K and D

Η συνάντηση κανονίστηκε μέσω pm. Επέμεινε να συναντηθούμε στη Θεσσαλονίκη, δεν ξέρω γιατί.

Το ραντεβού κλείστηκε για τις 7 το απόγευμα στο Ντορέ Ζύθος, απέναντι από τον Λευκό Πύργο. Είμαστε τόσο βλαμμένοι και οι δυο, που επειδή δεν θέλαμε ούτε να αργήσουμε ούτε να πάμε νωρίς, τρακάραμε στην πόρτα στις 7 ακριβώς.

Τον αναγνώρισα αμέσως. Από το σκίρτημα μέσα μου.

«Νάμαι», του είπα απλά.

«Νάμαι κι εγώ, που λύσσαξες», είπε αυτός, χρησιμοποιώντας ασυναίσθητα D ιδίωμα. Το κατάλαβε και χαμογέλασε.

Καθίσαμε και παραγγείλαμε μπύρες. Τον περιεργαζόμουν με ήρεμη αναίδεια, προσπαθώντας να καταλαγιάσω τα ανάμικτα συναισθήματά μου. Ήθελα να του πιάσω το χέρι αλλά περισσότερο ήθελα να του ρίξω μπάτσα. Δεν έκανα τίποτα από τα δυο.

Ήταν πολύ πιο όμορφος και αρρενωπός από ότι φαινόταν στην κάμερα του υπολογιστή, όταν τον είχα δει για ένα λεπτό ενάμισι χρόνο πριν. Φορούσε σκούρο παντελόνι, μπορντώ μπλουζάκι Lacoste (κυριλές των 80’s) και πέτσινο μπουφάν.

Τα χέρια του ήταν χέρια γραφιά. Άσπρα, απαλά, με λίγες τριχούλες στην ανάστροφη της παλάμης, περιποιημένα νύχια, κομμένα τετράγωνα. Spanking material.

Ελαφρώς αξύριστος, γκρίζα γένια, γκρίζα μαλλιά, λίγο μακριά, υποψία receding hairline, βούλα στο πηγούνι. Πολύ γοητευτικός. Μοναδική του ατέλεια το πάνω χείλος, φαρδύ, κάπως ασύμμετρο.

Εγώ είχα φορέσει ένα κοντό μαύρο βελούδινο φόρεμα, με πολύ χαμηλό ντεκολτέ, καφέ καστόρ μπότες και το μακρύ καφέ δερμάτινο, αλα Κλιντ Ήστγουντ. Η καραμπίνα μου ήταν κρυμμένη στο μυαλό μου.

Δεν βάφτηκα καθόλου, ήξερα ότι μάλλον θα ακολουθούσε σωματική φάση και δεν είχα καμιά όρεξη να γίνω κλόουν με μαύρα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά μου. Σίγουρα δεν είχε έρθει τόσο δρόμο για να φάμε ιτς πιλάφ στο Ντορέ.

Τον «ανέκρινα» πολύ προσεκτικά για καμιά ώρα, με πλάγιες ερωτήσεις, έτσι ώστε να εξακριβώσω ότι δεν είχε στείλει άλλον στην θέση του, σε περίπτωση που η ανάμνηση της εικόνας του με ξεγελούσε. Γνωρίζω πολύ καλά τα χούγια του και είμαι πλέον επιφυλακτική.

Αυτός ήταν.

Γνώριζε περί ασβών, περί Matrix, για τον γάτο μου τον Πασπαρτού που πήδηξε από το μπαλκόνι, περί Baez, περί Βλάστης και Τριστινίκας και όλες τις μαλακίες που έκανα εκεί, περί Νίτσε και Γιάλομ, Stevens και Bishop, ακόμη και περί Νορβηγικής μυθολογίας σε μετάφραση Βάρναλη.

Αυτός ήταν.

Παραγγείλαμε ιτς πιλάφ, μανιτάρια γεμιστά, σαλάτα ρόκα και κόκκινο Χατζημιχάλη. Ήθελε να φάει και παστουρμαδόπιττα, αλλά τον απέτρεψα, δια πάν ενδεχόμενο.

Άκου παστουρμαδόπιττα, ο λιχούδης...

Ήταν ευγενικός μαζί μου, μου έβαζε κρασί αλλά δεν μου άναβε το τσιγάρο. Άκουγε με μεγάλη προσοχή τα χαρούμενα τιτιβίσματά μου. Φυσικά και ήμουν χαρούμενη. Όσο ένα παιδί που του χαρίζουν τη δυνατότητα να ξεχωρίζει το όνειρο από την πραγματικότητα.

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από γυναίκες που κυνηγούν με πάθος την απόλαυση, μεσήλικες σαδιστές με Lacoste, ιτς πιλάφ και δωμάτια ξενοδοχείων.

Στο ξενοδοχείο αργότερα, παρήγγειλε ακόμη ένα μπουκάλι κρασί, γιατί ξέρει ότι μου αρέσει να κουτσοπίνω. Αυτός δεν το άγγιξε. Κι εγώ δεν πρόλαβα παρά να πιω ένα ποτήρι.

Έκανα ότι μου ζήτησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν ψυχρός μαζί μου, κάπως αδιάφορος, σχεδόν κακός σε κάποιες φάσεις, κυρίως λεκτικά. Στο σεξ ήταν πολύ καλός, αν και ξέφυγε λίγο κάποια στιγμή και έγινε βάναυσος αλλά δεν είπα τίποτα. Έχυσε δύο φορές εκείνο το βράδυ και ήταν και στις δύο ανέκφραστος, πράγμα που ήταν τρομακτικό.

Εγώ δεν τελείωσα γιατί δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί μου. Πήρε μόνο αυτά που ήθελε αυτός. Φαίνεται πως δεν ήθελε να δει πώς χύνω. Παράξενο…ίσως την επόμενη φορά…

Ο σεβασμός κερδίζεται όταν κάνεις την ύστατη κίνηση και αγκαλιάζεις τον κύκλο της φθοράς. Όταν αποκαθηλώνεις τον μύθο που έφτιαξες μόνος σου και χαρίζεις τον Άνθρωπο σε αυτόν που θέλεις. Όταν ανοίγεσαι οικειοθελώς σε έναν μικρό, αναπόφευκτο θάνατο.

Κι έτσι ο Κ μου έγινε ένας απλός άνθρωπος...κι εγώ ανακάλυψα επιτέλους τι είναι ο σεβασμός...

 

Απάντηση: K and D

Υπήρξε σεβασμός;

 

Το ανακάλυψες;

Είσαι σίγουρη;

 

Απάντηση: K and D

ξενερουα..

 

Απάντηση: K and D

Υπερβολικά χαμηλοί τόνοι, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν εκκωφαντικές τυμπανοκρουσίες, πυροτεχνήματα και ουρανομήκεις ζητωκραυγές...

Χαίρομαι anyway, είναι γνωστό ότι προτιμώ τα πράγματα να διαθέτουν υπόσταση. Χαίρομαι επίσης, που δεν μου διέφυγε το κείμενο, δεν προλαβαίνω να διαβάζω τα πάντα τον τελευταίο καιρό. Ειδοποίησέ με λοιπόν, όταν κάποια στιγμή ανακαλύψεις και τον αυτοσεβασμό. Δεν θα ήθελα να το χάσω αυτό...




Υ.Γ.: Ξανά: Χαίρομαι, ειλικρινά και ολόψυχα...



Φιλιά,
Θ.

 

Απάντηση: K and D

...Για ποιό λόγο ήταν τρομακτικό?

 

Re: Απάντηση: K and D

Δεν ξέρω. Εγώ πάντως δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Για μένα είναι λίγο σαν να φτερνίζομαι. 

Αλλά είμαι μικρό ακόμα. 

 

μα και συ,, να μην τον αφήσεις να φάει παστουρμαδόπιττα....
τσ τσ τσ τσ ...αφού ήθελε ....
μπορεί να λειτουργούσε καλύτερα έτσι ......

 

Απάντηση: K and D

αξιζε τον κοπο ολο αυτο τελικα?
μια λες "ηταν εκεινος" , δηλαδη σωστος καταλληλος και μια ξενερωνεις με το αποτελεσμα
πολυ στολιδι και ουσια μηδεν μου κανει εμενα

επειδη βλεπω οτι αξιζεις πολλα περισσοτερα , αναρωτιεμαι γιατι αναλωθηκες σε μια τετοια βραδια?

 

Re: Απάντηση: K and D

Πολύ ευχαρίστως να σου εξηγήσω. Θα μου επιτρέψεις να δανειστώ ένα πεζό ποίημα του Μπωντλαίρ.

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η στορία. Είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να μη νιώθετε το φρικτό φορτίο του χρόνου που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γή, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τί; Με κρασί, με ποίηση, με αρετή, όπως σας αρέσει. Απλά μεθύστε. Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στην σκυθρωπή μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε με το μεθύσι κιόλας ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τί που φεύγει, το κάθε τί που βογγά, το κάθε τί που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά, ρωτήστε τί ώρα είναι...Και ο αέρας, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν: Είναι η ώρα να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει.


ΥΓ. Αν και δεν πίνω πια, προσπάθησα πολύ να ξενερώσω και δεν γίνεται τίποτα. Παρέμεινα μεθυσμένη από ζωή και από έρωτα. Ο Κύριός μου λέει ότι έπεσα στην μαρμίτα όταν ήμουν μικρή. Δεν εξηγείται αλλιώς. 

Όσο για τον Κ, θα μπορούσε ενδεχομένως να μας πει ο ίδιος αν νιώθει ότι αναλώθηκε ή ότι ξενέρωσε. Θα ήταν αμυδρά ενδιαφέρον να είχαμε και την δική του άποψη...

 

Re: Απάντηση: K and D

Ουτε αναλώθηκε, ούτε ξενέρωσε...
να μεθύσει με το νόημα της υπαρξής του προσπάθησε,
δεν έγινε για ακομα μια φορά, τελείωσε, αυτομαστιγώθηκε,
ξεχάστηκε και πάμε πάλι απο την αρχή!

Το ποιήμα ειναι απλά υπέροχο!

 

Re: Απάντηση: K and D

Χμμμ...ίσως. Μόνο ένα εξαιρετικά αναλυτικό μάτι μπορεί να πιάσει τις λεπτομέρειες. Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται μία κατάσταση χονδροειδώς. Pas moi...

Αν ήθελα να το εξηγήσω με εικόνες, θα δανειζόμουν τις παρακάτω...