O Θεϊκός Εραστής

Η ιστορία της Ψυχής και του Έρωτα αποτελεί έναν από τους πιο γοητευτικούς μύθους της ύστερης αρχαιότητας. Την αφηγείται ο Απουλήιος, Ρωμαίος συγγραφέας του 2ου μεταχριστιανικού αιώνα.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια βασιλοπούλα που η εκθαμβωτική της όψη έκανε τους πάντες να τη λατρεύουν σαν να ήταν η ίδια η θεά της ομορφιάς. Μαγεμένοι, «πολλοί θνητοί ταξίδεψαν από στεριά και θάλασσες και συνωστίζονταν να δουν το θέαμα το θαυμαστό. Όταν έβγαινε έξω το πρωί, κάναν θυσίες στ’ όνομα της Αφροδίτης και, όταν περπατούσε στους δρόμους, τα πλήθη την έραιναν με λουλούδια». Τ’ όνομά της συμβολικό: Ψυχή.

Μα η Αφροδίτη οργίστηκε με τις τόσες τιμές που προσφέρονταν σε μια θνητή κοπέλα. Κάλεσε, λοιπόν, το γιο της, τον Έρωτα, «εκείνο το φτερωτό και ξεροκέφαλο αγόρι που γυρνάει τις νύχτες οπλισμένο με φλόγες και βέλη», ζητώντας του να πάρει εκδίκηση: να μπλέξει τη μικρή βασιλοπούλα στα δίχτυα του, κάνοντας τη ν’ αγαπήσει τον πιο άθλιο άνδρα που υπήρχε στον κόσμο...

Έλα, όμως, που ο Έρωτας την ερωτεύτηκε! Τα πράγματα πήραν απρόσμενη τροπή με τη βοήθεια του Απόλλωνα, ο οποίος έστειλε στον πατέρα του κοριτσιού έναν απίστευτο χρησμό:

Βάλε την κόρη βασιλιά σε μια ψηλή ραχούλα
και νυφοστόλι ετοίμασε γάμου καταραμένου.
Να μην ελπίζεις για γαμπρό θνητό συνηθισμένο,
αλλά σκληρό, αγριωπό και αποτρόπαιο τέρας,
που στον αιθέρα κυνηγά με δυνατές φτερούγες...

Πένθος βαρύ έπεσε για τη μοίρα της Ψυχής. Ο λαός ολόκληρος την ακολούθησε σε θλιβερή πομπή ως την κορυφή βουνού απόκρημνου. Την εγκατέλειψε εκεί, βέβαιη ότι το τέλος της δεν θ’ αργούσε. Μα ο Έρωτας, το γλυκύτατο τέρας, είχε καταστρώσει τα δικά του σχέδια.

Ο Ζέφυρος πήρε τη βασιλοπούλα στην αγκαλιά του και τη μετέφερε σε παλάτι θεϊκό, μαλαματένιο, που μέσα του έκρυβε αμύθητους θησαυρούς. Αόρατοι υπηρέτες τη φρόντιζαν κι εκείνη έγινε η κυρά του θαυμαστού ανάκτορου. Τα βράδια ένας άνδρας μυστηριώδης ερχόταν κοντά της. Της χάριζε απλόχερα τα χάδια του, μα έφευγε πριν χαράξει. Δεν γνώριζε ποιος ήταν ούτε μπορούσε να δει το πρόσωπό του. Αφηνόταν, όμως, στο πύρινο άγγιγμα του «θεού της φλόγας», παραδομένη στη δική του κυριαρχία.

Γιατί κοντά της βρισκόταν ο ίδιος ο Έρωτας, ο λυσιμελής, όπως τον αποκαλούν η Σαπφώ κι ο Ησίοδος – εκείνος που παραλύει τα μέλη δαμάζοντας το νου και τη θέληση. «Φέρνει στο Δία ταραχή και στους θεούς τρεμούλα, κάνει ποτάμια να ριγούν και της Στυγός τους ίσκιους», καθώς η εξουσία του απλώνεται από τον Όλυμπο μέχρι τον Κάτω Κόσμο.

Άλλωστε, δεν υπήρξε μόνο ο νεαρός και σκανταλιάρης γιος της Αφροδίτης. Στη σκέψη των αρχαίων αποτελούσε δύναμη κοσμογονική, όπως μαρτυρεί η Θεογονία του Ησιόδου. Για όσες και όσους είχαν μυηθεί στα Ορφικά Μυστήρια, ο Έρωτας ήταν ο ίδιος ο Δημιουργός του σύμπαντος...

Και η Ψυχή; Η ιστορία της καθρεφτίζει αλληγορικά το ταξίδι της μύησης. Δείχνει ότι η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να γευτεί μέσα από τον έρωτα την αίσθηση της αθανασίας. Δεν θα σας πω, όμως, πώς τελειώνει το παραμύθι αυτό. Μπορείτε να το διαβάσετε σε περίληψη στο vagia-gr.blogspot.com: Ξ� Ξ�Ο�ΞΈΞΏΟ� Ο�ΞΏΟ� Ξ�Ο�Ο�Ο�Ξ± ΞΊΞ±ΞΉ Ο�Ξ·Ο� Ξ¨Ο�Ο�Ξ�Ο�. Ή, ακόμη καλύτερα, μπορείτε να προμηθευτείτε το έργο του Απουλήιου Ο Χρυσός Γάιδαρος, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη και Bell.

Υπάρχει ένας ιδιαίτερος λόγος για τον οποίο αποφάσισα να μιλήσω για εκείνο το παλαιό ειδύλλιο: τον τελευταίο καιρό μου έρχεται στο νου ξανά και ξανά όταν βυθίζομαι στο σκοτάδι, απολαμβάνοντας τις μυστικές ιεροτελεστίες ενός άλλου θεϊκού εραστή/Αφέντη. Σ’ αυτόν, που με ταξιδεύει στο μυθικό χωροχρόνο, είναι αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα...



Έρωτας Γητευτής

Τ’ άγγιγμά σου πυρωμένο σίδερο
με σημαδεύει
διαπερνά το σώμα μου
μετουσιώνοντάς με.

Συ, ο Έρωτας,
έρχεσαι στα σκοτεινά
κι εγώ, η Ψυχή,
δοσμένη σ’ εραστή αθέατο.

Με δεμένα μάτια σε νιώθω
πιο έντονα.
Ηδονικά βαριανασαίνεις,
το στόμα σου αναζητά τα χείλη,
με καθηλώνει
σε ηλεκτρικά τινάγματα.

Η παρουσία σου με βυθίζει
σ’ εκστατικό βασίλειο
έξω απ’ το χώρο και το χρόνο
στην αγκαλιά ενός αέναου σύμπαντος.

Εγώ, η Ψυχή, πειθήνιο όργανο
ενός Έρωτα λυσιμελή,
πιασμένη στα δεσμά σου.
Δεν ψάχνω πια το πρόσωπό σου
στα κύτταρά μου βρίσκω
αρχαίες θύμησες.

Σε τροχιές άγνωστες ταξιδεύω
στη δική σου κοσμογονία.
Βλέπω το σύμπαν να γεννιέται
απ’ το κορμί σου
κι αναδύομαι, Αφροδίτη,
από αρχέγονη θάλασσα.

Η παρουσία σου με στοιχειώνει,
φάντασμα που πλανιέται ολόγυρά μου.
Πάλλομαι στ’ άγγιγμά σου
χορεύω σε ρυθμούς απόκοσμους.

Έρωτας σκοτεινός, μάγος, γητευτής,
κι εγώ, σ’ ανελέητα χάδια
παραδομένη, απολαμβάνω τη μέθη
μιας σκληρότητας πρωτόγνωρης...

 

Απάντηση: O Θεϊκός Εραστής

frau λίζα δεν είμαι πολύ της ποίησης, αλλά ο Έρωτας γητευτής είναι κάτι που θα μπορούσα να απαγγείλω με πάθος ψυθιριστά στα αυτιά (αφού πρωτα της δέσω τα μάτια).  

Πολύ καλό.
________________________________________________________________
Depeche Mode - Strange Love

 

Η εξομολόγηση της Ψυχής...

λίζα, τι να πω?
Είσαι απλά εκπληκτική..

Δώσε μας κι άλλα...