Kάτι από το παρελθόν

Η εκδίκηση μίας καρδιάς

Τα χρόνια που πέρασα, παραπάνω από την μισή ζωή μου, σε αυτό το υγρό, σκοτεινό, μουχλιασμένο κελί που βρίσκομαι τώρα και γράφω αυτό το γράμμα δεν αρκούν ούτε για να ξεπλύνουν το όνομα της ευγενικής καταγωγής μου ούτε για να εξαγνίσουν την βλοσυρή ψυχή μου και είμαι απολύτως σίγουρος γι’ αυτό, ακόμα και τώρα που διανύω την τελευταία βδομάδα της ποινής μου. Οι δικαστές μου ήταν επιεικείς μαζί μου αναλογιζόμενοι τον πρότερο έντιμο βίο μου και τον πότε άλλοτε ευπρεπισμό μου αλλιώς σε οποιαδήποτε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να οδηγηθώ στην κρεμάλα ή τουλάχιστον στην εξορία για τις ανήκουστες πράξεις μου. Στα 65 χρόνια μου με έναν εξασθενημένο οργανισμό και ένα μυαλό να ακροβατεί μεταξύ λογικής και παράνοιας προσπαθώ να καταγράψω το χρονικό εκείνης της εποχής που πλέον στα μάτια μου μοιάζει σαν την ζωή ενός θηρίου σε κάποια διαφορετική, άγνωστη χώρα.

Ονομάζομαι Ουίλλιαμ και δεν θα αναφέρω το επώνυμο μου ώστε να μην σπιλώσω αυτήν την λευκή σελίδα καθώς το όνομα μου μετά τις φρικιαστικές πράξεις μου έγινε συνώνυμο της μοχθηρίας και διαγράφτηκε από το πάνθεον των αριστοκρατικών ονομάτων της εποχής μου, εκεί που ο πατέρας μου με τόσο πάθος και δουλειά εγκαθίδρυσε. Στα 23 μου έχοντας αποφοιτήσει από την καλύτερη σχολή ιατρικής στην χώρα ακολουθούσα τον πατέρα μου στις ιατρικές του επισκέψεις στα βασιλικά ανάκτορα καθώς ήταν ο προσωπικός γιατρός της βασιλικής οικογένειας και εγώ ο διάδοχος του. Όντας νέος ακόμα, είχα τις πιο αξιοζήλευτες γνωριμίες και είχα αποκτήσει φήμη που πολλοί συνάδελφοι μου πιο αξιόλογοι από μένα θα χρειαζόντουσαν πολλές ζωές για να την γευτούν∙ σε όλες τις συναντήσεις, σε όλες τις εκδηλώσεις των ευγενών ήμουν παρών και σε μία από αυτές γνώρισα την Λιγεία, την μελλοντική μου γυναίκα.

Μπορεί μετά από όσα μου συνέβησαν η μνήμη μου να έχει ξεθωριάσει αλλά η στιγμή που πρωτοείδα την Λιγεία έχει μείνει χαραγμένη στο πλέον φτωχό μυαλό μου. Ήταν σε ένα χορό στο ανάκτορο και εξαρχής την διέκρινα ανάμεσα από τις υπόλοιπες δεσποινίδες, οι πλούσιες κόκκινες μπούκλες που έπεφταν στους γυμνούς ώμους της, τα πράσινα μελαγχολικά μάτια της, η χλωμή επιδερμίδα της, το ντροπαλό γεμάτο υποσχέσεις χαμόγελο της με αιχμαλώτισαν χωρίς να μπορέσω να αντισταθώ. Η αγαπημένη μου όμως εκτός από την ομορφιά των χερουβίμ μου επιφύλασσε και άλλες χαρές. Ω Λιγεία εκλεπτυσμένο πνεύμα! Μαζί της οδηγήθηκα σε πνευματικούς δρόμους, ενστερνίστηκα μυστικά που λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη τους και ακόμα λιγότεροι τολμούν να αντικρίσουν. Η δίκη μου πανεπιστημιακή μόρφωση αποδείχθηκε τόσο ισχνή όσο τα υπάρχοντα ενός φτωχού σε σχέση με αυτά του βασιλιά, η πνευματική της παιδεία, η μυστικιστικές γνώσεις της, ο πολυειδής χαρακτήρας της, χάρη στην αβρότητα της ομιλίας της έπαιρναν τη μορφή μίας θεϊκής μελωδίας που μπορούσε να σαγηνεύσει και να υπνωτίσει και τα πιο καλλιεργημένα πνεύματα. Παντρευτήκαμε σε πολύ σύντομο διάστημα και μείναμε σε ένα σπίτι λίγα μίλια έξω από την πόλη, στην επαρχία Κ…., που όσοι έχουν επισκεφτεί αυτό τον τόπο η ανάμνηση του στοιχειώνει τα όνειρα τους με μενεξεδένια δεσμά. Σε αυτόν το επίγειο παράδεισο μοιράστηκα την ζωή μου με την πολυλατρεμένη μου και κάθε στιγμή μαζί της ήταν χιλιάδες χρόνια ευτυχίας και μακαριότητας πού όμως μετά από λίγο καιρό δεν στάθηκαν ικανά να καταπραΰνουν τα δικά μου τερατώδη πάθη και να γιατρέψουν την σκοτεινή ψυχή μου, έτσι μετά από λίγο καιρό έπεσα με μανία στις απάνθρωπες συνήθειες που είχα πριν γνωρίσω την Λιγεία. Ω ανεξιχνίαστα βάθη της ψυχής τι απόκοσμες μορφές φιλοξενείται!

Εκείνο το καταραμένο βράδυ, βρίσκοντας σαν δικαιολογία μία ιατρική επίσκεψη στην πόλη υπνωτισμένος κατευθύνθηκα προς τον στάβλο που είχα κρυμμένο το βαλιτσάκι με τα σατανικά μου σύνεργα και κάτω από την πανσέληνο με την βροχή να μαστιγώνει το πρόσωπο μου έτρεχα μανιασμένος με την αμαξά μου μέσα στο πυκνό σκοτάδι στο απόκρημνο δρόμο που οδηγούσε στην πόλη, στο καταγώγιο της Μαρίας. Η σκοτεινή φιγούρα μου στο κατώφλι της πόρτας της χαροποίησε την ερωμένη μου που ικετικά με κοίταζε με τα βαριά μάτια της να της δώσω το αντάλλαγμα για την ηδονή που θα μου πρόσφερε. Έβγαλα από την τσέπη μου το φιαλίδιο με το βάμμα οπίου και το ακούμπησα πάνω στο τραπεζάκι. Στην λιγοστή ώρα που χρειάστηκα να γδυθώ αυτή είχε πιει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που δεν μπορώ να βεβαιώσω πόσες σταγόνες από το βάμμα είχε ρίξει μέσα.

Γδύθηκε και την έδεσα στους μπρούτζινους κρίκους που κρεμόντουσαν στον έναν τοίχο. Το μαστίγιο που πριν λίγη χτυπούσε την σάρκα των αλόγων τώρα σφύριζε μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο και χαράκωνε την πλάτη της ερωμένης μου δημιουργώντας βαθιές ουλές που έσταζαν αίμα ενώ το δικό μου αίμα κόχλαζε μέσα στις φλέβες μου. Δε θυμάμαι πόση ώρα βασάνιζα ανελέητα την Μαρία αλλά άμα κρίνω από την εικόνα του καταχαρακωμένου κορμιού της, οποιαδήποτε άλλη που δεν ήταν υπό την δράση του οπίου που αμβλύνει την αίσθηση του πόνου θα είχε χάσει τις αισθήσεις της. Εξουθενωμένη την απελευθέρωσα από τα δεσμά της και την μετέφερα στο κρεβάτι. Όση ώρα προσπαθούσε να επιβάλει έναν κανονικό ρυθμό στην αναπνοή της εγώ προσεχτικά φόρεσα τις αιχμηρές μεταλλικές δακτυλήθρες μου. Με τα δύο μου χέρια έπιασα τα γόνατα της με τις άκρες των μεταλλικών μου νυχιών να βυθίζονται στην σάρκα της, της άνοιξα τα πόδια και μπήκα μέσα της. Στην διάρκεια αυτού του ματωμένου έρωτα κάθε άγγιγμα μου, κάθε χάδι των χεριών μου από τα πέλματα της μέχρι το πρόσωπο της ήταν μία νέα βαθιά πληγή στο σώμα της. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου, η καρδιά μου χτύπαγε διαβολεμένα και μέσα στην παραζάλη μου άκουγα της γοερές παρακλήσεις της για να σταματήσω σαν ηχητικά κύματα που τέντωναν τα νεύρα μου και μου προκαλούσαν αβάσταχτο πόνο. Χαμένος στην πιο νοσηρή παραίσθηση με οργή της έκλεισα το στόμα της με το ένα χέρι μου και τα ακροδάχτυλα μου βυθιστήκαν στο μάγουλο της με τόσο μένος που τα μεταλλικά νύχια μου διαπέρασαν την σάρκα της και ο στριγκός ήχος της πρόσκρουσης τους με τα δόντια της με βασάνισε προκαλώντας το μεγαλύτερο μίσος μου, τόσο ώστε να μπήξω το άλλο μου χέρι στο αριστερό της στήθος, φτάνοντας μέχρι την καρδιά της και καθώς με ανακούφιση την τραβούσα έξω από τα σωθικά της με δύναμη, κοίταξα το πρόσωπο της και ω Θεέ μου το θυμάμαι και τρέμω, είδα το πρόσωπο της αγαπημένης μου Λιγείας που στα καταπράσινα μάτια της καθρεφτιζόταν ο απόλυτος πόνος μαζί με μία σκληρή απορία.


Δε θυμάμαι ξεκάθαρα τι συνέβη μετά, σκόρπιες εικόνες ενός σώματος να χτυπιέται, μία καρδιά στο χέρι μου να στάζει αίμα.. Λιποθύμησα. Όταν συνήλθα και αντίκρισα το φρικτό θέαμα που εγώ ο ίδιος προκάλεσα, αναρρίγησα, κρύος ιδρώτας με έλουσε και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου ενώ πανικός και φόβος διαδέχτηκαν τα πρώτα μου συναισθήματα. Καταρρακωμένος κάθισα δίπλα από το ματωμένο κρεβάτι σε εμβρυική στάση χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά πόση ώρα. Σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα πήρα τα εργαλεία μου και το όπιο και κατευθύνθηκα με την αμαξά μου προς το σπίτι μου.

Όση ώρα έτρεχα μανιασμένος ήμουν ανίκανος να σκεφτώ οτιδήποτε, το μυαλό μου είχε αδειάσει, σποραδικά ερχόντουσαν στο μυαλό μου εικόνες από το δωμάτιο της Μαρίας που με έκαναν να χτυπάω τα άλογα πιο δυνατά νομίζοντας ότι έτσι θα μπορούσα να τις διώξω. Το μούδιασμα της σκέψης μου διακόπηκε όταν αντίκρισα την αυλή του σπιτιού μου που είχε κατακλιστεί από άμαξες τις αστυνομίας και αστυνόμους. Ήταν πολύ αργά για να το σκάσω, με είχαν αντιληφθεί. Κάποιος περαστικός θα άκουσε τις κραυγές τις Μαρίας, θα με είδε, κάποιος γνωστός θα αναγνώρισε την αμαξά μου στην πόλη ή θα με είδε όταν έβγαινα από το σπίτι της και θα κάλεσε την αστυνομία και αυτοί οδηγηθήκαν σε εμένα σκέφτηκα. Πως μπορεί να ήμουν τόσο ηλίθιος;

Πλησιάζοντας στην αυλή τα πόδια μου τρέμανε, η καρδιά χτύπαγε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα ακουστεί. Κατέβηκα από την άμαξα και δεν είπα τίποτα. Τα αγαθά βλέμματα των αστυνομικών, οι παρεκκλίσεις τους να μην μπω στο σπίτι μου, κίνησαν τις υποψίες μου. Με γοργό βήμα κατευθύνθηκα προς την κρεβατοκάμαρα, μπαίνοντας μέσα αντίκρισα αυτό που φοβόμουν, το σώμα της πολυαγαπημένης μου Λιγείας να κείτεται γυμνό, νεκρό με μία τρύπα στο αριστερό της στήθος στο ματωμένο κρεβάτι, μία καρδιά πεταμένη στο πάτωμα και τους επιθεωρητές της αστυνομίας τριγύρω. Λιποθύμησα πάλι. Όταν συνήλθα βρισκόμουν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου με συγγενείς και φίλους να προσπαθούν να με παρηγορήσουν καθώς εγώ κοιτούσα στο κενό. Οι επιθεωρητές που με επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο το μονό που μου είπαν ήταν ότι ο δολοφόνος της γυναίκας μου δεν έχει βρεθεί και ότι οι έρευνες συνεχίζονται. Σε λιγότερο από ένα μήνα μετά από αυτήν την αποτρόπαια πράξη μου παραδόθηκα στις αρχές και τους εξιστόρησα τι είχα κάνει, καθώς κάθε βράδυ στα όνειρα μου το πρόσωπο της πολυαγαπημένης μου γυναίκας με επισκεπτόταν, με τα μάτια της να έχουν εκείνη την βασανιστική έκφραση του απόλυτου πόνου και της σκληρής απορίας που είχα δει τότε στο θύμα μου και με έκαναν να ξυπνώ μέσα σε ανείπωτη φρίκη.

ΤΕΛΟΣ

 

Ω...πολύ καλογραμμένο. Θυμίζει πολύ Edgar Allan Poe.

Μου άρεσε ιδιαίτερα η περιγραφή των συναισθημάτων του σαδιστή. Πάντα ήμουν περίεργη.

Φαίνεται όμως αυτουνού τα φρένα δεν δούλευαν. Κακό αυτό, πολύ κακό...

 

ομορφο..με μια ομορφια άλλου αιώνα..

 

Σκόρπιες σκέψεις

Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τον χώρο του bdsm ως ένα εναλλακτικό τρόπο υπαρξιακής αναζήτησης εξαιτίας της αποδυναμωμένης ως νεκρής επιθυμίας των περισσοτέρων για κάτι τέτοιο. Ο προβληματισμός πάνω στα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν μέσα στον καθένα σας σε μια bdsm εμπειρία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μίας διαφορετικής θεώρησης της καύλας και ταυτόχρονα η λύδια λίθος της πραγματικής διάστασης του bdsm. H μειωμένη –μην πω μηδαμινή – διάθεση για εσωτερική διαδρομή προερχόμενη από την εμπειρία του bdsm είναι το παιδί μίας στείρας φιλοσοφικά και κυρίως πνευματικά τακτικής, απογυμνωμένης από την ικανότητα διαυγής αντίληψης πέρα των υποσυνειδήτων προκαταλήψεων, των ενστίκτων Κυριαρχίας/υποδούλωσης , βιαιότητας / πόνου, ως φορείς ψυχολογικής γνώσης του ζώου ανθρώπου και όχι το αποτέλεσμα μίας αφομοιωτικής ή συντηρητικής, ως προς καθετί ξένο, κοινωνίας. Με άλλα λόγια: η αδιαφορία για μία βαθυστόχαστη διάσταση του bdsm είναι το μεταδημιούργημα της νωθρότητας των μελών για οποιαδήποτε πνευματική εμπειρία, η ευθύνη δε βαραίνει την κοινωνία.

Αν νομίζετε ότι μια υπαρξιακή αντιμετώπιση του θέματος ανήκει στην σφαίρα της θεωρίας με τις εκδηλωμένες μορφές της να έχουν κυρίως ρόλο εξωραϊσμού και για τους ψυχικά άρρωστους, εξιλέωσης της κατάστασης, τότε η παραδοξότητα του μοτίβου «πονάω αλλά μου αρέσει» είναι το όπλο εκείνης της κατηγορία των ανθρώπων που δε διαφοροποιούνται ουσιαστικά από εσάς παρά στο ότι εσείς είστε τα θύματα της πληβείας κριτικής αυτής της κατηγορίας που στο πρόσωπο σας βρίσκει την αυτοεπιβεβαίωση, δηλαδή την εκ των έξω, μέσω συγκρίσεων, ισορροπία στην ψυχική πλάστιγγα, η ευθύνη δε βαραίνει την κατηγορία.

Αντιλαμβανόμενος ο,τι λέω σαν αμπελοφιλοσοφία και ενστερνιζόμενος τις bdsm τακτικές ως τις ερωτικές μου εκφράσεις αφήνω όλο το περιθώριο ώστε να εμπνεύσω αποτροπιασμό αντί σεβασμό, αφού για κάθε έξυπνο άνθρωπο μία ιδεολογία ακόμα και αντίθετη σε αυτόν αλλά με θεμέλια βυθισμένα σε σκέψεις και συναισθηματικές εκφράσεις μπορεί να εμπνεύσει ακόμα και δέος. Η, για μερικούς, αντιφατική ιδέα της ομαδοποίησης ατόμων που ασχολούνται με το bdsm και εκείνων που κατηγορούν το bdsm έγκειται στην καθαρά επιφανειακή αντιμετώπιση του bdsm και από τους δύο, αυτοί που το κατακρίνουν είναι εγκλωβισμένοι στον χρόνιο κακόβουλο χαρακτηρισμό των ενστίκτων ως τροχοπέδη για την εξέλιξη του ζώου ανθρώπου ενώ οι άλλοι στην γλυκιά αίσθηση της αντίδρασης, της διαφορετικότητας που τους καλύπτει με μυστήριο και τους ντύνει με κενότητα. Η τύφλωση αυτών των δύο συναντιέται μεγαλοπρεπώς έξω από μια βιτρίνα του attica όπου δεσπόζει μία κούκλα fetishοντυμένη με ένα καμτσίκι στο χέρι, και οι μεν να σκέφτονται περί ανωμαλίας και οι δεν ότι γίνονται βήματα απελευθέρωσης. Αυτές οι δύο σκέψεις μέσα στην επιφανειακότατα τους θα μπορούσαν να πάνε αλα μπρατσέτα για καφέ σαν τις καλύτερες φιλενάδες καθώς όταν οι σκέψεις απελευθερώνονται στα μάτια μερικών αποκτούν αυτονομία από τους κουτοπόνηρους ανειλικρινείς μηχανισμούς των σκεπτόμενων που σε αυτήν την περίπτωση άνετα θα ερχόντουσαν σε αντιπαράθεση.

Έχοντας σκιαγραφήσει στο ελάχιστο τον πιο ενδιαφέρον τύπο από τους κοινούς bdsm stylers (για άτομα trendy, αγάμητα, δε μπορώ να πω κάτι) βλέπω ότι μοιάζω σε αυτόν ως προς ένα τουλάχιστον στοιχείο, αυτό της ευκολίας. Ναι γιατί μπορεί κάτι να λέω αλλά άμα βρω μια όμορφη υποτακτική άκρως αντίθετη με τις δικές μου πεποιθήσεις περί του θεωρητικού υποβάθρου του bdsm τότε μάλλον δε θα λέω τίποτα αφού το session μπορεί να είναι κοντά. Εξάλλου γιατί να με ενδιαφέρουν οι αντιλήψεις της άλλης; Και γιατί να πρέπει να κατανοήσει τον δικό μου τρόπο σκέψης για να φτάσουμε στο βίωμα σαδομαζοχιστικών καταστάσεων; Σιγά τα αβγά…Μεγαλύτερη αξία έχει ένα ασπρο κολάρακι να γίνεται κόκκινο στα δικά μου χέρια και μέχρι εκεί, κατεβάστε τους διακόπτες του μυαλού μου παρά από την ανάμνηση και εξιχνίαση μια διαφορετικότητας την ανθρώπινης ύπαρξης βουτηγμένης μέσα σε απαγορευμένα ένστικτα εκείνα που πάντα ήταν η απόλυτη ηδονή των μεγάλων ανδρών, της εξουσίας και της βιαιότητας κοντολογίς της θέλησης για δύναμη ως η εξόφληση του χρέους απέναντι στην ίδια την φύση που μας προίκισε με αυτό και που τόσες λανθάνουσες μορφές έχει πάρει στην αποτυχημένη πορεία αφανισμού του μέσω του εκπολιτισμού του, ως το ψυχοτρόπο βίωμα της εξελικτικής μας πορείας που στα στάδια της φυτρώνουν τα άνθη της αυτογνωσίας όχι σαν μονάδες αλλά σαν είδος με γόνιμη γη τις ζωώδης μορφές μας, ως την αποδοχή, τον αγώνα και εν τέλει την επικράτηση πάνω στην σκληρότητα με μέσον την ίδια την σκληρότητα και συνεπώς ως τον θρίαμβο μας και την μεθυστική γεύση της σκληρότητας/εξουσίας, ως την απόλυτη μορφή του έρωτα προς μία γυναίκα που είναι συνοδοιπόρος και θεμελιώδης αρχή στην πραγμάτωση αυτού του ταξιδιού και μπορεί να το αντιληφθεί. Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Μπορεί κάτι τέτοιο να σε κάνει να δεις αλλιώς, να κρίνεις αλλιώς, να συμπεριφερθείς αλλιώς; Μπορεί.

Συγχωρήστε με για την γραφικότητα μου…είναι περασμένη η ώρα

 

Έτσι ακριβώς.

 

παρα πολυ ωραιο!!!

 

ο 1848 ένας μεγάλος άνθρωπος στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τα μοχθηρά του συγγράμματα διατύπωσε μια ξεχασμένη αλήθεια : «Υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, λέει, μια μυστηριώδης δύναμη […], χωρίς αυτήν την ανώνυμη δύναμη, χωρίς αυτήν την αρχέγονη ροπή, ένα πλήθος από τις ανθρώπινες πράξεις θα έμεναν ανεξήγητες και ακατανόητες.[…] Αυτή η πρωτόγονη και ανεξέλεγκτη δύναμη ονομάζεται φυσική Διαστροφή».
159 περίπου χρόνια μετά, εκδηλώνω την δική μου διαστροφή ταλανίζοντας όσους από σας διαβάζουν αυτό το κείμενο, μεταφέροντας στο χαρτί κάποιες σκέψεις μου σχετικά με την προαναφερθείσα άποψη.
Από την γέννηση του είδους μας όπως το ξέρουμε σήμερα ή διαφορετικά όπως γλαφυρά το θέτει η θεολογία, από την εποχή της χαμένης αθωότητας ή του χαμένου παραδείσου, ένα θεμέλιο της ανάπτυξης μας αποτέλεσε η βαναυσότητα, ο εξευτελισμός, η κυριαρχία ή αλλιώς η θέληση για δύναμη μέχρι της εξύψωσης μας στην παντοδυναμία του Θεού με απτή και εξελισσόμενη απόδειξη αυτής της βαρύγδουπης θέσης μου, την ανθρώπινη ιστορία. Ανθρώπινες σάρκες και ψυχές κατακρεουργήθηκαν για την ανάκτηση εξουσίας από μια ομάδα ανθρώπων εις βάρος κάποιας άλλης στο όνομα την επιβίωσης της επικρατούσας ομάδας. Άνθρωποι χρησιμοποίησαν, πούλησαν, βασάνισαν, εξευτέλισαν, βίασαν, σφετερίστηκαν σωματικά και ψυχικά ανθρώπους για την εξυπηρέτηση των σκοπών τους και πάλι στο όνομα της επιβίωσης καθώς οι εκάστοτε συνθήκες θέτουν τις απαιτήσεις της κοινωνίας και συνεπώς τις δυσκολίες για την καταξίωση του ατόμου μέσα σε ένα σύνολο. Χιλιάδες χρόνια χιλιάδες σκηνές της ίδιας παράστασης και αυτή η υπάνθρωπη συμπεριφορά πήρε την θέση της στα πλασμίδια του γενετικού μας κώδικα που επιτυχώς μεταφράστηκε στις αντίστοιχες νευροεγκεφαλικές συνάψεις, εκατομμύρια διαφορετικές όσα εκατομμύρια ανθρώπινα όντα αναπνέουμε σε αυτόν τον δύσμοιρο πλανήτη. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διατήρησε επέκτεινε και προσάρμοσε αυτήν την γεννητική μετάλλαξης του παρελθόντος ως και τις 5: 32 το ξημέρωμα που γράφω αυτό το φιλολογικό έκτρωμα καθιερώνοντας την έκφρασή της (της μετάλλαξης ντε) ως την αναγκαία ικανότητα κάθε καλά υποσχόμενου για επιτυχία ανθρώπου. Με άλλα λόγια, αυτό που έγινε από τον ανθρώπινο οργανισμό ήταν η αφομοίωση της σαδιστικής συμπεριφοράς (εκδηλωμένη σε διάφορες μορφές) και η καθίδρυση της ως ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης (όπως αυτό του φόβου ή ίσως της πίστης) με επακόλουθη και αναπόφευκτη συνέπεια την ανάλογη διαδικασία για τον μαζοχισμό.
Σήμερα, αυτό το βδελυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης στις διαπροσωπικές σχέσεις των περισσοτέρων εκδηλώνεται με πιο εκλεπτυσμένους τρόπους καθώς ο σεβασμός σε υπάρχουσες αξίες ή η κατακραυγή της κοινωνίας δεν επιτρέπει την απροκάλυπτη εκμετάλλευση. Πόσοι «φυσιολογικοί» άνθρωποι δεν ξεμπροστιάζουν και ταλαιπωρούν τους υφισταμένους τους στην εργασία για την δική τους ανέλιξη; Πόσοι «φυσιολογικοί» άνθρωποι δεν μειώνουν τους φίλους τους για την προβολή του εγώ τους; Πόσοι «φυσιολογικοί» άνθρωποι δεν εξαπατούν τον σύντροφο τους για την εκδήλωση του εγωισμού τους; Πόσοι «φυσιολογικοί» γονείς δε χτυπούνε τα παιδιά τους για συμμόρφωση; Κάτω από αυτό το πρίσμα μήπως ο ερωτικός σαδομαζοχισμός (εννοώντας γενικότερα το χώρο του BDSM) δεν αποτελεί την πιο υγιείς, την πιο ανθρώπινη εκδήλωση αυτής της φυσικής Διαστροφής που ανέφερε ο άνθρωπος του 1848 που πέθανε μέσα σε ντελίριο, αφού απαιτεί την συναίνεση και των δύο;

 

όμορφη γραφή...πολύ ιδιαίτερη....

 

+100

που είναι ο Χάινριχ να το δει αυτό ;;

 

Αν υπάρχει κάποιος σχετικός να με διορθώσει αλλά νομίζω ότι τα πρώτα σημάδια της αναγκαιότητας προσαρμογής ενός είδους σε νέες συνθήκες χαρακτηρίζονται ως ανωμαλία που εμφανίζει το είδος, καθώς έτσι εκλαμβάνεται εφόσον οτιδήποτε διαφορετικό αφορά την μειοψηφία και συγκρίνεται με κάτι πάγιο που ορίζει το ομαλό. Ό,τι χαρακτηρίζεται ανώμαλο τώρα, στο μέλλον θα είναι ο κανόνας που οι εξαιρέσεις του όχι απλά θα τον επιβεβαιώνουν αλλά θα του δείχνουν τον δρόμο της αποδυνάμωσης του μέχρι να κυριαρχήσει κάτι νέο… and this circle “never” ends.

Πιστεύω ότι σε καμία περίπτωση ο παραπάνω ορισμός που μου κατέβηκε στο κεφάλι δε μπορεί να έχει ισχύ όταν αναφερόμαστε σε κοινωνικά σύνολα (όπως και εκείνος που ανοίγει αυτό το νήμα) άλλα τον παραθέτω εδώ γιατί πιστεύω υπογραμμίζει κάτι σημαντικό: την ρευστότητα αυτής της έννοιας που εμφανίζεται και στην κοινωνία, κατ’ εμέ μέσω του παραλληλισμού κοινωνίας/οργανισμού, με τον πρώτο φορέα να συμπεριφέρεται χονδροειδέστερα και σε αντιληπτούς χρόνους σε αντίθεση με την φύση. Επιπλέον γεννά το ερώτημα αν στην φύση η ανωμαλία εξυπηρετεί το είδος για επιβίωση, στην κοινωνία τι εξυπηρετεί ; (αναφέρομαι στον χαρακτηριστικό όρο ανωμαλία και όχι στις πράξεις καθαυτές που χαρακτηρίζονται ανώμαλες!) και τέλος ότι η ποσότητα (ή η μάζα διαφορετικά) θέτει τους όρους.

Για παράδειγμα πάρτε την παρθενιά της γυναίκας που πριν κάποιες δεκαετίες (πολύ λέω) χαρακτηριζόταν ως αρετή, ως ηθικό και συνεπώς ως το πρέπον και αναπόφευκτα ως φυσιολογικό από το κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνία αποζητούσε από το γυναικείο φύλο να επιδεικνύει στην καλύτερη περίπτωση και να νιώθει στην χειρότερη αποτροπιασμό, για κάτι που αφενός δε καταλάβαινε αφού ερχόταν σε αντίθεση με τις φυσικές ροπές της, αφετέρου έπρεπε να εκθειάσει ένα καταπιεστικό για χρόνια σκηνικό μέσα σε ένα βράδυ ντυνοντάς το ως δώρο που την χαρακτήριζε ως αξιόλογη, για έναν αποδέκτη που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν γνώριζε, παίρνοντας ως αντάλλαγμα για τις θυσίες της ή για μένα για αυτή την φυσική παραβατικότητα της, από την μία πλευρά τον, αν είναι δυνατόν, εφησυχασμό του πλήθους στην θέα του λευκού σεντονιού με την κόκκινη στάμπα και από την άλλη έναν άντρα που και αυτός ο άμοιρος αδυνατώντας να καταλάβει την σημασία της παρθενίας ξέχναγε να δείξει τον ανάλογο σεβασμό σε βάθος χρόνου, που επιφανειακά επιδείκνυε η κοινωνία. Πόση αρνητική ενέργεια δεν συσωρευτικέ στο γυναικείο φύλο που αποστομωμένο κατάρρεε ψυχικά μπροστά σε αυτόν τον παραλογισμό που κάποτε χαρακτηριζόταν ως φυσιολογικό και σήμερα για κάθε σκεπτόμενο άτομο θεωρείται αναχρονιστικό καθώς άλλα στοιχεία καθορίζουν την αξία της προσωπικότητας μίας γυναίκας σήμερα- ένα ωραίο στήθος και κώλο άλα monica Belutsi για παράδειγμα .

Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα όπως αυτό των ομοφυλοφίλων, της εργατικότητας κ.τ.λ. που υποδεικνύουν την μετάβαση μίας έννοιας από το φυσιολογικό στο ανώμαλο και αντίστροφα.
Δε θέλω να πω ότι το bdsm μετά από μερικά χρόνια θα θεωρείται φυσιολογικό ή έστω πιο απελευθερωμένο, με ενδιαφέρει η άλλη πλευράς της ιστορίας ,ότι δηλαδή η ηθική της κοινωνίας μεταβάλλεται κρατώντας κατά την άποψη μου ένα στοιχείο αμετάβλητο: η ηθική (οποία και αν είναι αυτή) της κοινωνίας ωφελεί την κοινωνία σαν σύνολο-διατηρώντας την συνοχή της, διατηρώντας τους φορείς εξουσίας της- και ζημιώνει το άτομο ως ανεξάρτητη μονάδα. Η δική μου ηθική (αναφέρομαι στην ηθική γιατί από εκεί απορρέουν οι έννοιες φυσιολογικό/ανώμαλο κατ’ εμε) δεν είναι ιδία με την δική σου. Επομένως ίσως το καλύτερο θα ήταν ο καθένας μας να αναπτύξει τον δικό του προσωπικό ηθικό κώδικα που δε θα ζημιώνει την προσωπικότητα του, άσχετα από το τι ορίζεται ως ανώμαλο από το σύνολο.
Η απλή υπόθεση ανώμαλο= επικίνδυνο είναι ορθή αλλά για μένα καλύπτει ένα μικρό κομμάτι του θέματος.

Ο όρος ανωμαλία ως χαρακτηρισμός πράξεων / ατόμων που ωφελεί την κοινωνία;…το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η επαγρύπνηση της απέναντι σε κάτι διαφορετικό.

Γιατί οδηγούμαστε σε διαφορετικές σεξουαλικά συμπεριφορές από τις κοινά αποδεκτές, είναι άλλο θέμα που ίσως η απόψεις μου περί διαστροφής προσεγγίζουν μία απάντηση.

 

"Είτε κοιτώ με καλό είτε με κακό μάτι τους ανθρώπους, τους βρίσκω να ασχολούνται πάντα μ' ένα καθήκον, όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά: να κάνουν ότι εξυπηρετεί τη διατήρηση του ανθρώπινου είδους (η άποψη αυτή του Νίτσε για τη διατήρηση του είδους, όπου κάθε άτομο κάνει ότι μπορεί για να μην αλλάξει το είδος, είναι τελείως αντίθετη από εκείνη που διατύπωσε ο Δαρβίνος στο έργο του "Η καταγωγή των ειδών", 1854. Ο Νίτσε μιλά βέβαια μόνο για το ανθρώπινο είδος). Κι αυτό, στ΄αλήθεια, όχι από κάποιο αίσθημα αγάπης για το είδος αυτό, αλλά απλώς επειδή δεν υπάρχει μέσα τους τίποτε πιο παλιό, πιο δυνατό, πιο ανελέητο και πιο ακατανίκητο απ' αυτό το ένστικτο - επειδή αυτό το ένστικτο αποτελεί την ουσία του είδους μας, της αγέλης μας. Όσο γρήγορα κι αν ξεχωρίζουμε τους ομοίους μας, με τη γνωστή μυωπία, από πέντε βήματα απόσταση, σε ωφέλιμους και επιβλαβείς, καλούς και κακούς ανθρώπους, όταν κάνουμε κάποιο συνολικό απολογισμό, όταν σκεφτόμαστε το όλον περισσότερο, γινόμαστε δύσπιστοι μπροστά σ' αυτό το ξεκαθάρισμα και τον διαχωρισμό και τελικά τον παρατάμε. Ακόμη κι ο πιο επιβλαβής άνθρωπος είναι ίσως ο πιο ωφέλιμος όσον αφορά στη διατήρηση του είδους: κι αυτό, επειδή διατηρεί είτε μέσα του είτε στους άλλους (μέσω της επίδρασης που ασκεί σ' αυτούς) ενορμήσεις δίχως τις οποίες η ανθρωπότητα θα είχε προ πολλού χαλαρώσει ή σαπίσει. Το μίσος, η χαιρεκακία, η δίψα για αρπαγή και για κυριαρχία, κι ότι άλλο ονομάζεται κακό, ανήκουν στην εκπληκτική οικονομία της διατήρησης του είδους, ασφαλώς σε μια οικονομία δαπανηρή, σπάταλη και εν συνόλω υπέρμετρα τρελή: είναι αποδεδειγμένο γεγονός όμως ότι αυτή διατήρησε το είδος μας ως τώρα...Όλες οι ηθικές μέχρι τώρα ήταν τόσο τρελές και αντίθετες προς τη φύση που καθεμιά απ' αυτές θα κατέστρεφε την ανθρωπότητα στην περίπτωση που θα κατάφερνε να την εξουσιάσει".

(Νίτσε, "Η χαρούμενη επιστήμη", Βιβλίο πρώτο, μετάφραση Ζήσης Σαρίκας, εκδόσεις Νησίδες)

 

ωραία αυτά που λες αλλά και αυτό που θεωρήτε φυσιολογικό στο μέλλον να είναι ανώμαλο ... τα παραδείγματα ειδικά στην ελληνική ιστορία είναι πλείστα ... π.χ. η σεξουαλική ζωή στην προ- και μετά- χριστιανική εποχή .