The Dark Side of D.

Αποσπάσματα από το Ημερολόγιο της D.

Σάββατο 2 Ιουνίου

15:00 Είμαι στο Σούνιο με τον ξάδελφό μου και μια φίλη του. Κάνω το πρώτο μπάνιο του Καλοκαιριού. Σκέφτομαι τίτλους: Η D. στη θάλασσα (λίγο αργότερα ο Fanshaw θα μου δώσει τον καλύτερο δυνατό τίτλο: The Dark Side of D.)

20:00 Φτάνω στη Βραυρώνα στο ξενοδοχείο όπου γίνεται το gathering του MasterPerris. Δεν έχω καθόλου άγχος. (Να προσθέσω ότι πριν έρθω στο πάρτι αυνανίστηκα. Έχω μάθει να υποτάσσω το σώμα μου στη θέλησή μου. Το ξεγελάω το καημένο. Είναι όπως όταν κάνω δίαιτα. Ξέρω βέβαια ότι αυτό που κάνω δεν είναι δίαιτα αλλά νηστεία. Έχει διαφορά.)

20:05 Αριστερά μου κάθεται ο MasterPerris. Είναι ένας συμπαθητικός, ευγενικός άντρας, λίγο μεγαλύτερος από μένα. Με κοιτάζει με ενδιαφέρον. Προσπαθεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν η D. να είμαι εγώ. Και όμως είμαι. Φοράω ένα μαύρο κορσέ που μου σφίγγει το στήθος έως του σημείου να μην μπορώ να αναπνεύσω κανονικά. Έχω δέσει τα κορδόνια τόσο σφιχτά στα πλευρά που μου σημαδεύουν το δέρμα με μικρά πονεμένα Χ, Χ, Χ. Διαμαντάκια στο μπούστο. Μαύρη φούστα στενή ως το γόνατο. Μαύρο στρινγκάκι. Πέδιλα ασημένια με διαμαντάκια. Ποδαράκια μικρά, λευκά, με κόκκινα νύχια. Μωβ μάτια που δεν κοιτάζουν σχεδόν ποτέ τον συνομιλητή. Φεύγουν αλλού, αλλού, σχεδόν έντρομα. Μπορώ να συνεχίσω να περιγράφω την μαγεία μου για ακόμη 2 σελίδες  Φυσικά κάνω πλάκα στο forum. Γελάσατε; Ο ναρκισσισμός μας τελείωσε. Sorry. Με λίγα λόγια, είμαι μια καλοστεκούμενη σαραντάρα που προσπαθεί να μην πλήττει. Και δεν τα καταφέρνει πάντα.

Η σκλάβα του MasterPerris είναι μία όμορφη κοπελίτσα, 26 ετών, υποτακτικής φυσιογνωμίας. Έχει μία γλυκύτητα η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τον πόνο. Φοράει κολάρο, έχει σημάδια στο μπούστο (από βίτσα μάλλον) και κάτι μυστήρια κόκκινα σημαδάκια στο λαιμό. Έχω πεθάνει από την περιέργεια αλλά είμαι διακριτική, δεν ρωτώ πώς της τα έκανε. Αργότερα μου δείχνει τα καψίματα με τσιγάρο. Ωραία. Αν τους αρέσει αυτούς, εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

Στα δεξιά μου κάθεται ένας τύπος ντυμένος στα μαύρα. Είναι ο Photographer. Δεν μοιάζει πολύ με την φωτογραφία του. Βγαίνουμε στη βεράντα, θαυμάζουμε τη θέα, και μετά μπαίνουμε στο εστιατόριο. Σε λίγο έρχεται και ένας ψηλός ουρολάγνος/ποδολάγνος. Κάθεται απέναντί μου. Θέλει να πάμε στη θάλασσα τη Δευτέρα. Η D. στη θάλασσα (με τον ουρολάγνο). Αφού έτσι του αρέσει…

Συζητώ κανονικά με όλους, για σεμινάρια BDSM που γίνονται στον κόσμο, για το πώς μία κοπέλα κρεμάστηκε από το ταβάνι με γάντζους περασμένους μέσα στο δέρμα της, πώς μερικοί άντρες σκλάβοι ευνουχίζονται οικειοθελώς, ελαφρά καθημερινά θέματα δηλαδή. Θέλω έντονα να μιλήσω για την δύναμη της μεταφοράς στον ποιητικό λόγο, αλλά δεν είναι της στιγμής. Επίσης θέλω να πηδήξω ένα Γερμανάκι που μου κλείνει το μάτι από το μπαρ. Αν ήμουν μόνη...Αχ τι χάνω (που να μην είχα τραβήξει και μαλακία, το τσουλάκι).

21:00 Καταφθάνει ο Fanshaw. Είναι τριαντάρης, πολύ ψηλός, ομορφούλης, ξε-παραμύθιαστος. Τρώμε και μετά βγαίνουμε στη βεράντα μαζί με τον ουρολάγνο / ποδολάγνο και μιλούμε. Απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου, την πανσέληνο και το κρασί μας. Ο Fanshaw είναι κι αυτός πότης. Καταλαβαίνω ότι με γουστάρει και καταλαβαίνει ότι τον γουστάρω. Επίσης καταλαβαίνει ποιος κρύβεται πίσω από την «Εκπαίδευση της D.» Μου λέει, «αν δεν είναι ο JP, τότε είναι ο ….» Μπίνγκο. Τζιμάνι ο Fanshaw.

23:00 Πηγαίνουμε όλοι μαζί στο μπαρ. Κοπανάω 3-4 τζιν έτσι για να στρώσω, ο Perris ανοίγει σαμπάνιες, είναι τα γενέθλια της Ελβίρας. Έρχεται και ο Maley. Είναι ομορφούλης και συμπαθητικό παιδί (στην ηλικία μου). Πηγαίνουμε όλοι μαζί στην πισίνα. Το BDSM μεταφέρεται στην πισίνα (σκέφτομαι συνέχεια με τίτλους και πώς θα γράψω ένα τελευταίο κείμενο πριν εγκαταλείψω για πάντα το forum).

23:30 Ο Perris μου ζητάει να βγάλω το στρινγκάκι μου. Το κάνω με την βοήθεια του Photographer. Το πετάω στον Fanshaw ο οποίος δυσανασχετεί φυσικά (νορμάλ άνθρωπος). Το βρακάκι μου είναι μουσκεμένο. Ή τσίσα είναι ή ιδρώτας. Το παίρνουν όλοι και το μυρίζουν (όχι ο Fanshaw). Δεν αισθάνομαι ότι είμαι «κακό» κορίτσι. Πλακίτσα κάνω. Έχω πιει και τον άμπακο, έχω δικαιολογία.

24:00 Παίρνω το βρακί μου, παίρνω και τον Fanshaw, παίρνω και τον Photographer και την κοπανάμε για Εξάρχεια (όχι πριν δείξω το κολαράκι μου στον Perris μέσα στο ασανσέρ. Για να δει τι χάνει δηλαδή). Ο υποψιασμένος αναγνώστης γνωρίζει τα συναισθήματά μου και εκείνη τη στιγμή και τώρα που τα γράφω. Οι υπόλοιποι μπορούν να παίξουν με το πουλάκι τους.

Ο αγώνας για την απόκτηση ταυτότητας δεν μπορεί παρά να είναι μακρόχρονος, δύσκολος και γεμάτος μικρές (ή μεγαλύτερες) ήττες. Όμως η επιμονή και η καλλιέργεια (με όλες της τις έννοιες) ίσως οδηγήσουν σε κάποιο αποτέλεσμα. Χειρότερα από πριν αποκλείεται να καταντήσω (να επιμείνω λίγο, ως καθαρόαιμη μαζοχίστρια, στην χρήση της λέξης «καταντήσω»).

01:00 Κοιμάμαι σαν πουλάκι στο αυτοκίνητο του Fanshaw. Συνήθως είμαι νευρική συνοδηγός αλλά οδηγεί τέλεια, σαν και μένα, και αφήνομαι.

Φτάνουμε στα Εξάρχεια. Ξυπνώ, χασμουριέμαι, τεντώνομαι, είμαι ξεβράκωτη (το στρινγκάκι είναι στην τσάντα μου). Μπαίνουμε στο Underworld. Καλό κλαμπάκι, γεμάτο «δικούς» μας και διάφορους άλλους σε goth στυλάκι. Με τα ρούχα που φοράω ταιριάζω απόλυτα. Σκάω στα γέλια. Πίνω 2 μπόμπες. Απορρίπτω δύο εκστασιασμένους μαλάκες. Ο Photographer μου συστήνει έναν πιτσιρίκο. Είναι ο Lost Boy!! Δεν το πιστεύω. Ενθουσιάζομαι. Τον αγκαλιάζω, τον φιλάω. Κάνουμε παρέα μέχρι να φύγω. Του δίνω και ένα κανονικό φιλί στο στόμα.

....(δεν ξέρω τι ώρα είναι). Βαριέμαι και την κοπανάω. Ο Fanshaw δεν θέλει να με πηδήξει (νορμάλ άνθρωπος είπαμε). Με συνοδεύει μέχρι να βρω ταξί. Τσινάω, θέλω να πάω βόλτα μόνη μου στα Εξάρχεια, μεθυσμένη πίτα, ντυμένη σαν πόρνη πολυτελείας, με μία τσάντα γεμάτη λεφτά. Δεν με αφήνει φυσικά. Με κρατάει σφιχτά από το σβέρκο μέχρι που μπαίνω στο ταξί. Του πετάω ένα ξερό καληνύχτα και κοπανάω την πόρτα στα μούτρα του.

Κυριακή 3 Ιουνίου

12:30 Ξυπνάω. (Σχέδια για το απόγευμα: είμαι καλεσμένη στα εγκαίνια του καινούργιου dungeon της Κυρίας Δ. Θα πάω φυσικά. Αύριο ίσως συναντήσω έναν σκηνοθέτη που γνώρισα στο τρένο. Αχ αθάνατη D.)

20:00 Ο MasterPerris και η Elvira έρχονται στο Παλιό Φάληρο και με παίρνουν να με πάνε στο dungeon. Στο δρόμο ο MasterPerris μου ζητά να περάσω χειροπέδες στην Elvira και να της δέσω τα χέρια πίσω από το κάθισμα. Μετά της βάζει έναν δονητή. Την φτύνει στο πρόσωπο. Θυμάμαι ότι ξέχασα να αυνανιστώ. Λάθος.

21:00 Το πρώτο μου dungeon. Περιεργάζομαι τα πάντα έκθαμβη. Κόκκινοι τοίχοι, επιβλητικός φωτισμός. Πιάνω όλα τα μαστίγια που κρέμονται στον τοίχο. Η Κυρία μου δείχνει πόσο ΔΕΝ πονάνε αν το κάνεις σωστά (το αντίθετο μάλλον είναι το ζητούμενο). Με χτυπάει απαλά στα μπούτια πάνω από τα ρούχα. Όντως σαν χάδι είναι. Σε μια γωνιά είναι το «αλογάκι» όπου μαστιγώνουν τους σκλάβους. Στην άλλη γωνιά ένας σταυρός. Τον δοκιμάζω, στήνομαι. Τρελαίνομαι. Μπαίνω και στο κλουβί για λίγο. Φοβερή αίσθηση. Στην αριστερή πλευρά του χώρου υπάρχει ένα «δωμάτιο» με μια στρογγυλή μαύρη πολυθρόνα όπου κάθεται ο Master ή η Mistress. Ένα κούτσουρο βρίσκεται μπροστά στην πολυθρόνα για τα πόδια του Master ή της Mistress. Για γλείψιμο. Ποτέ δεν εξοικειώθηκα πλήρως με την ιδέα. Το θεωρώ αντισεξουαλικό. Στον τοίχο σε ένα stand μια ντουζίνα ψηλοτάκουνες γόβες περιμένουν τα ποδαράκια της Αφέντρας. Και τη γλώσσα του σκλάβου.

21:15 Καθόμαστε στο σαλονάκι. Ο σκλάβος της Κυρίας βάζει ποτά. Φοράει μαύρο δερμάτινο γιλέκο και κολάρο. Ένας άλλος σκλάβος σέρνεται στο πάτωμα δεμένος στα τέσσερα με αλυσίδες. Ο MasterPerris κάθεται στην δεξιά άκρη του καναπέ και βασανίζει την Elvira. Την κάνει να χύσει μπροστά μας (τι εύκολα που τελειώνουν μερικές γυναίκες). Ένας χοντρός υποτακτικός με γλυκοκοιτάζει από τον απέναντι καναπέ. Η Κυρία κάθεται στα αριστερά μου στον καναπέ. Η Ε., μία 22χρονη Mistress, είναι δίπλα μου. Στο γραφείο της Κυρίας κάθεται ένας ψηλός όμορφος άντρας, γύρω στα 30. Είναι Μάστερ. «Δηλώνετε Μάστερ;» τον ρωτώ έκπληκτη. Τον ρωτώ 2 φορές. Μου απαντάει καταφατικά. Μου φαίνεται πολύ νέος για Μάστερ. Δείχνει ενδιαφέρον για μένα. Με ρωτάει τι εμπειρίες έχω. Του λέω κάποιες πρόσφατες. Επιμένω στο θέμα της εγκεφαλικής κυριαρχίας και στο θέμα της αποχής μου αυτό τον καιρό. Με παίρνει μέσα για ένα μικρό “interview”. Κάθεται στην πολυθρόνα και με βάζει να καθίσω γονατιστή μπροστά του. Αρχίζει και ψάχνει. Τι ψάχνει; Ας διαβάσει τις ιστορίες.

Μας διακόπτουν γιατί η Κυρία πρέπει να φύγει. Ο Μάστερ ζητάει το κινητό μου. Του το δίνω. Μου δίνει κι αυτός το δικό του. Μου ζητάει να τον πάρω τηλέφωνο την επομένη για συνεχίσουμε το “interview”.

22:30 Είμαστε στου Ψυρρή, στο Ούζου Μέλαθρον, με τον MasterPerris, την Elvira και την Ε. Η Ε. είναι κοντούλα, πολύ αδύνατη και γλυκιά. Τρώμε μυστήρια φαγητά όπως πισωκολλητό και το πιάτο του ανέραστου. Πίνω Ηδονικό (τσιπουράκι).

24:00 Ο MasterPerris και η Elvira μας χαιρετάνε και φεύγουν. Εγώ και η 22χρονη Mistress πάμε μπαρότσαρκα. Πάμε πρώτα στο «΄Ασπρο». Είναι βαρετά. «Πάμε να βρούμε τον Jim Jailor;» ρίχνει την ιδέα η Mistress. «Αχ ναι,» λέει η 43χρονη sub.

01:00 Είμαστε στο Περιστέρι στο μπαράκι όπου δουλεύει ο Jim. Δυο τυπάκια παραδίπλα μας κερνάνε σφηνάκια. Μας την πέφτουν, μιλάμε. Ο ένας είναι 22 και o άλλος 27. Φεύγουμε όλοι μαζί για το σπίτι τους. Στο δρόμο σταματάμε για λεμονάδες για το τζιν και προφυλακτικά (safe, sane and consensual, έμαθα, έμαθα).

02:30 Είμαι μπρούμυτα στο κρεβάτι. Έρχεται μία ο ένας και μία ο άλλος από πίσω μου. Εναλλάσσονται τα πρόσωπα, τα κορμιά. Με σκίζουν. Από πίσω κυρίως. Ποτέ δεν ξέρω ποιος με γαμάει. Όταν γυρίζω πίσω να δω εκπλήσσομαι. Ποτέ δεν μαντεύω σωστά. Η Mistress έρχεται κι αυτή πότε πότε και με καίει με το τσιγάρο της. Τέσσερις φορές στο στήθος και καμιά δεκαριά στον κώλο. Κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο το μέγεθος της προδοσίας μου (έχω προδώσει τον εαυτό μου, γεύομαι μία τεράστια ήττα) και ξεσπάω σε κλάματα. Με παρηγορούν και με ξαναγαμάνε. Ο μικρός είναι ιδιαίτερα σκληρό παιδί. Ο άλλος είναι κάπως πιο τρυφερός. Φεύγω λίγο αργότερα τρικλίζοντας.


Δευτέρα 4 Ιουνίου

12:30 Ξυπνώ. Βρίσκω μήνυμα από τον σκηνοθέτη που γνώρισα στο τρένο. Θα συναντηθούμε στις 3 στο ξενοδοχείο Park στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στέλνω κι ένα μήνυμα στον Μάστερ (όχι που δε θάστελνα, όταν προδίδω εγώ το κάνω με ταρατατζούμ, δεν παίζω παιχνιδάκια. Είμαι πράγματι η D. κι ας μη με πιστεύουν). Το μήνυμα λέει: «Κατεβαίνω Αθήνα. Στις 4 θα είμαι free. Παίζει interview;» Είμαι φοβερή. Συνέρχεται γρήγορα και μου απαντά: «Αυτό που έστειλες δεν είναι μήνυμα για Αφέντη. Στείλε ξανά, να φαίνεται ότι έχεις υποταγή και ανατροφή». Ξαναστέλνω: «Συγγνώμη. Συνέβη κάτι δυσάρεστο χθες και δεν είμαι ο εαυτός μου. Θα θέλατε να με συναντήσετε για λίγο;» Με συγχωρεί και μου κλείνει ραντεβού στις 4 στο dungeon. Πονάει ο κώλος μου και έχω φουσκάλες από τα καψίματα. Παίρνω 2 depon.

15:00 Πίνω καφέ με τον σκηνοθέτη. Είναι πολύ καλός γαμώτο. Πανέξυπνος, μορφωμένος, ανοιχτός. Δείχνει να ενδιαφέρεται για μένα με έναν ήρεμο, καθησυχαστικό τρόπο. Τον πάω πολύ. Σε κάποια φάση χτυπάει το κινητό μου. Είναι το φανταστικό που εισβάλλει στον χώρο του πραγματικού και προσπαθεί να με συντρίψει. Δεν θυμάμαι τίποτε από αυτά που μου λέει η φωνή του Κυρίου μου. Συγκρατώ μόνο το εξής: «Είστε η D.;» «Ναι». Αυτή η αποδοχή της ταυτότητάς μου από μένα είναι σημαντική. Και κάποια κομματιασμένα λόγια: «Βλακώδεις ιδέες…ότι έφυγα από την Αθήνα για να μην σας συναντήσω…από κάποιο τηλέφωνο του εξωτερικού…» Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο. Α ναι. «Με χρειάζεστε;» ρωτώ. Ναι, ναι, ναι, σας χρειάζομαι, σας θέλω, χωρίς εσάς δεν…Εγώ αυτό ακούω. Τα λόγια του βέβαια λένε άλλα: «Προσπαθώ να μην χρειάζομαι τίποτε και κανέναν». Τότε γιατί με τυραννάει τόσο καιρό;

Μετά από μισή ώρα σταματάει το τρέμουλο. Φεύγω για το dungeon (έχω πλέον το «δικό» μου ταξί που με πηγαινοφέρνει στην Αθήνα – Γιάννης ο ταξιτζής, πράσινα μάτια).

16:00 Ο Μάστερ με χρησιμοποιεί για 1 ώρα. Με βάζει να του το ζητήσω εγώ. «Σας παρακαλώ χρησιμοποιείστε με». Μου ζητάει να βγάλω τα πέδιλα, να σηκώσω το φουστάνι μου και να τον πλησιάσω στα τέσσερα. «Πιο χαμηλά,» με διατάζει. Σέρνομαι. Μου βάζει ένα κολάρο και λουράκι και με πάει βόλτα. Γύρω γύρω. «Αισθάνεσαι σαν σκυλίτσα;» με ρωτάει. «Όχι». Αισθάνομαι γελοία. Αισθάνομαι ότι δεν κάνω BDSM. Μάλλον προσπαθώ να φτάσω στον πάτο του βαρελιού (έτσι το έθεσε και ο σκηνοθέτης μου). Με βάζει να του γλύψω τα πόδια, ένα ένα τα δάχτυλα, σαν να κάνω πίπα, και μετά όλο το πόδι μέσα. Το κάνω. Έχει όμορφα λεπτά πόδια και τα νύχια του είναι λίγο μακριά. Μου αρέσει πολύ ως άντρας και δεν με χαλάει να του το κάνω αυτό. Αισθάνομαι λίγο σαν να τον εκμεταλλεύομαι. Τον χαίρομαι, χαίρομαι να τον αγγίζω. Του παίρνω πίπα, του γλείφω τον κώλο, τα κλασσικά. Με βάζει στο κλουβί και με φτύνει στο πρόσωπο. Παίζει με τις ρώγες μου, τις στρίβει δυνατά. Δεν βγάζω άχνα. Κουνάει το κεφάλι επιδοκιμαστικά. Έχω πέσει σε κατάσταση sub αλλά δεν υποτάσσομαι. Διατηρώ την μνημειώδη μου απάθεια απέναντι στην εμπειρία. Είναι σαν να υπάρχει κάποια μέσα μου που με παρακολουθεί και με κρίνει.

Με πηγαίνει στο «αλογάκι» για να με μαστιγώσει. Δεν ξέρω πώς πρέπει να στηθώ εκεί, είναι η πρώτη μου φορά. Ξεκινάει με 10 βουρδουλιές. Πρέπει να μετράω, να λέω ευχαριστώ και να ζητώ την επόμενη. «Πιο δυνατά;» με ρωτάει πάντα. «Πιο δυνατά,» απαντώ πάντα. Οι φουσκάλες από τα καψίματα πρέπει να έχουν ανοίξει γιατί με τσούζουν. «Τώρα θα μετρήσεις 20», μου λέει. Θεωρώ ότι 20 είναι πολλές αλλά δεν λέω τίποτε. Μία μικρή σύσπαση δίπλα στο στόμα μου περνάει απαρατήρητη. Δέχομαι όλα τα χτυπήματα με μικρά βογκητά. Μερικά δεν είναι μικρά. Με μαστιγώνει άγρια. Έχει καλό χέρι. Οι πιο πολλές προσγειώνονται στο δεξί μου κωλομέρι και τυλίγονται μέχρι μπροστά στην κοιλιά. «Ακόμη 5 πολύ δυνατές και τελειώσαμε». «Μάλιστα.» «Μάλιστα τι;» «Μάλιστα». «Έτσι μπράβο. Μην το πεις ακόμη.» Δεν το λέω.

Μου δίνει 5 πολύ δυνατές. Μουγκρίζω. «Μην κλάψεις. Μην τολμήσεις και κλάψεις,» μου λέει.

Δεν έκλαψα.

Μετά στο σπίτι είδα ότι το κορμί μου ήταν διάστικτο με μικρά κόκκινα αιματώματα. Το δέρμα είχε ανοίξει σε κάποια σημεία. Σε λίγες μέρες δεν θα φαίνεται τίποτε. Εξωτερικά.

Δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Είμαι η D. Και πρόδωσα τον Κύριό μου γιατί με αρνείται. Κι επειδή έτσι είμαι εγώ. Η μικρή προδότρα. Θέλω να με θέλει. Δεν με θέλει. Εντάξει. Το κατάλαβα. Το μόνο που έχω να προσφέρω είναι η ειλικρίνειά μου και τα σημάδια μου. Όλα μου τα σημάδια. Αφού δεν μπορώ να του κάνω έρωτα αλλιώς, το κάνω έτσι, με τον δικό μου τρόπο. Σ’ αυτόν κάνω έρωτα. Το ξέρει.

Είμαι η D. Το πιο γλυκό και σκληρό παραμύθι.

 

Όταν σε πρωτογνώρισα είχα δύο απορίες.

Τα μωβ μάτια είναι αυθεντικά ή μήπως φακοί;

Και από πού ξεφύτρωσε αυτή η τσουλίτσα με το κιτς ντύσιμο με στοιχεία από την δεκαετία του 80;

Μετά πρόσεξα ένα αέρα, μία αύρα όπως θα έλεγαν και οι λάτρεις των μεταφυσικών που δεν κολλούσε με την ταπεινότητα που πλάσαρες αδέξια. Προσπέρασα την ταπεινότητα(δεν με ενδιέφερε η φθηνή έκφραση της) και προσηλώθηκα στην προέλευση του αέρα.

Να ήταν ένα καταπιεσμένο ποτάμι εκδίκησης και οργής που σου χάριζε την άγνοια του κινδύνου;
Δεν γαμιέστε που δεν γαμιέστε, θα σας γαμήσω όσο δεν σας γάμησε καμία γυναίκα στη ζωή σας!

Δεν μπόρεσα να διακρίνω κανένα τέτοιο στοιχείο απωθημένου που προέρχεται από πόνο προς κάποιον και δεν χρησιμοποίησες την τεχνική σου , που είχα μάθει να αναγνωρίζω, της προσωπικής σου κάλυψης.

Παρόλα αυτά κάποιο απωθημένο σίγουρα βρισκόταν από πίσω. Να ζήσεις! Με δύναμη και πάθος, λες και είναι τελευταίες σου ημέρες σε τούτο τον πλανήτη.

Υπάρχει άραγε συγκεκριμένος λόγος; Σαν άντρας παγιδευμένος στην ορθολογιστική μου φύση, μπορώ πολύ εύκολα να πλανευτώ καθώς δεν μπορώ να κατανοήσω την κυκλοθυμικά ανορθόδοξη φυσική του μυαλού μίας γυναίκας.

Σεξουαλικά δεν μου ξυπνάς κάτι. Η μπαρόκ εξωστρεφής έκφραση της θηλυκότητας σου, δεν είναι του γούστου μου. Σαν χαρακτήρας χρησιμοποιείς παιδιάστικα την γοητεία της αποπλάνησης που μία γυναίκα μαθαίνει από μικρό παιδί. Ίσως και επιτηδευμένα , καθώς θυμίζει πολύ έντονα την συμπεριφορά μίας παρθένας και εξιτάρει τον αρσενικό ζωώδης εγωισμό.

Αλλά ένα πράγμα στο αναγνωρίζω και δεν το έχω δει πουθενά αλλού σε τέτοιο μέγεθος. Την αρπακτικότητα σου. Είναι εντυπωσιακή και φρενήρης και το σαδιστικό μου ένστικτο απολαμβάνει άρρωστα το θέαμα των αποβλήτων σου από τις σάρκες που λαίμαργα και άτεχνα έχεις προηγουμένως καταβροχθίσει.

Χαίρομαι που σε γνωρίζω. Αυτή η έκφραση της τάσης σου είναι τροφή για εμένα, μία ιδιότυπη μορφή κοπρολαγνείας θα έλεγα.

Τώρα για αυτούς που νιώθουν θύματα σου. Κακώς παιδιά. Έτσι είναι η ζωή. Επώδυνη και την γουστάρω για αυτό. Σαν κάποιος που τείνει στην συναισθηματική αναπηρία, παρενέργεια της μιζέριας που απορρέει από την ατολμία αυτών που κινούνται γύρω του.

Να ‘σαι γερή D. Είσαι Άνθρωπος, έστω και αν το πληρώσεις αυτό στο τέλος. Δε θα σου πετάξω πέτρες, όσο και αν το κρυφογουστάρεις αυτό. Σε απολαμβάνω…

 

Ούτε μια μικρή μικρή πετρούλα; Γιατί βρε Ηλία μου; Αφού ξέρεις ότι γι' αυτό βρίσκομαι εδώ μαζί σας.

Δεν πονώ αρκετά από μόνη μου. ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟ...

"Το λιοντάρι δεν παραγνώρισε ποτέ το θήραμα." Θα βασιστώ σ' αυτό.

 

Μου αρέσει υπερβολικά η ωμότητα του κειμένου σου, η καθαρότητα της γραφής σου και το πόσο ανάλαφρα προσεγγίζεις θέματα τα οποία πιστεύω έχουν βαρύτητα για σένα.  

 

Δεν ξερω αμα πρεπει να το γραψω δημοσια η να σου στειλω ΠΜ.. αλλα αφου τα γραφεις εσυ δημοσιος μαλλον δεν θα εχεις προβλημα.

Η τελευταια παραγραφος μαλλον απευθυνεται στην Δωρα και οχι στην D...
κανω λαθος???

 

Να πω την αλήθεια ήτανε μεγάλο και δεν το χα διαβάσει.

Πιο πολύ μου άρεσε το στίλ «τα λέει στην πεθερά (...μάνα είναι κι αυτή ) για να τ' ακούει η νύφη».
Και να 'χαμε τουλάχιστον καμιά φωτογραφία... προφίλ, ανφάς (...κι αν δε φας δεν πειράζει) να δούμε τι ψάρια πιάνει η λεγάμενη αλλά φευ.
Μας τα κρύβει τα ντοκουμέντα το άτιμο το θηλυκό

Ε λοιπόν αν είμανε στην θέση της «νύφης» θα σου λεγα

«E, να πας... να ξεριζώσεις την ξεπλυμένη μουστάκα του μάστερά , να την κάνεις σφουγγάρι να τη βουτήξεις στην αλισίβα και να σβίσεις όρκους και θυσίες... να πας... αλλά ΚΙ ΑΝ ΔΥΣΤΥΧΉΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΟΥ ΕΛΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ ... Αττίκ, Μουστάκια... σ' έφαγα Μουστάκια»...

«Βαθύτατα φιλοσοφημένο κύριε μπουζούκη»

 

Κits, από τα γραφόμενά της δεν αντιλήφθηκα πως πρόκειται για δυό διαφορετικές προσωπικότητες όπου η μία έρχεται σε σύγκρουση με την άλλη.
Κάλλιστα ως βαθιά συναισθηματική, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο σκληρό και κυνικό τρόπο ή ως κυνική να βγάζει ευαιθησίες απείρου κάλλους.
Ένας είναι ο άνθρωπος και οι αντιδράσεις του ποικιλότροπες και πολλές φορές αντιφατικές, ανάλογα τις συνθήκες και τα βιώματα του. Διακρίνουμε τις αντιφάσεις μας, τις δεχόμαστε και συνεχίζουμε κατά πως ξέρουμε και μπορούμε...τι άλλο;

Δεν ξέρω, το πιο πιθανό είναι να κάνω λάθος αλλά η ιδέα που εξέλαβα διαβάζοντάς σε, πέρα απ' την ειλικρίνεια που αποπνέει το καλογραμμένο κείμενο, είναι μια ισχυρότατη αίσθηση ψυχικού καταναγκασμού, ωθείς τις καταστάσεις στα άκρα, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο...
Πολύ εκδικητική σε βρίσκω κατά του εαυτού σου, δεν βλέπω το λόγο να στρέφεσαι έτσι εναντίον του.

 

Μια όμορφη αντίθεση. Έτσι μου φάνηκε, κ' το κράτησα.

Τουλάχιστον ξέρεις ποια είσαι. Αυτό κ' αν σου δίνει δύναμη.
Καλή συνέχεια.

Ευχαριστώ.

 

Μπορει να μην συγκρουονται αλλα δυσκολα καποιος να ξεχασει το ποιος ηταν....
(βλ. Η εκπαιδευση της D.)

 

Nαι είσαι πολύ ακριβής σε αυτό το σημείο...Γιατί όμως το κάνεις αυτό;

Tα κείμενα σου είναι μοναδικά για ένα και μόνο λόγο. Γιατί ξεγυμνώνουν το bdsm από κάθε συναισθηματικό στοιχείο.Αλλά το bdsm είναι συναισθημα, ένα πάρα πολύ δυνατό συναίσθημα. Αυτό που περιγράφεις δεν είναι bdsm αλλα περιφερόμενος σαδομαζοχισμός...

Το παραμύθι σου είναι σκληρό αλλα καθόλου γλυκό. Σκληρό και άνοστο ειναι όπως σκληρή και άνοστη είναι και η ίδια ή ζωή άλλωστε...Οχι πάντα όμως.

 

Αγαπητέ Kits. Η τελευταία μας παράγραφος πάντα απευθύνεται στον Θεό. Ακόμη κι αν είσαι άθεος.

 

Ο πάτος του βαρελιού έχει όλη τη γλύκα. Φαίνεται πως δεν είσαι πότης.

Το μη-συναίσθημα είναι ένα συναίσθημα.

Ο σαδομαζοχισμός είναι τμήμα του BDSM. Ακόμα και αν περιφέρεται ή πάει βόλτες Θεσσαλονίκη - Αθήνα (ή ακόμη και Netherlands).

Προτιμώ τα νόστιμα φαγητά και είμαι καλή μαγείρισσα. Όταν πεινάς όμως τρως τα πάντα. Νομίζω λέγεται επιβίωση.