Life is.....

Δεν έχει;;;;;
Αααα δεν μου τα είπατε αυτά…

 

Έτσι και ανακαλύψω πως έχει, θα κάνω αίτηση πρωτοκολλημένη να σ' έχω μαζί μου.  

 

Έχει... Και ξεκινάει όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχει  

 

Σημασία έχει όταν έρθει αυτή η συνειδητοποίηση να μην είναι αργά. Είτε τη λες δεύτερη είτε όχι.  

 

Όλα είναι σχετικά  

Edit: είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτή την πληροφορία... Το πώς θα την αξιοποιήσουμε είναι άλλο θέμα... Υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν αυτό τον κόσμο χωρίς να το έχουν μάθει ποτέ...

 

Έκτη Δημοτικού
Με την διπλανή μου στο θρανίο εκτός από μήλα, κυνηγητό, τυφλόμυγα έχουμε εφεύρει ένα παιχνίδι ερωτικό.
Εκείνη είναι ο άνδρας κι εγώ το κορίτσι. Μου έδινε σημειώματα και με αποκαλούσε Κλεοπάτρα.
Σε κάποια διαλλείματα βρισκόμασταν κλεισμένες στις τουαλέτες του σχολείου.
Συνήθιζε να με ακινητοποιεί με τα χέρια της στον τοίχο και το πρόσωπό μου να βλέπει προς αυτόν. Μου ψιθύριζε διάφορα στο αυτί και εγώ ένιωθα ντροπή και ηδονή μαζί.
Σε κάποια από αυτές τις στιγμές έβαλε το χέρι της μέσα από την μπλούζα μου, χαίδεψε το στήθος μου, το πίεσε μέσα στο χέρι της και τσίμπησε τη ρόγα του.
Ένιωσα να ανατριχιάζω ολόκληρη. Η ανάσα μου άλλαξε ρυθμό και αισθάνθηκα μια υγρασία μέσα από το βρακάκι μου.
-Σταμάτα!
Της είπα, τίναξα τα μαλλάκια και άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας. Πήγα στην παρέα μου και η Φ. θύμωσε.
Δυο μέρες δεν μου μιλούσε και δεν ήξερα γιατί. Ήξερα ότι την πείραξε που έφυγα και την παράτησα εκεί αλλά να μη μου μιλάει δυο μέρες;
Ήταν πολύ για κάτι τόσο ασήμαντο.Την τρίτη μέρα η Φ ήρθε και μου είπε ότι στεναχωρέθηκε και αν θα συνεχίσω να την έχω φίλη.
Της απάντησα πως δεν είμαι θυμωμένη μαζί και φυσικά είμαστε φίλες.
Εκείνη την ημέρα άφησε ένα σημείωμα στην τσάντα μου που έγραφε : ΄΄Κλεοπάτρα μανάρι μου σε περιμένω αύριο στην τουαλέτα΄΄. Δεν το είχα δει.
Το βράδυ στο σπίτι παρακολουθούσα τηλεοράση αποροφημένη και από πίσω ο μπαμπάς μου διάβαζε φωναχτά το σημείωμα, επαναλαμβανόμενα πολλές φορές μέχρι που συνειδητοποίησα τι λέει. Είχα παγώσει. Ντρεπόμουν να γυρίσω να τον κοιτάξω και σκεφτόμουν το πως θα αντιδράσει.
Τελικά τα μπάλωσα όπως μπορούσα. Μάλλον δεν έδωσε και πολύ σημασία. Το προσπέρασε.
Το καλοκαιρι της ίδιας χρονιάς κατέβαινα κάθε μέρα στο πάρκο και καθόμασταν μέχρι αργά παίζοντας, τρώγοντας σπόρια, συζητώντας.
Ο Α ήταν πολύ καλό παιδί και πολύ καλός μου φίλος. Περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Ο πατέρας του είχε μαγαζί στη γειτονιά.
Ένα μεσημέρι πήγαινα στη θεία μου. Είχα χτυπήσει το χέρι μου και με πονούσε πολύ. Δεν μπορούσα να το κουνήσω αρκετά.
Έτυχε να περνάω έξω από το μαγαζί του μπαμπά του Α.
-Γειά σας!
-Γεια σου κορίτσι
-Τι κάνετε;
-καλά είμαι, εσύ τι έπαθες;
-χτύπησα το χέρι μου, δεν μπορώ να το κουνήσω και πονάει πολύ.
-Για να δω...
Με πιάνει από το άλλο χέρι και με τραβάει προς το μέρος του. Με τα χέρια του αγγίζει το χέρι που είχα χτυπήσει και με ρωτούσε αν πονάω σε διάφορα σημεία.
Μου είπε να μπω μέσα στο μαγαζί να με δει. Μπήκα. Ο τρόπος όμως που με άγγιζε στο χέρι μ'εκανε να νιώθω άβολα.
Καθώς με ρωτούσε ΄΄εδώ πονάς;΄΄ ΄΄εδώ;΄΄ ΄΄εδώ;΄΄ έβαλε το χέρι του μέσα από το μανίκι της μπλούζας μου. Δεν φορούσα σουτιέν.
Έπιασε το στήθος μου και το πίεσε στην παλάμη του. Εκείνη τη στιγμή το άβολο που ένιωθα πήρε μορφή. Μετατράπηκε σε θυμό.
Γύρισα και τον κλώτσησα και έφυγα τρέχοντας.
Δεν ανέφερα τίποτα στους δικούς μου. Τίποτα στον γιο του, ο οποίος ήταν παιδί μάλαμα. Θα πληγωνόταν τόσο πολύ.
Όμως τον πατέρα τον έβλεπα κάθε μέρα στη γειτονιά, το βλέμμα του είχε τον φόβο. Και αυτόν τον φόβο τον απολάμβανα.

Μεγαλώνω...

 

Δευτέρα Γυμνασίου
Είμαι επιμελήτρια της τάξης. Μέσα στο διάλειμμα, παρατηρώ τον πίνακα καθισμένη σε ένα θρανίο.
Νιωθω δυο χέρια να τυλίγονται γύρω από τη μέση μου. Ξαφνιάζομαι, γυρίζω απότομα.
- Έξω!
- K εγώ για σένα ήρθα.
Χαμογελάει.
- Μπορείς να πάρεις τα βρωμόχερά σου από πάνω μου;
-Oταν μου εξηγήσεις πως γίνεται το πιο γλυκό παιδί να μετατρέπεται με ένα κλικ σε αγρίμι.
- Δεν σου χρωστάω καμία εξήγηση. Φύγε.
- Κ. Πες μου λίγο..
- Έξω, βγες έξω
- Σου αρέσω καθόλου;
- Κλωτσιά ψάχνεις; Βγες έξω γιατί θα την φας...
- Εντάξει, εντάξει.. είσαι πολύ όμορφη όταν θυμώνεις αλήθεια!
Γελάει...
- Έξω είπα...
Σχόλασα. Επιστροφή στο σπίτι. Έχω διάβασμα.. κλείνομαι στο δωμάτιό μου. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Σκέφτομαι το σκηνικό στο σχολείο.
Καταφέρνω και τελειώνω τα μαθήματά μου και μπαίνω για μπάνιο. Το βράδυ μπροστά στην t.v χαζεύω ώσπου έρχεται ο πατέρας μου με ένα χαρτάκι στα χέρια :
΄΄είσαι πολύ όμορφη όταν θυμώνεις, το εννοώ στ'αλήθεια. Σα χαριτωμένο μαιμουδάκι. Το τηλέφωνό μου είναι αυτό........ πάρε με αν θέλεις να βγούμε βόλτα.
Με αγάπη Θ΄΄
΄΄Θεέ μου, τι ντροπή΄΄ σκέφτηκα. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πως δεν το είχα δει εγώ αυτό το χαρτί στην τσάντα μου;
- Ποιος είναι αυτός Κ;
- Συμμαθητής μου, μη δίνεις σημασία.
- Κ είσαι πολύ μικρή ακόμη, παιδί.. γυναίκα θα γίνεις όταν σου έρθει η περίοδος.
΄΄Ότι νά'ναι΄΄ σκέφτομαι αλλά δεν μιλάω. Κρίνω πως δεν έχει νόημα. Πάω για ύπνο.
Την επόμενη στο σχολείο ο Θ κοιτούσε επίμονα. Μου πετούσε χαρτάκια κομμένα σε μπαλάκια την ώρα του μαθήματος. Μέσα έγραφαν ΄΄μαιμουδίτσα <3΄΄ .
Όσο μ'εκνεύριζε αυτό το παιχνιδάκι άλλο τόσο είχε αρχίσει να μου αρέσει. Άρχισα να κόβω χαρτάκια κι εγώ. Μέσα έγραφα ΄΄γορίλα   ΄΄
Αυτό το παιχνίδι συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της σχολικής ημέρας.
Ανταλλάσαμε ματιές και χαρτάκια που πολλές φορές έβρισκαν στόχο κεφάλια λάθος μαθητών αλλά εμείς απτόητοι.
Το απόγευμα στο σπίτι, μπαίνω στην τουαλέτα να κατουρήσω. Βλέπω το βρακάκι λερωμένο, καφέ.
Είμαι σίγουρη πως δεν χέστηκα πάνω μου, περίοδος σκέφτηκα. Φωνάζω τη μάνα.
Έρχεται βλέπει, μου δίνει καθαρό και σερβιέτες. Πάει και το ξεφουρνίζει στον πατέρα ο οποίος με πιάνει και μου λέει : ΄΄ τώρα έγινες γυναίκα; ''
΄΄Εσύ το είπες΄΄ του λέω και τρέχω στο δωμάτιο μου νευριασμένη. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν.
Είμαι θυμωμένη με την μάνα που του το πρόφτασε, με εκείνον που σκέφτεται με ηλίθιο τρόπο, με όλους γιατί πονάω και όλα μου φταίνε.
Ξαπλώνω. Ένα μαξιλάρι στην κοιλιά και μαζεμένα τα γόνατα. Σκέφτομαι τον Θ. Σηκώνομαι και παίρνω τηλεφωνο σπίτι του.
- Ναι σας παρακαλώ μπορώ να μιλήσω με τον Θ; Eίμαι μια συμμαθήτριά του.
- Ναι κορίτσι μου, μισώ λεπτό να τον φωνάξω. Ποια να του πω πως είσαι;
- H K.
Ο Θ. έρχεται στο τηλέφωνο. Είναι ενθουσιασμένος. Η φωνή του ακούγεται τόσο χαρούμενη, αλλά εγώ πονάω.
Παρόλα αυτά είναι ο μόνος που θα μπορούσα να μιλήσω αυτή την ώρα.
- Γειά σου μαιμουδίτσα. Πως και πήρες τηλέφωνο; Δεν το περίμενα. Χαίρομαι πάρα πολύ.
- Μη χαίρεσαι. Πήρα για να σου πω ότι είσαι γορίλας.
- Πολύ γλυκό μαιμουδίτσα, αλλά πες μου τώρα τι σ'εκανε να πάρεις;
- Ήθελα να μιλήσω με κάποιον που με ηρεμεί.
- Από πότε σε ηρεμώ εγώ μαιμουδίτσα, όλο μοιράζεις κλωτσιές και τώρα έγινα και γορίλας.
- Δεν πειράζει. Είσαι ένας γορίλας που με ηρεμεί.
- Είσαι καλά;
- Πονάω... μπλα, μπλα, μπλα
- Κοίτα, τώρα που ξέρω και την άλλη σου πλευρά εκτός από την ήσυχη και αμίλητη δεν σε φοβάμαι. Το ότι με πήρες τηλέφωνο πάντως πρέπει να γραφεί στα πρακτικά.
- Μη χαίρεσαι.
- Χαίρομαι. Αύριο στο σχολείο θα μαφήσεις να σου κάνω μια αγκαλιά;
- Όχι.

Μεγαλώνω...

 

Συναρπαστικό!