Infamous couples

Η ωραία και το τέρας
Εκείνος είναι άσχημος, κακοσούλουπος, ημίτυφλος, αλλήθωρος, βρωμύλος, αλκοολικός, μανιώδης καπνιστής, συνειδητά πένης, καταθλιπτικός, πειραματίζεται τόσο με τις ουσίες όσο και με πλειάδα ουσιωδών και ανούσιων γυναικών. Ότι είναι αδύνατο να επιτύχει με την οικτρή του εμφάνιση, το πετυχαίνει με τις Λέξεις.
Εκείνη είναι μια γοητευτική γυναίκα μεγαλοαστικής καταγωγής, δυναμική, αμφιφυλόφιλη, φεμινίστρια, αυταρχική και υποταγμένη ταυτόχρονα, φαινομενικά ψυχρή μα κατ’ ουσίαν ευάλωτη.
Οι δυο τους χτίζουν μια αιρετική σχέση ζωής, το ερωτικό κομμάτι της οποίας περιλαμβάνει την πολυγαμία και την ανταλλαγή συντρόφων. Ούτε παντρεύονται μα ούτε και συζούν. Μιλούν μεταξύ τους στον πληθυντικό και δεν κρύβουν τίποτε ο ένας από τον άλλον, κρύβουν όμως πολλά από όλους τους άλλους. Πρόκειται για μια ισότιμη σχέση, παρά το γεγονός ότι εκείνος τη θεωρεί δημιούργημά του, βασισμένη στην εμπιστοσύνη και στην αποδοχή της αυτοδιάθεσης. Έχουν σφοδρό ενδιαφέρον για τα κοινά και παρεμβαίνουν παραπάνω από δραστικά στη δημόσια ζωή. Είναι άθεοι, είναι διανοούμενοι, είναι σνομπ, είναι αριστεροί, είναι παθιασμένοι. Ζουν τη ζωή σαν μυθιστόρημα, μέρη του οποίου συχνά γράφουν.

Η μεγαλοφυΐα και η μούσα της
Εκείνος είναι μεσογειακός. Μεγαλομανής, πάμπλουτος μα πάντα φιλοχρήματος, λάτρης της πολυτέλειας, εκκεντρικός νάρκισσος, αυτοαποκαλούμενος αναρχομοναρχιστής, απόβλητος από τον κύκλο του οποίου θεωρείται ίσως ο κυριότερος εκφραστής, υβριστής των θείων μα περιστασιακά πιστός, ένας προβοκάτορας της ίδιας του της ζωής.
Εκείνη είναι βόρεια. Δέκα χρόνια μεγαλύτερή του, εμφανισιακά άχρωμη αν όχι άσχημη, ήδη παντρεμένη και κάκιστη μητέρα, μια μέγαιρα θα έλεγε κανείς.
Όταν γνωρίζονται εκείνος ίσως είναι ακόμα παρθένος και τραυλίζει από το τρακ όταν της απευθύνει το λόγο. Εκείνη τον ακολουθεί και δεν χωρίζουν ποτέ. Εκείνος την απαθανατίζει περνώντας την στην Ιστορία, εκείνη διαχειρίζεται το πρακτικό κομμάτι της ζωής και του έργου του και τον σώζει –όσο κάτι τέτοιο μπορεί να έχει κάποιο νόημα- από την τρέλα.

Ο εύθραυστος και το τρομερό κορίτσι
Εκείνος είναι ευαίσθητος σωματικά και ψυχικά, φιλάσθενος, ολίγον αγοραφοβικός, με εκλεπτυσμένους τρόπους, ντελικάτος, σχεδόν «πορσελάνινος», ωστόσο πολύ αρεστός στις γυναίκες. Είναι το πρότυπο του ρομαντικού.
Εκείνη ντύνεται συνήθως με ανδρικά ρούχα προκειμένου να διακηρύξει τις φεμινιστικές της πεποιθήσεις – υιοθετεί μάλιστα και αντρικό ψευδώνυμο. Ασχολείται άλλωστε με την πολιτική, προωθώντας τις ριζοσπαστικές ιδέες της. Έχει εγκαταλείψει το σύζυγό της τον οποίο παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία παίρνοντας μαζί της τα δυο της παιδιά. Συνάπτει ερωτικές σχέσεις με σημαίνοντα πρόσωπα κυρίως από το χώρο της τέχνης, κυρίως αλλά όχι μόνο αρσενικά και γίνεται στόχος επικρίσεων για την έντονη σεξουαλικότητά της. Είναι τολμηρή, προκλητική, εκκεντρική και διεκδικεί πάντα αυτό που θέλει.
Όταν γνωρίζονται, εκείνος γοητεύεται από την κατά έξι χρόνια μεγαλύτερή του ανορθόδοξη γυναίκα, αλλά αρχικά δείχνει δυσφορία. Πολύ σύντομα όμως εκείνη τον περικυκλώνει και εμπλέκονται σε μια θυελλώδη σχέση. Εκείνη καπνίζει πούρα κι εκείνος βήχει ακατάσχετα. Εκείνος ασθενεί κι εκείνη τον περιθάλπει μετακομίζοντας μαζί του σε ένα μοναστήρι γεμάτο υγρασία...

Ο διεφθαρμένος και η μικρή
Εκείνος είναι βατραχομούρης με εβραϊκή μύτη και πεταχτά αυτιά, αλλοπρόσαλος, λάγνος, γόης, διεστραμμένος, μποέμ, χιουμορίστας, καυστικός, ανατρεπτικός, μηδενιστής, πολυπράγμων, εραστής (μεταξύ πολλών άλλων) του απόλυτου ινδάλματος του σεξ, της οποίας τα στήθη έχει το θράσος να σχολιάζει αρνητικά. Ένας περιθωριακός που πουλάει.
Εκείνη είναι μια ντροπαλή, γλυκιά, αθώα λολίτα με κοινωνικές ευαισθησίες, ένα σέξυ αγοροκόριτσο μεγαλωμένο με όλη την φανερή γοητεία της μπουρζουαζίας, πράγματι χαριτωμένο και κατ’ επίφασιν ανόητο.
Όταν γνωρίζονται, εκείνος την πηγαίνει πρώτα σε ένα club, μετά σε ένα μπαρ με τραβεστί για να καταλήξουν στο Hilton όπου εκείνος ξεραίνεται από το πολύ ποτό. Εκείνος είναι 40 κι εκείνη 22. Θα γίνει ο μέντοράς της. Καθώς εκείνος είναι λάτρης των λογοπαιγνίων, μετατρέπει μαζί της το immoral σε immortal μέσω ενός all times classic δημόσιου γυναικείου οργασμού, πολύ πριν ο Χάρυ γνωρίσει τη Σάλυ. Οι δυο τους είναι ο ορισμός του σκανδάλου. Η επόμενη επανάσταση, όπως λένε, θα είναι σεξουαλική.


Λοιπόν, ποιο από τα παραπάνω ζεύγη σας εξιτάρει; Με ποιους ταυτίζεστε και σε ποιους ρίχνετε το ανάθεμα; Και κυρίως, γιατί;
Ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη της σχέσης που επιλέξατε; Γράψτε αυτό που φαντάζεστε ότι θα γίνει, ή ακόμα καλύτερα, αυτό που θα επιθυμούσατε να γίνει. Just make a short story long.
Κι εγώ μετά θα σας πω τη μοίρα σας και το ριζικό σας.
Αυτό είναι ένα κουίζ υπό την αιγίδα του Cosmopolitan.

Σημείωση: όσοι εξ υμών διαπιστώσουν ομοιότητες με ιστορικά πρόσωπα και πράγματα, καλό θα ήταν να παρακολουθήσουν διακριτικά το παρόν νήμα δίχως να συμμετέχουν, ώσπου να τους κάνω σινιάλο.

 

Εδώ είμαστε.  
Πολύ ενδιαφέρων συνδυασμός, με διευρυμένες προοπτικές τόσο σε προσωπικό όσο και κοινωνικό επίπεδο!
Με εξιτάρει και ταυτίζομαι στα περισσότερα σημεία, γιατί αντιλαμβάνομαι ως εξαιρετικά γοητευτικό το γεγονός ότι, ενώ είναι αυτόνομοι, έχοντας εντελώς προσωπική ζωή ο καθένας τους, καταφέρνουν να σμίξουν αυτούς τους τόσο διαφορετικούς κόσμους σε έναν, διαμορφώνοντάς τον με τους δικούς τους μυστικούς κώδικες. Αν και είναι πολυγαμικοί, δεν χάνονται μες στην πολλή σύνάφεια...δεν κρύβουν τίποτε ο ένας από τον άλλον, κρύβουν όμως πολλά από όλους τους άλλους, χωρίς αυτό να σημαινει ότι εγκλωβίζονται στα ''εντός'' της σχέσης. Το σφοδρό ενδιαφέρον τους για τα κοινά με συναρπάζει, είναι παθιασμένος έρωτας που τους εμπνέει να καταποντίσουν συθέμελα ό,τι πολιτικά σαθρό και σάπιο και ταυτόχρονα να αποτυπώσουν τη ζωή σαν μυθιστόρημα, όχι φαντασιακά, αλλά ζώντας την μέχρι το μεδούλι. Η συνύπαρξη εσωστρέφειας με την εξωστρέφεια είναι πραγματικά μαγευτική σ' αυτή τη σχέση, ισορροπεί αρμονικά χωρίς φόβο, με γενναιότητα και πάθος.
Όσον αφορά στην εξέλιξη της σχέσης, θα επανέλθω αργότερα.

Αντιθέτως, ρίχνω το ''ανάθεμα'' στον ''διεφθαρμένο και τη μικρή''.
Η ανόητη σκανδαλώδης συμπεριφορά τούς καθιστά γελοιοδέστατους! Αποτυχημένοι ηθοποιοί μιας παράστασης ψυχαναγκασμού και επιδειξιομανίας. Επιπλέον, είναι και εντελώς γραφικοί εφόσον πιστεύουν ότι η σεξουαλική επανάσταση με το σοκάρισμα που προκαλεί, καθίσταται ικανή να σαρώσει και δομές.

 

Απάντηση: Infamous couples

Τον έχεις δει καλά, llazouli; Εντάξει, σιωπώ.
Πάντως κι ο δεύτερος, εντυπωσιακός, αν σκεφτείς πόθεν κορφολόγησε και ποιός έμεινε αμανάτι.

 

Re: Απάντηση: Infamous couples

Όπως κι αν τον δεις, ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος.

 

@Dolmance,
είστε σκανταλιάρης. Με εξωθείτε να σας αφιερώσω πονεμένα ποιήματα σαν απατημένος σύζυγος:

Dans mon chagrin, rien n’est en mouvement
J’attends, personne ne viendra
Ni de jour, ni de nuit
Ni jamais plus de ce qui fut moi-meme

Mes yeux se sont separes de tes yeux
Ils perdent leur confiance, ils perdent leur lumiere
Ma bouche s’est separee de ta bouche
Ma bouche s’est separee du plaisir
Et du sens de l’amour, et du sens de la vie
Mes mains se sont separees de tes mains
Mes mains laissent tout echapper
Mes pieds se sont separes de tes pieds
Ils n’avanceront plus, il n’y a plus de route
Ils ne connaitront plus mon poids, ni le repos

Il m’est donne de voir ma vie finir
Avec la tienne
Ma vie en ton pouvoir
Que j’ai crue infinie

Et l’avenir mon seul espoir c’est mon tombeau
Pareil au tien, cerne d’un monde indifferent
J’etais si pres de toi que j’ai froid pres des autres.

Σιλάνς, σι'λ βου πλε!

 

Απάντηση: Infamous couples

Αν είναι να συμβούν όσα διεκτραγωδείτε, αν η κατάληξη σας είναι ένας τάφος όμοιος με τον δικό μου, τότε σωπαίνω οριστικώς.
A propos, θα υπάρχει δίοδος επικοινωνίας, ανάμεσα στα Μαυσωλεία μας; Αν δεν έχει προβλεφθεί, να τα παραγγείλω μεζονέτες σε ενιαίο συγκρότημα αιώνιων κατοικιών; Έχω δει κάτι ανάλογο, με υπέροχες ταφόπλακες, στη Μύκονο.

 

Ας πούμε ότι με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό τα σενάριο, αν και τα εμφανισιακά στοιχεία που παραθέτεις δεν μου θυμίζουν απολύτως τίποτα, άσε που ψιλοαδιαφορώ κιόλας. Ξέρεις, οι πιο πολλές γυναίκες υποτακτικής ψυχολογίας αδιαφορούν για την εμφάνιση (ακόμη και την δική τους) και δίνουν περισσότερη σημασία στο θέμα Κυριαρχία / υποταγή και όχι στις ομορφιές και στα συναφή.

Ας πούμε όμως ότι στην ουσία του το σενάριό σου είναι αρκετά ενδιαφέρον για να το τεντώσω όσο με παίρνει. Αν μου το επιτρέπεις θα αλαλιάσω ελαφρώς. Ξεκινώ από την αρχή.

Ο Κ είχε βαρεθεί τις συνηθισμένες σχέσεις. Οι περισσότερες γυναίκες ήταν πλέον τόσο προβλέψιμες γι αυτόν, μπορούσε να τις χειριστεί συναισθηματικά τόσο εύκολα που δεν άξιζε καν τον κόπο. Ασχολούνταν μόνο με δύσκολες περιπτώσεις, οι οποίες ήταν ελάχιστες.

Στην αρχή η Ν του φάνηκε μια συνηθισμένη περίπτωση. Μία γυναίκα που είχε κάνει ότι μπορούσε για να καταστρέψει τη ζωή της αλλά δεν τα κατάφερε. Καλή πάστα, συνδύαζε έναν έμφυτο τσουλισμό με την καλύτερη δυνατή ανατροφή that money could buy. Αδίστακτη, άφοβη και ταυτόχρονα κρυφά πληγωμένη από ένα σωρό πράγματα που ως επί το πλείστον τα είχε κάνει στον εαυτό της, ή είχε αφήσει να της συμβούν. Ο Κ της τα είπε χύμα, με ειλικρίνεια, ίσως με κάποια επιτηδευμένη αδιαφορία, της είπε πόσο ανόητα φερόταν, πόσο έβλαπτε τον εαυτό της, ότι έπρεπε επιτέλους να πάρει τον έλεγχο της ζωής της στα χέρια της και να αφήσει κατά μέρος τις σχέσεις με τους λελέδες και ότι αυτός σίγουρα δεν ήταν διατεθειμένος να την πάει παραπέρα. «I am not the one,» της είπε. Και μετά, «ή ίσως και να είμαι.» Και έφυγε.

Η Ν όμως δεν μάσησε, ούτε στιγμή. Μία αλήθεια της έλεγε αυτός, δύο έπιανε αυτή. Μία αδυναμία της ξεφανέρωνε αυτός, δύο τούβρισκε αυτή. Είχε δίκιο φυσικά, σε ότι της έλεγε, αλλά κι αυτή είχε δίκιο. Η διαίσθησή της την καθοδηγούσε σωστά, ο Κ δεν ήταν ευτυχισμένος. Κι αυτός μόνος του είχε κάνει τα πάντα για να καταστρέψει τη ζωή του. Αναλωνόταν σε επιφανειακά πράγματα, αυτός, ένας τόσο βαθύς και εσωτερικός άνθρωπος. Η Ν στεναχωριόταν που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό. Ήταν τόσο πεισματάρης, δεν το παραδεχόταν. Κι έτσι έφυγε.

Αυτή συνέχισε την πορεία της, με τον ίδιο ψυχρό και ταυτόχρονα ευάλωτο τρόπο που ήξερε. «Είμαι σκληρή,» επαναλάμβανε στον εαυτό της και προχωρούσε. «Είμαι ψεύτρα» παραδεχόταν τις νύχτες όταν ξυπνούσε μόνη στο κρεβάτι της. Δεν του έγραψε όμως ποτέ. Δεν τον ενόχλησε, δεν κλάφτηκε, δεν σύρθηκε ποτέ. Οι σχέσεις δεν γίνονται με το ζόρι, το ήξερε αυτό. Πρέπει κάποιος ελεύθερα, από μόνος του, να ανοίξει την πόρτα και να σου πει, «έλα, έλα μέσα». Να πάρει το ρίσκο. Να πει, «εδώ είμαι, με βλέπεις;» Κι έτσι έγινε.

Η αλληλογραφία τους ξανάρχισε, από δική του πρωτοβουλία. Η Ν τον δέχτηκε πίσω με λαχτάρα, με ανείπωτη χαρά. Της έστελνε ποιήματα, της αφιέρωνε τραγούδια στο ραδιόφωνο, της έγραφε μικρά κειμενάκια, άλλοτε αισχρά, άλλοτε ερωτικά, άλλοτε τρυφερά. Κάποιες φορές της φερόταν φοβερά σκληρά. Απολάμβανε τον πόνο της, τις πληγωμένες αντιδράσεις της, τον τρόπο που έβρισκε το κουράγιο και ξεπερνούσε την συμπεριφορά του προς αυτήν, το γεγονός ότι η αγάπη της αντί να μετριάζεται γινόταν πιο βαθιά, πιο σίγουρη. Η Ν άρχισε να χειρίζεται τις ευαισθησίες της πιο καλά, να ελέγχει τα πάθη της, να είναι βέβαιη για την σχέση αυτή, που ήταν τόσο μυστηριώδης, τόσο έξω από τα δεδομένα. Δεν συναντιόντουσαν ποτέ, της είχε στείλει μόνο μία φωτογραφία του, που την φυλούσε ως κόρη οφθαλμού και δεν την έδειχνε ποτέ σε κανέναν.

Και ο Κ άρχισε να αλλάζει. Έγινε πιο εύθυμος, πιο ζεστός, πιο δοτικός. Ανοιγόταν όλο και περισσότερο. Παρά το γεγονός ότι παρέμενε μακριά της, την πλησίαζε με τους πιο απίστευτους τρόπους. Της έστελνε φίλους του, που αυτή καταλάβαινε ότι ήταν απεσταλμένοι του, ενστικτωδώς και από κάποιες νύξεις που έκαναν αυτοί, αναφορές στα γράμματα του Κ, σε κάποια ποιήματα, σε τραγούδια. Ω ήταν ολοφάνερο. Άλλες φορές έκανε έρωτα μαζί τους, άλλες φορές απλά μιλούσαν, έκαναν φιλικές σχέσεις, της έδιναν κρυφά μηνύματά του προς αυτήν, ένας της έφερε μια πολυσέλιδη ιστορία όπου ο Κ ανέλυε με κάθε λεπτομέρεια τι ήθελε από την σχέση τους. Οι φίλοι της και οι γνωστοί της την κορόιδευαν, της έλεγαν ότι είναι τρελή, ότι η σχέση δεν υφίσταται. Η Ν δεν άκουγε κανέναν τους. Ήξερε, είχε την δική της σιγουριά.

Κάποτε ο Κ την έστειλε σε έναν φίλο του για να την αναλάβει πλήρως. Η Ν πήγε. Έμεινε μαζί του έναν χρόνο. Ήταν πολύ σκληρός μαζί της και αυτό την ζόρισε πολύ αλλά τελικά κατάλαβε ότι άλλαζε ακόμη περισσότερο, ακόμη γρηγορότερα. Βγήκε από τον ναρκισσιστικό μαζοχισμό της, άρχισε ακόμα και να προσπαθεί να αποφύγει τον πόνο, ψυχικό και σωματικό. Αυτό όμως δεν μπορούσε να γίνει πια, δεν ήταν στο χέρι της. Ήθελε μόνο να ακολουθεί αυτόν που της είχε ορίσει, καλός ή κακός, αυτός ήταν. Και ακολουθούσε. Η τυφλή υπακοή έγινε υποταγή, οι τιμωρίες αχρείαστες, η Ν μαλάκωσε, σταμάτησε τις ανόητες συμπεριφορές, τα πείσματα και έσκυψε το κεφαλάκι. Ήταν πολύ πιο ωραία έτσι. Όταν της έδινε πόνο, έσφιγγε τα δόντια και τον δεχόταν. Όταν της έδινε απόλαυση, τον ευχαριστούσε γι αυτό. Βρήκε ένα είδος αξιοπρέπειας, έτσι καθώς ήταν σκυμμένη εκεί που έπρεπε, σε κανέναν άλλον δεν έσκυβε το κεφάλι.

Καμιά φορά του ζητούσε την άδεια για να κάνει έρωτα με αγνώστους που ψάρευε στα μπαρ. Της την έδινε, όχι πάντα, αλλά συνήθως της την έδινε. Μετά αυτή του διηγούνταν όλες τις λεπτομέρειες. Αυτός την άκουγε με προσοχή, ρουφούσε την γκαύλα της και ήταν ευτυχισμένος. Μια φορά την άφησε χωρίς άδεια για σεξ για τρεις μήνες. Κόντεψε να τρελαθεί αλλά υπάκουσε. Όταν της έστειλε κάποιον για να κάνει έρωτα, δώρο Χριστουγέννων, αυτός ήταν ένας νεαρός ομοφυλόφιλος με κρίκους περασμένους στους όρχεις και στις θηλές. Η Ν έκανε έρωτα μαζί του κλαίγοντας. Της είχε λείψει τόσο η ανθρώπινη επαφή, δέρμα πάνω σε δέρμα. Μετά έχωσε το χέρι της μέσα στον πρωκτό του και τον μαστίγωσε. Τον άφησε να χύσει πάνω στα πόδια της.

Όταν ήρθε η ώρα να συναντηθεί με τον Κ, η Ν ήταν πλέον έτοιμη να σταθεί στο ύψος του συντρόφου της. Ούτε πληθυντικοί ούτε σκλαβιές ούτε τίποτα. Κ και Ν, Ν και Κ, αυτό αρκούσε. Πράγματι, τον συνάντησε σε ένα μπαρ στην Αθήνα, του άγγιξε το χέρι με τα ακροδάχτυλά της και του είπε: «Καλώς ήρθες Κ.» Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον και η Ν του έσκασε ένα σκαμπίλι: «Αυτό είναι επειδή με γάνιασες.»

Ο Κ παρέμεινε ήρεμος και της είπε: «Το περίμενα αυτό. Οτιδήποτε άλλο θα με στεναχωρούσε.»

Οι δυο τους κάθησαν στη μπάρα και άρχισαν να συζητούν εφ όλης της ύλης πίνοντας ουίσκυ, όντας πότες και οι δύο. Κυρίως κατάστρωναν σχέδια πώς θα γαμίσουν όλους τους φίλους τους και γνωστούς τους με εντελώς διαστροφικό τρόπο, καθώς ο ένας θα παρακολουθούσε τον άλλον. Υπήρχε άφθονο υλικό στο περιβάλλον τους για χρόνια ολόκληρα. Επίσης συμφώνησαν ότι η μόνη επαφή που θα είχαν ποτέ ανάμεσά τους θα ήταν ότι αυτός θα της μαστίγωνε τις πατούσες, όποτε ήθελε. Και αυτή θα του έγλειφε τον κώλο, όποτε της το επέτρεπε. Ήταν η μόνη ασυμμετρία που θα υπήρχε στη σχέση τους. «Είναι μία μεταγλώσσα» της είπε. «Άσε τις μαλακίες» του είπε αυτή. «Δεν χρειαζόμαστε ορολογία για να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε.» Και ο Κ κούνησε το κεφάλι ικανοποιημένος, γιατί είχε κάνει τόσο καλή δουλειά επάνω της.

Τέλος, αποφάσισαν να συνεχίσουν να καταγράφουν τη σχέση τους, ο καθένας από την μεριά του και όταν έκριναν ότι ήρθε η ώρα να χωρίσουν θα προχωρούσαν στην έκδοση του βιβλίου με τίτλο «Το ταξίδι του Κ.» Πάνω στον τίτλο καυγάδισαν πάρα πολύ ώρα, αλλά επειδή η Ν τον αγαπούσε λίιιιγο περισσότερο από ότι ο Κ αυτήν, υποχώρησε στην επιθυμία του να το εκδώσουν ως «Το ταξίδι της Ν.»

Ο υπότιτλος θα ήταν «Δύο καθίκια ερωτεύονται».

ΤΕΛΟΣ

 

Περιέγραψα ήδη το ζευγάρι που με εξιτάρησε. Τώρα να πω και γιατί.

Η «αιρετική σχέση ζωής» είναι ότι πιο κοντινό σε κάποιο είδος ρομαντισμού που μπορώ ακόμα να ανακαλύψω μέσα μου. Οτιδήποτε άλλο θα με άφηνε μάλλον αδιάφορη. Δεν είμαι φιλοχρήματη και δεν μου λείπουν οι εμπειρίες. Έχω κάνει όσα ταξίδια ήθελα και γνώρισα όσους άντρες ήθελα. Επομένως, μόνο κάτι τόσο εξωπραγματικό θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου μέχρι να εδραιωθεί ένα είδος αφοσίωσης, σχεδόν όπως αυτή που αισθάνεται ένα ferret για τον ιδιοκτήτη του.

Και τώρα πάμε στο ανάθεμα.

Όταν ο Α γνώρισε την Α αυτός ήταν ήδη διάσημος, πλούσιος, περιζήτητος ζεν πρεμιέ στους κύκλους μίας αυτοαποκαλούμενης διανόησης. Ξεπέταγε το ένα μουνάκι μετά το άλλο, με εξαιρετική επιτυχία, χρησιμοποιώντας ότι είχε στην κατοχή του: χρήματα, φήμη και μια διαολεμένη ικανότητα να γοητεύει με την προβολή του δήθεν εύθραυστου ακίνδυνου άντρα. Δεν ήταν διόλου ακίνδυνος.

Είχε ήδη χρησιμοποιήσει και πετάξει σαν στυμένες λεμονόκουπες καναδυο χιλιάδες αθώες κορασίδες και αν και δεν πιστεύουμε πλέον ότι κανένας είναι αθώος ας προσποιηθούμε ότι αυτές ήταν τα θύματά του. Η τελευταία του κατάκτηση ήταν μία ψηλή νταρντάνα δικηγόρος, αθυρόστομη, δυναμική και εντελώς ψυχρή, δεν είχε φτάσει ποτέ σε οργασμό στη ζωή της. Η πιο έντονη στιγμή ανάμεσά τους ήταν όταν αυτή τον έβαζε κάτω, στη μέση του σαλονιού και τον κατουρούσε.

Σε αυτή τη φάση της ζωής του γνώρισε την μικρούλα Α. Ένα τρυφερό και γλυκό πλάσμα, σχεδόν άφυλο, χωρίς καμπύλες, με μικρά χεράκια και ποδαράκια. Ένας άγγελος. Έξυπνη, μορφωμένη, και ντροπαλή, αν και όχι άτολμη. Τον αγκάλιασε με όλη τη δύναμη της ψυχής της, έδωσε μια κλωτσιά στο κατεστημένο και παρά τις αντιρρήσεις της οικογενείας της μετακόμισε στο σπίτι του γερο-μπερμπάντη. Τώρα αυτή πλέον τον κατουρούσε.

Ο Α ήταν ανίκανος όμως να αγαπήσει. Ήταν αυτό που λέμε καμμένο χαρτί. Η μικρή ποντάρισε και έχασε. Έχασε την ψυχή της, σπατάλησε τη νιότη της, κομμάτιασε με τα ίδια της τα χέρια ότι ιερό και όσιο είχε μέσα της. Αυτός την καθοδηγούσε. Επειδή δεν πίστευε αυτός σε τίποτα την έβαλε κι αυτήν να αναιρέσει όλα της τα πιστεύω. Από την θρησκεία έως τον έρωτα, από την φιλία έως την σεξουαλικότητα. Όταν της ζήτησε να κάνουν κοπρολαγνεία η μικρή επαναστάτησε. Τον χαστούκισε και έφυγε, χωρίς να πάρει καν τα πράγματά της. Έμεινε μόνος.

Αυτή τον σκεφτόταν συχνά. Δάκρυζε, έκλαιγε. Άρχισε να τον παίρνει τηλέφωνο αλλά αυτός δεν το απαντούσε. Τα ξανάφτιαξε με την νταρντάνα και ήταν πολύ απασχολημένος με τις κοπρολαγνείες του, το καινούργιο του παιχνίδι. «Όλα είναι ένα παιχνίδι» έλεγε. Και το καλύτερο παιχνίδι γι αυτόν ήταν η απόγνωση της Α.

Κάποτε σήκωσε το τηλέφωνο και δέχτηκε να τη συναντήσει για μια τελευταία φορά. Την πήγε σε ένα μπαράκι για τραβεστί στην Πλάκα, επίτηδες, για να την κάνει να αισθανθεί άσχημα. Μόλις έφτασαν εκεί, η Α είδε ότι ήταν πολύ αγαπητός ανάμεσά τους και οι τραβεστί τον γνώριζαν με το μικρό του όνομα. Του ζήτησε να φύγουν από εκεί γιατί η κάθε μία που περνούσε του χάιδευε τον πούτσο και του ψιθύριζε γλυκόλογα στ’ αυτί. Έφυγαν μόνο αφού ο Α ήπιε ένα μπουκάλι ουίσκυ κι έγινε ντουντούκα. Μετά την πήγε στο Χίλτον, έκλεισε μια σουίτα και ανέβηκαν επάνω για να «της ρίξει έναν τελευταίον» όπως το έθεσε χαριτολογώντας. Εκεί όμως ξέρασε πάνω στο κουβερλί και μετά αποκοιμήθηκε μέσα στον εμετό του, ενώ η Α έκλαιγε κρατώντας το κεφάλι της στα χέρια της. Έφυγε μέσα στη νύχτα και δεν τον ξαναείδε ποτέ. Ο δε δημόσιος οργασμός της είναι ένας μύθος, δεν έγινε ποτέ τέτοιο πράγμα, γιατί η Α δεν θα μπορούσε ποτέ να χύσει δημοσίως, της ήταν αδύνατον αυτό. Ο Α πέθανε λίγο αργότερα και η Α παντρεύτηκε έναν υπουργό της επόμενης κυβέρνησης, ο οποίος, όπως αποκαλύφθηκε, ήτο και αυτός, δυστυχώς, κοπρολάγνος. 

Το ανάθεμα πάει γιατί ναι μεν η σχέση είναι αιρετική αλλά δεν είναι φωτεινή. Δεν έχει στοιχεία που να την ανυψώνουν, δεν είναι σχέση ζωής, διότι ο ένας εκ των δύο αδυνατεί να ανοίξει την πόρτα της ψυχής του, γιατί νομίζει ότι δεν έχει.

Άντε τώρα, for the kill. Πέσμου το ριζικό μου.

 

...Έτσι αξεχώριστοι όπως είχαν πια γίνει, δεν μπορούσες να σκεφτείς τον έναν δίχως ο νους σου να πάει στον άλλον, δεν γινόταν να παινέσεις τον σύζυγο χωρίς να εκθειάσεις την νύφη· οι έπαινοι του ενός αντανακλούσαν στο πρόσωπο του άλλου και μαζί με τον βασιλικό ποτίζονταν κι η γλάστρα. Είχαν φτάσει σʼ εκείνο το βαθύ δέσιμο που κάνει ένα αντρόγυνο όταν κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι να βλέπει και το ίδιο όνειρο, είχαν πετύχει την πλήρη ταύτιση που απαντάται συχνότερα στην τέχνη παρά στην αληθινή ζωή, είχαν μετατρέψει την κοινή ζωή τους σε έργο τέχνης.

Δάφνης και Χλόη. Ορφέας και Ευρυδίκη. Διδώ και Αινείας. Τρωίλος και Χρυσηίδα. Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Ερωτόκριτος και Αρετούσα. Τριστάνος και Ιζόλδη. Ρουσλάν και Λουντμίλα. Πόργκυ και Μπες. Τάσος και Γκόλφω. Πάντα μαζί, ποτέ χωριστά, με το «και» στη μέση να τους τραβά σαν μαγνήτης, να τους δένει σαν να ʽταν σιαμαίοι. Τα ονόματα ξεθωριάζουν, χάνουν την σημασία τους, την ατομικότητά τους· ότι απομένει είναι αυτό το «και», μια τόση δα μικροσκοπική λεξούλα σαν ορθωμένο πέος που σμίγει τʼ αρσενικό και το θηλυκό εις σάρκαν μίαν, ομφάλιος λώρος που τρέφει την ύπαρξη, τεράστια, στέρεα γέφυρα που ενώνει τις αντίπερα όχθες του ποταμού...

Ούτε ταύτιση ούτε ανάθεμα, αλλά να...μια μικρή ζήλια.

Υ.Γ.: Παρέλειψες όμως τον Ντιέγκο και την Φρίντα. Κακώς...

 

Ο διεφθαρμένος και η μικρή... μμμμ
Μούρλια μου ακούγεται...

Για τη Jewish style μύτη δεν ξέρω....