Love Letters

1 Αυγούστου, 1810

Ω δικέ μου William! Δεν έχω την δύναμη να σου πω πόσο με επηρέασε αυτό το πιο αγαπημένο από όλα σου τα γράμματα – ήταν τόσο απρόβλεπτο – ένα τόσο πρωτόγνωρο πράγμα να δω την ανάσα της πιο εσωτερικής σου ψυχής πάνω στο χαρτί που διαλύθηκα εντελώς, και τώρα κάθομαι να σου γράψω στη μοναξιά και στο βάθος αυτής της αγάπης που μας ενώνει και που δεν μπορεί να γίνει αισθητή παρά από μας τους ίδιους. Είμαι τόσο ταραγμένη και τα μάτια μου τόσο θολά που δεν ξέρω πώς να συνεχίσω…

Mary Wordsworth προς τον άντρα της William Wordsworth.



8 Ιανουαρίου, 1845

Κύριε, οι φτωχοί δεν χρειάζονται πολλά για να επιβιώσουν – ζητούν μόνο τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι ενός πλουσίου. Αλλά αν τους αρνηθούν τα ψίχουλα πεθαίνουν από την πείνα.. Ούτε κι εγώ χρειάζομαι πολλή τρυφερότητα από αυτούς που αγαπώ. Δεν θα ήξερα τι να κάνω με μία σχέση απόλυτη και πλήρη – δεν είμαι συνηθισμένη σ’ αυτά. Αλλά μου δείξατε λίγο ενδιαφέρον κάποτε, όταν ήμουν μαθήτριά σας στις Βρυξέλλες και γαντζώνομαι πάνω στην διατήρηση αυτού του μικρού ενδιαφέροντος – γαντζώνομαι πάνω της όπως θα γαντζωνόμουν στη ζωή.

Charlotte Bronte προς τον καθηγητή Constantin Heger. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι αυτή η αγάπη βρήκε ποτέ ανταπόκριση από αυτόν.


Friday 8 p.m.

Αν ήμουν μία έξυπνη γυναίκα, θα μπορούσα να περιγράψω σε σένα πανέμορφο πουλί μου, πώς ενώνεται μέσα σου η ομορφιά της μορφής, του φτερώματος και του τραγουδιού!

Θα σου έλεγα ότι είσαι το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών και θα έλεγα απλά την αλήθεια. Αλλά για να το βάλω όλο αυτό στις σωστές λέξεις, αξεπέραστέ μου, θα χρειαζόμουν μία φωνή πολύ πιο αρμονική από αυτή που έχει χαριστεί στο είδος μου – γιατί είμαι η ταπεινή κουκουβάγια που ειρωνεύτηκες πρόσφατα, επομένως, δεν μπορώ.

Δεν θα σου πω πόσο εκθαμβωτικός είσαι ακόμη και για τα πουλιά που τραγουδούν γλυκά, που, όπως ξέρεις, επιδεικνύουν την ίδια ομορφιά και ευγνωμοσύνη.

Μου αρκεί να τους αναγνωρίζω το καθήκον να βλέπουν, να ακούν και να θαυμάζουν, ενώ για τον εαυτό μου διατηρώ το δικαίωμα να αγαπώ. Αυτό μπορεί να είναι λιγότερο ελκυστικό στα αυτιά αλλά είναι πολύ γλυκύτερο στην καρδιά.

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ δικέ μου Βίκτωρα. Δεν μπορώ παρά να το λέω ξανά και ξανά. Δεν μπορώ ποτέ να το εκφράσω τόσο πολύ όσο το νιώθω.

Σε αναγνωρίζω σε όλη την ομορφιά που με περιβάλλει σε μορφή, χρώμα, άρωμα, αρμονικό ήχο. Σε όλα αυτά βλέπω εσένα. Είσαι ανώτερος από όλα. Βλέπω και θαυμάζω – είσαι τα πάντα!

Δεν είσαι μόνο το ηλιακό φάσμα με τα επτά λαμπερά χρώματα, αλλά ο ίδιος ο ήλιος, που φωτίζει, ζεσταίνει, ανασταίνει! Αυτό είσαι, και είμαι η ταπεινή γυναίκα που σε λατρεύει.

Juliette Drouet, Γαλλίδα ηθοποιός, προς τον Victor Hugo, γύρω στα 1835. Έγραφε παθιασμένα και λυρικά γράμματα στον Hugo για πάνω από 50 χρόνια.


18 Νοεμβρίου 1912
33 Kensington Square

Όχι άλλες απάτες – μία αληθινή ερωτική επιστολή αυτή τη φορά – τότε θα μπορέσω να ανασάνω ελεύθερα, και ίσως, που ξέρεις, να αρχίσω να σηκώνομαι και να γίνω καλά -

Δεν είπα «φίλα με» γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για το φιλί που αναζητά η καρδιά μου…Όλα τα λόγια σου είναι σαν τον ανώφελο άνεμο – Κοίταξε μέσα στα μάτια μου για δυο λεπτά χωρίς να μιλάς αν τολμάς! Πού θα είναι τότε τα 54 χρόνια σου; Και η καρδιά της γιαγιάς μου; Και πόσες ώρες θα αργήσεις για το δείπνο;

- Αν μου δώσεις ένα φιλί και μπορείς να με φιλήσεις μόνο αν πω «φίλα με» και δεν θα πω ποτέ «φίλα με» γιατί είμαι μία αξιοπρεπής χήρα και δεν θα άφηνα κανέναν άντρα να με φιλήσει εκτός αν ήμουν σίγουρη για την βέρα -

Stella
(Liza, I mean).

'Stella' (Beatrice Campbell), Αγγλίδα ηθοποιός, προς τον George Bernard Shaw. Αλληλογραφούσαν για 40 χρόνια.

Πηγή: http://www.theromantic.com/LoveLetters/main.htm

 

1810

Χρυσό μου παιδί, μαργαριτάρι μου, πολύτιμη πέτρα μου, κορώνα μου, βασίλισσα και αυτοκράτειρά μου. Εσύ αγαπημένη της καρδιάς μου, η ανώτερη και πιο πολύτιμή μου, τα πάντα μου και όλα μου, γυναίκα μου, βάπτιση των παιδιών μου, τραγικό μου έργο, μεταθανάτια φήμη μου. Αχ! Είσαι ο δεύτερος καλύτερος εαυτός μου, οι αρετές μου, οι αξίες μου, η ελπίδα μου, η συγχώρεση των αμαρτιών μου, η μέλλουσα αγιοσύνη μου, ω μικρή κόρη του ουρανού, παιδί μου του Θεού, διαμεσολαβητή μου, φύλακα άγγελέ μου, χερουβίμ και σεραφείμ μου, πόσο σ’ αγαπώ!

Heinrich von Kleist προς την Adolfine Henriette Vogel.

 

Christ Church, Oxford, 28 Οκτωβρίου, 1876

Αγαπημένη μου Γερτρούδη::

Θα λυπηθείς, και θα εκπλαγείς, και θα προβληματιστείς αν ακούσεις τι παράξενη αρρώστια με έπιασε από τότε που έφυγες. Έστειλα να φωνάξουν τον γιατρό και του είπα, «Δώσε μου κάποιο φάρμακο, γιατί είμαι κουρασμένος». Αυτός είπε, «Τι ανοησίες! Δεν χρειάζεσαι φάρμακα: πήγαινε να ξαπλώσεις!»

Του είπα, «Όχι, δεν είναι το είδος της κούρασης που χρειάζεται ξάπλα. Είμαι κουρασμένος στο πρόσωπο». Φάνηκε να σοβαρεύει και είπε, «Α, είναι η μύτη σου που κουράστηκε: συχνά κάποιος μιλάει πολύ όταν πιστεύει ότι γνωρίζει πολλά». Είπα, «Όχι, δεν είναι στη μύτη. Ίσως είναι στα μαλλιά». Τότε σοβάρεψε πιο πολύ και είπε, «Τώρα καταλαβαίνω: έπαιξες πολλές τρίχες στο πιάνο σου».

"Όχι, βέβαια, δεν έπαιξα!» Είπα «και δεν είναι ακριβώς στα μαλλιά: είναι κυρίως στη μύτη και στο πηγούνι». Τότε σοβάρεψε αρκετά και είπε, «Περπάτησες πολύ με το πηγούνι σου τώρα τελευταία;» Είπα, «Όχι». «Λοιπόν!» είπε, «με προβληματίζει πολύ αυτό».

«Πιστεύεις ότι είναι στα χείλια;» «Φυσικά!» είπα. «Εκεί ακριβώς είναι!»

Τότε σοβάρεψε πράγματι πολύ και είπε, «Νομίζω πως μάλλον έδωσες πολλά φιλιά». «Λοιπόν», είπα, «έδωσα πράγματι ένα φιλί σε ένα μικρό κορίτσι, μία μικρή μου φίλη».

«Σκέψου ξανά», είπε. «Είσαι σίγουρος ότι ήταν μόνο ένα φιλί;» Σκέφτηκα πάλι και είπα, «Ίσως ήταν έντεκα φορές». Τότε ο γιατρός είπε, «Πρέπει να μην της δώσεις άλλα μέχρι να ξεκουραστούν τα χείλια σου». «Μα τι θα κάνω;» είπα, «γιατί βλέπεις της χρωστώ εκατόν ογδόντα-δύο ακόμα». Τότε σοβάρεψε τόσο πολύ που δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του, και είπε, «Μπορείς να της τα στείλεις σε ένα κουτί».

Τότε θυμήθηκα ένα κουτάκι που αγόρασα κάποτε στο Ντόβερ και έλεγα ότι κάποια μέρα θα το έδινα σε κάποιο μικρό κορίτσι. Έτσι τα πακετάρισα πολύ προσεκτικά όλα μέσα εκεί. Πες μου αν φτάσουν ή αν μερικά χαθούν στο δρόμο».

Lewis Carroll

 

Αυτο το γραμμα με ταραζει Dora μου, γιατι οπως και ξερεις, ο Lewis Carrol ηταν παιδεραστης!!

 

Το νήμα δεν εξετάζει αν ο Dodgson (Carroll) ήταν παιδεραστής ή αν θα ήθελε να ήταν, ούτε αν ο Ναπολέων ήταν καλός στρατηγός.

Παρόλα αυτά...to put your mind at rest...

All of these works [biographies] more or less unequivocally assume that Dodgson was a paedophile, albeit a repressed and celibate one.

Cohen claims Dodgson's "sexual energies sought unconventional outlets", and further writes:

"We cannot know to what extent sexual urges lay behind Charles's preference for drawing and photographing children in the nude. He contended the preference was entirely aesthetic. But given his emotional attachment to children as well as his aesthetic appreciation of their forms, his assertion that his interest was strictly artistic is naive. He probably felt more than he dared acknowledge, even to himself."

Morton N. Cohen's Lewis Carroll: A Biography (1995).

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Lewis_Carroll

Nota bene: Repressed...felt more than he dared acknowledge...etc...

 

Thanks Dora, I did a bit of research, and I do feel better. After all, I've loved his books since I was a child myself, and grew to appreciate them even more as an adult.

 

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο απόψε το Αιγαίο.
Το ίδιο κι εγώ.
Χθες δεν πρόλαβα να καθίσω στο τραπέζι κι ένα τηλέφωνο
με κατέβασε στο λιμάνι. Στις εφτά που σαλπάραμε , δεν
μπορούσα να περπατήσω από την κούραση.
Η παρηγοριά μου ήταν η "ώρα" σου.
Η λύπη μου ότι δεν κυβέρνησα ούτε στιγμή το καταπληκτικό Θαλασσινό σκαρί, το κορμί σου.
Από δείλια και ατζαμοσύνη σήκωσα το κόκκινο σινιάλο της Ακυβερνησίας.
Είδα χθες, πολλές φορές την κοπέλα της πλώρης:
Τη λυσίκομη φιγούρα να σκοτεινιάζει , να θέλει να κλάψει.
Σα να 'χε πιστέψει για πρώτη φορά ότι πέθανε, ο Μεγαλέξανδρος,
όμως το καρχηδόνιο επίχρισμά του έμενε το ίδιο λαμπρό.
Με το αυτοκρατορικό κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός.
Βελούδο που σκεπάζει ιερό δισκοπότηρο.
Όστρακο ωκεάνιο αλμυρό. Κρασί βαθυκόκκινο πού δίνει
δόξα στο κρύσταλλο. Πληγή από κοπίδι κινέζικο.
Αστραπή. Βυσσινί ηλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα της πίστης μου.
Ανοιχτό σημάδι τού έρωτα μου
Όνειρο και τροφή της παραφροσύνης μου
Σε αγκαλιάζω.

Νίκος

Προς το τέλος της ζωής του ο Νίκος Καββαδίας ερωτεύτηκε τη Θεανώ Σουνά. Κι εδώ πρόκειται για μια ερωτική επιστολή που της έχει γράψει ο ποιητής.

Πηγή: http://eyploia.aigaio-net.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=392

 

Oakland, 3 Απριλίου, 1901

Αγαπημένη μου Άννα:

Σου είπα ότι οι άνθρωποι μπορούν να μπουν σε κατηγορίες; Ε λοιπόν, και αν το είπα, άσε με να εξηγήσω – όχι όλοι οι άνθρωποι. Εσύ μου διαφεύγεις. Δεν μπορώ να σε κατατάξω, να σε πιάσω. Μπορεί να περηφανεύομαι ότι εννιά στις δέκα, υπό κανονικές συνθήκες, μπορώ να προβλέψω τις πράξεις τους. Ότι εννιά στις δέκα, είτε με τα λόγια τους είτε με τις πράξεις τους, μπορώ να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς τους. Αλλά στην δέκατη σηκώνω τα χέρια ψηλά. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Εσύ είσαι αυτή η δέκατη.

Υπήρξαν ποτέ δύο ψυχές, με βουβά χείλια, πιο παράταιρες; Μπορεί να νιώθουμε ότι είμαστε παρόμοιοι – σίγουρα, συχνά το νιώθουμε – και όταν δεν νιώθουμε παρόμοιοι, όμως και πάλι καταλαβαινόμαστε. Και όμως δεν έχουμε κοινή γλώσσα. Οι λέξεις που λέγονται δεν μας έρχονται. Δεν βγάζουμε νόημα. Ο Θεός πρέπει να γελάει με τα καμώματά μας.

Η μόνη αχτίδα λογικής μέσα σε όλο αυτό είναι ότι έχουμε και οι δύο τεράστια ιδιοσυγκρασία, τόσο τεράστια ώστε συχνά να καταλαβαίνουμε. Είναι αλήθεια, συχνά καταλαβαίνουμε αλλά με αδιόρατους τρόπους που αχνοφέγγουν, με θολή κατανόηση, σαν φαντάσματα, τα οποία, ενώ αμφιβάλλουμε, μας κατατρέχουν με την αλήθεια τους. Και πάλι, εγώ τουλάχιστον, δεν τολμώ να πιστέψω. Γιατί είσαι αυτή η δέκατη που δεν μπορώ να προβλέψω.

Βγάζω νόημα τώρα; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι πως ναι. Δεν μπορώ να βρω την κοινή γλώσσα.

Τεράστια ιδιοσυγκρασία – αυτό είναι. Είναι το μοναδικό πράγμα που μας φέρνει σε κάποια επαφή. Έχουμε, σαν ένα φως να μας λούζει μέσα μας, εγώ κι εσύ, ο καθένας μας ένα κομμάτι του σύμπαντος, και αυτό μας τραβάει τον ένα προς τον άλλο. Και όμως είμαστε τόσο διαφορετικοί.

Χαμογελάω μαζί σου όταν ενθουσιάζεσαι. Είναι ένα χαμόγελο που μπορείς να συγχωρήσεις – ίσως είναι χαμόγελο ζήλιας. Έζησα εικοσιπέντε χρόνια καταπίεσης. Έμαθα να μην ενθουσιάζομαι. Είναι ένα μάθημα που ξεχνιέται δύσκολα. Αρχίζω να ξεχνάω, αλλά είναι τόσο λίγο. Στην καλύτερη περίπτωση, πριν πεθάνω, δεν μπορώ να ελπίζω ότι θα το ξεχάσω όλο ή το μεγαλύτερο κομμάτι του. Χαίρομαι, τώρα που μαθαίνω, με μικρά πράγματα, με άλλα πράγματα. Αλλά για τα δικά μου πράγματα, και για μυστικά πράγματα, διπλά δικά μου, δεν μπορώ, δεν μπορώ. Βγάζω νόημα; Ακούς τη φωνή μου; Φοβάμαι πως όχι. Υπάρχουν θεατρίνοι. Είμαι ο πιο επιτυχημένος από όλους.

Jack


Επιστολή του Jack London, ο οποίος πάντα έλεγε ότι δεν πιστεύει στην αγάπη, προς την Anna Strunsky.

 

15 Αυγούστου 1846

Θα σε γεμίσω με αγάπη την επόμενη φορά που θα σε δω, με χάδια, με έκσταση. Θέλω να σε χορτάσω με όλες τις χαρές της σάρκας, ώστε να λιποθυμήσεις και να πεθάνεις. Θέλω να μείνεις έκθαμβη μαζί μου και να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι ούτε καν ονειρεύτηκες ποτέ τέτοια ταξίδια…Όταν θα γεράσεις, θέλω να θυμάσαι αυτές τις λίγες ώρες, θέλω τα στεγνά σου κόκαλα να τρέμουν από ευτυχία όταν τις θυμάσαι.

Gustave Flaubert, στην σύζυγό του Louise Colet.

 

Απάντηση: Love Letters

Όσες φορές έγραψα ερωτική επιστολή με απείλησαν με μήνυση για εξύβριση.....

 

17 Ιουνίου, 1784

Τα γράμματά μου θα σου έδειξαν πόσο μόνος νιώθω. Δεν τρώω έξω, βλέπω ελάχιστους ανθρώπους, και περπατώ μόνος, και σε κάθε όμορφο μέρος εύχομαι να ήσουν εκεί.

Δεν μπορώ να μην σε αγαπώ παραπάνω από όσο είναι καλό για μένα. Θα νιώσω πολύ πιο ευτυχής όταν σε ξαναδώ. Έχω πάντα την αίσθηση ότι είμαι κοντά σου, η παρουσία σου δεν με εγκαταλείπει ποτέ. Σε σένα βλέπω το μέτρο κάθε γυναίκας, όλων των ανθρώπων. Στην αγάπη σου το μέτρο όλων αυτών που είναι γραφτό να συμβούν. Όχι με την έννοια ότι ο υπόλοιπος κόσμος μου φαίνεται παράλογος, το αντίθετο, η αγάπη σου τον κάνει ξεκάθαρο. Βλέπω ξεκάθαρα τι είναι οι άνθρωποι και τι σχεδιάζουν, τι επιθυμούν, τι κάνουν, τι απολαμβάνουν. Δεν τους κρατώ κακία γι αυτά που έχουν και η σύγκριση είναι μία κρυφή χαρά για μένα, γιατί κατέχω έναν τέτοιο άφθαρτο θησαυρό.

Κι εσύ θα πρέπει συχνά να νιώθεις στο σπίτι σου αυτό που νιώθω στη δουλειά μου. Συχνά δεν προσέχουμε τα πράγματα γύρω μας απλά γιατί επιλέγουμε να μην τα κοιτάξουμε, αλλά τα πράγματα αποκτούν ενδιαφέρον μόλις δούμε καθαρά τον τρόπο που συνδέονται μεταξύ τους. Γιατί πάντα θέλουμε να συμμετέχουμε κι εμείς, και ο καλός άνθρωπος απολαμβάνει να τακτοποιεί, να βάζει σε τάξη και να ενισχύει το δίκαιο και τον ειρηνικό νόμο του. Αντίο, σε σένα που αγαπώ χίλιες φορές.

Johann Wolfgang von Goethe προς την Charlotte von Stein Goethe

 

Απάντηση: Love Letters

"Μωρή καριόλα φέρε πίσω το πορτοφόλι μη σου κάνω το λαρύγγι φέτες, γαμώ την οικογένεια σου, χλαπάτσα".

Εγώ, σε μια αγαπημένη μου μουλάτα, στην Αβάνα, όταν ανακάλυψα πως φεύγοντας, είχε ανάγκη να σφίγγει στον κόρφο της κάτι δικό μου.