Saint Chien

ο Αγιος σκύλος γιόρτάζεται στις 22 Αυγούστου στο εορτολόγιο της καθολικής εκκλησίας και είναι με λίγα λόγια η ιστορία ενός ζευγαριού που είχε ένα σκύλο που μια μέρα ενώ φύλαγε την κούνια του μωρού ήρθε ένα φίδι.
ο Αγιος Σκύλος το σκότωσε και περίμενε χαρούμενος με το κεφάλι του φιδιού στη πόρτα τα αφεντικά του. ή μανα ωστόσο βλέποντας την κούνια του μωρού και τον σκυλο γεμάτα αίματα , τρόμαξε και έκοψε το κεφάλι του σκύλου.
Ισως την νυχτα ο Αγιος Σκυλος να ήταν δεμένος με το λουρί στο πόδι της Κυρίας ; Ισως να έλαμπε το προσωπό του από ευγνωμοσύνη την ώρα που την περίμενε προσμένοντας χαρούμενος το χάδι ή το χαστούκι ή εστω ένα βλέμμα της ; είμαι σίγουρος οτι δεν στεναχωρέθηκε που έχασε το κεφάλι του.ίσως με την τελευταία του σκέψη να ανησυχούσε για την Κυρία.
Ειναι δύσκολο να εντοπίσεις τις πηγές του μεγαλείου της ταπεινότητας. Ποιός είναι αυτός που ξεσκίζει τον εγωισμό του με τα δόντια του και τον απιθώνει με σεβασμό στα πόδια της Κυρίας χαρούμενος που σκότωσε το θηρίο;Ποιός τολμά να τα βάλει με τον εαυτό του σε επικές μάχες εκμηδένισης κάθε αμφιβολίας;
Η κυρία παραμερίζει χαριτωμένα τον πόνο του και ασελγεί στα κομμάτια του σκλαβου της. Ευτυχισμένοι και οι δύο με μια ασύλληπτη τρυφερότητα ο δούλος τρώει την καρδιά του και με την τελευταία του ανάσα χαμογελά στην Κυρία. Η οποία ασχοληθηκε μαζί του. Τον άγγιξε με την δυναμή Της και του έδωσε κουράγιο για να αντλήσει δύναμη από την αστείρευτη πηγή πόνου καθαρού που σου γαμάει τα σωθικά.
Η Αγια Υπακοή (Beata Umilta ) το 1250 απήγγειλε τα παρακάτω λόγια και μιας και ήταν αγγράματη ήταν μάλλον μνμ από πολύ ψηλότερα : " Μην περιφρονείτε το έργο του Θεού που είναι πάντα αληθινό και δίκαιο , αν και απίστευτα σκληρό . Στον Παράδεισο θα ανυψωθούν αυτοί που είναι πάντα ταπεινοί "

η κενότητα αποκτά υπόσταση , η μη δράση γίνεται πράξη ,οι βεβαιότητες διαλύονται

Μου δίδαξες ένα μάθημα απίστευτης δύναμης!

σε ευχαριστώ

 

Πολύ ωραίο φρακταλάκο , και σε ευχαριστώ που μου έμαθες ποτέ είναι η γιορτή σας να σας πάρω δώρα  

 

Fractal, είσαι πραγματικά καταπληκτικός...
Χαίρομαι να διαβάζω τα νήματά σου..

Thanks 

 

Απάντηση: Re: Saint Chien

φιλε σε ευχαριστώ χαιρομαι που χαίρεσαι εξάλλου ειμαστε συναδελφοι στους " amori travagliati"

 

Τι να πω κι εγώ τώρα φίλε μου fractal. Εγώ ευχαριστώ. Ο Άγιος Σκύλος λοιπόν... Ακόμα και τώρα, δε μπορώ να συγκροτήσω τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω ούτε που, ούτε πως βρήκα τη δύναμη να αντέξω. Να υπακούσω. Και ξέρεις κάτι; Ήξερα μέσα μου από πριν ότι θα ζούσα αυτό το μαρτύριο. Το είχα προαισθανθεί ότι θα συμβεί. Κι όμως οδήγησα τον εαυτό μου ακριβώς εκεί. Χωρίς να το σκεφτώ καθόλου. Είχα ανάγκη να Την υπηρετήσω. Με οποιονδήποτε τρόπο θα επέλεγε. Ότι κι αν μου έκανε. Ένα βλέμμα της αρκεί. Ο κόσμος όλος! Ούτε Εκείνη δεν φαντάστηκε τι θα συνέβαινε όταν μου έδινε τα τελευταία χαστούκια πριν με διατάξει να μείνω κάτω. Στάθηκες άθελά σου αιτία να ξεπεράσω τα όρια της υπόστασής μου. Ανακάλυψα ένα κομμάτι του εαυτού μου που ούτε καν φανταζόμουν ότι υπήρχε. Έζησα την πιο μαρτυρική, εφιαλτική νύχτα της ζωής μου ολόκληρης. Για χάρη Της. Αυτό που πέρασα ναι, ήταν η κόλαση. Τι να την κάνω την εμπειρία μου 11 χρόνια ως σκλάβος. Δε με βοήθησε καθόλου... Έμαθα να διαχειρίζομαι και να ελέγχω τον σωματικό πόνο όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις. Ποτέ μου όμως δεν έζησα τέτοια κατάσταση ψυχαναγκαστικού πόνου. Έκλαψα πολύ μέσα από τα σωθικά μου χωρίς να βγάλω ούτε άχνα. Χωρίς να κυλήσει ούτε μια σταγόνα δάκρυ. Χωρίς να κουνηθώ ούτε πόντο παραδίπλα μη τυχόν και κάνει θόρυβο η αλυσίδα. Πάλευα να μην ακούγεται ούτε καν η ανάσα μου. Ο κόμπος που ανέβαινε στο λαιμό. Κάθε λεπτό που περνούσε μου φαινόταν σαν αιώνας. Μές τα εσώψυχά μου συγκρούονταν μανιασμένα 2 κόσμοι. Από τη μια έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω ως σκλάβος Της. Να υπακούσω. Να σωπάσω. Να μείνω ακίνητος. Να πνίξω τον πόνο μου. Κι ας μην ήξερε... Δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να Την κάνω να νιώσει άβολα. Ποιος ήμουν εγώ ο ταπεινός για να χαλάσω τις στιγμές της Κυριαρχίας Της. Ένα τίποτα. Ιδιοκτησία Της. Από την άλλη, ήθελα να ανοίξει η γη και να χαθώ μέσα της. Ένιωθα περιττός, ανάξιος και τόσο μα τόσο ταπεινωμένος. Ήθελα να σβήσω τις αισθήσεις μου. Να μην ακούω. Να μη πονάω. Εκείνη όμως είχε σημασία. Πως ένιωθε. Αυτό που ζούσε. Οι στιγμές της. Ούτε εσύ φίλε. Ούτε εγώ. Τη λατρεύω απόλυτα. Ό,τι κι αν μου κάνει θα το υπομείνω. Της ανήκω. Μέχρι χθες, είχε ίσως, μόνο το σώμα μου. Τώρα έχει και την ψυχή μου. Δική της. Στα πόδια της.
Το πρωί σκέφτηκα να μην Της πω τίποτα. Σα να μη συνέβη το παραμικρό. Αλλά δε μπόρεσα. Όταν ήρθε να μου βγάλει την αλυσίδα κάτι είδε στο βλέμμα μου.
«Τι έχεις, τι είναι» μου είπε.
Της απάντησα με μια λέξη.
Εκείνη τη στιγμή μόνο συνειδητοποίησε τι πέρασα όλη τη νύχτα δεμένος εκεί δίπλα Της. Και με έσφιξε στην αγκαλιά Της. Λύγισα στα χέρια Της. Γονάτισα μπροστά Της με σεβασμό αποζητώντας τη λύτρωση απ’ τα χείλη Της. Με φίλησε. Με χάιδεψε. Μου ψιθύρισε στο αυτί. Σαν μελωδία τα λόγια Της. Κι έδιωξε τον πόνο μακρυά. Γαλήνεψε την ψυχή μου. Με τον τρόπο Της. Όπως μόνο Αυτή ξέρει.
Μοναδική...
Αυθεντική...
Πανέμορφη...
Σε λατρεύω...
Κι αν δεν ήσουν σίγουρη ως χθες, τώρα το ξέρεις...
Σε Προσκυνώ ταπεινά...
Σ’ ευχαριστώ Θεά μου...
Αναπνέω καλύτερα επειδή Εσύ Υπάρχεις...