Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Medical Roleplay: Γιατί και πώς

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Τεχνικές' που ξεκίνησε από το μέλος DocHeart, στις 29 Νοεμβρίου 2008.

  1. DocHeart

    DocHeart Δυσνόητα Ευνόητος

    Το ιατρικό παιχνίδι ρόλων δε μπορεί παρα να παραδεχθεί (περηφανευθεί; ) οτι βρίσκεται “στη φράντζα” των κοινώς γνωστών deviant πρακτικών. Έστω και αν κανένα παιχνίδι ρόλων δεν είναι κάτι που το κάνει ακόμα και η κυρα-Σούλα next door, το ιατρικό φετίχ ακροβατεί στην περιφέρεια των αποδεκτών perversions, ίσως απλώς επειδή είναι ταυτόχρονα και πιο κοντά στην καθημερινή μας ζωή απο όλα τα άλλα.

    Επιτρέψτε μου: ο Δεσμοφύλακας έχει τα κλειδιά του κελιού της, ο Ανακριτής έχει τα εργαλεία για να τη βασανίσει, ο Βρυκόλακας έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί σε νυχτερίδα και να μπει στο δωμάτιό της από μια χαραμάδα στο παράθυρο, ο Βιαστής, ο Τιμωρός με τη Μαύρη Μάσκα, ο Εκπαιδευτής Σκύλων, ο Στρατιωτικός, ο Σούπερμαν, ο Χουαν Ραμόν Ρότσα – όλοι οι χαρακτήρες που συχνά συναντάμε στα παιχνίδια ρόλων, έχουν ο καθένας τη δική του γοητεία. Όμως πρέπει να συνομολογήσουμε οτι πρωταγωνιστούν σε σκηνές που σπανίως ζούμε στην καθημερινή μας ζωή.

    Θα ήθελα να πιστεύω οτι οι περισσότεροι απο εμάς δεν έχουμε κάνει φυλακή, και δεν έχουμε δώσει αφορμή για να μας ανακρίνουν στην πραγματικότητα. Αν κάποιον τον έχει δαγκώσει βρυκόλακας, να μας το πει να τον αποφεύγουμε. Αν κάποιος (πιθανότερα: κάποια) έχει βιαστεί στην πραγματικότητα, φαντάζομαι οτι θα αποτελεί μέρος μιας μικρής μειοψηφίας ανάμεσά μας. Ο Τιμωρός με τη Μαύρη Μάσκα είναι σούπερ γκόμενος, αλλά έχει προ πολλού σταματήσει να φοράει τη μάσκα στην καθημερινότητά του γιατί τράβαγε το βλέμμα των ελεγκτών εισιτηρίων στο τρόλλευ. Είμαι σίγουρος πως κανείς μας δεν έχει πάει σε εκπαιδευτή σκύλων – άλλωστε, με μαθήματα Αγγλικών, μαθήματα φροντιστηρίου για το σχολείο, μαθήματα του σχολείου, μαθήματα χορού, μπουζουκίου, μπατίκ, πού να προλάβει. Στον στρατιωτικό υποτάσσονται μόνο οι φαντάροι, και (διορθώστε με αν κάνω λάθος) τα περισσότερα μέλη του φόρουμ είναι γυναίκες, ενώ και η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές της υποχρεώσεις. Ο Σούπερμαν πέθανε (καθώς έπαιρνε το breakfast του η Lois Lane και η μάνα της τον πιάσανε στη γκρίνια για το γεγονός οτι αργεί τα βράδια να γυρίσει απ'τη δουλειά ενώ αυτός είχε ξεχάσει να απενεργοποιήσει την super-ακοή του, με αποτέλεσμα το κεφάλι του να πρηστεί ακατάσχετα και να σκαλώσει ανάμεσα στο φούρνο μικροκυμμάτων και το τελευταίο τεύχος του “Good Housekeeping”). Και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα λεγόταν στην πραγματικότητα Μπουμπλής.

    Όμως ο γιατρός υπάρχει.

    Υπάρχει στη μνήμη τη μακρινή και την πρόσφατη, υπάρχει στις παιδικές και εφηβικές μας “επισκέψεις” αλλά και στο ραντεβού της περασμένης Τετάρτης στον οδοντίατρο. Υπάρχει στην απέναντι γνωνία απ'το σπίτι μας, ή πάνω απ'τη στάση λεωφορείου που στεκόμαστε κάθε πρωί. Υπάρχει τουλάχιστον ένας σε κάθε Airbus 340 που απογειώνεται (περίπου 600 την ημέρα). Υπάρχει, τουλάχιστον σαν σκέψη, κάθε μέρα της ζωής σου που ξυπνάς και δεν αισθάνεσαι καλά.

    Let's face it: στην πραγματική σου ζωή, ο μοναδικός άνθρωπος τον οποίο ποτέ δεν αμφισβητείς ευθέως είναι ο γιατρός σου.

    Και εδώ ακούω φωνές διαμαρτυρίας: “Εγώ όλους τους αμφισβητώ, ακόμα και τον Αφέντη μου,” ή “Εγώ αμφισβητώ το γιατρό, ο μόνος που δεν αμφισβητώ είναι ο Αφέντης μου,” ή “Εγώ αμφισβητώ τα πάντα, ο μόνος που δεν αμφισβητώ είναι ο Ομπράντοβιτς.”

    Επιτρέψτε μου:

    Ο μοναδικός ξένος άνθρωπος που θα μπορούσε να σου ζητήσει, στα καλά καθούμενα, να βγάλεις τη μπλούζα σου και θα το έκανες σβέλτα και χωρίς δεύτερη κουβέντα είναι ο γιατρός σου. Ο οποίος υπάρχει, αντίθετα με όλους τους άλλους χαρακτήρες με τους οποίους ασχοληθήκαμε πιο πάνω.

    Ίσως γι'αυτό το λόγο το ιατρικό φετίχ να είναι καταδικασμένο σε μια μοναδικότητα που το κάνει δυσνόητο. Όπως και να έχει, το ιατρικό φετίχ αποκτά κοινό μέσα από μια μακροχρόνια διαδικασία απόσταξης. Οι κυρίαρχοι ιατροφετιχιστές βρίσκουν τις υποτακτικές ιατροφετιχίστριες εξαιρετικά σπάνια, και με κρίσιμη παρέμβαση της τύχης. Ωστόσο, το ιατρικό φετίχ έχει κοινό, και αυτό είναι δεδομένο. Το πως τα καταφέρνει είναι άλλη ιστορία, και δε θα υποκριθώ οτι την ξέρω. Ούτε θα υποστηρίξω οτι η ύπαρξή του είναι σημαντική. “Σημαντική” δεν είναι καμία σεξουαλική πρακτική. Υπάρχουν σεξουαλικές πρακτικές, πάει και τελείωσε. Πάρα πολλές. Τόσες όσες και οι άνθρωποι, ίσως.

    Τελικά, όμως, το medical roleplay, ακόμα και στην απλούστερη μορφή του, είναι δύσκολο να το κάνεις “σωστά”. Αντίθετα με το τι πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, δεν έχει απαραίτητα κάποιες “BDSM-σταθερές”. Δεν είναι αναγκαίο να περιλαμβάνει πόνο, ταπείνωση, ή ακινητοποίηση. Δε χρειάζεται καν να επικεντρώνεται σε κάποια ιδιαιτέρως sexy περιοχή του σώματος της ασθενούς. Φυσικά και αυτά τα στοιχεία πολλές φορές τα έχει. Αλλά δεν είναι η πεμπτουσία του, δεν είναι το raison d'etre του.

    Επικεντρώνεται, μάλλον, στη σχέση που δημιουργείται από το γιατρό και την ασθενή. Τη δυναμική που προκύπτει από το γεγονός οτι πρέπει να γίνουν πράγματα που μπορούν να γίνουν μόνο με έναν τρόπο – αυτόν που υποδεικνύει ο γιατρός. Αν αυτό σημαίνει οτι πρέπει να κάτσεις για τρεις ώρες στην ουρά στο ΙΚΑ για να βγάλεις μια ακτινογραφία, ή οτι πρέπει να γδυθείς και να σκύψεις βαθειά, τί να κάνουμε. Έτσι είναι τα πράγματα.

    Αυτό, σε συνδυασμό οτι η επίσκεψη στο γιατρό είναι κάτι που όλοι έχουμε ζήσει, προσδίδει στο ιατρικό φετίχ την περιθωριακή του χροιά.

    Και επιτρέψτε μου να προχωρήσω σε συμβουλές προς επίδοξους ιατροφετιχιστές:

    (1)Μην της λες οτι θέλεις να το κάνεις καθώς τρώτε λουκανικόπιτα απ'το Έβερεστ. Μην της λές οτι θέλεις να το κάνεις όταν είναι κουρασμένη και βιδωμένη απ'τη δουλειά. Χρησιμοποίησε το μυαλό σου: προσπαθείς να μοιραστείς με μια γυναίκα το αγαπημένο σου φαγητό, μην το σερβίρεις πάνω σε καπάκι απο σκουπιδοτενεκέ. Δώσε σημασία στο χρονισμό και την ατμόσφαιρα.

    (2)Δούλεψε το σενάριο και γνώριζε τη διαδικασία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξενερωτικό από τον γιατρό που δεν ξέρει τί να κάνει. Όταν δεν είσαι μεθοδικός και αποτελεσματικός, βγαίνεις απ'το ρόλο σου.

    (3)Έχε τη σωστή αμφίεση, εργαλεία, χώρο. Η ασθενής σου δε μπορεί να συνδέσει τη φαντασίωση που ζει με την πραγματικότητα αν ο γιατρός της φοράει παντόφλες και σορτσάκι, ή αν την εξετάζεις με ένα κουτάλι, ή αν το κάνεις στο Hotel Attiki στα Εξάρχεια. Μην ξεχνάς οτι ζητούμενο είναι να αναδημιουργήσεις την αίσθηση της απόλυτης υποταγής στο γιατρό.

    (4)Φρόντισε να παρακολουθείς τις αντιδράσεις της και να αναπροσαρμόζεις τις επόμενες ενέργειές σου κατάλληλα. Αν είναι σούπερ-καβλωμένη όταν παίρνεις τη θερμοκρασία της απ'την κωλοτρυπίδα της, μην το διακόψεις για να της πάρεις την πίεση.

    (5)Κάνε ένα συνδυασμό του (2) και του (4) και έσω ευέλικτος.

    (6)Έχε ένα σχέδιο για το πως θα την κάνεις να περάσει καλά. Δρόμοι υπάρχουν πολλοί. Κάποιες φορές θα της χαϊδεύεις την κλειτορίδα και θα την πιέζεις πάνω στο μεταλλικό κολποσκόπιο, άλλες φορές θα πετάξεις τα εργαλία, θα τη βάλεις στα τέσσερα και θα της πετάξεις τα μάτια έξω.

    (7)Έχε ένα σχέδιο για το πως θα περάσεις εσύ καλά. Όταν έχεις καρακαβλώσει ψηλαφίζοντας το στήθος της, τί θα θέλεις πιο πολύ; Να συνεχίσεις με την ακρόαση της καρδιάς της ή να της δαγκώσεις τις ρώγες και να καταπιείς τα ζουμάκια που τρέχουν απ'το μουνί της; Μη συνεχίζεις να κάνεις το γιατρό όταν η ανάγκη σου γι'αυτή σε κάνει να θέλεις κυριολεκτιά να τη φας.

    (8)Να θυμάσαι το εξής: ότι και να κάνεις λάθος, δε μπορείς να κάνεις ζημιά στο ιατρικό φετίχ – ούτε με την έννοια οτι μπορεί να την τραυματίσεις ψυχικά, ούτε με την έννοια οτι μπορεί να το δοκιμάσεις και να σου μείνει τελικά αδιάφορο. Κανείς δε μπορεί να κάνει ζημιά στο ιατρικό φετίχ. Οι φαντασιώσεις μας απαιτούν σύνδεση με την πραγματικότητα, και όσες απο αυτές την έχουν είναι κυριολεκτικά τεθωρακισμένες. Το ιατρικό φετίχ είναι το Pantzer των διαστροφών, και θα παραμείνει ανθεκτικό για όσο θεωρούμε τα σώματά μας τρωτά στο χρόνο.

    (9)Το ιατρικό φετίχ είναι στενά συνδεδεμένο με την αγάπη για το ανθρώπινο σώμα. Αγάπα το και σεβάσου το μαθαίνοντας αυτά που επιτρέπονται και δεν επιτρέπονται, ή τέλως πάντων σεβάσου τις ώρες μελέτης που χρειάζονται πριν καταπιαστείς με ηλεκτρισμό ή ασφυξία. Αγάπα το κορμί που περιεργάζεσαι και μην παίρνεις ρίσκα που δεν έχεις προηγουμένως υπολογίσει.

    Καλές αναζητήσεις σε όλους.

    Χαιρετισμούς,
    DocHeart
     
    Last edited: 29 Νοεμβρίου 2008
  2. Και καλά η αμφίεση, άντε και τα εργαλεία... Ο χώρος;
     
  3. DocHeart

    DocHeart Δυσνόητα Ευνόητος

    Ενδεχομένως να είναι δύσκολο να το κάνεις σε ένα πλήρως εξοπλισμένο ιατρείο. Τουλάχιστον μην το κάνεις στο λίβινγκ-ρουμ πάνω απ΄το ταμπλώ του Trivial Pursuit και τα φυστίκια Αιγίνης.
     
  4. Τελικά το να "παίξουμε το γιατρό" δεν είναι και εύκολη υπόθεση...
     
  5. DocHeart

    DocHeart Δυσνόητα Ευνόητος

    Έχει μία πρόσθετη αντικειμενική δυσκολία την οποία συζήτησα και στο αρχικό μήνυμα του thread: είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τα άλλα παιχνίδια ρόλων, και όταν παίζεται σωστά μπορεί να δημιουργήσει πάρα πολύ έντονα βιώματα - φόβο, αίσθηση του οτι είσαι εκτεθιμένη, ντροπή, ανησυχία, αλλά και αίσθηση οτι απολαμβάνεις της απόλυτης προσοχής του, προσμονή για το επόμενο άγγιγμα, αίσθηση οτι υγραίνεσαι χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς γιατί.

    Το κοκτέηλ δεν αρέσει σε όλους. It's an acquired taste  

    Καλημέρα,
    DocHeart
     
  6. Με κάλυψες!
     
  7. Mesodo

    Mesodo Regular Member

    τα σεβη μου πολύ ωραίο ποστ και μελετημένο...
    η αληθεια ειναι πως για να βρεις εξοπλισμένο ιατρείο θα πρέπει να είσαι γιατρος ή να παρασκαλάς γνωστους σου γιατρούς, αλλα εχεις δικιο οτι θα προσθεσει πολυ στη φαντασιωση...

    αλλα υπαρχουν και κινδυνοι πρεπει να τονισω

    μπορεί η δημιουργία εξαρτημένων αντανακλαστικών να λειτουργησει τοσο πολύ που μπορεί την επομενη φορα που θα παει σε γιατρο να αρχισει να σταζει  
     
  8. Babylon

    Babylon Regular Member

    Ευχαριστουμε για την πληρη και αναλυτικη παρουσιαση : )

    Παρ 'ολα αυτα, ενω ειμαι θερμη οπαδος των role playing και για να αποριψω κατι πρεπει να το 'χω δοκιμασει και να μην εχει λειτουργησει, με το εν λογω φετιχ εχω ενα θεμα, και εικαζω πως δεν ειμαι η μονη.

    Οπως ειχε πει και ο Tom στο Eyes Wide Shut "Oταν πιανω το βυζι της ασθενους και φοβαται για το τι μπορει να βρω εκει, το τελευταιο πραγμα που σκεφτεται ειναι πως θελει να την πηδηξω". Ο γιατρος πραγματι υπαρχει, αλλα με τι συναισθηματα τον εχουμε συνδεσει; Eνω το clean cut των γιατρων κατι μου κανει, και ενω συμφωνω πως η "Κυριαρχια" του γιατρου ειναι αναμφισβητιτη το οποιο κανει το παιχνιδι ενδιαφερον, δεν μπορω να παραβλεψω το παβλοφικο που με πιανει στην θεα της ασπρης στολης: μακαβριες φρικιαστικες σκεψεις αρρωστιας, θανατου και impending doom, οτι χειροτερο για την λιμπιντο.

    Ισως παλι για οσους ειναι into that λειτουργει καθαρτικα, η σαν καταλυτης (βλ. σεξ μετα απο κηδεια). Any insight?



    p.s. ...."Εκπαιδευτης σκυλων";;
     
  9. DocHeart

    DocHeart Δυσνόητα Ευνόητος


    Aγαπητή Babylon,

    Κατ'αρχήν σ'ευχαριστώ που ξαναβγάζεις το νήμα απ'το χρονοντούλαπο του server...

    Οι τοποθετήσεις σου είναι εύστοχες. Στο σημαντικότερο κομμάτι του νου μας, αυτό που έχει άμεση διάδραση με τα ερεθίσματα της πραγματικότητας (το ego, όπως θα το έλεγε ο παλιός μου φίλος ο Freud), o γιατρός μέσα σε 10-15 λεπτά "ξεκλειδώνει" με τα εργαλεία του και τα χέρια του τα μυστικά του σώματός μας, και μετά τα μοιράζεται μαζί μας με τρόπο επαγγελματικό και matter-of-fact.

    Τα "κακά νέα" απο το γιατρό είναι φόβος όλων των ανθρώπων. Για μερικούς, η επίσκεψη στο γιατρό έχει επίδραση ακόμα και σε σωματικές λειτουργείες όπως η αρτηριακή πίεση (δες και White coat hypertension - Wikipedia, the free encyclopedia). Αυτό, βέβαια, δεν το προκαλεί μόνη της η σκέψη οτι μπορεί να διαγνωσθεί κάτι κακό, αλλά και ένας αριθμός απο άλλα στοιχεία τα οποία θα μου επιτρέψεις να παραθέσω:

    ++ Είναι δύσπεπτη η σκέψη ενός ξένου που έχει πρόσβαση σε μέρη του σώματός σου τα οποία υπο κανονικές συνθήκες θα επέτρεπες να τα εξερευνήσει μόνο το ταίρι σου (και αυτό, συχνά, υπο προϋποθέσεις).

    ++ Είναι αγχωτικό το καθήκον του να υπακούσεις χωρίς καμία καθυστέρηση στις οδηγίες ενός ξένου, ειδικά όταν αυτές είναι του τύπου "γδύσου", "ξάπλωσε", "μην αναπνέεις", ή "άνοιξε τα πόδια σου".

    ++ Υπο κανονικές συνθήκες, εκλαμβάνεις το γιατρό σαν έναν άνθρωπο που έχει ξεκάθαρα το πάνω χέρι στη σχέση σας, την οποία όσο και αν θέλεις να σκέφτεσαι σαν αυστηρά επαγγελματική, δε μπορείς τελικά παρα να τη βλέπεις και σαν προσωπική. Άλλωστε, ο γιατρός είναι σαν τον εξομολογητή, αλλά τον επισκέπτονται και οι πιστοί και οι άθεοι. Δεν είναι παράλογο να έχεις ενστάσεις για αυτή την "by default" υποτακτική στάση που σε αναγκάζει να υιοθετήσεις.

    ++ Κατα τη διάρκεια της εξέτασης, υποκύπτεις σε μια αποδόμηση του εαυτού σου. Δεν είσαι η Babylon, δεν είσαι αυτή που γνωρίζουν - αγαπούν - συμπαθούν - μισούν - θέλουν να γαμήσουν οι άνθρωποι του κοινωνικού σου κύκλου. Δεν είσαι μια εκρηκτική μελαχροινή με καμπύλες που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν εκ νέου το κίνημα των pre-Raphaelites, ούτε μια μικρόσωμη και σβέλτη ξανθιά με περπάτημα απο σπουργίτι. Είσαι: ηλικία, ύψος, βάρος, επαγγελματικά και κοινωνικά δεδομένα, συστολική και διαστολική αρτηριακή πίεση, καρδιακοί παλμοί ανα λεπτό, χρώμα και σχήμα αμυγδαλών και άλλων αδενοειδών, ήχοι πνευμόνων και καρδιάς, συμμετρία μαστών, εξωτερική εμφάνιση του καλύμματος κλειτορίδας, των μεγάλων και των μικρών χειλών, της ουρήθρας, του κόλπου, του περίνεου και του πρωκτού. Είσαι, με άλλα λόγια, ένα αντικείμενο.

    Αυτά τα στοιχεία, όμως, δεν είναι καταστολείς της απόλαυσης ενός medical roleplay session απο την "ασθενή". Είναι αρωγοί της. Και εδώ ξαναγυρίζω στον κληρούχα μου τον Freud, και παραθέτω το θεώρημα: ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να παίξεις το ρόλο της ασθενούς σε ένα τέτοιο session αν δεν ίσχυαν όλα τα παραπάνω.

    To ego πρέπει να αισθάνεται ακριβώς έτσι όπως περιγράφεις για να επιτρέψει στο id (το λιγότερο λογικό και ρεαλιστικό κομμάτι μας) να μετατρέψει αυτά τα συναισθήματα σε βενζίνη για το libido, και να έχει τις προϋποθέσεις να κατανικήσει και το super-ego, το οποίο εκείνη τη στιγμή ασκεί έντονη κριτική στην αντισυμβατικότητα της σεξουαλικής πρακτικής του medical roleplay λέγοντάς μας πως αυτό που κάνουμε είναι παιδιάστικο και στερείται ίχνους σοβαρότητας.

    Με πολύ λίγα λόγια, το medical roleplay (όπως και πολλά παιχνίδια ρόλων) είναι, για την "ασθενή", το sexualization μιας αρνητικής κατάστασης. Αν δε σε κάνει να αισθάνεσαι περίεργα η άσπρη μπλούζα, ποτέ δε θα μπορούσες να απολαύσεις ένα τέτοιου είδους session.

    Όμως το όλο πράγμα είναι μια περικοκλάδα από πεποιθήσεις, ανάγκες, μνήμες και συναισθήματα, όπως πιθανώς είναι και η υπόλοιπη σεξουαλική ζωή μας. Το "ταίριασμα" των επιθυμιών και των τάσεων ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση, και γι'αυτό είχα πει νωρίτερα στο νήμα οτι οι ιατροφετιχιστές βρίσκουν like-minded συντρόφους μόνο μέσα απο ένα χρονοβόρο φιλτράρισμα των σχέσεων που συνάπτουν. Aκόμα και αν κάποτε τα καταφέρουν να βρουν τη γυναίκα που τους ταιριάζει σαν κομμάτι παζλ, χρειάζεται δουλειά. Σωστός χρονισμός των πράξεων, διατήρηση των προφίλ, δημιουργικότητα. Και όλα αυτά "extras" στην προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει για να είναι οποιαδήποτε επαφή ανάμεσα σ'έναν άντρα και μια γυναίκα "επιτυχημένη".

    Δεν ξέρω αν απάντησα ακριβώς στην πρόσκλησή σου για "insight". Πάντως ήταν απολαυστική η απόπειρα.

    Χαιρετισμούς,
    DocHeart
     
  10. Iwnas

    Iwnas Regular Member

    Καταρχήν πρέπει να ομολογήσω ότι η αρχική εισαγωγή σου περί medical play μου ερέθισε μια περιοχή του εγκεφάλου μου που σχετίζεται με την περιέργεια. Και η απορία μου συνοψίζεται στην εξής απλή ερώτηση. Κατά πόσο όλοι αυοί που μιλούν περί αυτού του είδους το σεξουαλικό "παιχνίδι" έχουν γνώση ή οποιαδήποτε άλλη σχέση με το όλο αντικείμενο.

    Ανακαλώντας τισ μνήμες του παρελθόντος θυμάμαι πως όταν πρωτομυήθηκα στα μυστικά του medical play είχα να κάνω με κολπικούς διαστολείς, με πρωκτοσκόπια,με διαστολικές λαβίδες, κλύσματα, καθετήρες και λοιπά όμορφα στην όψη και χρήσιμα στην πράξη αντικείμενα. Ξεπερνώντας τις αρχικές φοβίες μου και τισ απορίες μου πάνω στο πως τέτοιου είδους "όργανα" μπορούν να συμβάλουν στον ερεθισμό των αισθήσεων μέσω της εναλλακτικότητας την οποία προσφέρουν. Δεν ήταν ο "φόβος" της λευκής ρόμπας αυτός που διέγειρε τις αισθήσεις των συμμετεχόντων, αλλά το άγνωστο του τι επακολουθεί από την χρήση αυτών των αλλόκοτων για πολλούς παιχνιδιών.

    Όσο όμως δοκίμαζα νέες τεχνικές και νέα όργανα μου γεννιόταν η ψευδαίσθηση πως γινόμουν ο ίδιος ένας γιατρός. Συζητώντας αυτόν μου τον προβληματισμό με φίλους ήρθα σε επαφή με μία ιστορία άγνωστη μέχρι τότε σε μένα η οποία ομολογώ πως με συνετάραξε και με έκανε να τα δω όλα καθαρότερα. Ένας πολύ καλός μου φίλος μου μίλησε για την περίπτωση ενός ανθρώπου που είχε κάποτε γνωρίσει και ο οποίο διατεινόταν την σχέση του και την γνώση του με το όλο παιχνίδι (medical play). Ακούγωνυτας την ιστορία αυτού του ανθρώπου κατάλαβα πως η εσωτερική ανάγκη να ειναι κάποιος κάτι ασύμβατο με το εγώ του η ημιμάθεια μπορούν να οδηγήσουν σε παρανόηση αυτού του όμορφου σεξουαλικού ερεθίσματος. Για να μην μακρηγορώ λποιπόν μου μίλησε για την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος με πενιχρά και άσχετα με το medical play αντικείμενα και εργαλεία τεκμαίρονταν πως εφάρμοζε αυτήν την πρακτική. Ο απίθανος αυτός άνθρωπος έπειθε αδαείς με το αντικέιμενο κοπέλες να τισ εισαγάγει σε αυτό το τόσο λεπτό αντικείμενο που λέγεται medical play. Αφού τις έπειθε λοιπόν τισ οδηγούσε ως συνήθως στο χώρο του όπου τις υπέβαλλε σε μία σειρά εξετάσεων που αρμόζουν σε εφημερεύων ιατρείο. Αφού τους έπαιρνε την πίεση με ένα πιεσόμετρο (για να μετρήσει την ερωτική πίεση όπως χλευαστικά έλεγε ο φίλος μου) τισ καλούσε να τισ ακροαστεί με ένα στηθοσκόπιο που αποτελούσε το φετίχ του. Η πανδαισία εξετάσων ολοκληρώνονταν με μία προσεκτική εξέταση των ματιών με τη χρήση οφθαλμοσκοπίου. Τις περισσότερες φορές δυστυχώς η φιλότιμη κατά τα άλλα προσπάθεια του προκαλούσε μόνο τον γέλωτα (αν και από ευγένεια σπανίως το εξέφραζαν μπροστά του). Καθήμενος καια κούγοντας λοιπόν μυριάδες τέτοιες ιστορίες γι αυτόν μου γεννήθηκε το εξής ερώτημα. Άραγε γιατί τείνουμε να υπεραναλύουμε πρακτικές και παιχνίδια για τα οποία η γνώση μας είναι από μηδαμινή έως ανύπαρκτη και διαστρεβλωμένη; Άραγε γιατί κάποιοι μπερδεύουν το medical play με την προσπάθεια κάποιου να παίξει το γιατρό; Ερωτήματα που εγώ τα έχω απαντήσει μέσα μου,αλλά θα ήθελα να δω και τις γνώμες άλλων ομοιδεατών μου.



    Υ.Γ Ζητώ ταπεινά συγγνώμη που χρησιμοποίησα αυτό το νήμα σαν μέσο έκφρασης αυτών των αποριών μου αλλά το πιστεύω πως είναι ο καταλληλότερος τόπος για να απαντηθούν.
     
  11. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Το medical fetisch αποτελεί το πιο αγαπημένο μου φετίχ από το 1995 περίπου, όταν μαζί με τον τότε ερωτικό μου σύντροφο αρχίσαμε να το εξερευνούμε. Πέραν του ότι προμηθευτήκαμε διάφορα εργαλεία, όπως πρωκτοσκόπιο και κολποσκόπιο, και κάτι σφιγκτηράκια και πενσάκια που ήταν άσχετα αλλά παριστάναμε ότι αποτελούν μέρος της εξέτασης, διότι ο μαζοχισμός μου είναι μάλλον προς το ακραίο, δεν είχαμε άλλα props, όπως μία γυναικολογική καρέκλα (είναι πανάκριβες), την λευκή ποδιά, το διαμορφωμένο περιβάλλον κλπ. Όπως τα παιδιά παίζουν οτιδήποτε, οπουδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο έχουν στην διάθεσή τους, ότι δεν είχαμε τα συμπλήρωνε η φαντασία.

    Θα περιγράψω κάτι που έκανα προχθές και αποτελεί re-enactment μίας σεξουαλικής συνεύρεσης με τον τέως σύντροφό μου, ο οποίος δεν υφίσταται πλέον αφού βρίσκεται στο Πλωμάρι (με την τέως καλύτερή μου φίλη), και είμαι βέβαιη ότι δεν βρήκε ποτέ καμία πρόθυμη να ξανακάνει τέτοια πράγματα (κακιούλες, χαχα).

    Όλο το Σάββατο το πέρασα καυλωμένη και το βράδυ, αφού περιηγήθηκα σε σελίδες με μέντικαλ, έκανα όλα αυτά που μου έκανε παλιά ο ερωτικός μου σύντροφος. Έβαλα κατ' αρχάς το φουσκωτήρι μου, που είναι η βάση, η προϋπόθεση (ο πρωκτοδιαστολέας μου έβγαινε) και μετά πέρασα δύο σφιγκτήρες στα μουνόχειλά μου και από εκεί κρέμασα 2 βαριές αλυσίδες και τις τράβηξα εκατέρωθεν ώστε να είμαι καλά ανοιχτή. Υποτίθεται πως η εξέταση έτσι γίνεται, όσο πιο οδυνηρή τόσο καλύτερα. Μετά πήρα ένα μικρό μεταλλικό πενσάκι / σφιγκτηράκι που έχω και άρχισα να τσιμπάω και να ερεθίζω όλη την περιοχή, κάτω από την καλύπτρα, την άνοιγα, έτριβα την κλειτορίδα μου και την ουρήθρα μου, φούσκωνα και το φουσκωτήρι και άνοιγα τα ποδαράκια μου πολύ καλά, τα είχα σηκωμένα ψηλά με νοητή εντολή (παλιά ο φίλος μου μου έλεγε άνοιξε καλά και μην τολμήσεις να τα κλείσεις μέχρι να σου πω, μέχρι να ολοκληρωθεί η εξέταση, η οποία συνήθως είχε να κάνει με τον επώδυνο αλλά απαραίτητο καθαρισμό του σμήγματος). Μετά έχυσα πολύ φοβερά όπως καταλαβαίνετε. Μάλλον το έκανα πιο δυνατά από ότι το έκανε ο φίλος μου και γέμισα αίματα. Μετά τα είδα. Πήγα και πλύθηκα και έπλυνα και τα εργαλεία και μετά προσπάθησα να δω από πού μάτωσα αλλά μόνο η ουρήθρα ήταν κατακόκκινη, μάλλον από εκεί μάτωσα. Το παράκανα, πρέπει να φταίει η μακρόχρονη στέρηση που επιβάλλω στον εαυτό μου. Αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω αυτή τη φάση σε σέσσιον, πρέπει να του έχω εμπιστοσύνη του άλλου, να είναι σύντροφος, αλλιώς δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω.

    Δεν έχω παίξει ποτέ με καθετήρες, είναι μία αγαπημένη μου φαντασίωση. Μία άλλη είναι ότι ο σύντροφός μου με αναγκάζει να φοράω καθετήρα και να έχω κάτω από τα ρούχα μου το σακουλάκι όπου μαζεύονται τα ούρα και να πηγαίνω έτσι παντού για καναδυό μέρες, στη δουλειά, σε επισκέψεις σε φίλους κλπ. Το βρίσκω κάπως ταπεινωτικό και μου αρέσει.

    Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση στο medical.
     
    Last edited: 9 Φεβρουαρίου 2009
  12. ipakouo_skilaki

    ipakouo_skilaki Regular Member

    dora έλεος μεσημεριάτικα   κι αυτές οι περιγραφές σου είναι τόσο ''σκληρές'' αλλά τόσο ερεθιστικές...εγώ πάντως δέν έχω καλές παρτίδες με το συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού.Ίσως δεν έπεσα στην κατάλληλη...