H εκδίκηση σαν αποτέλεσμα του χωρισμού και της απώλειας

Το σκηνικό της εκδίκησης στήνεται, συνήθως, γύρω από μια ιστορία ερωτική η οποία κατέληξε σε προδοσία, σε απόρριψη και εγκατάλειψη.
Όταν βιώνουμε μια παρόμοια κατάσταση, πονάμε, θυμώνουμε και, συχνά, πλάθουμε στο μυαλό μας σενάρια και ιστορίες με περιεχόμενο πάντα το ίδιο: ότι ανταποδίδουμε τον πόνο που μας προκάλεσαν.

Η εκδικητικότητα είναι αρνητικό συναίσθημα.
Υποδηλώνει ότι εξακολουθούμε να είμαστε συναισθηματικά δεμένοι, ότι έχουμε μια μορφή εξάρτησης από τον άλλο. Ταυτόχρονα, είναι συναίσθημα ανακουφιστικό και γλυκό, καθώς μας δίνει την αίσθηση της δύναμης και του συναισθηματικού ελέγχου του άλλου, έστω κι αν κάτι τέτοιο είναι επιφανειακό. Για το λόγο αυτό, ως συναίσθημα μπορεί να δικαιολογηθεί. Σε καμία, όμως, περίπτωση η έμπρακτη απόδειξή του.

Μετά από ένα χωρισμό, χρειάζεται ψυχική ανασυγκρότηση. Είναι η μόνη λύση για να αφήσουμε τα άσχημα στοιχεία της σχέσης πίσω μας, για να κρατήσουμε τα θετικά και να προχωρήσουμε στον επόμενο κύκλο της ζωής μας.
Η ψυχική ανασυγκρότηση στηρίζεται στον ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό μας, στη συναισθηματική ωριμότητα και στην ενδοσκόπηση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναλύσουμε τα δικά μας λάθη και όχι τα λάθη και τη συμπεριφορά του πρώην συντρόφου μας.
Επίσης, δε θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να αναλάβουμε ευθύνες που δεν μας ανήκουν. Και αυτό γιατί αν επιδείξουμε αδυναμία να εκτιμήσουμε αντικειμενικά την κατάσταση, να μετριάσουμε τον πόνο και να αναμετρηθούμε με τις δικές μας πράξεις, τότε μπαίνουμε σε μία διαδικασία που νεκρώνει κάθε θετικό συναίσθημα που υπάρχει μέσα μας.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κανείς δεν είναι κτήμα μας και πως, επενδύοντας συναισθηματικά σε ένα πρόσωπο, υπάρχει περίπτωση να μην μας το ανταποδώσει.

Αν αρνούμαστε να αποδεχθούμε το χωρισμό, σημαίνει ότι η ζωή μας περιστρεφόταν γύρω από ένα άτομο και πως τα συναισθήματά μας ήταν εκείνα που μας έδιναν υπόσταση.

Επόμενο είναι, λοιπόν, η απώλειά του να μας μεταμορφώσει και να μας οδηγήσει ακόμη και στην απόφαση να αποδείξουμε ότι αξίζουμε πολύ περισσότερο απ' όσο νομίζει ο πρώην σύντροφός μας.
Το θέμα, όμως, δεν είναι να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας προς αυτή την κατεύθυνση, ούτε να ανταποδώσουμε τον πόνο, αλλά να βγούμε πιο δυνατοί μέσα από την εμπειρία του χωρισμού και της απώλειας.

 ​

Ε/εσείς έχετε νοιώσει ποτέ το συναίσθημα της εκδίκησης μετά από ένα χωρισμό?
Αν Ναι πως το βιώσατε οι ίδιοι?​

 

Πιστεύω ότι είναι ανθρώπινο να θες να εκδικηθείς κάποιον που πιστεύεις ότι σου χάλασε την ζωή, τα όνειρα.
Το ένιωσα πολύ έντονα όταν αναγκάστηκα να φύγω μετά από 17 χρόνια συμβίωσης.
Ήθελα να τον πατήσω κάτω, να τον λιώσω σαν σκουλήκι.
Ποιός ήταν αυτός που τόλμησε να μου χαλάσει την ζωή;;
Ήμουν μαθημένη, κακομαθημενη για άλλους, και πάντα είχα ότι ήθελα.
Τώρα τι έγινε;;;
Δεν το σκέφτηκα πολύ.
Όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να διαλέξω μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, απλά έφυγα μακριά.
Στην άλλη άκρη.
Άρχισα πάλι να φτιάχνω την ζωή μου και η εκδίκηση ήταν παρελθόν για μένα.
Μάθαινα πως κακοπερνούσε και αυτή για μένα ήταν η καλύτερη εκδίκηση.
Δεν ασχολήθηκα ξανά με τον τύπο, ούτε καν για τυπικά θέματα.
Τα άφησα όλα και έφυγα.
Τι κέρδισα;;;
Κέρδισα την ζωή που έχω και φυσικά τα παιδιά μου που με λατρεύουν  
όλα εδώ πληρώνονται και έχει ο καιρός γυρίσματα  

 

Απάντηση: H εκδίκηση σαν αποτέλεσμα του χωρισμού και της απώλειας

Ποτέ δεν αισθάνθηκα να θέλω να εκδικηθώ κάποιον .
Πιστεύω θα ήταν σαν να ήθελα να εκδικηθώ τον ίδιο μου τον εαυτό .
Ότι και να έγινε , όποια και να ήταν η κατάληξη ,
έχεις ζήσει με αυτόν τον άνθρωπο και τον έχεις αγαπήσει .
Σε όλες μου τις σχέσεις εκτός από μια ,
πάντα ένιωθα το τέλος … και έφευγα πρώτη ,
όχι από εγωισμό μην με αφήσει κλπ ,
αλλά δεν είμαι άνθρωπος που ‘’τραβάω τίποτα από τα μαλλιά’’.
Για μένα είναι όλα πολύ απλά .
θέλω , θέλεις , είμαστε μαζί όσο περνάμε καλά ,
όσο γεμίζουμε ο ένας τον άλλο , όσο καλύπτουμε ο ένας τον άλλο κλπ.
Αν κάτι τσακίσει το βλέπεις , το βιώνεις και πρέπει να φύγεις,
( εξάλλου άμα το γραμματόσημο λέει ο πατέρας μου , ξεκολλήσει ,
όσο και να το φτύνεις δεν κολλάει με τίποτα ξανά ,
απλά χάνεις το χρόνο σου
και τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για κάτι καλύτερο ),
σεβόμενη λοιπόν πρώτα τον εαυτό σου και μετά τον άλλο .
Κάποιες φορές αισθάνθηκα όχι τσαντίλα ,
θα έλεγα πιο σωστά απογοήτευση από κάποιες ‘’ πόρτες ‘’ που έχω φάει ,
αλλά μια και είμαι άνθρωπος που ‘’θρέφομαι’’ από το ενδιαφέρον
και από να με θέλει κάποιος πολύ ,
δεν ‘’ κολλάω ’’ όταν ο άλλος δεν θέλει να είναι μαζί μου .
Ποτέ δεν τον ενοχλώ ,δεν τον πιέζω και δεν επιμένω.
Tον σέβομαι και oσο και να τον θελω , απλά αποχωρώ διακριτικά .

Πολλές φορές μου λένε οι φίλες μου ...
‘’ μα είσαι τόσο αναίσθητη ? τίποτα δεν νιώθεις ? ‘’ ,
αλλά δεν είναι έτσι , δεν είναι θέμα αναισθησίας
και το πιο πιθανό είναι να ‘’ πεθαίνω ‘’ μέσα μου ,
αλλά είμαι κάθετη σε αυτό .
Ο κάθε ένας επιλέγει την ζωή του και ο άλλος πρέπει να το καταλαβαίνει αυτό .

 

Απάντηση: H εκδίκηση σαν αποτέλεσμα του χωρισμού και της απώλειας

oso kai na sou ekshghthike wraia..oso kai na ksereis oti exei dikio ..pali ..sthn akrh tou mualou "thelw na ton ponesw " "thelw na ton ekdhkithw" ..

όσο και να σου εξηγήθηκε ωραία... όσο και να ξέρεις ότι έχει δίκηο... πάλι... στην ακρη του μυαλού "θέλω να τον πονέσω" "θέλω να τον εκδικηθώ"

 

Re: Απάντηση: H εκδίκηση σαν αποτέλεσμα του χωρισμού και της απώλειας

όχι xanthi.
Απλά τον φτύνεις και κοιτάς μπροστά.
Το φτύσιμο είναι αυτό που τους πονάει πιο πολύ, είτε είχαν δίκιο, είτε είχαν άδικο  

 

Το φτύσιμο είναι αυτό που τους πονάει πιο πολύ, είτε είχαν δίκιο, είτε είχαν άδικο
ναι οταν εισαι 20 .... μετα τα 30 λες "αμαν τι ειναι τουτη μωρε .. φτηνα την γλιτωσα ..." .... οι καλες στιγμες ειναι αυτες που λειπουν αγαπητη ... οχι η εκδικηση και τα φτυσιματα .....

 

isnogood πάω για τα 44 και εξακολουθώ να έχω την ίδια άποψη  
Ξέρεις γιατί;;
Γιατί ξέρω τι θέλω στην ζωή μου και έχω ανεβάσει αρκετα τον πύχη μου.
Δεν κάνω πλέον συμβιβασμούς, είμαι αρκετα συνηδητοποιημένη  
Συμβιβασμούς κάνουν οι άνθρωποι που ποντάρουν να φτιάξουν την ζωή τους πάνω σε άλλους που τους χρησιμοποιούν για δεκανίκια.
Εγώ δεν χρειάζομαι δεκανίκια.
Συμβιβασμούς δεν κάνω γι αυτό αποχωρώ, δυο δρόμους παραπάνω αγάπη εγώ θα βρω  

 

Oι άνθρωποι, (γενικώς και όχι ειδικώς) άλλωτε πηγαίνουνε με το ένστικτο και άλλωτε με τη λογική. Δεν υπάρχει κάποιος που να πορεύεται μόνο με το ένα απο δαύτα και στο τέλος να τη βγάζει καθαρή. Ούτε, φυσικά, είμαι της άποψης που θέλει τον καθένα μας ευνουχισμένο από αρχέγονα ένστικτα (άγρια μεν, απαραίτητα) επιβίωσης. Ζήλεια, μίσος κ.λ.π. αρνητικά (έτσι τα ονομάσαμε) συναισθήματα που πηγάζουνε άφθονα μέσα από την ψυχή μας, κάθε μέρα και με τον καθένα που "αντιμετωπίζουμαι". Τα στόματα που μας καλούνε να αποβάλουμε ΕΝΤΕΛΩΣ βασικά (ακόμα και τα αρνητικά μέσα στο χαρακτήρα μας είναι βασικά) στοιχεία του εαυτού μας θέλουνε φίμωμα. Άλλους σκοπούς κρύβουνε (στο κώλο τους να υποθέσω?), συνήθως οι "Πούστηδες" και οι "Πουτάνες" (στην ψυχή) που μοιράζουνε λόγια ορθοφροσύνης σαν γαρούμφαλα από εδώ και από εκεί (κατάλληλα μεταμφιεσμένα στην περίσταση). Παθολογικές περιπτώσεις εξερούνται. Η εκδίκησης είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο...οι παλαιοί, αν μη τι άλλο, γνώριζαν από γαστριμαγία, μαγειρική και σερβίρισμα.

 

Απάντηση: H εκδίκηση σαν αποτέλεσμα του χωρισμού και της απώλειας

Τα πέντε στάδια διαχείρισης μιας κρίσης είναι:

1. Άρνηση (του γεγονότος)
2. Θυμός (μ' αυτόν-ην που το προκάλεσε)
3. Ενοχή
4. Κατάθλιψη
5. Αποδοχή

​

Αν δεχτούμε πως ένας χωρισμός είναι μια κρίση που διαταράσει το μικρόκοσμό μας τότε λογικά θα περάσουμε αυτές τις 5 φάσεις, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Υποθέτω πως η επιθυμία για εκδίκηση και ενδεχομένως μια πράξη εκδίκησης, είναι παράγουσα κατάσταση της φάσης του θυμού, στο μέτρο που ο "διαχειριστής" κρίσης βιώνει το θυμό.

 

dear lady,

γραφετε πολα και χανετε την ουσια, δοκιμαστε να ειστε ουσιαστικοτερη σε λιγοτερες γραμμες. οπως λεει και ο λαος μας τα πολλα λογια ειναι φτωχια

 

Απάντηση: H εκδίκηση σαν αποτέλεσμα του χωρισμού και της απώλειας

«Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται. Η αγάπη ου ζηλοί, ου περπερεύεται, ου φυσιούται ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακό…
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.»

Αυτή είναι η αγάπη κατά τον Απόστολο Παύλο. Δεν είναι ο έρωτας είναι η αγάπη…
Και όταν πάψουμε να αγαπάμε τότε πονάμε. Γιατί ζωή είναι πάνω απ όλα αγάπη…

Ναι έχω βιώσει το μίσος…Έχω μισήσει, αλλά και έχω δεχτεί το μίσος άλλων μετά από σχέσεις που τελείωσαν. Όπως τώρα, που μετά από 21 χρόνια γάμου ο πληγωμένος εγωισμός της την κάνει να παραλογίζεται….

Αλλά η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Αν κρατήσουμε τα καλά, αν συνεχίσουμε να αγαπάμε η ζωή θα συνεχίσει…Και θα είναι καλή…

Θα επανέλθω. Σε λίγο πετάω προς το...θυμό

 

Σε ποιά Lady κάνεις υποδείξεις εσύ απελπισμένε σκλάβε, που τολμάς να ζητάς Αφέντρα, ακόμα και μέσα απο το ψευδώνυμο σου?