H Τελευταία Μέρα της Ελευθερίας μου

------- Η Τελευταία μέρα της Ελευθερίας μου. --------


( by footslave fetishist Yiannis
All ©opyRights Reserved !
Do Not Copy or distribute this working progress-story. Violators will be prosecuted to the full extend of the law. BE WARNED !
The Following story may and most propably WILL contain elements of
Forced Slavery,
Forced Foot worship/sniffing,
Extreme Verbal Humiliation and Degration,
Public Humiliation,
Face Slapping,
Spitting,
Financial Slavery and whatever else may pop up into my sick twisted mind during the development of the plot.
It is adviced for anyone who might find the pre mentioned elements upsetting, disturbing or insulting,
immediately skip this story and forget about the whole thread as a last night's bad nightmare.
Αll names in the story are fictional. Any accidental coincidence with real people is not my fault so get over it !!
)

Μερος 1ο. - H Πρώτη Ματιά -

Η φωταγωγημένη πόλη, σαράντα ορόφους πάνω απο το έδαφος από τις σκαλωσιές αυτής της οικοδομής δείχνει ακόμα δραστήρια με αμείωτο ρυθμό.
Ο μικρόκοσμος εκει κάτω κινείται πεζός και στ' αυτοκίνητα του, πάει και έρχεται βιαστικά σταματόντας νευρικά και απότομα μονάχα στα κόκκινα
φανάρια. Διάσπαρτοι περαστικοί βαδίζουν μέσα στην φωτισμένη νύχτα κοιτόντας τις φωτεινές βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων, μερικοί
περιμένουν στην είσοδο νυχτερινών μπαρ ενω λίγα τετράγωνα πιο κάτω ένας γέρος περιμένει στην στάση υπομονετικά το τελευταίο δρομολόγιο
λεοφορείου της γραμμής.
Τίποτα δεν εχει αλλάξει. Μπορεί η ζωή στην πρωτεύουσα να συνέχιζε το πρόγραμμα της ωστόσο εμένα μύριζε από καιρό νεκρή.

Καθώς κοιτώ σκυμμένος μια σταγόνα αρχίζει να κυλάει στο πρόσωπό μου.Δεν είναι δάκρυ. Τα δάκρια απαιτούν πολύ συναισθηματική δύναμη για να δημιουργηθούν.
Νιώθω πολύ κενός για τέτοια πολυτέλεια. Εκτείνω το χέρι μου μπροστά για να μαζέψει λίγες κρύες σταγόνες ακόμα από τον σκοτεινό ουρανό.
Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει.
Κοιτώ κάτω μια τελευταία φορά. Το δυνατό φώς μιας αστραπής φωτίζει την εκκίνησή της βουτιάς μου στο κενό.

Σίγουρα έχετε ακούσει συχνά πως λίγο πρίν τον θάννατο όλη η ζωή σας, περνάει μπροστά από τα ματιά σας στην αιώνια διάρκεια λίγων
δευτερολέπτων. Σας ορκίζομαι πως πρόκειται για έναν μύθο. Ισώς αυτή είναι η μόνη ευκαιρία που έχω να προδώσω τι ακριβώς συμβαίνει.
Στην πραγματικότητα η φωτογραφική σας μνήμη ξαναζεί μονάχα αυτό που θα σας λείψει περισσότερο. Και τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Καθώς άφηνα τον ένα όροφο μετα τον άλλο πίσω μου να απομακρύνονται από εμένα, θυμήθηκα την μέρα που όλα ξεκίνησαν.

Ηταν Παρασκευή και μπορώ να πω πλέον με σιγουριά πως ηταν η πιο ζεστή από οσες καλοκαιρινες μερες εχω ζήσει στην ζωη μου.
Θα ήταν μια ευκολη εξήγηση ή δικαιολογία η απόδοση της θερμοκρασίας στον καιρό, αλλα οσο καίει ακόμα ζωντανά στην
σκέψη μου η εικόνα του πονηρά αποπλανητικού βλέμματός της, οι μετερεολογικές εξηγήσεις περιττεύουν.
Ήταν μια βαρετή καθημερινή εργάσιμη μέρα στην Αθήνα σαν καθε αλλη..Δηλαδη σχεδόν σαν καθε αλλη γιατι αυτή τη φορα στο ίδιο γεμάτο λεοφορείο της επιστροφής μετα την δουλειά στάθηκε όρθια δίπλα μου κάτι που δεν ειχα ξαναδεί.
Δεν ηταν το μέτριο ύψος της και σίγουρα ούτε οι καλοκαιρίνες φακίδες στο πρόσωπο της, ούτε και τα μακρια απόλυτα μελαχρινά μαλλιά της που θα εκαναν την νεαρή οχι αυτή γυναίκα να θεωρηθεί απο πολλούς μια επικίνδυνη κρυφή παγίδα.
Ωστοσο δεν θα αμφισβητούσε κανείς το ίδιο εύκολα τα καλλίγραμα τοσο απαλά στην όψη λεία πόδια της που κατέλληγαν
σε δύο υπέροχα αγαλματένια πέλματα σμιλευμένα με καλλιτεχνική άποψη απο ένα θα έλεγε κανείς οχι και τόσο τυχαίο γονιδιακό
κοκτεϊλ.
Τα δάκτυλα της ήταν μακριά και σε φθίνουσα σειρά το ένα με το άλλο.Νύχια βαμμένα μαύρα. Τα πόδια της κοσμούσαν 2 τυχερά
platform πέδιλα με τα κορδόνια να τυλίγονται φιδίσια και να αγκαλιάζουν περήφανα τους αστραγάλους και τις αντίστοιχα τέλειες γάμπες της.
Ειχα μείνει να παρατηρώ σαστισμένος αρκετή ωρα τα πόδια της όταν το βλέμμα μου τράβηξε πάλι πίσω στο πρόσωπο της ένας ήχος δυσφορημένου αναστεναγμού ανάμεικτος από αγανάκτιση και ανοία.
Δεν ξερω γιατι πήρα την απόφαση να το κάνω. Δεν ήταν θέμα σκέψης και απόφασης.. Ηταν ένστικτο.
Εξάλλου δεν είχα σηκωθεί για να παραχωρήσω την θέση μου ούτε στον κουρασμένο παππούλη που κρατιόταν με το ζόρι
όρθιος σε όλη την διαδρομή με μόνη βοήθεια την μαγκούρα του, αλλα ούτε και στην ηλικιωμένη γυναίκα με τα ψώνια στο χέρι που προσπαθούσε να μείνει όρθια ανάμεσα στο στριμωγμένο πλήθος.

- Παρακαλώ καθίστε, είπα στην θεά που στεκόταν δίπλα μου.

Με κάρφωσε με ενα σαρκαστικό απαξιωτικό αλλαζονικό βλέμμα και κάθισε προσθέτοντας

- Καιρός ηταν

Η απάντηση της με βρήκε απροετοίμαστο και έτσι δεν είπα τίποτα. Μπορει να μην ήθελα και να πω γιατι συνήθως δεν θα επέτρεπα ποτέ σε καμμία να μιλήσει ετσι σε μένα. Αυτή τη φορά οστώσω τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Δεν υπήρχε λογική εξήγηση γι αυτό που συνέβαινε.
Η νεαρή κοπέλα έβγαλε μια τσίχλα από την τσάντα της, πέταξε το χαρτάκι προς το μέρος μου και εκείνη άρχισε να
μασάει άνετα κοιτόντας έξω απο το παράθυρο του λεοφορείου, ταλαντεύοντας και παίζοντας με το πόδι της δίπλα μου
αγνοόντας εντελώς την όρθια προσκολλημένη παρουσία μου δίπλα της.
Ταυτόχρονα όμως διατηρούσε ένα κρυφό χαμόγελο κακομαθημένης μικρής πριγκήπισας που είχε μάθει πάντα να περνάει το δικό της.
Η επόμενη ηταν η στάση που μπήκαν δύο ελεκτες στο όχημα ζητώντας από το επιβατικό κοινό τα ακυρωμένα εισητήρια του για έλεγχο. Πριν ρωτήσουν για το δικό μου, πλησίασαν την νεαρή Θεά, στα δικά τους μάτια κοινή κοπέλα και ζήτησαν το δικό της. ελαφρά εκνευρισμένη με την ενόχληση αρχισε να ψάχνει μεσα στην τσάντα της. Οι ελεκτες περίμεναν και περίμεναν....τίποτα.. Εκείνη συνέχισε να ψάχνει.. 2 λεπτά πέρασαν όταν ξαφνικά καρφώνει τα αμυγδαλωτά καστανά μάτια της πάνω μου με τρόπο απόλυτα απαιτητικό και ανυπόμονο. Δεν χρειαζόταν να μιλήσει.
Πετάχτηκα και διέκοψα τον έλεγχο με την φράση :

- Εγώ εχω το εισητήριο της κυρίας, και δίνω το δικό μου για έλεγχο.

Εκείνη γυρισε πάλι προς το παράθυρο κοιτόντας την διαδρομή σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αφου τελείωσε ο έλεγχος του
"εισητηρίου της", ζήτησαν να δούν το δικό μου.
Παριστάνοντας πως ψάχνω τις τσέπες μου για το δικό μου, τους είπα πως πρέπει κάπου να μου έπεσε ή να το έχασα μέσα στο λεοφορείο οταν ηταν ασφυκτικά γεμάτο. Μου ειπαν πως λυπούνται αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή παρα να μου κόψουν πρόστιμο. Δεν ειχα όρεξη για αντιρρήσεις. Το μυαλο μου ηταν ακόμα σε εκείνη. Δεν είχα ταυτότητα όμως πάνω μου, αλλα ούτε και το αντίτοιμο του πρόστιμου και έτσι ζήτησαν από τον οδηγό να σταματήσει το λεοφορείο για να κατέβω μαζί με τους ελεγκτές. Έτσι και έγινε.
Λίγες στιγμές αργότερα εβλέπα το λεοφορείο να απομακρύνεται και εκείνη μέσα απο το τζάμι να μου χαμογελάει αλλαζονικά σαν να είμουν ενα απο τα άπειρα κορόϊδα που την εχουν πατήσει με αυτό τον τρόπο στο παρελθόν.

.............................................................................. συνεχίζεται....

 

Απάντηση: H Τελευταία Μέρα της Ελευθερίας μου

Ποτε στην ζωη μου δεν μπορεσα να καταλαβω γιατι μερικοι αντρες αρεσκοντε να ειναι θυματα στην γυναικα, και μαλιστα χωρις καμια ανταμιβη ?

 

Καλό, συνέχισε

 

συνεχισε το..

 

Απάντηση: H Τελευταία Μέρα της Ελευθερίας μου

Μερος 2ο. - Η Αναζήτηση της χαμένης Ατλαντίδας -


Δεν ήξερα τι ακριβώς έπρεπε να νιώσω εκείνη την στιγμή. Θα μπορούσα να την περιγράψω σαν μία Deja-vu αίσθηση, γιατί ένιωθα πως γνώριζα ακριβώς τι κατάλληξη θα μπορούσε και τελικά είχε αυτή η ιστόρια και όμως έμεινα αδρανοποιημένος κάνοντας τίποτα για να αλλάξω αυτή την έκβαση που είχε πάρει.
Σκέφτηκα πως ήταν μεγάλη βλακεία που δεν είχα σκεφτεί να γράψω τουλάχιστον το τηλέφωνο μου πίσω από το εισητήριο ωστέ να υπάρξει μια πιθανότητα να με καλούσε για να με ευχαριστήσει για την ιπποτική μου κίνηση που την είχε γλιτώσει από την άσχημη θέση στον έλεγχο των εισητηρίων.

Βέβαια κάτι τέτοιο γνώριζα πολύ καλά πως ποτέ δεν θα συνεβαίνε αναλογιζόμενος πόσο μεγάλη αδιαφορία είχε δείξει αυτή η κοπέλα απέναντι μου απο στην αρχή αλλά ταυτόχρονα και τον έντονο εγωκεντρικό κακομαθημένο της χαρακτήρα που ηταν διάχυτος προς κάθε κατεύθυνση.

Ωστόσο δεν αρνούμαι τo συχνό κακό συνήθειο να κοροϊδεύω τον εαυτό μου αι να ζώ με την ψευδαίσθηση της ελπίδας η οποία θα ητάν αρκετή για να δώσει ένα νόημα περιπέτειας στην ανιαρή καθημερινότητα της ζωής μου.

Θα μπορούσε κάποιος να το παραλληλησει με την ελπίδα που αγοραζεί ο κόσμος κάθε φορα που αγοράζει ενα lotto ή ενα λαχείο.Ξέρει οτι οι πιθανότητες να κερδίσει ειναι απειροελάχιστες όμως αυτό που χαροποιεί τις μέρες του ειναι η αγορά της ελπίδας και του ονείρου ασχέτως με τις μικροσκοπικές πιθανότητες κέρδους.

Τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν συνέχισα να παίρνω το ίδιο λεοφορείο με την ελπίδα να την ξανασυναντήσω αλλα τίποτα. Σκεφτηκα πως ίσως να επιβιβάζεται σε διαφορετικό δρομολόγιο και την μέρα που την συνάντησα απλά για κάποιο λόγο να έτυχε να επιβιβαστεί σε διαφορετική ώρα.
Ενα ελπιδοφόρο πονηρό χαμόγελο σχηματιστηκε αμέσως στο πρόσωπο μου.
Ναι Ναι ! Αυτό ήταν ! Ειχα βρεί επιτέλους την λύση !

Απο την επόμενη μέρα δοκίμαζα το ίδιο δρομολογιο σε διαφορετικές ώρες ξεκινόντας από τις 6 το πρωί και κάθε μέρα πρόσθετα μία ώρα.
Είχε γίνει πλέον ψύχωση. Δυστυχώς όμως δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Η μυστήριωδης κοπελιά έμοιαζε πως είχε εξαφανιστεί για τα καλά.
Σε αυτό το σημείο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος με ένα ελάχιστο απόθεμα δείγματος αυτοεκτίμησης θα ειχε σταμάτησει καπου εδώ αυτή την εμμονή και θα συνέχιζε κανονικα την "ζωή" του. Ισως αυτο θα έπρεπε να λειτουργήσει εκείνη την στιγμή ως ενας μικρός συναγερμός μιας ψυχοπαθολογικής ασθένειας που θα έπρεπε να προσέξω αλλα οχι ! Εγώ ομως ειχα ακόμα σχέδια ! Ειχα μεγάλα σχέδια για να κατσω να παρατηρήσω τι στο διάβολο ηταν αυτό που μου συνέβαινε.

Το πρόγραμμα που εφάρμοσα στο συγκεκριμένο λεοφορείο θα το εφάρμοζα για ΟΛΑ τα λεοφορεία εκείνης της στάσης. "Ευτυχώς" που βρισκόμουν σε κανονική καλοκαιρινή άδεια απο την εργασία μου και είχα τον απαραίτητο χρόνο.
Δεν ξέρω αν "Ευτυχως" ειναι η σωστή λέξη που πρέπει να χρησιμοποιήσω μιά και το να καταναλώσει κάποιος όλη του την άδεια γυρνώντας μέρα-νύχτα μέσα στα λεοφορεία της πρωτεύουσας ειναι ότι εξυπνότερο, αλλά βρισκόμουν και σε αδιέξοδο επιλογών.
Βλέπετε τι νόημα θα είχε αν ηταν το σώμα μου σε κάποιο νησί εξομοιώνοντας διακοπές όσο οι σκέψεις μου δεν θα διέκοπταν ούτε λεπτό από εκείνο το όμορφο, κακομαθημένο και σαγηνευτικό νεαρό βρωμοθύληκο ?

Δοκιμάζα το ενα λεοφορείο μετά το άλλο για ώρες και μέρες που έμοιαζαν δίχως τέλος.
Τελικά Αποδείχτηκε άδικος κόπος. Μια μέρα, καθώς πήγα να ακυρώσω το εισητήριο μου κουρασμένος και απογοητευμένος στο τελευταιο λεοφορείο επιστροφής προς το σπίτι, κατάπληκτος είδα την καλλονή, θαρρείς σαν φάντασμα μέσα στην ζαλάδα της κούρασής μου να βρίσκεται καθισμένη μόνη της, αριστερά μου στην πρώτη θέση πισω από το ακυρωτικό μηχάνημα.

Αυτή τη φορά φορούσε ενα μικρό κίτρινο σορτσάκι, ενα κόκκινο καλοκαιρινό λευκό αρκετά αποκαλυπτικό μπλουζάκι.
Τα όμορφα μακριά λεπτα και καλίγραμμα πόδια της κατέλληγαν σε ενα ζευγάρι λευκά αθλητικά sportex τα οποία φορούσε με μικρά λεπτά καλτσάκια.
Τώρα τον αστράγαλλο της επέλεξε να διακοσμέι μια πολύ λεπτή χρυσή αλυσιδίτσα. Δίπλα της βρισκόταν ένα μικρό αθλητικό σακίδιο.
Στα μαργαρηταρένια κομψά αυτάκια της υπήρχε ένα ζευγάρι ακουστικά
που έπαιαζαν μουσική. Της χαμογέλασα όπως συνήθως κάνει κάποιος που βλέπει τυχαία ενα γνωστό πρόσωπο.
Χωρις να επιστρέψει ούτε ίχνος από το χαμόγελο μου, η αντίδραση της
ήταν να δυναμώσει την μουσική και να γυρίσει το κεφάλι της περιφρονητικά προς το παράθυρο.
Αποφασίζω να κάτσω στο τελευταιο κενό κάθισμα που υπήρχε δίπλα της. Καθως ξεκίνησα για την θέση, εκείνη βάζει βιαστηκά πάνω το μικρό σακίδιο που είχε μαζί της.
Φτάνοντας δίπλα της, χτυπάω με τα δάχτυλο στον ώμο της να βγαλει τ' ακουστικά να μιλήσουμε.

- Τι θες ? Μου λέει κοφτά , ενοχλημενη κοιτάζοντας το χέρι που την ακούμπησε.
- Μπορω να κατσω ? την ρωτάω ρητορικά περιμένοντας να κατεβάσει την τσάντα απο το σακίδιο.
- Καλά στραβός είσαι ?? μου λεει .., "Δεν βλέπεις οτι εδώ κάθεται η τσάντα μου ?!"
- Ναι το βλέπω της απαντώ, αλλά όλες οι άλλες θέσεις είναι κατειλημένες.
- Και τι με νοιάζουν τα δικά σου προβληματα ? Να κάτσεις όρθιος τοτε. Όπως βλέπεις το λεοφορείο ειναι σχεδον άδειο. Τράβα Βολέψου!

Τράβα βολέψου !!?!?!? Αν όχι πολύ νωρίτερα σε αυτό εδώ το σημείο καποιός άλλος θα την είχε πετάξει εξω απο το παράθυρο και τον σάκο μαζί της απο πίσω.
Εγώ όμως όχι ! Αυτο το περίεργο σατανικό ξόρκι που είχε ρήξει πάνω μου το βλέμμα των βάμμενων ματιών της, και ο αυταρχικός τόνος της οξύμωρης γλυκιάς κρυφο ναζιάρικης πονηρής φωνής της, επιδρούσε άλλη μια φορά πάνω μου.

Ηταν το γνωστό εθιστικό συναίσθημα της απόλυτου υπνωτισμού. Από εδώ και πέρα κάθε της λέξη έμοιαζε με προγραμματισμένη εντολή προς ένα απλοϊκό ρομποτάκι.

- Εντάξει της λεω, δεν υπάρχει πρόβλημα. Και έφυγα προς το κέντρο του λεοφορείου στον άδειο χώρο ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω μου στο κοροϊδευτικο,σαρκαστικό της χαμόγελο καθώς έβαζε πίσω στ αυτιά της πάλι τα ακουστηκά.

Σε ολη την διαδρομή το βλέμμα μου ταξίδευε σαν το μπαλάκι του ping-pong από τα πόδια της στο πρόσωπο, στα μάτια της, και ξανα πίσω στα σταυρωμένα πόδια και κάτω στην αλυσιδίτσα που φορούσε στον αστράγαλο.
Κάποια στιγμή πιέζει το κουδούνι της στάσης και σηκώνεται για να ετοιμαστεί.
Bλέποντάς την πλησιάζω ξανά προς την θέση της και εκεινη γνέφοντας με τα λεπτά μακριά της δάχτυλα ένα σήμα ερώτησης
μου λέει :
- Για που το έβαλες εσύ πάλι ? Πρίν λίγο δεν τα είπαμε ?
- Μα αφου εσύ σηκωθήκες, της απαντώ απορρημένος.
- ε και ? Μου λεει εκεινη.
Οσο ειμαι εγω στο λεοφορείο εσυ δεν κάθεσαι εδώ.
Να κάτσεις όταν πρώτα κατέβω !
Εξαλλου αν δεν με γελάει η μνήμη μου από την τελευταια φορά, σου άρεσει η ορθοστασία ετσι δεν ειναι ? συνεχίζει γελώντας τωρα ειρωνικά.

Ναι ! Με θυμόταν ! Θυμόταν την τελευταια φορα πριν σχεδόν 1 μηνα.
Μπορει να έκανε την αδιάφορη αλλα με θυμόταν ! Ειμουν στον 7ο ουρανο !
- Ναι εχεις δικιο, της απαντώ. Ειναι καλύτερα να μείνω όρθιος.
- Και κατι ακόμα, προσεθεσε...
Γνωριζόμαστε και απο χθες ? Προς τί ο ενικός ?
Στο πληθυντικό λοιπόν στο μέλλον.

Ειπε στο "μελλον" ??? Σωστά ακουσα ? ποιο μέλλον ? Όποιο μέλλον και αν υπήρχε, άφηνε περιθώρια για να εννοηθεί συνέχεια !

- Εντάξει της ειπα, οπως επιθυμείς.. εεεχμ λάθος, επιθυμείτε ηθελα να πω.

- Ετσι μπραβο. Τουλάχιστον μαθαίνεις !
Απαντάει και κατεβαίνει από το λεοφορείο.

Eπιστρέφω μεθυσμένος απο την παρουσία της στην θέση της όταν παρατήρησα το σακίδιο της να βρίσκεται ακόμα εκεί, στο διπλανό κάθισμα, όπου την είχε ξεχάσει !!








...................................................................Συνεχίζεται

 

Yiannis wrote:
"Τράβα βολέψου !!?!?!? Αν όχι πολύ νωρίτερα σε αυτό εδώ το σημείο καποιός άλλος θα την είχε πετάξει εξω απο το παράθυρο και τον σάκο μαζί της απο πίσω."

Toν σάκο ναι...
την ίδια όχι, είμαι πονόψυχος (γέλια)
Πάντως ένα ξέχεσμα δεν θα της έπεφτε άσχημο

 

Πολύ καλό το διήγημα σου ως τώρα τουλάχιστον...Περιγραφικο με έμφαση στη λεπτομέρεια που το κάνει πολύ αληθοφανές, με συχνές αναφορές στο συναισθηματικό κόσμο του πρωταγωνιστή,χωρίς νοητικά κενα...Πολύ καλή δουλειά.Συνέχισε την...

 

..αναμενουμε Yiannis..πολυ ενδιαφερον μεχρι τωρα..

 

Απάντηση: H Τελευταία Μέρα της Ελευθερίας μου

ΜΕΡΟΣ 3ο - Το ξεχασμένο Σακίδιο -

Κάθισα παίρνοντας το ξεχασμένο σακίδιο στα γονατά μου. Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή προς το σπίτι δεν σταμάτησα να σκέφτομαι τί θα ήταν σωστότερο να πράξω.

Θα μπορούσα να το παραδώσω σε κάποιο αστυνομικό τμήμα και να γίνει πλέον δικό τους το πρόβλημα, αλλα αυτό δεν θα σήμαινε απαραίτητα οτι θα κατάφερναν να παραδώσουν το σακίδιο πίσω στον ιδιοκτήτη του αν δεν έβρισκαν κανένα στοιχείο ταυτότητας στα περιεχόμενα του. Και τί αν στο ιδιο σενάριο υπήρχαν και χρήματα μεσα ?

Σιγουρα θα πήγαιναν στις τσέπες κάποιου διευθαρμένου μπάτσου ή μετα απο ενα διάστημα αναμονής στο τοπικό αστυνομικό τμήμα σε κανένα δημοσιο κρατικό ταμείο. Σίγουρα κανένα από τα δύο ενδεχόμενα δεν θα άρεσε στην εντυπωσιακή παρουσία που την έχασε.

Λίγο αργότερα άνοιξα την εξωπόρτα του σπιτιού μου και περασα στο σαλόνι αφήνοντας το σακίδιο στο τραπεζάκι του σαλονιού.Έριξα λιγα παγάκια σε στο ποτήρι με το ποτό μου και κάθισα σκεφτηκός στην απέναντι πολυθρόνα με τα μάτια μου αμετακίνητα από το σακίδιο.

- Τι να είχε άραγε μέσα ?..Σάκος γυμναστηρίου ηταν. Το πιθανότερο να ειχε καμμια αλλαξιά ρούχων, πιθανότατα καποια πετσέτα, μια κάρτα - ταυτότητα συνδρομής καικάποιο ισως ισοτονικό ποτό ...?

- Να το ανοίξω ή οχι ? Η απάντηση ήρθε γρήγορα από μόνη της. Τί δουλειά θα είχε ο σάκος σπίτι μου αν ηταν να παραμείνει κλειστος ? Που θα έβρισκα στοιχεία να τον παραδώσω ?

- Δεν γαμιέται... Θα τον ανοίξω ! Έχοντας τακτοποιημένη λοιπόν την συνείδηση μου με τις παραπάνω δικαιολογίες, τράβηξα το φερμουάρ βιαστικά και αιφνίδια μέχρι την άκρη του.

Τα περιεχόμενα του ήταν εντελώς διαφορετικά από αυτά που περίμενα να δώ. Μεσα στο σάκο υπήρχε ενα πακέτο χαρτομάντηλα, μια ενυδατική λοσιών για τα χέρια, ενα ζευγάρι φθαρμένα μαύρα platform παπούτσια, μια πλαστική πινακίδα που εγραφε πάνω με μαύρα χοντρά γράμματα τον αριθμό 124 περασμένη σε μια αλησιδίτσα απο δύο μικρές τρύπες στις άκρες της και έναν κλειστό κόκκινο φάκελο.
Λες και δεν ήμουν ήδη αρκετά σαστισμένος με τα περιέργα περιεχόμενα, την έκπληξη μου ήρθε να κορυφώσει προκαλόντας τα τρεμάμενα χέρια μου να αφήσουν το ποτήρι με το ποτο να πέσει και να
χυθεί πανω μου η πρόσοψη του κόκκινου φακέλου μια τυπωμένη φωτογραφία απεικόνιζοντας εμένα όρθιο στο λεοφορείο με βλέμμα αγελάδας και το στόμα μισάνοιχτο -οχι και τόσο κολακευτική !.

Αγνωόντας το χυμμένο ποτήρι πάνω μου αλλά και στην πολυθρόνα που καθόμουν αρπάζω τον φάκελο με την υπολειπόμενη ψυχραιμία που μου ειχε απομείνει και τον άνοιξα.

μέσα ειχε μιά γκρί ανοιχτή σελίδα που έγραδε με μαύρα γράμματα :

"Aν διαβάζεις αυτό το σημείωμα σημαίνει πως είχα απόλυτο δίκιο για σενα. Πρίν συνεχίσεις παραιτέρω με την ανάγνωση, βγάλε ενα χαρτομάντηλο από το πακετάκι που βρήκες στο σακίδιο και μάζεψε την ακαταστασία που προκάλεσες. Δεν θα ηταν εξυπνο να κρυώσεις τώρα γιατί θα σε χρειαστώ γερό στις επόμενες μέρες που σε περιμένουν. "

Ένιωσα να τρελένομαι.
Δεν ειμουν ποτε απο αυτους που πιστεύουν σε παραφυσικά και ανεξήγητα φαινόμενα αλλα αυτή η κοπέλα πρεπει να ειχε κρύψει κάπου κάποια κάμερα ή ειχε προβλέψει τα πάντα μεχρι τελευταία λεπτομέρεια ! Πώς στο διάολο ήξερε τι είχε μόλις συμβει ?
Έριξα μια βιαστική ματιά στον χώρο γύρω μου ώστε να δω αν πρόκειται για καποια κρυμμενη κάμερα ή έντεχνη φάρσα αλλα τίποτα !εγκατέλειψα σύντομα την προσπάθεια και αφησα τα ορθάνοιχτα πλέον μάτια μου, μιά και το γραμμα ειχε μονοπωλήσει την προσοχή μου να πέσουν πίσω στο κείμενο. Το κείμενο συνέχιζε :


"Πρίν ξεκινήσουμε πρέπει να μάθεις ότι δεν τρέφω κανένα απολύτως ερωτικό ενδιαφέρον για σένα.Πως θα μπορούσα αλλωστε ?
Δεν ειναι δύσκολο να το καταλάβεις, Εννοώ.. κοίτα εμένα και μετά κοίτα τον άθλιο εαυτό σου στον καθρέφτη !
Τι δουλεια θα ειχε μια Θεά σαν εμένα με ένα αξιοθρήνητο πλάσμα σαν και εσενα. Απορρώ με το θράσσος σου να με κοιτάς επίμονα σε εκέινο το λεοφορείο.

Άτομα όπως εσύ, αν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί κάποιος την λέξη <Άτομο> τόσο επιπόλαια, δεν θα έπρεπε να εχουν το δικαίωμα ουτε καν να με κοιτάζουν ονειροπολόντας κάτι που ποτέ δεν θα συμβεί.
Και μην νομίζεις οτι δεν γνωρίζω το <είδος> σου.
Aνήκεις σε εκείνα τα αηδιαστικά ανθρωπάκια που ζουν σε μιά προστατευμένη βαρετή ρουτίνα, και καθε βράδυ κάθονται μπροστά από τον υπολογιστή τους στο δίκτυο παίζοντας με το υπόλειμα που εχουν
ως μακέτα αληθινού πέους χαζεύοντας Θεές σαν εμένα που δεν θα γυρνούσαν ούτε για να τους φτύσουν.
Είναι εντελώς κωμικοτραγικό πως κάτι τόσο άχρηστα φαντασμένα υποκείμενα φαντάζονται πως θα μπορούσαν να με γαμήσουν κιόλας επειδή παραχώρησαν μια θέση σε ενα λεοφορείο ! Χα-χα-χα !
Μάθε πως εγώ γαμιέμαι μόνο με αληθινούς άντρες. Και οι αληθινοί άντρες το λιγότερο διαθέτουν κάποιο αμάξι και δεν ξερογλύφονται μέσα στα λεοφορεία χαζεύοντας τα όμορφα πόδια μου.
Αν θες να βρεθείς κοντά μου θα πρέπει πρώτα να βρείς το σθένος να παραδεχτείς ορισμένα πράγματα. Το οτι εισαι μ@λ@κας το απεδειξες αλλα πρέπει να το επισημοποιήσουμε κιόλας.
Στον σακο οπως προσεξες υπαρχει ενα hand lotion. Επίσης υπάρχει ενα παλιό μου χιλιοφορεμένο ζευγάρι μαυρων platforms. Τα θέλω να λαμπουν. Δεν θα χρησιμοποιησεις τίποτα αλλο απο την γλώσσα σου. Ειναι το μόνο σημείο που θα μπορέσει να βρεθει κοντά στο σώμα μου. Επισης Χρησιμοποιησε το hand lotion κατα την κρίση σου αλλά φρόντησε οταν τελειώσεις τα παπούτσια μου να εχουν παραμέινει στο αρχικό τους χρώμα και όχι λευκά χαχαχαχα...
Δεν με νοιαζει ποσες ώρες θα σου πάρει αλλα όταν θα τα ξαναδω δεν θέλω να υπάρχει πλεον το βρώμικο αποτύπωμα των υπέροχων ποδιών μου πάνω τους.
Στον σακο επίσης υπάρχει μια πινακίδα με εναν αριθμό. Αυτήν θέλω να μην την πειράξεις για την ωρα. Θα μάθεις αύριο ποιός είναι ο ρόλος της. Για την ωρα μείνε στον δικό σου ρόλο  
Όταν τελειώσεις με την εργασια σου χαχα θα πάρεις αύριο το λεωφορειο της γνωστής γραμμής ακριβώς στις 14:00 το μεσημέρι.
Θα με δείς μεσα. Μην διανοηθείς να μου μιλησεις.
Δεν συναναστρέφομαι με μαλάκες σαν και σένα. Μόλις με δεις να κατεβαίνω στην στάση μου κατέβα και εσυ απο την άλλη πόρτα στο βάθος και ακολουθησε με διατηρώντας απόσταση απο μένα τουλαχιστον 5 μέτρα.
Ξεκίνα λοιπόν άχρηστε και καλό βόλι χαχαχαχα"



Γύρισα την Σελίδα απο την πίσω πλευρα ψαχνοντας την συνέχεια του κειμένου σαν αδηφάγος βιβλιοφάγος. Ομως δεν υπήρχε τίποτα.


................................................. Συνεχίζεται....

 

Απάντηση: H Τελευταία Μέρα της Ελευθερίας μου

πολυ ωραια