Moscow Nights

Κάθεται στον βελούδινο καναπέ, φορώντας την robe de chambres και τις καφέ δερμάτινες παντόφλες του με τα πόδια γυμνά. Από μέσα φοράει τις γκρι σατέν πιτζάμες του. Τα μαλλιά του έχουν γκριζάρει προ πολλού.

Κάθομαι στο πιάνο με την πλάτη ίσια, τα μπράτσα καλά ανοιχτά ώστε να μπορώ να απλώνομαι για τις σκάλες και τα arpegges. Αυτός με ακούει με μισόκλειστα μάτια, ρουφώντας ένα malt και καπνίζοντας το βραδινό του πούρο.

Απόψε δεν ανάψαμε τα φώτα. Μόνο το τζάκι μας φωτίζει με την φλόγα του. Άναψα κεριά στα καντηλέρια του πιάνου και απολαμβάνω το ημίφως. Γυρνώ και τον κοιτάζω. Έχει χαθεί μέσα στις εικόνες που του γεννάει η μουσική μου. Τώρα παίζω τις Νύχτες στη Μόσχα. Αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο του. Το σιγοψιθυρίζει, ξέρει τα λόγια καλά.

Παίζω επί μία ώρα. Ζητάω την άδεια να σταματήσω, πονάει η πλάτη μου. Μου λέει να παίξω λίγο ακόμη. Με πλησιάζει, ακουμπάει τα χέρια του στους πονεμένους μου ώμους και μου λέει:

«Παίξε λίγο Dvorzak και Debussy.»

“Pas de probleme, papa,” απαντώ και επιλέγω το Slavonic Dance No 10 και το Reverie.

Ο Passepartout είναι ξαπλωμένος μπροστά στη φωτιά και δεν ξεχωρίζει από το χαλί. Μόνο τα κίτρινα μάτια του λάμπουν στις φλόγες. Κουνάει ρυθμικά την ουρά του. Είναι ενοχλημένος που δεν είναι το επίκεντρο της προσοχής.

Τελειώνω τα κομμάτια που μου ζήτησε. Σηκώνομαι. Κλείνω προσεκτικά το πιάνο και τον κοιτάζω.

«Ώρα για το μπάνιο σου,» μου λέει.

Προχωρώ μπροστά του με αργό βήμα. Το μπάνιο είναι σκοτεινό. Ανάβει όλα τα κεριά, άλλο φως δεν χρειάζεται. Ανοίγει την βρύση, η μπανιέρα γεμίζει γρήγορα με καυτό νερό που αχνίζει. Αυτός κάθεται στο σκαμπώ δίπλα στη μπανιέρα και μου γνέφει να πάω κοντά του. Μου βγάζει ο ίδιος τα ρούχα. Δεν με αγγίζει, αγγίζει μόνο τα ρούχα. Κρυώνω λίγο και οι ρώγες μου γίνονται σκληρές. Ανατριχιάζω.

«Κρυώνεις;» με ρωτάει.

“Non, papa,” απαντώ.

«Μπες μέσα,» μου λέει. «Είναι έτοιμο.»

Μπαίνω και κάθομαι βασανιστικά αργά στο καυτό νερό. Περιμένουμε και οι δύο. Ακούγονται οι ανάσες μας. Μία σταγόνα πέφτει ρυθμικά από τη βρύση. Στον τοίχο ο πίνακας με τις οδαλίσκες θολώνει. Τα πλακάκια στον τοίχο είναι ζεστά, τα χαϊδεύω.

Πρώτα με λούζει. Σκύβει επάνω μου, ρίχνει το κεφάλι μου πίσω και βρέχει καλά τα μαλλιά μου. Το σαμπουάν μυρίζει αμύγδαλα. Μου ξεπλένει τα μαλλιά και μου τα φιλάει, έτσι βρεγμένα.

«Σήκω όρθια.»

Σηκώνομαι και ακουμπώ την παλάμη στον τοίχο. Παίρνει ένα μικρό λευκό πανάκι, όπως είχαμε παλιά στην Αγγλία, το προτιμάει. Με τρίβει δυνατά παντού. Αρχίζει από την πλάτη, τις μασχάλες, μετά το στήθος, είναι απαλός μα σταθερός, προχωρά στην περιοχή της κοιλιάς, με πλένει με μικρές κυκλικές κινήσεις, κατεβαίνει στη διχάλα, «άνοιξε πιο καλά,» χώνει το πανί ανάμεσα και με τρίβει, είναι απαλός μα σταθερός, «γύρισε τώρα,» με πλένει πίσω στη σχισμή, από κάτω, το νερό είναι ευχάριστο και τα χέρια του είναι τόσο αγαπημένα, τα λατρεύω τα χέρια του, κοιτάζω το πρόσωπό του και είναι ανέκφραστο όπως πάντα, μόνο τα μάτια λάμπουν στο φως των κεριών.

“Assez maintenant?”

«Κάθισε κάτω, τα ποδαράκια τώρα.»

Κάθομαι και σηκώνω το ένα μου πόδι, το κρατάει στο χέρι του και με πλένει καλά ανάμεσα στα δαχτυλάκια, τρίβει την φτέρνα, την γάμπα, μετά το άλλο πόδι, έχει λαχανιάσει από την προσπάθεια, ίδρωσε, βλέπω τους κροτάφους του υγρούς. Νιώθω κάτι μέσα μου που μοιάζει με τις Νύχτες στο πιάνο. Δεν μπορώ να ξεφύγω από την πραγματικότητα. Είμαι πιασμένη κάτω από τα χέρια του και γεύομαι τον ιδρώτα του μέσα μου. Κι αυτός, είναι κι αυτός εκεί, πιασμένος εκεί μαζί μου.

Δεν κάνουμε τίποτε άλλο. Αυτό αρκεί.

 

!


 

 

Απάντηση: Moscow Nights

καλημερα dora..pas mal..

 

Πολύ δυνατή η ιστορία, και τρώγεται πολύ ευχάριστα συνοδευόμενη από τη μουσική που παραθέτεις (παίζει ξανά για τρίτη φορά καθώς γράφω αυτό).

Χθες είχα μια συζήτηση με μια εξαιρετική φίλη σχετικά με τις ερωτικές ιστορίες, και κατα πόσο πρέπει να είναι ενός ελαχίστου μήκους για να δημιουργήσουν αποτελεσματικά αισθήματα και αισθήσεις. Η ιστορία σου τεκμηριώνει μια άποψη που εκφράστηκε, οτι δηλαδή οι σωστά διαλλεγμένες λέξεις, όσο λίγες και να είναι, μπορεί να περάσουν σα σπίθα μέσα απ'το μυαλό του αναγνώστη και να προκαλέσουν μια ανάφλεξη της φαντασίας, και να χτιστούν γύρω απο ένα μικρό κείμενο χίλιες δυο φαντασιώσεις.

Πάρα πολύ όμορφα ζυμωμένα μέσα στην ιστορία σου τα στοιχεία που προκαλούν την ανάφλεξη: η γαλλική που χρησιμοποιεί η ηρωίδα σου, τα κομμάτια που της ζητείται να παίξει στο πιάνο, το ποτό που πίνει ο άνδρας, το τζάκι, ο γάτος.

Τεχνικά άψογο και γεμάτο ψυχή το κείμενό σου, μπράβο και ευχαριστούμε.

 

Απάντηση: Moscow Nights

dora,

σ' ευχαριστούμε για το κυριακάτικο δώρο σου 

 

Απολαυστικό!
Όταν άρχισα να το διαβάζω, σκεφτόμουν, άλλη μια ιστορία με τη συνήθη πορεία και κατάληξη...
Εξεπλάγην ευχάριστα με την απροσδόκητη τροπή της εξέλιξης και με χαλάρωσε βαθιά η σκηνή του πλυσίματος, σχεδόν θεραπευτικά  
Νομίζω, ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί μέχρι τώρα...γειά στα χέρια σου, Δώρα!