O Λοχαγός

Ο κύριος λοχαγός Αστέριος διέμενε στην οδό Πλάτωνος, κάθετη στην Περικλέως, στην πόλη Ξερολίτιδα. Συνήθιζε συχνά πυκνά να ξυπνάει πριν τις 6:30 το πρωί για να ασχοληθεί με το χτένισμα του μουστακιού του. Στην ζωή του είχε μάθει πως μόνο ο τέως πρόεδρος Μεταξάς και ο έκπτωτος Κωνσταντίνος είχαν αξιόλογη προσωπικότητα, θαύμαζε τα παράσημά τους. Ήταν ερωτευμένος με το χρώμα των παραλλαγών του και το στρατιωτικό χαιρετισμό, καθώς και κάθε είδους στρατιωτικό εμβατήριο. Η ζωή του ήταν ρομποτική, ζούσε σε στρατιωτικό ρυθμό εντός και εκτός στρατοπέδου. Η σύζυγός του λεγόταν Μανίκη και ήταν μία κλασσική γυναικούλα της σειράς, που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ξεπεράσει τις ανασφάλειες που της είχαν εμπεδώσει στον συντηρητικά πουριτανικό της οικογενειακό κύκλο, καθαρόαιμη κληρονόμος του μεσοαστικού κομπλεξισμού. Είχε μάλιστα κι έναν πενηντάλογο της σωστής συζύγου, όπου αναιρούσε κάθε είδους αγγαρεία από τον λατρεμένο της σύζυγο, τον περήφανο λοχαγό Αστέριο.

Συχνά πυκνά ο κύριος λοχαγός Αστέριος όταν έβλεπε ειδήσεις στην τηλεόραση ούρλιαζε με την γουρουνίσια φωνή του «ε ρε καθάρματα λεζάντες κομουνιστές, σκέτες κουραδομηχανές είσαστε, ούτε για σκυλοτροφή δεν κάνετε» και το γυναικάκι του κουνούσε καταφατικά το κεφάλι της αναρωτώμενη αν έπρεπε να μιλήσει ή όχι.

Μία μέρα ο που λοχαγός πήρε απαλλαγή από την υπηρεσία του είχε την ευκαιρία να μείνει στο σπίτι του, η πρώτη του απαλλαγή μετά από 14 χρόνια, όπου η στεναχώρια του για το ότι μάλλον δεν θα προλάβαινε να ζήσει κάποιον πόλεμο του είχε πληγώσει τον ανδρισμό. Ξύπνησε στις 6:45, το παράκανε. Μόλις πήγε στην κουζίνα διέκρινε την γυναίκα του στο σαλόνι να την κουρεύει η κομμώτρια, η Ελένη, η γνωστή «Ελενίτσα της γειτονιάς». Ήδη ήταν στο τελείωμα γιατί ο λοχαγός Αστέριος δεν επέτρεπε στο γυναικουλάκι του να μιλάει σε κανέναν, ήταν μόνο δική του.

-Σε λίγο τελειώνω, του είπε με τρεμάμενη φωνή και ήδη μετάνιωσε που πήρε πρωτοβουλία να του μιλήσει χωρίς να πάρει άδεια.

Δεν απάντησε ενώ μόλις είδε την κομμώτρια κάρφωσε το βλέμμα του ιδιαίτερα στις κατάμαυρες γυαλιστερές ψηλοτάκουνες μπότες της. Αυτό ήταν αίσχος! Απαγόρευε την είσοδο τέτοιου αυταρχικού υποδήματος που φοριέται από θηλυκό μέσα στο σπίτι του.

-Γεια σας, χαίρομαι που σας γνωρίζω.

Ο λοχαγός έγνεψε με αγέρωχο ύφος και βλέμμα καρφωτό σαν να της λέει «τελείωνε και φεύγα παρείσακτη ξετσίπωτη τσούλα». Πήγε στην κουζίνα να πιει τον καφέ του όταν αντιμετώπισε το πιο ισχυρό σοκ της ζωής του. Είδε ένα περιοδικό που αναφερόταν στην γυναικεία μόδα. Έτρεξε κατευθείαν στο σαλόνι και το έδειξε έξαλλος στην γυναίκα του αλλαλάζοντας:

-Μωρή! Τι δουλειά έχει η τσόντα εδώ μέσα?

Η σύζυγος πάγωσε μονομιάς και δυσκολευόταν ακόμα και να καταπιεί το άμοιρο σάλιο της. Η Ελένη (και μη εξαιρετέα) με άνεση του είπε:

-Καλέ ηρεμήστε, ένα απλό περιοδικό μόδας είναι.
-Ποιος σου μίλησε εσένα μωρή ιερόδουλη? Ξέρεις εγώ στο Κόσσοβο τι τις έκανα τις όμοιές σου?
-Ποια είπες ιερόδουλη ρε σοβινιστικό γουρούνι?

Η γυναικούλα του λοχαγού Μανίκι άρχισε να δακρύζει από την ντροπή της.

-Παλιομαλάκ@, έκανες την γυναίκα σου να κλέει.
-Βρε σκρόφα που μου ήρθες σαν καμιά βίζιτα, κουβάλησες και τα σόδομα εδώ μέσα?

Η Ελένη δεν απάντησε, παρά έσκυψε πάνω από την σύζυγό του και με σιγανή ναζιάρικη αυταρχική φωνή είπε:

-Θα σου δείξω εγώ τι είναι τα σόδομα…

Αμέσως έχωσε την παλάμη της μέσα από το πουκάμισο της Μανίκης και χουφτώνοντας το αριστερό βυζί της, της πρόσφερε ένα ρουφηχτό γαλλικό φιλί στο στόμα.

Ο λοχαγός σάστισε. Το μόνο που κατάφερε να πει ήταν:

-Μωρήήήήηήηηηηη…. Σκύύυυυλαααααα, θα σε διαλύσω!

Μα προτού προλάβει να κουνηθεί του έφερε την τσάντα της (Λουί Βιτόν) στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να βλέπει αστράκια για πολύ ώρα. Σάστισε ο λοχαγός. Η κομμώτρια καθόλου. Αντιθέτως, με το καλώδιο από το πιστολάκι του έδεσε τα χέρια και με μία καρατέκα γονατιά στυλ «Τάι μπόου», που πουλιέται σε DVD, τον ξάπλωσε στο έδαφος. Με το που πήγε να σηκωθεί τον έριξε και μια ακόμα στα γεννητικά του όργανα και του είπε:

-Αυτό γιατί με είπες μωρή.

Ο κύριος λοχαγός Αστέριος σφάδαζε από τον πόνο, όταν βρέθηκε η Ελένη δίπλα στο κεφάλι του και με την μύτη της μπότας της του έσπρωξε το μάγουλο προς τα πάνω, λέγοντας:

-Να σε βλέπω να χαμογελάς γιατί μου τη δίνουν οι κατσούφηδες, ξενέρωτο υποκείμενο.

Τον φίμωσε και τον έδεσε για τα καλά. Η Μανίκι δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Σαν να είχε έρθει η αιώνια στιγμή της λύτρωσης και της απόλυτης απελευθέρωσης, επιτέλους η Ελένη έσπασε τα δεσμά. Την ελευθέρωσε, και άρχισαν να φιλιούνται μπροστά του. Τα μάτια του ήταν γουρλωμένα.

-ΜΜΜμμμμμμμ…. ΜΜΜμμμμμμ…. Μούγκριζε.

Όταν είδε την Μανίκι να ξεντύνεται ταράχτηκε. Παρά ταύτα το γυμνό της σώμα το γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά, εξάλλου δεν το είχε αγγίξει ξανά ποτέ άλλος, ενώ στη συνέχεια έβλεπε και την Ελένη να ξεντύνεται, αργά αργά λες και το έκανε βασανιστικά επίτηδες για αυτόν, όταν προτού προλάβει να αντικρίσει το στήθος της και το αιδοίο της στο ηλιοκαμένο κορμί της, έκλεισε η πόρτα.