Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

OΡΑΜΑΤΑ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ (ΙΑΠΩΝΙΑ)

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Seirios_79, στις 23 Σεπτεμβρίου 2007.

  1. ΟΡΑΜΑΤΑ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ
    (Pinku Eiga, Ero-Guro,
    Kinbiken Videos, Hentai Manga & Anime)



    α) Τα Ροζ Φιλμ

    Τα Ροζ Φιλμ (Pinku Eiga), ήταν ένας όρος που επινοήθηκε από τις Ιαπωνικές κινηματογραφικές εταιρίες, με σκοπό να προωθήσει τις ερωτικές ταινίες που παρήγαγαν στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Αυτός ο όρος, γρήγορα, καθιερώθηκε σαν συνώνυμος με τον όρο Μπλε ταινίες (Βlue Movies), που χρησιμοποιείται για το είδος των ερωτικών ταινιών της Αμερικής. Η διαφορά, έγκειται στο ότι ο Αμερικάνικος όρος Mπλε Tαινίες υπονοεί πως απευθύνονται κυρίως σε αντρικό κοινό, αφού το μπλε χρώμα καθιερώθηκε να παραπέμπει στο αντρικό φύλλο, ενώ οι Ιάπωνες χρησιμοποιούν τον όρο Ροζ Φιλμ, για να υποδηλώσουν την ύπαρξη του γυναικείου φύλλου, μέσα σ’ αυτά, αφού το ροζ έχει καθιερωθεί σαν γυναικείο χρώμα.

    Το Όνειρο Μέρας (Hakujitsumu, 1964), του Tetsuji Takechi, – που από τότε έγινε γνωστός και ως «Νονός Του Ιαπωνικού Κινηματογράφου Πορνό» – θεωρείται το πρώτο, επίσημα, Ροζ Φιλμ. Το φιλμ ήταν το πρώτο του «Ιαπωνικού Νέου Κύματος Ταινιών» που απεικόνιζε γυναικείο γυμνό, ακόμα και μερικά πλάνα που έδειχναν το τρίχωμα των μασχαλών και των εφηβαίων – κάτι που θεωρείται ταμπού στην Ιαπωνική κοινωνία. Το Όνειρο Μέρας, του τίτλου της ταινίας, βιώνετε από έναν νεαρό ζωγράφο, σε κατάσταση αναισθησίας στην καρέκλα του οδοντιάτρου του. Ο πρωταγωνιστής μας, φαντασιώνεται ένα όμορφο νεαρό κορίτσι, το οποίο γνώρισε στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου, να δοκιμάζεται σ’ όλα τα είδη σεξουαλικής βίας (βιασμός, βασανιστήρια) του σαδιστή οδοντίατρου. Οι βιαιότητες συνεχίζονται, με το κορίτσι να έχει κρεμαστεί από το ταβάνι και με τον οδοντίατρο να της κάνει ηλεκτροσόκ. Όταν ο ζωγράφος συνέρχεται, ο ρεαλισμός της φαντασίωσής του γίνεται διφορούμενος. Το Όνειρο Μέρας, έκανε την πρεμιέρα του στους κινηματογράφους την ίδια εποχή με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, προξενώντας, έτσι, μεγάλη ενόχληση στην Ιαπωνική Kυβέρνηση, η οποία αντιτέθηκε δυναμικά, στην «ανήθικη» εικόνα του Έθνους, που η ταινία μπορεί να περνούσε στον υπόλοιπο κόσμο.

    Ο Takechi, συνέχισε με το, ακόμα πιο αμφιλεγόμενο, φιλμ Μαύρο Χιόνι (Kuroi Yuki, 1965), όμως η εκρηκτική μίξη σεξ και πολιτικής, στην υπόθεση του έργου, απεδείχθη υπερβολικά προκλητική για τους κυβερνητικούς λογοκριτές. Ο Takechi συλλήφθηκε, με την κατηγορία της αισχρότητας και πέρασε από δίκη. Η δίκη, έγινε μέσα σε ένα κλίμα έντασης, με παρευρισκόμενους διανοούμενους και καλλιτέχνες που υποστήριξαν τον σκηνοθέτη. Και όπως, ήδη, είχε γίνει και σε Δυτικές υποθέσεις λογοκρισίας, ενάντια σε βιβλία, όπως το Lady Chatterley και το Last Exit To Brooklyn, ο κατηγορούμενος αθωώθηκε πανηγυρικά, ντροπιάζοντας έτσι το κατασταλτικό Κράτος και ανοίγοντας τις πόρτες για μια νέα εποχή ελευθερίας στην απεικόνιση του γυμνού.

    Όμως, σαν άμεσο αποτέλεσμα όλων των παραπάνω γεγονότων, η Κυβέρνηση ανακοίνωσε λογοκριτικό νόμο. Ο νόμος Eirin (Eiga Rinri Kitei Iinkai) δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ο κύριος στόχος αυτού του νόμου ήταν να απαγορεύει την παρουσία τριχώματος εφηβαίου και γεννητικών οργάνων, στις σκηνές των ταινιών, είτε ήταν εγχώριες, είτε ήταν ξένες. Αντίθετα με την Δυτική μέθοδο λογοκρισίας, δηλαδή το κόψιμο του φιλμ στο σημείο που σκανδάλιζε, ο νόμος Eirin είχε σαν σκοπό του να καμουφλάρει, οπτικά, τις απαγορευμένες περιοχές του σώματος, αφήνοντας το φιλμ άθικτο. Ο νόμος Eirin έκανε την δουλειά του, με μικρές αντιστάσεις από τα στούντιο, μέχρι και την δεκαετία του 1970, όπου και ήρθε σε σύγκρουση με την κινηματογραφική εταιρία Nikkatsu.

    Η Nikkatsu ήταν μία εταιρία παραγωγής ταινιών, με βάση της την πόλη του Τόκιο και από το 1954 δούλευε με τον ίδιο, σχεδόν, τρόπο που δούλευαν και τα στούντιο της Αγγλικής εταιρίας Hammer – δηλαδή με εσωτερικές ομάδες παραγωγής και σκηνοθέτες, μόνιμα, διαμένοντες στα στούντιο της ίδιας της εταιρίας. Τα είδη των ταινιών της Nikkatsu ήταν ποικίλα, από δράματα μέχρι ταινίες καταστροφής και από ρομαντικές περιπέτειες μέχρι κλεψίτυπα των ταινιών Γκοτζίλα (Gojira). Ανάμεσα στους πιο αξιοσημείωτους σκηνοθέτες, που «απεφοίτησαν» από την εταιρία Nikkatsu, ήταν ο Koji Wakamatsu και ο Seijun Suzuki, του οποίου το σουρεαλιστικό γκανγκστερικό φιλμ Μαρκαρισμένος Να Σκοτώνει (Koroshi No Rakuin, 1967) θεωρείται, σήμερα, σαν μια από τις καλύτερες Ιαπωνικές ταινίες όλων των εποχών. Ο Suzuki σκηνοθέτησε γύρω στις 40 ταινίες, για την πάνω από δεκαετή περίοδο που δούλευε για την εταιρία Nikkatsu. Οι πιο γνωστές ταινίες του είναι: Το Άγριο Θηρίο της Νιότης (Yaju No Seishun, 1963), Η Πύλη της Σάρκας (Nikutai No Mon, 1964), Η Ελεγεία της Βίας (Kenka Ereji, 1965) και Ο Περιπλανώμενος του Τόκιο (Tokyo Nagaremono, 1966).

    Ενώ πολλές ανεξάρτητες εταιρίες βασίστηκαν στις ταινίες τρόμου σαν κύρια πηγή εισοδήματός τους, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1970, η εταιρία Nikkatsu στράφηκε σε ένα άλλο είδος ταινιών, για να κατορθώσει την μεγαλύτερη επιτυχία της, την καλλιτεχνική ταινία πορνό, εμπορεύσιμη υπό τον τίτλο Roman Porno (σύντμηση για το romance pornography – ρομαντική πορνογραφία). Το πρώτο Roman Porno Φιλμ ήταν Η Απογευματινή Σχέση (Danchizuma Hirusagari No Joji, 1971), σκηνοθετημένο από τον Shogoro Nishimura. Η υπόθεση του έργου, αφορά μια γυναίκα που δεν ικανοποιείται σεξουαλικά από τον άντρα της και βρίσκει έναν εραστή που καταφέρνει να την φέρει σε οργασμό. Η σχέση της, όμως, ανακαλύπτετε από την ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής, που την εκβιάζει να δουλέψει σαν μία απ’ τις ιερόδουλές της. Η ταινία είχε τεράστια επιτυχία και η εταιρία Nikkatsu προχώρησε στην παραγωγή ταινιών παρόμοιας θεματολογίας και αισθητικής. Ήταν μόνο η αρχή για ένα παλιρροιακό κύμα ερωτικών ταινιών που θα κατέκλυζε την Ιαπωνία, στα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Οι Roman Porno ταινίες παράγονταν από ομάδες και σκηνοθέτες που είχαν πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία από τις εταιρίες τους, αρκεί τα φιλμ τους να εντάσσονταν σε μια βασική φόρμουλα: έναν αισθησιακό τίτλο και την άφθονη παρουσία γυμνής σάρκας. Οι πιο «γόνιμοι» σκηνοθέτες Roman Porno είναι οι: Tatsumi Kumashiro (γνωστός και ως «Βασιλιάς του Ρομαντικού Πορνό»), Akira Kato, Masaru Konuma, Shogoro Nishimura και Yasuharu Hasebe. Οι ταινίες τους είναι κομψές, τεχνικά άψογες και συχνά, πολλές από αυτές, κινούνται σε σουρεαλιστικά πλαίσια. Σε μηδέν χρόνο, άγνωστες πορνοστάρ, όπως: η Jun Miho, η Naomi Tani, η Yuki Minami, η Hiroko Isayama και η Mina Asami, έγιναν τα εθνικά σύμβολα μιας νέας σεξουαλικής επανάστασης.

    Το Μαγικό Χαλί Του Κιότο (Harusagari No Joji: Koto Mandara, 1973) ήταν η 1η παραγωγή της εταιρίας Nikkatsu με Σαδομαζοχιστικό περιεχόμενο. Η ταινία αυτή, άνοιξε τον δρόμο και για πιο ακραίες εκφάνσεις ερωτισμού, σε άλλες ταινίες του είδους, ενώ επίσπευσε την κοινή αποδοχή των Ιαπώνων στα Σαδομαζοχιστικά θέματα. Ανάμεσα στα πιο αξιοσημείωτα Roman Porno φιλμ της εταιρίας Nikkatsu, με Σαδομαζοχιστικό ύφος, ξεχωρίζουν Η Ανθρωποθυσία Της Συζύγου (1974), Η Σκλάβα Σύζυγος (1980), Η Σκλάβα Στα Δεσμά (1981), Η Νεράιδα Στο Κλουβί (1982), Σχοινιά Και Στήθη (1983), Βασανιστήρια Θηλέων (1984), Η Θυσία Της Παρθένου (1985) και Ερωτική Αποπλάνηση (1987). Τα κοινά χαρακτηριστικά, στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες, είναι το δέσιμο, τα βασανιστήρια, ακόμη και ο βιασμός, θεματολογίες που, ήδη, είχαν κάνει την παρουσία τους στο Ιαπωνικό Σινεμά, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και που θα συνέχιζαν να την κάνουν και στις δυο επόμενες δεκαετίες.

    Η εταιρία Nikkatsu κρατούσε τα ινία της κινηματογραφικής βιομηχανίας, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν η εμφάνιση των βιντεοταινιών για ενηλίκους μείωσε την παραγωγή ερωτικών κινηματογραφικών ταινιών. Όμως, με την αφοσίωση και την «αντίσταση» κινηματογραφιστών με όραμα στην δεκαετία του 1990, τα Ροζ Φιλμ κατάφεραν να επιβιώσουν. Οι τέσσερις σκηνοθέτες που καθοδήγησαν την νέα σεξουαλική επανάσταση είναι οι: Kazuhiro Sano, Hisayasu Sato, Toshiki Sato και Takahisa Zeze, που είναι γνωστοί και ως «Οι Τέσσερις Βασιλιάδες του Ροζ».

    Αν και, ακόμα και η εταιρία Nikkatsu χρησιμοποίησε τον όρο πορνογραφία για να περιγράψει τα Ροζ Φιλμ, αυτές οι ταινίες δεν πρέπει να μπερδεύονται με τις ταινίες πορνό της διεθνούς αγοράς. Ερωτικά Φιλμ, είναι ο όρος που τους ταιριάζει καλύτερα. Αν και αληθές, ότι το είδος διαθέτει ταινίες με σκληρή και βίαιη πλοκή – τα Ροζ Φιλμ έχουν δεχθεί επιθέσεις, από την Εκκλησία, από ηθικολόγους και από Φεμινιστικές οργανώσεις, παγκοσμίως, για αυτόν ακριβώς τον λόγο – όλα τα φιλμ είναι ελαφρών ερωτικών τόνων, εξαιτίας της αυστηρής Ιαπωνικής λογοκρισίας προς το γυμνό σώμα. Έτσι, μέρη του σώματος, όπως τα γεννητικά όργανα και γενικά η πλήρης γύμνια του έμπροσθεν μέρους του σώματος, απαγορευόταν. Το γυμνό περιοριζόταν στα πόδια, το στήθος, την πλάτη και τους γλουτούς.

    Η Ιαπωνική λογοκρισία άλλαξε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την κυκλοφορία του φιλμ Ο Νέος Κόσμος Της Αγάπης, του Bammei Takahashi, η οποία ήταν η πρώτη μη-λογοκριμένη Ροζ ταινία που έδειχνε γεννητικά όργανα σε ορισμένες σκηνές. Ακολούθησε η ταινία Το Κλειδί (1996), του Toshiharu Ikeda, το ριμέικ μιας ομότιτλης ταινίας του 1974, η οποία ήταν η πρώτη που παρουσίαζε πλήρη σωματική γύμνια και σε όλες τις σκηνές ερωτικής περίπτυξης των ηθοποιών.

    β) Το Κινηματογραφικό Είδος Ero-Guro

    Τα Σαδομαζοχιστικά θέματα, με θύματα γυναίκες, έχουν εξέχουσα θέση στον Ιαπωνικό κινηματογράφο, χωρίς να υπάρχει καμία προκατάληψη ενάντια σ’ αυτές τις πράξεις, έτσι ώστε να απαγορευτεί η προβολή τους. Όπως και στην ταινία του Seijun Suzuki Η Πύλη Της Σάρκας (Nikutai No Mon, 1964), γυρισμένη στα χρόνια που το είδος των Ροζ Φιλμ ακόμα δεν είχε εγκαθιδρυθεί πλήρως, σκηνές γραφικής, σεξουαλικής βίας άρχισαν να κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους και σε άλλα, πολλά και διαφορετικά είδη ταινιών.

    Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο σκηνοθέτης Koji Wakamatsu παρουσίασε τέτοια θέματα στις underground ταινίες του, με ισχυρές δόσεις εικόνων σκληρότητας και αχαλίνωτης βίας. Όμως, εκείνη την εποχή, αυτές οι ανεξάρτητες παραγωγές ήταν, σε γενικά πλαίσια, περιθωριοποιημένες, εξαιτίας της «πειραματικής» φύσης τους και της ιδιαίτερής θεματολογίας τους. Αργά, όμως, αλλά σταθερά, παραγωγές από μεγαλύτερα στούντιο άρχισαν να εμφανίζονται, στις οποίες οι σκηνές με τα βασανιστήρια των γυναικών ήταν περισσότερες και πιο περιγραφικές. Δύο από αυτές τις παραγωγές ήταν: Η Ιστορία Των Βασανιστηρίων και της Τιμωρίας, του Baku Komori, καθώς και το φιλμ Μυστική Αναφορά από Μια Γυναικεία Φυλακή (Hiroku Onna-ro, 1967), του Akira Inoue. Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί και η ταινία του Teruo Ishii, Γυναίκες Εγκληματίες (Tokugawa Onna Keibatsu Shi, 1968), μια παραγωγή των περιβόητων στούντιο της εταιρίας Toei. Το Γυναίκες Εγκληματίες ήταν το πρώτο από οκτώ φιλμ που γυρίστηκαν μέσα στην περίοδο 1968-1973 και έγιναν, συλλογικά, γνωστά υπό τον τίτλο Οι Ηδονές των Βασανιστηρίων. Με εξαίρεση την ταινία Η Ιστορία Των Βασανιστηρίων της Γιακούζα (Yakuza Keibatsu Shi: Rinchi, 1969), με θέμα της τα βασανιστήρια της Ιαπωνικής Μαφίας, τα υπόλοιπα επτά φιλμ της σειράς αναφέρονται στην φυλάκιση, στο μαστίγωμα, στο τελετουργικό δέσιμο και, γενικότερα, σε όλα τα είδη βασανιστηρίων των γυναικών της Ιαπωνίας, από τους Ιστορικούς χρόνους, μέχρι και τις μέρες μας. Αυτά τα φιλμ ανήκουν στο είδος των βίαιων ερωτικών ταινιών που είναι γνωστό ως Εro-Guro (σύντμηση του όρου Erotic-Grotesque).

    γ) Οι Βιντεοταινίες Kinbiken

    Απ’ όλες τις κυρίαρχες θεματικές, στο Ιαπωνικό κινηματογραφικό είδος Ero-Guro, δύο, συγκεκριμένα, κάνουν πιο συχνά την παρουσία τους, το ερωτικό τελετουργικό δέσιμο και η πράξη του βιασμού. Το Kinbaku ή Shibari, αυτή η αρχαία Iαπωνική μορφή τέχνης, εκπροσωπήθηκε, στη πιο αγνή της μορφή, από την εταιρία Kinbiken, η οποία ισχυρίζεται πως κατέχει το μοναδικό ολοκληρωμένο αρχείο της ιστορίας του Σαδομαζοχισμού στην Ιαπωνία και έχει παράγει δεκάδες βιντεοταινιών ερωτικού τελετουργικού δεσίματος, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Πρόεδρος αυτής της εταιρίας είναι ο Δάσκαλος των Σχοινιών (Nawa Sensei) Chimuo Nureki, ο οποίος έχει την φήμη του απόλυτου Master της τέχνης του. Ο ίδιος ο Nureki πιστεύει ότι η τύχη του, στο να γίνει δάσκαλος της τέχνης του Kinbaku, ήταν προκαθορισμένη. Όπως ο ίδιος μας αναφέρει: "Σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας μου, η πρώτη μου πράξη, μετά την γέννησή μου, ήταν να πιάσω ένα κομμάτι σχοινί". Εκτός από το να κατέχει παραδοσιακές τεχνικές δεσίματος, ο Nureki εφευρίσκει και πολλές άλλες δικές του, τις οποίες ‘‘βαφτίζει’’ με διαφορετικά ονόματα, επίσης δικής του επινόησης. Ο ίδιος, υποστηρίζει ότι έχει δέσει πάνω από τρεις χιλιάδες μοντέλα.

    Αν και τα μοντέλα των βιντεοταινιών της εταιρίας Kinbiken παρουσιάζονται, συνήθως, γυμνόστηθα, δεν υπάρχει καθαυτό ερωτική επαφή. Σπανίως, δε, υπάρχει πλοκή ή διάλογος σ’ αυτές τις βιντεοταινίες και η κάθε μια απ’ αυτές δεν είναι παρά ένα ντοκιμαντέρ, με πρωταγωνίστρια ένα μοντέλο σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό και κατάσταση. Στις βιντεοταινίες της εταιρίας Kinbiken, οι τεχνοτροπίες των δεσμών του μοντέλου, το οποίο δένεται με υλικά όπως: σχοινιά, λαστιχένιους σωλήνες, κολλητική ταινία ή επιδέσμους, φαίνεται να είναι τόσο το κυρίως θέμα της ταινίας, όσο είναι και τα σεξουαλικά βασανιστήρια. Τα γεννητικά όργανα δεν δείχνονται, ούτε καν θολωμένα, ενώ υπερβολικά κοντινά πλάνα σημείων του σώματος και των εκφράσεων του προσώπου είναι επίσης κοινότοπα. Τα δεμένα μοντέλα, συνήθως, αιωρούνται κρεμασμένα από το ταβάνι, αλλά, πολλές φορές, παρουσιάζονται και πάνω σε αναπηρικά καροτσάκια, ή χωμένα μέσα σε μια ντουλάπα. Όταν η τελετουργία του δεσίματος ολοκληρωθεί, μπορεί να είναι το αντικείμενο και για περαιτέρω ταπείνωση με πρακτικές όπως: μαστίγωμα, τσιμπήματα με βελόνες, γδάρσιμο με σκληρές βούρτσες και βασανιστήρια θηλών.

    Ανάμεσα στα πιο γνωστά μοντέλα των βιντεοταινιών Kinbiken είναι: η Yuri Sunohara, η οποία είναι και διαχειρίστρια της εταιρίας, η Hiromi Saotome, η Yuko Noguchi, η Naomi Sugishita και, η πιο διάσημη από όλες, ίσως, Kyoko Nakamura. Οι βιντεοταινίες της εταιρίας Kinbiken θεωρούνται «εξειδικευμένες» σε σύγκριση με άλλες πορνογραφικές παραγωγές κι έχουν, συνήθως, απλοϊκούς τίτλους: Η Naomi Sugishita Στα Δεσμά, Η Kyoko Nakamura Στα Δεσμά, αν και μερικοί είναι περισσότερο γραφικοί, όπως: Ο Τρελός Αυνανιστής με την Μάσκα Οξυγόνου.


    δ) Σαδομαζοχιστικά «Συννεφάκια» : H Τέχνη των Manga

    Παράλληλα με τις κινηματογραφικές παραγωγές, συνυπάρχει και μια άλλη σημαντική κατηγορία που αποκαλύπτει τις Σαδομαζοχιστικές, και όχι μόνο, εμμονές των Ιαπώνων. Αυτή η κατηγορία, είναι τα Μanga.

    Manga είναι το όνομα που δόθηκε στα μοντέρνα Ιαπωνικά κόμικς. Τα Μanga στην Ιαπωνία έχουν την ίδια αποδοχή με τη λογοτεχνία ή το κινηματογράφο και αυτό το φαινόμενο είναι μοναδικό στον κόσμο. Οι ρίζες των Μanga, που κατά γράμμα μεταφράζονται ως «αθέλητες εικόνες», μας πηγαίνουν πίσω αιώνες, στις μεσαιωνικές εικονογραφημένες περγαμηνές του ιερέα Βουδιστή Toba, του οποίου οι περισσότερες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Διαγωνισμού Πέους (Yobutsu Kurabe), διακρίνονται για το, αρκούντος, σοκαριστικό περιεχόμενό τους. Την μεγαλύτερη, δε, ζήτηση στην Ιαπωνία, μέχρι και τον 17ο αιώνα, είχαν εικονογραφημένα βιβλία, όπως: τα βιβλία Γέλιου (Warai-bon), τα βιβλία με Εικόνες Kρεβατοκάμαρας (Makura-e) και τα βιβλία με Εικόνες του Πλωτού Κόσμου (Ukiyo-e). Η έλευση του 19ου αιώνα, έφερε μαζί της μια μαζική παραγωγή ξυλογραφιών και χαρακτικών. Η γκάμα τους περιλάμβανε εικόνες οικογενειακού περιεχομένου, Σαδιστικές και αιματηρές εικόνες, γνωστές ως Χαρακτικά Ωμοτήτων (Μuzan-e), καλλιτεχνών όπως του Yoshitoshi Tsukioka και του Yoshiiku Ochiai, καθώς και πορνογραφικές εικόνες, γνωστές ως Εικόνες της Άνοιξης (Shunga), των καλλιτεχνών Utagawa Kuniyoshi και Shishoku Ganko.

    Τα μοντέρνα Μanga πήραν μορφή στην μετά-πολεμική Ιαπωνία του 20ου αιώνα. Η παραγωγή Μanga ευημέρησε σε μια εξασθενημένη οικονομία, η οποία, μόλις και μετά βίας, μπορούσε να ανεχθεί μια βιομηχανία κινηματογράφου. Η «εισβολή» της Αμερικάνικης κουλτούρας, λίγο αργότερα, οδήγησε τα Μanga στο δανεισμό της τεχνοτροπίας των διαδοχικών καρέ και των μπαλονιών διαλόγου από τα Αμερικάνικα κόμικς.

    Ενώ η θεματολογία, στην πλειοψηφία των Μanga, ασχολείται με την καθημερινή ζωή ή με την επιστημονική φαντασία, ένα συγκεκριμένο ποσοστό καλύπτει περιοχές ακραίου σεξ και βίας. Τέτοιου είδους Μanga είναι γνωστά και ως Ero-Manga ή Hentai. Ένα από τα πιο τυπικά παραδείγματα είναι το Διαθλαστική Ομορφιά (Utsukushiki Kossetsu) του Jun Hayami. Σ’ αυτό το βιβλίο, οι μαθήτριες ενός Iαπωνικού λυκείου βασανίζονται και βιάζονται με γραφική λεπτομέρεια. Στη δεκαετία του 1970, ο καλλιτέχνης Kazuichi Hanawa δημιούργησε μια σειρά εφιαλτικών και σουρεαλιστικών Hentai, από τα οποία ξεχωρίζουν οι τίτλοι: Κόκκινη Νύχτα (Akai Yonu) και Το Σπίτι της Σάρκας (Niku Yashaki). Ανάμεσα στους σημαντικότερους δημιουργούς Hentai, είναι και οι: Suehiro Maruo και Hideshi Hino.

    O Suehiro Maruo ξεκίνησε να σχεδιάζει Manga στην ηλικία των δεκαοκτώ και είναι αυτοδίδακτος. Οι απεικονίσεις φόνων, ακρωτηριασμών, Σαδομαζοχισμού και διαστροφών (π.χ. ένας ηλικιωμένος γλείφει τον βολβό του ματιού ενός νεαρού κοριτσιού), στις ιστορίες του Maruo, παραπέμπουν απευθείας στα Χαρακτικά Ωμοτήτων. O Maruo έγινε, ευρύτερα, γνωστός με το Μanga Καμέλια (Shojo-Tsubaki, 1984), που εκδόθηκε στα Αγγλικά υπό τον τίτλο Ο Θίασος των Τεράτων του Κυρίου Arashi (Mr Arashi’s Amazing Freak Show). Σ’ αυτό το βιβλίο, το σύμπαν της ταινίας Τέρατα της Φύσης (Freaks, 1932), του Tod Browning, διανθίζεται με σεξουαλική διαστροφή, δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα ανυπέρβλητου τρόμου. Η υπόθεση, αφορά ένα νεαρό κορίτσι, που απάγεται και κακοποιείται σεξουαλικά από ένα θίασο τεράτων, για να ερωτευθεί, στο τέλος, έναν άντρα, ο οποίος μπορεί να χωθεί ολόκληρος μέσα σε ένα μπουκάλι.

    Όμως, ακόμη και το έργο του Maruo ωχριά μπροστά στις φρικαλεότητες των ιστοριών του Hideshi Hino. O Hideshi Hino γεννήθηκε στη Μαντζουρία το 1946 (ένα χρόνο μετά την Χιροσίμα) και έκανε το ντεμπούτο του το 1967 με το Manga Κρύος Ιδρώτας (Tsumentai Ase), το οποίο πρωτoδημοσιεύθηκε στο πειραματικό περιοδικό COM, του πατριάρχη των Manga Osamu Tezuka. Οι ιστορίες του Hino έχουν πρωταγωνιστές τέρατα της φύσης και ψυχοπαθείς δολοφόνους. Σκηνές ακραίας βίας, δολοφονίες, αυτοκτονίες, ακρωτηριασμοί, ακέφαλα πτώματα, σκουλήκια που πετάγονται μέσα από κεφάλια, γονείς που βιάζουν τα παιδιά τους, απέραντα νεκροταφεία και το αίμα να ρέει ποτάμι. Κάθε καρέ και μια ανοιχτή πληγή. Κάθε σελίδα και μια πύλη για την κόλαση. Κάθε ιστορία του κι ένα ταξίδι δίχως επιστροφή, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Τα πιο γνωστά Μanga του Hideshi Hino είναι Το Πανόραμα Της Κόλασης (Jigoku-hen, 1982) και Το Μωρό Της Κόλασης (Kyofu Zigoku-Shojo, 1989).

    Ένας ακόμα Μangaka, εξαιρετικά δημοφιλής στην Ιαπωνία, είναι ο Go Nagai. Ο Nagai ξεκίνησε σαν δημιουργός σκανδαλιστικών ιστοριών, όπως εκείνης του Ξεδιάντροπου Σχολείου, εγκαθιδρύοντας το σήμα κατατεθέν του, με ελευθεριάζουσες καταστάσεις μέσα στις τάξεις των Ιαπωνικών λυκείων. Ανάμεσα στις πιο γνωστές δημιουργίες του Nagai είναι το ρομπότ Mazinga-Z, η έφηβη Βασίλισσα Cutie Honey και η Μάσκα Κέκκο (Kekko Kamen). Η Μάσκα Κέκκο είναι μια νεαρή μασκοφόρος-εκδικήτρια, που περιπολεί το κολέγιο της, με μόνη της φορεσιά μια κόκκινη κάπα, ένα ζευγάρι κόκκινες μπότες και μια κόκκινη μάσκα, περίτεχνα φτιαγμένη από τα δερμάτινα εσώρουχα της. Οι καθηγητές και οι καθηγήτριες, του κολεγίου της, τυγχάνει να είναι, λίγο παραπάνω, αυστηροί, από όσο θα έπρεπε, με τις άτακτες μαθήτριες. Όταν πέφτει η νύχτα, οι καθηγητές αναλαμβάνουν να ‘‘αναμορφώσουν’’ αυτές τις μαθήτριες, στο γυμναστήριο του κολεγίου, με πράξεις που εναλλάσσονται από μαστίγωμα και ερωτικό τελετουργικό δέσιμο μέχρι βιασμό. Η Κέκκο, από την πλευρά της, αναλαμβάνει να τιμωρήσει τους καθηγητές, παίρνοντας, έτσι, εκδίκηση για τις μαθήτριες. Αφού πρώτα τους θέσει εκτός μάχης, εκτυφλώνοντας τους με το φεγγοβόλο – στην κυριολεξία – αιδοίο της, έπειτα τους στραγγαλίζει με τους μυώδεις μηρούς της. Παρόμοιο σε σύλληψη ιδεών, με τη Μάσκα Κέκκο, είναι το Sukeban Deka, του Shinji Wada. Σ’ αυτό το βιβλίο, οι ηρωίδες είναι μαθήτριες λυκείου που υιοθετούν τους ρόλους ντετέκτιβ και μάχονται τους εχθρούς τους οπλισμένες με λεπίδες γιο-γιο. Το Sukeban Deka συγκαταλέγεται στα κοριτσίστικα Μanga (Shojo Μanga). Η διαφορά έγκειται στο ότι τα Manga του Nagai, είναι περισσότερο επικεντρωμένα στην σεξουαλικότητα, από εκείνα του Wada.

    Όμως, εκτός από τα Manga, υπάρχουν και τα Anime. Τα Anime είναι, στην ουσία, τα Manga υπό μορφή κινουμένων σχεδίων. Oι σεξουαλικές διαστροφές, των πιο ακραίων Hentai, έκαναν την παρουσία τους στα ράφια των βιντεοκλάμπ της Ιαπωνίας (Η ταινία ήτανε μια str8 2 video παραγωγή) το 1987, με το Αnime Ο Θρύλος Του Δαίμονα (Urotsukidoji), του σκηνοθέτη Hideki Takayama. Στην πρώτη από τις πέντε ταινίες της σειράς, μαθαίνουμε ότι, σύμφωνα με ένα θρύλο, κάθε τρεις χιλιάδες χρόνια, κάνει την εμφάνισή του ένας υπέρτατος δαίμονας (Chojin). Ο δαίμονας έχει σκοπό να ενώσει τον κόσμο των ανθρώπων, των κόσμο των πνευμάτων και των κόσμο των δαιμόνων Makai, για να φτιάξει ένα νέο κόσμο. Οι Makai δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο και έρχονται στη Γη, προσπαθώντας να βρούνε το δαίμονα που γεννιέται ως άνθρωπος και να τον εξοντώσουν, πριν προλάβει να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του. Όμως, το δαίμονα ψάχνουν και δύο ανθρωπόμορφοι εκπρόσωποι του κόσμου των πνευμάτων. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο, το οποίο, σε σημεία, θυμίζει την Αποκάλυψη, ξετυλίγεται μια ασύλληπτη ακολουθία ωμοτήτων. Σε όλη τη διάρκεια του έργου, μαθήτριες λυκείου βιάζονται στοματικά, κολπικά και πρωκτικά από σεξουαλικά πεινασμένους δαίμονες, προικισμένους με πολυάριθμες γλώσσες και φαλλόμορφα πλοκάμια. Το πεσιμιστικό, ομολογουμένως, τέλος της ταινίας, μοιάζει να είναι βγαλμένο από ένα συνδυασμό της νοσηρής φαντασίας του Η. P. Lovecraft και του Hieronymous Bosch. Το αξιοπερίεργο, με αυτή την ταινία, είναι ότι μεταπηδά με μεγάλη ευκολία από σκηνές απίστευτης σκληρότητας και διαστροφής, σε σκηνές χαζοχαρούμενου κοριτσίστικου ρομαντισμού. Ωστόσο, Ο Θρύλος Του Δαίμονα παραμένει μια σκληρή εμπειρία για τον μέσο θεατή (και δη Έλληνα).

    Άλλα αξιοσημείωτα φιλμ κινουμένων σχεδίων, σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο τομέα των Anime, είναι τα: Adventure Kid, Το Μπλε Κορίτσι, Ο Διαβολάνθρωπος, Bondage Omen, Κρέμα Λεμόνι και Τέρατα στο Κολέγιο.

    Τα Ero-Manga ή Hentai είναι ένα είδος που ανθεί. Μερικοί από τους πιο πρόσφατους τίτλους είναι οι: Sexcapades του Jiro Chiba, New Bondage Fairies του Kondom, Σούπερ Ταμπού του Wolf Ogami, Κλινική Ogenki του Haruka Inui και το Misty Girl Extreme του Toshiki Yui.

    Τα κόμικς και οι ταινίες, με ακραίες θεματικές, είναι απόλυτα αποδεκτά στην Ιαπωνία, οπού τα Manga παραμένουν το πιο δημοφιλές είδος και διαβάζονται με προσήλωση από όλο το κοινωνικό και ηλικιακό φάσμα, από παιδιά νηπιακής ηλικίας, μέχρι προέδρους επιχειρήσεων. Ακόμα και η περιβόητη αίρεση Aum, του Shoko Asahara, υπεύθυνη για τις επιθέσεις νευρικού αερίου, στους σταθμούς μετρό του Τόκιο το 1995, χρησιμοποίησε τα Manga για να διαδώσει τις προπαγανδιστικές της ιδέες.

    Αναφορές:

     Jack Hunter, Eros In Hell, Creation Books, 1996.
    2 Thomas Weisser & Yuko Mihara Weisser, Sex Films Japanese Cinema Encyclopedia, Vital Books Inc, 1998
    3 Hammer Films. Αγγλική κινηματογραφική εταιρία, ευρύτερα γνωστή για την παραγωγή ταινιών τρόμου, στις δεκαετίες του 1950 και του 1970, με ηθοποιούς όπως: ο Christopher Lee και o Peter Cushing.
    4 Γκοτζίλα ή Γκοτζίρα, (Gojira). Τέρας της λαϊκής Μυθολογίας των Ιαπώνων. Εκατοντάδες ταινιών έχουν γυριστεί και γυρίζονται, μέχρι και τη στιγμή που μιλάμε.
    5 Το έργο του Seijun Suzuki επανεκτιμήθηκε πρόσφατα. Σκηνοθέτες όπως: ο Jim Jarmusch και ο Quentin Tarantino, μνημονεύουν διαρκώς τον Ιάπωνα σκηνοθέτη. Στην ταινία του Jim Jarmusch Ghost Dog, η σκηνή της εκτέλεσης ενός Ιταλού μαφιόζου (τον πυροβολούν στο κεφάλι, μέσα από το σιφόνι του νιπτήρα) είναι ριμέικ της ταινίας του Suzuki, Branded To Kill.
    6 Seijun Suzuki, Branded To Kill, Second Sight Films LTD., 1967.
    7 ο.π., Gate Of Flesh, Pagan Films LTD., 1964.
    8 TOEI Co., μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές βιομηχανίες της Ιαπωνίας.
    9 Γιακούζα (Yakuza). Η Iαπωνική Mαφία.
    10 Θανάσης Μουτσόπουλος, Τα Υβρίδια Της Παγκοσμιοποίησης, Futura, 2001.
    11 O διάσημος Ιάπωνας χαράκτης Hokusai, εισήγαγε τον όρο Manga, ενώνοντας τα Κινέζικα ιδεογράμματα man (αθέλητη) και ga (εικόνα).
    12 Hentai σημαίνει ανώμαλος ή διεστραμμένος.
    13 Οι ιστορίες του Maruo, βρίθουν αναφορών στο συγγραφικό έργο του Georges Bataille.
    14 Suehiro Maruo, Mr Arashi’s Amazing Freak Show, Βlast Books, 1992.
    15 Osamu Tezuka. Πρωτεργάτης των σύγχρονων Manga. Δημιουργός των Manga Το Πουλί Της Φωτιάς (Hi No Tori), Η Πριγκίπισσα Ιππότης (Ribon No Kishi) και Black Jack.
    16 Hideshi Hino, Panorama Of Hell, Blast Books, 1989.
    17 Mangaka. Οι δημιουργοί Manga λέγονται Mangaka στην Ιαπωνία.
    18 Go Nagai, Κekko Mask, Kodansha, 1990.
    19 Τα Manga χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες, σε εκείνα που διαβάζονται από κορίτσια (Shojo) και σε εκείνα που διαβάζονται από αγόρια (Shonen).
    20 Shinji Wada, Sukeban Deka, Kodansha, 1991.
    21 Anime. Σύντμηση της Αγγλικής λέξης animation. Αnime καθιερώθηκε να λέγονται οι Ιαπωνικές ταινίες κινουμένων σχεδίων.
    22 Howard Philips Lovecraft. Αμερικάνος συγγραφέας λογοτεχνίας τρόμου.
    23 Hieronymous Bosch. Φλαμανδός ζωγράφος.
    24 Hideki Takayama, Urotsukidoji: Legend Of The Overfiend, Manga Entertaiment LTD., 1989.

    Seirios_79 (2001-02)