Kυριαρχούμενοι Κεφάλαιο 1 (Δοκιμαστικός Τίτλος)

Εισαγωγή

Αποφάσισα να δημοσιεύσω εδώ, μία ιστορία που έχω γράψει, ανολοκλήρωτη, ίσως βρω κάποια στιγμή την δύναμη να την τελειώσω. Είναι αρκετά μεγάλη, είναι φανταστική με μερικά στοιχεία από την πραγματικότητα μου. Ότι δημοσιεύω είναι από το αρχικό μη επεξεργασμένο κείμενο, μεγάλο μέρος του είναι χωρίς τόνους και σίγουρα θα έχει ορθογραφικά λάθη.

Ευχαριστώ, Lucozade 14/01/2015

 

Η ζωη ειναι πολυ ομορφη οταν την ζεις πραγματικα. Για εμας αρχισε να ειναι ομορφη μερικα χρονια πριν. Σ'αυτο το βιβλιο θα σας αφηγηθουμε ενα μερος της ζωης μας, ποτε εγω ο μικρος της σκλαβος, ποτε εκεινη η Deva μου. Ειναι μια ιστορια λιγο διαφορετικη απο τις αλλες γιατι δεν εχει τελος, ενα ταξιδι χωρις προορισμο. Γιατι να μην εχει τελος; Η Deva θα ελεγε οτι η ομορφια τελειωνει εκει που σταματα η ροη και εμεις δεν θα σταματησουμε να ρεουμε, εγω απλα θα εγνεφα καταφατικα..


Πριν μερικα χρονια, τελειωνα το διδακτορικο μου στα μαθηματικα, σε ενα απο τα καλυτερα πανεπιστημια του κοσμου, δυστυχώς ή ευτυχως δεν ειναι ευρεως γνωστο, το πανεπιστημιο του Γκετινγκεν. Στην κατω Σαξωνια της Γερμανιας, ενα πολυ γραφικο και ομορφο μερος, πρασινο σε ολα τα σοκακια του και νερα πολλα νερα παντου. Σε σχεση με την υπολοιπη χωρα, εδω οι ανθρωποι ειναι πιο ηρεμοι, ισως να οφειλεται στο πανεπιστημιο δεν ξερω, ομως ειναι ενα μερος που πραγματικα μπορει κανεις να ηρεμει. Ισως η αυρα του Gauss, του Hilbert, του δικου μας Καραθεοδωρη και τοσων αλλων αφηνουν μια περιεργη και συναμα υπεροχη αισθηση. Ενα πεπλο που σε ωθει να προσπαθησεις περισσοτερο, οχι για να τους μοιαζεις αλλα για να τους τιμας. Το Γκετινγκεν πραγματικα ειναι ενα μερος, ενα κομματι στην καρδια μου, το μικρο μου Γκετινγκεν.

Η αγαπη, ηταν ενα θεμα που παντα με επηρρεαζε, για τους γυρω μου για τους δικους μου. Ομως η ερωτικη αγαπη ηταν σχεδον απαγορευτικη για εμενα.

Ντροπαλος πολυ, απο την φυση μου. Δεν ξερω γιατι, αλλα ετσι ειναι η φτιαξια μου, με χαμηλη αυτοεκτιμηση, ακομα και οταν καποια εκανε το πρωτο βημα,εμφανιζονταν το τρεμουλο στη φωνη μου, σαν να εχανα την γη κατω
ποδια μου.
Φασαριες σκεφτομουν, φασαριες και μπελαδες που δεν ηταν για εμενα. Μονο η επιστημη, γιατι αυτη, μπορει να ειναι πολλη δυσκολη, ομως με ανεχεται, τα νευρα μου, τις φωνες μου, την ντροπη μου, την ησυχια μου. Της
ειχα αφιερωθει και ας με αφηνε μονο μου. Γιατι καθε στιγμη, οποτε την ειχα αναγκη ηταν εκει για εμενα.

Απο την αλλη μερια, μου ελειπε Εκεινη, η Κυρια που ονειρευομουν. Ομως τα δικα μου ονειρα και θελω ειναι τοσο διαφορετικα απο του μεσου ορου, πολλοι θα τα παρεξηγησουν, ακομη και μερικοι απο εσας που με διαβαζετε τωρα, ομως αν δινατε μια ευκαιρια, θα καταλαβαινατε οτι δεν ειναι κατι κακο, απλα διαφορετικο. Εκεινη, στα ματια μου ηταν αρχοντισσα. Δυναμικη, να εχει το πανω χερι στην ζωη μου να την ελεγχει και με γνωμονα την δικαιοσυνη να με πλαθει. Να ειναι μορφωμενη, καλλιεργημενη, ευγενικη να ξερει να ξεχωριζει την ουσια των πραγματων. Να ειναι σκληρη, οταν θα ειμαι απειθαρχος, οταν θα ειμαι λαθος και τρυφερη ολες τις υπολοιπες στιγμες, να χαμογελαει, να μου χαμογελαει και να με κανει να της χαμογελαω κι εγω, να ειμαστε μαζι σε ολα, στα καλα και στα δυσκολα. Να με κυριαρχει σε καθε στιγμη μου, να ειμαι δικο της απολυτα κι Εκεινη δικη μου. Πανω απ' ολα να μ'αγαπαει, πολυ θα την αγαπαω κι εγω. Να μου δινει ανασες... Αυτο ηθελα πραγματικα, να ανασαινω μεσα της...

Ομως μεχρι τοτε, πιστευα οτι ολα αυτα ειναι μια ουτοπια, θα επρεπε να συμβιβαστω με την πραγματικοτητα και να προχωρησω παρακατω. Αυτο συντομα θα αλλαζε..

Τα ταξιδια μου ηταν μερος της δουλειας μου, ομως περα απο την δουλεια, λατρευω να γνωριζω τον κοσμο, να βλεπω αλλους ανθρωπους, διαφορετικες φυλες, να μαθαινω για τον τροπο ζωης του, για το πως ειναι να ζεις αλλου. Η φυση, σε καθε μερος της γης ειναι τοσο ιδια και τοσο διαφορετικη, ομως ολοι μας ειμαστε κομματι της. Ολοι μας βγηκαμε απο αυτην, ειναι αναποσπαστο κομματι μας. Μου αρεσουν οι ανθρωποι, τους αγαπω και θελω να τους φροντιζω, να τους γιατρευω. Για αυτο διαλλεξα αυτο το λειτουργημα, δεν το θεωρω επαγγελμα για να μπορω να βοηθαω, να τους ακουω. Οι ανθρωποι εχουν ηχους, καθε ανθρωπος εχει τον δικο του ηχο και αναλογως την κατασταση του, βγαζει διαφορετικο ηχο.

Η αγαπη, ναι η αγαπη ειναι ενα απο τα πιο ωραια ΄΄πραγματα'' που υπαρχουν, ειναι μια, με τοσα πολλα διαφορετικα ειδη, ομως καταλαβαινω για ποια ρωτατε, για την ερωτικη αγαπη. Ναι την εχω γνωρισει, την εχω νιωσει, την νιωθω, οχι οπως τοτε, τωρα ειναι σαν μια ευχαριστη εικονα, μια αναμνηση. Η αγαπη ποναει, ποναει οταν εχει τελος, εμαθα απο την ζωη μου, οτι μερικα πραγματα δεν εχουν σχεση με τα μπορω και τα θελω αλλα με τα πρεπει, ειναι αυτα τα πρεπει που αλλαζουν τα παντα. Ομως, πιστευω οτι ολα γινονται για καποιο λογο, οχι δεν ειμαστε προγραμματισμενοι στο να εχουμε μια συγκεκριμενη ζωη, ειμαι σιγουρη ομως οτι παντα υπαρχει ενας λογος πισω απο ολα, που δυστυχως δεν μπορουμε να καταλαβουμε, αλλα το μονο που εχουμε να κανουμε ειναι να ακολουθησουμε την ροη της ζωης και ισως τοτε γνωρισουμε το αναπαντεχο, ζησουμε το ασυμβιβαστο..


Αυτη τη φορα, ο προορισμος μου ηταν το Γκετινγκεν, ενα μικρο χωριουδακι της Γερμανιας, με θαυμασιο πανεπιστημιο. Οι μεγαλυτεροι μαθηματικοι του 20 αιωνα και οχι μονο εχουν βγει απο αυτο το πανεπιστημιο. Τωρα, εχει εξελιχθει ομως και σε αλλες επιστημες και κυριως φημιζεται για την ιατρικη του ερευνα, θα παρακολουθουσα ενα συνεδριο γενετικης. Το αεροπλανο μου μολις προσγειωθηκε στο αεροδρομιο της Στουτγκαρδης.. Ειχα λιγο αγχος γιατι δεν θα προλαβαινα να δω τιποτα απο την Στουτγκαρδη, θα επρεπε γοργα γορα να παω στον σιδηροδρομικο σταθμο, το τραινο θα αναχωρουσε αμεσα. Ευτυχως, ειχα προνοησει και ειχα κλεισει τα εισιτηρια μου διαδικτυακα. Μου φαινονταν αστειο καθε φορα που ημουν στην Γερμανια, το ποσο ιδιες μοιαζουν οι επιγραφες των δρομολογιων τους κι εδω εχει Intercity ευκολα καταλαβαινει κανεις γιατι, παντως καθε φορα παραμενει το ιδιο αστειο.

Ημουν στην θεση μου στο τραινο, η διαδρομη θα κρατουσε περιπου 2 ωρες. Μου προσφεραν καφε, μηχανης σκετο οπως παντα. μου αρεσει ο καφες σκετος, γενικα το φαγητο μου αρεσει παρα πολυ, να μαγειρευω και να γευομαι, ομως θελω να γευομαι καθε γευση οπως ειναι, αυθεντικη, χωρις την προσθηκη ζαχαρης στον καφε, να νιωθω τον καθε κοκο του, τον κοπο των ανθρωπων που μαζεψαν τους καρπους, καθε φαγητο, καθε ανθος εχει την δικη του ιστορια, η τροφη δεν ειναι μονο τροπος για να λαμβανουμε ενεργεια, αλλα και τροπος για να γευομαστε την φυση μας. Η διαδρομη ηταν γρηγορη, η φυση ηταν κατασπρη, το χιονι ειχε καλυψει σχεδον ολη την επιφανεια των βουνων, την κοιτουσα σχεδον κολλημενη στο τζαμι, σε στιγμες εβλεπα το προσωπο μου, οταν περνουσαμε μεσα απο τα τουνελ, ειχα ενα πολυ καλο προαισθημα για αυτο το ταξιδι..

Η Ειρηνη και ο Γιωργος με ειχαν καλεσει να παρακολουθησω την ομιλια τους. Τα παιδια ειναι δυο λαμπροι επιστημονες, δυο ιατροι που ασχολουνται με τον τομεα της γενετικης. Γνωριζομαστε απο την Ελλαδα, απο φοιτητες ακομα, ειχαμε χαθει για καποια χρονια και τωρα τα τελευταια χρονια τους εχω συναντησει εδω, παντρευτηκαν, εχουν κι ενα μικρο αγγελουδι, εργαζονται στην ερευνα εδω στο Γκετινγκεν, πηραν μεταγγραφη εδω πριν δυο χρονια, πριν ηταν στον Καναδα. Τους θαυμαζω και κανουμε πολλη καλη παρεα, με καλεσαν να ειμαι στην παρουσια τους. Δεν ειχα ξαναπαρακολουθησει συνεδριο ιατρικης, θα ειχε πολυ μεγαλο ενδιαφερον. Ρηξικελευθος οπως παντα, δεν θα πηγαινα με τον φορητο υπολογιστη, αλλα με το σημειωματαριο μου, δεν ξερω γιατι, αν και ολη μερα δουλευω με υπολογιστες οταν ειναι να παρακολουθησω κατι πραγματικα ενδιαφερον, γινομαι.. γινομαι κλασικος, ισως ετσι μπορω να συγκεντρωνομαι καλυτερα. Ανυπομονουσα για το επομενο πρωι, αποκοιμηθηκα..

Εφθασα πολυ αργα, το χωριο αυτο ηταν ομορφο, πραγματικα ομορφο, η μυρωδια του καμμενου ξυλου αναμειγνυονταν με την παγωμενη ατμοσφαιρα, το κρυο πολυ, αλλα δεν σε τρυπαγε, ειχε ερθει καποιος απο το ξενοδοχειο για να με συνοδευσει.. το ξενοδοχειο λεγονταν Ρομαντικ και ηταν πραγματικο ονομα και πραγμα.

Γραφικο, προσεγμενο με καθε λεπτομερεια, ακομα και αυτη η κρυα γερμανικη πινελια εδενε στον καμβα του, ηταν απομακρο και συναμα ζεστο, τακτοποιησα τα πραγματα μου, με ενημερωσαν οτι η κουζινα τους εχει κρατησει γευμα για εμενα, παρ ολο που ηταν αργα γι αυτους ειχαν φροντισει να εχουν ενα πιατο φαι για τον επισκεπτη τους, με κερδισε αυτη η κινηση τους.. και το γευμα τους μια υπεροχη εκπληξη, η σουπα γκουλας την λατρευω και αμπεντπροτ, ειναι διαφορων ειδων ψωμακια με βουτυρο και αλλαντικα συνοδευμενα με τσαι. Συνηθως το συνοδευουν και με μπυρα, αλλα αλκοολ χωρις λογο και παρεα δεν εχει θεση στο φαγητο μου.

Γυρισα στο δωματιο μου, ετοιμασα το μπανιο μου, αφησα τα ρουχα μου στο κρεββατι περπατησα ξυπολυτη στο ξυλινο πατωμα και μπηκα μεσα στη μπανιερα με το ζεστο νερο, λατρευω το νερο, να καθομαι εκει με τις ωρες, να μουλιαζει ολο το κορμι μου, μου θυμιζει την μητερα μου γινομουν ψαρι.. Θα κοιμομουν νωρις σημερα, το συνεδριο αυριο θα αρχιζε νωρις και θα συμμετειχε κι ενα ζευγαρι ελληνων, σιγουρα θα ηθελα να τους ακουσω και αν γινεται να τους γνωρισω..

 

Η αφυπνιση του ξενοδοχειου ηταν ακριβης 7 και 10, ακομη και στα δευτερολεπτα ηταν ακριβως. Μ'αρεσει πολυ αυτη η νοοτροπια, η ακριβεια και η ταξη των πραγματων. Πολλες φορες ειμαι αυστηρη οταν δεν γινονται τα πραγματα ακριβως οπως πρεπει να γινουν, αν και για τους γυρω μου πολλες φορες γινομαι φορτικη, ομως νομιζω οτι καταλαβαινουν οτι απλα θελω το καλο τους. Σηκωθηκα, φορεσα την ρομπα μου που ειχα αφησει στην καρεκλα, το μεταξι αγγιξε το γυμνο μου κορμι, πηγα στο μπανιο, το πρωινο ντουζ, το νερο, καθε σταγονα που κυλαει πανω μου κανει το ταξιδι της, απο το μετωπο μου μεχρι την ακρη των δακτυλων των ποδιων μου. Επλυνα τα δοντια μου, το κανω τοσες φορες την ημερα, ειναι το παιχνιδι μου απο μικρη.. Η γιαγια, παντα θυμαμαι τη γιαγια, παντα γελαω με αυτες τις εικονες, ημουν μικρη, η γιαγια ειχε παει να πλυνει τα δοντια της και φωναζε τη μαμα, ''μα, γιατι δε κανει αφρο αυτη η οδοντοκρεμα, να την πατε πισω'' η γιαγια ειχε μπερδευτει και ειχε παρει την κρεμα ημερας της μαμας ειχε πασαλειψει με αυτη τα δοντια της.. αχ, η γιαγια.. Μου εφεραν καφε και πρωινο στο δωματιο, μια γουλια καφε, το αρωμα του κι εξω το χιονισμενο χωριο και ο κοσμος στους δρομους που πηγαιναν στις δουλειες τους..

Το τηλεφωνο χτυπησε παλι στην ωρα του, η μαμα μου ειναι απλα απιστευτη, οπου και να ειμαι σε οποια ηπειρο και αν βρισκομαι, οτι διαφορα ωρας και να υπαρχει, 7 και 30 ακριβως θα με παρει τηλεφωνο, ''ξυπνα παιδι μου, να ντυθεις καλα και να φας πρωινο'' και πριν προλαβω να πω καλη μερα, δινει την γραμμη στον μπαμπα ''καλη μερα κουκλε, να φας μη παθει το στομαχι σου παλι και οχι πολλους καφεδες'' και μετα τα κλασικα ''εγω φταιω που αφηνω τη μαμα να σου στελνει τους εσπρεσσο με το κιλο, εισαι και εκλεκτικος..'' γελαω πλεον οταν το κανει, παλια αντιδρουσα μεχρι και που τους το κλεινα τωρα γελαω, πολλες φορες δακρυζω, μου λειπουν πραγματικα, αλλα εδω μακρυα ειναι καλυτερα, για ολους μας. Αμαν, αυτο το μερος του και το κρυο του, οσο ομορφο ειναι αυτο το χιονι με κουραζει, αρχισα να γκρινιαζω παλι. Τι θα βαλω σημερα; Ευτυχως θυμηθηκα εχθες τα ρουχα απο το καθαριστηριο, ειναι σιδερωμενα και φρεσκοπλυμμενα, δεν εχω προλαβει να τα κανω κουβαρι παλι. Οποιος βλεπει τον χωρο μου θα λεει ποσο ανοργανωτος ειμαι, δεν ειναι αληθεια ομως, στους αλλους φαινεται μπαχαλο, εγω ομως ξερω ακριβως που ειναι το καθε τι, η αληθεια ειναι οτι οταν μαζευω και καθομαι να μελετησω, τα χαλαω ολα αλλιως δεν μπορω να συγκεντρωθω, κατι θα μου λειπει στα σιγουρα, δεν εξηγειται αυτο διαφορετικα. Η καψουλα του εσπρεσσο. ο ηχος της μηχανης που βραζει το νερο, ποσο λαχταριστος ειναι, διπλη δοση οπως παντα, με μια κουταλια ζαχαρη.. Λαχταριστος, γευστικος, δεν μπορω χωρις αυτον.

Ντυθηκα, κλασσικα, με τζην σταρακι πουκαμισο με κοκκινο γιακα και πουλοβερακι το λευκο που μου εχει πλεξει η μαμα, το μοντγκομερυ μου, δερματινα γαντια σημερα, ειχε κρυο και δεν θελω να ξανανοιξουν τα δακτυλα μου, εστω και μια σταγονα αιμα μπορει να με τρελλανει. Πηρα την ομπρελα μου, φορεσα τα γυαλια μου, τελευταια ρουφηξια καφε..

Αρχισα να ντυνομαι, ειχε κρυο, ομως το συνεδριο θα το παρακολουθουσαν πολλοι και σημαντικοι επιστημονες, ισως να κρυωνα λιγο αν και το κρυο εδω ειναι γλυκο δεν εχει υγρασια, δεν σε τρυπαει, εβαλα μαυρη φουστα (εδω θελουμε να συμπληρωσετε εσεις γιατι δε ξερω τι να γραψω βαλτε κατι σε ταγιερ και λευκο πουκαμισο μπλουζακι). Εβαλα το παλτο μου, τα γαντια μου δερματινα οπως παντα, κατεβηκα τις σκαλες του ξενοδοχειου, θα περπατουσα μεχρι το πανεπιστημιο ηταν πολυ κοντα. Το χωριο ηταν πραγματικα πολυ ομορφο, πλακοστρωτο, γραφικο, με κτηρια απο τον μεσαιωνα, πετρινα επιβλητικα, ο περισσοτερος κοσμος πηγαινε προς το πανεπιστημιο, τοσο ομορφο πανεπιστημιο, συμμαζεμενο, σχεδον ζηλεψα, ποσο μου θυμιζει το πανεπιστημιο της Οξφορδης, χωρις καν να ξερεις καταλαβαινεις οτι ενα τετοιο μερος εχει δημιουργησει λαμπρα μυαλα. Το μαθηματικο στοιχειο εντονο, οι περισσοτεροι δρομοι εχουν ονοματα πολυ γνωστων μαθηματικων. Πηρα οδηγιες για το που θα γινονταν το συνεδριο. Ειδα το προγραμμα, οι ελληνες θα μιλαγαν τριτοι σε σειρα. Η αιθουσα, το αμφιθεατρο που θα γινονταν οι παρουσιασεις ειχε αρχισει να γεμιζει, παντα πηγαινω νωρις για να βρω μια θεση, σχετικα κοντα, για να μπορεσω να ρωτησω τις αποριες μου στο τελος και να μπορω να παρακολουθω καλυτερα, βρηκα μια θεση στην τεταρτη σειρα απο το εδρανο, διπλα καθονταν ενας νεαρος, σιγουρα μικροτερος απο εμενα, φορουσε το παλτο του και τα γαντια του ακομη, με παραξενεψε η μορφη του..

Δεν ξερω αλλα ημουν κατσουφης σημερα, ολα αυτα τα γερμανικα τριγυρω μου με νευριαζαν, εβαλα τα ακουστικα στα αυτια μου και αφησα τον Σπανουδακη να με συντροφευει μεχρι το πανεπιστημιο, η διαδρομη παντα η
ιδια, παντα στην εισοδο κοντοστεκομαι διπλα στο αγαλμα του Hilbert πολλες φορες του μιλαω, '' καλη μερα, δασκαλε'' στο τελος τον χαιρετιζω και φευγω.. Τους ειχαν δωσει το μεγαλο αμφιθεατρο, θα ηταν σημαντικο το συνεδριο τους σκεφτηκα. Οντως θα ηταν, εβλεπα καλοντυμενους κυριους και κυριες αρκετα μεγαλυτερους απο εμενα, ειμαι εικοσιεπτα αλλα δυσκολα καταλαβαινω τους γυρω μου ηλικιακα, πολλες φορες πεφτω εξω, αλλα αυτοι οι ανθρωποι ηταν μεγαλοι, καταλαβαινα λιγο τα γερμανικα, ευτυχως ολοι μιλουσαν αγγλικα, αναγνωριζα λιγο απο οτι ελεγαν μιλουσαν για το συνεδριο απο τους τιτλους τους και ποιοι ηταν με επιανε ζαλη, ζωντανες μορφες της ιατρικης ηταν μπροστα μου. Θυμηθηκα ξαφνικα το μαλλι μου, πω πω, παλι αχτενιστος ηρθα, γελασα με την παιδικοτητα μου, εβαλα την κουκουλα, τι καλυτερη δικαιολογια απο αυτη; Μπηκα στο αμφιθεατρο, ημουν αγχωμενος, ειχε ηδη κοσμο αν και ηταν νωριτερα, ομως αν δεν εβρισκα θεση στην τεταρτη σειρα θα τρελλαινομουν, ηταν αδεια, ησυχασα, μετρησα τις θεσεις εκατσα στην ενατη απο τα δεξια, ημουν μονος μεχρι εκεινη την στιγμη, ησυχος ομως, νικητης, ειχα παρει την θεση μου, ολα δουλευαν ρολοι σημερα. Την κουκουλα σκεφτηκα, την κατεβασα, κοιταξα τριγυρω, δεν με εβλεπε κανεις, εβλεπα τα λαπ τοπ και τις οδηγιες σε καθε θεση πως θα συνδεθουν με το δικτυο του συνεδριου, γελασα, εβγαλα το σημειωματαριο μου, το δικο μου δεν ειχε usb καλωδιο αλλα ενσωματομενο στυλο παρκερ απαραιτητο εργαλειο, εβγαλα τους χαρακες μου, το κομπιουτερακι μου και τον διαβητη μου, ημουν σιγουρα μια καρικατουρα στο πληθος, αλλα το πληθος ηταν μεγαλο, θα περναγα απαρατηρητος, σχεδον ντρεπομουν.

Αρχισα, να ζωγραφιζω γραμμες στις λευκες κολλες, δεν εγραφα λεξεις μονο μερικα σχηματα, μερικα φρακταλς που σκεφτομουν, δεν ξερω γιατι αλλα ολο αυτο μου εδινε γραμμες, προσπαθουσα με γραμμες να απεικονισω τους γυρω μου, να βρω μια τεθλασμενη γραμμη συνεκτικοτητας για ολους μας, μια αφηρημενη τεχνη που τελικα ειναι το νοημα της ζωης; δεν ξερω, αν ποτε απαντησω σε αυτο το ερωτημα τοτε θα μαθετε ολοι το ονομα μου, ομως μεχρι τοτε μενω στις ζωγραφιες μου. Αισθανθηκα μια παρουσια να καθεται διπλα μου, μαζευτηκα, σα να ειχα απλωθει, δεν θελω να ενοχλω, καταλαβα οτι ειναι γυναικα, δεν γυρισα να την κοιταξω ομως, απο το αρωμα της την καταλαβα, σκεφτηκα πορτοκαλι, το αρωμα της μου εδωσε το χρωμα της, ποτε κανεις μεχρι τοτε δεν ειχε παρει το πορτοκαλι, αυτο το χρωμα ηταν που ελειπε απο τον καμβα της σκεψης μου. Τρομαξα, ηταν αναπαντεχα..πορτοκαλι. Εκανα πιο περα να μην την ενοχλω, καταλαβα οτι δεν εχω βγαλει το παλτο μου, ουτε τα γαντια μου, αλλα μονο οτι ζωγραφιζω, δεν ηξερα τι να κανω συν οτι εδω ειχε αφορητη ζεστη, λιγο η θερμανση λιγο το πουλοβερ της μαμας. Αποφασισα να σηκωθω και να βγαλω το παλτο μου, το παλτο ηταν χοντρο, καταφερα να το διπλωσω και να το αφησω στα ποδια μου, το κουβαριασα οπως παντα, εβγαλα το μπορντω φουλαρι μου, παντα το φορω το φουλαρι μου, το ξετυλιξα απο το λαιμο μου, τα γαντια τελευταια, μαλλον ειμαι πολυ αναποδος. Ειχα κοκκινησει απο την αγωνια μη με δει κανεις να βγαζω τα ρουχα μου, τοσος κοσμος τριγυρω, ευτυχως δεν ειμαι Ελλαδα να καταλαβαινω τι λενε και κυριως τι θα μπορουσα να πω εγω..

Ο νεαρος διπλα μου σηκωθηκε, ηταν πολυ ντροπαλος, ειχε κοκκινησει, μαλλον ζεσταινονταν, εβγαλε το παλτο του, προσπαθουσε να το διπλωσει, χαμογελασα, δεν με κοιταξε, στιγμη δεν κοιταξε προς το μερος μου, οχι απο υπεροψια, ντρεπονταν, μου αρεσε πολυ αυτο. Ηθελα να απλωσω τον χερι μου να τον βοηθησω, να του δειξω πως να το διπλωσει σωστα, τον αφησα ομως, ηταν τοσο αστειος και χαριτωμενος. Επιτελους εκατσε στεκονταν εκει και εφτιαχνε κατι περιεργα σχεδια στο χαρτι του, δεν ειχε υπολογιστη μαζι του, μου φανηκε παραξενο, σαν να ημουν στην Ελλαδα με τις σημειωσεις μας. Επρεπε να συνδεσω το καλωδιο στο δικτυο, η πριζα ηταν απο την μερια του, τον ακουμπησα απαλα στο μπρατσο του, γυρισε προς το μερος μου, δεν προλαβα να του μιλησω, ουτε εκεινος, εβγαζε ηχο αυτος ο ανθρωπος μου εβγαλε το σολ απο την πρωτη ματια, μα πως γινονταν αυτο. Ενιωσα ενα ριγος μεσα μου, του εδειξα το καλωδιο κι εκεινος μου εδειξε που ειναι το πηρε ευγενικα απο το χερι μου και το εβαλε στην θεση του, φαινονταν ανθρωπος που ηξερε απο υπολογιστες, ας μην ειχε κανεναν μαζι του. Δεν μιλησαμε καθολου, δεν ξερω τι εκανε ακριβως κατι πατησε στο πισι μου και συνδεθηκα αμεσως στο δικτυο τους, θα πρεπει να ειναι σπουδαστης ή εργαζομενος εδω στο πανεπιστημιο σκεφτηκα. Εκλεισα για λιγο τα ματια μου και ακουγα τις νοτες του, μονο σολ..

Με ακουμπησε, ντραπηκα πολυ, ομως δεν θα ηταν ευγενικο, γυρισα προς το μερος της, αντικρυσα μια πολυ πολυ ομορφη γυναικα, μελαχρινη με αφελειες στα μαυρα λεπτα μακρυα μαλλια της και ηταν τοσο πορτοκαλι, δεν καταλαβαινα γιατι αλλα ηταν πορτοκαλι, πηρα το καλωδιο απο το χερι της, καταλαβα οτι δεν ηταν απο το πανεπιστημιο μας, το τοποθετησα στην μπριζα του και πηρα το θαρρος κι εβαλα εσωτερικο κωδικο στο πισι της τωρα θα ειχε αμεση προσβαση στο συνεδριο και με δικη μας ταχυτητα. Απλα το εκανα, χωρις να σκεφτω γιατι την βοηθουσα με αυτο τον τροπο. Δεν μιλησαμε.

Το συνεδριο αρχισε, την ειδα στα κλεφτα, το πως σημειωνε και καταλαβαινε τι γινονταν, εγω εχανα τα περισσοτερα πολυ δυσκολη η ιατρικη ορολογια και στα ελληνικα δυσκολα μου φαινονταν, συνεχιζα να βαζω γραμμες στους ανθρωπους. Βγηκαν τα παιδια, ενιωσα το βλεμμα της φιλης μου οταν μιλουσε μου χαμογελασε, χαρηκαν που ηρθα να τους δω. Κρατησα σημειωσεις απο οτι ελεγαν ειχα πλεον πολλες αποριες και ενα καινουριο πεδιο επιστημης να ασχοληθω. Τελειωσαν ολες οι ομιλιες και οι συμμετεχοντες ηταν στη σκηνη και μιλουσαν με τον κοσμο, μαζεψα τα πραγματα μου κοιταξα το πορτοκαλι μου για τελευταια φορα, και κατεβηκα στα παιδια..

Το συνεδριο ηταν πραγματικα πολυ καλο, αρχισα λαιμαργα σχεδον να σημειωνω ολα αυτα που παρουσιαζαν οι ομιλητες, ηταν πολυ σπουδαιο οτι αμεσα τα powerpoint του συνεδριου αποθηκευονταν στους υπολογιστες μας, σε στιγμες που σταματουσαν για να πιουν νερο, ακουγα το σολ, απο τον μικρο διπλα μου. Ειχα ριγη, θα του μιλουσα στο τελος, ημουν σιγουρη οτι εκεινος δεν θα το τολμουσε καθολου. Οι ελληνες εκαναν μια πραγματικα καλη παρουσια, σχεδον ζηλεψα με την καλη εννοια ολα αυτα που εκαναν, ισως θα πρεπει κι εγω να γυρισω στην ερευνα, αυτο ειναι μια αποφαση που πρεπει συντομα να παρω. Το συνεδριο τελειωσε, θα εβγαιναν οι ομιλητες να μιλησουν με τον κοσμο,
εκεινος σηκωθηκε σχεδον αμεσως αφου μαζεψε τις περιεργες ζωγραφιες του, με κοιταξε για μερικα δευτερολεπτα, το αιμα μου παγωσε, ποιος ηταν, δεν γινονταν να συμβαινει αυτο, τον ειδα που κατεβηκε προς τα κατω. Περιμενε να τελειωσουν τα παιδια απο την Ελλαδα, για να τους μιλησει. Αγκαλιαστηκαν με τα παιδια, φαινεται οτι ηταν φιλοι, ημουν με ελληνα τοση ωρα διπλα μου και δεν ειπαμε ουτε ενα γεια, χαμογελασα σχεδον μεχρι τα αυτια μου ηταν ελληνας. Πηρα το χαμογελο μου και τους πλησιασα, το σολ ηταν τοσο εντονο, εκανε στην ακρη μου εκανε μεγαλη εντυπωση, το κεφαλι του σχεδον πηρε κλιση προς τα κατω οταν πλησιασα, συστηθηκα με τους ομιλητες ηταν δυο πολυ ευγενικοι ανθρωποι, εκεινος ειχε κανει πιο περα για να μην ενοχλει, χαιρετησε χαμηλοφωνα τα παιδια. Ακουσα που του ειπαν οτι τον περιμενουν το βραδυ στην εκδηλωση του συνεδριου. Με καλεσαν ευγενικα κι εμενα, μιλησα μαζι τους για την ερευνα τους, για τα δικα μου ενδιαφεροντα στην χυμικη ανοσολογια ειχαμε πολλα κοινα ενδιαφεροντα..



Συνεχαρηκα τα παιδια, ηταν πολυ χαρουμενοι τα ειχαν παει καταπληκτικα, ενιωσα ομως ξαφνικα πολυ περιεργα κατι σαν ρευμα με διαπερνουσε, το πορτοκαλι ηρθε κοντα, συστηθηκε στα παιδια, στα ελληνικα, μα ειναι ελληνιδα, απιστευτο, κοιταζα το πατωμα οσο ακουγα την φωνη της, εκανα πιο εκει για να μιλησουν, ειναι ιατροι δεν υπαρχει λογος να διακοπτω την συζητηση τους με την παρουσια μου, χαιρετησα διακριτικα τα παιδια, ο Γιωργος μου ειπε οτι με περιμενουν το βραδυ στην εκδηλωση, δεν ηθελα να παω μεχρι που γυρισα στο σπιτι. Αρχισα να βλεπω τις ζωγραφιες μου, τοτε εγινε κατι που με συγκλονισε, ολοι ειχαν πολλες γραμμες και για καποιο λογο συνδεοταν με διαφορους. Ποτε δεν εβαζα γραμμη στον εαυτο μου, ομως ασυναισθητα ειχα βαλει μια οπως μια ειχα βαλει και σε Εκεινη, το πορτοκαλι και το σολ ειχαν μονο μια γραμμη..

 

Σε καποιες στιγμές αναφέρεσαι στον εαυτό σου...με θηλυκό γένος ..για παράδειγμα ξυπόλυτη,Πολλες φορες ειμαι αυστηρη οταν δεν γινονται τα πραγματα ακριβως οπως πρεπει να γινουν, αν και για τους γυρω μου πολλες φορες γινομαι φορτικη

ενδιαφέρον για τη συνέχεια...

 

ειναι δυο τα προσωπα.. δεν το διαβασες καλα.. δεν ειναι προσωπικη ιστορια

 

Γυρισα στο δωματιο μου, ετοιμασα το μπανιο μου, αφησα τα ρουχα μου στο κρεββατι περπατησα ξυπολυτη στο ξυλινο πατωμα και μπηκα μεσα στη μπανιερα με το ζεστο νερο, λατρευω το νερο, να καθομαι εκει με τις ωρες, να μουλιαζει ολο το κορμι μου, μου θυμιζει την μητερα μου γινομουν ψαρι.. Θα κοιμομουν νωρις σημερα, το συνεδριο αυριο θα αρχιζε νωρις και θα συμμετειχε κι ενα ζευγαρι ελληνων, σιγουρα θα ηθελα να τους ακουσω και αν γινεται να τους γνωρισω.. ... ... μιλάει το θυληκό προσωπο.. το οποίο βλέπει και την πορτοκαλί και το σολ?
Ισως διαβαζοντας σε παρακατω τα διαχωρισω

 

Συχνά πυκνά με βγάζεις εκτός εαυτού...Συχνά πυκνά θα σε κουτούλαγα ευχαρίστως...Γιατί γίνεσαι τρόμπας από το πουθενά...τουλάχιστον για όπως το "βλέπω" εγώ...
Μετά εξίσου συχνά πυκνά η σκέψη σου παρουσιάζεται μεστή...οι ερωτήσεις σου καίριες και οι απαντήσεις σου ανθρώπου πολύ ώριμου, συγκροτημένου και ευαίσθητου...

Τα κείμενα σου πάντα όμως μου άρεσαν...γιατί έχεις το χάρισμα να "μεταδίδεις"...
Και το πήρα πλέον απόφαση, συχνά πυκνά να "πλακώνομαι" μαζί σου...Εξίσου συχνά πυκνά να συζητώ μαζί σου και να "γουστάρω"...
Αλλά πάντα να σε "παίρνω" ολόκληρο με τα κουσούρια και τα πλεονεκτήματα σου...
Και να διαβάζω πάντα την γαμάτη για τα δικά μου γούστα "πένα" που βουτάς μες την ψυχή σου...

Υ.Γ. Μια γνώμη από "συνάδελφο" σε συνάδελφο.
Σκέψου, μην και ήταν καλύτερο να διαχωρίσεις τους δυο χαρακτήρες, τα λόγια τους, χρησιμοποιώντας για τον έναν από τους δυο τα "πλάγια" ( λέγε με Italics ) ?
Εγώ τις σπάνιες φορές που γράφω μυθιστόρημα, η βάζω πριν τις λέξεις του καθενός το αρχικό του, η χρησιμοποιώ το "πλάγιο" για κάποιον/ους.
Για να βοηθήσω τον αναγνώστη.

Υ.Γ.2 Χωρίς ν' ακυρώνω τίποτε από το υπόλοιπο κείμενο...

το πορτοκαλι και το σολ ειχαν μονο μια γραμμη...

Ωραίο το ταξίδι δίχως προορισμό...Όπου σε βγάλει ρε Luco...Καλή συνέχεια με την διαδρομή αυτού του κειμένου...
Να ήξερες πόσα μου θύμισες με τις εικόνες της πόλης και του πανεπιστημίου...Με γύρισες χρόνια πίσω...
Και γι' αυτό σ'ευχαριστώ...

Μπαρμπά Σκοτάδιας   

 

@Tenebra_Silente για το κείμενο το σκέφτηκα κι εγώ για τα πλάγια αλλά στην πλατφόρμα που το έχω κι εδώ δεν είναι συμβατά γαμώτο..


όσο για τα υπόλοιπα, σ' ευχαριστώ για αυτά που γράφεις για τα κείμενα μου, τώρα μετρούν πραγματικά.

και για να το κλείσουμε εδώ, εκτός και αν θες σε πμ
είναι βαριά η κουβέντα της φιλίας που χρησιμοποίησες όταν δεν γνωριζόμαστε πραγματικά, δεν άλλαξα συμπεριφορά απέναντι σου, ότι σου έκανα και πριν έκανα και τώρα, δλδ όταν μου σπας τις μπάλες στα λέω όπου σε πετύχω, το ίδιο απαιτώ και από εσένα, τέλος επείδη είπες για φιλία να θυμάσαι ότι οι φίλοι δεν είναι στις αγαπούλες, μπορεί να θέλω απλά να σε ''προστατέψω'' από τι; άσε με να ξέρω εγώ.

 

Τα πμ τα έχω μπλοκαρισμένα για όλους για λίγο καιρό...στο μέλλον θα σου εξηγήσω.
Η φιλία δεν είναι στις αγαπούλες και οι φίλοι τραβούν αυτιά αν και όταν πρέπει.
Γίνονται και μπίλιες...Αλλά προσπαθούν πάντα να τα "ξαναβρούν".
Κλείνω λέγοντας σου ότι την λέξη εύκολη δεν την έχω, αλλά δεν μου χρειάζεται ν' ακούσω την φωνή κάποιου η να ξέρω το πρόσωπο του, για να τον νιώθω φίλο.
Είναι κάποιες ψυχές και κάποια μυαλά που με ακουμπούν με τρόπο διαφορετικό και μόνο εκείνο χρειάζεται σε μένα.

Τίποτε luco, το ζήτημα θεωρείται λήξαν και για μένα. Και εκεί που το "παράχεσα", σου ζητώ συγνώμη.
Ως προς το από τι θα ήθελες να με "προστατέψεις". για καλή μου τύχη, μια ιδέα την απέκτησα μετά το "μπάχαλο" μεταξύ μας.
Και από εκεί που δεν το περίμενα και στον πιο απίθανο χρόνο.
Αλλά θα τα πούμε in private σε κάποιες μέρες.

Γυρίζω στο κείμενο....Ζωγράφισες...Περιμένω την συνέχεια...
Καλή σου μέρα... 

 

το κείμενο, kumpan, έχει ακόμα πάνω απο 50.000 λέξεις ήδη γραμμένες  

 

Μου δίνει την εντύπωση ημερολογίου μέχρι στιγμής...Διάβασα ότι δεν είναι "αυτοβιογραφικό"...
Ότι έχεις ήδη δώσει στους χαρακτήρες "χροιά" και υπόβαθρο, σ' εμένα αρέσει πολύ...

Τα τικ, οι σκέψεις...Έχουν ζωή...
Μετά οι λεπτομέρειες των σημείων που τους περιβάλλουν...
Αν οσφραίνομαι καλά...θα συνεχίσεις in crescendo...

Ειλικρινά είμαι περίεργος να δω πως θ' ανεβάσεις την "ένταση"...
Ελα, στο παρά "μουτζούρωσα" εδώ... 

 

είναι σαν ημερολόγιο, αφήγηση παλαιότερων γεγονότων των ηρώων, ότι ο συγγραφέας μπορεί να γνωρίζει το μέρος ή να έχει μία χ, ψ γνώση είναι ένα άλλο θέμα, ναι δεν είναι αυτοβιογραφικό.