

Μου είπε κάποια στιγμή ότι τα έχουμε συζητήσει και δεν θέλει να βάζει τον εαυτό της στην διαδικασία να με σκέφτεται έτσι. Και χαθήκαμε… Μόνο μερικά χρόνια πολλά, σε γιορτές, γενέθλια, και τα πολύ σημαντικά νέα της ζωής – γύρισα Αθήνα, τελείωσε το μεταπτυχιακό κλπ…

Στο μεταξύ είχαν συμβεί πράγματα στη ζωή μου στον ερωτικό τομέα, αλλά… Όλα με ένα κοινό παρονομαστή. Όσο τα πράγματα παρέμεναν vanillaή λιγότερο ή περισσότερο kinkyεντάξει… Μόλις εμφανίζονταν στοιχεία Κυριαρχίας και υποταγής, την έκανα με ελαφρά… Κάποια περίοδο μάλιστα αποφάσισα να «ψαχτώ» επί τούτου για υποτακτική. Μάταιο… ΄Ο,τι είχα καταλάβει, μάθει, διαβάσει, φαντασιωθεί γύρω από τη φύση μου και το χώρο των ασύμμετρων σχέσεων έμοιαζε ψεύτικο, ευτελές, πρόστυχο και αστείο, αφού δεν είχε ως αποδέκτη εκείνη… Το κοριτσάκι, το μωρό, η γυναίκα που είχε ανάγκη τη φροντίδα, την προστασία, την καθοδήγηση, τη δύναμη και την τιμωρία μου, την αγάπη μου, παρέμενε στο μυαλό μου η Ε. τελεία και παύλα.

Ξέρω πλέον ότι εδώ και λίγο καιρό είναι μόνιμα στην Αθήνα, μου το είχε πει άλλωστε στα πλαίσια των σημαντικών νέων μας. Αποφάσισα λοιπόν να τα παίξω όλα για όλα. Εφόσον την ήθελα ακόμη σαν κολασμένος, ολόκληρη, μυαλό, σώμα και ψυχή, έπρεπε να τζογάρω…

Της έστειλα λοιπόν ένα μήνυμα, ότι το Σάββατο, στις 23:00 ακριβώς θα είμαι στο μέρος που συναντιόμασταν και θα την περιμένω έως τις 23:10 ακριβώς. Της είπα να φορέσει μαύρο φόρεμα, γόβες και κάλτσες και να φροντίσει να είναι sexyαλλά επ’ ουδενί προκλητική (όπως πάντα δηλαδή…). Τέλος, η κύρια οδηγία ήταν να μην μου απαντήσει τίποτα, ή θα ήταν στην ώρα της ή όχι…


Άνοιξε η πόρτα του αυτοκινήτου και μπήκε μέσα.

«Καλησπέρα» μου λέει, με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη και εγώ κρατιέμαι να μην βγω από το αυτοκίνητο και αρχίσω να ουρλιάζω από χαρά!

«Καλησπέρα μικρό μου» της απαντάω ζεστά… Είναι πολύ όμορφη, ντυμένη ακριβώς όπως στο μήνυμα μου και η υπέροχη μυρωδιά της έχει γεμίσει το αυτοκίνητο και μου ρίχνει μπουνιές στη μύτη, σπάζοντας πόρτες μέσα στο μυαλό μου απ’ όπου βγαίνουν εικόνες του παρελθόντος…

«Που πάμε; » με ρωτάει, και βλέπω με την άκρη του ματιού μου, όσο οδηγώ, ότι με κοιτάει κλεφτά, από πάνω μέχρι κάτω… Δεν είχε τύχει να με ξαναδεί ντυμένο έτσι… Ένα σκούρο μολυβί κουστούμι, μαύρα, δερμάτινα, δετά παπούτσια, ένα λευκό πουκάμισο με μανικετόκουμπα και ένα γαλάζιο μεταξωτό μαντίλι στην τσέπη του στήθους στο σακάκι…

«Για ποτό» της απαντάω, «έχουμε πολλά να πούμε…» , «μάλιστα…» μου απαντάει και κρατιέμαι την τελευταία στιγμή να μην ρωτήσω «μάλιστα, τι;»…

Δέκα λεπτά μετά παρκάρω στο κέντρο, βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και της προσφέρω το μπράτσο μου… Δεν έχουμε πει και πολλά στο μεταξύ, γενικόλογα και απλά καθημερινά νέα… Περπατάμε σιωπηλοί και μετά από λίγο φτάνουμε στο Bar…Ένα από τα παλιά σκοτεινά του κέντρου, με χρόνια ιστοριών, έρωτα, απόγνωσης και κάυλας ποτισμένα στους τοίχους του… Δεν έχει ξαναέρθει, μου λέει… Καθόμαστε στην μπάρα, παρατηρώ ότι δε φοράει σουτιέν και τα αγαπημένα βυζάκια της διαγράφονται προκλητικά μέσα από το φόρεμα… Παραγγέλνω Jamesonμε πάγο και νερό για εμένα και Havanaμαύρη με φρέσκο λεμόνι γι’ εκείνη, και τα δύο σε χαμηλό…

Πιάνουμε την κουβέντα… Νέα, παλιά, σκηνικά αστεία, σοβαρά, οικογένειες, φίλοι και κοινοί γνωστοί μπλέκουν μεταξύ τους, και μιλάμε ασταμάτητα, γελάμε, σωπαίνουμε… Το Barείναι γεμάτο αλλά αισθάνομαι ότι είμαστε μόνο αυτή κι εγώ… Άλλα δύο…

«Και, για πες» λέει, «τίποτα καλό συνέβει τόσο καιρό;» και ξέρω ακριβώς τι εννοεί…

«Τι εννοείς;» τη ρωτάω χαμογελώντας…

«Ε, κάνα γκομενάκι…» μου κάνει και χαμογελάει πονηρά αλλά στα μάτια της βλέπω μια παράξενη φλόγα, όπως παλιά όταν μου έλεγε ότι δεν αντέχει ούτε την ιδέα ότι θα γαμούσα ποτέ άλλη γυναίκα… «Ε, το κατά δύναμιν» της απαντάω και την βλέπω να σφίγγει όλο της το σώμα σαν να την διαπέρασε ρεύμα…

«Κανένα καλό πουτανάκι;»,

«Πως μιλάς έτσι; Δεν είναι πρέπον!» της λέω αυστηρά και τη βλέπω να χαμηλώνει στιγμιαία το βλέμμα, αλλά αμέσως χαμογελάω,

«Τίποτα που να αξίζει ιδιαίτερη μνεία, μερικά onenightstands, δύο σκηνικά που κράτησαν από κανένα δίμηνο το καθένα και αυτά… Αυτή τη περίοδο είμαι σόλο πάντως».

«Μάαααλιστα..» απαντάει και σωπαίνει.

Πίνουμε για λίγο αμίλητοι ώσπου σπάζοντας τη σιωπή της λέω:

«Όπως και να χει, ήμουν μάλλον γκαντέμης γιατί πουτανάκι σαν κι εσένα δεν πέτυχα » και περιμένω να δω τι γεύση έχει το Havanaλεμόνι αυτό τον καιρό… Ευτυχώς, γελάει, και κάνει…

«Μμμμ ναι σιγά, αυτά λες σε όλες!»

«Όχι, και το εννοώ, κατάλαβες;» απαντάω κοφτά κοιτώντας την στα μάτια ενώ το τα δάχτυλα μου αφήνουν το ποτήρι και πιάνουν το χέρι της.

«Μάλιστα…»,

«Μάλιστα, τι;» ουρλιάζει μια φωνή στο κεφάλι μου αλλά δεν λέω λέξη… Άλλα δύο… Ανάβω τσιγάρο…

«Εσύ, πως πέρασες;» την ρωτάω με νόημα…

«Πολύ καλά, δεν έχω παράπονο» απαντάει πονηρά…

«Δηλαδή;»

«Τι θέλεις να μάθεις » κάνει ελαφρά ενοχλημένη…

«Τα πάντα… Πόσοι καταρχήν και αξιοσημείωτα σκηνικά κατά δεύτερον…».

Από την αρχή της γνωριμίας μας με είχε εξιτάρει πολύ η απίστευτη ισορροπία απροσποίητης αθωότητας, αμείλικτης ειλικρινείας και βαθειά πρόστυχου και διεστραμμένου μυαλού… Το sexή το γαμήσι καλύτερα, ήταν τόσο φυσικό και αθώο για αυτήν όσο η αναπνοή… Της άρεσε να μιλάει για αυτό, την ερέθιζε και ταυτόχρονα την έκανε να ντρέπεται γλυκά…

Και επιπλέον, λόγω της διαφοράς ηλικίας μας, μου άρεσε πάρα πολύ να μου λέει για τις προηγούμενες εμπειρίες της… Την εκπαίδευσή της όπως την έλεγα… Τους γαμιάδες που πέρασαν και ο καθένας πρόσθεσε και κάτι στο 24χρονο αριστούργημα που απολάμβανα και συνέβαλα στην αέναη εξέλιξη του… Τότε…

«Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να ξέρεις;»

«Ναι…» ξερά…

«Ωραία λοιπόν…» Δώδεκα άντρες και δύο γυναίκες… Όχι άσχημα για δύο και μισό χρόνια… Τρίο, group, περιγραφές , αιωρήσεις, μαστίγια, πόνος, δάκρυα λύτρωσης, ένας Κ που δεν ευδοκίμησε, οnenightstands, morenightsstands, δεσίματα, vanillaσυμφοιτητές, σκηνικά σε διακοπές … Το μυαλό μου έχει πάρει φωτιά… Καύλα, ζήλια, πόνος και περηφάνια ταυτόχρονα…Η μικρή μου πραγματικά τελείωσε το μεταπτυχιακό της…

Σταματάει και με κοιτάζει κοκκινισμένη,

«Αυτά…»

Δεν έχω πει λέξη όση ώρα εξιστορεί τι περιπέτειες των τελευταίων χρόνων… Και στα δύο κεφάλια μου το αίμα παίζει speedmetal… Μαζεύω την αυτοκυριαρχία μου, όση μπορώ δηλαδή, και λέω ήρεμα:

«Μάαααλιστα… Καλά πέρασες…. Και τώρα; Παίζει κάτι αυτή τη περίοδο;»

«Τίποτα ιδιαίτερο» μου λέει…

«Να σε ρωτήσω κάτι;» της λέω… Κουνάει το κεφάλι καταφατικά, πίνοντας μια γουλιά απ το ποτό της…

«Γιατί ήρθες απόψε» και πριν βγει το ε από το στόμα μου,

«Γιατί μου το ζήτησες»

«Και κάνεις πάντα ότι σου ζητάνε;»

«Όχι»

«Αν σου ζητούσα για παράδειγμα να πας στην τουαλέτα και να μου φέρεις το εσώρουχο σου, θα το έκανες;»

«Όχι»

«Γιατί» λέω σχετικά αυστηρά για να κρύψω την απογοήτευσή μου…

«Γιατί δε φοράω… Δεν μου είπες να βάλω…» Συνειδητοποιώ ότι στο μήνυμα δεν είχα γράψει για εσώρουχα μέσα στην αγωνία μου να το στείλω…

Την κοιτάζω στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και χωρίς να πω κουβέντα, απλώνω το χέρι μου αργά στο γόνατο της. Δεν κουνάει ούτε βλέφαρο… Τα μάτια της είναι καρφωμένα στα δικά μου και απλά ένα αδιόρατο χαμόγελο σκάει στην άκρη των χειλιών της…ανεβαίνω απαλά στο μέσα στο εσωτερικό μέρος των ποδιών της, περνάω από την υπέροχη αλλαγή μεταξύ δαντέλας και σάρκας και φτάνω στο μουνάκι της… Είναι υγρό και ζεστό, και εγώ αισθάνομαι όλη μου την ύπαρξη συγκεντρωμένη στις άκρες των δαχτύλων μου… Πιέζει ελαφρά τη λεκάνη της προς τα εμένα, την ώρα που τα δάχτυλα μου μπαίνουν μέσα της… Δύο… Τρία… Κουνιέται ελαφρά, η ανάσα της βαραίνει, τα μάτια της κλείνουν, σουφρώνει ελαφρά τα χειλάκια, ασυναίσθητα… Ξέρω ότι είναι έτοιμη να λούσει το χέρι μου κι εγώ κρατιέμαι με νύχια και δόντια να μην της ανοίξω τα πόδια. Να την πάρω άγρια, μπροστά σε όλους. Τραβάω το χέρι μου απότομα, την πιάνω απαλά από το πίσω μέρος του λαιμού και της λέω στο αυτί…

«Όχι ακόμα… Πρέπει να το ξανακερδίσεις αυτό…» και της δίνω ένα απαλό φιλί στη βάση του λαιμού

Δεν λέει κουβέντα.

Σηκώνομαι απότομα, αφήνω στον barmanπιθανότατα το μεγαλύτερο tipτης σεζόν και της λέω «Φεύγουμε»



Περπατάμε δίπλα-δίπλα γρήγορα, φτάνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάω…

«Πού θα με πάς;» ρωτάει, όπως νωρίτερα…

«Σπίτι σου» της λέω χωρίς να την κοιτάξω και καταλαβαίνω ότι μια έκφραση απογοήτευσης σχηματίζετε στο πρόσωπο της…

«ΟΚ» λέει απλά και εγώ κρατιέμαι να μην χαμογελάσω…

Περνάμε τον δρόμο όπου θα έπρεπε να στρίψω για το σπίτι της και την βλέπω να χαμογελά…

Οι δρόμοι είναι άδειοι και σε δέκα λεπτά παρκάρουμε κάτω από το σπίτι μου… Μπαίνουμε στην πολυκατοικία και βάζοντας το χέρι μου βαριά στον δεξί της ωμό την φέρνω μπροστά μου και την οδηγώ στο ασανσέρ... Όση ώρα ανεβαίνουμε δεν την αφήνω καθόλου… Φτάνουμε στην πόρτα του διαμερίσματος και ανοίγω… Ανάβω ένα απαλό φώς και την οδηγώ στο κέντρο του σαλονιού, στη μέση μία λευκής τετράγωνης φλοκάτης… Της ψιθυρίζω, επιτακτικά

«Γδύσου και στάσου εδώ»

Δεν λέει κουβέντα… Αφήνει την τσάντα της κάτω, βγάζει το παλτό της, ξεκουμπώνει το φόρεμα της και τα αφήνει να πέσουν στο πάτωμα… Την κοιτάζω να στέκεται γυμνή μονάχα με τις κάλτσες, τις γόβες και τα χέρια της σταυρωμένα μπροστά στο μουνάκι της… Μετά βίας αποφεύγω να την αρπάξω και να την γαμήσω αλύπητα πάνω στο χαλί…

Μαζεύω τα ρούχα της και της λέω να περιμένει εκεί…

Πάω στο δωμάτιο βγάζω το σακάκι και το πουκάμισο μου και παίρνω μία τσάντα που είχα ετοιμάσει από πριν…

Επιστρέφω και την βρίσκω ακριβώς εκεί που την άφησα να περιεργάζεται το χώρο… Δεν έχει ξαναέρθει εδώ… Έμενα αλλού όταν ήμασταν μαζί…

«Μην κοιτάς γύρω» της λέω «δεν έχεις κερδίσει ακόμη σίγουρα την θέση σου εδώ» και αμέσως στρέφει το βλέμμα της στο πάτωμα…

«Πρέπει να σβήσουμε αυτά τα δυόμισι χρόνια από μέσα σου» της λέω αυστηρά και παίρνω από την τσάντα ένα σχοινί… Φέρνω τα χέρια της πίσω τεντωμένα και την δένω, ξεκινώντας από τους ώμους και καταβαίνοντας προς τους καρπούς, με ένα τρόπο που έμαθα όσο ήμασταν χώρια… Δεν αντιστέκεται καθόλου… Ένα μικρό χαμόγελο της ξεφεύγει μονάχα. Επιδοκιμασίας ίσως; Παλιά δεν είχα ιδέα από δέσιμο… Σφίγγω τους καρπούς, περνώ τις δύο άκρες του υπόλοιπου σχοινιού ανάμεσα από τα πόδια της και τις στερεώνω μπροστά κάτω από τις μασχάλες της… Την κοιτάζω… Είναι τόσο όμορφη με το στήθος προτεταμένο, τα χέρια σφιχτά δεμένα πίσω από την πλάτη της, τα μουνόχειλά της ανοιγμένα απ το σχοινί και τα μαλλιά της πιασμένα ψιλά… Παίρνω ένα ζευγάρι κλίπς για τις ρώγες με βαρίδι ανάμεσα και, αφού φιλάω και γλείφω απαλά κάθε μία, μαγκώνω τις ρώγες της και σφίγγω δυνατά.. Την κοιτώ που δαγκώνεται ελαφρά και κοκκινίζει αλλά δε βγάζει κιχ… Ξέρω ότι της αρέσει πολύ αυτό… Αφήνω το βαρίδι να πέσει απότομα και την βλέπω να δαγκώνεται εντονότερα και να τινάζει το κεφάλι της ελαφρά προς τα πίσω…

Την πιάνω από τις μασχάλες και την βοηθάω να γονατίσει με τα πέλματα να ακουμπούν τα γόνατα ανοιχτά και τον κορμό όρθιο… Είμαι σκληρός μέχρι εκεί που δε πάει… Ανοίγω το παντελόνι μου, βγάζω το πούτσο μου έξω, την αρπάζω από τον κότσο και της λέω «Αρχίζουμε από τα χείλια που δεν φίλησα τόσα χρόνια και από το στόμα που είπε όλα αυτά τα πράγματα πριν…»

Τη φιλάω άγρια, της δαγκώνω τα χείλια, χώνω τη γλώσσα μου βαθειά μέσα στο στόμα της… Σταματάω… Της ανοίγω το στόμα, φτύνω μέσα του και της δίνω να πάρει τα αρχίδια μου… Τα βάζει ολόκληρα μέσα και τα πιπιλάει λαίμαργα… Η γλώσσα της τεντώνεται και προσπαθεί να φτάσει τη βάση και την τρύπα μου… «Ξέρει το μωρό μου» σκέπτομαι και τραβιέμαι γιατί δεν θέλω ακόμα να καταλάβει πόσο πολύ μ’ έχει… Χώνω τον πούτσο μου, βαθειά, μέχρι που αισθάνομαι το λαρύγγι της… Την κρατάω απ’ το μαλλί και της γαμώ το στόμα άγρια… Πνίγεται, βήχει, τα μάτια της τρέχουν και σάλια αναβλύζουν από το στόμα και τη μύτη της… Την βλέπω ότι έχει τεντώσει τα χέρια της πίσω, το σχοινί πιέζει τη κλειτορίδα της και αυτή κουνιέται αφινιασμένα… Κρατιέμαι να μην χύσω, βγάζω το καυλί μου από το στόμα της και την κλοτσάω απαλά στο μουνάκι για να την κόψω… «Όχι ακόμα »

Την σηκώνω όρθια… Λύνω τα σχοινιά από τις μασχάλες τις, και την οδηγώ στην ράχη μιας πολυθρόνας… Την βάζω να σταθεί με την πλάτη σε εμένα, τη λεκάνη να ακουμπά στην πολυθρόνα και τα πόδια ανοιχτά και τεντωμένα… Περνώ τα σχοινιά πάνω από το κεφάλι της, και τα δένω σε έναν κρίκο που έχω βιδωμένο το δοκάρι… (απ’ την αρχή για αυτό το βράδυ είχε μπει εκεί, αλλά μόνο γλάστρες είχαν κρεμαστεί μέχρι τώρα…)

Αναγκάζεται και μένει σκυμμένη εκεί… Αν πάει πίσω τα χέρια της θα σπάσουν… Μπροστά δεν παίζει… Περιμένει… Ακόμα δεν βγάζει άχνα…

Παίρνω από την τσάντα μια σφήνα… Μεγαλούτσικη… Ειδικά αγορασμένη για τον λατρεμένο κωλο της… Της τη δείχνω και βλέπω στα μάτια της ένα βλέμμα παράκλησης… Σταματώ να την κοιτάζω… Δεν πρέπει να με λυγίσει… Πρέπει να την τιμωρήσω για τα χρόνια μακριά… Πρέπει να ξαναμάθει…

Πηγαίνω και γονατίζω από πίσω της… Δεν αντιστέκομαι και γλείφω τη σχισμή της… Παίρνω τα κάτω χείλη της στο στόμα μου και τα πιπιλάω… Βυθίζω τη γλώσσα μου στην τρύπα της… Την αισθάνομαι να τραντάζεται και να πλημμυρίζει… Πλησιάζει… Σταματάω απότομα και της ρίχνω ένα δυνατό σκαμπίλι στο μουνί… Τινάζεται μπροστά και βγάζει μια κραυγούλα… «Όχι ακόμα!»

Παίρνω το λιπαντικό, απλώνω αρκετό στη σούφρα της και χώνω απότομα ένα δάχτυλο… Ξανατινάζεται και βογκά… Δε λέει όμως τίποτα… Δουλεύω την κωλότρυπά της και σιγά-σιγά βάζω δεύτερο… Τρίτο… Ανοίγει… Σταματώ… Παίρνω τη σφήνα, τη λαδώνω και αρχίζω να τη χώνω στρίβοντας τη αργά… Βογκάει και ανασαίνει κοφτά και βαριά όσο εισχωρεί πιο βαθειά μέσα της… Φτάνει στη μεγαλύτερη διάμετρο… Ο κώλος της χάσκει… Σχεδόν φωνάζει… Και ξαφνικά με λίγη πίεση ακόμη, η σούφρα της ρουφάει τη σφήνα μέχρι τη βάση… Την πιέζω λίγο και την αφήνω εκεί…

«Και τώρα» της λέω «θα τιμωρήσω το κορμί, που έκανε όλα αυτά τόσα χρόνια»

Σκύβω στην τσάντα και βγάζω το μαστίγιο ιππασίας που μου είχε κάνει δώρο την ημέρα που μου παραδόθηκε καθολικά για πρώτη φορά… Με τον καιρό έχω μαζέψει κι άλλα τέτοια εργαλεία, αλλά το συγκεκριμένο έχει το κατάλληλο ειδικό βάρος για απόψε… Το βλέπει και ξέρω ότι καταλαβαίνει…

«Τέσσερεις για κάθε έναν και κάθε μία, πενήντα έξι στο σύνολο» της ανακοινώνω αυστηρά και την βλέπω να τεντώνεται…

Πηγαίνω από πίσω της, στέκομαι με τα πόδια ελαφρά ανοιχτά και ξεκινάω… Σημαδεύω, και η πρώτη, πάρα πολύ δυνατή, φροντίζω και πέφτει στο αριστερό κωλομέρι της… εκεί περίπου που της είχα κάνει την πρώτη μελανιά… Τότε… Βογκάει, δαγκώνεται αλλά δε φωνάζει… Μετράω… Μια, Δύο, Τρεις… Τη χτυπάω παντού… Στον κώλο, στα μπούτια, στα μουνόχειλα που κοκκινίζουν… Κλαίει και σε κάθε χτύπημα φωνάζει... Εικοσιπέντε, είκοσι έξι… Τα κωλομέρια της και τα μπούτια της έχουν γεμίσει κόκκινες γραμμές.. Πλέον φωνάζει και κλαίει με λυγμούς… Αγωνίζομαι να μην σταματήσω και να την πάρω αγκαλιά… Πρέπει να συνεχίσω, πρέπει να αντέξω κι εγώ μαζί της… Πενήντα ένα… δύο… Έχουμε χάσει και οι δύο κάθε έλεγχο… Οι λυγμοί και οι κραυγές τις είναι πλέον αδύναμες… Συνεχίζω σαν τρελός… Είμαι καυλωμένος μέχρι εκεί που δεν πάει και σχεδόν κλαίω κι εγώ… Κάθαρση… Πενήντα έξι… Πετάω τη βίτσα και γονατίζω πίσω της… Είμαι ιδρωμένος και ανασαίνω βαριά… Την ακούω να μουρμουρίζει… «πάρε με… πήδα με… γάμησε με σε παρακαλώ…»

Σηκώνομαι όρθιος, βγάζω το παντελόνι μου και της τον χώνω στο μουνί… Παράδεισος! Είναι υγρή και καυτή. Την αισθάνομαι να με χύνει σχεδόν με το που μπήκα… Την αφήνω… Την παροτρύνω… Τη γαμαώ δυνατά και βαθειά… Θέλω να μπώ όλος μέσα της εάν είναι δυνατόν…. Να γίνουμε ένα… Με ρωτάει αν μπορεί να ξαναχύσει… Της λέω πως ναι… όσο θέλει… Να μου μουλιάσει το καυλί και τα αρχίδια… Χύνει ασταμάτητα… Δεν αντέχω άλλο… Με ένα τελευταίο δυνατό κάρφωμα αδειάζω όλα αυτά τα χρόνια μέσα της… Αισθάνομαι ότι δε θα σταματήσω να χύνω ποτέ… Σαν να θέλω να μεταφερθώ όλος μέσα της…


Σωριάζομαι πάνω της… Μετά από λίγο, σηκώνομαι, βγάζω τη σφήνα από μέσα της, τη λύνω και βγάζω τα κλιπς από τις ρώγες της…. Αναστενάζει και αναπνέει πιο ήρεμα πλέον… Την παίρνω αγκαλιά και την πάω στο μπάνιο… γεμίζω την μπανιέρα και την αφήνω λίγο να ηρεμίσει… Της φέρνω νερό να πιει.. Την βγάζω, σκουπίζω το σώμα της και απλώνω κρέμα στα σημάδια…

Την οδηγώ στο δωμάτιο, την σκεπάζω με το πάπλωμα και ξαπλώνω δίπλα της…

Δεν έχουμε πει κουβέντα απ’ όταν τελειώσαμε… Της γυρίζω απαλά το κεφάλι και την φιλάω… Φιλιόμαστε για ώρα… Θέλει να φάει ο ένας τον άλλο… Σταματάμε… είμαστε και οι δύο εξουθενωμένοι… Την κοιτάζω στα μάτια και της λέω… «Θέλω να μείνεις εδώ απόψε»… «Μάλιστα» μου απαντάει… «Μάλιστα, τι;»


«Μάλιστα, Κύριε»

 

Καλημέρα, μας συγκίνησες και μας καύλωσες πρωί-πρωί...ωραίος συνδυασμός... 

 

Όμορφο, με τρελαίνει το παρακάτω..( πόσες βιτσιές, έχω φάει με το ''Μάλιστα τι''; )

«Μάλιστα» μου απαντάει… «Μάλιστα, τι;»

«Μάλιστα, Κύριε»

 

Και αλλο τοσο να ηταν θα το διαβαζα με την ιδια καυλα!!!
Υπεροχα!!

 

@brenda @Madeleine Rk @vanilla 30
Σας ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι για τα συναισθήματα που σας προκάλεσα… Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια!

Όπως και να χει, μεγάλο μέρος των ευσήμων πρέπει να το αποδώσω (και αποδώσετε )
στην ηρωίδα και έμπνευσή μου…

 

...Στέρεο.

Αδερφέ μου πόσο σε νοιώθω.
Είμαστε δύο μπομπίνες από μαγνητοταινία μέσα σε έναν κόσμο από ψηφιοποιημένους δίσκους.

 

Forgive my ignorance good sir but...
...Τι είναι το Purresance? Μανό και κρέμα για τις ρυτίδες βγάζουν το google & youtube.

 

Ορθογραφικό προφανώς...