The firecracker

 
​

Μέρος 1ο - Come on Eileen

Όποιος έχει δει έστω και μια φορά στη ζωή του την Eileen αποκλείεται να την ξεχάσει, και πώς άλλωστε; Με το απίθανα γλυκό της μούτρο με το μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο, τις φακίδες, τα πράσινα μάτια της, και το κοντό κόκκινο μαλλί της, είναι σα να ξεπήδησε από τον καμβά κάποιου ζωγράφου. Έχοντας λεπτή, κοριτσίστικη φωνή που συνοδεύεται από ένα υπέροχο, κελαρυστό γέλιο, κρύβει μέσα της ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό ταμπεραμέντο, που δεν μπορείς να το φανταστείς αν δεν την έχεις γνωρίσει προσωπικά.

Εδώ και κάμποσα χρόνια είμαι freelancer, technical project manager σε έργα πληροφορικής, και μιας και του λόγου της είναι UI/UX designer την γνώρισα ως εξωτερική συνεργάτη στο redesign του mobile application μιας πολύ γνωστής εταιρίας στο οποίο θα είχα το ρόλο του Scrum Master. Είχα συνεργαστεί με την εν λόγω εταιρία σε διάφορα έργα οπότε είχα αρκετούς γνωστούς, ωστόσο με την Eileen δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε μέχρι τώρα καθώς τα έργα που συνήθως αναλάμβανα αφορούσαν κυρίως back-end.

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα έργα τα οποία είχα τρέξει σε waterfall, το mobile app θα το τρέχαμε ως agile, καθώς δεν θα το αλλάζαμε μια και έξω, κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει σε ένα app με τόσους χρήστες, θα κάναμε σε sprints των δύο εβδομάδων, παραδίδοντας νέες λειτουργικότητες και τροποποιήσεις σε μικρά βήματα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει μικρή ομάδα, όχι πάνω από 7 άτομα, και εντατικούς ρυθμούς.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που την είδα στο teams. Είχα μπει πρώτος στο call και περίμενα τους υπόλοιπους. Πρώτος μπήκε ο Φάνης, ένας από τους senior react developers. Στην ομάδα του development είχαμε ακόμα ένα junior react developer, τον Κωστή, μία senior backend developer, την Ελένη, που θα αναλάμβανε το πίσω μέρος της επικοινωνίας, και την UI/UX designer, την Eileen. Την ομάδα συμπλήρωναν ο Θωμάς ως business analyst, η Ευαγγελία ως Product Owner και εγώ ως ο Scrum Master.

Το σημερινό call ήταν το αζμπέτε μας καθώς δεν γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας· εγώ, λόγου χάρη, γνώριζα μόνο την Ευαγγελία και ήξερα την ύπαρξη του Θωμά και της Eileen, τους άλλους ούτε που τους είχα ματαξαναδεί.

- «Καλησπέρα» μου έγραψε ο Φάνης. «Ο Δημήτρης θα μπει σε λίγο.»
- «Καλησπέρα, δεν πειράζει, θα περιμένουμε. Θα πρέπει να ανοίξουμε κάμερες, το Scrum βασίζεται πολύ στο face to face»
- «Ναι, το ξέρω! Ανοίγω!»
- «Καλησπέρα και από δω!» είπα στο Φάνη. Είχε καστανά μαλλιά και επιμελώς ατημέλητο μουστάκι και μούσι.
- «Καλησπέρα!» μου απάντησε.
- «Είσαι εδώ, Αθήνα ή remote?» τον ρώτησα για το τυπικό καθώς γνώριζα πολύ καλά την απάντηση.
- «Αθήνα είμαι!»
- «Ωραία, γιατί καλό το work from home αλλά ακόμα καλύτερο θα είναι να βρισκόμαστε δυο-τρεις φορές την εβδομάδα στον ίδιο χώρο. Σήμερα είχα κάποιες δουλειές και δεν πήγα στα γραφεία αλλά έχω δει την αίθουσα που μας παραχώρησαν, νομίζω θ’ αρέσει σε όλους!»
- «Ναι, κανένα θέμα από τη μεριά μου, μη σου πω ότι προτιμώ περισσότερο το γραφείο που μπορώ να συγκεντρωθώ κιόλας γιατί με τα δίδυμα στο σπίτι καταλαβαίνεις τι γίνεται…»
- «Να σας ζήσουν! Πόσο είναι;»
- «Έξι μηνών… και από τότε έχω να κοιμηθώ ολόκληρο βράδυ» μου είπε γελώντας.
- «Ναι, τα θυμάμαι και με το καμάρι μου» είπα αναφερόμενος στην κόρη μου, που μόλις φέτος είχε ξεκινήσει το λύκειο. «Και όχι τίποτε άλλο αλλά η Βασιλική -η κόρη μου- ήταν και γκρινιάρα μικρή, την ψυχή μας είχε βγάλει. Βέβαια όταν μπήκε στην εφηβεία ομολογώ ότι με έκανε να αναπολήσω με νοσταλγία τις αϋπνίες τους πρώτους της μήνες ή όταν της κόψαμε την πιπίλα, και τι καλά που είχε πάει…»
- «Έχουμε μπόλικο ψωμί μέχρι τότε!» μου απάντησε χαμογελώντας με τα παθήματά μου.
- «Δε βαριέσαι, κι εγώ έτσι έλεγα και πέρασαν 16 χρόνια χωρίς να το καταλάβω.»
- «Πόσο είσαι αν επιτρέπεται;»
- «18 με 27 χρόνια προϋπηρεσία, δεν είναι κρατικό μυστικό» του απάντησα κάνοντάς τον να χαμογελάσει και πάλι.
- «Μάλλον θα είσαι ο παππούς της ομάδας!» μου απάντησε πειρακτικά.
- «Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια! Αλήθεια, με τους υπόλοιπους έχεις συνεργαστεί ξανά;»
- «Μόνο με τον Κωστή και την Eileen.»
- «Ναι, ούτε τον ένα έχω γνωρίσει, ούτε την άλλη!»
- “You are for a treat!” μου είπε χαμογελώντας πονηρά.
- «Τι εννοείς;»
- «Θα καταλάβεις όταν γνωρίσεις την Eileen!» μου είπε, κάνοντάς με να νιώσω ελαφρά άβολα.
- «Γιατί το λες αυτό;» τον ρώτησα σε ουδέτερο τόνο.
- «Μην πάει ο νους σου στο κακό, η Eileen εκτός από top of the top designer είναι και φοβερό τυπάκι!»

Χίλια χρόνια θα ζήσει το εν λόγω τυπάκι, καθώς μερικές στιγμές αργότερα μπήκε και εκείνη στο call με ανοιχτή κάμερα.

- “Hello all!”

Δύο πράγματα παρατήρησα, την απίστευτη χαμογελαστή της φάτσα με τις φακίδες και την κοριτσίστικη φωνή της.

- «Καλησπέρα» της απάντησα με τη σειρά μου.
- “George, if you don’t mind, I will speak in English, I can understand when listening to Greek fairly but speaking is a whole different level of hell” μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- “No problem whatsoever, do you want to continue in English?”
- “Not needed, listening is not a problem, speaking is, not to mention that practice make perfect!”
- «Ωραία, στα ελληνικά τότε. Εγώ είμαι ο Γιώργος και θα είμαι ο Scrum Master της ομάδας. Με το Φάνη γνωρίζεστε και οι υπόλοιποι δε μας έχουν κάνει ακόμα την τιμή…»
- “As long as you don’t ask us to come crawling faster” απάντησε η Eileen κάνοντάς με να γελάσω.
- “Damn, this would made an interesting daily scrum!” της απάντησα κάνοντας με τη σειρά μου χαβαλέ κερδίζοντας το γέλιο της· και είχε υπέροχο, κελαρυστό γέλιο.

Λίγες στιγμές αργότερα άρχισαν να μπαίνουν και οι υπόλοιποι οπότε η επόμενη ώρα αναλώθηκε στις συστάσεις και στις γενικές γραμμές του πως θα τρέχαμε το έργο. Πριν κλείσουμε ζήτησα σε όλους τους το επόμενο πρωί να έρθουν στα κεντρικά καθώς θα έπρεπε να τους κάνω εισαγωγή στις βασικές έννοιες του scrum και του πως θα δουλεύαμε.

Πράγματι, την άλλη μέρα το πρωί πήγα από νωρίς στα κεντρικά και ήμουν ο πρώτος στην αίθουσα που μας είχε παραχωρηθεί. Η αίθουσα καθ’ αυτή ήταν ένα εντυπωσιακό open space με ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, 65άρα τηλεόραση και θέσεις εργασίας στην μία μεριά του τοίχου και μπροστά από τα παράθυρα. Η εταιρία ήθελε να το στρίψει στο agile και, κρίνοντας από την αίθουσα που μας είχε παραχωρηθεί, τουλάχιστον για τις πρώτες ομάδες, δεν είχε κάνει τσιγκουνιές, μέχρι και darts και ένα μίνι επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι μας είχαν βάλει.

Όχι, η εταιρία δεν έγινε Google εν μια νυκτί, απλά το scrum process έχει αρκετά playful προσέγγιση στη agile διαχείριση ενός project. Όταν είχα πάει να κάνω την εκπαίδευση και να πάρω και το certification για Scrum Master, αν και το είχα διασκεδάσει, πίστευα ότι τουλάχιστον στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση αυτό να δουλέψει, η playful αυτή προσέγγιση των πραγμάτων είναι ριζικά διαφορετική από την εν πολλοίς στριμόκωλη των PRINCE2 και PMP.

Επέλεξα να κάτσω στη δεξιά γωνία μεταξύ τοίχου και παραθύρων γυρνώντας την ατομική θέση εργασίας να έχει πλάτη στον τοίχο ώστε να μπορώ να βλέπω όλη την αίθουσα. Σήμερα τις τρεις πρώτες ώρες θα τις αφιέρωνα αρχικά ώστε κάνω μια σύντομη, όχι πάνω από 15-20 λεπτά- παρουσίαση στην ομάδα για το πως δουλεύει η scrum μεθοδολογία και μετά παιχνίδια με βασικό στόχο την εξοικείωση με τις βασικές έννοιες και διεργασίες της μεθοδολογίας.

Η πρώτη που ήρθε ήταν η Eileen. Φορούσε ένα γουστόζικο μίντι καθημερινό φόρεμα και η κάμερα την αδικούσε, αν μέσα από το φακό της ήταν μια φορά απίθανο μούτρο, από κοντά ήταν δέκα!

- «Καλημέρα!» μου είπε με ελαφρά σπαστά ελληνικά χαρίζοντάς μου ένα υπέροχο, φωτεινό χαμόγελο.
- «Καλημέρα!» της απάντησα, ανταποδίδοντας το χαμόγελο, και σηκώθηκα να της δώσω το χέρι μου. «Γιώργος!»
- “Eileen” μου είπε, συνεχίζοντας να χαμογελάει. «Που να κάτσω;» συνέχισε στα αγγλικά.
- «Όπου θέλεις! Το να έρχεσαι πρώτη έχει και τα καλά του!»
- «Χμμμ…» μουρμούρισε. «Θέλω φυσικό φως αλλά όχι πλάτη στο παράθυρο. Μπορώ να φέρω την καρέκλα ώστε να έχω πλάτη προς την αίθουσα όπως έχουν οι θέσεις προς τον τοίχο;»
- «Βεβαίως» της απάντησα. «Επίσης αν θέλεις μπορώ να σου δώσω τη θέση που έβαλα το δικό μου Laptop ώστε να έχεις πίσω σου τον τοίχο και δεξιά σου το παράθυρο!»
- «Όχι, όχι, μπορεί να κάνει αντανακλάσεις έτσι. «Χμμμ» έκανε ξανά. “Eeny meeny miny moe” ξεκίνησε το αντίστοιχο του “α-μπε-μπα-μπλομ” κάνοντάς με να γελάσω, την έκανα πολύ γούστο! “What?”
- «Τίποτα, συνέχισε» της είπα ακόμα γελώντας και αντί απάντησης μου έκανε γκριμάτσα, κερδίζοντας ξανά το γέλιο μου.
- “Eeny meeny miny moe catch a tiger by the toe, if he hollers let him go, eeny meeny miny moe. Here!” μου είπε και επέλεξε το ακριβώς διπλανό από μένα τραπέζι.

Εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα. Σηκώθηκα και πήγα να την ανοίξω, ήταν ένας νεαρός.

- “Καλημέρα, είμαι από το IT Help Desk. Είναι εδώ η Eileen O’ Reily?”
- “I’m Eileen O’ Reily” απάντησε η Eileen και ήρθε στην πόρτα.
- «Σας έφερα την οθόνη σας. Που να την αφήσω;»
- «Αφήστε το σας παρακαλώ εδώ στο τραπέζι και θα τα ταχτοποιήσουμε εμείς!» του απάντησα.

Πραγματικά η εταιρία δεν είχε κάνει τσιγκουνιές, η 32’’ Apple PRO XDR που της είχε παραχωρηθεί κάνει πάνω από πέντε χιλιάρικα και η Eileen δεν ήταν καν υπάλληλος της εταιρίας, ήταν εξωτερική συνεργάτης, όπως και η αφεντιά μου.

Την βοήθησα να γυρίσει την ατομική θέση εργασίας που επέλεξε ώστε να έχει πρόσωπο προς στο παράθυρο αντί πλάτη, που είχε αρχικά, και κάθισα κι εγώ στο γραφείο μου να διαβάσω e-mails. Που και που της έριχνα κρυφές ματιές, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Αναστέναξα και προσπάθησα να συγκεντρωθώ.

- «George, τι ώρα θα τελειώσουμε;» με ρώτησε κάποια στιγμή.
- «Λογικά μέχρι τις 16:30 – 17:00.»
- «Αν γίνεται μπορώ να φύγω λίγο νωρίτερα; Πήγα το πρωί το αυτοκίνητό μου στο service και πρέπει να πάω να το πάρω και είναι στη Νέα Κηφισιά.»
- «Ναι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν κλείνουν νωρίς και μπορείς να περιμένεις μέχρι τις 17:00, μπορώ να σε πετάξω κι εγώ, να μην πληρώσεις και ταξί!»
- «Ευχαριστώ αλλά δε χρειάζεται να με τρέχεις εκεί, δεν είναι κοντά!»
- «Στο δρόμο μου είναι η Νέα Κηφισιά, τ' απογεύματα φεύγω συνήθως από Αττική οδό γιατί μένω Εκάλη και τα στενάκια, από τα οποία έρχομαι τα πρωινά, είναι σχεδόν πάντα δράμα. Που ακριβώς θες να πας;»
- «Στην Toyota… σίγουρα δε σε βάζω σε φασαρία; Εννοώ ότι κι εγώ Νέα Ερυθραία μένω, δεν είναι ότι έχω να κάνω κανένα ταξίδι αφού πάρω το αυτοκίνητό μου!»
- «Δε με βάζεις σε φασαρία, μην ανησυχείς. Όμως στις 15:30 – 16:30 έχω scrum of scrums με τους υπόλοιπους ambassadors και τον lead του tribe, οπότε δεν μπορώ να φύγω πριν.»
- «Δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν είναι μόνο συνεργείο, είναι και η έκθεση εκεί, οπότε είναι ανοιχτά μέχρι τις 21:00»
- «Ωραία, κανονίστηκε!» της είπα και μου χάρισε ένα ακόμα υπέροχο χαμόγελο.

Κοίταξα το ρολόι μου, είχε πάει 09:30, που στο καλό ήταν οι υπόλοιποι; Δεν πρόλαβα να ανησυχήσω καθώς λίγη ώρα αργότερα άρχισαν να έρχονται ένας-ένας και οι υπόλοιποι και μέχρι τις 10:00, που είχαμε ορίσει για να ξεκινήσουμε, είχαν μαζευτεί όλοι. Με εξαίρεση εμένα, την Eileen και τον Φάνη, οι υπόλοιποι για πρώτη φορά θα δούλευαν με τη scrum μεθοδολογία, οπότε μετά την πρώτη σύντομη παρουσίαση αναλώσαμε λίγο πάνω από δύο ώρες στο παιχνίδι, προκειμένου να εμπεδωθούν βασικές έννοιες και αρχές, και ο τρόπος που θα λειτουργούμε σαν ομάδα. Το πρώτο τους σοκ ήταν η αυτοοργάνωση, ο Scrum Master έχει διεκπεραιωτικό και όχι διοικητικό ρόλο, η κύρια δουλειά του είναι να βοηθάει την ομάδα στην αυτοοργάνωση, στη συνεργασία και στη συνεχή βελτίωση καθώς και στην επικοινωνία με τους υπόλοιπους ενδιαφερόμενους του έργου.

Ένας από τους λόγους επιτυχίας του scrum agile process είναι η παιγνιώδης προσέγγισή του, για παράδειγμα το planning poker για την εκτίμηση του απαιτούμενου effort ή το retrospective, που γίνεται με τη μορφή παιχνιδιού, μετά το sprint review, ή ο τρόπος να αντιμετωπίζονται οι διαφωνίες με παιχνίδι, πχ γι’ αυτό είχαμε τα darts ή το επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι. Βέβαια με την Eileen θα ήταν ένα θέμα γιατί όπως μας δήλωσε η ίδια είναι φανατική παίχτρια darts οπότε εναντίον της δε θα υπήρχε καμία ελπίδα, όπως και με το Φάνη στο ποδοσφαιράκι. Θα έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο γι’ αυτούς τους δύο.

Τις υπόλοιπες ώρες τις αναλώσαμε βλέποντας τι έχουμε μπροστά μας και εκεί τον λόγο τον πήρε η Product Owner που μας παρουσίασε τα business requirements τα οποία θα τα μεταφράζαμε σε user stories που ήταν η βάση του backlog, με βάσει το οποίο θα προγραμματίζαμε τα sprints. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία γίνεται fine tune σύμφωνα με το velocity της ομάδας και τις προτεραιότητες της εταιρίας.

Για τις θέσεις δεν υπήρχαν διαφωνίες, οι developers κάθισαν και οι τρεις μαζί στα τραπέζια με πρόσωπο στον τοίχο, ενώ business analyst και product owner κάτσανε στα τραπέζια που κοίταζαν στο παράθυρο. Αφού ταχτοποιήθηκαν όλοι, κάτσαμε να κάνουμε διαβούλευση και ψηφοφορία για το πως θα ονομαστεί η ομάδα καθώς και προτάσεις για το logo της. Εκεί είχαμε την ώρα του παιδιού καθώς ο καθένας έπρεπε να κάνει τρεις προτάσεις, με την πρώτη να είναι υποχρεωτικά χαβαλεδιάρικη. Επικράτησε η πρόταση της Eileen και έτσι η ομάδα ονομάστηκε “The Scrumbugs” και φυσικά το logo θα ήταν στην ανάλογη γραμμή. Η ίδια, ως graphic designer, το πήρε πάνω της και υποσχέθηκε στην ομάδα ότι θα έρθει με δυο-τρεις προτάσεις την Παρασκευή για να επιλέξουμε.

Όπως της είχα πει και το πρωί, στις 15:30 πήγα στο Scrum of Scrums, ο Θεός να το κάνει, δηλαδή, καθώς ακόμα ήμασταν δύο ομάδες και η πρώτη μετά από εμάς δεν είχε καν ξεκινήσει, θα ξεκινούσε την επόμενη εβδομάδα. Αν και τελειώσαμε σχετικά γρήγορα, έχοντας, εκτός από το ρόλο του Scrum Master της ομάδας και το head coaching του tribe, κάθισα λίγο παραπάνω να τα πω με την CPO για να πλανάρουμε τα επόμενα βήματα για την δημιουργία και σύσταση και άλλων ομάδων, καθώς και το πρόγραμμα των εκπαιδεύσεων για τα μέλη των ομάδων του πρώτου tribe.

Λίγο μετά τις 16:00 γύρισα στο γραφείο για να κάνουμε το τελευταίο πράγμα που απέμενε για σήμερα, να συμφωνήσουμε τις ώρες που θα γίνεται το daily scrum. Η ομάδα συμφώνησε να γίνεται κάθε μέρα στις 09:15 – 09:30 και μετά αποφασίσουμε να το διαλύσουμε και να συνεχίσουμε αύριο, όπου μετά το daily scrum θα κάναμε και το πρώτο μας planning poker για το πρώτο μας sprint.

- «Επίσης αύριο να συμφωνήσουμε και σε ένα πρόγραμμα για το πότε θα ερχόμαστε εδώ και πότε θα τα λέμε μέσω teams» είπα στην υπόλοιπη ομάδα. «Προσωπικά προτείνω το 3-2, τρεις μέρες γραφείο, δύο μέρες σπίτι, αλλά αυτό θα το αποφασίσει η ομάδα. Μία φορά στο τέλος κάθε sprint, την ημέρα του sprint review και του retrospective, η παρουσία όλων εδώ είναι υποχρεωτική, από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει αυτό που τον βολεύει περισσότερο.»

Κανονικά, και σύμφωνα με τo “Scrum guide”, όλοι όσοι συμμετέχουν σε μια scrum ομάδα πρέπει να έχουν αποκλειστική απασχόληση στο αντικείμενο της ομάδας, ωστόσο αυτό δεν είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό για μια Ελληνική εταιρία, οπότε καλώς ή κακώς, όλα τα μέλη θα είχαν και …εξωσχολικές δραστηριότητες, στο βαθμό που αυτό δε θα είχε επίπτωση στο velocity της ομάδας. Τυπικά οι πιο «ακριβοί» πόροι της ομάδας ήμουν εγώ, η Eileen και η Ευαγγελία, ειδικά η πρώτη. Αν η διάθεση της εταιρείας δεν ήταν «καινούργιο κοσκινάκι μου…» δεν υπήρχε περίπτωση να μας την είχαν παραχωρήσει ως μέλος αυτής ή οποιασδήποτε άλλης scrum ομάδας· ούσα senior graphic UI/UX designer -και, ακόμα περισσότερο, εξωτερική συνεργάτης- η ανθρωποώρα της μετριότανε σε χρυσάφι. Εγώ ως Agile coach, εκτός από scrum master της εν λόγω ομάδας, θα έπρεπε να βοηθήσω την εταιρία στο transition στα agile processes, οπότε οι δυο μας ζήτημα θα ήταν αν εργαζόμασταν home office έστω και μια φορά την εβδομάδα.

Όπως και να έχει τους ζήτησα όλοι να έρθουν και την επόμενη, και από εκεί και πέρα θα συμφωνούσαμε το πρόγραμμα της παρουσίας τους εδώ, τις υπόλοιπες μέρες. Κάπως έτσι, λίγο μετά τις 17:00 το διαλύσαμε, δίνοντας ραντεβού για την ερχόμενη μέρα στις 09:00.

- «Σίγουρα δε σε βάζω σε κόπο;» με ρώτησε ξανά η Eileen καθώς φεύγαμε από τα γραφεία.
- «Σίγουρα, στο είπα βρε, στο δρόμο μου είναι έτσι κι αλλιώς!»
- “OK” μου απάντησε χαρίζοντάς μου ακόμα ένα από τα απίστευτα χαμόγελά της και κατεβήκαμε στο parking. Στο δρόμο πετύχαμε τον Στεργίου, τον CFO της εταιρίας, τον είχα δει στα γραφεία το πρωί, οπότε κάπου είχε πάει και επέστρεφε εκείνη την ώρα στο γραφείο.
- «Γεια σου Αντώνη!» του είπα εγκάρδια, άλλωστε με δική του πρόταση είχα έρθει ως εξωτερικός συνεργάτης στην εταιρία.
- “Hello guys!” μας είπε εγκάρδια, μιλώντας στα αγγλικά, μάλλον γνώριζε και εκείνος την Eileen.
- “Hello Tony!” του απάντησε με τη σειρά της.
- «Το διαλύσαμε για σήμερα» του είπα. «Εσύ τώρα γυρίζεις;»
- «Ναι, ήμασταν σε μια παρουσίαση με τον Βασίλη» μας είπε στα αγγλικά, αναφερόμενος στον CEO της εταιρίας. «Λοιπόν πάω πάνω!»
- «Να μην το ξενυχτίσεις πάλι!» τον πείραξα.
- «Ναι μπαμπά!» μου είπε κάνοντας την Eileen να γελάσει. Με τον Αντώνη είμαστε συνομήλικοι, αν και με αυτό που είχε περάσει πρόπερσι, με το χαμό της γυναίκας του, στο μαλλί είχε γίνει πιο άσπρος και από τον κινέζο δάσκαλο της Uma Therman στο Kill Bill.

Πήγαμε στο αυτοκίνητό μου και της άνοιξα την πόρτα για να περάσει μέσα και περίμενα να μπει, για να την κλείσω, κερδίζοντάς ένα “Awwww”, συνοδευόμενο πάλι από το χαμόγελό της που μ’ έκανε να λιώνω.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι χωρίς να τη γνωρίζω καλά-καλά ούτε μια μέρα είχα κρασάρει μαζί της. Φυσικά δε θα έκανα κάτι γι’ αυτό, αφενός της έριχνα σχεδόν 18 χρόνια, η Eileen είναι 27, και αφετέρου, καίτοι χρόνια διαζευγμένος, έχοντας χωρίσει και από την τελευταία μου σχέση πριν ένα μήνα, δεν είχα ιδιαίτερες ορέξεις, πόσο μάλλον με κάποια με την οποία θα εργαζόμασταν μαζί.

Αν και έλεγα αλήθεια ότι δεν έβγαινα από το δρόμο μου, και πως τα απογεύματα σχεδόν πάντα γύριζα από Αττική Οδό, εκείνη την ημέρα η επιλογή ήταν εξαιρετικά ατυχής, γινόταν του πουταναριού! Και να πεις ότι δεν την είδα την ταμπέλα που έλεγε ότι έχει πήξιμο στην έξοδο προς Λαμία, την είδα τη ρημάδα, αλλά τι να έκανα;

- “No good deed left unpunished” μου είπε σα να διάβασε τη σκέψη μου.
- “Look at the bright side, at least I’m not suffering alone” της απάντησα κάνοντάς τη να γελάσει.
- “Is this your definition of a bright side?”
- “As they say, if you can’t avoid it, shut up and enjoy it!” της απάντησα, κερδίζοντας άλλη μια γκριμάτσα της, ήταν σκέτη γλύκα η ρουφιάνα! «Αλήθεια, πως και αποφάσισες να γίνεις digital nomad;» την ρώτησα, γυρνώντας και πάλι στα ελληνικά.
- «Καλά πήγε αυτό!» μου είπε χαχανίζοντας. «Digital nomad με παρουσία στα γραφεία της εταιρίας 4 φορές την εβδομάδα!»
- «Ουδείς τέλειος. Όχι ότι έχω παράπονο που έχω στην ομάδα άτομο με το portfolio σου, αλλά η Ελλάδα δεν είναι και η καλύτερη επιλογή για digital nomads.»
- «Καλά, δεν ήρθα μόνο για τον ήλιο και τη θάλασσα!»
- «Ναι το φαντάστηκα ότι δεν ήρθες γι’ αυτό το λόγο!»
- «Και όμως, αυτός ήταν ο ένας από τους βασικούς λόγους, την λατρεύω την Ελλάδα! Η προγιαγιά μου είναι Ελληνίδα, έχω έρθει κάμποσες φορές για διακοπές. Μεγάλωσα στο Δουβλίνο και στα 18 μου πήγα στο Rhode Island school of design, οπότε όπως καταλαβαίνεις από κρύο και συννεφιές, το χειμώνα τουλάχιστον, άλλο τίποτα. Όταν τέλειωσα και το master μου πήγα San Francisco και από τη στιγμή που επέλεξα να γυρίσω Ευρώπη μετά από τέσσερα χρόνια California, το Δουβλίνο ήταν no-go.»
- «Γιατί έφυγες από Αμερική;»
- «Γιατί δε μου άρεσαν οι εργασιακές συνθήκες και φυσικά λόγω των ανύπαρκτων κοινωνικών παροχών. Δεν το μετάνιωσα που πήγα, σπούδασα, έχτισα την καριέρα μου, έβγαλα χρήματα αλλά το να ζήσω εκεί δεν είναι κάτι που ήθελα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Έτσι κι αλλιώς η εργασία μου δε χρειάζεται φυσική παρουσία, είχα και τις ρίζες, οπότε είπα γιατί όχι; Και παρόλο που έρχομαι στο γραφείο έχω και άλλες δουλειές, ήταν η συμφωνία που έκανα, εφόσον αυτές δεν είναι σε ανταγωνιστικές εταιρίες.»

Το design της Eileen ήταν ένας από τους κύριους λόγους που το site της εταιρίας είχε δει μεγάλη αύξηση στην επισκεψιμότητά του και στη χρήση του από τους πελάτες μας, και μπορεί η ώρα της να κόστιζε χρυσάφι αλλά η επένδυση που έγινε πάνω της επιστράφηκε στο πολλαπλάσιο. Σειρά είχε και το mobile application, που ήταν τομέας που χωλαίναμε πολύ άσχημα, και ήταν και ένας από τους λόγους που στήθηκε το tribe που θα το δούλευε με την agile μεθοδολογία. Αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος που χρειαζόταν να δίνει φυσική παρουσία 3-4 φορές την εβδομάδα, παρόλο που ανήκε στην ομάδα μας, θα βοηθούσε και τις υπόλοιπες ομάδες, βοηθώντας και συντονίζοντας, όπου χρειαζόταν, τους junior UI/UX designers.

- «Τι θα κάνεις μετά;» με ρώτησε κάποια στιγμή.
- «Τίποτα το ιδιαίτερο. Η κόρη μου είναι με τη μητέρα της οπότε θα κάνω Netflix και Chill με τον γάτο μου.»
- «Ε, δε θα γυρίσουν σπίτι;»
- «Εχμ είμαι διαζευγμένος!»
- «Ωχ, συγνώμη, δεν το κατάλαβα.»
- «Δε βαριέσαι, φρέσκα κουλούρια, που λένε και στο χωριό» της απάντησα αλλά η Eileen δεν την ήξερε την έκφραση.
- «Τι είναι τα φρέσκα κουλούρια;» με ρώτησε σε σπαστά ελληνικά.
- «Ειρωνική έκφραση, με την πρώην γυναίκα μου έχουμε χωρίσει εδώ και αρκετά χρόνια. Εσύ τι θα κάνεις;»
- «Έλεγα να κάτσω σπίτι αλλά μιας και τελειώσαμε τόσο νωρίς, και με τη ζέστη που κάνει, σκέφτομαι σοβαρά να πάω για κανένα μπάνιο, δεν έχω κάνει φέτος!»
- «Εξαιρετική ιδέα!» της είπα χωρίς να δώσω περισσότερη σημασία.
- «Έχεις όρεξη να πάμε παρέα;»

Η αλήθεια είναι ότι για μερικές στιγμές σκάλωσα, όχι ότι δε μου άρεσε η παρέα της, ίσα-ίσα, αλλά μου ήρθε τελείως απότομο, έτσι όπως το πέταξε από το πουθενά. Οκ, τι γίνεται εδώ; Φύσει επιφυλακτικός άνθρωπος, προσπαθούσα να καταλάβω αν η πρότασή της ήταν σαν ένα απλό ευχαριστώ που την πήγαινα να πάρει το αυτοκίνητό της ή…

Μπα… Δε νομίζω…

- «Αν δεν έχεις όρεξη, δεν πειράζει» μου είπε βλέποντάς με να μην απαντώ.
- «Ξέρεις κάτι; Ναι, θέλω!» Πράγματι, γιατί όχι, και η παρέα της μου άρεσε και σάμπως είχα να κάνω και τίποτα καλύτερο;
- «Ωραία!» μου είπε χαμογελώντας. «Θα περάσω να σε πάρω αν είναι, θέλω να οδηγήσω σήμερα! Πού θέλεις να πάμε;»
- «Όπου θέλεις, εσύ θα οδηγάς άλλωστε!»
- «Θα ήθελα να πάω προς Σούνιο αλλά τέτοια ώρα θα φάμε πολλή κίνηση» μου είπε, και δεν είχε άδικο, είχαμε βγει με τα πολλά στην Εθνική και η κάθοδος ήταν …parking.
- «Ναι, δεν είναι καλή ιδέα για τέτοια ώρα. Μπορούμε να πάμε στο Σχοινιά, εκεί που πηγαίνω συνήθως με τη μικρή. Ξέρω και ένα καλό beach bar γιατί η αλήθεια είναι ότι καλή η θάλασσα, αλλά να φάμε και τίποτα, δεν έχω φάει όλη μέρα!»
- “Sold!” μου απάντησε μονολεκτικά.

Λίγη ώρα αργότερα βγήκα στον κόμβο Καλυφτάκη και από εκεί την πήγα στην αντιπροσωπία της Toyota.

- «Αχ, να το!» μου είχε ενθουσιασμένη δείχνοντάς μου το αυτοκίνητο της, το οποίο ήταν ένα κόκκινο τρίθυρο GR Yiaris. Κοίτα να δεις! Βέβαια στα λεφτά που κόστιζε αυτό το αυτοκίνητο εγώ θα διάλεγα κάτι διαφορετικό, αλλά περί ορέξεως που λένε. «Σ’ ευχαριστώ πολύ!»
- «Τίποτα βρε!» της απάντησα χαμογελώντας.
- «Στείλε μου το στίγμα σου στο Teams, λογικά σε μια ώρα θα περάσω να σε πάρω. Εκάλη είπες ότι μένεις, σωστά;»
- «Σωστά!»
- «Ωραία, τα λέμε σε καμιά ώρα!» μου είπε βγαίνοντας από το αυτοκίνητο.

Τη χαιρέτησα κι εγώ και κίνησα να επιστρέψω σπίτι. Από το πουθενά η υπόλοιπη μέρα είχε πάρει άξαφνα πολύ ενδιαφέρουσα τροπή!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 2ο - Itchy bitchy tiny winy yellow polka dot bikini

Με το που μπήκα στο σπίτι μού την έπεσε ο Cato Fong, το υπέροχο κατάμαυρο τερατάκι μου. Δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες μέχρι που το βρήκα ένα να ψυχορραγεί σ’ ένα πεζοδρόμιο. Δε μου έκανε καρδιά να το αφήσω να πεθάνει αβοήθητο, το περιμάζεψα και το πήγα τρέχοντας στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκα στο δρόμο μου. Χωρούσε μέσα στη χούφτα μου, έτρεμε και ήταν αδύναμο, σχεδόν σκελετωμένο, και ο γιατρός δεν ήταν αισιόδοξος ότι θα ζήσει. Πήγα και πήρα ό,τι μου είπε ότι χρειαζόταν, αντιβιώσεις, γάλατα σε σκόνη, μπιμπερό και τα ρέστα, γνωρίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πήγαιναν χαμένα.

Ακόμα και σε αυτά τα χάλια έδειξε το χαρακτήρα του, όχι απλά έζησε, έφτασε να γίνει ολόκληρο θηρίο, εννιά κιλά παρακαλώ, οπότε ναι, όταν σου την πέφτει από το πουθενά, είναι ένα θέμα. Προφανώς και δεν το έκανε επιθετικά, ήταν το παιχνίδι μας, από μικρούλης λάτρευε να μου στήνει ενέδρες, εξ ου και το όνομα. Βέβαια είναι άλλο να πηδάει πάνω σου όταν είναι 200 γραμμάρια και άλλο όταν είναι εννιά κιλά, αλλά τι να τον κάνω τον μούργο;

- «Μπα π’ ανάθεμά σε θα με σκοτώσεις!» τον μάλλωσα και πήδηξε κάτω και άρχισε να μου τρίβεται και να μου κάνει τρίλιες. Είχε πλάκα να τον βλέπεις να κάνει έτσι αν λάβεις υπόψη σου τι τραμπούκος είναι, σας το ορκίζομαι, στις αρχές, όταν είχε μετακομίσει ο γείτονας, είχε στρώσει στο κυνήγι το ροτβάιλερ του, και δεν ήταν κουτάβι, ήταν ολόκληρο θηρίο! Ήταν για γέλια και για κλάματα, ο φουκαράς ο Τζέθρο ήταν στην αυλή του και έκανε το μοιραίο λάθος να του γαυγίσει και ο Cato Fong το πήρε προσωπικά και πήδηξε το μαλακισμένο να κάνει τσαμπουκά στο θηρίο, και δεν έκανε απλά τσαμπουκά, μιλάμε τον έστρωσε κανονικά στο κυνήγι· αν δεν είχαμε το βίντεο από την κάμερα του γείτονα δε θα μας πίστευε κανείς!

Τελικά αναγκάστηκα και πήγα με τα αυτιά κάτω στον γείτονα να μαζέψω τον τραμπούκο, ενώ ο φουκαράς ο Τζέθρο είχε στριμωχτεί σε μια γωνία. Από εκείνη την ημέρα στην οποία ο γάτος μου έδειξε ποιος είναι το αφεντικό, πάντως, γίνανε besties, και είναι η μόνη γάτα με την οποία τα πάει καλά ο Τζέθρο. Βέβαια που και που μανουριάζουν για τα μάτια της Μισέλ, της κόρης του γείτονα στην οποία αμφότεροι έχουν τρομερή αδυναμία, και μου κόβονται τα ύπατα γιατί όσο τσαμπουκάς και αν είναι ο μαλάκας ο δικός μου, ο Τζέθρο έχει το μέγεθος να τον κάνει μια χαψιά, και δεν ξέρω πως τα καταφέρνει μα πάντα είναι αυτός που τρώει το ξύλο τελικά. Τι να πω, του έχει πάρει για τα καλά τον αέρα το μαύρο κάθαρμα!

Ο περί ου ο λόγος ταραξίας μου νιαούρισε δείχνοντάς μου ότι θέλει να του ανοίξω να βγει έξω, και ελπίζω να μη μου έφερνε πάλι κανένα ποντίκι, ή ακόμα χειρότερα φίδι. Ναι, το έχει κάνει και αυτό, π’ ανάθεμά τον, και όχι τίποτε άλλο, αλλά σε αντίθεση με το ποντίκι, το φίδι δεν είχε προλάβει να το σκοτώσει και έπαθα απανωτά εγκεφαλικά όταν τον είδα να παίζει βασανίζοντάς το στον κήπο. Δεν έχω ιδέα από φίδια, μάζεψα το κοπρόγατο με τα χίλια ζόρια και άρχισα να προσεύχομαι σε όποιον άγιο ήξερα το φίδι να έχει ακόμα δυνάμεις να μπορέσει πάρει των ομματιών του, πράγμα που τελικά -και προς απέραντή ανακούφισή μου- έκανε.

Με το που βγήκε έξω έριξε ένα σάλτο και σκαρφάλωσε στη μάντρα του γείτονα, μάλλον είχε όρεξη για παιχνίδι με τον Τζέθρο. Δεν είχα αξιωθεί να κατεβάσω ακόμα τα καλοκαιρινά μου ο ανεπρόκοπος και έτσι χρειάστηκε να κάνω ένα ξεθάψιμο για να βρω το μαγιό μου. Έστειλα το στίγμα του σπιτιού στην Eileen και μπήκα να κάνω ένα γρήγορο ντουζ. Αν και είχα λυσσάξει στην πείνα εν όψει της θάλασσας δεν έφαγα παρά ένα μικρό παξιμάδι Κυθήρων, περισσότερο για να λέω ότι μασούλησα κάτι. Έβαλα το μαγιό μου και πήγα στο αποθηκάκι του κήπου όπου είχα την τσάντα με τα είδη της θάλασσας για να πάρω και το αντηλιακό μου. Έχω λίγο από βρικόλακα και δεν την παλεύω ούτε καν με τον απογευματινό ήλιο!

- «Cato;» είπα βγαίνοντας να τον φωνάξω για να του βάλω να φάει. Ναι, good luck, ήταν στο σπίτι του γείτονα και έπαιζε με το Τζέθρο και την Μισέλ και καλή τύχη να τον ξεκολλήσεις· ο δικός μου είχε απίστευτη αδυναμία στο καστανόξανθο διαβολάκι.
- «Παίζουμε!» μου δήλωσε η πιτσιρίκα, κάνοντάς με να χαμογελάσω, ενώ ο ανεπρόκοπος με έγραψε εκεί που δεν παίρνει μελάνι.

Τι να πεις, γάτες… δεν τις υιοθετείς εσύ, εκείνες σε υιοθετούν και σου κάνουν τη χάρη να σε αφήνουν να μένεις στο σπίτι τους.

Κάπου κοντά στις 18:30 βούιξε το τηλέφωνό μου, είχα κλίση στο teams, ήταν η Eileen.

- “Hiya! I’m here!”
- «Κατεβαίνω!» της απάντησα, πήρα το καλοκαιρινό μου σακίδιο, πέταξα μέσα κινητό, πορτοφόλι, γυαλιά ηλίου, πετσέτα και αντηλιακό και κατέβηκα κάτω. «Καλησπέρα!»
- “Hiya!” μου επανέλαβε όταν μπήκα, χαμογελώντας μου. Φορούσε ένα καλοκαιρινό λεπτό φορεματάκι και γυαλιά ηλίου. «Πρέπει να μου πεις πως να πάμε, δεν έχω πάει ποτέ Σχοινιά!»
- «Βεβαίως. Προχώρα ευθεία και μέχρι να βγούμε στην Αγία Τριάδα!»

Με το που φτάσαμε εκεί, πήραμε την Ανοίξεως μέχρι τη διασταύρωσή της με τη Μαραθώνος. Ο περισσότερος κόσμος πάει μέχρι τον Άγιο Στέφανο για να μπει στο δρόμο προς το φράγμα αλλά εγώ ήξερα και άλλους δρόμους, κι έτσι, αντί να στρίψουμε αριστερά στη Μαραθώνος της είπα να πάει ευθεία και κάπως έτσι φτάσαμε στην Ανοίξεως-Σταμάτας και από εκεί ξανά στη Μαραθώνος, στο δρόμο για το φράγμα.

Και εκεί μου έδειξε γιατί είχε πάρει το GR, το ομολογώ ότι τα χρειάστηκα κάπως, η Eileen το γκάζωνε, δεν αστειευόταν, και, Toyota ή όχι, το GR Yaris είναι πύραυλος!

- «Δεν άργησα, έτσι;» με ρώτησε ενώ εγώ έψαχνα ΤΑΠ να δαγκώσω.
- «Όχι, καθόλου… δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε!» της πέταξα τη σπόντα.
- “Don’t be a pussy!” μου απάντησε, κάνοντάς μου γκριμάτσα, και γκάζωσε ακόμα περισσότερο.

Να μην είμαι άδικος, ωστόσο, το κορίτσι ήξερε να οδηγεί, και το GR είναι πολύ καλά στημένο αυτοκίνητο. Σε κάθε περίπτωση, φτάσαμε στο Nuevo αρκετά νωρίτερα απ’ ότι είχα υπολογίσει αρχικά· αν οδηγούσα εγώ ακόμα στο Μαραθώνα θα ήμασταν. Παρά τη ζέστη και το γεγονός ότι σήμερα ήταν Τετάρτη, άρα κλειστά τα μαγαζιά, δεν είχε πολύ κόσμο, φτάσαμε σχεδόν μέχρι την είσοδο με το αυτοκίνητο και το έβαλε κάτω από ένα πεύκο. Κατεβήκαμε, πήγε στο πορτμπαγκάζ και πήρε μια τσάντα, και προχωρήσαμε προς την καφετέρια.

- «Τι προτιμάς, τραπέζι ή ξαπλώστρα!»
- «Αν δεν σε πειράζει ξαπλώστρα, όλη μέρα σε γραφεία καθόμαστε!» μου απάντησε.

Ξαπλώστρα ήθελε το κορίτσι, ξαπλώστρα πήραμε, άλλωστε και με τη Βασιλική όταν έρχομαι ξαπλώστρα παίρνουμε, παρόλο που οι τελευταίες δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου. Πήγαμε και διάλεξε αυτή που ήθελε και κάπου εκεί μου έκοψε την ανάσα. Ειλικρινά σας το λέω, όπως έβγαλε το φόρεμά της και έμεινε μόνο με το μπικίνι της το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το “Itsy bitchy tiny winy yellow polka dot bikini” του Brian Hylland που είχε τραγουδήσει και σε διασκευή η Πωλίνα στα τέλη του ‘80. Με πολύ κόπο κατάφερα να μην καρφώσω το βλέμμα μου πάνω της, ενώ εκείνη δεν έδειξε ίχνος νευρικότητας, για την ακρίβεια δεν έδειξε καν να το σκέφτηκε· στην τελική, ρε παιδί μου, δεν είμαστε και παλιοί γνωστοί, σήμερα τη γνωριστήκαμε και, αν μη τι άλλο, είμαστε και συνάδελφοι!

- «Πάω να μπω μέσα!» μου δήλωσε.
- «Θες να σου παραγγείλω καφέ, μπύρα ή αναψυκτικό;»
- «Αμέ! Κάτσε, εσύ δε θα μπεις;»
- «Θα περιμένω να μας πάρουν παραγγελία και θα έρθω να σε βρω. Λοιπόν, τι θέλεις;»
- «Καφέ, φρέντο εσπρέσο σκέτο!»
- «Εντάξει, πήγαινε και θα έρθω να σε βρω μέσα!»

Να μπορέσω να σηκωθώ κιόλας χωρίς να γίνω θέαμα!

Μέτριου αναστήματος, κάπου γύρω στο 1,60, είχε εντυπωσιακό μπούστο και εξίσου εντυπωσιακά οπίσθια, οπίσθια τα οποία τα έφερε σχεδόν μπροστά στα μούτρα μου όπως σηκώθηκε για να πάει να βουτήξει. Αυτή τη φορά κατάφερα να στενάξω ελεύθερα, καλά θα πήγαινε αυτό… Πάνω στην ώρα που ήρθε μια κοπελίτσα για να της δώσω την παραγγελία, χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η Βασιλική.

- «Μισό λεπτό μωρό μου» της είπα και γύρισα προς την γκαρσόνα. «Ένα φρέντο εσπρέσο σκέτο, ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο και μια κανάτα νερό» είπα στην κοπέλα και μετά γύρισα ξανά στο τηλέφωνο. «Τι κάνεις κοριτσάρα μου;»
- «Μπαμπουίνε μουυυυυ!!!!»
- «Με θυμήθηκες βρε γαϊδούρρρρρ;» την ψευτομάλλωσα, είχε να με πάρει τηλέφωνο τρεις μέρες από μόνη της, το κωλοπαίδι!
- «Παραπονιάρη! Πήρα να σου κάνω αιφνιδιαστικό έλεγχο!»
- «Well, μ’ έπιασες να έχω ξεπορτίσει!»
- «Μπα; Πού γυρνάς μεσιέ για να έχουμε καλό ρώτημα;»
- «Βρε ουστ που θα σου δώσω λογαριασμό, νιάνιαρο!» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια.
- «Οι σημερινοί γονείς δεν έχετε κανένα σεβασμό… teddyfathers!» μου είπε αντιγράφοντας την ατάκα από τον «Ατσίδα», κάνοντας να βάλω με τη σειρά μου τα γέλια. Η κόρη μου μπορεί να ήταν γκρινιάρα μικρή αλλά εξελίχθηκε σε μεγάλο troll, το τι έχουμε ακούσει κατά καιρούς κι εγώ και η μάνα της, δεν λέγεται. Στο γάμο τα κάναμε λίγο σκατά, είναι η αλήθεια, αλλά κάτι σωστό κάναμε κι εμείς, τουλάχιστον όσον αφορά την ανατροφή της Βασιλικής.
- «Τι κάνει η μάνα σου;»
- «Καλά είναι, κι εκείνη κάπου έχει ξεπορτίσει με το Γιάννη, αμέρικαν μπαρ μου το έχετε κάνει!» είπε αναφερόμενη στον πατριό της.
- «Κι εσύ τι θα κάνεις, σπόρε;»
- «Περιμένω το Χρήστο να έρθει να με πάρει, θα πάμε στο Κεφαλάρι και θα βρούμε τη Χαρά με το Μανώλη να πιούμε καφεδάκι!»

Αναστέναξα αλλά ου γαρ έρχεται μόνον… ο Χρήστος ήταν το πρόσφατο αμόρε της… και τι να κάνεις; Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων!

- «Καλά να περάσετε και να προσέχετε!»
- «Στο κεφαλάρι θα πάμε ρε μπαμπά, όχι για bungie jumping στον Ισθμό!»
- «Το καλό που σου θέλω, φουκαριάρα μου!»
- «Σμουτς σμουτς σμουτς σμουτς! Σ’ αγαπάω πολύ-πολύ μπαμπουίνε μου!»
- «Κι εγώ μωρό μου» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. Σηκώθηκα και αφού ψεκάστηκα καλά-καλά με αντηλιακό κίνησα να μπω κι εγώ στο νερό.

Η Eileen είχε πάει αρκετά μέσα και, εδώ που τα λέμε, λογικό είναι, τα νερά εδώ είναι αρκετά ρηχά και χρειάζεται αρκετό περπάτημα για να σου φτάσει το νερό έστω και στο στέρνο. Στα μέσα Ιούνη, και παρά τις ζέστες, η θάλασσα ήταν ακόμα αρκετά κρύα, και δαγκώθηκα λίγο, να τα λέμε αυτά. «Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει» είπα μέσα μου και πήρα τη μεγάλη απόφαση και βούτηξα στο νερό, δαγκώνοντάς τον εκ νέου. Παρά το γεγονός ότι το νερό ήταν ρηχό, προτίμησα να πάω μέσα κολυμπώντας αντί περπατώντας μπας και ζεσταθώ. Μέχρι να φτάσω την Eileen, το αίμα είχε αρχίσει να κυκλοφορεί και πάλι στις αρτηρίες μου.

- “Gotcha!”
- «Μμμμμ» μου έκανε ξανά μια γκριμάτσα, κάνοντας με να γελάσω.
- «Συγνώμη που άργησα λίγο, πάνω που ήρθε η κοπέλα για να κάνω παραγγελία με πήρε η κόρη μου να μου κάνει, κατά τα λεγόμενά της, αιφνιδιαστικό έλεγχο! Drill Sergeant, όχι αηδίες!»
- «Χαχαχα» μου έκανε με το υπέροχο κελαρυστό της γέλιο. “Poor old daddy got his ass kicked by his own blood!”
- «Τι να πεις; Αυτά είναι τα ολέθρια αποτελέσματα της ξαφνικής διακοπής ρεύματος!» της είπα κάνοντάς την να βάλει και πάλι τα γέλια.
- «Τώρα που μου το είπες, θα πρέπει να πάρω κι εγώ τηλέφωνο τους γονείς μου, έχω να μιλήσω μαζί τους τρεις μέρες!»
- «Καλή είσαι και του λόγου σου!» της έκανα αποδοκιμαστικά.
- «Έλα, μην είσαι τέτοιος!» μου είπε παραπονιάρικα στα ελληνικά!
- «Καλά κάνω, που φεύγετε και ρίχνετε πίσω σας μαύρη πέτρα!»
- «ΜΜΜΜ» έκανε και πάλι τη γκριμάτσα, σουφρώνοντας τα μούτρα της και κάνοντας μακροβούτι μου έβγαλε και πάλι τα μάτια, όπως βγήκε το απίθανο κωλαράκι της στην επιφάνεια του νερού. Πέρασαν γύρω στο μισό λεπτό και δεν είχε βγει, αλλά πριν προλάβω να ανησυχήσω βγήκε στην επιφάνεια, πρέπει να είχε κάνει πάνω από 20-30 μέτρα κάτω από το νερό! Ο Χριστός και η Παναγία! “Come!” μου είπε και τι να κάνω, την ακολούθησα, πάνω από το νερό εννοείται.
- «Έχεις κάνει ειδικές δυνάμεις;»
- “I’m GI Jane!” μου δήλωσε.
- «Αμ, δεν το βλέπω;»
- «Μ’ αρέσει πολύ η κολύμβηση, πηγαίνω τρεις φορές την εβδομάδα!»
- «Πού πας, αλήθεια;»
- «Στο Aqua Life, ξέρεις που είναι;»
- «Αυτό στην Άνοιξη λες;»
- «Ναι, δε σου είπα ότι μένω στη Νέα Ερυθραία;»
- «Μου το είπες. Πού μένεις ακριβώς, αν επιτρέπεται;»
- «Όχι πολύ μακριά από σένα, πίσω από το Domotel Kastri»
- «Όντως είσαι κοντά! Αλήθεια, πώς και δεν επέλεξες κάτι πιο κοντά στο κέντρο;»
- «Δε μου αρέσει η φασαρία και άλλωστε είναι δικό μου, αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που αποφάσισα να έρθω Ελλάδα. Δηλαδή δεν είναι ακριβώς δικό μου, των γονιών μου είναι, η προ-γιαγιά μου είχε κάνει μόνο τη γιαγιά μου, και η γιαγιά μου έκανε μόνο τη μητέρα μου.»
- «Και έχεις σπίτι από την προγιαγιά σου;»
- «Όχι, δεν υπήρχε σπίτι, μόνο το οικόπεδο. Ήθελαν να το πουλήσουν αλλά με εμάς στο Δουβλίνο δεν ήταν και πολύ εύκολο αλλά κάποια στιγμή πριν καμιά δεκαριά χρόνια, κάποιος τελικά επικοινώνησε μαζί μας και μας έκανε την πρόταση αντί να του το πουλήσουμε, να του το δώσουμε να χτίσει ένα τριώροφο με αντάλλαγμα ένα από τα δύο διαμερίσματα του πρώτου ορόφου. Η αλήθεια ήταν ότι προτιμούσαν να το πουλήσουν αλλά μετά από τόσα χρόνια είχαν αρχίσει να απογοητεύονται, οπότε τελικά αποφάσισαν να προχωρήσουν έτσι και να νοικιάσουν το διαμέρισμα μέχρι να βρουν κάποιον να του το πουλήσουν. Πάνω που έφυγε ο τελευταίος που το είχε νοικιάσει, πήρα την απόφαση να φύγω από την Αμερική, οπότε το ανακαίνισα και ήρθα να μείνω.»
- «Καλή φάση!»
- “What now?”
- «Εννοώ ότι σε ευνόησαν οι περιστάσεις. Δε μου λες, θες να πάμε έξω να πιούμε τους καφέδες μας πριν ζεσταθούν;»
- «Αμέ!» μου είπε και ξεκίνησε να βγαίνει έξω με σταθερές απλωτές, που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να ακολουθήσω, και πρόλαβε να απομακρυνθεί κάμποσο πριν συνειδητοποιήσει ότι εγώ ήμουν σχεδόν στο ίδιο μέρος που με είχε αφήσει. “Come on George, move your ass!”

Ωραία, βρήκαμε κι άλλον drill sergeant!

- “Yes ma’am” της είπα και ξεκίνησα κι εγώ να κολυμπάω προς το μέρος της, αν και με σημαντικά μικρότερη ταχύτητα. Κάπου εκεί με λυπήθηκε, και μιας και είχα φτάσει σε σημείο που πατώνω, μου έκανε τη χάρη να με αφήσει να βγω περπατώντας.

Ευτυχώς οι καφέδες πινόντουσαν ακόμα αλλά η Eileen αποφάσισε πως αρκετά με τις κουβέντες, και μου δήλωσε ότι θέλει να κάτσει να λιαστεί. Μην έχοντας τι να κάνω, έπιασα το κινητό μου και χάζεψα λίγο στο Facebook, που δε με λυπήθηκε καθόλου, σχεδόν όλα τα videos που μου έβγαζε στο feed ήταν για φαγητά. Εντωμεταξύ η κυρία είχε γυρίσει μπρούμητα και σα να μην έφτανε που είχε τουρλώσει τον κώλο της, έλυσε και το πάνω μέρος του μαγιό της, και μπορεί μεν τα στήθη της να μη φαίνονταν ολόκληρα, αλλά φαινόταν ένα σεβαστό τους κομμάτι, και είμαι και σε ηλικία εμφράγματος. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, γύρισα και πάλι στο Facebook να υποστώ το μαρτύριο της πείνας.

Είμαι πολύ καλός στο να ψυχολογώ ανθρώπους, είχα χτίσει την καριέρα μου πάνω σε αυτή την ικανότητα, ωστόσο προς το παρόν με την πάρτη της είχα βρει τοίχο. Θα μου πεις ήταν μεγαλωμένη αλλιώς, και πιθανότατα πολύ πιο απελευθερωμένη από το συνηθισμένο, οπότε η άνεση που έδειχνε να πήγαζε από εκεί. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι εγώ ο συντηρητικός, αλλά ακόμα και αν ήταν ένα απλό ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση που της έκανα το απόγευμα, το να με καλέσει να πάμε μαζί για μπάνιο, και μάλιστα φορώντας το μαγιό που φοράει, μου φαινόταν too much.

Βαρέθηκα το Facebook και δεν άντεχα να βλέπω άλλα βίντεο με φαγητά, οπότε -και μη θέλοντας να την ενοχλήσω- άνοιξα το kindle και συνέχισα από εκεί που είχα μείνει στο βιβλίο που διάβαζα αυτό τον καιρό. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, είχα απορροφηθεί τελείως, και ήταν η Eileen που με επανάφερε.

- “George?”
- «Ναι;» είπα και γύρισα προς το μέρος της. Είχε σηκωθεί και είχε δέσει και πάλι το πάνω μέρος του μαγιό της.
- «Έχεις όρεξη να πάμε να κάνουμε μια τελευταία βουτιά και μετά να πάμε κάπου να φάμε;»
- «Αμέ, αλλά αν θέλεις μπορούμε να φάμε κι εδώ, αν δηλαδή έχεις όρεξη για κάτι σε στυλ μπέργκερ ή κλαμπ σάντουιτς.»
- «Έχω καλύτερη ιδέα. Έχεις όρεξη για μεξικάνικο;»
- «Μεξικάνικο; Έτσι θα πάμε;»
- «Γιατί, τι έχουμε; Έλεγα να πάμε στο Buffalo Wings & Rings, το ξέρεις;»
- «Ναι, είχα πάει μια φορά με τη Βασιλική. Ναι, γιατί όχι;»

Πήγαμε και βουτήξαμε αλλά η Eileen ήθελε να κολυμπήσει, οπότε κάθισα κι εγώ σε ένα σημείο και την άφησα να ξελυσσάξει, μωρέ του έδωσε και κατάλαβε, και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν είχα μαζί μου και το kindle για να περάσει η ώρα μου.

- «Eileen, βγαίνω έξω να κάνω ένα ντουζάκι και θα σε περιμένω!»
- “Ok!” μου απάντησε μονολεκτικά.

Βγήκα έξω, έκανα το ντουζάκι μου και πλήρωσα τους καφέδες, και έπιασα και πάλι το kindle για να περάσει η ώρα μου μέχρι να το πάρει απόφαση να βγει έξω. Όταν λέω ότι του έδωσε και κατάλαβε το εννοώ, μαζεύτηκε αφού είχε πέσει ο ήλιος για τα καλά. Έκανε και εκείνη το ντουζάκι της και αφού σκουπίστηκε καλά-καλά, πήγε στα αποδυτήρια για να αλλάξει.

- «Να πληρώσουμε!»
- «Πλήρωσα εγώ. Έλα τώρα, μη μου κάνεις σκηνή για ένα καφέ, και στην τελική-τελική, έβαλες τη βενζίνη!»

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά το GR-άκι της καίει τον κώλο του, ειδικά όπως έτρεχε λες και έκανε ειδική!

Ναι, η επιστροφή ήταν ακόμα πιο συγκλονιστική εμπειρία, καθώς για την αλητεία είπαμε να γυρίσουμε από Νέα Μάκρη και Διόνυσο, και ο δρόμος έχει περισσότερο στροφιλίκι από την άλλη διαδρομή και η Eileen την είδε οδηγός αγώνων, και δεν λέω, είναι πολύ καλή οδηγός και δεν έκανε χαζομάρες, πχ προσπεράσεις σε στροφές, αλλά όπου έβρισκε ευκαιρία το σανίδωνε. Αποτέλεσμα είναι ούτε μισή ώρα αργότερα να είμαστε στη Νέα Ερυθραία. Παρκάραμε κάπου πίσω από τον Κωτσόβολο και το πήραμε ποδαράτο, δεν ήταν και μακριά.

- «Θέλεις μαργαρίτα;» με ρώτησε κοιτάζοντας τον κατάλογο.
- «Τι μαργαρίτα;»
- «Λεμόνι η Φράουλα, τις φτιάχνουν πολύ καλές, αλλά δε θέλω να πιώ ολόκληρη κανάτα μόνη μου»
- «Εντάξει, θα πιώ κι εγώ» τη διαβεβαίωσα, και έτσι προστέθηκε στην παραγγελία και μια κανάτα μαργαρίτα φράουλα. Εκείνη πήρε chicken fajita ενώ εγώ beef και μοιραστήκαμε μια μερίδα nachos με sour cream.

Τη μαργαρίτα τη φέρανε πριν το φαγητό, οπότε γέμισα τα ποτήρια μας από την κανάτα.

- “Cheers!” μου είπε και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά, για να το μετανιώσει μερικές στιγμές αργότερα. “Fuck… Fuck!!!!”
- «Τι έπαθες;» την ρώτησα ανήσυχος.
- “Brain freeze… Fuck, fuck, fuuuuuck!”

Όπως λένε, αν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να μαθαίνεις από τα λάθη σου, είναι να μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων! , οπότε η ρουφηξιά που τράβηξα ήταν πολύ πιο συντηρητική.

- “Thanks for the heads-up!” την πείραξα και έβαλα τα γέλια όπως με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της.
- “I hate you already!” μου δήλωσε και μου έκανε και πάλι γκριμάτσα σουφρώνοντας το στόμα της.
- «Πού να με γνωρίσεις και καλύτερα!» της απάντησα, συνεχίζοντας το δούλεμα.
- “I will hate you more!”
- “That’s the spirit!” της απάντησα, κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. Εκείνη την ώρα βούιξε το κινητό της και πήρε να το δει, και το βλέμμα της σκοτείνιασε για λίγο.
- “Well, fuck you too!” είπε και άφησε το κινητό της ξανά κάτω, και εγώ, φρονίμως ποιόν, έκανα την πάπια, αν ήθελε να μου πει κάτι, ας μου το έλεγε η ίδια. “Sorry!” μου είπε απολογητικά.
- “Nah, never mind!”
- “Actually, I do mind!”
- «Δεν υπάρχει λόγος βρε» της απάντησα στα ελληνικά.
- “Anyway, fuck her and the horse she rode on!”
- «Ναι, δεν ευκολύνομαι αυτή τη στιγμή» της είπα με deadpan ύφος, και με το γέλιο πού έριξε, γύρισαν κάμποσα τραπέζια να μας κοιτάξουν.
- “Ok, now I hate you a little less” μου δήλωσε σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια της.
- «Θα σου περάσει μέχρι αύριο» τη διαβεβαίωσα κερδίζοντας ξανά το γέλιο της το οποίο δε χόρταινα να ακούω. «Έχεις κρασάρει πολύ άσχημα με τη μικρή, γερομπισμπίκη» μάλωσα τον εαυτό μου.
- «Μπαμπά;» άκουσα μια γνωστή και μη εξαιρετέα φωνή.

Απαρτία!

- «Βασιλική;» έκανα έκπληκτος; «Πώς από εδώ;»

Που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα;

- «Ήρθαμε να φάμε!»
- «Ωραία, καθίστε μαζί μας! Να σου γνωρίσω και την Eileen, συνάδελφος!»
- «Χαίρω πολύ» είπε η κόρη μου κοιτάζοντάς την εξεταστικά.
- “Nice to meet you!” της απάντησε η Eileen, χαρίζοντάς της ένα αφοπλιστικό χαμόγελο.

Είχε έρθει με το αγόρι της, την κολλητή της και με το αγόρι της κολλητής της. Δεν είχε τύχει να δω μέχρι στιγμής από κοντά το …γαμπρουδάκι μου, και ο φουκαράς άσπρισε ακούγοντας την Βασιλική να με λέει μπαμπά. Βέβαια μας έκαναν τις συστάσεις αλλά σιγά που θα καθόντουσαν μαζί μας, έφυγαν σαν να τους κυνηγάνε όλοι οι δαίμονες της κόλασης. Win-Win, αν θέλετε τη γνώμη μου!

- “Your daughter is very pretty!” μου είπε η Eileen.
- «Ναι, ευτυχώς πήρε την εμφάνισή της μάνας της και το μυαλό του πατέρα της, φαντάζεσαι να είχε συμβεί το ανάποδο;»
- “You ‘re gonna be the death of me” μου δήλωσε όταν ηρέμισε από τα γέλια.
- “…and back in the I hate you track!”
- “Nah!” μου απάντησε και, μην έχοντας πάρει το μάθημά της από νωρίτερα, τράβηξε πάλι μια γερή γουλιά από τη μαργαρίτα. “Oh fuck” έκανε πάλι όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, και πράγματι, πιο σίγουρο και από την εφορία, το brain freeze έκανε την εμφάνισή του μερικές στιγμές αργότερα.
- «Spartans! Tonight, we dine in Hades!» της είπα και φωνάζοντας «This is Spartaaaaaaaa!» τράβηξα και του λόγου μου μια γερή ρουφηξιά. Oh fuck δε θα πει τίποτα, για μερικές στιγμές παρακαλούσα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί, νόμιζα ότι το κρανίο μου θα ανοίξει στα δύο!
- “Oh poor Georgieeee, why did you do that?”
- “I’m true to my ‘look at the bright side’ definition!” της απάντησα, και το γέλιο της βοήθησε να ηρεμίσει λίγο η κεφάλα μου.
- “Your bright side definition left things to be desired, but I admire your spirit!”

Κάπου εκεί άρχισαν να μας φέρνουν τα φαγητά, οπότε αφήσαμε την πάρλα και πέσαμε να φάμε σα λύκοι, μωρέ του δώσαμε και κατάλαβε, αλλά θα μου πεις του λόγου της σχεδόν μου τσιτσιδώθηκε χωρίς να δώσει ούτε μια δεύτερη σκέψη, σ’ αυτό θα ντρεπόταν; Δεν αστειεύομαι, ο πρώτος που άφησε το πιρούνι κάτω ήμουν εγώ!

- “I’m done!”
- “Really?” με ρώτησε με απορία και συνέχισε να τρώει. Πού στο διάολο τα έβαζε, μου λες; Το μαγαζί σερβίρει μεγάλες μερίδες, του λόγου μου είναι γύρω στα 85 κιλά και μου έφτασε μέχρι τα αφτιά, εκείνη, που ανάθεμα αν ήταν πάνω από 50, και αυτά λόγω …αερόσακων, που τα χώρεσε;
- “Now I’ done!” μου είπε μετά από λίγο και ξάπλωσε πίσω να κάνει το βόα.
- «Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως είναι κακή ιδέα να έχω τα χέρια μου στο τραπέζι! Τι να σου πω, τρόμαξε το μάτι μου» και αντί απάντησης μου έκανε πάλι μία από τις χαριτωμένες της μουσούδες.

Κι εκεί, βούιξε το κινητό της και πάλι. Το κοίταξε για μερικές στιγμές και κάνοντας ένα νεύμα αποδοκιμασίας το άφησε και πάλι στο τραπέζι. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν κάτι «γκομενικό» αλλά όπως και πριν δεν είπα τίποτα.

- “I hate drama queens” μου δήλωσε.
- “Oook…” είπα διστακτικά αλλά συνειδητοποίησα ότι κάπως μου έκανε πάσα. “Boyfriend trouble?” τη ρώτησα, έχοντας ξεχάσει το “fuck her and the horse she rode on” που είχε πετάξει νωρίτερα.
- “Ex girlfriend, actually.”

Α, μάλιστα…

- “I take she didn’t take well the ‘ex’ part…”
- “I hate cheaters!”
- «Κάτσε, σου τα φόρεσε και τώρα στο παίζει δράμα;»
- «Ακριβώς!»
- “I can relate to that” είπα αναστενάζοντας, αυτό είχα πάθει κι εγώ με την πρώην γυναίκα μου, δε φτάνει που μου τα φόρεσε, το γύρισε και στο «μη φεύγεις Ντορή μου, θα φαρμακωθώ!» από πάνω.
- “Oh!” είπε η Eileen κάνοντας τη σύνδεση. «Εντάξει, τουλάχιστον δεν ήμασταν και παντρεμένοι με παιδί.»
- “Thank God for small favors” της είπα με μια γερή δόση πίκρας.
- «Την αγαπούσες, ε;»
- «Κομμάτι…»
- «Μια φορά έχω ερωτευτεί στη ζωή μου» μου είπε χωρίς να τη ρωτήσω. «Και όχι τίποτε άλλο αλλά ήταν και καθηγητής μου…»
- “He?” τη ρώτησα μπερδεμένος. “Aren’t you…”
- “Nope… I’m bi”

Tell me about surprises…

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 3ο - 七転び八起き(Επτά φορές να πέσεις…)

Αν και ξαφνιάστηκα προσπάθησα να μην το δείξω καθώς για ξάφνιασμα το λες και ευχάριστο. Δεν είμαστε με τα καλά μας! Εννοώ… δεν ξέρω πως, αλλά μέσα σε μια μέρα με είχε καταφέρει να δαγκώσω γερά τη λαμαρίνα με την πάρτη της. Βέβαια, με τη λαμαρίνα δαγκωμένη ή όχι, το εννοώ ότι δεν είχα σκοπό να αποπειραθώ να κάνω κάτι μαζί της, ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που έδειχνε ανάλογο ενδιαφερόταν και η ίδια. Για αρχή, της έριχνα δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια στο κεφάλι, για μένα τέτοια διαφορά ηλικίας είναι too much. Επιπλέον, και ακόμα χειρότερα, δουλεύαμε μαζί, και πείτε ό,τι θέλετε για το HR αλλά κάποιοι κανόνες έχουν λόγο που υπάρχουν, δεν γράφτηκαν γιατί κάποιος ξύπνησε στραβά.

- «Professor? Δεν υποτίθεται ότι απαγορεύεται;»
- «Δεν υποτίθεται, απαγορεύεται! Ακόμα χειρότερα, ήταν παντρεμένος!»
- «Κάτσε, δε μου είπες πριν ότι μισείς τους cheaters?»
- «Γιατί, το ήξερα; Το έμαθα αργότερα και μου ήρθε να τον πνίξω!»
- «Και;»
- «Τι και; Τον χώρισα επί τόπου αλλά το κακό είχε γίνει, είχα προλάβει να τον ερωτευτώ.»
- «Και από τότε δεν ερωτεύτηκες κάποιον/κάποιαν άλλη;»
- «Όχι, έδωσα προτεραιότητα στις σπουδές και στη συνέχεια στην εργασία μου, έκανα μεν κάποιες σχέσεις αλλά τίποτα ιδιαίτερα το σοβαρό, δε ήθελα κάτι σοβαρό.»
- «Καλά εσύ, οι άλλοι;»
- «Το ξεκαθάριζα από την αρχή ότι ο μόνος μου σκοπός ήταν να περάσω καλά και ότι δεν ήθελα δεσμεύσεις και σε όποιους άρεσε.»
- «Αυτό είναι κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Εννοώ… οκ, δεν έμπαινα σε σχέση ντε και σώνει για να καταλήξω σε γάμο αλλά έμπαινα ωστόσο με την ελπίδα μακροπρόθεσμα να αποδειχτεί ότι έχει προοπτικές.»
- «Αν επιτρέπεται, τι έγινε με την πρώην γυναίκα σου;»
- «Μέσες άκρες αυτό που κατάλαβες, ανακάλυψα ότι μ’ απατούσε και μάλιστα από πριν καν παντρευτούμε.»
- “Shit!” μου απάντησε μονολεκτικά.
- «Δε θα πει τίποτα, και ξέρεις ποιο είναι το ακόμα χειρότερο; Μου πήρε χρόνια ολόκληρα να το καταλάβω…»
- “Fuck… Η Βασιλική…» πήγε να πει αλλά σταμάτησε.
- «Η Βασιλική ήταν επτά χρονών όταν έμαθα για το κέρατο που είχα φάει όλα αυτά τα χρόνια. Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι αλλά, δική μου ή όχι, τη μεγάλωσα σαν κόρη μου, την αγάπησα σαν κόρη μου, τι θα άλλαζε αν μάθαινα ότι δεν είναι δικό μου αίμα; Θα μου έδινε κάποιος πίσω την αγάπη και τη στοργή που της πρόσφερα; Θα μου έπαιρναν πίσω τις χαρές και τις συγκινήσεις που μου πρόσφερε; Την πρώτη φορά που περπάτησε; Την πρώτη φορά που με είπε «μπαμπά;» Την πρώτη της μέρα στο σχολείο; Το πρώτο της κομμάτι στο πιάνο; Την πρώτη φορά που με κέρδισε στο σκάκι; Και έπειτα, τι μου έφταιγε το παιδί για τις μαλακίες της μητέρας της; Δεν ήθελα να μάθω και δε θα μάθαινα αν δε με είχε πιέσει ο δικηγόρος μου.»
- «Είναι… είναι κόρη σου;»
- «Βιολογικά όχι» της απάντησα και η Eileen έγινε ο πρώτος άνθρωπος εκτός του στενού οικογενειακού τίτλου, και φυσικά των δικηγόρων, που το μάθαινε. «Είναι ωστόσο κόρη μου με όλους τους δυνατούς τρόπους που ένα κορίτσι μπορεί να είναι κόρη του πατέρα της· είμαι ο πατέρας της! Εγώ θα την πάω στην εκκλησία, δικά μου εγγόνια θα είναι τα παιδιά της. Δεν της το είπαμε ποτέ και ούτε θα το κάνουμε, η Χριστίνα για να μη χάσει η Βασιλική πάσα ιδέα για τη μητέρα της, κι εγώ γιατί δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να δώσω μια τέτοια στεναχώρια στο παιδί μου.»
- “You’re one of a kind…”
- «Όχι, δεν είμαι. Όταν μια μέρα με το καλό κάνεις παιδιά κι εσύ, αν δηλαδή θέλεις κάτι τέτοιο, θα καταλάβεις ότι ο πραγματικός δεσμός δεν είναι αυτός του αίματος, είναι η κάθε στιγμή που περνάς μαζί τους.»
- “Be that as it may, you are a wonderful person George…” ξεκίνησε να μου λέει, και κάπου εκεί, και με ελάχιστη καθυστέρηση, απέδειξε ότι είναι πανέξυπνη. Με κοίταξε για λίγο διστακτικά, προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα κάνει την ερώτηση που της γεννήθηκε.
- «George…»
- «Πες μου…»
- «Όχι… όχι… δεν έχω δικαίωμα να σε ρωτήσω κάτι τέτοιο.»
- «Στο παραχωρώ εγώ» της είπα, έχοντας πολύ καλή ιδέα για το τι ήθελε να με ρωτήσει, και το ήξερα γιατί για την Eileen η Βασιλική δεν ήταν μια απλή αναφορά, την είχε δει πριν λίγη ώρα με τα ίδια της τα μάτια.
- «Έχεις… έχεις αδέρφια;»
- «Είχα…» της είπα, απαντώντας εμμέσως την πραγματική ερώτηση που της γεννήθηκε στο μυαλό. Πριν, όταν μου είπε ότι η κόρη μου ήταν όμορφο κορίτσι, είχα αστειευτεί ότι ευτυχώς έμοιασε από τη μάνα της, ωστόσο στην πραγματικότητα η Βασιλική μοιάζει και σε μένα, και μόλις της είπα ότι δεν είμαι ο βιολογικός της πατέρας έκανε πολύ γρήγορα το 1+1 = 2.
- “Fuck” είπε ξανά και έκανε κάτι που δεν περίμενα, έβαλε τα χέρια της πάνω στα χέρια μου και, αφού τα χάιδεψε τρυφερά, τα έκλεισε μέσα τους. Σήκωσα τα μάτια μου και την κοίταξα. “Your own fucking brother? For fuck’s shake…”
- «Όπως σου είπα και πριν, δεν είχα καν σκοπό να κάνω τεστ πατρότητας και, άλλωστε, δεν ένιωθα ότι έχω και λόγο, όπως είδες και η ίδια η Βασιλική δε μοιάζει μόνο στη μητέρα της· πιο πολύ το έκανα για να ξεφορτωθώ το δικηγόρο μου. Όπως καταλαβαίνεις όταν βγήκαν τ’ αποτελέσματα μου ήρθε ξανά ο ουρανός στο κεφάλι, είχα μάθει ότι η Χριστίνα μου τα είχε φορέσει κάμποσες φορές αλλά δε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα το έχει κάνει και με τον ίδιο μου τον αδερφό! Οι γονείς μας τον αποκήρυξαν στη στιγμή κι εγώ του ορκίστηκα πως αν το μάθει ποτέ η Βασιλική από τον ίδιο θα τον φυτέψω στο χώμα. Τελικά δε χρειάστηκε να ζήσω μ’ αυτό το φόβο, karma is a bitch, που λένε, πήγε ο μαλάκας και καρφώθηκε με τη μηχανή του κάτω από ένα φορτηγό. Αν πήγα στην κηδεία του ήταν μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτός ο πούστης μέσα στην κάσα.»
- “Fuck” επανέλαβε για τρίτη φορά.
- “Do you still believe that I am a wonderful person?” τη ρώτησα, μισο-περιμένοντας να τραβήξει τα χέρια της, αλλά εκείνη αντιθέτως μου τα έσφιξε περισσότερα.
- “Yes, I do. Your brother’s undoing was not your fault, he brought it to himself. What you did with Vasiliki, however, is extraordinary. You know? You are right, it’s not the blood that bonds.”
- “The things we do for love…”
- “Thanks for sharing this with me, I’m truly honored” μου είπε και αφού μου έσφιξε και μου χάιδεψε τα χέρια για τελευταία φορά, τα τράβηξε απαλά.
- «Carpe diem, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει…»
- «It’s like the verse from aerials. Life is a waterfall, we ‘re one with the river and one again after the fall. You know, Japanese have a saying…»
- “Nana korobi, ya oki” της είπα, διακόπτοντάς την. «Επτά φορές να πέσεις, οκτώ φορές να σηκωθείς.»
- “Exactly!” μου είπε και προς στιγμή τα μάτια της άστραψαν. “You can’t control what life brings; only your reactions.”
- «Μόνο που όταν η ζωή σου φέρνει λεμόνια, δεν μπορείς πάντα να φτιάχνεις λεμονάδα» της απάντησα, γυρνώντας και πάλι στα ελληνικά.
- «Ακόμα κι έτσι…Αλήθεια… γιατί μου τα είπες όλα αυτά;»
- «Γιατί με ρώτησες!» της απάντησα, κάνοντάς την αυτή τη φορά να χαμογελάσει αμήχανα.
- «Συγνώμη αν έγινα αδιάκριτη!» μου είπε κάπως δαγκωμένη.
- «Δεν έγινες αδιάκριτη, σε πειράζω!» της είπα χαμογελώντας της ζεστά. «Άλλωστε, κι εσύ μου είπες κάτι που δεν φαντάζομαι να το διαφημίζεις!»
- «Δεν ήταν quid pro quo!»
- «Το φαντάστηκα, μου είπες ό,τι μου είπες γιατί υποθέτω ότι ένιωσες την ανάγκη να το πεις σε κάποιον. Το ίδιο έκανα κι εγώ, οπότε, no worries!»
- “Usually I’m much more reserved” μου έκανε ντροπαλά.
- «Ναι, δε σε είδα όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε;» την πείραξα, κάνοντάς τη να γελάσει και πάλι!
- “Don’t be a pussy!”
- “Speaking of pussies”, ξεκίνησα, «θα με κάνει μαύρο ο Cato Fong!»
- «Ποιος είναι πάλι αυτός;»
- «Ο γάτος μου, συνήθως τα βράδια κάνω ένα περίπατο εκεί στη γειτονιά και βγαίνει και γυρνοβολάει μαζί μου και σήμερα του την έσκασα!»
- «Χαχαχα, σε καταπιέζει όπως η κόρη σου;»
- «Ναι, με τη διαφορά ότι του λόγου του το κάνει 24/7, η Βασιλική μόνο την εβδομάδα που την έχω εγώ!»
- «Ασυνήθιστο όνομα, σημαίνει κάτι;»
- «Πρέπει να δεις ροζ πάνθηρα για να το καταλάβεις, τις ταινίες εννοώ, όχι το cartoon!»
- «Δεν έχω δει καμία!»
- «Κακώς, πάρε άσκηση για το σπίτι, δε θα σου μείνει άντερο!»
- «Εντάξει!» μου είπε χαμογελαστή, «θα τις βάλω στο πρόγραμμά μου. Αλήθεια, τι είδους μουσική ακούς;»
- «Είμαι old fashioned, κυρίως rock, λίγο punk και λίγο metal, από ξένα δηλαδή. Εσύ;»
- «Δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις»
- «Να σου πω, να πληρώσουμε να φύγουμε; Κοντεύει να πάει 23:00 και δεν τον έχω ταΐσει και θα τα πληρώσει πάλι ο φουκαράς ο Τζέθρο τα σπασμένα!» της είπα, και δε μου διέφυγε η στιγμιαία απογοήτευση στα μάτια της.

Ρε μπας;

- «Ποιος είναι ο Τζέθρο;»
- «Το ροτβάιλερ του γείτονα!» της απάντησα και έβαλε τα γέλια μέχρι που συνειδητοποίησε ότι της μιλούσα σοβαρά.
- “Really now?”
- “Don’t take my word for it; seeing is believing!” της είπα και έψαξα το video που είχε τραβήξει η κάμερα του γείτονα την μέρα που ο Τζέθρο υπέπεσε στο ολέθριο σφάλμα να γαυγίσει στον Cato Fong.
- “I’ll be damned!” μου είπε αφού ηρέμισε από τα γέλια, και πως να μη γελάσεις, το video ήταν τραγελαφικό! «Οκ, άντε να πληρώσουμε να σε πάω σπίτι σου!» Μοιραστήκαμε το λογαριασμό και πήγαμε στο αυτοκίνητο και λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε και σταμάτησε μπροστά απ’ το σπίτι μου.
- «Σ΄ ευχαριστώ που με πήγες στο συνεργείο μα πάνω απ’ όλα για την όμορφη βραδιά!»
- «Εγώ σ’ ευχαριστώ! Α, που είσαι, αν αύριο δείτε να μην έχω έρθει, το σπίτι μου το ξέρεις, κάπου θα μ’ έχει φυτέψει ο Cato Fong!» της είπα κερδίζοντας για μια ακόμα φορά το υπέροχο, κελαρυστό της γέλιο. «Α, να τος, χίλια χρόνια θα ζήσει!» είπα καθώς το κοπρόγατο μας πήρε γραμμή και ήρθε να κάνει επιθεώρηση. «Μη μου νιαουρίζεις εμένα, το απόγευμα που σε φώναζα να φας μ’ έγραψες… άντε, μην πω που μ’ έγραψες!»
- «Είναι υπέροχος!» μου είπε η Eileen.
- «Είναι αλλά καλού-κακού κάτσε μέσα, ήρθε τσαμπουκαλεμένος!» της είπα, κάνοντάς την να βάλει και πάλι τα γέλια.
- «Message received loud and clear: Αν το πρωί δεν έρθεις στο γραφείο, θα στείλω αστυνομία και πυροσβεστική!»
- «Ασθενοφόρο μην ξεχάσεις… αν δηλαδή είμαι τόσο τυχερός ώστε να το χρειάζομαι ακόμα!»
- «Χαχαχα, θα με πεθάνεις!»
- «Ποιος ξέρει, μπορεί τα προβλήματά σου να λυθούν απόψε!»
- «Έλα αηδίες!» μου είπε σε άπταιστα ελληνικά, κάνοντάς με να χαχανίσω.
- «Καλή σου νύχτα!» της είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο για να αντικρύσω τη μοίρα μου σαν πραγματικός άντρας!
- «Καληνύχτα! Τα λέμε αύριο το πρωί… ή όχι!» μου είπε κάνοντας αυτή τη φορά εμένα να βάλω τα γέλια. Την παρακολούθησα μέχρι που την έχασα από τα μάτια μου και μετά γύρισα προς το ρεμάλι που μου τριβόταν στα πόδια.
- «Άντε ρεμάλι, πάμε μια βολτίτσα» του είπα, και αντί να μπω στο σπίτι, κατηφορίσαμε για την καθιερωμένη μας βραδινή βόλτα.

Αν και η Αγία Τριάδα είναι κοντά, κανονικά δε χρειάζεται πάνω από 10-15 λεπτά να πας και να γυρίσεις, καλή τύχη αν έχεις μαζί σου το μούργο, είναι και η ρεματιά στη μέση, οπότε ναι, μας πήρε πάνω από μισή ώρα μέχρι να πάμε και να γυρίσουμε. Μπήκαμε στο σπίτι και αφού του έβαλα να φάει, πήγα στο μπάνιο και έκανα ένα καλό ντουζ. Βγήκα τυλιγμένος με το μπουρνούζι και ο Cato, όπως πάντα, ήρθε και άρχισε να μου τρίβεται και να με δαγκώνει στα πόδια.

- «Άσε με ήσυχο βρε ποδολάγνε!» τον μάλωσα καθότι με δαύτον να μπουρδουκλώνεται συνεχώς στα πόδια μου, και να μου τραβάει και δαγκωνιές από πάνω, η διαδρομή μπάνιο-δωμάτιο είχε κάτι από νυχτερινή πορεία με πλήρη εξοπλισμό.

Έβαλα στα γρήγορα ένα μποξεράκι αλλά δεν είχα καν τη δύναμη να επιστρέψω το μπουρνούζι στο μπάνιο, το παράτησα πάνω σε μια καρέκλα και έπεσα στο κρεββάτι ξερός, πριν προλάβει να έρθει το κοπρόγατο και να μου κάνει κατάληψη. Το επόμενο πρωί ήμουν ο δεύτερος στο γραφείο, η Eileen είχε πάει πρώτη και κάτι ζωγράφιζε, όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν μία από τις τρεις προτάσεις της για το λογότυπο της ομάδας. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και όπως ήταν αφοσιωμένη σε αυτό που ζωγράφιζε, κι έχοντας κιόλας πλάτη προς την είσοδο, δεν με πήρε χαμπάρι.

- «Καλημέρα!» της είπα ξαφνιάζοντάς τη και κάνοντάς τη ν’ αναπηδήσει!
- «Καλημέρα George!» μου απάντησε στα ελληνικά γυρνώντας με την καρέκλα προς εμένα. «Μη μου κάνεις τον ninja!» συμπλήρωσε, κάνοντάς με να γελάσω.
- «Έχω μάθει από τον καλύτερο!» της απάντησα. «Τέτοια μου κάνει και του λόγου του το κοπρόγατο!»
- «Τουλάχιστον δεν χρειάστηκε να φωνάξω την αστυνομία!»
- «Δεν λες τίποτα!» της είπα και πήγα στη θέση εργασίας μου και σύνδεσα το laptop και το άνοιξα. «Δε μου λες, θα πεταχτώ κάτω για καφέ, θες τίποτα;»
- «Κάτσε, θα έρθω κι εγώ, δεν έχω πάρει καφέ, καταπιάστηκα με το logo και ξεχάστηκα!»

Στην καφετέρια πετύχαμε και την Ευαγγελία και όταν πήραμε τους καφέδες μας κάτσαμε για λίγο έξω να της κάνουμε παρέα στο τσιγάρο της, εκείνη δηλαδή κάπνισε, η Eileen δεν καπνίζει κι εγώ το έχω κόψει εδώ και πολλά χρόνια. Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε και ο Φάνης με τον Κωστή και όταν τέλειωσε η Ευαγγελία με το τσιγάρο ανεβήκαμε όλοι πάνω στο γραφείο, να περιμένουμε και τους άλλους δύο. Όταν ήρθαν, ξεκινήσαμε και επίσημα το πρώτο μας sprint, κάνοντας το πρώτο μας daily scrum στο οποίο, πέρα από την Eileen που είχε ξεκινήσει να ζωγραφίζει το logo, δεν είχε να αναφέρει κανείς τίποτε ιδιαίτερο.

- «Πριν ξεκινήσουμε με το planning poker, να συμφωνήσουμε το πότε θα ερχόμαστε όλοι εδώ. Όπως είπαμε και χθες, το τρεις μέρες στο γραφείο και δύο home office είναι το ιδανικό, για όσους δηλαδή θέλουν να εργάζονται με home office, αλλά από εκεί και πέρα ο καθένας θα επιλέξει αυτό που του ταιριάζει καλύτερα, και, αν εξαιρέσουμε το scrum review και το retrospective, δεν χρειάζεται καν να ερχόμαστε στο γραφείο τις ίδιες μέρες.»
- «Εγώ θα προτιμήσω το δύο μέρες γραφείο, τρεις μέρες home office» απάντησε η Ελένη και το ίδιο ήθελαν και όλοι οι υπόλοιποι εκτός εμένα, της Eileen και του Φάνη. Ο τελευταίος ήθελε τρεις μέρες γραφείο και δύο home office, ενώ η Eileen και εγώ, λόγω και των υπόλοιπων υποχρεώσεων, θα ερχόμασταν σχεδόν κάθε μέρα στο γραφείο.
- «Ωραία, θέλετε το πρόγραμμα να είναι σταθερό, δηλαδή να έρχεστε κάθε φορά τις ίδιες δύο μέρες;» ρώτησα για να λάβω καθολικά αρνητική απάντηση. «Οκ, και το τελευταίο, όπως είπαμε και χθες, η εμπειρία έχει δείξει πως οι …εξωσχολικές δραστηριότητες βοηθούν πολύ τη σύσφιξη της ομάδας, οπότε προτείνω τουλάχιστον μια φορά το μήνα να έχουμε μια κοινή δραστηριότητα, πχ να βγούμε για καμιά μπύρα, να πάμε έξω να φάμε, να πάμε να παίξουμε…»
- «Τι να παίξουμε;» ρώτησε ο Θωμάς.
- «Οτιδήποτε μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί, ακόμα και φλιπεράκια που λέει ο λόγος. Bowling για παράδειγμα!»
- «Εξαιρετική ιδέα!» είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά η Ευαγγελία και συμφώνησαν μαζί της και οι υπόλοιποι. «Μπορούμε να ξεκινήσουμε και αυτή την εβδομάδα» συνέχισε. «Πώς σας φαίνεται η Παρασκευή;»
- «Αυτή την Παρασκευή δε θα μπορέσω, έχει τον πέμπτο τελικό στο μπάσκετ!»
- «Κάτσε να χρειαστεί ο πέμπτος!» είπε ο Κωστής που είναι Ολυμπιακός.
- «Θα χρειαστεί!» τον διαβεβαίωσα ως ένθερμος Παναθηναϊκός.
- «Καλά ναι, κάνε όνειρα!» με πείραξε με τη σειρά του.
- «Εδώ θα ‘μαστε!» του απάντησα.

Και αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο, το ίδιο βράδυ ο Παναθηναϊκός ανταπέδωσε το break που είχε κάνει ο Ολυμπιακός την προηγούμενη Τετάρτη και έτσι το πρωτάθλημα θα κρινόταν στο πέμπτο παιχνίδι το οποίο θα γινόταν την Παρασκευή στο ΟΑΚΑ. Με το που τέλειωσε το παιχνίδι πήρα τηλέφωνο τη Βασιλική.

- «Τους σκίσαμε και με 100-0 κόντρα διαιτησία!!!!» μου απάντησε ενθουσιασμένη, γνωρίζοντας καλά γιατί την πήρα τηλέφωνο.
- «Μη μου τη θυμίζεις, ακόμα τρέμω από τα νεύρα μου! Λοιπόν, ίδια ώρα με την Κυριακή;» τη ρώτησα, εννοώντας τι ώρα θα περνούσα να την πάρω για να πάμε στο γήπεδο.

Έχω αγοράσει διαρκείας για τους δυο μας οπότε δεν υπήρχε θέμα εισιτηρίων. Με τη Βασιλική πήγαμε και στο Βερολίνο, εγώ τον είχα πιστέψει τον Αταμάναρο και είχα κλείσει από το Νοέμβρη εισιτήρια για το final four. Η Χριστίνα είχε γκρινιάξει λίγο ότι της κακομαθαίνω την κόρη, αλλά την έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, στο κάτω-κάτω δε φταίω εγώ που η ίδια με το Γιάννη δεν έχουν την δική μου οικονομική άνεση.

- «Δεν μπορώ να έρθω, το ξέχασες ότι το τριήμερο θα πάμε Βοϊδομάτη με τη μαμά το Γιάννη και τον Νίκο;»

Μπορεί οι σχέσεις μου με τη Χριστίνα να είναι τυπικές, και αυτό για το καλό του παιδιού, αλλά ο Γιάννης, σύμφωνα με τη Βασιλική, τουλάχιστον, είναι εξαιρετικός άνθρωπος. Χήρος, έχασε τη γυναίκα του από την επάρατο, ούτε καν μερικούς μήνες μετά τη γέννα του πρώτου τους παιδιού. Όταν τα φτιάξανε με τη Χριστίνα το αγοράκι του ήταν τριών και η μικρή, στα δώδεκα τότε, το λάτρεψε. Το είχα ξεχάσει, γαμώτο, μα σάμπως και περίμενα ότι θα φτάσουμε σε πέμπτο παιχνίδι; Το είχα σίγουρο ότι θα τους σκουπίσουμε ή στη χειρότερη θα το παίρναμε 3-1, τέλος πάντων…σουμε σε πέμπτο παιχνίδι; Το είχα σίγουρο ότι θα τους σκουπίσουμε… τέλος πάντων…

- «Το είχα ξεχάσει…»
- «Δεν πειράζει, μπαμπουίνε μου, φώναξε και για μένα!»
- «Εντάξει μωρό μου. Λεφτά έχεις, έτσι;»
- «Με κοροϊδεύεις τώρα; Εδώ καλά-καλά δεν τρώω ούτε το ένα τρίτο από αυτά που μου δίνεις κάθε μήνα!»
- «Να το μειώσουμε τότε!»
- «Δικέ μου, την πάτησες ε;» μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια. «Για πες μου τώρα που είμαστε οι δυο μας, το γύρισες στις πιτσιρίκες;»
- «Μπα που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!»
- «Μη μου στρίβεις διά του αρραβώνος εμένα, μολόγατα όλα!»
- «Βρε πας καλά; Όχι απλά είναι πιτσιρίκα, είναι και συνάδελφος!»
- «Πας συχνά με συναδέλφους για μπάνιο και μετά για φαγητό; Αλήθεια, πόσο είναι;»
- «Εικοσιεπτά» της είπα απαντώντας μόνο τη δεύτερη ερώτηση.
- «Αν και δε μου απάντησες την πρώτη ερώτηση, σιγά την πιτσιρίκα, λες και σε πήρανε οι αιώνες!» μου απάντησε, και σιγά μην της διέφευγε, η Βασιλική είναι πιο έξυπνη κι από ένα λόχο μαθηματικών!
- «Όπως και να έχει είναι συνάδελφος»
- «Έλα τώρα… εσύ συνεργάζεσαι μαζί τους, δεν δουλεύεις εκεί!»
- «Δεν έχει σημασία, συνεργαζόμενοι ή εργαζόμενοι, δουλεύουμε μαζί!»
- «Καλά, δεν επιμένω!»
- «Το καλό που σου θέλω, νιάνιαρο!»
- «Εγώ φταίω που θέλω το καλό σου. Για να σου πω, δεν σε μεγάλωσα για να μου γίνεις κοσμοκαλόγερος!» με μάλωσε, κάνοντάς με να βάλω και πάλι τα γέλια. «Ορίστε, γελάει ο ανεδέστατος, κάνε γονείς να δεις καλό!» Και πού να ‘ξερε τι κασκαρίκα μου είχε κάνει η μάνα της, τέλος πάντων… «Με το μπαμπά μιλάω ρε μαμά!» είπε απευθυνόμενη στη Χριστίνα. «Έχεις χαιρετίσματα από τη μαμά!»
- «Επίσης, πες της! Λοιπόν, νιάνιαρο, άντε για ύπνο τώρα!»
- «Σιγά μην κοιμηθώ από τώρα! Θα πάω να διαβάσω γαυροφόρουμς, θα είναι τρελή απόλαυση σήμερα!»
- «Χαχαχα, καλά-καλά!» της απάντησα, και -μεταξύ μας- το ίδιο σκόπευα να κάνω κι εγώ αργότερα. Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά, που λένε…

Κλείσαμε και πήρα τον τραμπούκο να πάμε τη βραδινή μας βόλτα, παρά τη ζέστη που έκανε. Πράγμα παράδοξο για γάτο -και πέρα από τις βόλτες που έκοβε γύρω-γύρω- δεν απομακρυνόταν όταν βγαίναμε μαζί για περπάτημα εκτός δηλαδή και αν ήταν να τραμπουκίσει κάποιο σκύλο που τον στραβοκοίταξε, δεν είναι μόνο ο Τζέθρο που έχει φάει κυνήγι και ξύλο, στην καριέρα του έχει στρώσει κάμποσους! Μιας και δεν είμαι για να τσακώνομαι με όλο τον κόσμο, εδώ και καιρό βγαίνω για βόλτα μαζί του μόνο αργά το βράδι. Μωρέ αν δεν τον είχα βγάλει Cato Fong θα τον φώναζα honey badger, ίδια σκατά με δαύτους είναι το καμάρι μου.

Δεν ξέρω από που είχε πάρει το μέγεθός του, δεν είναι καθόλου χοντρός, ίσα-ίσα, και τον πήγαινα πολύ τακτικά στον γιατρό γιατί μου είχε πει ότι είναι αφύσικα μεγάλος και θέλει να τον ελέγχει συχνά. Μάλλον έκανα μαλακία που δεν τον στείρωσα αλλά πραγματικά δε μου έκανε καρδιά να τον κάνω Καστράτο, και εδώ που τα λέμε ήθελα μια μέρα να γίνω και γατοπαππούς, αν δηλαδή δεν έχω γίνει ήδη χωρίς να το γνωρίζω.

- «Μη μου νιαουρίζεις, ρεμάλι!» τον ψευτομάλωσα και ο παπάρας αποφάσισε να μου κάνει τον παπαγάλο σκαρφαλώνοντας πάνω μου και είναι και εννιά κιλά που να του πάρει ο διάολος τον πατέρα! «Ρε ουστ!» είπα και τον πήρα από τον ώμο μου και τον κατέβασα ξανά κάτω. «Κούνα τον κώλο σου, τεμπέλαρε!» του έκανα, λαμβάνοντας μια αποδοκιμαστική τρίλια για απάντηση.

Όταν γυρίσαμε, και μετά το ντουζ, κάθισα στο laptop να χαζέψω τ’ αθλητικά και όταν επέστρεψα στο κρεββάτι βρήκα τον κύριο να έχει καθίσει στη μέση του κρεββατιού σαν πασάς στα Γιάννενα, και που μου επέτρεψε να ξαπλώσω στο κρεββάτι μου, πάλι καλά να λέω. Έπεσα να ξεραθώ και ξύπνησα λίγο πριν το ξυπνητήρι από τα πατουσάκια του Cato που τον έπιασαν πρωινιάτικα τρυφερότητες. Άνοιξα τα μάτια μου και μου έτριψε την κεφάλα του στο χέρι μου για να τον χαϊδέψω.

Η μέρα στο γραφείο κύλησε ήρεμα, σήμερα και πάλι είχαν έρθει όλοι στα κεντρικά. Οι developers αφιέρωσαν τη μισή μέρα για να γράψουν το technical design πάνω στο οποίο θα βασίζονταν ο κώδικας, η Eileen με την Ευαγγελία ήταν στον ηλεκτρονικό πίνακα και συζητούσαν για το UI, με την πρώτη να ζωγραφίζει σκαριφήματα και τη δεύτερη να κάνει τα σχόλια και τις παρατηρήσεις της, ενώ ο Θωμάς έγραφε το αναλυτικό FSD για τα επόμενα sprints. Εγώ μπήκα σε διάφορα calls που είχαν να κάνουν με την οργάνωση των υπόλοιπων ομάδων και tribes και έτσι η ώρα πήγε 18:30 χωρίς να το καταλάβω.

- «Θα κάτσεις κι άλλο;» με ρώτησε η Eileen που είχε μείνει τελευταία στο γραφείο.
- «Ναι, έχω συνάντηση με το Γιάννη» της απάντησα, εννοώντας τον CIO. «Έτρεχε σήμερα όλη μέρα και δεν είχε χρόνο, οπότε αναγκαστικά θα τα πούμε τώρα.»
- «ΟΚ, εγώ φεύγω, αρκετά για σήμερα. Θα έρθεις αύριο ή θα κάνεις home office όπως οι υπόλοιποι;»
- «Δεν ψήνομαι ιδιαίτερα, κι έχω και να πάω στο γήπεδο το βράδυ, αλλά θα έρθω, έχω κάμποσες συναντήσεις ακόμα και θέλω να τις κάνω διά της ζώσης.»
- «Γήπεδο;»
- «Ναι βρε, αύριο είναι ο πέμπτος τελικός, ευτυχώς που έχω διαρκείας γιατί αλλιώς θα έμενα με την όρεξη, με το που βγήκαν τα εισιτήρια η αναμονή έφτασε τις διακόσες χιλιάδες κόσμο, και μιλάμε ότι η πλατφόρμα άνοιξε λίγο μετά τα μεσάνυχτα!»
- «Είχα πάει το 2022 στο πέμπτο παιχνίδι με τους Boston Celtics!»
- «Βλέπεις basket?»
- «Όχι ιδιαίτερα αλλά μου έκαναν δώρο πρόσκληση οπότε είπα γιατί όχι; Ωραία ήταν!»
- «Ναι, τα παιχνίδια στην Ευρώπη είναι κάτι το τελείως διαφορετικό, από άποψη κοινού εννοώ, είναι κάτι που αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το φανταστείς! Στο πέμπτο παιχνίδι με τη Maccabi στα play-offs κάποια στιγμή μετρήθηκε η ένταση στα 110 dB!»
- “What???” ρώτησε μην πιστεύοντας στ’ αφτιά της.
- «Σοβαρά σου μιλάω, την άλλη μέρα βούιζαν τ’ αφτιά μου. Καλά, όχι ότι στο Βερολίνο είχε λιγότερη φασαρία!»
- «Βερολίνο;»
- «Ναι, στο final four, είχα πάει με τη Βασιλική!»
- «Χαχαχα, παίρνεις και την κόρη σου μαζί;»
- «Εννοείται, έχουμε διαρκείας, αν και αύριο δυστυχώς θα λείψει, και μου γαμάει και λίγο τα γούρια!»
- «Τα ποια;»
- “Charms” της εξήγησα στα αγγλικά. «As they say you are atheist until the plane starts falling and you don’t believe in superstitions until your favorite team plays in the final”
- “Be that as it may, no prayer keeps the plane in the air” μου είπε, κάνοντάς με να γελάσω.
- «Δε μου λες» τη ρώτησα έχοντας ξαφνική έκλαμψη. «Έχεις όρεξη να πάμε μαζί; Μη μου φορέσεις κόκκινα μόνο, δε θα πάει καλά αυτό!»
- «Αμέ!» μου απάντησε με ενθουσιασμό χαρίζοντάς μου ένα από τα υπέροχα χαμόγελά της.
- «Μη με κατηγορείς μόνο αν βουίζουν τ’ αφτιά σου μετά!»
- «No worries! Τι να φορέσω;»
- «Κατά προτίμηση κάτι σε πράσινο αλλά δεν είναι αναγκαστικό. Γενικά οτιδήποτε γουστάρεις και αγαπάς φτάνει να μην είναι κόκκινο, εντάξει, τα νύχια εξαιρούνται!»
- «Τα μαλλιά;» με ρώτησε πειρακτικά.
- «Θα σου φέρω πράσινη περούκα!» της απάντησα στον ίδιο τόνο και μου έκανε μια από τις γκριμάτσες της.

Θεέ μου, είναι ζωγραφιά!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 4ᵒ - Είσαι ένα χόρτο μαγικό

Την Παρασκευή το πρωί ήμουν μόνος μου στο γραφείο καθώς η υπόλοιπη ομάδα επέλεξε να δουλέψει από το σπίτι. Στο daily scrum η Eileen, και όπως μας είχε υποσχεθεί, είχε τρεις προτάσεις για το λογότυπο, η πρώτη ήταν καθαρά χαβαλές ενώ οι άλλες δύο ήταν πιο σοβαρές, και μαντέψτε ποια ήταν αυτή που επικράτησε τελικά… Την υπόλοιπη ημέρα την ανάλωσα σε calls και face to face συναντήσεις και όταν αποφάσισα να σηκωθώ να φύγω η ώρα είχε πάει 17:30. Με την Eileen είχαμε συνεννοηθεί να περάσω να πάρω την από το σπίτι της στις 19:30.

Έβαλα στον τραμπούκο να φάει αλλά με έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και πήγε πάλι στο γείτονα για να παίξει με την Μισέλ και τον Τζέθρο. Τσίμπησα κάτι ελαφρύ για να με κρατήσει καθώς σκόπευα το βράδυ μετά το παιχνίδι να προτείνω στην Eileen να πάμε για βρώμικο. Αυτό δηλαδή αν κερδίζαμε, αν γινόταν καμιά στραβή και μας έκανε καμιά κηδεία ο γαύρος δε θα κατέβαινε μπουκιά, οπότε με τη μία ή με την άλλη, το πρόβλημα του βραδινού ήταν λυμένο. Λίγο πριν φύγω από το γραφείο, και όπως της είχα ζητήσει να κάνει όταν έφταναν στο Βίκο, με πήρε τηλέφωνο και η Βασιλική για να μου πει ότι έφτασαν καλά.

Συντηρητικός μέχρι το μεδούλι, η ιδέα του rafting δε με ξετρέλαινε ακριβώς, αλλά δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα. Ο Γιάννης, ο οποίος είναι και πολύ έμπειρος, ένιωθε ότι είναι ασφαλές ακόμα για το Νίκο που είναι μόλις επτά χρονών, οπότε δε νομίζω ότι η Βασιλική, η οποία είναι και άριστη κολυμβήτρια, θα είχε κανένα πρόβλημα, όχι δηλαδή ότι είχαν σκοπό να βουτήξουν από τη βάρκα χωρίς σωσίβιο! Της ευχήθηκα να περάσει όμορφα, μου ευχήθηκε «και με τη νίκη» για το βράδυ, και κλείσαμε.

Παρά το γεγονός ότι χθες το απόγευμα έκανα χαβαλέ στην Eileen, είχα όντως μια πράσινη περούκα και αποφασίζοντας να συνεχίσω το χαβαλέ έψαξα και τη βρήκα. Φόρεσα το συλλεκτικό μπλουζάκι “The king is back” με τη μπάλα του basket με το έβδομο πλέον αστέρι και κατέβηκα. Μένουμε πολύ κοντά, στην πραγματικότητα στην ευθεία η απόσταση δεν είναι ούτε τρία χιλιόμετρα, οπότε φεύγοντας στις 19:25 πέντε λεπτά αργότερα ήμουν σπίτι της.

- «Έλα, είμαι από κάτω!» της είπα καλώντας τη στο teams.
- «Κατεβαίνω!» απάντησε και δυο λεπτά αργότερα ήρθε φουριόζα. Με είχε ακούσει, φορούσε ένα απλό τζιν, σνίκερς και από πάνω ένα πράσινο t-shirt. “Hiya!” μου έκανε με το που μπήκε μέσα.
- «Καλώς την» της απάντησα και έσκυψα και άνοιξα το μπροστινό ντουλαπάκι και βγάζοντας την περούκα της την έδωσα. “I always deliver!” της δήλωσα, κάνοντάς την να σκάσει στα γέλια και ούσα easy going, και με φοβερό χιούμορ, δεν έμεινε στο γέλιο, την πήρε και την φόρεσε και γύρισε και μου έκανε μια από τις χαρακτηριστικές της γκριμάτσες!
- “Cry 'Havoc!', and let slip the dogs of war”
- “That’s the spirit!”
- “I’m a fighting Irish!”
- “You were meant to be Panathinaikos fan!” της είπα και δείχνοντάς της το τριφύλλι στη μπλούζα μου ξεκίνησα βάζοντας στο τέρμα το “Born to be wild” των Steppenwolf.

Get your motor runnin'
Head out on the highway
Lookin' for adventure
And whatever comes our way

Yeah, darlin', go make it happen
Take the world in a love embrace
Fire all of your guns at once and
Explode into space

Τραγουδώντας και οι δύο, εγώ με τη γαϊδουροφωνάρα μου και η Eileen με την όμορφη κοριτσίστικη δική της, ξεχυθήκαμε στο δρόμο για το ΟΑΚΑ όπου, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σήμερα το βράδυ θα στεφόμασταν πρωταθλητές Ελλάδας κάνοντας ένα ανεπανάληπτο χουνέρι στον γαύρο γυρίζοντας τη σειρά από 0-2. Εντάξει, όχι ακριβώς ανεπανάληπτο, τους είχε κάνει ανάλογο χουνέρι και η ΑΕΚ το 2002 σε μια χρονιά κόλαση για το γαύρο. Αρχικά αυτοκτόνησε χάνοντας από την Ολύμπια στο εξοχικό, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να πάμε εμείς στη Μπολόνια και να σηκώσουμε το τρίτο κλείνοντας το σπίτι της γηπεδούχου Κίντερ ανήμερα του Πάσχα! Μη ρωτάτε, ναι, ήμουν μέσα, ξεκινώντας από το Παρίσι το 1996 δεν έχω χάσει ούτε ένα final four!

Κατάγομαι από πολύ ευκατάστατη οικογένεια και -αν και θα προτιμούσα τα πράγματα να είχαν κυλίσει διαφορετικά- είχα απομείνει και μοναδικός κληρονόμος. Αν και σε καμία περίπτωση δεν είμαι από αυτούς που δεν ξέρουν τι έχουν, η οικονομική μου επιφάνεια είναι αρκετά μεγάλη ώστε να μου επιτρέπει να προσφέρω στον εαυτό μου εξτραβαγκάντσες τύπου VIP κάρτα διαρκείας. Πέρσι το καλοκαίρι, και πιστεύοντας στην επιστροφή του Γιαννακόπουλου, πήγα και αγόρασα δύο, ένα για μένα και ένα για τη Βασιλική. Στην Eileen δεν είχα αναφέρει κάτι σχετικό, της το φιλούσα για έκπληξη, και χασκογελούσα μέσα μου στην ιδέα του πως θα αντιδρούσε. Πάρκαρα το αυτοκίνητο και την πήρα και ανεβήκαμε στο VIP lounge.

- “Woah!” είπε η Eileen!
- “Am I the best or what?” την πείραξα κερδίζοντας και πάλι μια από τις υπέροχες μουσουνίτσες της. Μου δήλωσε ότι ήθελε κι εκείνη μπλούζα “The king is back” οπότε πήγαμε στη μπουτίκ και πήρε μία στο μέγεθός της και όχι μόνο αυτό πήγε και άλλαξε ώστε να τη φορέσει! Αφού επέστρεψε, και ήπιαμε τις μπύρες μας, κατεβήκαμε στην εξέδρα. Παρά το ότι ήταν ακόμα σχετικά νωρίς οι εξέδρες ήταν σχεδόν γεμάτες.
- “Woah!” επανέλαβε για δεύτερη φορά.

Κουβέντα δε μπορούσε να γίνει υπό αυτές τις συνθήκες οπότε την άφησα να τραβήξει φωτογραφίες και βίντεο ενώ εγώ ακολούθησα τα συνθήματα που είχαν ήδη αρχίσει. Η Eileen σταμάτησε να τραβάει βίντεο την εξέδρα και γύρισε προς τα μένα που εκείνη τη τραγουδούσα με όλο το υπόλοιπο γήπεδο το “χόρτο μαγικό”.

Είσαι ένα χόρτο μαγικό,
δώσε μου λίγο για να πιώ…
Τον ΠΑΟ μου να ονειρευτώ
και να φωνάξω στο Θεό!

Πανάθα μου σε αγαπώ
σαν ηρωίνη, σα σκληρό ναρκωτικό,
σαν το χασίς, το L.S.D.
Για σένα ΠΑΟ μαστουρώνει όλη η Γη!
ΟΛΗ Η ΓΗ!

- «Πώς σου φαίνεται;» τη ρώτησα φωνάζοντας για να ακουστώ ενώ εκείνη συνέχιζε να τραβάει βίντεο την εξέδρα.
- «Woah, just woah, καμία σχέση με το ΝΒΑ, είναι σα να συγκρίνεις θέατρο με το Κολοσσαίο!»
- «Που να δεις τι θα γίνει όταν βγουν οι ομάδες»

Voodoo Vodoo
Vodoo Voodoo
Και πράσινη μαγεία!
Το κύπελλο το φέραμε
από τη Γερμανία!

Στη δεύτερη επανάληψη διαπίστωσα ότι η Eileen είχε αφήσει το κινητό και χοροπηδούσε προσπαθώντας να πει το σύνθημα, κάνοντάς με γελάσω με το πόσο πατριωτικά το είχε πάρει. Όταν άρχισαν να βγαίνουν οι παίχτες για προθέρμανση έγινε της καραπουτανάρας, από τις ιαχές για τους παίχτες του επτάστερου και τις γιούχες για τους πρωταθλητές συμμετοχής. Παρόλη την αδρεναλίνη της στιγμής παραδέχομαι ότι το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο, ο γαύρος είναι πολύ δυνατή ομάδα, ο Μπαρτζώκας, καίτοι αντιπαθέστατος ως χαρακτήρας, είναι πολύ καλός τακτικιστής, και φυσικά μιλάμε για ντέρμπι αιωνίων που είναι πάντα “ειδικών συνθηκών”, οπότε η νίκη που έδινε και το πρωτάθλημα κάθε τι παρά εξασφαλισμένη ήταν.

Το πρώτο ημίχρονο, αν και ξεκίνησε άσχημα, βρέθηκε να προηγείται ο γαύρος με δέκα πόντους στις αρχές του παιχνιδιού, πήγε καλύτερα στη συνέχεια καθώς ισορροπήσαμε και με το Σλούκα να κάνει όργια στο παρκέ, έκλεισε με διαφορά οκτώ πόντων υπέρ του Παναθηναϊκού.

- «Θέλεις να πάμε στο lounge?»
- “No fucking way!”

Ήταν εκστασιασμένη, πραγματικά τα ευρωπαϊκά ντέρμπι στο μπάσκετ, ειδικά παιχνίδια όπως τα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός ή Ρεάλ-Μπαρτσελόνα ή Παρτιζάν-Ερυθρός Αστέρας, είναι κάτι που πρέπει να τα ζήσεις από κοντά, καμιά περιγραφή δεν μπορεί να δώσει την πλήρη εικόνα του τι πραγματικά σημαίνουν.

Σε αντίθεση με το πρώτο ημίχρονο που είχε πάει καλά, το δεύτερο ημίχρονο ήταν για πολλαπλά εμφράγματα! Ο γαύρος επανάκαμψε και όχι απλά ισοφάρισε κάποια στιγμή αλλά κατάφερε να περάσει και μπροστά, και αν δε μου βγήκε η ψυχή μαζί με την κραυγή στο post κάρφωμα του Grant στα μούτρα του Παπανικολάου να μη με λένε Γιώργο, αλλά τι λέω; Εδώ κόντεψε να πάθει παράκρουση η Eileen, εγώ θα έμενα απαθής;

Τα τελευταία λεπτά ήταν μαρτύριο, δεν ξέρω που είχε πάει η πίεσή μου αλλά αν δεν είχα χτυπήσει κανένα τριαντάρι θα ήταν θαύμα, και να ήμουν ο μόνος; Τα τελευταία 14.2 δευτερόλεπτα του παιχνιδιού, από τη στιγμή δηλαδή που ο Gosh βγήκε από τα μαρκαρίσματα και κατάφερε να χάσει το σουτ ενώ σούταρε μόνος του από τα 3-4 μέρα, και μέχρι και το τελικό σφύριγμα, διήρκησαν δώδεκα ολόκληρα λεπτά, δεν κάνω πλάκα, το είδα μετά ξανά στο video, η φάση με το Gosh έγινε στο 1:47:10 ενώ η λήξη έγινε στο 1:59:20.

- “George, are you all right?” με ρώτησε ανήσυχη η Eileen βλέποντάς με να σωριάζομαι στην καρέκλα μετά την τελευταία κόρνα της γραμματείας.
- “I’m too old for this shit!” της απάντησα παίρνοντας βαθιές ανάσες και προσπαθώντας να κατεβάσω τους χτύπους της καρδιάς μου που πρέπει να χτύπησαν διακοσάρια.
- “We won!!!!” μου είπε χρησιμοποιώντας το πρώτο πληθυντικό, εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός κέρδισε ακόμα έναν οπαδό!
- «Και που να σου πω και τα καλύτερα! Μετά την απονομή θα μπορέσουμε να δούμε και τους παίχτες από κοντά!»
- “What???” με ρώτησε μην πιστεύοντας τ’ αυτιά της.
- “VIP member, baby!” της είπα χαρίζοντάς της ένα αστραφτερό χαμόγελο, και αυτό που ακολούθησε δε μπορούσα να το φανταστώ ούτε σε τρεις ζωές! Η Eileen, χωρίς να καν να το σκεφτεί, με άρπαξε από το σβέρκο, με τράβηξε πάνω της και κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου, και δεν ήταν απλό φιλί, κανονική λαρυγγοσκόπηση ήταν και μπορεί να είμαι επιφυλακτικός στα όρια της μαλακίας, αλλά τόσο μαλάκας δεν είμαι και παρά τον αρχικό μου αιφνιδιασμό ανταποκρίθηκα στο φιλί της ξεχνώντας για λίγες στιγμές γήπεδο, πρωτάθλημα, ποιος είμαι και που πάω κλπ κλπ κλπ.
- “Oh poor Georgieeeee” μου είπε κοροϊδευτικά.
- “Thank you” της απάντησα και προς στιγμή σκάλωσε και με κοίταξε με απορία. “For reminding my name, that is!” συμπλήρωσα κάνοντας την να βάλει γι' ακόμα μια φορά τα γέλια!
- “That’s the spirit!” μου απάντησε όταν ηρέμισε.

Μετά την απονομή, και όπως της είχα υποσχεθεί, κατεβήκαμε κάτω και είδαμε και από κοντά κάποιους παίχτες, αλλά τους αφήσαμε στην ησυχία τους καθώς εκείνη τη στιγμή -και απολύτως δικαιολογημένα- ήταν στην κοσμάρα τους. Εξαίρεση αποτέλεσε ο Lessort που είναι απίστευτο τρελοκομείο, και κάπως έτσι έβγαλα και τρίτη selfie μαζί του, είχα ήδη δύο από το Βερολίνο, μία στο γήπεδο και μία στο ξενοδοχείο.

- «Πεινάς ή θέλεις να σε πάω σπίτι σου;»
- “You fucking kidding me? No way Jose!”
- «Ωραία, οπότε θα συνεχίσουμε με παραδοσιακές γηπεδικές συνήθειες, βρώμικο!!!!»
- “Attaboy!” μου απάντησε αποδεικνύοντας ότι ήξερε τι σημαίνει το “βρώμικο”.
- «Και έχω και αυτά!» της είπα και έβγαλα από την τσέπη μου δυο πούρα, αν και η αλήθεια είναι ότι σιχαίνομαι τη γεύση τους, τα γούρια είναι γούρια και δεν τ’ αλλάζω με τίποτα.
- «Καπνίζεις;» με ρώτησε με απορία.
- «Όχι, αλλά τα γούρια είναι γούρια! Εντάξει, στη Βασιλική προφανώς δε δίνω αλλά εσύ είσαι μεγάλο παιδάκι!»
- «Μα αφού το πήραμε το πρωτάθλημα!» είπε χρησιμοποιώντας και πάλι το πρώτο πληθυντικό!
- “We don’t tempt the the Goddess of Fate; next year just begun!”
- “Ok! After eating, though…”
- “Attagirl!” της απάντησα προσπαθώντας να κάνω high-five.
- “What is this shit, are you a five-year-old?”
- “No ma’am” της απάντησα και παρότι είμαι μεγάλη κοτάρα πλησίασα διστακτικά να τη φιλήσω ελπίζοντας να μην έχω κάνει λάθος εκτίμηση και φάω καμιά ξανάστροφη μέσα στον κόσμο.

Δεν έχω αποφασίσει αν με είχε κόψει για χαλβά και ήθελε να μου δώσει θάρρος ή απλά βαρέθηκε να με περιμένει, γιατί τελικά με άρπαξε και πάλι και με κόλλησε πάνω της κάνοντάς μου νέα λαρυγγοσκόπηση, κερδίζοντας σφυρίγματα επιδοκιμασίας και χειροκροτήματα από τον κόσμο που πέρναγε δίπλα μας. Δεν ξέρω πόση ώρα φιλιόμασταν έτσι, γι’ ακόμα μια φορά είχα χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια, η αίσθηση του χρόνου θα μου γλίτωνε; Και όχι τίποτε άλλο αλλά τέτοιες καταστάσεις μου ήταν παντελώς πρωτόγνωρες, ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που αφήνονται, και δεν αναφέρομαι μόνο στις σχέσεις! Η Eileen ήταν τυφώνας σε μικρογραφία, δεν ξέρω πως, αλλά είχε τον τρόπο της να τα παίρνει όλα αμπάριζα, της αφεντιάς μου συμπεριλαμβανομένης.

- «Και τώρα πάμε να φάμε!» μου είπε και ούτε που κατάλαβα πως πήγαμε στο αυτοκίνητο, ήμουν σε reboot!
- «Δε μου λες, πού θες να πάμε; Θες σ’ αυτό στη γέφυρα της Βαρυμπόμπης ή έχεις όρεξη για βόλτα!» τη ρώτησα όταν ολοκληρώθηκε το reboot.
- «Βόλτα!»
- “Aye-aye!” της απάντησα, και βγαίνοντας από το ΟΑΚΑ πήρα το δρόμο για Αττική οδό και από εκεί για Εθνική.
- «Πού πάμε;»
- «Παλιό Φάληρο!»
- «Δεν πάει πιο γρήγορα ο κουβάς σου;» με πείραξε καθώς δεν τρέχω.
- «Αν και ο κουβάς μου επιταχύνει το ίδιο γρήγορα με το go-cart σου, έχει ηλεκτρονικό κόφτη στα 180» της απάντησα στον ίδιο τόνο, εντάξει, μπορεί το GR Yaris να είναι μικρό και γρήγορο αλλά το q4 55 e-tron μου έχει 0-100 σε 5,4’’, ίδια δηλαδή επίδοση με το δικό της μοντέλο.
- “Party pooper!”
- «Be that as it may έχω παιδί και θέλω να δω και εγγόνια, μας κυνηγάει κανείς;» της απάντησα πολύ σοβαρά και κάπου μαγκώθηκε οπότε βιάστηκα να αλλάξω κουβέντα. «Λοιπόν, για πες μου, σου άρεσε το σημερινό;»
- «Ένα πράγμα θα σου πω, στον πέμπτο τελικό στο San Francisco δεν είχα τραβήξει ούτε μια φωτογραφία, εδώ έφαγα τη μισή μπαταρία!»
- «Στο είπα, μπορεί το NBA να έχει περισσότερο θέαμα και καλύτερους αθλητές αλλά τα ευρωπαϊκά ντέρμπι είναι κάτι πρέπει να ζήσεις από κοντά για να το καταλάβεις.»
- «Ναι! Στο είπα και πριν, νομίζω, σα να συγκρίνεις θεατρική παράσταση με μονομαχία στο Κολοσσαίο… ΑΑΑΑΑΑΑ!» φώναξε ξαφνιασμένη καθώς εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να επιταχύνω, και τα ηλεκτρικά δεν είναι σαν της εσωτερικής καύσης, δίνουν όλη τους τη ροπή από την αρχή! «Που θα με πεις εμένα party pooper, νιάνιαρο!»
- «ΜΜΜΜΜ» μου έκανε και πάλι γκριμάτσα, βγάζοντας αυτή τη φορά τη γλώσσα της.

Από τη στιγμή που καταφέραμε να βγούμε στην Κύμης δε νομίζω ότι μας πήρε πάνω από 20-25 λεπτά για να φτάσουμε στην καντίνα που είχα υπόψη μου, και προχώρησα το αυτοκίνητο μερικά μέτρα γιατί δεν ήθελα να κατέβω με τη μπλούζα του Παναθηναϊκού, όχι σ' αυτή την περιοχή.

- «Eileen, θα κατέβω εγώ, εσύ περίμενέ με στο αυτοκίνητο σε παρακαλώ!»
- «Γιατί;»
- «Γιατί εδώ δεν είναι και πολύ καλό μέρος να κατέβεις με μπλούζα του Παναθηναϊκού!»
- «Κι εσύ φοράς!»
- «Ναι, αλλά εγώ έχω πίσω και άλλη και το κυριότερο μπορώ να αλλάξω επιτόπου.»
- “Nonsense” μου είπε. «Μέχρι να πας να αλλάξεις μπλούζα θα αλλάξω κι εγώ! Άντε, πήγαινε!»
- “Yes ma’am!” της είπα και πήγα στα γρήγορα και άλλαξα τη μπλούζα που φορούσα με ένα άσπρο t-shirt και πράγματι μέχρι να τελειώσω είχε αλλάξει κι εκείνη.

Στην καντίνα και παρά το …ακόμα πολύ μικρό της ώρας, είχε κάμποσο κόσμο, οπότε φάγαμε γύρω στα δέκα λεπτά να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας.

- «Τι να πάρω;» με ρώτησε.
- «Μ’ εμπιστεύεσαι; Να παραγγείλω εγώ για σένα;»
- «Χμμμ…» μου απάντησε σκεπτική. «Οκ, κάνε μου έκπληξη!»
- «Δύο ποικιλία αλλαντικών με λουκάνικο και δυο μπύρες» ήταν η παραγγελία μου.

Την καντίνα του Μερακλή τη γνωρίζω και την επισκέπτομαι τακτικά από τα δεκαοκτώ μου. Η Eileen που δεν ήξερε τι να περιμένει γούρλωσε τα μάτια της όταν είδε τα θηρία που μας έφεραν. Δυστυχώς το πάρκο κλείνει από τις 22:00 αλλά σταθήκαμε τυχεροί καθώς εκείνη τη στιγμή η παρέα που καθόταν στο μοναδικό παγκάκι που υπάρχει δίπλα ακριβώς από την καντίνα σηκώθηκε να φύγει. Κάτσαμε και μασουλήσαμε τα σάντουιτς μας και ήπιαμε τις μπύρες μας με την ησυχία μας, με την Eileen να μου κάνει περιγραφή του πώς έζησε τον πέμπτο τελικό στο Σαν Φρανσίσκο και πόσο διαφορετική ήταν η σημερινή της εμπειρία. Όταν λέω ότι η Πανάθα κέρδισε ακόμα έναν οπαδό, δεν αστειεύομαι!

- «Λοιπόν, τι κάνουμε, γυρνάμε σπίτια μας;» τη ρώτησα όταν μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο.
- “You are on curfew or something?”
- “No ma’am, I’m a full grown men, pinky promise!” της απάντησα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια και πάλι.
- “You know something, George? I really love how you make me laugh!”
- «Να σου εξομολογηθώ κι εγώ κάτι τότε, επίτηδες το κάνω, δεν χορταίνω να σ’ ακούω να γελάς!»
- “Awwwww” μου είπε και με άρπαξε για μια εκ νέου λαρυγγοσκόπηση και αυτή τη φορά, καθότι προετοιμασμένος, νομίζω ότι ανταποκρίθηκα καλύτερα, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάπου είχε αρχίσει να με κόβει για μεγάλο μπάμια και ήθελα απελπισμένα να το σώσω. “Now, let’s get going” μου είπε.
- «Πού θες να πάμε;»
- “Don’t know, don’t care, just drive!”

Το κορίτσι ήθελε βόλτα και ποιος ήμουν εγώ να του χαλάσω το χατίρι; Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε την παραλιακή προς τα κάτω ακούγοντας τη μουσική του Rock FM. Η Eileen είχε γύρει πίσω στο κάθισμα και κοίταζε έξω από το παράθυρο και την άφησα στην ησυχία της ν’ απολαύσει απερίσπαστη τη νυχτερινή παραλιακή. Περάσαμε τη Γλυφάδα, περάσαμε την Βουλιαγμένη, περάσαμε τη Βάρκιζα, ακούγοντας μουσική χωρίς να μιλάμε, εκείνη κοιτούσε έξω κι εγώ οδηγούσα ρίχνοντάς της κλεφτές ματιές.

- «Τι όμορφα που είναι έξω! Που είμαστε τώρα;» με ρώτησε κάποια στιγμή.
- «Λίγο πριν την Ανάβυσσο» της απάντησα συμβουλευόμενος το GPS.
- «Μπορούμε να σταματήσουμε;»
- «Βεβαίως, αν και δε νομίζω ότι θα βρούμε ανοιχτό κανένα beach bar τέτοια ώρα.»
- «Δεν πειράζει, δεν θέλω να κάτσω, θέλω να περπατήσω λίγο στην ακροθαλασσιά.»
- «Ό,τι θέλει το κορίτσι» της απάντησα και λίγη ώρα αργότερα βγήκα από το δρόμο και σταμάτησα κοντά στην παραλία.

Η Eileen έβγαλε τα snickers της και κατέβηκε ξυπόλυτη στην αμμουδιά. Η αλήθεια είναι ότι δε μου αρέσει να περπατάω ξυπόλυτος αλλά δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι κι έτσι, αναστενάζοντας, έβγαλα κι εγώ παπούτσια και κάλτσες και την ακολούθησα μέχρι που φτάσαμε στο νερό και μπαίνοντας ίσα για να βρέξουμε τα πόδια μας ξεκινήσαμε να περπατάμε.

Είχαμε φιληθεί ήδη τρεις φορές, τις δυο με δική της πρωτοβουλία και μία με έντονη δικής ενθάρρυνσή και αν και δεν είχα προλάβει να επεξεργαστώ μέσα μου όλα όσα είχαν συμβεί σήμερα το απόγευμα, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος, δεν της ήμουν αδιάφορος. Από την άλλη, και σύμφωνα με όσα μου είχε πει, δεν μοιραζόμουν την οπτική της στις σχέσεις και ακόμα χειρότερα δουλεύαμε και μαζί. Το να κάνω το οτιδήποτε μαζί της παραβίαζε κάθε επαγγελματική μου αρχή, και παρόλο που έχω λυμένο το βιοποριστικό μου, η εργασία μου είναι κάτι που παίρνω πολύ στα σοβαρά.

Και να ήταν μόνο αυτό; Παρά τη γοητεία που μου ασκούσε, είχαμε δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια διαφορά, too much στα δικά μου μάτια. Ακόμα χειρότερα, αν και είμαι από εκείνους που πατάνε πολύ γερά στα πόδια τους και διαθέτουν μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό τους, ώρες-ώρες μπροστά της ένιωθα σαν παιδάκι και αυτό με προβλημάτιζε ακόμα περισσότερο καθώς δεν μπορούσα να προσδιορίσω το γιατί!

- «Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε πιάνοντάς με παντελώς απροετοίμαστο. Μου πέρασαν από το μυαλό ένα σωρό παπάτζες, το να μπορώ να ελιχθώ ακόμα και απροετοίμαστος ήταν ένα από τα πολύ δυνατά μου σημεία, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα μέσα μου ότι τελικά δεν είχε νόημα να κάνω κάτι τέτοιο. Ποιος ο λόγος να ελιχθώ, ποιος ο λόγος να της πω ψέματα; Ποιος ο λόγος, ο πραγματικός λόγος να αμυνθώ;

Truth will set you free!

- «Σπούδασα μαθηματικά και συνέχισα στην επιστήμη των υπολογιστών, έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι η πραγματική μου ικανότητα δεν είναι να διαβάζω και να κατανοώ τύπους, θεωρήματα, κώδικες και αλγόριθμους. Η πραγματική μου ικανότητα, αυτή στην οποία στήριξα όλη την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, είναι να διαβάζω και να κατανοώ τους ανθρώπους, δε θα ήμουν τόσο επιτυχημένος επαγγελματικά αν δεν την είχα. Μαζί σου ομολογώ ότι έχω πέσει σε τοίχο, δε μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεσαι, δεν μπορώ να προβλέψω στο πως θα αντιδράσεις, ξέρω μόνο ότι με γοητεύει αφάνταστα η παρουσία σου. Ξέρω επίσης ότι είσαι συνάδελφος και ξέρω ότι οι κανόνες που βάζουν τα HR ανά την υφήλιο δεν είναι επειδή κάποιοι ξύπνησαν μια μέρα στραβά.»
- «Και;»
- «Τι κάνουμε εδώ, Eileen;»
- «Σου αρέσω;»
- «Εσύ τι λες;»
- «Δε μου απάντησες, George!»
- «Δε μου αρέσεις απλά, με έχεις γοητεύσει. Όχι, όχι… λάθος λέξη, δεν είναι γοητεία αυτό που νιώθω, είναι γητειά, σαγήνη!»
- «Δεν τις ξέρω αυτές τις λέξεις»
- «Enchantment είναι η πιο κοντινή αγγλική απόδοση της πρώτης λέξης, και enthrallment της δεύτερης.»
- “You know what’s wrong with you? You’re thinking too much!”
- «Δεν ξέρω πως να λειτουργήσω διαφορετικά!»
- “Sometimes instead of thinking it’s better to let the instincts take over.”
- «Δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι, Eileen.»
- «Δοκίμασες ποτέ;»
- «Όχι» ομολόγησα διστακτικά.
- “Life is a waterfall; we drink from the river then we turn around and put out our walls. Swimming through the void, we hear the word, we lose ourselves, but we find it all! Cause we are the ones that want to play, always want to go, but you never want to stay, and we are the ones that want to choose, always want to play but you never want to lose.” μου είπε τραγουδιστά.
- “Aerials in the sky, when you lose small mind you free your life” της απάντησα, εξίσου τραγουδιστά.
- “Attaboy!” μου είπε, κάνοντάς με να χαμογελάσω. «Θυμάσαι George; Nana korobi, ya oki αλλά ξέρεις κάτι; Αν δεν πέσεις πότε δε θα μάθεις να σηκώνεσαι.»
- «Προτιμώ γενικά να μην πέφτω!»
- «Μπορεί, αλλά όσο ο φόβος της πτώσης σε κρατάει στο χώμα ποτέ δε θα μάθεις πόσο ψηλά μπορείς να σκαρφαλώσεις.»
- «Ίσως να είναι κι έτσι!»
- «Χωρίς ίσως! George, γιατί δε μου λες τι είναι αυτό που πραγματικά σε τρομάζει;»
- «Ξέρεις τι με φοβίζει;»
- «Ναι, το ξέρω· και το ξέρεις πως το ξέρω!»
- «Ωραία λοιπόν, θα στο πω ωμά· το όσα φάμε, όσα πιούμε και όσα αρπάξει ο κώλος μας είναι κάτι που δε με εκφράζει. Δεν ξέρω τι κάνουμε εδώ, Eileen, ξέρω μόνο πως εμένα τουλάχιστον δεν μου αρκεί απλά το “θέλω να περάσω καλά χωρίς έγνοιες και δεσμεύσεις”. Ναι, ξέρω, δεν μπαίνεις σε μια σχέση με τη λογική να οδηγήσει σε γάμο, αλλά, από την άλλη, το να περάσω καλά χωρίς καμία προοπτική είναι κάτι τελείως ξένο στη φύση μου!»
- “George, you’re dwelling too much on it. Right here, right now, what really counts is the fact that we like each other. The future is uncertain, but one thing is clear; the only journeys we miss are the ones we don’t embark on. Yes, back then, I didn’t want to commit myself because my priorities were different, but along the road I made a significant realization; commitment is not a solitary endeavor, rather is something that two people work on together, or at least attempt to. It’s not an end goal; it’s one of the countless paths that unfold with every decision we make, whether small or significant.”
- «Δεν έχεις άδικο μωρέ Eileen, αλλά αν υπάρχει κάτι που με έχει μάθει η ζωή με το σκληρό τρόπο είναι πως η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη.»
- “Free yourself, George, it’s the only way!”
- “It’s not only that… We work together, Eileen…”
- “Oh, for fuck’s shake, George, do you want to live forever?” μου είπε και με τράβηξε κοντά της.

Στην αρχή αντιστάθηκα μα εκείνη επέμεινε, με τράβηξε πάνω της πιο δυνατά. Ξαφνικά κάτι γύρισε μέσα μου και παραδόθηκα, παραδόθηκα συνειδητά, χωρίς άλλη αντίσταση… και καθώς χανόμουν στο φιλί μας, για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πραγματικά ελεύθερος.

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 5ᵒ - Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται…

Αυτή τη φορά το φιλί ήταν πιο τρυφερό και σε αντίθεση με τα τρία προηγούμενα στα οποία -στην κυριολεξία!- με είχε σβερκώσει, τώρα απλά με είχε αγκαλιά έχοντας σταυρώσει τα χέρια της πίσω από το σβέρκο μου. Άνοιξα στα κλεφτά τα μάτια μου για μερικές στιγμές και την κοίταξα, τα δικά της ήταν κλειστά. Οι γλώσσες μας έπαιζαν στην άκρη των χειλιών μας και ασυναίσθητα, όπως την κρατούσα από τη μέση, την τράβηξα πάνω μου και άρχισα να τη χαϊδεύω στη μέση και την πλάτη.

Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε εκεί, για ακόμα μία φορά έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου, και σάμπως είχε και σημασία; Είχα αφεθεί, είχα παραδοθεί, έστω και για λίγες στιγμές έθαψα βαθιά τις αμφιβολίες και τις ανησυχίες μου, και ήλπιζα με όλη μου την καρδιά να παραμείνουν θαμμένες. Στο μυαλό μου ήρθαν ασυναίσθητα οι στίχοι του “Flight of Icarus” των Iron maiden. “Fly on your way like an eagle, fly as high as the sun”. Ναι, στο μύθο δεν πήγε καλά αυτό. Από την άλλη, όπως έλεγε και ο Κάλβος…

- “A penny for your thoughts” μου είπε, διακόπτοντας τις σκέψεις μου.
- «Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται, ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι· θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία.»
- “My understanding of Greek is good but not that good!”
- “Let those who feel the heavy brazen hand of fear, bear slavery; freedom needs virtue and daring! It’s from the poem “To Samos” written by Andreas Kalvos, some five years after the Greek revolution of 1821.”
- “Well, he got a point!”
- «Πράγματι!» της απάντησα και γυρνώντας και πάλι στα ελληνικά, και τότε μου ήρθε μια ιδέα, μια υπέροχη και ταυτόχρονα εξωφρενική για τα μέτρα μου ιδέα!

Είχα πει ότι δεν τρέχω, και αυτό είναι αλήθεια... αλλά όχι η ολόκληρη. Μου άρεσε πάντα το συγκεκριμένο μοντέλο αλλά το τελευταίο της ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και όταν τελικά ήρθε και στην Ελλάδα, δεν δίστασα στιγμή! Όπως είπα, έχω μεγάλη οικονομική άνεση, και, με την και με τη Βασιλική μου εξασφαλισμένη μέχρι και τα δισέγγονά της, μπορώ να απολαμβάνω ακριβά χόμπι, και άλλωστε δεν θα τα πάρω και μαζί μου! Σε κόκκινο, αν και Παναθηναϊκός, η Ιταλίδα δαιμόνισσα μου είναι η διέξοδος, η βαλβίδα αποσυμπίεσης που ανοίγω να εκτονώσω τη συσσωρευμένη πίεση.

- “George?”
- «Μόλις είχα μια καταπληκτική ιδέα!»
- «Τι ιδέα;»
- «Έκπληξη!»
- “Ok, make my day!”

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και μισή ώρα αργότερα φτάσαμε σπίτι μου, όπου σταμάτησα και πάρκαρα απ’ έξω. Η Eileen με κοίταξε εξεταστικά για μερικές στιγμές αλλά το βλέμμα της δεν είχε ίχνος δυσφορίας ή ανησυχίας, θα έλεγα ότι περισσότερο ήταν έκπληξης και περιέργειας.

- «Κατέβα και περίμενέ με, ταΐζω το κοπρόγατο και έρχομαι!»
- «Τι θα κάνουμε;»
- «Εσύ υπομονή! Εγώ θα ταΐσω τον Cato και θα επιστρέψω σε πέντε λεπτά, εντάξει;»
- “Ok!” μου είπε και κατέβηκε από το αυτοκίνητο.

Έξω με περίμενε και ο Cato Fong που μάλλον είχε λυσσάξει της πείνας, ας πρόσεχε, εγώ πήγα να του βάλω να φάει το απόγευμα και αυτός μ’ έγραψε στα μαύρα τριχωτά του παπάρια! Μου νιαούρισε αποδοκιμαστικά και μετά πήγε στην Eileen και τη μύρισε προσεκτικά. Οι γάτες λειτουργούν πολύ με την όσφρηση και κατά τα φαινόμενα του άρεσε αυτό που μύρισε, καθώς μερικές στιγμές αργότερα την έσπρωξε με την κεφάλα του, κάνοντας τη να λερώσει τα βρακιά της!

- «Μπορώ να τον χαϊδέψω ή θα με φάει ζωντανή;»
- «Μπορείς! Βλέπεις την ουρά του που είναι τελείως σηκωμένη ψηλά; Αυτό σημαίνει ότι ο Cato έχει καλή διάθεση και αισθάνεται φιλικά.»
- “Hello Cato!” του είπε κι έσκυψε να τον χαϊδέψει στο κεφάλι.
- «Βλέπεις πως σου τρίβεται και σου κάνει κουτουλιές; Αυτό που θέλει τώρα είναι να του τρίψεις τα μάγουλα, αλλά αν κάνει να τραβηχτεί, άφησέ τον αμέσως!»

Εντάξει, για αμφότερους ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και ο Cato, και με εξαίρεση την Μισέλ, δε με είχε συνηθίσει να δείχνει σε ξένους τέτοια οικειότητα, εδώ καλά-καλά τους γονείς μου μετά βίας τους ανέχεται. Με τη Βασιλική έχει εξίσου μεγάλο έρωτα και η εβδομάδα που είναι μαζί μου είναι και η εβδομάδα που μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος στο κρεββάτι μου, καθώς το βράδυ γίνεται της προσκολλήσεως στην κόρη μου. Ουφ, μου είχε λείψει το κωλόπαιδο και θα έπρεπε να κάνω ακόμα μία εβδομάδα υπομονή.

- «Λοιπόν, ρεμάλι, αρκετά για σήμερα! Πάμε να σου βάλω να φας, βόλτα αργότερα!» είπα και έσκυψα και τον πήρα αγκαλιά να τον πάω μέσα. «Δε θέλω διαμαρτυρίες!» τον μάλωσα καθώς προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά τον γράπωσα για τα καλά. «Σε δυο λεπτά επιστρέφω!» είπα στην Eileen.

Έβαλα στον μαύρο εξολοθρευτή να φάει και, μιας και βιαζόμουν, αντί να του καθαρίσω την άμμο, την άδειασα τελείως και του έβαλα καινούργια. Πήρα το μπρελόκ της Ιταλίδας καλλονής μου, και λίγες στιγμές αργότερα βγήκα στο από το υπόγειο parking στο δρόμο σταματώντας πίσω από το SUV μου. Χαμογέλασα βλέποντας την Eileen να με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Κατέβηκα και βγήκα από το αυτοκίνητο.

- “I’ll be damned!” μου είπε φανερά εντυπωσιασμένη. “Not in a million years I would imagine you owning a Maserati!”
- “Τι να πω, είμαι γεμάτος εκπλήξεις!”
- “That’s the thing, you really aren’t!” μου είπε πετσοκόβοντάς με τελείως! “So, where are we going?”
- “Wherever you like, you’re driving!”
- “Don’t mess with me George!”
- «Δεν αστειεύομαι! Θα σε κάνω μια μικρή βόλτα για να δεις πως αλλάζουν οι ταχύτητες από το τιμόνι και μετά θα το πάρεις να το οδηγήσεις εσύ και έχεις μέχρι τα διόδια του Καπανδριτίου να εξοικειωθείς.»
- «Και μετά;»
- «Και μετά…» ξεκίνησα να λέω, και συνέχισα τραγουδιστά…

Get your motor runnin'
Head out on the highway
Lookin' for adventure
And whatever comes our way

- “You sure?”
- «Τα πολλά λόγια είναι φτώχια! Έμπα!»
- “This should be interesting!”
- «Αυτόματο έχεις οδηγήσει ξανά, έτσι;» τη ρώτησα όταν πέρασε μέσα.
- «Ναι, βέβαια, στην Αμερική.»
- «Ωραία, αν εξαιρέσεις ότι τα χειριστήρια είναι touch και βρίσκονται κάτω από την οθόνη, δεν διαφέρουν από αυτά που γνωρίζεις. Η διαφορά είναι ότι εδώ υπάρχουν paddle αλλαγής ταχυτήτων και στο τιμόνι, εφόσον δηλαδή θέλεις να τα χρησιμοποιήσεις… και πίστεψέ με, θέλεις!»

Ξεκίνησα και έκανα μια σύντομη βόλτα με την Eileen να με παρακολουθεί προσεκτικά. Βγήκαμε στον παράδρομο της Εθνικής και στρίβοντας αριστερά φτάσαμε μέχρι τα φανάρια του κόμβου της Βαρυμπόμπης, αλλά αντί να βγούμε εθνική συνέχισα πάνω από τη γέφυρα και μπήκα στον παράδρομο της καθόδου και από εκεί ξανά μέχρι το Βασιλόπουλο.

- «Σειρά σου» της είπα και κατέβηκα από το αυτοκίνητο για να αλλάξουμε θέσεις. «Θα πάμε ξανά τον ίδιο κύκλο για να εξοικειωθείς με τα χειριστήρια στο τιμόνι και τη δεύτερη φορά θα στρίψεις δεξιά να βγούμε στην εθνική, εντάξει;»

Δεν απάντησε, απλά μου έγνεψε καταφατικά. Χάιδεψε για λίγο το τιμόνι και ξεκίνησε προσεκτικά. Η Eileen, εκτός από πολύ καλή οδηγός, τα παίρνει και εύκολα, σε βαθμό που έκρινα ότι δε χρειάζεται να κάνουμε όλο τον κύκλο.

- «Δεν χρειάζεται άλλη εξάσκηση, μια χαρά το πας, βγες εθνική!»
- “You sure?” με ρώτησε για δεύτερη φορά.
- “You aren’t?” της απάντησα προκαλώντας την!
- “No, I’m good” μου είπε χαρίζοντάς μου το χαμόγελό της. Στη γέφυρα έστριψε δεξιά και με το μπήκαμε στην εθνική η Eileen άρχισε να επιταχύνει σιγά-σιγά, αλλά όχι όπως έκανε με το δικό της αυτοκίνητο. Δεν της είπα τίποτα, την άφησα να το πάει με το ρυθμό που έκρινε η ίδια και μέχρι να φτάσουμε στα διόδια δεν πήγε πάνω από 130.
- «Σανίδωσέ το!» της είπα με το που περάσαμε τα διόδια. Δεν απάντησε και άλλωστε το ότι κολλήσαμε στα καθίσματα ήταν απάντηση από μόνο του!
- “Woah! Woah!” φώναξε ενθουσιασμένη. “What the fuck!!!” φώναξε ξανά, βλέποντας το κοντέρ να γράφει 305, η Ιταλίδα δαιμόνισσα είναι πύραυλος και η Eileen, παρασυρμένη από τη δίνη της ταχύτητας, δεν είχε καταλάβει πόσο γρήγορα έφτασε να τρέχει! Ψύχραιμα και χωρίς βιαστικές κινήσεις άρχισε να κόβει σταδιακά ταχύτητα μέχρι που έπεσε στα 150.
- «Τι περίμενες πουλάκι μου; Η κόκκινη δαιμόνισσα δεν είναι σαν το go-cart σου, 550 άλογα, 0-100 σε 3,5 sec και τελική 320!» της είπα πειρακτικά. Δεν ανησυχούσα, μπορεί να έλεγα το GRάκι της go cart αλλά κι εκείνο βολίδα είναι, με απενεργοποιημένο το speed limiter τελικιάζει στα 270, και η Eileen είναι *καλή*.
- “She is… oh my gods… It’s ecstatic… So, where now?”
- «Και Θεσσαλονίκη, αν σου κάνει κέφι!» της είπα και γύρισε και με κοίταξε καλά-καλά. “I shit you not!”
- “Fuck it!” είπε και πάτησε και πάλι το γκάζι, ο δρόμος ήταν άδειος, μόνο κάτι φορτηγά είχε, και μέχρι που φτάσαμε στα διόδια στη Θήβα δεν είχε πέσει κάτω από τα 200 αλλά ούτε και πέρασε τα 250. “Οκ, I’m officially in love!”

Τελικά φτάσαμε μέχρι και την Αταλάντη, εκεί μπήκαμε μέσα, και αφού ξαναγεμίσαμε το ρεζερβουάρ -η δαιμόνισσά πίνει τη βενζίνη σα νεροφίδα όταν πατάς το γκάζι- πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

- «Πώς σου φάνηκε;» τη ρώτησα όταν φτάσαμε στο σπίτι.
- “It was… fuck… I can’t find the words… it was… it was pure ecstasy!”
- “You took me for a ride, I took you for a ride, we’re even” της έκλεισα πονηρά το μάτι.
- “Technically speaking I took you for a ride twice, we are not even close to be even” μου απάντησε, κάνοντάς με να γελάσω με την καρδιά μου.
- “You are a hard mistress!”
- “You have no idea!”
- «Κάτι έχω αρχίσει να ψυλλιάζομαι! Δε μου λες, έχεις όρεξη να μου κάνεις παρέα να βγάλω τον Cato τη βραδινή του βόλτα;»
- “For real?” με ρώτησε με απορία. “I thought that you were yanking my chains the othery day!”
- «Δεν τον βγάζω βόλτα όπως θα έκανα με κάποιο σκύλο. Μου αρέσει να περπατάω και κάποια στιγμή άρχισε να έρχεται μαζί μου, οπότε ναι. Α, και βγαίνω πάντοτε αργά για βόλτα, είναι τραμπούκος και επιτίθεται σε όποιον σκύλο τον στραβοκοιτάξει, δεν έχει κάνει μαύρο μόνο τον Τζέθρο, μέχρι τώρα στην καριέρα του έχει στρώσει στο κυνήγι και κάμποσους άλλους και κάποια στιγμή βαρέθηκα να τσακώνομαι με τον κόσμο! Αν δεν έχεις όρεξη πάντως, δεν πειράζει, θα σε πάω σπίτι σου και θα βγω για περπάτημα όταν επιστρέψω.»
- “No, I 'd really love to!” μου είπε και ανεβήκαμε από το parking στο σπίτι, όπου μας υποδέχτηκε με χαρούμενες τρίλιες ο Cato, που μάλλον είχε βαρεθεί τη ζωή του.
- «Άντε ρεμάλι, σήμερα θα έχουμε και παρέα!»

Και τί παρέα!

Βγήκαμε έξω και περπατώντας αργά πήραμε το δρόμο προς την Αγία Τριάδα με τον Cato που και που να μας παρατάει και να πηγαίνει να χώνεται στους θάμνους.

- “George!!!!” μου είπε σε μια φάση κοκαλώνοντας. “A boar!”
- «Ήρεμα!» της είπα μιλώντας χαμηλόφωνα. «Μην το κοιτάς, αγνόησέ το, κυκλοφορούν εδώ και κάμποσα χρόνια στην περιοχή και είναι εξοικειωμένα με τους ανθρώπους, δεν τα πειράζει κανείς οπότε δεν έχουν λόγους να αισθάνονται απειλή, αν τ’ αγνοήσεις θα σε αγνοήσουν και εκείνα.»

Αυτό βέβαια ήταν ψιλά γράμματα για τον Cato και, το ομολογώ, μου έφτασε το σκατό στην κάλτσα όπως καμπούριασε με το τρίχωμα κάγκελο, παίρνοντας επιθετική στάση μπροστά στο αγριογούρουνο, συρίζοντας και δείχνοντας νύχια και δόντια. Ευτυχώς, πάντως, πέρα από αυτό, δεν έκανε κάποια άλλη επιθετική κίνηση. Το αγριογούρουνο ρουθούνισε και έκανε διστακτικά ένα βήμα πίσω, και μετά άλλο ένα. Με τον Cato ακόμα σε επιθετική στάση, το αγριογούρουνο αποφάσισε ότι δεν άξιζε η φασαρία και ότι έχει καλύτερα πράγματα να κάνει νυχτιάτικα, και χώθηκε και πάλι στη ρεματιά. Στον Cato, από την άλλη, πήρε λίγη ώρα για να πέσουν τα επίπεδα της αδρεναλίνης και να ηρεμίσει.

- “I’m too old for this shit” είπα εκπνέοντας βαθιά, ούτε που είχα καταλάβει ότι για λίγη ώρα κρατούσα την ανάσα μου. «Πολλές συγκινήσεις για μια μέρα και είμαι και σε κρίσιμη ηλικία!» Αφού ηρεμίσαμε, κι εγώ κι ο Cato, αποφάσισα ότι αρκετά για σήμερα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. «Συγνώμη που στο χάλασα!»
- “Nonsense, truth to be told I really need a drink, it wasn’t only you who shat your pants!”
- “What’s your poison?”
- “Whiskey, neat!” μου απάντησε. Τι ρωτάω κι εγώ…
- «Αν δεν φοβάσαι να με ακολουθήσεις στη φωλιά του δράκου, και λέγοντας δράκος εννοώ τον Cato Fong, you’re for a treat!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει δυνατά γέλια, ξεσπώντας έτσι όλη την συσσωρευμένη ένταση.
- “You know something, George? For a person that predictable, you’ re full of surprises!”
- «Δεν είμαι γενικά απρόβλεπτος, Eileen, δεν μ’ έχεις διαβάσει λάθος, bon-viveur είμαι. Μου αρέσει να περνάω καλά και ο Θεός; Η τύχη; με ευλόγησαν να έχω την οικονομική δυνατότητα να μπορώ να το κάνω.»

Ανεβήκαμε στο σπίτι και ο Cato Fong, που ακόμα δεν είχε ξεπεράσει το ταράκουλο που του προκάλεσε το αγριογούρουνο, πήγε και χώθηκε σφαίρα μέσα στην αγαπημένη του κρυψώνα.

- «Θέλεις να πάμε να κάτσουμε στον κήπο; Έχει όμορφη βραδιά!»
- «Αμέ!» μου απάντησε και την οδήγησα στο αίθριο δίπλα από την πισίνα.
- «Πάω να μας βάλω να πιούμε!»
- “Is the drink the treat you were talking about? Because seeing the pool I’m starting to have doubts!”
- «Η πισίνα είναι μπόνους, δεν είχα αυτή στο μυαλό μου όταν σου είπα το “you’re for a treat!”»
- “A very nice addition, nonetheless!”
- «Πάω να βάλω να πιούμε. Κλείσε τα μάτια σου σε παρακαλώ!»
- “Ok!” μου απάντησε χαμογελώντας.
- “As I said, I always deliver!”
- “Well, you delivered this far, so that would be a big yes!” μου απάντησε χαμογελώντας και έκλεισε τα μάτια της. Πήγα στην κάβα και πήρα δυο ποτήρια καθώς και το μπουκάλι με το ουίσκι. Επέστρεψα, της γέμισα το ποτήρι και αφού γέμισα και το δικό μου, της το έδωσα στο χέρι.
- «Μην ανοίξεις τα μάτια σου, απλά δοκίμασε!»
- “Ok!” μου απάντησε και κάνοντας απαλές κυκλικές κινήσεις έφερε το ποτήρι κοντά στη μύτη της και το μύρισε για μερικές στιγμές. Μετά, φέρνοντας το ποτήρι στα χείλη της, το έγειρε αφήνοντας να κυλίσει λίγο από το κεχριμπαρένιο νέκταρ στο στόμα της. “Oh… this is good!!!!”
- “Describe the sensation, please!”
- “It has very deep flavors. It’s a mix, subtle notes of fruit and caramel”. Δοκίμασε ακόμα μια γουλιά. “There is also a hint of spices and maybe wood.”
- «Σ’ αρέσει;»
- «Πολύ! Αν δεν ήξερα πόσο δυσεύρετο είναι θα ορκιζόμουν ότι είναι Teeling» μου είπε και μ’ εντυπωσίασε πραγματικά! Δεν έκανε λάθος, ήταν όντως το “Teeling 34-Year-Old Vintage Reserve”.
- “You do know your whiskey” της είπα. “Paint me impressed!”
- “What?” με ρώτησε μην πιστεύοντας αυτό που άκουσε. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το μπουκάλι. “I’ll be damned!!!!”
- «Στο είπα, είμαι bon-viveur!»
- “That you are! That you are, indeed!”
- «Λοιπόν, για να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει… δεν είμαι απρόβλεπτος, ίσα-ίσα, είμαι άνθρωπος της συνήθειας και της βολής. Δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις, ή μάλλον, για να το θέσω πιο σωστά, δε μου αρέσει να βρίσκομαι προ εκπλήξεως, και επειδή στο σύμπαν γενικά αρέσει να κρατάει τις ισορροπίες, και, καθώς με ευλόγησε να έχω την οικονομική άνεση να πραγματοποιώ τις διάφορες καυλάντες μου, για να κρατήσει τα ίσια, μου πέταξε και κάμποσες ιδιαίτερα δυσάρεστες εκπλήξεις, τις δύο τις ξέρεις.»
- “Yup…”
- «Μπορεί να μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι όταν έμαθα ότι η Χριστίνα με κεράτωσε με τον αδερφό μου και πως στην πραγματικότητα η Βασιλική είναι ανιψιά μου και όχι κόρη μου, μα όσο και αν δεν ήθελα να τον ξαναδώ στα μάτια μου δεν ήθελα να πεθάνει, και ας σου είπα ότι πήγα στην κηδεία μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι είναι αυτός μέσα στην κάσα.»
- «Ναι, το καταλαβαίνω…»
- «Αυτό που δεν ξέρεις, ωστόσο, είναι ότι το ίδιο βράδυ υπέστην οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και αν δεν ήμουν με τους δικούς μου, που κατάλαβαν γρήγορα πως κάτι δεν πήγαινε καλά και φώναξαν ασθενοφόρο, δε θα ήμουν εδώ και οι δικοί μου θα είχαν χάσει και τα δυο τους παιδιά μέσα σε τρεις μέρες.»
- “What???”
- “Don’t take my word for it” της είπα και έβγαλα τη μπλούζα μου μένοντας γυμνός από πάνω. «Ορίστε!» της είπα, δείχνοντας την ουλή.
- “Damn!”
- «Κάπου είχα παρατήσει τον εαυτό μου, Eileen. Μπορεί να μην είχα ποτέ πραγματική ανάγκη να εργαστώ για να βγάλω τα προς το ζην, αλλά ο γάμος μου με τη Χριστίνα δεν ήταν χαρούμενος, ακόμα και όταν δεν ήξερα για το κέρατο που έτρωγα. Δεν ήθελα καν να παντρευτούμε, το έκανα όταν έμεινε έγκυος»
- “Shit… is this about what I'm thinking?”
- «Δεν ήταν στη Βασιλική και τώρα πια δεν ξέρω καν αν ήταν δικό μου, αν και η Χριστίνα μου ορκίζεται ότι ήταν.»
- «Τι… τι έγινε;»
- «Γεννήθηκε πολύ πρόωρο… δεν… δεν έζησε.»
- “Fuck” μου είπε δακρυσμένη. “I’m so sorry George…”
- «Όπως και να έχει είμαι από τους ανθρώπους που τιμούν τις επιλογές τους, καλές ή κακές. Δεν την αγαπούσα αλλά… Ίσως σε ένα βαθμό να ευθύνομαι κι εγώ για το κέρατο… θα μου πεις ότι το έκανε και πριν παντρευτούμε… αλλά ποτέ δε φταίει μόνο ένας. Το έριξα στη δουλειά, για μένα ήταν διέξοδος, και αυτό μου γέννησε άγχη που δεν χρειαζόταν καν να έχω. Πάχυνα, έφτασα σχεδόν τα 130 κιλά, κάπνιζα σα φουγάρο και έπινα, όχι στο βαθμό να γίνω αλκοολικός, αλλά πολύ περισσότερο απ’ όσο συνήθιζα να κάνω μέχρι τότε. Το έμφραγμα… ήταν ξύπνημα, όσο παραιτημένος και αν είχα νιώσει μετά την αποκάλυψη, είχα μια κόρη να μεγαλώσω. Έκοψα μαχαίρι το τσιγάρο, έκανα δίαιτα να αδυνατήσω, μέχρι που έφτασα τα 85 κιλά που είμαι και σήμερα, και άρχισα να γυμνάζομαι, όχι τίποτα το φοβερό δηλαδή, περπάτημα κυρίως, κολύμπι στην πισίνα το καλοκαίρι και μια-δυο φορές την εβδομάδα χαλαρό τζόκινγκ.»
- «Σ’ ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι αυτά μαζί μου!»
- «Ξέρεις… είμαι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι…»
- «Στο πιο;»
- «Στην πιάτσα, στη δουλειά.»
- «Ναι, κάτι έχω καταλάβει. Γιατί μου το λες;»
- «Άσε με να ολοκληρώσω και θα καταλάβεις!»
- «Ναι, βεβαίως, συγνώμη!»
- «Την κάνω πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά και είμαι πραγματικά καλός σε αυτό που κάνω. Μπορώ να διαβάζω τους ανθρώπους, μπορώ να προβλέψω πως θα αντιδράσουν, ξέρω να ελίσσομαι, ξέρω ν’ αφουγκράζομαι τι γίνεται γύρω μου και να διαβάζω καταστάσεις με ακρίβεια. Γιατί στα λέω αυτά; Πριν, στην παραλία, όταν μετά το φιλί με ρώτησες τι σκέφτομαι, με έπιασες τελείως απροετοίμαστο, αφενός γιατί πραγματικά δεν περίμενα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση, και αφετέρου γιατί δεν είχα, και ούτε έχω δηλαδή, προλάβει να επεξεργαστώ τα όσα έγιναν μεταξύ μας. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να ξεφύγω, να πω μια παπάτζα για να βγω από το μέρος που άθελά σου με είχες στριμώξει» της είπα, και σταμάτησα ίσα για να πιω μια γουλιά από το ουίσκι μου.
- «Συνέχισε…»
- «Και τότε ήταν σαν να έγινε μέσα μου αποκάλυψη! Για ποιο λόγο ένιωθα στριμωγμένος; Τι έκανες πέραν του να είσαι αυτή που έδειξες να είσαι, έστω τις λίγες μέρες που σε ξέρω; Γιατί να ελιχθώ; Γιατί να αμύνομαι; Θα σου πω γιατί, γιατί μ’ έβγαλες βίαια από το comfort zone μου και δεν ήξερα που πατούσα εκείνη τη στιγμή, και η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα είμαι σίγουρος πως ξέρω. Η αλήθεια θα σ’ ελευθερώσει, σκέφτηκα μέσα μου, και αυτό έκανα, σου είπα απλά την αλήθεια.»
- «Και τι θα κάνεις που ακόμα δεν ξέρεις που πατάς;»
- «Τίποτα, Eileen. Για μια φορά στη ζωή μου θα αφεθώ στο κύμα.»
- «Και αν σε πετάξει στα βράχια;»
- «Τότε, όπως λέει μια φίλη απ’ το χωριό, θα μάθω να σηκώνομαι» της είπα και συνέχισα στα αγγλικά. “Rather than worrying myself to death, I'm going to try and let him enjoy the ride for as long as it lasts.”
- “You saw the light?” με ρώτησε πειρακτικά.
- «Γεννηθήτω φῶς!»
- “What now?”
- “Fiat lux, let there be light!”
- “And? Have you decided to cross your Rubicon?”
- «Ἀνεῤῥίφθω κύβος… και ταμείο στο τέλος!»
- «Τι σημαίνει πάλι τούτο;»
- “Alea jacta est!” της απάντησα μειδιώντας.
- "The die is cast... Don't pull a Gus Vardalos on me!”
- "Julius Caesar indeed spoke in Greek when he crossed the Rubicon, at least according to Plutarch's account.”
- “Oh! I didn’t know that!”
- «Κοντά σου θα γίνω λιγότερο κοτάρα και κοντά μου θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος!» της είπα σοβαρά-σοβαρά κερδίζοντας για μία ακόμα φορά το γέλιο της.

Ήπιε μια γουλιά από το ποτό της και χωρίς να της το ζητήσω άρχισε να μου μιλάει για τον εαυτό της.

- «Την πρώτη μου σχέση την έκανα στα δεκατρία αλλά μέχρι τα δεκαοχτώ μου, που γνώρισα τον Nigel, δεν είχα ερωτευτεί ή, αν το είχα κάνει, δεν ήταν σε αυτό τον βαθμό. Δεν είχα ξανανιώσει έτσι, George, δεν ήξερα τι με βρήκε! Το μόνο που ήξερα είναι ότι ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί του και στο διάολο όλος ο κόσμος. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, καθόλου, μα ήμουν τελείως τυφλωμένη από έρωτα. Είχε… είχε κάποια περίεργα γούστα, ή, για να είμαι ακριβής, ούσα παντελώς άβγαλτη τα θεωρούσα περίεργα, μα δε μ’ ένοιαζε τίποτα. Το ξέρεις το “wanna be your dog”?»
- «Φυσικά!»
- «Κάπως έτσι ένιωθα. Δε μ’ ένοιαζε που ήταν καθηγητής μου, δε μ’ ένοιαζαν οι συνέπειες που θα αντιμετωπίζαμε αν μαθαινόταν, δε μ’ ένοιαζε που με είχε όποτε με ήθελε, με όποιο τρόπο με ήθελε… και δεν ήταν εύκολο George, δεν ήμουν μαθημένη να παραδίνομαι και να αφήνω τον έλεγχο του εαυτού μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, δεν ήθελα να κάνω αλλιώς! Μπορεί σε σύγκριση μ’ αυτά που πέρασες η προδοσία του να ήταν πταίσμα αλλά με τσάκισε, με τσάκισε πραγματικά.»

Σταμάτησε να μιλάει και άδειασε μονοκοπανιά το ποτήρι της. Το Teeling δεν είναι για να το πίνεις έτσι αλλά να πάει να γαμηθεί, χωρίς να μου το ζητήσει της γέμισα ξανά το ποτήρι.

- «Αν θες να πιείς και από το μπουκάλι, κάν’το, δεν παίρνω πράγματα για να μου στολίζουν τις βιτρίνες, τα παίρνω για να τα χρησιμοποιώ, για να είναι χρήσιμα. Απλά… αν θες τη συμβουλή μου… με ρέγουλα!»
- «Τέλος πάντων… Όταν το έμαθα ξύπνησε μέσα μου η fighting Irish, δεν του ζήτησα να χωρίσουμε, του το ανακοίνωσα. Αυτό που σου είπα, ότι για αρκετά χρόνια μετά έκανα σχέσεις απλά για να περάσω καλά, είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να αφεθεί και μπορεί να μην πληγωνόμουν αλλά είχα ένα κενό μέσα μου που δε γέμιζε με τίποτα. Λίγο μετά την άφιξή μου στο San Francisco γνώρισα την Abi. Ήξερα από μικρή ότι ελκύομαι σεξουαλικά και από τα δύο φύλα αλλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ερωτευτώ κάποια γυναίκα. Ε, με την Abi το έκανα και αν και τελικά χωρίσαμε μετά από ένα χρόνο, δεν το μετάνιωσα, ένιωσα σα να γεννήθηκα ξανά!»
- «Γιατί χωρίσατε, αν επιτρέπεται;»
- «Κάπου κουραστήκαμε, δουλεύαμε και οι δύο σε εξοντωτικούς ρυθμούς και δεν επενδύσαμε το χρόνο που άξιζε αυτή η σχέση, γιατί άξιζε. Η Abi είναι υπέροχος άνθρωπος, μου ξύπνησε στοιχεία του χαρακτήρα μου που ήταν σε λήθαργο και με έκανε να συνειδητοποιήσω πως αυτό που πραγματικά επιθυμώ, αυτό που πραγματικά με γεμίζει, δεν είναι να αφήνομαι εγώ σε κάποιον, το ακριβώς αντίθετο. Μου έκανε φοβερή εντύπωση, εννοώ ο Nigel με έκανε ό,τι ήθελε… αλλά ξέρεις τι κατάλαβα τελικά; Δεν το έκανα γιατί το ήθελα η ίδια, το έκανα γιατί φοβόμουν μην τον χάσω και τελικά αυτό έγινε, ακόμα και αν ήμουν η ίδια που το τερμάτισα.»
- «Σε πιστεύω. Δεν ξέρω, δεν έχω ποτέ μου ερωτευτεί τόσο δυνατά που να τρέμω και μόνο στην ιδέα μη τη χάσω… Δεν ξέρω… δεν ξέρω καν αν μπορώ να ερωτευτώ τόσο έντονα. Ποτέ δε μ’ ενδιέφερε το “πάνω χέρι-κάτω χέρι”, ίσα-ίσα, το έβρισκα παιδιάστικο και κουραστικό. Πάντως… μιας που έχουμε πιάσει και τις εξομολογήσεις, στην παραλία που αφέθηκα σε σένα… αφέθηκα τελείως… και… ήταν λυτρωτικό!»
- “Well, sometimes the only correct answer is a question. Come on, you sons of bitches, do you want to live forever?”
- “You' re a Marine, now?”
- «Ξέρεις κάτι;» με ρώτησε αγνοώντας το πείραγμά μου. «Θέλω να βουτήξω στην πισίνα!»
- «Έχεις φέρει μαζί σου μαγιό;» τη ρώτησα απορημένος.
- «Δεν χρειάζομαι μαγιό!» μου είπε ορθά-κοφτά και σαν να μην τρέχει τίποτα έβγαλε μπλούζα και παντελόνι, μένοντας γυμνή από πάνω και με το κιλοτάκι της από κάτω, και πήγε τρέχοντας στην πισίνα, αφήνοντάς με κάγκελο…

…και πάνω και κάτω!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 6ᵒ - Mr. Mojo Risin'

Δεν ήταν μόνο το ότι από το πουθενά της ήρθε να βουτήξει νυχτιάτικα στην πισίνα, είναι και η άνεση με την οποία τσιτσιδώθηκε φόρα παρτίδα μπροστά στα μάτια μου που έκανε τα μάτια μου να γουρλώσουν σαν του βατράχου. Για να είμαι βέβαια ειλικρινής δεν ήταν μόνο το ξάφνιασμά που μου έκανε τα μάτια να πεταχτούν έξω! Όχι ότι δεν είχε φανεί πως ήταν σαν άγαλμα όταν την είχα δει για πρώτη φορά με μαγιό, αλλά, αδερφάκι μου, άλλο να τη φαντάζεσαι γυμνή και άλλο να τη βλέπεις μπροστά σου με τα ίδια σου τα μάτια!

Το στήθος της, γι’ αρχή, ήταν αριστούργημα! Δεν φορούσε σουτιέν και μεταξύ μας δεν το είχε καν ανάγκη, και τα στήθη της δεν τα έλεγες και μικρά! Αμ το κωλαράκι της, πού το πας; Εδώ με το μαγιό και μου είχε πετάξει τα μάτια έξω, όχι με αυτό που φορούσε σήμερα! Μαύρο, brazilian slip με σχήμα ανοιχτού V και μαυροκόκκινη φλοράλ δαντέλα -μη ρωτάτε πως τα γνωρίζω αυτά πράγματα, απλά δεχτείτε το!- αγκάλιαζε υπέροχα το σώμα της και έδενε απίστευτα πάνω στο σμιλευτό της κωλαράκι!

Και δεν είναι ρε παιδί μου ότι τα πέταξε έχοντας με πλάτη, το έκανε μπροστά μου φόρα παρτίδα και είμαι σίγουρος ότι το έκανε επί τούτου, στην τελική δεν ήμουν και το gay φιλαράκι της! Αν αυτό δεν ήταν ερωτικό κάλεσμα, δεν ξέρω κι εγώ τι θα μπορούσε να είναι! Βέβαια, τιμώντας την κοτάρα μέσα μου, δεν το κούνησα ρούπι κάνοντας το αμίλητο και ακούνητο αγαλματάκι ενώ η Eileen πλατσούριζε μέσα στο νερό…

- “What are you waiting for?”
- “I’m trying really-really hard not to have a stroke!” της είπα προκαλώντας της ξανά το γέλιο.
- “Looking at the bright side, it would be for a noble reason!”
- ««Μπορούμε να κρατήσουμε μόνο το noble και ν’ αφήσουμε το έμφραγμα στην άκρη; Μετά την εμπειρία που είχα δεν ψήνομαι ιδιαίτερα, αλήθεια λέω, δε το κάνω για να στο παίξω ιστορία!» της είπα προκαλώντας νέα γέλια.
- “I don’t see any movement, what are you waiting for, you big pussy?”
- “Ouch, that hurt!”
- “If you make me come out I will hurt you even more!”
- «Αφού το θέτεις έτσι…» είπα, και μένοντας μόνο με το μποξεράκι, βούτηξα μέσα στο νερό. Εκάλη… νύχτα… κακή ιδέα, πολύ κακή ιδέα, θα ορκιζόμουν ότι το όργανό μου εξαφανίστηκε! «Να σου γαμήσω!» είπα με τα δόντια μου να κροταλίζουν. «Καλά, εσύ δεν κρυώνεις;»
- “I’m a fighting Irish and you’re a big pussy!”

Είναι να μη σου βγει τ’ όνομα…

- «Μια στο καρφί και μια στο πέταλο!» της είπα και την πλησίασα, και με το που την έφτασα της πέταξα νερό στα μούτρα!
- “Oh, you ‘re gonna pay for this big time!” μου δήλωσε και αρχίσαμε να πετάμε νερό ο ένας στον άλλον φωνάζοντας, γελώντας και τσιρίζοντας σα να ήμασταν πεντάχρονα, και όχι τίποτε άλλο αλλά κόντευε να ξημερώσει, πρέπει να ήταν περασμένες πέντε.

Σταματήσαμε να πάρουμε μερικές ανάσες και εκεί ήρθε προς τα μένα και με αγκάλιασε κολλώντας το στήθος της στο στέρνο μου και τυλίγοντας τα πόδια της στη μέση μου, το νερό επέτρεπε τέτοια ζογκλερικά.

- “Well, if that isn’t real happiness…” μου είπε πειρακτικά νιώθοντας τον ερεθισμό μου καθώς το όργανό μου ξέχασε τα κρύα και βγήκε από την κρυψώνα του.
- “Sorry, not sorry!”

Τα μάτια μου έκλεισαν μόνα τους πριν καν τα χείλη της αγγίξουν τα δικά μου. Όπως και στην παραλία, έτσι και τώρα, το φιλί χωρίς να χάνει τίποτα από τον ερωτισμό του ήταν και πάλι τρυφερό και γι’ ακόμα μία φορά έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου. Τα στήθη της πίεζαν το στέρνο μου, κάνοντάς το όργανό μου να κοντέψει να σπάσει έτσι φυλακισμένο μέσα στο μποξεράκι. Χωρίς να φύγει από πάνω μου τραβήχτηκε απαλά σταματώντας το φιλί και με κοίταξε στα μάτια.

- “What?” με ρώτησε βλέποντάς με ξαφνικά να βάζω τα γέλια.
- “As we were kissing with you riding on me, I couldn’t help but notice that's literally the third time that you took me for a ride today !”
- “You own me big time, mister!” μου απάντησε στον ίδιο τόνο χτυπώντας μου παιχνιδιάρικα τη μύτη με το δάχτυλό της.
- «Οι ωραίοι, έχουν χρέη και πληρώνουν με φιλιά!» της απάντησα τραγουδιστά.
- “Cringe!” μου απάντησε γελώντας με την καρδιά της.
- «Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά εμένα δε μου αρέσει να χρωστάω!» της είπα και, παίρνοντας για πρώτη φορά στη βραδιά την πρωτοβουλία, την έσφιξα πάνω μου και τη φίλησα ενώ η ίδια απλά σταύρωσε τα χέρια της πίσω απ’ το σβέρκο μου.
- “Attaboy!” μου είπε χαμογελαστή όταν σταματήσαμε.
- «Πάμε έξω γιατί έχω αρχίσει να τον δαγκώνω πραγματικά;»

Όχι ότι εκείνη πήγαινε πίσω αν κρίνω από το πως είχε ανατριχιάσει και πως είχαν πετρώσει οι ρώγες της, και σίγουρα όχι από την τέχνη του φιλιού μου!

- «Ναι, πάμε!»

Βγήκαμε έξω και για ακόμα μία φορά δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, ήταν πραγματικά σαν ζωντανό άγαλμα! Πήγα στο σπιτάκι του κήπου και έφερα δυο πετσέτες για να σκουπιστούμε, με την Eileen να τυλίγεται στη δική της σα μπουρέκι.

- «Θες να σου φέρω μια φόρμα για να μη βάζεις το τζιν; Έχεις πάνω-κάτω το ίδιο μπόι με τη Βασιλική, νομίζω πως θα σου κάνει μια χαρά!»
- «Ναι αμέ!»
- «Πάω! Μήπως θέλεις να σου φέρω και κανένα ελαφρύ φούτερ;»
- «Όχι-όχι, με τη μπλούζα θα είμαι ok!»
- «Θέλεις να… θέλεις να μου δώσεις το εσώρουχό σου να το βάλω να στεγνώσει; Δε νομίζω ότι θα χρειαστεί παραπάνω από μισή ώρα στο στεγνωτήριο, και πολύ λέω!»
- “Sure!” μου απάντησε και τυλιγμένη με την πετσέτα κατέβασε το κιλοτάκι της και μου το έδωσε δίχως ίχνος δισταγμού και περιττής ντροπής.

Το έβαλα στο στεγνωτήριο και με πολύ κόπο κατάφερα να κρατηθώ και να μη το τρίψω στη μούρη μου. Πείτε με ανόητο αλλά αν ήταν να κάνω κάτι τέτοιο, δεν ήθελα να το κάνω κρυφά από την Eileen. Αφού το έβαλα στο στεγνωτήριο πήγα στο δωμάτιο της Βασιλικής, πήρα μια από τις φόρμες της και επέστρεψα στον κήπο. Όταν γύρισα η Eileen είχε φορέσει τη μπλούζα της και ήταν τυλιγμένη από τη μέση και κάτω με την πετσέτα. Της έδωσα τη φόρμα και γύρισα την πλάτη μου για ν’ αλλάξει.

- “Ready!” είπε και με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερα να μην καρφώσω το βλέμμα μου στο μπλουζάκι της καθώς οι πετρωμένες ρώγες της θαρρείς πως προσπαθούσαν να το τρυπήσουν. Κάθισα και παίρνοντας το κινητό στο χέρι μου άνοιξα το Spotify και το έβαλα να παίξει σε χαμηλή ένταση μουσική από τα ηχεία που είχα στο αίθριο.
- «Τι θα κάνεις απόψε;»
- “I will go out with my boyfriend” μου απάντησε και για λίγες στιγμές σκάλωσα και έβαλε τα γέλια με το ύφος δυσπιστίας και απορίας που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. “It’s you, I'm talking about you, numbnuts!”
- «Μη μου τα κάνεις απότομα αυτά, θες να πάθω κι άλλο έμφραγμα;»
- “My bad! I figured that today’s events made crystal clear who my boyfriend is, you big buffoon!”
- «Το παραδέχομαι, ειδικά σ’ αυτά τα θέματα είμαι κλάψε με μάνα κλάψε με. Τι λες να κάνουμε απόψε; Δεν ξέρω αν προλαβαίνω…»
- “Listen here, sport!” μου είπε κόβοντάς με και πάλι στη μέση. “Ditch the project manager hat and step into your boyfriend shoes, pronto!”
- “Yes ma’am, I’ll do my best!”
- “You’d better, mister; or I'm gonna ride your ass so hard that you'll go crying to your momma and after explaining what happened, she's gonna ride your ass too! Did I make myself clear?”
- “When I said earlier, "I'm here for the ride," I didn't quite have that in mind!” της είπα κερδίζοντας και πάλι το υπέροχο γέλιο της, πραγματικά λάτρευα να την κάνω να γελάει, δεν υπήρχε ομορφότερο πράγμα από αυτό της το γέλιο.

Και ήταν ροντέο, πραγματικό ροντέο. Ούτε καν πέντε μέρες δεν την ήξερα καλά-καλά και πρόλαβα να δαγκώσω τη λαμαρίνα τόσο δυνατά που κροτάλισαν τα δόντια μου! Διαπέρασε όλες μου τις άμυνες σα να μην υπήρχαν, μ’ έκανε να κλείσω τα μάτια μου σε όλους μου τους φόβους και δισταγμούς και να αφεθώ να με παρασύρει το κύμα μη δίνοντας δεκάρα που θα με βγάλει. Ποιον; Εμένα; Έναν άνθρωπο επιφυλακτικό στα όρια της παράνοιας και που στα προσωπικά του μέχρι να κουνήσει το ένα πόδι βρωμούσε το άλλο!

- «Εντάξει, τι θέλεις να κάνουμε;»
- «Θέλω να σε πάω σε παραδοσιακή Ιρλανδέζικη μπυραρία, την James Joyce, την ξέρεις;»
- «Δε θα έλεγα ότι την ξέρω, πού είναι;»
- «Στο κέντρο, ανάμεσα σε Μοναστηράκι και Θησείο.»
- «Αμέ, γιατί όχι; Έχει καλή μπύρα, να φανταστώ;»
- «Βαρελίσια Guiness, nuff said!»
- «Ωραία, αγόρασα!»
- «Είναι κλασσική παμπ, έχει και φαγητό! Έχεις φάει ποτέ πίτα του βοσκού;»
- «Όχι, αλλά κάτι μου λέει ότι θα δοκιμάσω απόψε!»
- “Attaboy!”

Εκείνη τη στιγμή έκανε την εμφάνισή του -και μετά από πολλή ώρα- ο Cato Fong.

- «Μπα, τον βρήκες το δρόμο λεβέντη;» τον ρώτησα καθώς μας πλησίασε νωχελικά. Μ’ έγραψε στα παπάρια του, όπως πάντα, και μ’ ένα σάλτο βρέθηκε πάνω στην Eileen, και όχι τίποτε άλλο αλλά δε φορούσε και βρακί να λερώσει! Αφού έκανε τις καθιερωμένες του δυο-τρεις σβούρες μέχρι να βολευτεί, θρονιάστηκε και της έτριψε με τη μουσούδα του το χέρι της. «Καλή τύχη αν θες να σηκωθείς…»
- “I ‘ve no such intention!” απάντησε κολακευμένη από την προτίμηση που της έδειξε το κοπρόγατο και άρχισε να τον τρίβει κάνοντας τον λίγες στιγμές αργότερα να γουργουρίζει σα χαλασμένο τρακτέρ. “He is really big!”
- «Αν είναι λέει; Εννιά κιλά και κάτι, και είναι κοπρόγατος, δεν είναι κανένα Maine Coon ή Νορβηγικού δάσους για να δικαιολογείται αυτό το μέγεθος!»
- «Πόσο καιρό τον έχεις;»
- «Τον βρήκα να ψυχορραγεί σε ένα πεζοδρόμιο πριν ενάμιση περίπου χρόνο. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30-40 ημερών, χωρούσε στη χούφτα μου. Ήταν σκελετωμένος και αδύναμος και δεν μου έκανε καρδιά να τον αφήσω να πεθάνει αβοήθητος, τον μάζεψα και τον πήγα στον πρώτο κτηνίατρο που βρήκα στο δρόμο. Με ρώτησε αν θα τον κρατήσω και του είπα ότι δεν έχω ιδέα από γάτες. Τον τάισε, του έδωσε αντιβίωση, μου είπε τι τροφές και τι χάπια έπρεπε να του πάρω, αλλά μου είπε και να είμαι προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να μην επιβιώσει. Και είδες; Όχι απλά επιβίωσε, έγινε και το υπέροχο μαύρο θηρίο που βλέπεις.»
- «Είναι κούκλος!»
- «Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ποτέ μου δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις γάτες και αποδείχτηκε ότι όλα αυτά τα χρόνια απλά δεν ήξερα τι έχανα! Δε είχα την παραμικρή ιδέα πόσο τρυφερά, πόσο επικοινωνιακά, πόσο χαδιάρικα και παιχνιδιάρικα, πόσο υπέροχα βλαμμένα ζώα είναι οι γάτες. Καμία σχέση με τα σκυλιά, στην πραγματικότητα δεν υιοθετείς εσύ τη γάτα, η γάτα υιοθετεί εσένα. Δεν μένεις σπίτι σου, μένεις σπίτι της και σου κάνει τη χάρη να ανέχεται την παρουσία σου!»
- «Αν και δεν είχα ποτέ μου την τύχη να ζήσω με κάποια γάτα είναι από τ’ αγαπημένα μου ζώα!» μου απάντησε συνεχίζοντας να χαϊδεύει τον Cato Fong που γουργούριζε σα να μην υπάρχει αύριο. «Ξέρεις, δεν είναι τυχαία τραγούδια σαν το “wanna be your dog” ή το “Senorita”. Μπορεί πια να ανατριχιάζω και μόνο στην ανάμνηση αλλά κι εγώ, όπως σου είπα, δεν ήμουν καλύτερη με τον Nigel…»
- «Γίνεσαι σκληρή με τον εαυτό σου, δεκαοχτώ χρονών κοριτσόπουλο ήσουν. Αν δεν κάνεις τα όποια λάθη σου σ’ αυτή την ηλικία, πότε θα τα κάνεις;»
- «Αυτό που έκανα ήταν ανεπίτρεπτο, George, καταπίεζα τον εαυτό μου. Εγώ δεν είμαι σαν την Abi που ένιωθε άνετα μόνο όταν είχε κάποιαν να την εξουσιάζει, ακριβώς το αντίθετο. Απλά… ο Nigel μου είχε πάρει τα μυαλά και τον… τον άφηνα να με κάνει ό,τι θέλει γιατί φοβόμουν μην τον χάσω. Αυτό το “my way or the highway” τόσα χρόνια μετά και ακόμα με στοιχειώνει και με στοιχειώνει γιατί ήταν δική μου επιλογή. Ήξερα ότι δεν είμαι έτσι αλλά… δεν ξέρω… τον άφησα να με πείσει ότι ήμουν αυτό που εκείνος επιθυμούσε. George, γέμισέ μου το ποτήρι, σε παρακαλώ…»
- «Ναι, αμέσως!» της είπα και γέμισα τα ποτήρια και των δυο μας. «Eileen… δεν χρειάζεται να μου τα πεις αυτά αν δεν νιώθεις άνετα…»
- «Δεν θα το έκανα αν δεν ένιωθα άνετα… και άλλωστε τόσα μου έχεις πει κι εσύ!»
- «Δεν είναι tit-for-tat, στο είπα και προχθές!»
- «Ναι, το ξέρω… Θα το θέσω διαφορετικά, γιατί μου είπες όσα μου έχεις πει;»
- «Δεν ξέρω… υποθέτω ότι ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, και με ποιον να συζητούσα τέτοια πράγματα; Γιατί εσένα; Η ίδια απάντηση, δεν ξέρω… απλά μου βγάζεις κάτι ζεστό και ειλικρινές. Και γιατί… γιατί κατά κάποιο τρόπο μοιάζεις με τον Cato Fong… δεν μπορώ να το προσδιορίσω αλλά ώρες-ώρες όταν σε παρατηρώ δεν βλέπω απέναντί μου την όμορφη κοκκινομάλλα με το κουκλίστικο πρόσωπο αλλά μια γάτα με ανθρώπινη μορφή. Παιχνιδιάρα, τρυφερή, αλλά αν χρειαστεί θα κατεβάσεις τα μάγουλα του άλλου! Θυμάσαι τις λέξεις που σου είπα; Γητειά και σαγήνη, δεν τις επέλεξα τυχαία!»
- “Cat! I like that!” μου είπε χαμογελώντας. Πήρε το ποτήρι στο χέρι της, και χωρίς να σταματήσει με το άλλο να χαϊδεύει τον Cato Fong, ήπιε μια μικρή γουλιά, απολαμβάνοντας την αίσθηση. «Δεν είναι tit-for-tat, George, πες το προαίσθημα, πες το διαίσθηση, αλλά μου βγάζεις μια θετική αύρα, και δεν έχω συναντήσει και πολλούς να το κάνουν…»
- «Χαίρομαι που τ’ ακούω!»
- «Για να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει, με είχε πείσει ότι είμαι κάτι που δεν ήμουν, κάτι που δεν ήταν παρά προβολή των δικών του επιθυμιών. Ήταν μεγάλος, πάνω από πενήντα, και δεν ξέρω… κάπως κατάφερε να με πείσει ότι είμαι σκλάβα.»
- «Τι πράγμα;» την ρώτησα μην πιστεύοντας στ’ αφτιά μου.
- «Σκλάβα… όχι βέβαια με την κλασσική έννοια!»
- «Έχει κι άλλη έννοια;» την ρώτησα απορημένος.
- «Φυσικά, την BDSM-ική!»
- «BDSM; Λουριά, δέρματα, μαστίγια και τα ρέστα;» τη ρώτησα, σάμπως ήξερα ή με είχε απασχολήσει και ποτέ;
- «Όχι ακριβώς» μου είπε χαμογελώντας αδιόρατα.
- «Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ιδέα, έχω ακούσει την λέξη αλλά δε με απασχόλησε ποτέ στη ζωή μου, δεν έχω τέτοια kinks!»
- «Δεν είναι kink, για κάποιους είναι τρόπος ζωής!»
- «Συγνώμη, δεν ήθελα να σε προσβάλλω… σου είπα, δεν γνωρίζω!»
- “No worries, I don’t get offended that easy, besides it’s not my way of life. However, naming it kink is oversimplification and frankly derogating for the people engaging and living this way!”
- “And what’s your way of life?”
- “Spicy!” μου είπε κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι!
- “May you live in interesting times and meet interesting people! Both check!” της απάντησα, κερδίζοντας και πάλι το χαμόγελό της.

Ξαφνικά ο Cato Fong έριξε ένα πήδο και κατέβηκε από την Eileen και πήρε στάση επιφυλακής.

- «Τι έπαθε αυτός;»
- «Κάτι θα είδε, θα άκουσε ή θα μύρισε» της είπα και πράγματι, λίγες στιγμές αργότερα άρχισε να γαυγίζει και ο Τζέθρο. Ο Cato πήγε τρέχοντας προς την μάντρα και δίνοντας ένα σάλτο σκαρφάλωσε πάνω της και πήγε να βρει τον κολλητό του.
- “Since you accused me that I’m like Cato…” μου είπε και σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου και κάθισε πάνω μου με πρόσωπο προς τα μένα!
- “Oh boy!” είπα ενθουσιασμένος και έγειρε πάνω μου και με φίλησε.

Αυτή τη φορά δεν ήταν σαν τις δύο τελευταίες, ήταν σαν τις δύο πρώτες, το φιλί της ήταν άγριο και επιθετικό. Με κρατούσε με τα δυο της χέρια από το πιγούνι και η γλώσσα της δεν έμεινε στην άκρη των χειλιών της, μπήκε μέσα στο στόμα μου, και, όπως και τις πρώτες φορές, της παραδόθηκα αμαχητί. Άρχισα να τη χαϊδεύω στην πλάτη και πέρασα το χέρι μου μέσα από τη μπλούζα της, λίγο παραπάνω από το ύψος της μέσης. Παίρνοντας θάρρος από την αντίδρασή της, σήκωσα το μπλουζάκι, και η Eileen έκανε πίσω και σήκωσε τα χέρια της για να με βοηθήσει να της το βγάλω.

Με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερα να μην ξεροκαταπιώ βλέποντας πάλι τα στήθη της, ήθελα να τα χουφτώσω και να τα γλείψω, αλλά παρά το ότι ούτε καν μερικές στιγμές νωρίτερα είχα βρει το θάρρος να της σηκώσω τη μπλούζα, κώλωσα και πάλι. Ή είμαστε κότες λυράτες ή δεν είμαστε! Και τότε μου ήρθε ξανά το “Come on, you sons of bitches, do you want to live forever?” Διστακτικά, έφερα το δεξί μου χέρι αρχικά στο πλάι και στη συνέχεια απαλά πάνω στο δεξί της στήθος. Η ένταση του φιλιού, που δε μειώθηκε, μου έδωσε το σημάδι ότι μπορούσα να προχωρήσω.

Τα στήθη της ήταν σαν πέτρα, γεμάτα και στητά, και η αίσθηση στην παλάμη μου… πέραν πάσης περιγραφής. Η ανάσα της έγινε λίγο πιο κοφτή, σταμάτησε το φιλί και ανασηκώθηκε πάνω μου, φέρνοντας τα στήθη της στο πρόσωπό μου. Ok, τό 'χω! Έσκυψα μπροστά και έφερα τα χείλη μου πάνω στη ρόγα του δεξιού της στήθους ενώ της μάλαζα απαλά το αριστερό. Την έγλειψα και μετά την πήρα ανάλαφρα στα χείλη μου και όπως άρχισα να την πιπιλάω της ξέφυγε ένας ηδονικός στεναγμός.

- «Πάμε μέσα;» με ρώτησε σταματώντας με για λίγο, και προς στιγμή πήγα να την ρωτήσω αν είναι σίγουρη, αλλά με τον τρόπο που με κοίταξε αποφάσισα to forever hold my peace, που λένε και οι Αμερικάνοι.
- «Πάμε» της απάντησα και σηκωθήκαμε και την οδήγησα προς το δωμάτιό μου και να δω τι σκατά θα έκανα που δεν είχα προφυλακτικά! Σάμπως και φανταζόμουν πως θα συμβεί κάτι τέτοιο;

Ξαπλώσαμε στο κρεββάτι και γερμένοι στο πλάι αρχίσαμε να φιλιόμαστε και πάλι. Τη χούφτωσα ξανά στο στήθος αλλά η Eileen δε χάριζε κάστανα· χωρίς χρονοτριβή με χούφτωσε κι εκείνη περνώντας το χέρι της μέσα απ’ το σορτσάκι μου και αυτή τη φορά ήμουν εγώ αυτός που αναστέναξε!

Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Το σύμπαν έχει χιούμορ! Στον κήπο είχα βάλει να παίζει μουσική από το Spotify του κινητού με έξοδο στα ηχεία του κήπου, αλλά με το που ανεβήκαμε στο δωμάτιο, συνδέθηκε αυτόματα στα πάνω ηχεία και φυσικά συνέχιζε να παίζει μουσική, και το τραγούδι που έπαιζε εκείνη τη στιγμή, ειδικά στη στροφή που ήταν, δεν μπορούσε να ταιριάξει περισσότερο με το παιχνίδι του χεριού της στ’ όργανό μου!

Mister mojo risin', mister mojo risin'
Mister mojo risin', mister mojo risin'
Got to keep on risin'
Mister mojo risin', mister mojo risin'
Mojo risin', gotta mojo risin'
Mister mojo risin', gotta keep on risin'
Risin', risin'
Gone risin', risin'

Mojo Risin’ δε θα πει τίποτα! Η Eileen μου είχε κατεβάσει το μποξεράκι και μου τον έπαιζε κανονικά και με το νόμο και αποφάσισα να κάνω κάτι για να το ανταποδώσω, και αν μη τι άλλο για να μην την κάνω και χάλια! Δεν ήταν μόνο η εξαιρετική της τέχνη, την τελευταία εβδομάδα τον άγγιζα μόνο για κατούρημα και όπως είναι αντιληπτό δεν άντεχα και πολλά-πολλά! Πέρασα το χέρι μου κάτω από τη φόρμα της και το έφερα ανάμεσα στα πόδια της. Ξυρισμένη εκτός από μια κοντή φούντα, τσεκ! Υγρή, τσεκ! Την έβαλα να ξαπλώσει ανάσκελα και ξεκινώντας από το στήθος της, άρχισα να τη φιλάω και να τη γλείφω χαμηλώνοντας όλο και περισσότερο, μέχρι που έφτασα στο ύψος της φόρμας.

Έκανα να την κατεβάσω και εκείνη ανασήκωσε τη λεκάνη της για να με βοηθήσει να της την βγάλω τελείως. Κατέβηκα χαμηλά φιλώντας την απαλά και πρόσεξα πως φούντα της ήταν και αυτή κόκκινη! Τι περίμενες ρε μεγάλε, μωβ φτερά; Κοντή και περιποιημένη, ήταν πραγματικά υπέροχη! Όσο για το κυρίως πιάτο… σας το ορκίζομαι, δεν έχω δει πιο όμορφο, πιο ζουμερό, πιο καλοσχηματισμένο μουνάκι στη ζωή μου!

Σχεδόν όρμισα πάνω του, εναλλάσσοντας το παιχνίδι της γλώσσας μου, πότε στην κλειτορίδα και πότε στα χείλη της, και τολμώ να πω ότι την έκανα πύραυλο! Οι αναστεναγμοί της άρχισαν να γίνονται βογγητά, πνιχτά στην αρχή, πιο φασαριόζικα στη συνέχεια! Μύριζε υπέροχα και τη γεύση της θα την ζήλευε και ο καλύτερος ζαχαροπλάστης! Γενικά η αιδοιολειχία μου αρέσει πολύ, και έχω να το παινευτώ πως όλες μου οι παρτενέρ μου έλεγαν ότι είμαι πολύ καλός, αλλά με μουνάκι σαν το δικό της, έδωσα πραγματικό ρεσιτάλ!

Πότε έγλειφα, πότε πιπιλούσα και πότε δάγκωνα απαλά την κλειτορίδα της, πότε έγλειφα τα χείλη της και πότε έκανα εναλλαγές δακτύλων και γλώσσας μέσα της, πραγματικά την είχα κάνει πύραυλο! Το κορμάκι της έτρεμε και τεντώνονταν σαν τόξο, τα βογγητά της είχαν γίνει ηδονικοί λυγμοί, οι ανάσες της έβγαιναν με δυσκολία, λες και είχε ξεχάσει πως να εκπνέει, κι εγώ εκεί, συνέχιζα να λατρεύω το κέντρο της θηλυκότητάς της, θέλοντας αυτές οι στιγμές να μην τελειώσουν ποτέ!

Και εκεί πήρα την ανταμοιβή μου, με κράτησε ακίνητο από τα μαλλιά -μου τα ξερίζωσε σχεδόν!- και με έκανε …λούτσα, καθώς βγάζοντας ένα τελευταίο δυνατό βογγητό με πιτσίλησε κανονικά και με το νόμο! Συνεχίζοντας να με κρατάει από τα μαλλιά, μου κόλλησε το κεφάλι πάνω της, και σιγά μην το χάσει ο Τσόρι! Ρούφηξα αχόρταγα το νέκταρ της, και μπορεί να μην είμαι ο Σπαλιάρας, αλλά δεν ήταν δα και το πρώτο μου ροντέο!

Σηκώθηκα και ξάπλωσα δίπλα της ενώ η Eileen κοίταγε το υπερπέραν, κάνοντας την καρδιά μου να χοροπηδήσει! Boy, did I deliver! Ήμουν κι εγώ καυλωμένος τέρμα αλλά δε μ’ ένοιαζε καθόλου, αυτή τη στιγμή το μόνο πράγμα που μέτραγε ήταν το απλανές της βλέμμα, η ατράνταχτη απόδειξη του πόσο είχε απολαύσει αυτό που της είχα προσφέρει. Κούνησε το κεφάλι της, σα να προσπαθούσε να συνέλθει, και γύρισε κι εκείνη στο πλάι, με το απλανές χαμόγελο ακόμα να μην έχει σβήσει από το πρόσωπό της.

- “Oh my God! Oh my God!!!” μου είπε απλά.
- «Χάλια, ε;»
- “One of the best fucking muff divings I 've ever had, I shit you not!”
- “Well, you took me for a ride, I took you for a ride” την πείραξα, και, αν και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο, δεν ήθελε και πολύ μυαλό να καταλάβω τι σημαίνει.
- «Μιας και λες για καβάλημα…» μου είπε και το χέρι της επέστρεψε και πάλι στο όργανό μου.
- «Πίστεψέ με, δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που θα ‘θελα αυτή τη στιγμή αλλά υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες!»
- «Τι είδους τεχνικές δυσκολίες; Μια χαρά τον βλέπω να ανταποκρίνεται!»
- «Δεν έχω προφυλακτικά! Πού… πού να το φανταστώ;»
- «Γι’ αυτό σκας; Έχω εγώ!» μου είπε και κατέβηκε κάτω στο σαλόνι όπου είχε αφήσει το τσαντάκι της. «Ορίστε!» είπε επιστρέφοντας, και μου έδωσε ένα κουτί προφυλακτικά. Με γεύση! Φράουλα!
- «Μ’ αρέσεις γιατί είσαι μερακλού!»
- “Oh, that? Sometimes sucking really sucks!” μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- «Γι’ αυτό τα έχεις;»
- «Και γι’ αυτό!» μου δήλωσε πονηρά και κατέβηκε προς τα κάτω. «Δοκιμή πρώτα!» μου δήλωσε και τον πήρε στο στόμα της και ένιωσα τα χείλη της ν' αγκαλιάζουν απαλά το όργανό μου.

Oh my gods! Είχα ξεχάσει από πότε είχαν να μου κάνουν καλή πίπα, οι δυο τελευταίες μου σχέσεις δεν το είχαν με τίποτα σ’ αυτό τον τομέα, και εδώ που τα λέμε, συνήθως προτιμώ να γλείφω εγώ παρά να με γλείφουν. Η Eileen ωστόσο έδινε ρέστα, το κορίτσι είναι αστέρι, όχι μαλακίες, μπορούσε να με πάρει όλο μέσα στο στόμα της και δεν μου τον λες μικρό και τριανταφυλλένιο!

- “Nope, we 're good, main dish only!” μου δήλωσε σταματώντας για λίγο και με ξαναπήρε βαθιά στο στόμα της, οπότε ναι, της άρεσε η γεύση μου!
- «Αν συνεχίζεις έτσι δε θα έχει main dish και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν ξέρω τις απόψεις σου για το σιρόπι!»
- «Some other time!» μου υποσχέθηκε και μου ζήτησε να της δώσω το κουτί με τα προφυλακτικά. Έβγαλε ένα από μέσα και, αφού μου το φόρεσε με απίστευτη τέχνη, ήρθε και κάθισε πάνω μου.
- “As my boyfriend says, you take me for a ride, I take you for a ride!”
- “Lucky bastard!” πρόλαβα να πω πριν αρχίσει να χορεύει πάνω μου, να χορεύει όμως, όχι μαλακίες!

Και, ακόμα καλύτερα, είχα τις απίστευτες βυζάρες της μπροστά μου, ελεύθερες για χούφτωμα και ζούληγμα, και για μαλάκες ψάχνετε; Μ’ εκείνη να κουνιέται πότε πάνω-κάτω και πότε μπρος-πίσω, την γράπωσα από τα στήθη και του έδωσα και κατάλαβε. Στην αρχή απλά τα χάιδευα αλλά κάποια στιγμή δεν άντεξα, τα ζούπισα μέσα στις παλάμες μου πιάνοντας γραμμή με Βαλχάλα!

Και σάμπως ήμουν και ο μόνος; Αλλά θα μου πεις αν δεν έπιανε γραμμή με Βαλχάλα η κοκκινομάλλα Βαλκυρία μου, ποια θα το έκανε; Όπως είχα διαπιστώσει και από την κατάδυσή μου στα χαμηλά της, δεν ήταν ιδιαίτερα φωνακλού, τα πνιχτά βογγητά της ωστόσο ήταν από μόνα τους μελωδία, όσο για μένα, απορούσα που κρατιόμουν ακόμα!

- “Harder!” φώναξε κάποια στιγμή ζητώντας μου να τη ζουπίσω ακόμα πιο δυνατά! Μωρέ αυτό που είπα έγινε, της έδωσα και κατάλαβε! Έτσι όπως είχα αρχίσει και του λόγου μου να την ακούω νιώθοντας το τέλος να έρχεται ποδοβολώντας, δαχτυλιές της άφησα, μη σας πω και λίγα έκανα, αν κρίνω από τα μπινελίκια τύπου “Harder, harder you fucking cunt!” που άκουσα.

Και η Eileen μπορεί να μην ακουγόταν αλλά εγώ ακούστηκα, και παρόλο που έδειξα χαρακτήρα και κατόρθωσα να κρατηθώ για πάνω από δέκα λεπτά, όταν ήρθε το τέλος ήταν τόσο έντονο που προς στιγμή νόμιζα ότι θα της μείνω στα χέρια, και τι καλά που θα πήγαινε αυτό! Από την άλλη είχα υποσχεθεί στο κορίτσι μου ότι θα πάμε μαζί στην Ιρλανδέζικη pub και όπως έχω πει, είμαι από αυτούς που το λόγο τους τον κρατάνε!

Και μπράβο μου!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 7ᵒ - Fifteen minutes of fame

Μετά απ' όλα όσα έγιναν πριν λίγη ώρα, ούτε λόγος να την πάω σπίτι της! Ευτυχώς που είχα ανοιχτό το air-condition γιατί όπως με άρπαξε στην αγκαλιά της για να κοιμηθούμε θα βγάζαμε τη μπέμπελη, ειδικά όταν αποφάσισε να μας κάνει την τιμή και το κοπρόγατο! Κρίνοντας από τις ανάσες της, η Eileen θα πρέπει να ήταν στο τρίτο όνειρο, αλλά παρόλο ότι κόντευε να πάει έξι, δε μ’ έπαιρνε ο ύπνος. Ομολογώ βέβαια ότι ήταν για καλό… δηλαδή τι καλό, για εξαιρετικό λόγο! Από το απόγευμα και μετά η μέρα ήταν γεμάτη συγκινήσεις, με τη μία να διαδέχεται στα καπάκια την άλλη!

Η αγωνία για το παιχνίδι. Το λυτρωτικό φινάλε. Το απροσδόκητο φιλί που μου έδωσε. Η βόλτα μας στα νότια. Η λυτρωτική άφεσή μου στα χέρια της. Η βόλτα με την κόκκινη δαιμόνισσα. Το ποτό μας στον κήπο βγάζοντας τα εσώψυχά μας. Το μπάνιο μας σχεδόν γυμνοί στην πισίνα! Η …ανακοίνωση ότι είμαι δικός της και η απίστευτη χαρά και ανακούφιση που ένιωσα. Το σεξ που κάναμε. Τι να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις!

It’s a new dawn
It’s a new day
It’s a new life
For me
…And I’m feeling good

Ο μόνος μου φόβος ήταν τι θα έκανε το σύμπαν για να κρατήσει τις ισορροπίες, είχε τρομάξει το μάτι μου με δαύτο, οι δυσάρεστες εκπλήξεις που μου σάρωνε ήταν πάντα επικές! Γιατί, μεταξύ μας, καλό και όμορφο και γεμάτο συγκινήσεις το κύμα, αλλά αν σε τραβήξει μέσα ή σε πετάξει σε τίποτα βράχια, φασκελοκουκούλωστα και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον Κίτσο τον λεβέντη, τον καραμπουζουκλή…

- «Άσε το κορίτσι ήσυχο βρε παπάρα!» μάλωσα τον Cato Fong που τον έπιασαν οι καυλάντες του και άρχισε να κάνει πατουσάκια στην Eileen, και όχι τίποτε άλλο αλλά ήμασταν και τσίτσιδοι! Καλά, είτε η Eileen είχε πέσει σε καταληψία, είτε ο Cato Fong δε χρησιμοποιούσε νύχια πάνω της, δεν εξηγείται αλλιώς! Φυσικά, και όπως πάντα, μ’ έγραψε στα μαύρα του τα παπάρια και συνέχισε να της κάνει μασάζ. Όταν με τα πολλά αποφάσισε ότι αρκετά για σήμερα, ήρθε και ξάπλωσε στο μαξιλάρι μου, κολλώντας τον κώλο του στη μούρη μου, π’ ανάθεμά τον!
- «Νιαρ» μου έκανε εννοώντας «γουστάρεις τίποτα φίλε;»
- «Αν κάνεις ότι μου τραβάς κανένα κλανίδι θα σ’ αφισοκολλήσω, μούλε!» τον απείλησα και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να κοιμηθώ!

Όταν τα άνοιξα ξανά είχε πάει 11:30, ο Cato την είχε κοπανίσει ενώ η Eileen συνέχιζε ακόμα τις ανηφόρες. Δεν είχα κοιμηθεί ούτε καν πεντάωρο αλλά εδώ και λίγα χρόνια δε μπορούσα να κοιμηθώ και πολύ παραπάνω. Μη θέλοντας να την ενοχλήσω σηκώθηκα προσεκτικά και αφού έκανα την πρωινή μου τουαλέτα και έπλυνα και δοντάκια, πήγα στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ. Ανέβηκα στη βεράντα του δευτέρου για να πιώ τον καφέ μου και κοιτάζοντας τον κήπο των γειτόνων, είδα τον Cato ξαπλωμένο δίπλα στον Τζέθρο, ενώ η Michelle καθόταν στο τραπεζάκι και κάτι ζωγράφιζε ή έγραφε.

Οι γείτονες μου ήταν Γάλλοι και δεν ήταν ιδιαίτερα γατόφιλοι, αλλά έλα που ο Cato Fong ερωτεύτηκε την πιτσιρίκα, οπότε μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς; Η Francine, η μητέρα της Michelle, βγήκε στον κήπο να πει κάτι στη μικρή και ο Τζέθρο έδωσε ένα σάλτο και πετάχτηκε να πάει να της κάνει χαρές ενώ το δικό μου το ρεμάλι δεν καταδέχτηκε να της ρίξει ούτε μια δεύτερη ματιά.

- «Μαμά, φέρε λιχουδιά και για τον Cato» απαίτησε η μικρή. Τι να κάνουν οι άνθρωποι, γάτο δεν είχαν, γάτο απέκτησαν, οπότε αφού με συμβουλεύτηκαν τι να πάρουν, είχαν πάντα μια πρόχειρη λιχουδιά και για τον κόπρο.
- «Πρώτα θα πιείς την πορτοκαλάδα σου!» της είπε τρυφερά.
- «Θα την πιώ!» είπε η μικρή και πήρε το ποτήρι στο χέρι και το κατέβασε μονοκοπανιά! «Λιχουδιές φέρε!»

Η μητέρα της μπήκε μέσα και επέστρεψε με δυο λιχουδιές, μια για τον Τζέθρο και μια για το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη, και τις έδωσε στη Michelle. Ο Τζέθρο, που είναι ένα τεράστιο -εβδομήντα κιλά μου είχαν πει- και πολύ εκφοβιστικό στην όψη ροτβάιλερ, πήρε το μεζέ πολύ προσεκτικά από τα χέρια της μικρής αλλά ο άλλος ο ρέμπελος δεν κουνήθηκε καν, πήγε η μικρή και του το έδωσε στο στόμα, κατάλαβες ο αχαΐρευτος;

Χαμογελώντας, και με το tablet ανά χείρας, ξεκίνησα να χαζεύω τ’ αθλητικά, και φυσικά μπήκα και στα γαυροφόρουμς για να πάρω μάτι, schadenfreude το λένε οι φίλοι μας οι Γερμανοί. Μετά θυμήθηκα ότι είχα και μια κόρη η οποία με είχε εξίσου γραμμένο με το κοπρόγατο, και την πήρα τηλέφωνο για να της γκρινιάξω, έτσι, για να πάει καλά η μέρα!

- «Καλημέρα πρωταθλητή!»
- «Πού είσαι εσύ μωρή αχάριστη κόρη;»
- «Άρχισες την γκρίνια πρωινιάτικα;»
- «Τι πρωινιάτικα βρε ανεπρόκοπο πλάσμα, δώδεκα κοντεύει να πάει!»
- «Ναι, και; Έχω να βγω να μοιράσω το γάλα;»
- «Ορίστε, μου πουλάει και πνεύμα! Κάνε παιδί να δεις καλό!»
- «Ας έβλεπες τηλεόραση!» μου είπε το τρολ!

Μωρέ το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν έβλεπα τηλεόραση, το πρόβλημα ήταν *ακριβώς* ότι έβλεπα τηλεόραση ενώ η μάνα της έβγαζε τα μάτια της με τον αδερφό μου …

- «Δεν είχε τίποτα καλό εκείνη τη μέρα και ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα δεκαεπτά σχεδόν χρόνια μετά!»
- «Άσε τη γκρίνια και λέγε, πώς περάσατε στο γήπεδο;» με ρώτησε και εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα σημασία στον πληθυντικό.
- «Τι να πω… Της κακομοίρας έγινε, αν και το τέλος ήταν για εμφράγματα!»
- «Εσύ τι να πεις; *Εγώ* τι να πω που το έβλεπα από την καφετέρια!»
- «Ας πρόσεχες!»
- «Έχεις τίποτε άλλο να μου αναφέρεις, μεσιέ;»
- «Δεν αντελήφθην το πνεύμα σας, μαμαζέλ»
- «Την κατάφερες τη μικρούλα τελικά, γερομπισμπίκη;»
- «Βασιλική, για συμμαζέψου!» της είπα αυστηρά.
- «Εγώ να συμμαζευτώ; Καλά, θα σε δείρω όταν γυρίσω σπίτι αλλά ένα μόνο σου λέω, γίνατε διάσημοι και οι δυο σας!»
- «Τι λες μωρέ;»
- «Για το show λέω, αυτό που δώσατε με τη συνάδελφό σου σε ζωντανή σύνδεση και μπροστά σε όλο το πανελλήνιο! Εκεί, λίγο μετά το τέλος του παιχνιδιού!» μου είπε και μου έκοψε τα γόνατα ενώ εκείνη έβαλε τα γέλια! «Έπρεπε να δεις τη μαμά, πρέπει ν’ άλλαξε πάνω από δέκα χρώματα! Μη μου αγχώνεσαι μπαμπουίνε μου, στο είπα, δε σε μεγάλωσα για να μου γίνεις καλόγερος, το ξύλο σου θα το φας που μου έκρυψες το ευτυχές γεγονός, κατά τα άλλα έχεις τις ολόθερμες ευχές μου! Δε μου λες τώρα, τι δώρο θα κάνεις στο καμάρι σου για τα γενέθλιά του την άλλη εβδομάδα;»
- «Ενσωματωμένο GPS για να βλέπω που γυρίζεις, σ’ έχει φοβηθεί το μάτι μου!»
- «Χα χα χα, γελάσαμε βρε παιδιά!» μου απάντησε ειρωνικά.
- «Πώς τα περάσατε χθες; Πήγατε για rafting;» τη ρώτησα προσπαθώντας απελπισμένα ν’ αλλάξω συζήτηση.
- «Πότε να προλάβουμε να πάμε ρε μπαμπά, αργά το απόγευμα φτάσαμε! Σήμερα θα πάμε, σε λίγο ξεκινάμε για την ακρίβεια!»
- «Να περάσετε όμορφα και να προσέχεις!»
- «Εγώ να προσέχω; Εσύ να προσέχεις με τις μικρούλες γιατί είσαι και μιας άλφα ηλικίας! Λοιπόν, με φωνάζουν, σε κλείνω!»
- «Να με πάρεις το απόγευμα όταν γυρίσετε, δεν είμαι να πάθω και τρίτο έμφραγμα»
- «Τρίτο;;; Γιατί, πότε έπαθες δεύτερο;;;»
- «Πριν δυο λεπτά!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.
- «Θα σε πάρω, φοβιτσιάρη! Φιλάκια! Σμουτς σμουτς σμουτς!»
- «Φιλάκια μωρό μου!» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Ωραία… The cat was out of the bug! Άκου να μας πάρει η κάμερα, δηλαδή πόσο γκαντέμης; Μεταξύ μας, πάντως, με αυτό που μου είπε για τη μάνα της, που από μεταφορική σουπιά έγινε και κυριολεκτική, μου έφτιαξε λίγο τη διάθεση. Τέλος πάντων, λύσαμε το άγχος του πως θα της το φέρω για την Eileen και πιάσαμε το άγχος του πώς θα τα πάνε μεταξύ τους. Πήρα το tablet και πήγα στο forum των οπαδών του Παναθηναϊκού να δω μήπως είχε βάλει κανείς links για το κατέβασμα του παιχνιδιού, και bingo!, κάποιος χριστιανός το είχε ανεβάσει! Το άνοιξα on-line, ενώ ταυτόχρονα το έβαζα να κατεβαίνει, και πήγα καρφί στη λήξη του παιχνιδιού, γούστο θα είχε να μ’ έχει ψαρέψει το νιάνιαρο και να κατάπια το δόλωμα αμάσητο σα τον χάνο! Όταν λέω πως η κόρη μου είναι πιο έξυπνη και από ένα λόχο μαθηματικών δεν αστειεύομαι!

Ναι, τελικά δεν ήταν τόσο ραδιούργα όσο είχα φοβηθεί, λίγο μετά το τέλος του παιχνιδιού είδα, όπως και το υπόλοιπο πανελλήνιο, την Eileen να μ’ έχει σβερκώσει και να με φιλάει σα να μην υπάρχει αύριο και σα να μην έφτανε αυτό, ο μαλάκας ο cameraman ζούμαρε και πάνω μας! Καλά πήγε αυτό… Τέλος πάντων, πέρα από το ταράκουλο που το έμαθε η κόρη μου μ’ αυτό τον τρόπο, δεν έγινε και τίποτα τραγικό, στην τελική μεγάλα παιδάκια ήμασταν. Βέβαια δεν είχα ιδέα πως θα το έπαιρνε η …συμπρωταγωνίστρια, αλλά υποθέτω πως θα το μαθαίναμε σε λίγη ώρα.

Εκεί μου ήρθε ακόμα μια ιδέα· για να τη γλυκάνω και λίγο, πριν της το μπουμπουνίσω, να την ξυπνήσω σερβίροντάς της στο κρεββάτι ιρλανδέζικο πρωινό! Κοίταξα στα γρήγορα να βρω συνταγές και βλέποντας τα υλικά που χρειαζόντουσαν στην αρχή απογοητεύτηκα λίγο. Φασόλια πες βρίσκεις, πού στο καλό θα έβρισκα blood pudding ή ιρλανδέζικο ψωμί σόδας; Δεν παραιτήθηκα ωστόσο, θα της έφτιαχνα πρωινό έστω και με μερικές τροποποιήσεις σε σχέση με το παραδοσιακό, απλό λουκάνικο αντί blood pudding, ψωμί του τοστ αντί σόδας, και χωρίς φασόλια, μα πώς στο διάολο μπορούν και τρώνε φασόλια πρωινιάτικα;

Ξεκίνησα με τα υλικά που είχα, χοντροκομμένες φέτες bacon τις οποίες τηγάνισα και μετά, χωρίς να αδειάσω το τηγάνι, πρόσθεσα βούτυρο και αφού έλιωσε έσπασα δυο αυγά και συμπλήρωσα με μανιτάρια και φέτες ντομάτας. Ταυτόχρονα στο grill έψησα και ένα μεγάλο λουκάνικο ανοιγμένο στα δύο. Όταν τα έβγαλα από το τηγάνι πέταξα μέσα και δυο φέτες ψωμί του τοστ και τις πίεσα μέσα μέχρι να ροδίσουν και από τις δυο πλευρές.

Τσάι δεν είχα, δεν πίνω, οπότε της έφτιαξα τον καφέ που ξέρω ότι της αρέσει, φρέντο εσπρέσο σκέτο. Τα έβαλα σ’ ένα δίσκο και ανέβηκα πάνω όπου βρίσκονται και τα υπνοδωμάτια. Το σπίτι είναι διώροφη μεζονέτα, στο πρώτο επίπεδο είναι το σαλόνι, η κουζίνα, το γραφείο μου, ένα μικρό WC, ο χώρος με το πλυντήριο και το στεγνωτήριο, το play room με το home theater και τέλος η μεγάλη βεράντα που βλέπει στον κήπο. Στο πάνω επίπεδο είναι τα τρία υπνοδωμάτια, το μεγάλο μπάνιο και η δεύτερη βεράντα.

Εκ των πραγμάτων το ένα υπνοδωμάτιο είναι πάντα άδειο οπότε το χρησιμοποιώ σαν πρόχειρο αποθηκευτικό χώρο και έχω την πόρτα μόνιμα κλειστή. Αυτή είναι και η μόνιμη γκρίνια της Altin, της γυναίκας που έρχεται και μου κάνει το σπίτι κάθε δύο εβδομάδες, καθώς πάντα το τακτοποιεί και πάντα λίγο καιρό αργότερα το βρίσκει ρημαδιό! Δε βαριέσαι, η μαμαδίστικη γκρίνια της, πέραν του ότι είναι πολύ καλή και έμπιστη, είναι ένας από τους λόγους που δεν την αλλάζω με τίποτα!

Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο η Eileen κοιμόταν ακόμα του καλού καιρού. Ακούμπησα προσεκτικά το δίσκο στο κομοδίνο που βρίσκεται στη μεριά της και την σκούντησα απαλά. Ευτυχώς δεν ήταν σαν το καμάρι μου που μου βγάζει την ψυχή ανάποδα για να ξυπνήσει, με το δεύτερο κιόλας σκούντημα άνοιξε τα μάτια της.

- «Καλημερούδια!» της είπα τρυφερά.
- «Καλημέρα!» μου απάντησε σα νυσταγμένη ζωγραφιά! «Τι ώρα είναι;»
- «Λίγο μετά τις δώδεκα. Σου έφτιαξα πρωινό!»
- «Πρωινό;» με ρώτησε ξυπνώντας με τη μία!
- «Για τι μας περάσατε, μαντάμ; Το κατάστημα διαθέτει καθαρές πετσέτες, πισίνα, μπιλιάρδο, κινηματογραφική αίθουσα και τζακούζι για να κάνετε το SPA σας, το πρωινό στο κρεββάτι θα έλειπε;»
- «Μπιλιάρδο; Τζακούζι;»
- «Bon-viveur, μη τα λέμε πάλι! Λοιπόν, πήγαινε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου να ξυπνήσεις και μετά γρήγορα πίσω!»
- “Aye-Aye Sir!” μου είπε και με χαιρέτισε στρατιωτικά βγάζοντάς μου τη γλώσσα της, καθόλου στρατιωτικά!
- «Στο ντουλαπάκι δεξιά από τον καθρέφτη έχει και καινούργια οδοντόβουρτσα!»
- «Εντάξει, σ’ αγάπησα λίγο παραπάνω τώρα!»
- «Να δεις τι σού ‘χω για μετά!» της υποσχέθηκα.
- «Άρχισες εξαιρετικά, το μόνο σίγουρο!» μου είπε και πήγε στο μπάνιο να ρίξει νερό στο πρόσωπό της, να πλύνει τα δόντια της, και φαντάζομαι να κάνει και την πρωινή της τουαλέτα.
- «George, έχει ζεστό νερό;»
- «Χειμώνα-καλοκαίρι!» την διαβεβαίωσα.
- «Ωραία, θα κάνω κι ένα ντουζάκι!» μου δήλωσε και πήγα να της φέρω το μπουρνούζι της Βασιλικής, το δικό μου θα της έπεφτε κομμάτι μεγάλο!

Έχοντας πλέον βγάλει τα μάτια μας, μπήκα στο μπάνιο για να της αφήσω το μπουρνούζι χωρίς να διστάσω. Η Eileen είχε μπει στην καμπίνα και, αν κρίνω από τους ατμούς, θα έβγαινα σε υγρή μορφή αν έκανα την αποκοτιά να μπω κι εγώ μαζί της! Δεν το μπορώ το ζεστό νερό με την καμία, για την ακρίβεια οτιδήποτε πιο ζεστό από το χλιαρό μου προκαλεί δυσφορία, και τι καλά που είχα περάσει όταν είχα πάει με τη μικρή στην Ισλανδία…

- «Σου άφησα μπουρνούζι!»
- «Τι, έτσι θα φύγεις; Δε θα μπεις να μου κάνεις παρέα;»
- «Στη θερμοκρασία που φαίνεται να έχεις το νερό; No fucking way! »
- “Don’t be a pussy!”
- «Χίλιες φορές κοτάρα λυράτη παρά κοτάρα βραστή! Και άλλωστε έχεις και το πρωινό σου που σε περιμένει, μην κρυώσει!»
- «Καλά, θα σε περιλάβω αργότερα!» μου υπορχέθηκε.

Επέστρεψα στο δωμάτιο και ξάπλωσα στο κρεββάτι περιμένοντάς την, και μερικά λεπτά αργότερα ήρθε κουκουλωμένη με το μπουρνούζι, όχι ότι έμεινε και πολύ ώρα με δαύτο, κι έτσι, για πρώτη φορά, την είδα τελείως γυμνή και στο φως του ήλιου.

- “My eyes are up here, mister!”
- «Είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε;»
- “What?”
- “Boobies tend to capture the undivided attention of boys!”
- “You ‘re lucky that I’m in forgiving mood!”
- «Να υποθέσω ότι σου αρέσει το πρωινό!»
- «Τι να πω, μ’ αρέσει να με κακομαθαίνουν γι’ αυτό φοβού!»
- «Ναι, τι να σου πω, πάνω μου τα έκανα ο δυστυχής. Αν εσένα σου αρέσει να σε κακομαθαίνουν, εμένα μ’ αρέσει να σε κακομαθαίνω!»
- «Καλά το πας!» μου είπε μασουλώντας. «Εσύ δε θα φας;»
- «Όχι, για σένα το έφτιαξα!»
- «Χάνεις, ο καλός μου έχει ταλέντο στη μαγειρική!»
- «Και μπράβο του!»

Η Eileen εξαφάνισε το πρωινό χωρίς περιττές ντροπές, πολύ γουστάρω τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους που μπορούν να είναι ο εαυτός τους χωρίς να δίνουν δεκάρα τι θα πει ο κόσμος… και μιας που λέμε για κόσμο και για δεκάρες, χρώσταγα να της πω πως μας πήρανε χαμπάρι και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση! Δεν ξέρω, από τη μια ήμουν σχεδόν σίγουρος πως απλά θα το έριχνε στο χαβαλέ, αλλά από την άλλη φοβόμουν πως θα το πάρει που έμαθε την ύπαρξή της η κόρη μου. Μπορεί για την Eileen αυτό να ήταν too much από τόσο νωρίς και να έμενα και πάλι με το πουλί στο χέρι…

- “George?” με ρώτησε παίρνοντας χαμπάρι ότι κάτι τρέχει.
- «Συνέβη κάτι χαζό αλλά όσο χαζό και αν είναι φοβάμαι πως θα το πάρεις!»
- «Σαν τι;» με ρώτησε απλά.
- «Χθες… μετά το τέλος του παιχνιδιού που με άρπαξες και με φίλησες…» είπα και σταμάτησα, κωλώνοντας και πάλι.
- «Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;»
- «Μας τράβηξε η κάμερα και μας είδε όλο το πανελλήνιο!»
- «Σοβαρά;» ρώτησε χαχανίζοντας, καλό σημάδι αυτό!
- “Yup!”
- «Καλά, κι εσύ πως το έμαθες;»
- «Ναι, εδώ είναι τα δύσκολα… μου το είπε η κόρη μου!»
- “What?”
- «Μας είδε στην τηλεόραση, και το πρωί που μιλήσαμε στο τηλέφωνο το έριξε στο δούλεμα!» της είπα και της διηγήθηκα τα καθέκαστα με το νι και με το σίγμα.
- «Χαχαχα, θα σκότωνα να μπορούσα να δω τη φάτσα σου τη στιγμή που στο είπε!»
- «Δεν… δεν σε πειράζει;»
- «Γιατί να με πειράξει βρε μπούφο, κάναμε κάτι κακό;»
- «Όχι-όχι… δεν λέω αυτό… αλλά…»
- “George, you’re overthinking it again! That been said you are so sweet το worry about me!” μου είπε χαρίζοντάς μου ένα γλυκό χαμόγελο.
- “Worrying is my middle name!”
- “Stop worrying, numbnuts, I’m not going anywhere!”
- “You ‘re gonna like Vasiliki, anyway!”
- “The way that she trolls you, I love her already!”
- «Για να λέμε και τα θετικά αυτό που μου ανέφερε γελώντας, για το πόσα δηλαδή χρώματα άλλαξε η μάνα της, μου έφτιαξε τη διάθεση, γιατί το ομολογώ, ένας κόλπος μου ήρθε στην αρχή!»
- “Screw her!”
- “No fucking way, I have a girlfriend now!”
- “Awww” μου είπε και μου ρίχτηκε και μερικές στιγμές αργότερα βρέθηκα κι εγώ χωρίς ρούχα.

Όπως και μερικές ώρες νωρίτερα, ξεκινήσαμε με φιλί, συνεχίσαμε με μένα να τη γλείφω στα στήθη και εκείνη να με παίζει με το χέρι της, και καταλήξαμε στο αγαπημένο μου είδος καταδύσεων. Αυτή τη φορά έδειξα μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και το πήγα πολύ πιο χαλαρά, ποιος μας έβιαζε άλλωστε; Έσφιξα την κλειτορίδα της στα χείλη μου και ξεκίνησα να την παίζω με τη γλώσσα με αυξανόμενο ρυθμό, έχοντας κλείσει τα μάτια και έχοντας επικεντρωθεί στο να προσπαθώ να την ακούσω και να διαβάσω το σώμα της.

Η μαντεψιά που είχα κάνει το πρωί δεν ήταν λάθος, δεν ήταν οι ανάσες της που πρόδιναν το πόσο το ευχαριστιόταν, ήταν το τρέμουλο του κορμιού της και το ασυναίσθητο τέντωμα της λεκάνης της. Αποφασισμένος να κάνω και πειραματική επαλήθευση επικεντρώθηκα στο να της κάνω της κάνω αυτά που της το προκαλούν και μετά να σταματάω κάνοντας κάτι άλλο, και πράγματι, κάθε φορά η αντίδρασή της ήταν η ίδια!

Συγχάρηκα τον εαυτό μου για την επιστημονική μου προσέγγιση και για το ότι δε με σπούδασαν τσάμπα οι γονείς μου και επικεντρώθηκα να την κάνω να πιάσει και πάλι γραμμή με Βαλχάλα. Αν και ο βασικός μου σκοπός ήταν να την κάνω να τελειώσει, μου άρεσε τόσο πολύ το… muff diving, που δε μου έκανε καρδιά να σταματήσω, και μόνο ένας τρόπος υπήρχε γι’ αυτό, να την κάνω να τελειώσει.

Καλά, όχι ότι έδειξε να χαλιέται που το τράβαγα όσο μπορούσα, μπορεί το σώμα της να πρόδιδε τι της άρεσε πραγματικά αλλά τα βογγητά και οι στεναγμοί της έδειχναν και πόσο πολύ το ευχαριστιόταν. Δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα την έτρωγα, κάποια στιγμή άρχισε να με πιάνει το σαγόνι μου, οπότε -και για να μη μείνουμε στη μέση- ενέτεινα το ρυθμό μου. Ούτε καν ένα-δυο λεπτά μετά τα τινάγματα έγιναν σπαρτάρισμα και γραπώνοντάς με δυνατά από το μαλλί, με κίνδυνο να μη μου μείνει τούφα για τούφα, τεντώθηκε σαν τόξο κολλώντας το πρόσωπό μου πάνω της.

- “AAAAAH… OH GAWD… OH GAAWD!!! AAAH!!! AAAAAH!!! AAAAAAAH!!!” φώναξε και ένιωσα και πάλι τον πίδακα στο πρόσωπο και στο στόμα μου, νέκταρ κυρίες και κύριοι, πραγματικό νέκταρ! Συνέχισα να την παίζω με το στόμα μου μέχρι που μην αντέχοντας άλλο, με σταμάτησε.
- «Βλέπεις που ανησυχούσες που δεν πήρα το πρωινό μου;» της είπα πειρακτικά ανεβαίνοντας προς τα πάνω.
- “Oh my god…”
- “Pleasure to serve you, Princess!”
- «Ξάπλωσε!» με διέταξε και χωρίς να χρονοτριβήσει κατέβηκε χαμηλά και με πήρε στο στόμα της, όχι ότι χρειαζόταν κάτι ιδιαίτερο για να μου γίνει και πάλι κατάρτι.

Δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός της, δεν ήθελε απλά να μου τον κάνει να σηκωθεί και να με καβαλήσει, όπως διαπίστωσα μερικές στιγμές αργότερα λέγοντάς της πως είμαι έτοιμος.

- “Shut up!” μου είπε ορθά-κοφτά και επέστρεψε στην πίπα.

Και είναι καλή, πραγματικά καλή! Όπως είχα διαπιστώσει και το πρωί, μπορούσε να με πάρει όλο στο στόμα της, μα αυτό ήταν το λιγότερο! Ήταν ο τρόπος της που με απογείωνε, δεν έκανε την πίπα για να πει απλά ότι την έκανε, το απολάμβανε! Αν κι εν γένει να προτιμώ να κάνω γλειφομούνι από το να μου κάνουν πίπα, δε με χαλούσε κιόλας, πόσο μάλλον όταν γινότανε με τόση τέχνη! Διστακτικά την έπιασα από το κεφάλι προσπαθώντας να διαβάσω την αντίδρασή της, ήταν φανερά άτομο που θέλει να έχει την πρωτοβουλία στο σεξ και δεν ήμουν σίγουρος πως θα το πάρει!

Ο αμείωτος ενθουσιασμός της ήταν ό,τι απάντηση χρειαζόμουνα, οπότε την κράτησα πιο ενεργητικά, δίνοντάς της ρυθμό, απαλά στην αρχή, και πιο έντονα στη συνέχεια. Σταμάτησε να με ρουφάει και βγάζοντάς τον από το στόμα της, άρχισε να με γλείφει από το το κεφαλάκι μέχρι τη βάση, κάνοντάς με να δω αστεράκια. Την κοίταξα και σα να ένιωσε το βλέμμα μου, σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε, κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.

- “Eileen… where…”
- “Into my mouth!” μου απάντησε διακόπτοντάς με και επέστρεψε επί τω έργω, παίρνοντάς με ξανά μέχρι το λαρύγγι.

Κοίτα να δεις, δεν το περίμενα με τίποτα!

Καλά, όχι ότι παραπονέθηκα για την κακή μου τη μοίρα, ίσα-ίσα που αφέθηκα νιώθοντας πολύ πιο χαλαρωμένος, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω έλεγχο στον οργασμό μου, και μου έρχεται και απότομα, οπότε υπήρξαν κάποιες φορές που δεν είχε πάει καθόλου καλά αυτό! Πέραν του φόβου των αφροδίσιων, αυτός ήταν κι ένας ακόμα λόγος που δεν έκανα σεξ χωρίς χρήση προφυλακτικού. Από τη μια η τέχνη της Eileen, από την άλλη η χαλάρωση που ένιωθα, τελικά δε μου πήρε και πολλή ώρα για να φτάσω στο τέλος, και αν δε μου γύρισαν τα μάτια ανάποδα τη στιγμή που το όργανό μου έκανε σπασμούς μέσα στο στόμα της, να μη με λένε Γιώργο!

Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα τα φτύσει, και για ακόμα μια φορά έπεσα έξω! Η Eileen όχι απλά τα κατάπιε όλα, συνέχισε κιόλας για λίγη ώρα ακόμα να με ρουφάει και να με γλείφει, μέχρι που στο τέλος μου τον έκανε λαμπίκο! Αμέσως μετά ανέβηκε προς τα πάνω για να μου ανταποδώσει, τρόπο τινά και χωρίς περιθώρια αντίδρασης, τη λαρυγγοσκόπηση· όχι ότι είχα σκοπό να της το παίξω ιστορία, να πούμε. Ξέρω ότι πολλοί άντρες σιχαίνονται να τους φιλάνε μετά την πίπα αλλά εγώ δεν είμαι απ' αυτούς.

- «Δεν αντιστάθηκες, πολύ χαίρομαι!» μου ομολόγησε.
- «Αυτό θα έλειπε μετά από την ηδονή που μου προσέφερες!»
- «Δεν είναι όλοι σαν εσένα. Τέλος πάντων, εσύ είσαι μαζί μου, να πάνε να γαμηθούν οι υπόλοιποι!»
- «Θέλεις να πάμε στην πισίνα;»
- «Αργότερα! Μου είπες ότι έχεις μπιλιάρδο, τι μπιλιάρδο;»
- “Snooker!”
- “You know how to make a girl happy!” μου είπε χαμογελώντας μου σαν σε διαφημιστικό οδοντόκρεμας!
- «Eileen, να τολμήσω να σου ζητήσω κάτι;»
- “Let me guess” μου είπε λες και διάβασε τη σκέψη μου, “you’d love to see me playing topless! Anything to distract you, sport!” μου είπε κάνοντάς μου μια από τις μουσουνίτσες της και προκαλώντας μου φυσικά τα γέλια. “Could you at least bring me my undies?”
- «Φυσικά, αλλά δεν είπες ότι θέλεις να μου αποσπάσεις την προσοχή;» την ρώτησα πειράζοντάς την.
- “According to my lifelong experience tight undies are way more distracting than naked ass!”
- «Φιλοσοφημένη, μ’ αρέσεις! Λοιπόν, φόρα το μπουρνούζι σου και πάμε κάτω.»
- «Γιατί, θα μας δει κανείς;»
- «Όχι βρε, για να το βάλουμε κι αυτό στο στεγνωτήριο!»
- “Doh!” έκανε και χτύπησε με το δάχτυλο το κεφάλι της.

Κατεβήκαμε στο ισόγειο και αφού της έδωσα το κιλοτάκι της και έβαλα για στέγνωμα το μπουρνούζι, πήγαμε στο playroom.

- “What the fuck!” ήταν η πρώτη της αντίδραση.
- «Σου είπα, είμαι καλοπερασάκιας!»
- “You have two fucking pinball machines and three arcades? And what is that room?”
- “That would be the home theater!”
- “And she cheated on you? My fucking gods!”
- «Για να είμαστε δίκαιοι, τα υλικά αγαθά μπορεί να βοηθούν αλλά δεν αρκούν από μόνα τους…»

Με κοίταξε καλά-καλά σα να μην πίστευε στ’ αφτιά της που ακόμα και μετά απ’ όλα αυτά που συνέβησαν δεν τα φόρτωσα όλα στη Χριστίνα, αναγνωρίζοντας και τα δικά μου σφάλματα, και της απάντησα σηκώνοντας τους ώμους μου, such is life, my sweet fiery Irish girl…

- “Screw it, let’s play!”
- «Τώρα μιλάς σωστά!» της είπα και τοποθέτησα τις μπάλες στο μπιλιάρδο.
- “Do you have a coin? Of course you have” απάντησε μόνη της βλέποντάς με να παίρνω ένα από τα νομίσματα που είχα στα φλιπεράκια.
- “Heads or tails?” την ρώτησα
- “Hmmm… you choose!”
- “I’d take heads anytime!” της είπα πειρακτικά, κάνοντάς την να βάλει τα γέλια με το υπονοούμενο. «Γράμματα, εσύ σπας!»
- “How many frames?”
- “Let’s start with five!”
- “Ok, let the best player win!”
- “Thank you” της είπα πειράζοντάς την.
- “Oh, shut up!” μου είπε και έσπασε, και όχι απλά έσπασε, ξεκίνησε και καλά, πέντε κόκκινες και πέντε μαύρες στη σειρά!

Ρε συ αυτή είναι καλή!!!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 8ᵒ - Βουνό με βουνό

Ήταν πραγματικό ντέρμπι, παίζω μπιλιάρδο από μικρός, και γαλλικό, και αμερικάνικο, και φυσικά snooker, και είμαι *καλός*, αλλά η κοκκινομάλλα μου δεν πήγαινε πίσω, και φτάνοντας στην πέμπτη παρτίδα ήμασταν ισόπαλοι. Την έκανα απίστευτο χάζι όπως προσπαθούσε να μου αποσπάσει την προσοχή κουνώντας μου προκλητικά κώλο και βυζιά όταν ήταν η σειρά μου να παίξω!

- “You ‘re playing dirty!”
- “This is war!” μου είπε κάνοντας με να βάλω τα γέλια, και πάρε και τέσσερις πόντους ποινής να έχεις! “Well, thank you my good Sire!”
- «Καλά, θα σου δείξω εγώ, θα δεις τι θα πάθεις!» της είπα κάνοντας τον Χλαπάτσα, ξεχνώντας ότι μιας και δεν μεγάλωσε Ελλάδα δεν είχε ιδέα από της Ελλάδος τα παιδιά!
- “Don’t be a sore loser!”
- «Δεν έχω χάσει ακόμα!»
- «Δε θέλω να τελειώσουμε ακόμα. Το πάμε στα 7;»
- «Ό,τι θέλει το κορίτσι!»

Όπως στο τένις έχει πλεονέκτημα αυτός που σερβίρει, και στο σκάκι αυτός που έχει τα λευκά, έτσι και στο snooker, το πλεονέκτημα το έχει αυτός που σπάει, και στο πέμπτο που είχαμε ξεκινήσει εδώ και δέκα λεπτά κατάφερα να της κάνω break. Αν δε με ισοφάριζε θα έκανα το 4-2 και θα τελείωνε το παιχνίδι, και καταφέρνοντας να διατηρήσω το πλεονέκτημα πήρα την παρτίδα και μαζί της το παιχνίδι.

- «Είσαι εξαιρετική παίκτρια!»
- «Αν και όχι στο δικό σου επίπεδο!»
- «Παίζω μπιλιάρδο από πριν καν γεννηθείς, λογικό δεν είναι; Πάντως δεν αστειεύομαι, πραγματικά είσαι εξαιρετική!»
- «Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε χαμογελώντας μου ντροπαλά. «Αλήθεια, τι ώρα είναι;»
- «Τρεις έχει πάει, παίζαμε πάνω από δύο ώρες! Δε μου λες, πεινάς;»
- «Όχι ιδιαίτερα, το πρωινό που μου έφτιαξες ήταν πολύ χορταστικό!»
- «Και αν σου πω ότι ξέρω που φτιάχνουν το καλύτερο κοκορέτσι;»
- «Κοκορέτσι;;; Ήταν ένας από τους λόγους που έτρωγα τους γονείς μου να ερχόμαστε Ελλάδα το Πάσχα αντί για το καλοκαίρι!»
- «Βρε το κοκορέτσι φτιάχνεται σε όλες τις εποχές!»
- «Σοβαρά; Πίστευα πως ήταν πασχαλιάτικο φαγητό!»
- «Πασχαλιάτικο είναι περισσότερο γιατί είναι βαβούρα η προετοιμασία του παρά για οποιοδήποτε άλλο λόγο, τον υπόλοιπο χρόνο μπορείς να το βρεις σε κάθε ψητοπωλείο που σέβεται τον εαυτό του! Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι στη Νέα Ερυθραία και φτιάχνει κοκορέτσι καλύτερο και από σπιτικό, ψήνεσαι;»
- «Δεν πεινάω, αλλά θα τσιμπήσω λίγο!»
- «Attagirl! Λοιπόν, πάμε πάνω να βάλεις τη φόρμα σου και μια μπλούζα και πάμε!»
- «Πρέπει να πάω και από το σπίτι μου κάποια στιγμή, δεν σκοπεύω να πάω με τη φόρμα στην pub!»
- «Θα σε πάω αργότερα. Και να σου πω, θέλεις να πάρεις και κανένα ρούχο μαζί σου να έρθουμε εδώ το βράδι, να κάνουμε αύριο και το μπάνιο μας στην πισίνα;»
- «Αμέ!» μου απάντησε ενθουσιασμένη!

Ντυθήκαμε στα γρήγορα και πήγαμε στο ψητοπωλείο του Σταύρου και πήρα εκτός από μισό κοκορέτσι και μισό κιλό κοντοσούβλι κοτόπουλο, που είναι εξίσου αριστούργημα, καθώς και μια χωριάτικη. Είχε πολύ ζέστη για να κάτσουμε έξω, οπότε αποφασίσαμε να φάμε στην κουζίνα. Παρά το γεγονός ότι δήλωσε πως δεν πεινούσε, όταν τα δοκίμασε της άρεσαν τόσο πολύ τόσο το κοκορέτσι όσο και το κοντοσούβλι, που τελικά έφαγε δύο κομμάτια από το καθένα, και όχι μόνο, έφαγε και σαλάτα!

- «Αλήθεια, εσύ τον έχεις τον Ροζ πάνθηρα;»
- «Φυσικά!»
- «Ωραία, ευκαιρία να δω και τι ψάρια πιάνει το home cinema σου!»
- «Βεβαίως!» της και γέλασαν μέχρι και τ’ ανύπαρκτα μουστάκια μου.

Την πήγα στο σπίτι της γύρω στις πέντε και δώσαμε ραντεβού να περάσω να την πάρω στις οκτώ. Μου είπε ότι θα φορούσε φόρεμα οπότε θα φορούσα πουκάμισο και υφασμάτινο παντελόνι. Στο μεταξύ με είχε πάρει και η Βασιλική να μου πει ότι επέστρεψαν, οπότε πιο ήσυχος, γύρω στις επτά και μισή, έβαλα στον Cato Fong να φάει και πήγα και έριξα και ένα ξύρισμα με την ξυριστική. Λίγο πριν τις οκτώ κατέβηκα στο αυτοκίνητο, το Audi εννοείται, και στις οκτώ ακριβώς ήμουν κάτω από το σπίτι της. Αυτή τη φορά δεν την κάλεσα στο teams, για πρώτη φορά την πήρα στο τηλέφωνό της.

- “Hiya!” μου απάντησε. “You here?”
- «Ναι, από κάτω είμαι!»
- «Ανέβα λίγο πάνω, δεν έχω τελειώσει ακόμα!»
- «Εντάξει!» της είπα και κατέβηκα απ’ το αυτοκίνητο. Της χτύπησα και λίγες στιγμές αργότερα άκουσα το χαρακτηριστικό βουητό της πόρτας που ξεκλείδωνε. Μου είχε πει ότι μένει στον πρώτο οπότε ανέβηκα κατευθείαν.
- «Καλώς τον!» μου είπε ανοίγοντας και με αγκάλιασε δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλί. «Σε πέντε λεπτάκια θα είμαι έτοιμη!»
- «Με την ησυχία σου κοριτσάρα μου, δε βιαζόμαστε!»

Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα ακριβώς τι της είχε μείνει να κάνει, φορούσε ένα υπέροχο κόκκινο καλοκαιρινό φόρεμα που έφτανε μέχρι τα γόνατα, με υπέροχες ανοιχτές ίδιου χρώματος γόβες με λουράκι που αγκάλιαζε τη γάμπα της. Τα νύχια της, παραδόξως, δεν ήταν βαμμένα κόκκινα, ήταν σε θαμπό ροζ γαλλικού στυλ.

Με οδήγησε στο σαλόνι και έφυγε για να πάει να τελειώσει, ό,τι και αν ήταν αυτό, αφήνοντάς με μόνο. Το χρώμα του σαλονιού ήταν απαλό μπεζ της άμμου και ήταν διακοσμημένο με εξαιρετικό γούστο. Πάνω από τον καναπέ ήταν κρεμασμένο ένα υπέροχο γυμνό, ζωγραφισμένο με μολύβι, που από το σώμα κατάλαβα πως το μοντέλο ήταν η ίδια η Eileen.

Εντάξει τι να λέμε τώρα, το κορίτσι αυτό δεν υπήρχε, έτσι απλά! Τελείως ακομπλεξάριστη το έδειχνε, το φώναζε με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Ο πίνακας δεν ήταν σε κάποια κρυμμένη γωνιά, ήταν φάτσα φόρα σε οποιονδήποτε έμπαινε στο σαλόνι. Θα μου πεις τέτοιο σώμα να το κρύβεις ήταν ή να το δείχνεις με περηφάνια σε όλο τον κόσμο; Και εδώ που τα λέμε δεν ήταν δα και κλεμμένο! Δεν ξέρω αν ήταν ο έμφυτος συντηρητισμός μου αλλά η απίθανη εκρηκτική ιρλανδέζα δεν έμοιαζε με καμία από τις γυναίκες που είχε τύχει να συσχετιστώ ως τώρα και αναρωτήθηκα φευγαλέα τι ακριβώς έβλεπε σ’ εμένα. Η αφεντιά μου ήταν λογικό να μαγευτεί με την πάρτη της, εκείνη όμως τι μου έβρισκε; Κούνησα το κεφάλι μου νευριασμένος για να διώξω τις κακές σκέψεις, δεν θα το δηλητηρίαζα με τις ανασφάλειές μου. Είχε δίκιο και εδώ, το κούραζα πολύ.

- «Έτοιμη!» μου είπε και γύρισα και την κοίταξα προσπαθώντας να καταλάβω τι διαφορά είχε από πριν. Κραγιόν, φορούσε κραγιόν!
- «Είσαι κούκλα!» της είπα και γελώντας μου χαρούμενα έκανε ένα κύκλο να τη δω απ’ όλες τις μεριές. «Αλήθεια, ποιος το ζωγράφισε αυτό;» τη ρώτησα δείχνοντας το κορνιζαρισμένο σκίτσο.
- «Σ’ αρέσει; Η Abi το ζωγράφισε από φωτογραφία που με είχε τραβήξει για να ανεβάσω στο 4-chan!»
- «Τι πράγμα;» τη ρώτησα γνωρίζοντας το ποιόν αυτού του site.
- «Δεν το ξέρεις το 4-chan;»
- «Το ξέρω, γι’ αυτό απορώ!»
- «Τότε το ξέρεις το ‘boobs or it didn’t happen.’”
- «Δεν το ξέρω, δε συχνάζω εκεί, και αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τι δουλειά είχες με τους αγάμητους μισογύνηδες που το κατακλύζουν!»
- «Καυλάντιζα!» μου αποκρίθηκε ωμά ανασηκώνοντας τους ώμους. «Τέλος πάντων, η φωτογραφία της άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισε να την κάνει και σκίτσο.»
- «Ταλαντούχα!»
- «Ναι, πολύ!»
- «Διατηρείτε επαφές;»
- «Ναι, τα λέμε που και που, μπορεί να ήταν στενάχωρος ο χωρισμός μας αλλά ήταν φιλικός, το είχαμε χάσει και οι δύο και δεν υπήρχε λόγος να το τραβάμε…»
- «Λοιπόν, πάμε;» είπα τερματίζοντας την εν λόγω κουβέντα.
- «Ναι! Α! Παραλίγο να ξεχάσω το σακίδιό μου!» είπε και έφυγε από το σαλόνι για να γυρίσει ούτε μισό λεπτό αργότερα!
- «Δεν θα παθαίναμε και καμιά ζημιά αν το ξεχνούσες βρε πουλάκι μου, θα περνούσαμε να το πάρουμε στην επιστροφή!»
- «Σωστό κι αυτό… τέλος πάντων, πάμε!»

Κατεβήκαμε κάτω και ξεκινήσαμε να κατέβουμε κέντρο και καμιά σαρανταριά λεπτά αργότερα πάρκαρα σε κάποιο κοντινό parking, εκεί που ήταν η pub δεν υπήρε ούτε μια στο εκατομμύριο να βρω θέση στη μαούνα.

- «Θα βρούμε να κάτσουμε;»
- «Πάλι ανησυχείς, George?»
- “Nope! Zipping it!”

Το parking δεν ήταν ακριβώς δίπλα, μας πήρε κανένα δεκάλεπτο να φτάσουμε. Στον πεζόδρομο που βρισκόταν το μαγαζί γινόταν της μουρλής, και δεν είμαι σε ηλικία ούτε να στριμώχνομαι αλλά ούτε και να τη βγάζω στο όρθιο. Άδικα ανησυχούσα πάντως, η Eileen είχε τα κονέ της, οπότε, εμείς τουλάχιστον, βρήκαμε να κάτσουμε. Να πω ότι μου άρεσε, θα ήταν ψέμα, πολύ μικρό και με πολλή φασαρία για τα γούστα μου, ωστόσο το έραψα καθώς η Eileen ήταν στο στοιχείο της. Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, πως όταν ήρθαν οι μπύρες τα φαγητά, αναθεώρησα άρδην. Δεν είχα φάει ποτέ στη ζωή μου πίττα του βοσκού και παραλίγο να φάω και το πιάτο να πούμε, για να μη μιλήσω για την μπύρα! All-in-all très εξερετίκ!

- «Δε μου λες, έχεις όρεξη να πάμε μετά σε ένα ωραίο μπαράκι που ξέρω στα Βριλήσσια;»
- «Αμέ!» μου απάντησε χωρίς να ρωτήσει τα τι και τα πως. Πρέπει να μάθω να το κάνω κι εγώ αυτό αυτό το κόλπο!

Γύρω στις 23:30, και με την Eileen να έχει καταναλώσει μια καθόλα σεβαστή ποσότητα μπύρας, σηκωθήκαμε να πάμε στο μέρος που της πρότεινα, και μόνο τότε με ρώτησε για δαύτο.

- «Νομίζω ότι θα σ’ αρέσει. Είναι rock bar και παίζει μόνο rock και metal. Α, και νομίζω θα λατρέψεις το διάκοσμο, είναι πολύ ατμοσφαιρικός και με fantasy θεματολογία, να φανταστείς ότι εκτός από το ομοίωμα του Merlin υπάρχει μέχρι και δράκος που κρέμεται από την οροφή!»
- «Δράκος;» με ρώτησε με απορία.
- «Ναι, ο Φλογοδόντης, από τον Έλρικ του Μελνιμπονέ!»
- «Δεν τον ξέρω το κύριο αλλά με είχες από το “μόνο rock και metal”…»
- «Εσύ δε μου είπες πως δεν είχες ιδιαίτερες προτιμήσεις;»
- «Ακούω τα πάντα, αλλά εντάξει, η παλιά ροκ έχει τη γοητεία της!»
- “You’re for a treat then!”

Όπως και χθες το βράδυ, ξάπλωσε στο κάθισμα ρουφώντας τις εικόνες της νυχτερινής Αθήνας, και αν και θα μας έπαιρνε λιγότερη ώρα να επιστρέψουμε από Εθνική και να πάμε στα Βριλήσσια μέσω Κηφισιάς, αποφάσισα να πάμε μέσα από το κέντρο για να μπορέσει να χαζέψει με την ησυχία της. Ακόμα κι έτσι, πάντως, λίγο μετά τις δώδεκα, φτάσαμε στην Κρύπτη, η οποία ήταν τίγκα!

- «Την πατήσαμε, είναι γεμάτη! Θες να περιμένουμε λίγο μήπως φύγει κανείς ή να την κάνουμε;»
- “I really need to pee!”
- «Με τις ευλογίες μου!» της απάντησα, τι να της έλεγα; Εμ τόσες μπύρες που ήπιε, αν δεν κατασκήνωνε στην τουαλέτα, πάλι καλά να έλεγε.
- “Where is the loo?”
- «Βλέπεις τη σκάλα με το μάγο; Οι τουαλέτες είναι η πόρτα ακριβώς μετά!»
- “Thanks!” μου είπε και έφυγε σαν σίφωνας, μάλλον κόντευε να σκάσει. Πέντε λεπτά αργότερα επέστρεψε με ένα βλέμμα απέραντης ανακούφισης. “Guess what! I think Tony is here along with a young lady, I assume his daughter, and two couples!”
- “Tony who?” την ρώτησα με απορία, καθώς δεν γνώριζα κανέναν Αντώνη με κόρη.
- “Mr. Stergiou!”

Ποια κόρη; Τον Στεργίου τον ξέρω πολλά χρόνια και είμαι σίγουρος ότι δεν είχε παιδιά!

- «Είσαι σίγουρη;»
- «Δες και μόνος σου» μου είπε και μου έδειξε που να κοιτάξω.

Να με πάρει και να με σηκώσει, ήταν όντως ο Αντώνης! Δίπλα του καθόταν μια πολύ όμορφη καστανομάλλα με μακρύ μαλλί γύρω στα είκοσι. Αριστερά της καθόταν μια εξίσου όμορφη καστανομάλλα, του λόγου της με κοντό μαλλί, γύρω στα εικοσιπέντε. Την παρέα συμπλήρωναν ένας γκριζομάλλης γύρω στα πενήντα και ένα όμορφο ζευγάρι γύρω στα σαράντα, και την κοκκινομάλλα του ζευγαριού θα ορκιζόμουν ότι κάπου την έχω ξαναδεί! Το μόνο σίγουρο ήταν πως η πιτσιρίκα που καθόταν δίπλα στον Αντώνη δεν ήταν κόρη του.

- “George?”
- «Ναι… Δεν ξέρω ποια είναι αυτή που τον συνοδεύει, αλλά στο υπογράφω πως δεν είναι κόρη του! Τον Αντώνη τον γνωρίζω πολλά χρόνια και ξέρω μετά λόγου γνώσης ότι δεν έχει παιδιά!»
- “Good for him!” μου είπε χωρίς να δώσει συνέχεια. «Πάμε να τους χαιρετήσουμε πριν φύγουμε;» συνέχισε κάνοντάς με να ξεροκαταπιώ.
- «Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα…»
- «Γιατί;»
- «Eileen, δεν έχει να κάνει με εμάς τους δύο. Δεν θέλω να τον κάνω να στριμωχτεί και να νιώσει άσχημα!»
- «Γιατί να νιώσει άσχημα;»
- «Γιατί η πιτσιρίκα ΔΕΝ είναι ούτε κόρη του, ούτε ανιψιά του, ούτε τίποτα!»
- «Ε, και; Κακό είναι;»
- «Δεν είναι κακό μωρέ Eileen, αλλά εδώ δεν είναι San Fransisco!»
- “George, you ‘re overthinking it! Again!”

Ίσως να έχει δίκιο, μερικές φορές το κούραζα πολύ, και άλλωστε δεν ήθελα να νομίζει ότι ο δισταγμός μου οφείλονταν στο ότι θα μας δουν μαζί.

- «Εντάξει, πάμε να τους χαιρετήσουμε!» της είπα και πήγαμε στο τραπέζι τους. «Μικρός που είν’ ο κόσμος!» έκανα χαμογελώντας στον Αντώνη που μας κοίταξε με φανερή έκπληξη.
- «Γιώργο! Eileen!» Τον κοίταξα casually ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να τον διαβάσω, και με τον Αντώνη δεν ήταν εύκολο, δε θα επιβίωνε στη θέση που κατέχει αν ήταν ανοιχτό γράμμα για τον καθένα! Από την άλλη εγώ δεν είμαι ο καθένας, είμαι *πραγματικά* καλός στο να διαβάζω πρόσωπα και καταστάσεις, και αυτό που διάβαζα εκείνη τη στιγμή ήταν έκπληξη, αλλά όχι δυσάρεστη.
- “Hiya!” έκανε η Eileen χαρίζοντας σε όλη την παρέα το χαμόγελό της.
- «Παιδιά» είπε προς τους υπόλοιπους «ο Γιώργος και η Eileen είναι συνάδελφοι!»
- «Γεια σας!» είπα κι εγώ με τη σειρά μου. «Αντώνη, σας είδαμε και είπαμε απλά να σας χαιρετήσουμε πριν φύγουμε!»
- «Κάτσε, είστε ώρα εδώ; Εμείς ήρθαμε γύρω στις 23:30 και δεν σας είδαμε!»
- «Όχι, μόλις τώρα ήρθαμε αλλά είναι γεμάτο οπότε…»
- «Και γιατί δεν κάθεστε εδώ μωρέ;»
- «Δεν θέλουμε να σας ενοχλήσουμε!»
- «Γιατί, στους ώμους μας θα κάτσετε; Έλα τώρα! Λοιπόν, να σας συστήσω, από αριστερά προς δεξιά, η Αναστασία, η Μαριλίζα, ο Αρίστος, η Φοίβη και ο Ανδρέας!»
- «Χαίρω πολύ!» είπα με το μυαλό μου να δουλεύει στις δέκα χιλιάδες στροφές γιατί με το που άκουσα το όνομα Φοίβη σκάλωσα. Βέβαια! Καλά το έλεγα ότι κάπου τη γνώριζα, η Μαρτίνου ήταν, την είχα καθηγήτρια στην Κρήτη όταν έκανα μεταπτυχιακά στο τμήμα της επιστήμης υπολογιστών, δίδασκε αλγόριθμους και πολυπλοκότητα! «Αν δεν κάνω κάποιο τεράστιο λάθος η Φοίβη είναι η Δρ. Μαρτίνου και έχουμε γνωριστεί, αν και δεν νομίζω να με θυμάται μετά από τόσα χρόνια!»
- «Ναι, εγώ είμαι αυτή! Πού έχουμε γνωριστεί;» με ρώτησε η Μαρτίνου με περιέργεια.
- «Έκανα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, σε είχα καθηγήτρια στο “αλγόριθμοι και πολυπλοκότητα”. Not a happy memory, με είχες πάει αίμα!» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια.
- “Yup, that would be me!”
- «Να δω πότε θα φας το λιντσάρισμα που σου αξίζει, κακούργα!» την πείραξε ο Ανδρέας που μάλλον ήταν ο σύζυγός της.
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡ» του έκανε κάνοντας όλους τους υπόλοιπους να βάλουμε τα γέλια.
- «Καθίστε, τι περιμένετε;» μας είπε ο Αντώνης. «Περιμένουμε και άλλους δύο αλλά όλοι οι καλοί χωράνε!»

Δεν προλάβαμε να κάτσουμε καλά-καλά και ακούσαμε τη Φοίβη να λέει «Κατά φωνή!» δείχνοντάς μας ένα ζευγάρι που μπήκε και έδειχνε να ψάχνει αριστερά και δεξιά. «Εδώ! Εδώ!» είπε κουνώντας το χέρι της μέχρι να τη δουν. Η γυναίκα ήταν μια εξωπραγματική ξανθιά, με κοντό μαλλί, γύρω στα τριανταπέντε, ενώ αυτός που τη συνόδευε πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερος.

- «Γεια σας!» είπε η ξανθιά.
- «Θα στριμωχτούμε λίγο αλλά όπως λένε, όλοι οι καλοί χωράμε!» είπε ο Αντώνης.
- «Εμείς σας φάγαμε τις θέσεις» τους είπα απολογητικά προσπαθώντας πολύ σκληρά να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω της.

Ρε συ τι ήταν τούτη δω; Φέρτε στο νου σας την Charlize Theron στα νιάτα της και προσπαθήστε να την φανταστείτε σαν την άσχημη μικρή της αδερφή. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να μην την κοιτάζω σαν χάνος και το λέω εγώ, που εδώ και λίγες μέρες δεν έχω μάτια για άλλη πέραν της εκρηκτικής μου κοκκινομάλλας!

Με τους δύο επιπλέον χρειαζόταν μια μικρή αναδιάταξη, και μιας και οι απρόσκλητοι ήμασταν εγώ με την Eileen, σηκωθήκαμε και στριμωχτήκαμε στον πάγκο με τον Αντώνη, την Αναστασία και την Μαριλίζα.

- «Λοιπόν, πάμε πάλι τις συστάσεις» είπε αυτή τη φορά η Μαρτίνου. «Τον Αρίστο τον έχετε γνωρίσει, όπως και τη Μαριλίζα. Ο σεβάσμιος γέροντας με το άσπρο μαλλί είναι ο Αντώνης, συμπέθερος του Αρίστου, που μεσολάβησε για να μας φέρει τον Σίμπα μας! Αριστερά του είναι η Αναστασία. Ο Γιώργος και η Eileen είναι συνάδελφοι του Αντώνη και της Μαριλίζας!

Συνάδελφοι της Μαριλίζας; Όσο πήγαινε γινόταν και καλύτερο… not!

- «Από εδώ ο Μάριος και η Μπίλι, συμμαθητές μας απ’ το σχολείο…»

Συμμαθητές; Ξέρω ότι η Μαρτίνου είναι γύρω στα πενήντα, το μακρινό 2001 που τη είχα καθηγήτρια στο μεταπτυχιακό, ήταν στα εικοσιέξι της η νεότερη καθηγήτρια του τμήματος! Αυτό με τη σειρά του σήμαινε ότι Μάριος και Μπίλι πρέπει ήταν συνομήλικοί της και θα ορκιζόμουν ότι η τελευταία δεν είναι πάνω από τριανταπέντε!

- «…και είναι η αιτία που στριμωχτήκαμε εδώ σήμερα!»
- «Κάτσε, εμείς είμαστε οι ουρανοκατέβατοι, τα παιδιά είναι η αιτία;»
- «Είναι! Γιατί τους είπαμε να βγούμε χθες και ξέρεις τι μας απάντησαν; Παναθηναϊκού παίζοντος πάσα αρχή παυσάτω!»
- «ΤΙ! ΛΕΣ! ΤΩΡΑ!;!;» φώναξα ενθουσιασμένος. «Πήγατε γήπεδο χθες;»
- «Εννοείται!!!!» μου απάντησε με τον ίδιο ενθουσιασμό ο Μάριος.
- “Voodoo voodoo!” άρχισε να τραγουδάει η Eileen κάνοντάς Μάριο και Μπίλι να βάλουν τα γέλια!
- «That’s the spirit!! Η Eileen, αν και Ιρλανδικής καταγωγής, από εχθές είναι η νέα προσθήκη στην τάξη των οπαδών του Επτάστερου!»

Εντάξει, ένα έχω να πω, η ιδέα μου να έρθουμε στην Κρύπτη αποδείχτηκε εξαιρετική, και ας έφαγα στην αρχή ταράκουλο βλέποντας τον Αντώνη. Eileen και Φοίβη ήταν αυτό που λέμε κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, και καλά την Eileen την ήξερα, για τη Φοίβη δεν είχα ιδέα πόσο απίστευτο τσίρκο ήταν, πώς άλλωστε, καθηγήτρια την είχα στην Κρήτη, όχι κολλητή!

Εντωμεταξύ, όπως κι εγώ, έτσι και ο Μάριος με τη Μπίλι είχαν διαρκείας, το ’96 μάλιστα είχαν πάει Άμστερνταμ και στα καπάκια στο Παρίσι, και από το 2007 και μετά που επανασυνδέθηκαν δεν είχαν χάσει final-four της Πανάθας, και Βερολίνο είχαν πάει, και Βαρκελώνη είχαν πάει, και Πόλη είχαν πάει… ναι, το τελευταίο κακή εμπειρία… και φυσικά φέτος πήγαν ξανά στο Βερολίνο.

Ο Αρίστος ήταν συνάδελφος της Φοίβης, ίδιο αντικείμενο, αλγόριθμους και πολυπλοκότητα, μόνο που εκείνος δίδασκε στο πολυτεχνείο. Στην αρχή χαμογέλασα μέσα μου μαθαίνοντας το επίθετό του, καθώς στο μυαλό μου ήρθε το "Δεσποινίς Διευθυντής", αλλά μόλις μας ανάφερε με τι ασχολούνταν μου έκανε αμέσως κλικ! Αυτός ο Σαμιωτάκης! Βέβαια! Από τα ιδρυτικά σχεδόν μέλη της Google, και ακόμα θυμάμαι τη Φοίβη καθηγήτρια να έχει γερό scientific crush με την πάρτη του! Κοίτα να δεις ρε φίλε!

Η Eileen, αν και με τρόπο, της το αναγνωρίζω, έκανε απολύτως ξεκάθαρο ότι πλέον ήμασταν ζευγάρι. Κάπου εκεί χαλάρωσε και ο Αντώνης με την Αναστασία, που όπως είχα πολύ καλά ανθιστεί, ήταν η φίλη του! Ομοίως, ζευγάρι ήταν και ο Αρίστος με τη Μαριλίζα, που έμαθα ότι είναι προϊστάμενη στο Call Center. Κοίτα να δεις που έχουμε τελικά πέραση εμείς οι μπαρμπάδες, με τον Αρίστο είχαν εικοσιπέντε χρόνια διαφορά στην ηλικία, ενώ ο Αντώνης με την Αναστασία εικοσιεπτά. Σε σύγκριση με δαύτους, τα δεκαοκτώ χρόνια μου με χώριζαν από την Eileen, ήταν …πταίσμα!

Η υπόλοιπη βραδιά κύλισε πολύ ωραία, αν και προς το τέλος το κορίτσι μου έγινε ψιλοντίρλα από τις μπύρες που ήπιε, πού διάολο τις έβαλε, μπορείτε να μου πείτε; Κατά τις 04:00 το διαλύσαμε, όχι γιατί δε θέλαμε να κάτσουμε άλλο αλλά γιατί άρχισαν να μας αγριοκοιτάζουν από το μαγαζί. Πάντως νομίζω ότι ο λογαριασμός που κάναμε, συνοδευόμενος μάλιστα και από το πουρμπουάρ που δώσαμε, δεν πρέπει να τους άφησε με παράπονο! Εννοείται ότι πρόσθεσα με τη μία Μάριο και Μπίλι στο Facebook, δίνοντας τους ραντεβού το Σεπτέμβρη στο γήπεδο.

- «Όμορφη βραδιά!» είπα στην Eileen όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο
- «Εσύ να τα βλέπεις που ανησυχούσες χωρίς λόγο!»
- «Έχεις δίκιο, κοριτσάρα μου!»
- «Το ξέρω!» μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω.

Δέκα, δεκαπέντε λεπτά αργότερα ήμασταν μπροστά από το σπίτι, και ο Cato που μας πήρε γραμμή βγήκε έξω να μας υποδεχτεί, και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν είχα καμία όρεξη να βγω για περπάτημα.

- «Πάμε πάνω να αλλάξω και να πάω τουαλέτα, γιατί θα σκάσω, και τον πάμε και τη βόλτα του! Όχι ότι έχω όρεξη για περπάτημα, για άλλα έχω όρεξη, αλλά αν δεν τον βγάλουμε βόλτα είμαι σίγουρη πως δε θα μας αφήσει σε ησυχία!»
- «Ναι, ένα δίκιο το έχεις!» της απάντησα, οπότε κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία πήγαμε πάνω να αλλάξουμε και να πάμε και τουαλέτα.

Βλέποντας την Eileen με κοντό σορτσάκι σάμπως να ξύπνησα, και μάλλον γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το φόρεσε! Κατεβήκαμε κάτω και πήγαμε τη βόλτα μας και αυτή τη φορά ευτυχώς δεν είχε απρόοπτα. Μεταξύ μας, δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να γυρίσουμε σπίτι για να επιδοθώ στο ευγενές άθλημα των καταδύσεων, πόσο μάλλον όταν το κορίτσι μου δήλωσε ότι είχε ορεξούλες, ωστόσο ομοίως ορεξούλες είχε και το κοπρόγατο και τελικά όταν επιστρέψαμε σπίτι ήταν περασμένες πέντε.

- «Λοιπόν, τι θες να κάνουμε; Θες να κάτσουμε στην πισίνα να πιούμε τα ουισκάκια μας;»
- “Later! For now, all I want is go upstairs fuck like rabbit!”
- “If you’re in a harry, we can start here!” της είπα μισο-αστεία μισο-σοβαρά.
- “Now you’re talking, babe!”

Την έβαλα να κάτσει αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι, και αφού έτζασα τον Cato μη μας κάνει κανένα χουνέρι, γονάτισα μπροστά της και της έβγαλα τα snickers της, δεν είχε φορέσει κάλτσες. Τα δάχτυλα των ποδιών της ήταν όμορφα και καλοσχηματισμένα και τα νύχια της ήταν βαμμένα στο ίδιο χρώμα που είχαν και αυτά των χεριών της, θαμπό ροζ σε γαλλικό στυλ. Δεν είμαι ποδολάγνος και απόρησα με τον εαυτό μου από την ξαφνική μου επιθυμία να της γλείψω τα δάχτυλα. Σήκωσα το αριστερό της πόδι και το έφερα μπροστά από το πρόσωπό μου και διστακτικά στην αρχή και με περισσότερο θάρρος στη συνέχεια, άρχισα να της το γλείφω πάνω και κάτω. Έφερα στο στόμα μου ένα-ένα τα δάχτυλά της και τα πιπίλησα και μετά πήρα σχεδόν τη μισή της πατούσα μέσα στο στόμα μου.

Σήκωσα τα μάτια μου να την κοιτάξω, είχε ξαπλώσει πίσω αφημένη στα χάδια μου. Άφησα το αριστερό της πόδι και επανέλαβα την ιεροτελεστία στο δεξί, ωστόσο όταν τελείωσα δεν το άφησα κάτω, συνέχισα να ρουφάω και να την πιπιλάω σε όλο το μήκος του ποδιού, ανεβαίνοντας μέχρι τέρμα. Ανασηκώθηκε για να με βοηθήσει να της βγάλω σορτσάκι και εσώρουχο, ένα απίστευτα σέξι κόκκινο δαντελωτό string, και όταν έμεινε τελείως γυμνή, έπεσα με τα μούτρα να λατρέψω το υπέροχο μουνάκι της.

- “Yeah baby… make me cum!”

Η επιθυμία σου, διαταγή μου, Πριγκηπέσσα!

Η μυρωδιά της εκεί με ξετρέλανε, την προτιμούσα χίλιες φορές έτσι παρά με αυτή του σαπουνιού, ήταν φυσική, ήταν θηλυκή, ήταν υπέροχη! Με γράπωσε και πάλι από το μαλλί καθώς ο σύγχρονος Ιεροφάντης λάτρευε τη Θεά του, και ας μην ήταν η Δήμητρα, ας ήταν η κοκκινομάλλα Βαλκυρία μου, που μου είχε κάνει τα μυαλά πουρέ, που ήταν εκεί για να με τραβήξει από το μαλλί όταν πήγαινα να χώσω το κεφάλι μου στο χώμα. Έχοντας το απόγευμα επιβεβαιώσει τι ακριβώς της αρέσει, επικεντρώθηκα στο να της το προσφέρω, και δεν μου πήρε παρά λίγα λεπτά για να την κάνω να σπαρταράει σαν ψάρι, και να με πλημμυρίσει και πάλι με τα υγρά της.

- “Get up!” μου είπε και με το που σηκώθηκα έσκυψε προς τα μπροστά και με πήρε για λίγη ώρα στο στόμα της, μέχρι που μου έγινε και πάλι κατάρτι. “Go get the condoms, I want you to fuck me hard, to fuck me like there’s no tomorrow! Go!” με διέταξε και πήγα με διέταξε και πήγα τρέχοντας στο δωμάτιο να τα φέρω.

Φόρεσα το προφυλακτικό και η Eileen γύρισε στα τέσσερα ακουμπώντας στην πλάτη της πολυθρόνας. Τσακίστηκα να το φορέσω και τον έβαλα μέσα της κερδίζοντας ένα ηδονικό της βογγητό, και στη συνέχεια, αρπάζοντάς την από τους γλουτούς, άρχισα να μπαινοβγαίνω μέσα της όπως με διέταξε, σα να μην υπάρχει αύριο!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 9ᵒ - Ride of the Valkyries

Έφερα τα χέρια μου μπροστά της και αρπάζοντάς την από τα στήθη την έφερα πίσω σχεδόν σηκώνοντάς την, κάνοντάς τη να ξεφωνίσει “OΟΟΟΟΟH GAWWWWDD OOΟΟOOOOOH ΟΟΟΟΟΟΟΗ” και ν’ αρχίσει τα “HARDER! HARDER!”, τα οποία συνοδευόντουσαν από διάφορα κοσμητικά· πάνω στην καύλα της έφαγα το μπινελίκι της αρκούδας! Από “Cunt”, “Bitch” και “Whore” μέχρι “Motherfucker” και “Son of a bitch”, και το αστείο είναι πως όσο πιο πολύ μου τα έχωνε, τόσο πιο πολύ φτιαχνόμουν! Τι να πω, δεν είχα ιδέα πως η λεκτική ταπείνωση θα μ’ έφτιαχνε έτσι!

- “SLAP ME!”

Ορίστε;

- “FUCKIN’ SLAP ME YOU SON OF A BITCH! SLAP ME!!!!!”

Δεν είμαστε με τα καλά μας! Την άφησα να πέσει πάλι προς τα μπροστά και της έδωσα διστακτικά μια σιγανή σφαλιάρα στο δεξί κωλομέρι.

- “WHAT IS THIS SHIT YOU PATHETIC CUNT? WHAT ARE YOU, A LITTLE GIRL? SLAP ME BITCH!”

Αυτή τη φορά ήμουν λιγότερο φειδωλός, για την ακρίβεια ήταν αρκετά δυνατή και φοβήθηκα μη το πάρει αλλιώς και μου γαμήσει ότι έχω αγάμητο. Ναι, καμία σχέση…

- “HARDER MOTHERFUCKER! HARDER!”

Να πω ότι μου άρεσε όλο αυτό, οι σφαλιάρες εννοώ, όχι το μπινελίκι, θα ήταν ψέμα. Από την άλλη άρεσε φανερά στην Eileen οπότε… την έκανα μαύρη, ή έστω κόκκινη· πραγματικά όταν τελειώσαμε είχανε μείνει και στα δυο της κωλομέρια αποτυπώματα της παλάμης μου, και όχι τίποτε άλλο, μου ζητούσε να τη βαρέσω τόσο δυνατά που στο τέλος εγώ πονούσα περισσότερο! Δεν ξέρω αν ήταν στο σχέδιό της ώστε να αποσυντονιστώ και να κρατηθώ περισσότερη ώρα αλλά αν ήταν της βγάζω το καπέλο, πρέπει να μου πήρε πάνω από 20 λεπτά να τελειώσω, ενώ εκείνη, κρίνοντας από τις φωνές της και το σώμα της, πρέπει να τέλειωσε κάμποσες. Κατέβηκε από την πολυθρόνα με τον κώλο κατακόκκινο, ενώ εγώ, με ανάλογο χρώμα στα μούτρα, τσακίστηκα να πάω να πετάξω το προφυλακτικό στο σκουπιδοτενεκέ. Γύρισα στο σαλόνι και, σας το ορκίζομαι, δεν τολμούσα να την κοιτάξω στα μάτια.

- “George? Are you ok, babe?”
- “Well, I guess there is a first time for everything…”
- “Are you ok?”
- “Well, the “name calling” was… let’s say that not in a million years I would imagine humiliation to be so… arousing, and you got very creative!”
- “So, you liked it!”
- “What can I say, I’ m your little bitch!” της είπα πειρακτικά κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. “On the other hand, and in a more serious tone, slapping you… well, let’s say I didn’t especially enjoy, if you catch my drift. I mean… your buttocks are red for fuck’s shake! Are you ok?”
- “Am I ok? I’m much-much more than ok, actually this was the best fuck I 've had since a while!”
- “I mean… I’ve never…”
- “Come here you big oaf!” μου είπε τρυφερά και όταν έφτασα κοντά της με πήρε αγκαλιά και πατώντας στην άκρη σχεδόν των δακτύλων της με φίλησε απαλά. “Don’t feel bad babe, I really-really enjoyed this!”
- «Δεν αισθάνθηκα άσχημα, άβολα αισθάνθηκα. Εννοώ… απλά ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει, και ούτε είχα φανταστεί ότι θα κάνω, πόσο μάλλον με κάποια σαν εσένα. Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση εννοώ τις σφαλιάρες που μου ζήτησες να σου ρίξω, όχι τα μπινελίκια που μου έριχνες. Τα βρομόλογα δεν είναι ρε παιδί μου κάτι ασυνήθιστο, το άλλο… δεν ξέρω, μου φάνηκε βαρύ!»
- «Έχω κάνει πολύ χειρότερα!»
- «Πόσο χειρότερα;»
- «Πολύ… ωστόσο σε αντίθεση με τότε, σήμερα πραγματικά μου άρεσε.»
- «Εννοείς τον Nigel?»
- “Yup… Let’s have that drink!”
- «Eileen, αν δεν θέλεις…»
- “Shut up!” μου είπε κόβοντας μαχαίρι οποιαδήποτε αντίρρηση.
- “Yes ma’am” της είπα και παίρνοντας το μπουκάλι με το Teeling και δύο ποτήρια βγήκαμε στον κήπο και πήγαμε στις ξαπλώστρες δίπλα απ’ την πισίνα. Γέμισα τα ποτήρια μας και αφού τσουγκρίσαμε άρχισε να μου μιλάει για το παρελθόν της με τον Nigel.
- «Όπως σου είπα και τις προάλλες, ο Nigel είχε κάποια γούστα που τότε τα θεωρούσα περίεργα. Τον έφτιαχνε ο πόνος, του άρεσε να τον προκαλεί, μην πετάγεσαι, δεν ήταν εγκληματίας, δεν το έκανε χωρίς συναίνεση… και, καλώς ή κακώς, τη δική μου την είχε. Ομολογώ πως τα χαστούκια στον κώλο μου αρέσουν πολύ, ωστόσο τα άλλα που έκανε -ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος τους- όχι, τα υπέμενα γιατί φοβόμουν ότι θα ξενερώσει και θα τον χάσω.»
- «Πώς μπορείς να μιλάς για συναίνεση! Ο εκβιασμός δεν είναι συναίνεση!»
- «Δεν ήταν εκβιασμός, George, ήταν statement: ‘my way or the highway’. Εγώ ήμουν που έπρεπε να επιλέξω αν θα καθόμουν μαζί του ή θα έφευγα. Μπορεί ακόμα και τώρα να με στοιχειώνει αυτή η φράση αλλά εγώ επέλεξα ν’ ακολουθήσω αυτό το δρόμο. Το ασυγχώρητο ήταν το ψέμα του, το ότι μου έκρυψε ότι είναι παντρεμένος και ακόμα χειρότερα με παιδιά.»
- «Εξακολουθεί να μην είναι συναίνεση εφόσον αποσπάστηκε με απάτη, Eileen!»
- «Δεν αναιρείται η συναίνεση George, αναιρείται η καλή πίστα σύμφωνα με την οποία δόθηκε και σύμφωνα με την οποία επέλεξα να αφεθώ να με κάνει ό,τι θέλει.»
- «Έστω. Αν επιτρέπεται, ποια ήταν τα χειρότερα;»
- «Πάνω μου έχω δοκιμάσει και μαστίγιο, και ζώνη, και βίτσα, και flogger…”
- «Τι είναι πάλι τούτο;»
- «Σκέψου μια κοντή λαβή στην άκρη της οποίας βρίσκονται λωρίδες ίδιου μήκους, πλάτος και πάχους από πλαστικό ή δέρμα. Το χειρότερο, μακράν, ήταν το μαστίγιο, πονούσε σα διαβολεμένο. Καλά, όχι ότι βίτσα και ζώνη δε πονούσαν, αλλά σε σχέση με δαύτο ήταν βόλτα στο πάρκο. Το flogger στα κωλομέρια δεν ήταν άσχημο, στα στήθη είναι άλλη συζήτηση, ειδικά όταν πριν μου είχε φορέσει clamps.»

Δεν απάντησα, πρέπει να την κοιτούσα με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας.

- «Και πέρα από τα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια ήταν και ο έλεγχος που ασκούσε στη ζωή μου. Που θα πάω και με ποιους θα βγω, τι θα φορέσω, πως να του μιλάω… και φυσικά σεξουαλικά με είχε όπως με ήθελε, όποτε με ήθελε, με όποιο τρόπο με ήθελε. Μέχρι τότε δεν είχα κάνει ποτέ μου στοματικό, κοντά του έμαθα το deep throat, με τον πολύ δύσκολο τρόπο, ξέρεις πόσες φορές μ’ έβαλε να γλείψω τον εμετό μου από το πάτωμα; Και μετά ακολουθούσε πάντα βίτσα, μέχρι που τα μεριά μου γινόντουσαν μωβ… και μετά με έπαιρνε από πίσω… και δεν εννοώ όπως το κάναμε πριν από λίγο.»
- «Για όνομα του Θεού μωρέ Eileen» κατόρθωσα να αρθρώσω. Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος, καθόλου, αλλά εκείνη τη στιγμή αν είχα μπροστά μου αυτόν τον πούστη θα τον ξεκοίλιαζα με τα ίδια μου τα νύχια!
- «Κι όμως, George, δεν το ένιωθα καθόλου έτσι… εννοώ, δεν το έβλεπα όπως νομίζω ότι το βλέπεις αυτή τη στιγμή. Για μένα τότε, όσο και αν με ζόριζε, ήταν περίπου φυσιολογικό, πραγματικά δεν ήθελα αλλιώς. Ή, έστω, τυφλωμένη από τον έρωτα έτσι νόμιζα. Αυτό ήταν το πρόβλημα, George, δεν είχα υποταχτεί στον Nigel, είχα υποταχτεί στον έρωτά μου για τον Nigel. Πάντως δεν ήταν πάντα δύσκολα μαζί του, πέρα από τα sessions και το έντονο sex, ήταν πολύ γλυκός. Και ακόμα και σε αυτά τα παιχνίδια, ήταν πάντα πράος… ναι, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο. Το παιχνίδι μας ήταν βίαιο αλλά ο ίδιος όχι. Στη σχέση που είχαμε η σωματική τιμωρία θεωρείται κάτι το φυσιολογικό, για εκείνον η τιμωρία ήταν πάντα παιχνίδι, κι εννοώ ότι δε με τιμωρούσε σωματικά αν κάτι δεν έκανα σωστά, και μεταξύ μας δεν χρειαζόταν κιόλας, η απογοήτευση στα μάτια του ήταν στα δικά μου χίλιες φορές χειρότερη απ' οποιαδήποτε τιμωρία. Ακόμα και αυτό που σου ανέφερα πριν, για το deep throat, παιχνίδι ήταν, και το ξέρω γιατί *πάντα* μου έδινε να το καταλάβω. Ποτέ δεν έκανε περισσότερα απ’ όσα μπορούσα να αντέξω, υπήρχαν φορές που σταμάτησε ο ίδιος το παρά φύσιν όταν καταλάβαινε ότι δεν άντεχα, και πάντα, μα πάντα, το παιχνίδι το ακολουθούσε after care, άπλωνε κρέμα στα σημεία που είχε χτυπήσει, με έπαιρνε αγκαλιά και μου μιλούσε τρυφερά, με χάιδευε, και γενικά έκανε τα πάντα για να μου δώσει να καταλάβω ότι για εκείνον ήταν αυτό ακριβώς, παιχνίδι!»
- «Δεν μπορώ να το δω έτσι, συγνώμη!»
- «Και όμως, κατά κάποιο τρόπο το έκανες… πριν!»
- «Δε μου άρεσε που σου έριχνα χαστούκια, το έκανα επειδή άρεσε σε σένα.»
- «Μετάνιωσες;»
- «Όχι!»
- «Φοβήθηκες ότι θα με χάσεις αν δεν το κάνεις;»
- «Όχι βέβαια!»
- «Όταν σε γκάζωνα, θύμωσες; Νευρίασες;»
- «Όχι, φυσικά όχι!»
- «Γιατί;»

Ναι, έτσι όπως το έθεσε είχε τα δίκια της. Έκανα ό,τι έκανα γιατί μου το ζήτησε, γιατί κατάλαβα ότι της αρέσει και το μόνο που είχε σημασία ήταν να την κάνω να το ευχαριστηθεί όσο περισσότερο γινόταν. Άλλωστε η λεκτική ταπείνωση εκτός context βία δεν είναι;

- “I see your point…” της είπα τελικά.

Αντί απάντησης σηκώθηκε και ήρθε στην ξαπλώστρα μου και κάθισε στα πόδια μου με πρόσωπο προς τα μένα. Την κοίταξα στα μάτια και της χαμογέλασα και εκείνη έσκυψε απαλά προς το μέρος μου και με φίλησε τρυφερά στο στόμα. Έβαλα τα χέρια μου στην πλάτη της και την έσφιξα πάνω μου. Τραβήχτηκε απαλά και της αγκάλιασα το πρόσωπο κρατώντας το μέσα στα δυο μου χέρια. Με κοίταξε σταθερά στα μάτια και για λίγη ώρα χάθηκα στο σμαραγδένιο των δικών της. Συνειδητοποίησα πως αυτό που ένιωθα ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του crush, είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι, και όμως· αυτή μου η συνειδητοποίηση αντί να με τρομάξει, με ξελάφρωσε! Μα το πιο περίεργο ήταν η ξαφνική μου ανάγκη να της το πω, να το ακούσει, να το μάθει… και γαία πυρί μιχθήτω.

- “I started falling hard for you” της είπα απλά.
- “You’d better, Mister!” μου απάντησε, ρίχνοντάς μου μια απαλή στη μύτη με το δάχτυλό της, κάνοντας την καρδιά να χοροπηδήσει.
- “I don’t want to scare you but… I just wanted you to know that.”
- “I’ not scared that easy, George, and besides, I’m in the same boat!”
- “I mean I... Wait! What?” τη ρώτησα ξαφνιασμένος, κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. “You are?”
- “Why the hell not?” μου απάντησε σοβαρεύοντας ξαφνικά. “Sure, you may come off as overly serious, to put it mildly; actually, sometimes it’s more like you were born with a huge stick shoved up your ass! Yet, you’re passioned, you make me laugh, you' re laid-back, you’re kind-hearted, you're always keen to please me and make me feel good, and by gods, you are so delightfully silly! All-in-all, you're an incredible person in every fucking way possible, so really, George, why the hell not?”
- “Well, that was unexpected in the most pleasant way!”
- “Come here you big goof!”
- “There are some technical difficulties, my Riding Valkyrie!” της είπα, εννοώντας ότι καθόταν πάνω μου, και έβαλε και πάλι τα γέλια.
- “See what I’m saying?” είπε και έσκυψε και με φίλησε και χαθήκαμε και πάλι σ’ ένα ατελείωτο, τρυφερό φιλί, τόσο υπέροχα μεθυστικό που μπροστά του δεν έπιαναν μπάζα όλα τα Teeling του κόσμου τούτου!

Τσίτσιδοι και οι δυο, αρχίσαμε και πάλι να χαϊδευόμαστε και λίγη ώρα αργότερα ήμασταν αμφότεροι έτοιμοι και για δεύτερο γύρο. Βλαστημώντας μέσα μου, σηκώθηκα και να πάω στο σαλόνι να φέρω τα προφυλακτικά, και όπως είχα σηκωθεί η Eileen βρήκε την ευκαιρία και μου έριξε μια σφαλιάρα στο κωλομέρι, βάζοντας τα γέλια με το προσωρινό μου σκάλωμα! Focus! Πήγα τρέχοντας στο σαλόνι και με το που γύρισα, ξάπλωσα και πάλι στην ξαπλώστρα και φόρεσα το προφυλακτικό, όχι, δε μου είχε πέσει!

Καθώς πήγαινε να με καβαλήσει, μου ήρθε και πάλι ιδέα, οπότε έπιασα στα τυφλά το κινητό μου, και προσπάθησα να βρω αυτό που ήθελα. Η Eileen σταμάτησε και με κοίταξε για λίγο με απορία, αλλά όταν έπεσαν οι πρώτες νότες έβαλε τα γέλια, και κάπως έτσι, υπό τον ήχους του Ride of the Valkyries, με καβάλησε και ξεκίνησε το ροντέο. Είχα καταλάβει ότι της αρέσει να της σφίγγω δυνατά τα στήθη και άλλο που δεν ήθελα, μα δεν ήταν στήθος αυτό, ήταν ο ορισμός του “βυζί γιαταγάνι” που έλεγε ο αείμνηστος φαφούτης.

Κάπου εκεί, και επειδή όπως χόρευε πάνω μου υπήρχε ο κίνδυνος να διαλύσουμε την ξαπλώστρα και να βρεθούμε στο γκαζόν, αλλάξαμε τακτική, έγειρε τελείως πάνω μου, και σφίγγοντάς την, ήμουν εγώ αυτός που κουνώντας τη λεκάνη μου, πήρα την πρωτοβουλία. Μεταξύ μας, προτιμούσα το άλλο, και ήταν και λιγότερο κουραστικό, αλλά στο τέλος, και με τη γλώσσα έξω, κατάφερα να υψώσω ψηλά τη σημαία! Εντωμεταξύ, τρεις φορές σεξ σε μια μέρα, για να μην αναφέρω την πίπα, είχα να κάνω από τα τριανταπέντε μου να πούμε, και αν η Πριγκηπέσσα μου ήθελε και τέταρτο, θα πήγαινα και τέταρτο, και πέμπτο… όσο πήγαινε, μέχρι να κουραστεί ή να αφήσω πίσω μου τον μάταιο τούτο κόσμο με ψηλά το κεφάλι, έστω και το κάτω· ό,τι ερχόταν πρώτο.

- “I’ cumming! I’ cumming” φώναξα νιώθοντας το τέλος να έρχεται ποδοβολώντας σαν ρινόκερος.
- “Yeah baby… cum for me… yeah… oh gawd… yeah….” φώναξε με τη σειρά της νιώθοντας το όργανό μου να κάνει σπασμούς βαθιά μέσα στο μουνάκι της.

Ανασηκώθηκε προσεκτικά ώστε να μη βγω από μέσα της και κάθισε και πάλι πάνω μου ενώ εγώ προσπαθούσα ακόμα να βρω τις ανάσες μου. Στα μάτια της έπεσε ένα τσουλούφι και προσπάθησε να το διώξει φυσώντας και σήκωσα το χέρι μου και της το έφτιαξα. Δεν μιλήσαμε, καθίσαμε έτσι για λίγη ώρα απλά απολαμβάνοντας τη στιγμή, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον. Η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά στα στήθη μου, με αυτή τη γνώριμη, υπέροχη και συνάμα τόσο τρομακτική αίσθηση του να ερωτεύεσαι, να επιστρέφει και πάλι μετά από πολλά χρόνια, και δεν ήμουν ο μόνος που είχε αρχίσει να ερωτεύεται. Το απόγευμα προσπάθησα να καταπνίξω αυτό τον πανικό στη σκέψη “μα τι μου βρίσκει”, αν μη τι άλλο για να μην το χαλάσω, μην το δηλητηριάσω με τις ανασφάλειές μου, και, όταν πριν λίγη ώρα μου ξέφυγε, η Eileen ήταν εκεί να τις καταλαγιάσει με τρόπο πολύ καλύτερο απ’ όσο τολμούσα να ονειρευτώ!

- “A penny for your though!” μου είπε χτυπώντας μου παιχνιδιάρικα με το δάχτυλο το μύτη μου.
- “Your boyfriend is the luckiest bastard in the world!”
- “Yes, he is!” μου δήλωσε κάνοντάς με να χαμογελάσω!
- «Να σου κάνω μια ερώτηση; Αλλά μη θυμώσεις!»
- “Shoot!”
- «Έχεις ανεβάσει κι άλλες φωτογραφίες στο 4-chan?»
- «Κάμποσες, γιατί ρωτάς;»
- «Απλή περιέργεια…Προσπαθώ να καταλάβω γιατί το έκανες, εννοώ δε φαντάζομαι να είχες ανάγκη επιβεβαίωσης!»
- «Σου είπα γιατί το έκανα, για την καβλάντα!»
- «Δεν σ’ ενοχλούσαν τα σχόλια που έκαναν;»
- «Μα αυτός ήταν ο σκοπός, να ποστάρω τις φωτογραφίες και μετά να γελάσουμε με τα σχόλια. Και άλλωστε για ποιον άλλο λόγο να μ’ ενδιαφέρει τι έγραφαν, σάμπως τους ήξερα και με ήξεραν; Όπως και νά 'χει, το χαβαλέ μας κάναμε, βάλε και ότι είμαι λίγο exhibitionist… ήταν ένα από τα παιχνίδια μας με την Abi.»
- «Έχεις κρατήσει καμία; Για ένα φίλο απ’ το χωριό ρωτάω, μη νομίζεις!»
- «Όχι, εκτός από αυτές τις δύο που ζωγράφισε δεν έχω κρατήσει άλλες!»
- «Δύο; Έχεις και δεύτερη;»
- «Δεν την έχω εγώ, την έχει η Abi! Αν θες πάντως να στη δείξω, πολύ ευχαρίστως!»
- «Τη φωτογραφία ή το σκίτσο;»
- «Τη φωτογραφία όπως την ανέβασα στο 4-chan.»
- «Ομολογώ ότι μια ακαδημαϊκή περιέργεια την έχω!»
- «Ακαδημαϊκή περιέργεια, ε;» μου είπε χαχανίζοντας και σηκώθηκε να φέρει το κινητό της. «Ορίστε!», συνέχισε δείχνοντάς τη μου. «Βέβαια στο σκίτσο φαίνεται και το πρόσωπό μου, στο 4-chan εννοείται ότι ανέβασα αυτή που βλέπει... ο φίλος σου απ’ το χωριό!»

Δεν ξέρω πριν πόσο καιρό την είχε τραβήξει, φαντάζομαι πως δεν είναι πάνω από δυο-τρία χρόνια, πάντως δεν είχε αλλάξει καθόλου. Εντάξει, πόσο τυχερός μπάσταρδος ήμουν; Αν έβλεπα αυτή τη φωτογραφία στο internet θα έπαιρνα άσκηση για το σπίτι, από το είδος των ασκήσεων που προκαλούν κάλους στα χέρια και αύξηση της τριχοφυΐας στις παλάμες. Και την είχα μπροστά μου, ολοζώντανη, και δεν ήταν φαντασίωση, ήταν πραγματικότητα! Και εκεί ο Cato, που τον είχαμε ξεχάσει, βρήκε την ευκαιρία και έκανε ένα σάλτο πάνω στο στέρνο μου, κόβοντάς μου ταυτόχρονα ύπατα και ανάσα, είναι και εννιά ολόκληρα κιλά ο μαλάκας!

- «Βρε μαλάκα, θες να με σκοτώσεις; Ποιος θα σε ταΐζει μετά;» τον μάλωσα, κάνοντας την Eileen να βάλει και πάλι τα γέλια.
- «Άντε, για να σου απαλύνω τον πόνο που σε κακομεταχειρίζεται ο Cato έχω και τρία βίντεο… για το φίλο σου απ’ το χωριό!»
- «Θα κάνεις τον φίλο μου πολύ ευτυχισμένο!» της είπα χαμογελώντας σαν κρετίνος.
- «Ορίστε!» μου είπε και με άφησε να δω τα βίντεο ενώ εκείνη πήγε μέσα να πετάξει το προφυλακτικό που μου είχε βγάλει με το που σηκώθηκε για να πάρει το κινητό της. Και στα τρία βίντεο φαινόταν το σώμα της από το σαγόνι και κάτω και το μαλλί της ήταν μακρύ, όχι όπως το έχει τώρα.

Το πρώτο βίντεο ήταν τραβηγμένο σε μια κρεβατοκάμαρα και η Eileen φορώντας μαύρα εσώρουχα καθόταν στην άκρη του κρεβατιού κουνώντας προκλητικά τη λεκάνη της και στη συνέχεια ανοίγοντας τα πόδια της. Κατόπιν έβγαλε το σουτιέν καλύπτοντας για λίγο τα στήθη με το χέρια της και χουφτώνοντάς τα άρχισε να τα μαλάζει, πριν τελικά τα πάρει από πάνω της αφήνοντας τα στήθη της να φανούν σε όλο τους το μεγαλείο. Το δεύτερο είχε τραβηχτεί στο ίδιο δωμάτιο με τη δεύτερη φωτογραφία. Φορούσε ροζ μάλλινο πουλόβερ και μόνο το ένα κόκκινο κιλοτάκι από κάτω, όπως φάνηκε στη συνέχεια καθώς σήκωσε αργά και αισθησιακά το πουλόβερ και αφού απελευθέρωσε τα στήθη της από τη φυλακής τους ξεκίνησε να λικνίζεται προκλητικά. Το τρίτο βίντεο είχε τραβηχτεί σε κάποιο άλλο δωμάτιο, φορούσε μαύρη φούστα και κοντό κόκκινο τοπ που άφηνε στομάχι και αφαλό ακάλυπτα. Αυτή τη φορά άρχισε να χοροπηδάει καθώς άρχισε να τραβάει το τοπ μέχρι το λαιμό, και όπως και στο δεύτερο βίντεο δεν φορούσε σουτιέν. Εντάξει, αν με τις φωτογραφίες και τα βίντεο δεν είχε σκοτώσει στρατιές αγέννητων, να μη με λένε Γιώργο. Εκείνη την ώρα επέστρεψε και η Eileen και πήγε και κάθισε στην ξαπλώστρα της, και ο Cato σηκώθηκε από πάνω μου και πήγε κι έκατσε πάνω της, και ξεκίνησε να της κάνει πατουσάκια.

- «Αν σου βγάλει νύχια θα τον φυτέψω!» της είπα δίνοντάς της το κινητό.
- «Όχι, δεν έχει βγάλει νύχια! Αχ! Πλάκα έχει! Γιατί το κάνει;»
- «Είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που έχουν οι γάτες να σου δείξουν τρυφερότητα, κατά τα φαινόμενα δεν είμαι το μόνο αρσενικό στην οικογένεια που έχεις γοητεύσει. Και σε είδα και με μακρύ μαλλί!»
- «Ναι, τότε είχα μέχρι την πλάτη. Και στις άλλες δύο που είδες είχα μακρύ μαλλί, απλά το είχα μαζέψει για τη φωτογραφία. Θέλεις να σου δείξω;»
- «Αμέ!» της είπα και το επόμενο μισάωρο το περάσαμε χαζεύοντας παλιότερές της φωτογραφίες. «Σου πήγαινε πολύ και το μακρύ, όχι ότι όπως είναι τώρα δεν είσαι κούκλα!»
- «Σ’ ευχαριστώ!» μου είπε χαμογελώντας και πάλι ντροπαλά. «Τα έκοψα κάποια στιγμή για να επιτρέψω στην τρίχα να δυναμώσει, είχα μακριά μαλλιά από κοριτσάκι, ωστόσο τελικά αποφάσισα να τα κρατήσω μέχρι τους ώμους γιατί κακά τα ψέματα, τα μακριά μαλλιά είναι φασαρία!»

Μόλις τελειώσαμε τα ποτά μας, πήρα ποτήρια και μπουκάλι για να τ’ αφήσω μέσα, και μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιο όλη η τριάς! Η Eileen, όπως και εχθές, κουλουριάστηκε στην αγκαλιά μου ενώ ο Cato πήγε και έκατσε πίσω από τα λυγισμένα της γόνατα.

- «Καληνύχτα Πριγκηπέσσα!»
- “I like that!” μου είπε χαμογελώντας μου νυσταγμένα! “Nighty night, babe!” μου είπε και ανασηκώθηκε ίσα για να μου δώσει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Με την Eileen κουλουριασμένη στην αγκαλιά μου, και σε αντίθεση με χθες, ο γενικός έπεσε χωρίς να το καταλάβω!

Όπως και χθες ξύπνησα πολύ πιο νωρίς από την Eileen και, παρόλο που ένιωθα ακόμα τα μάτια μου βαριά, ήξερα ότι δεν είχα άλλο ύπνο. Μετά την πρωινή μου ρουτίνα, και ένα γρήγορο ντουζάκι, κατέβηκα στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ. Ο Cato εμφανίστηκε από το πουθενά και κάνοντάς μου χαρούμενες τρίλιες έριξε ένα σάλτο στον πάγκο.

- «Καλώς τον λεβέντη μου!» του είπα και του έτριψα τη μούρη και, υπό την υψηλή του εποπτεία, έφτιαξα τον καφέ μου. «Κήπο ή βεράντα;» Δεν πήρα φυσικά απάντηση και έτσι πήγα στον κήπο, και επειδή όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια, γύρισα στο σαλόνι για να πάρω το tablet. Δεν είχα προλάβει να πιώ ούτε δυο γουλιές όταν, θαύμα θαυμάτων, με πήρε το καμάρι μου τηλέφωνο. «Δε θα μείνει φούρνος στην περιοχή!» της είπα αντί για καλημέρα.
- «Πάλι με γκρίνια άρχισες;»
- «Για να πάει καλά η μέρα! Πώς και αυτό το ξαφνικό;»
- «Δεν σε παίρνω, μου γκρινιάζεις! Σε παίρνω, μου γκρινιάζεις! Ε, τι θέτε;»
- «Εντωμεταξύ, πώς και είσαι ξύπνια τέτοια ώρα;»
- «Γιατί έπεσα με τις κότες! Στα είπα και χθες, τα πόδια μας δε μπορούσαμε να πάρουμε όταν γυρίσαμε!»
- «Δεν είχε ξέφρενο clubbing?»
- «Γιωργάκη, ορεξούλες βλέπω… και θα κάνω την τολμηρή υπόθεση ότι τουλάχιστον κάποιος από τους δυο μας πέρασε καλά χθες το βράδυ!»
- «Μωρή δεν ντρέπεσαι; Τι είναι αυτά που λες στον πατέρα σου;»
- «Μπάλα στην εξέδρα και πέναλτι για το γαύρο! Κατάλαβα, κατάλαβα… αμέρικαν μπαρ το έχεις κάνει!»
- «Καλά, συνέχισε εσύ και θα τα πούμε καλά οι δυο μας την ερχόμενη εβδομάδα!»
- «Μη μου κάνεις εμένα τον Κόναν!»
- «Για πες τώρα, τι έχει το πρόγραμμα της ημέρας;»
- «Θα εκδράμομεν εις τα εξοχάς και θα λιανίσομεν κοπάδια αμνοεριφίων, ελπίζω δηλαδή!»
- «Το μυαλό στο φαγητό εσύ!»
- «Τι να πω, είμαι παιδί του μπαμπά μου!»

Και δεύτερο πέναλτι για το γαύρο…

- «Σιγά βρε μαλάκα!» φώναξα ξαφνιασμένος καθότι ο Cato αποφάσισε ότι καλό θα ήταν να μου τραβήξει μια δαγκωνιά στο πόδι, γιατί έτσι, τού ‘ρθε.
- «Πάλι σε τραμπουκίζει ο Cato?»
- «Κάνει και τίποτε άλλο; Άντε να έρθεις να μπορέσω να κοιμηθώ μια εβδομάδα σαν άνθρωπος!»
- «Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ο Cato σ’ εμποδίζει να κοιμηθείς τις τελευταίες μέρες, καημενούλη μου!»

Που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα! Όχι τον original, αυτόν τον έχει πάρει ήδη, τον άλλον εννοώ, αυτόν που πληρώνει τα σπασμένα!

- «Θεωρώ ανάξια και διαψεύσεως ακόμα τα όσα κακόβουλα και συκοφαντικά ετοποθέτησαν εις το στόμα μου οι τελείως εξαχρειωθέντες πλέον πολιτικοί μας αντίπαλοι.»
- «Με φωνάζουν… saved by the bell! Τώρα μαμά, έρχομαι. Με το μπαμπά μιλάω. Λοιπόν σε κλείνω, σμουτς σμουτς σμουτς, φιλάκια!»
- «Φιλάκια μωρό μου» της είπα και κλείσαμε.

Είχα να φάω δούλεμα απ’ τη μικρή που θα έλεγα το δεσπότη Παναγιώτη, αλλά δε βαριέσαι, χίλιες φορές προτιμότερο αυτό από άλλα δράματα γιατί -μεταξύ μας- έχει τρομάξει το μάτι μου με δαύτη! Έχει και του λόγου της τη δυνατότητα να διαβάζει τον κόσμο σαν ανοιχτό βιβλίο και εκτός από παρατηρητική είναι οξύνους σε σχεδόν τρομακτικό βαθμό, και δεν είναι απλά book smart, είναι και street smart! Θα μου πεις στη μάνα της δεν είχε κάνει δράματα όταν της γνώρισε το Γιάννη αλλά ξέρω ‘γω; Άλλο πράγμα για μια κόρη η μητέρα της και άλλο ο πατέρας της.

Τέλος πάντων, αυτό θα το βλέπαμε στην ώρα του, το να κάθομαι και να το σκέφτομαι από τώρα το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να μου το χαλάσει με τελικό αποτέλεσμα το όποιο γκρέμισμα να μου προκύψει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Έπιασα και πάλι το tablet αλλά πέντε λεπτά μετά το παράτησα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με την καμία. Στο τέλος έκανα αυτό που έκανα πάντα όταν ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου, το απασχόλησα με τρόπο που δεν του άφηνε ελεύθερο χρόνο για σκέψεις. Χθες της είχα φτιάξει παραδοσιακό ιρλανδέζικο πρωινό, σήμερα θα της έφτιαχνα ελληνικό, στραπατσάδα για την ακρίβεια.

Είναι εύκολο φαγητό, δε θέλει πολλή ώρα, αλλά πάνω που το ξεκίνησα διαπίστωσα ότι δε μου άρεσε να κάθομαι στα μουγκά οπότε αποφάσισα να βάλω μουσική. Χμμμ, τι θα ταίριαζε σε αυτή την περίπτωση; Χαμογελώντας με την ιδέα που μου ήρθε έψαξα να βρω στη βιβλιοθήκη μου αυτό που είχα στο νου μου, ήταν το ‘The Orgy’ από το sound track του Conan, το οποίο ήταν μετά σκηνή της κουζίνας. Ασυναίσθητα άρχισα να κουνιέμαι σα να χορεύω βαλς καθώς έκοβα ένα κρεμμύδι και μια σκελίδα σκόρδο σε κομματάκια, ενώ στη συνέχεια έτριψα και δυο ντομάτες. Την ώρα που σκούπιζα τα χέρια μου, και πριν προλάβω να βάλω τα υλικά να τσιγαριστούν, ένιωσα το βλέμμα της πάνω μου, είχε κατέβει και με κοίταζε χαμογελαστή να χορεύω μόνος μου. Χωρίς να το σκεφτώ καν, πήγα και την πήρα στα χέρια μου.

- «Δεν ξέρω να χορεύω βαλς!» μου είπε ντροπαλά.
- «Δεν πειράζει, ακολούθησε εμένα!» της είπα, και πιάνοντάς την αρχίσαμε να στροβιλιζόμαστε στους ήχους του αριστουργήματος του Πολυδούρη!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 10ᵒ - Απ' όλες τις ημέρες η Κυριακή μ' αρέσει!

Ξεκίνησα να χορεύω πριν καμιά εικοσαριά χρόνια και αυτό ως χαβαλέ. Ήμουν στο πάρτι αρραβώνων μιας παιδικής μου φίλης και ως γεννημένο ξυλάγγουρο, αυτό που λέει η Eileen “born with a huge stick shoved up in my ass”, είχα καθίσει στον καναπέ και ούτε γι’ αστείο να σηκωθώ να χορέψω με τους υπόλοιπους. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τον ανένδοτο εγώ! Έτσι είσαι βρε πούστη, σκέφτηκε το αγόρι μιας άλλης παιδικής μου φίλης, και ήρθε και με τράβηξε με το ζόρι, κι έγινε της κακομοίρας από τα γέλια, μιλάμε δε με άφησε σε χλωρό κλαρί. Χρόνια αργότερα η φίλη μου με το σύζυγό της μου λένε πως καμιά φορά βλέπουν το βίντεο για να γελάσουν.

Δε με πείραξε ο χαβαλές που γινόταν εις βάρος μου, άλλωστε κι εγώ είχα γαμηθεί στα γέλια, ωστόσο ορκίστηκα στον εαυτό μου την επόμενη φορά να τους κάνω να μείνουν με το στόμα ανοιχτό, και κάπως έτσι ξεκίνησα τα μαθήματα χορού. Στο γαμήλιο γλέντι του γάμου μεταξύ της άλλης παιδικής μου φίλης και του άνδρα της, αυτού δηλαδή που με είχε σούρει να χορέψουμε, πήρα το αίμα μου πίσω. Όταν ο Δημήτρης ήρθε και πάλι να με σηκώσει με το ζόρι για το χαβαλέ τον πήγα αίμα, μωρέ αν είχα τη μυϊκή δύναμη θα τον είχα σηκώσει στα χέρια όπως ο Swayze την Grey στο Dirty Dancing!

Κάπως έτσι, λοιπόν, έμαθα να χορεύω και επειδή no good deed left unpunished, στα μαθήματα που έκανα γνώρισα και τη Χριστίνα, την πρώην γυναίκα μου. Τέλος πάντων, water under the bridge, και, αν μη τι άλλο, είναι και εκπληκτική χορεύτρια και η Βασιλικούλα μου έχει κληρονομήσει το ταλέντο της· αν περίμενε από εμένα -ή έστω, στην περίπτωση μας, από τον μαλάκα τον αδερφό μου- θα είχε πιάσει από κούπες.

Ταλέντο πάντως, έστω και ακαλλιέργητο, είχε και η κοκκινομάλλα μου, αν κρίνω από την ευκολία με την οποία με ακολούθησε. Από κάτω φορούσε καθημερινό μαύρο εσώρουχο και πάνω ένα μαύρο φανελάκι που αγκάλιαζε υπέροχα το πάνω μέρος του κορμού της. Κρίνοντας από το ενθουσιώδες, σχεδόν παιδιάστικο, γέλιο της, φάνηκε να της της άρεσε τόσο πολύ που για λίγες στιγμές φλέρταρα με τη σκέψη να συνεχίσουμε το χορό, ωστόσο εκεί θυμήθηκα ότι είχα αφήσει το πρωινό στη μέση και ξύπνησε και πάλι μέσα μου ο σφιχτοκώλης.

- «Νηστικό αρκούδι δε χορεύει! Σήμερα θα φας ελληνικό πρωινό!»
- “You da best!” μου αποκρίθηκε δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλί.
- «Θες να βοηθήσεις;»
- «Αμέ!»
- «Ωραία, όσο φτιάχνω τη στραπατσάδα, στην κατάψυξη έχω φράουλες και κομμένα ροδάκινα, βγάλ’τα να φτιάξουμε smoothies, φρέσκο γάλα και γιαούρτι έχω στο ψυγείο! Α, και φέρε μου σε παρακαλώ κι έξι αυγά!» της είπα και ξεκίνησα να τσιγαρίζω κρεμμύδι και ντομάτες. Η Eileen έκανε δυο βόλτες, πρώτα μου έφερε τα αυγά και μετά πήγε να φέρει και τα φρούτα, μαζί με το γάλα και το γιαούρτι. «Λοιπόν για το smoothie…»
- “I know how to make smoothies, babe!”
- «Εντάξει κοριτσάρα μου!»
- «Λες να είναι νωρίς για αλκοόλ;» με ρώτησε αθώα.
- «Συμμαζέψου!» της έκανα πειρακτικά κάνοντάς τη να βάλει ξανά τα γέλια σαν παιδάκι, το κορίτσι μου ήταν χαρούμενο και δεν κρυβόταν.
- “Aye-aye, Sir!” μου είπε και με χαιρέτησε στρατιωτικά.
- «Εντωμεταξύ το πρωί με πήρε η προκομμένη μου και με άρχισε και πάλι στο δούλεμα!»
- «Δηλαδή;»
- «Είχα κέφια και όταν την πείραξα που έπεσε χθες για ύπνο από νωρίς, ξέρεις τι μου είπε το κωλοπαίδι; ‘Κεφάκια, κεφάκια; Θα κάνω την τολμηρή υπόθεση πως τουλάχιστον κάποιος ένας απ’ τους δυο μας πέρασε καλά χθες το βράδυ!’»
- “Well, she got a point!” μου είπε όταν σταμάτησε τα γέλια.
- «Δεν την πιάνεις από πουθενά, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, και δεν είναι απλά παρατηρητική, είναι και πανέξυπνη! Παίζω σκάκι από τα δέκα μου και μπορεί να μην είμαι κανένας master, αλλά είμαι αρκετά αξιοπρεπής, b-level αν ξέρεις την κατηγορία. Ε, η Βασιλική με κερδίζει -και με ευκολία, έτσι;- από τα δώδεκα της.»
- «Πρέπει να δεις πως λάμπει το πρόσωπό σου όταν μιλάς για την κόρη σου… και γνωρίζοντας αυτά που γνωρίζω, είναι δυνατόν βρε μπούφο να με ρωτάς τι σου βρίσκω;»
- «Είμαι, ώρες-ώρες…»
- “Sometimes, yeah, right” μου απάντησε ειρωνικά. “You are the loveliest goof I’ve ever met!” συνέχισε, κάνοντάς την καρδιά μου να χάσει μερικούς χτύπους και πάλι.
- «Eileen; Θες… θες να γνωρίζεις τη Βασιλική;»
- «Γιατί, σκόπευες να με κρατήσεις κρυφή;» με ρώτησε διασκεδάζοντας με την αμηχανία μου.
- «Όχι βέβαια! Απλά… φοβήθηκα μήπως…Ναι, μην το πεις, το κουράζω…»
- “Again!”
- «Πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Την Παρασκευή που μας έρχεται ξεκινάει η εβδομάδα που θα είναι μαζί μου. Θέλεις… θέλεις το Σάββατο το βράδυ να σου κάνουμε το τραπέζι, να τη γνωρίσεις και επίσημα; Αν δε θέλεις…»
- «Θέλω!» μου είπε κόβοντάς με.
- «Επειδή μου έχεις πει…»
- «Θα σε κοπανίσω!» με απείλησε σε άπταιστα ελληνικά!
- “Zipping it!”
- «Το γλίτωσες προς το παρόν το ξύλο αλλά αν ξέρεις, εγώ βαράω και για το σπορ!» μου είπε βάζοντας τα γέλια με τον πανικό που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. “You have to see your face!” μου είπε και ξεράθηκε εκ νέου στα γέλια ενώ εγώ πρέπει να ήμουν στο τρίτο reboot.
- «Δε με λυπάσαι γέρο άνθρωπο που έχω περάσει και έμφραγμα;»
- «Δεν ανησυχώ, πλέον είσαι γερό σκαρί… μετά λόγου γνώσης!» μου είπε κλείνοντάς μου πειρακτικά το μάτι.
- «Ναι, έκαναν καλή δουλειά οι γιατροί… αλλά και τι παρτενέρ, έχω, να τα λέμε αυτά!»
- “I’m the fountain of youth!”
- «Είσαι! Επίσης έχεις ταλέντο στο χορό… εννοώ ακόμα και που δεν ήξερες να χορεύεις βαλς με ακολούθησες πολύ εύκολα!»
- «Ποιος σου είπε ότι δεν ξέρω να χορεύω; Απλά δεν είχα χορέψει ποτέ μου βαλς!»
- «Δεν είχα ιδέα! Και ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος χορού;»
- “Pole dancing” μου απάντησε αφήνοντάς με παντελώς μαλάκα. «Έτσι έβγαζα το προς το ζην μου όσο σπούδαζα, δεν γεννήθηκα πλούσια!»
- «Δεν είχα ιδέα!»
- «Αν το είχα θελήσει θα είχα λύσει το οικονομικό μου, ωστόσο δεν είμαι τέτοια, έμεινα απλά στο στριπτήζ. Και για όποιον άπλωνε τα ξεράδια του, του ιδιοκτήτη του club συμπεριλαμβανομένου, έχω Sam dan. Μετά την κατ’ ιδίαν επίδειξη σε αυτόν και σε δυο μπράβους του, ήμασταν από μακριά και αγαπημένοι.»
- «Πήγε… πήγε να σε βιάσει;»
- «Να με βιάσει όχι, νόμιζε ότι αν με πίεζε θα υποχωρούσα και θα σήκωνα τα πόδια μου στον αέρα!»
- «Μα ανέφερες τους μπράβους!»
- «Επενέβησαν όταν τον ξάπλωσα. Στη συνέχεια τους ξάπλωσα και αυτούς και κάπου εκεί το πήραν το μήνυμα, και αυτός, και τα τσιράκια του.»
- «Και λίγα του έκανες του πούστη! Αλήθεια, τι είναι το Sam dan?»
- «Το τρίτο επίπεδο μετά τη μαύρη ζώνη στο kung-fu.»
- “Woah!”
- “Yeah… I think that was what excited Nigel the most; my obedience while at the same time I could break him down into tiny little pieces. More or less, he confessed me so, he told me that training a dog posed no real challenge; taming a tiger, on the other hand, was the true test.”
- “Let me take a wild guess, you wet your pants…”
- “Yeah, you’re right, he played me like a two-dollar banjo, it took me a while to figure this out…”
- «Κάλιο αργά παρά ποτέ, τουλάχιστον βγήκες σοφότερη…»
- “Yup, it was the Oxford definition of the term learning experience…”
- «Το να βγεις σοφός είναι ένα πράγμα, το να φυσάς και το γιαούρτι επειδή κάηκες με το χυλό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.»
- «Αναφέρεσαι στο πως έβλεπα τις σχέσεις μου μετά, σωστά; Ναι, δεν ήταν αυτός ο λόγος, δεν είναι ότι φοβόμουν μην πληγωθώ και πάλι, απλά κάηκα αρκετά ώστε να μην έχω όρεξη να δοκιμάσω τίποτα το σοβαρό, και άλλωστε, κάπου εκεί θυμήθηκα για πιο λόγο είχα βρεθεί Αμερική εξαρχής, οπότε επανακαθόρισα τις πραγματικές μου προτεραιότητες. Όταν βρήκα άτομο που θεωρούσα ότι μπορούσα να κάνω σοβαρή σχέση, το έκανα, και εννοώ φυσικά την Abi.»
- «Μετά την Abi?»
- «George μου, να συνεχίσουμε την ανάκριση τρώγοντας;»
- «Δεν είναι ανάκριση!» της είπα κόκκινος.
- «Το ξέρω βρε μπούφο!» μου είπε και μου έριξε μια σιγανή με το δάχτυλο στη μύτη.

Όπως και να έχει, επειδή πλάκα ή όχι μ’ έτσουξε ως οικοδεσπότη, δεν συνεχίσαμε την κουβέντα μέχρι που τελειώσαμε την προετοιμασία του πρωινού και βγήκαμε να το φάμε στη βεράντα του κήπου. Εκτός από τη στραπατσάδα και τα smoothies της έφτιαξα τον καφέ της και πήρα μαζί μου και φρυγανιές, βούτυρο, μαρμελάδες και μέλι. Η Eileen με περίμενε και μόλις κάθισα αρχίσαμε να τρώμε.

- «Μετά την Abi» μου είπε αλείφοντας μέλι σε μια φρυγανιά «δεν έτυχε να γνωρίσω κάποιον ή κάποιαν που να μου προκαλέσει το ενδιαφέρον, για μόνιμη σχέση εννοώ, και άλλωστε όχι ότι κάθισα και πολύ, γύρω στον ένα χρόνο μετά επέστρεψα Ευρώπη. Κάθισα περίπου ένα μήνα με τους δικούς μου και μετά από το San Fransisco, πώς να το κάνουμε, οτιδήποτε διαφορετικό από Μεσόγειο είναι κάπως, και έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση και ήρθα Ελλάδα.»
- «Και πολύ καλά έκανες, και μπράβο σου! Στην εταιρία πώς ήρθες;»
- «Από αγγελία στο linked-in. Στην αρχή θέλανε να με προσλάβουν full time αλλά τους ξεκαθάρισα ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση, και κάπως έτσι άρχισα τη συνεργασία μου μαζί της. Αχ, πολύ νόστιμη η ομελέτα! Αλήθεια, τι θα μαγειρέψεις το Σάββατο;»
- «Έλεγα να πάμε κάπου έξω…»
- «Τι, δε θα μου μαγειρέψεις με τα χεράκια σου;»
- «Χαχαχα, θέλεις να σου μαγειρέψω;»
- «Εμ πώς, έτσι θα το ρίξεις το κομενάκι;» με ρώτησε στα ελληνικά κάνοντάς με να σκάσω στα γέλια.
- «Αν δεν το έχω ρίξει το κομενάκι δεν μου το έχει δείξει καθόλου!» της είπα και αντιγράφοντας τη Φοίβη μου έκανε «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ», προκαλώντας ένα νέο γύρο γέλιου. «Τι θα κάνουμε σήμερα;» τη ρώτησα ενώ ταυτόχρονα πήγα να πιώ μια γουλιά καφέ, τι το ήθελα;
- “We will stay here and keep fucking like rabbits!” μου είπε κάνοντας τον καφέ να μου φύγει από τη μύτη. “What?”
- «Τίποτα! Γαμώ θα περάσουμε, με το Oxford definition του ορισμού, που λέει και μια γνωστή απ’ το χωριό!» της απάντησα με deadpan ύφος και ήταν η σειρά της να βάλει τα γέλια.
- «Λοιπόν, τα δικά μου στα είπα, για πες μου και τα δικά σου!»
- «Χμμμ… λοιπόν… την πρώτη μου σοβαρή σχέση, εννοώ να κράτησε παραπάνω από δυο-τρεις μήνες την έκανα με μια συμφοιτήτριά μου.»
- «Πού σπούδασες;»
- «Εδώ στην Αθήνα, μαθηματικά.»
- «Και η Κρήτη;»
- «Στην Κρήτη έκανα μεταπτυχιακά! Λοιπόν τι έλεγα, α ναι, την έλεγαν Βαγγελιώ και σπούδαζε κι εκείνη μαθηματικά. Ήμασταν κανένα χρόνο μαζί αλλά της πέρασε και μου ζήτησε να χωρίσουμε, εκεί έζησα και το πρώτο μου heart break. Σχέση έκανα ξανά όταν ήμουν στο τρίτο έτος αλλά αυτή κράτησε ούτε καν τρεις μήνες. Ήμουν καλός φοιτητής και πέρασα όλα τα απαραίτητα για το πτυχίο μαθήματα με το τέλος του τρίτου έτους, βάλε και ότι είχα κερδίσει χρόνο…»
- «Τι εννοείς;»
- «Παλιά υπήρχε νομοθεσία που όποια παιδιά γεννιόντουσαν μέχρι και τις 30 του Μάρτη πήγαιναν σχολείο ένα χρόνο νωρίτερα. Γεννήθηκα Γενάρη, οπότε…»
- «Οκ, συνέχισε!»
- «Τέλος πάντων, το Σεπτέμβρη του 2000 κατέβηκα Κρήτη όπου κάθισα και μέχρι το 2005 που πήρα το διδακτορικό μου. Εκεί έκανα και άλλες δύο σχέσεις, με την Κατερίνα που κράτησε γύρω στο χρόνο και μετά με την Ελένη η οποία κράτησε άλλον έναν. Γύρισα από το στρατό ένα χρόνο μετά και στη σχολή που είχα πάει για μαθήματα χορού γνώρισα τη Χριστίνα, και τα υπόλοιπα τα ξέρεις!»
- «Με τη Χριστίνα είστε κάμποσα χρόνια χωρισμένοι, έτσι δεν είναι;»
- «Ναι αλλά μετά δεν έκανα καμιά σοβαρή σχέση, όχι ότι δεν ήθελα, απλά δε μου βγήκε, τυχερά είναι αυτά. Η τελευταία που έκανα πίστευα ότι είχε προοπτικές μέχρι που κατάλαβα ότι εκείνη δεν το έβλεπε έτσι.»
- «Πώς το κατάλαβες;»
- «Ήμασταν γύρω στους πέντε μήνες μαζί και θέλησα σιγά-σιγά να τη γνωρίσω στην Βασιλική, και η Ρένα -έτσι την λένε- με το που το άκουσε άσπρισε και μου είπε ότι δεν είναι έτοιμη για τόσο σοβαρή δέσμευση και τα ρέστα, λες και της έκανα πρόταση γάμου να πούμε! Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι έκοψε ρόδα μυρωμένα, που λένε και στο χωριό. Eileen, δε θέλω να νομίζεις ότι προσπαθώ να σε στριμώξω…»
- «Δεν το βλέπω έτσι, μην ανησυχείς. Η κόρη σου είναι μεγάλο μέρος της ζωής σου και εφόσον πλέον το ξέρει, δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην την γνωρίσω, άλλωστε δε μου ζήτησες να γίνω και μητριά της…»
- «Όχι-όχι, εννοείται πως…»
- “Dumbass!” μου είπε κόβοντάς με.
- «Λίγο μόνο!»

Όταν τελειώσαμε με το πρωινό μας με βοήθησε να πάμε τα πράγματα μέσα, εκείνη ξέπλυνε πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα ενώ εγώ τα έβαλα στο πλυντήριο, όπως φυσικά και το τηγάνι.

- «Λοιπόν, θες να κάτσουμε εδώ ή να πάμε θάλασσα! Εγώ ψηφίζω εδώ για να μπορείς να κάνεις και ηλιοθεραπεία γυμνόστηθη, όχι δηλαδή ότι έχω κανένα συμφέρον, από αγνό ενδιαφέρον στο λέω!»
- «Αφενός σου είπα ότι θέλω να πηδηχτούμε μέχρι να πέσουμε ξεροί και αφετέρου ποιος σου είπε ότι χρειάζεται να μείνω εδώ για να πετάξω το από πάνω, topless κάνω μπάνιο!»
- «Ε… επειδή όταν πήγαμε τις προάλλες…»
- “I wasn’t alone, numbnuts!”
- “True dat…”
- «Από τη στιγμή που πλέον είμαστε μαζί δεν υπάρχει λόγος να μην το συνεχίσω, δεν φαντάζομαι να έχεις τέτοια κολλήματα!»
- «Όχι βέβαια, αυτό θα έλειπε!»
- «Χμμμ… ξέρεις τι; Την πατήσαμε!»
- «Γιατί;»
- «Γιατί εσύ καλά μου το είχες πει να φέρω πράγματα μαζί μου αλλά ξέχασα να φέρω την τσάντα της θάλασσας!»
- «Και γι’ αυτό σκας; Πάμε σπίτι σου και τα παίρνουμε, ούτε δέκα λεπτά δε θα μας πάρει!»
- «Ωραία, αν δε σε πειράζει να πάρω και το laptop να κάνω και καμιά δουλειά γιατί τις τελευταίες μέρες το έχω ρίξει στην παλαβή…»
- «Οι κακές παρέες! Φυσικά και δεν με πειράζει, μη σου πω να πάρεις μαζί σου αυτά που θα φορέσεις αύριο στο γραφείο, χαζομάρα θα είναι να τρέχουμε με δύο αυτοκίνητα στο Νέο Ηράκλειο!»
- “Carpooling! Nice idea!”
- «Και όχι μόνο αύριο, μπορούμε αν θες να το κανονίσουμε, είτε να έρχομαι να σε παίρνω εγώ και να πηγαίνουμε με το δικό μου, είτε να έρχεσαι και να με παίρνεις εσύ και να πηγαίνουμε με το δικό σου… αν θες δηλαδή, και φυσικά μόνο για τις μέρες που θες να πας κι εσύ στα κεντρικά!»
- «Ναι θέλω, γιατί να μη θέλω; Υπενθυμίζω ότι μεταξύ των δυο μας αυτός που είχε το κόλλημα μη μας δουν μαζί ήσουν εσύ!»
- «Δεν είχα τέτοιο κόλλημα… ειλικρινά στο λέω ότι χθες τον Αντώνη δεν ήθελα να φέρω σε δύσκολη θέση!»
- «Απαλλάσσεσαι λόγω αμφιβολιών! Λοιπόν, πάμε να πάρουμε τα πράγματα;»
- «Ναι, πάμε. Εντωμεταξύ που στο διάολο γυρίζει αυτό το ψοφόγατο πάλι; Cato? Cato?» φώναξα για να ακούσω από μέσα ένα ενοχλημένο «νιαρ», του τύπου «εδώ είμαι, τι μου τα σκοτίζεις ρε μπάρμπα;»

Η Eileen φόρεσε απλά ένα σορτσάκι από κάτω, αυτό με το οποίο βγήκαμε χθες για περπάτημα, και όχι μπράβο της γιατί έκανε το αίμα να μαζευτεί σε συγκεκριμένο σημείο και να μην κυκλοφορεί με την καμία! Έβαλα κι εγώ ένα μπλουζάκι, σορτς φορούσα ήδη, οπότε πήγαμε στο parking να πάρουμε τη μαούνα για να πάμε σπίτι της.

- “She’s such a fucking beauty!” μου είπε αναφερόμενη στην κόκκινη δαιμόνισσα.
- «Είναι, και αν καταφέρω να βγω ζωντανός από αυτά που μου ετοιμάζεις, μπορούμε το βραδάκι να ξαναβγούμε για βόλτα!»
- “Tempting… ok, I’m gonna try not to fuck you to death; no promises tho!” Πέντε λεπτά αργότερα ήμασταν σπίτι της. «Ανέβα για να μην περιμένεις στο αυτοκίνητο.»
- «Θα είσαι φρόνιμη;»
- «Θα σας ειδοποιήσουμε!» απάντησε και πάλι στα ελληνικά.

Χαχανίζοντας και οι δύο ανεβήκαμε και με άφησε στο σαλόνι για να πάει να πάρει τα πράγματα που ήθελε. Μην έχοντας τι να κάνω πέρασα την ώρα μου χαζεύοντας το σκίτσο που είχε φτιάξει η Abi, όχι δηλαδή ότι με άφησε να περιμένω και πολλή ώρα. Τελικά εκτός από αυτά που θα φορούσε την επόμενη πήρε το laptop της, το tablet της, μια ηλεκτρονική γραφίδα με τη βάση της και φυσικά την τσάντα του μπάνιου.

- «Θες να πάρουμε μαζί και μια από τις οθόνες σου;»
- «Όχι, δε χρειάζεται, δε θα παίξω σήμερα με τα χρώματα και αν χρειαστώ μεγάλη οθόνη μου κάνει και αυτή που έχεις.»

Σε πέντε λεπτά ήμασταν και πάλι στο σπίτι και αφήνοντας laptop, tablet και γραφίδα στο γραφείο μου ανεβήκαμε στο δωμάτιο για να αφήσει τα πράγματά της και να βάλουμε και τα μαγιό μας. Δηλαδή αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός γιατί, όπως είχε δηλώσει και πριν, το κορίτσι είχε ορέξεις και κάπως έτσι βρεθήκαμε στο κρεββάτι σε χρόνο ρεκόρ.

- “I want you to eat me!”
- “With great pleasure!” της είπα αλλά με σταμάτησε όταν έκανα να κατέβω προς τα κάτω.
- “Not this way, lie down” μου είπε και με καβάλησε φέρνοντας το μουνάκι της στο πρόσωπό μου. Well, έτσι ή γιουβέτσι, δεν είχε διαφορά για μένα, οπότε ρίχτηκα αμέσως επί τω έργω! “Yeah baby… yeah… aaaaah aaaah” άρχισε να λέει, κάνοντάς με να συνεχίσω με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του κορμιού της φαινόταν η στάση αυτή να της αρέσει περισσότερο αλλά όπως αποδείχτηκε η Eileen είχε άλλο πράγμα στο μυαλό της, καθώς λίγες στιγμές αργότερα με σταμάτησε και γύρισε μεριά. “Keep going!” μου είπε και έσκυψε, μου κατέβασε το σορτς και με πήρε στο στόμα της.

Για να μην αποσυντονιστώ προσπάθησα ν' αγνοήσω την αίσθηση του οργάνου μου στο στόμα της και να συγκεντρωθώ να τη γλείψω όσο καλύτερα γινόταν, και δεν ήταν καθόλου εύκολο· η Eileen είναι πραγματικά καλή στην πίπα και κάνοντάς το ακόμα χειρότερο, με προειδοποίησε όταν αν τελείωνα πριν από εκείνη θα με έβαζε να τα καταπιώ! Τα δικά μου! Ναι, αυτό ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από το φιλί μετά την πίπα και δεν είχα ιδιαίτερη κάψα να δοκιμάσω το σπέρμα μου. Μεταξύ μας, όχι ότι υπήρχε πραγματικά αυτός ο κίνδυνος, δίνοντας όλη μου την προσοχή στο να την ικανοποιήσω ήταν αδύνατο να χαλαρώσω, κάτι που ήταν απολύτως απαραίτητο για να μπορέσω να τελειώσω σε πίπα. Καλά, όχι ότι φτάσαμε ως εκεί δηλαδή, πέντε λεπτά αργότερα με σταμάτησε και μου ζήτησε να φορέσω προφυλακτικό, το κουτί των οποίων είχαμε αφήσει κάτω, και άντε πάλι Γιάννη τα καράβια!

- “Last one!” της είπα φορώντας το.
- «Νομίζεις, έχω κι άλλο πακέτο!» μου δήλωσε το νυμφομανές γύναιο! Καλά το είπα, αν ζήσω έζησα!

Αυτή τη φορά δεν ανέβηκε πάνω μου, ξάπλωσε ανάσκελα και μου έκανε νόημα να πάω πάνω της, και, όπως και τις προηγούμενες φορές, σχεδόν γλίστρησα μέσα της. Άρχισα να κινούμαι αργά με την Eileen να σφίγγει τα πόδια της πίσω από τους γλουτούς μου, αγκαλιάζοντάς με. Είχε κλειστά τα μάτια της και της ξέφευγαν σιγανά βογγητά απόλαυσης. Σταμάτησα να κινούμαι και χαμήλωσα και αρχίσαμε να φιλιόμαστε ενώ εκείνη έσουρε απίστευτα αισθησιακά τα νύχια της πάνω στην πλάτη μου, δε με νύχιασε αλλά ούτε απλά τα ακουμπούσε, ήταν κάτι στο ενδιάμεσο, κάτι μεταξύ σιγανού πόνου και γαργαλήματος, δεν… δεν μπορώ να το περιγράψω επακριβώς!

Σταματώντας το φιλί ξεκίνησα και πάλι να μπαινοβγαίνω μέσα της με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό και τα βογγητά της άρχισαν να γίνονται σιγά-σιγά αναφιλητά, η ένταση του -ας το πούμε- νυχιάσματος αυξήθηκε χωρίς ωστόσο να ξεπεράσει τα όρια που θα μου προκαλούσε δυσφορία, και πάνω που είχα αρχίσει να μπαίνω στην τελική ευθεία με σταμάτησε, γύρισε μπρούμητα και μου ζήτησε να συνεχίσω έτσι.

- «Εχμ… κανονικά, έτσι;»
- “Without lubcricant? You’d better, if you value your well-being!”

With lubricant το συζητάμε δηλαδή; Ενδιαφέρον! Όπως και να ‘χει μήνυμα ελήφθη! Χαζεύοντας για μερικές στιγμές το υπέροχο κωλαράκι της, και με πολλή-πολλή προσοχή, οδήγησα το όργανό μου μέσα της και άρχισα να κινούμαι, σιγά στην αρχή, και πιο γρήγορα στη συνέχεια. Κάποια στιγμή άλλαξα τακτική, αντί να στηρίζομαι στα χέρια μου, έγειρα προσεκτικά πάνω της περνώντας τα δυο μου κάτω απ’ τον κορμό της, και γραπώνοντάς την και από τα δυο της στήθη. Σφίγγοντάς τα δυνατά -που ήξερα ότι της αρέσει- άρχισα να κινούμαι με αυξανόμενο ρυθμό και -αν κρίνω από τις αντιδράσεις της- φάνηκε να της αρέσει ακόμα περισσότερο, και μπράβο μου!

Άρχισα να μπαινοβγαίνω μέσα της σαν έμβολο σφίγγοντάς της δυνατά τα στήθη, και πότε-πότε τσιμπολογώντας και τις ρώγες της, μέχρι που το χάσαμε τελείως και οι δύο, εκείνη άρχισε τα “OH GAWD ΟOOOΟΗ”, ενώ εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ ό,τι πιο άκυρο γινόταν προκειμένου να μπορέσω να κρατηθώ παραπάνω, ήθελα να κρατηθώ παραπάνω, ήθελα να της προσφέρω ηδονή, ήθελα κάνω την εκρηκτική μου Ιρλανδέζα να χύσει τόσο έντονα που να ξεχάσει τ’ όνομά της!

Τα ηδονικά της βογγητά αυξήθηκαν τόσο σε συχνότητα όσο και σ’ ένταση και τα οποία ακολούθησε ένα παρατεταμένο “I’M CUMMING!!!! AAAAAAAH AAAAAAAAAH AAAAAAAH AAAAAH YEAH FUCKING GOD!!! AAAAAAH!!!”, και ούτε η σκέψη της τριχωτής πλάτης του Νίκου Γκάλη δεν μπορούσε να με κρατήσει -σας είπα, σκεφτόμουν ό,τι πιο άκυρο μου ερχόταν! Κοκκάλωσα χύνοντας με σπασμούς, και πιθανότατα με τα μάτια να έχουν γυρίσει μέσα στις κόγχες τους· την άκουσα ΣΤΕΡΕΟ λέμε!

Τραβήχτηκα πολύ προσεκτικά και βγάζοντας το προφυλακτικό ξάπλωσα στο πλάι της. Η Eileen δεν άλλαξε στάση, απλά σταύρωσε τα χέρια της και ακούμπησε πάνω τους το σαγόνι της, γυρνώντας το κεφάλι της προς εμένα. Ήταν σκέτη γλύκα, γύρισα κι εγώ στο πλάι ώστε να την έχω αντικρυστά και τη χάιδεψα απαλά στο πρόσωπο, απομακρύνοντας το τσουλούφι που της είχε πέσει στο μάγουλο.

- “So, you 're buying condoms wholesale!” της είπα κι έβαλε τα γέλια.
- “As Salvor Hardin said ‘To succeed, planning alone is insufficient. One must improvise as well’”
- «Έχεις διαβάσει το Foundation;» τη ρώτησα εντυπωσιασμένος.
- “Of course I have!”
- “So, is that your favorite Hardin quote?”
- “Nope, I have several others, like ‘A fire-eater must eat fire even if he has to kindle it himself’ or ‘It pays to be obvious, especially if you have a reputation for subtlety’. Even better ‘Never let your sense of morals prevent you from doing what is right!’ or ‘Violence is the last refuge of the incompetent’. If I were to guess, your favorite should be ‘Nothing has to be true, but everything has to sound true!’”
- “Ouch!”
- “Yeah, you are a project manager; and a very good one according to my sources, so I assume that if needed you can bullshit your way out!”
- «Χαχαχα, ναι, έχω τον τρόπο μου να ξεστριμώχνομαι όταν βρίσκομαι προ εκπλήξεως αλλά ποτέ δε λέω ψέματα, είτε ακούγονται αληθινά είτε όχι. Η πραγματική τέχνη βρίσκεται στο να μπορείς να ελιχθείς χωρίς να πεις το παραμικρό ψέμα, τα ψέματα δημιουργούν *πάντα* έλλειμμα στην αλήθεια και που αργά ή γρήγορα θα πληρωθεί.»
- “When the truth offends, we lie and lie until we can no longer remember it is even there, but it is still there. Every lie we tell incurs a debt to the truth. Sooner or later, that debt is paid. That is how an RBMK reactor core explodes.”
- «Το θυμάσαι κατά λέξη βρε θηρίο;» τη ρώτησα με πραγματικό θαυμασμό.
- «Έχω φωτογραφική μνήμη!»
- «Για να επιστρέψουμε τώρα στα προηγούμενα, έκανες έρευνα αγοράς για την πάρτη μου;»
- «Φυσικά, κι εννοώ πριν δεχτώ να συμμετάσχω στο Scrum Project, δόξα τω Θεώ τα έχω καταφέρει αρκετά καλά στην καριέρα μου ώστε να μπορώ να είμαι επιλεκτική με το ποιους συνεργάζομαι!»
- «Και τι άκουσες, αν επιτρέπεται;»
- «Ότι είσαι πολύ καλός, δεν κάθεσαι ποτέ πάνω στο σβέρκο του άλλου και τον αφήνεις να κάνει τη δουλειά του ωστόσο, ταυτόχρονα, δεν δίνεις τρίτες ευκαιρίες, και ότι δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να προσπαθήσει κάποιος απέναντί σου να κάνει αυτό που …σε κατηγόρησα, bullshit his way out. Και ότι γενικά είσαι πολύ τυπικός και αν και πολλές φορές κάνεις σα να έχεις σκουπόξυλο στον κώλο, συνήθως είσαι easy going άνθρωπος αρκεί ο άλλος να είναι τυπικός και ειλικρινής μαζί σου.»
- «Σκουπόξυλο στον κώλο ε… let me guess, με την Ευαγγελία μίλησες...»
- «Δεν αποκαλύπτω τις πηγές μου!»
- «Δεν χρειάζεται, μου το έχει πει τόσες πολλές φορές που πλέον είναι σε φάση τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια! Λοιπόν, πάμε κάτω να κάνουμε τη βουτιά μας!»
- «Εσύ φταις που δεν έχουμε πάει ακόμα!»
- «Εγώ φταίω; Εσύ με άρπαξες!»
- «Καλά σου έκανα!»
- «Εντάξει κοριτσάρα μου» της είπα γελώντας, «Εγώ φταίω! Πάμε;»
- «Φιλάκι πρώτα!» μου είπε και με φίλησε τρυφερά! “Let’s go babe!”

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 11ᵒ - Full Metal Jacket

Στο δωμάτιο είχαμε ανέβει για ν' αφήσουμε τα πράγματά της, όχι ότι χρειαζόμασταν πραγματικά μαγιό. Ο κήπος βρίσκεται από την πίσω πλευρά του δρόμου και περιτριγυρίζεται από ψηλή μάντρα, εδώ βγάλαμε τα μάτια μας το πρωί, στο μπάνιο θα κολλούσαμε; Περισσότερο λόγω συνήθειας, παρά για κάποιο άλλο λόγο, βάλαμε τα μαγιό μας -δηλαδή η Eileen μόνο το κάτω μέρος- και κατεβήκαμε στην πισίνα. Το κύμα του μίνι καύσωνα δεν έλεγε να υποχωρήσει οπότε η δροσιά του νερού ήταν καλοδεχούμενη.

Το κτήμα στο οποίο είναι χτισμένο το σπίτι μου το είχαμε πολλά χρόνια και για λόγους πυροπροστασίας, και εκτός από τη μάντρα που ήταν ειδικής κατασκευής -και κατόπιν άδειας από το δασαρχείο- είχαμε κόψει τα πεύκα και τα είχαμε αντικαταστήσει με κουτσουπιές, βελανιδιές, πλατανομουριές καθώς και πλατάνια. Χώρια από το πλεονέκτημα στην πυρασφάλεια, προσφέρουν και καλύτερη σκιά από το είδος της τοπικής πεύκης και έτσι δεν κινδυνεύαμε να νταλακιάσουμε από τον ήλιο.

Από την άλλη βέβαια αυτό σήμαινε ότι το νερό της πισίνας δεν γινόταν ποτέ ιδιαίτερα ζεστό, και η περιοχή έχει κρύο νερό, όχι αστεία, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας! Την Eileen πάντως δεν φάνηκε να την πειράζει ιδιαίτερα, ο χαλβάς της παρέας άλλωστε ήμουν εγώ, που εκτός από το ζεστό νερό δεν άντεχα ούτε και το κρύο, οπότε οι πρώτες μου στιγμές στον νερό δεν ήταν και οι καλύτερες.

- «Μπρρρρ» έκανα και άρχισα να κολυμπάω πάνω-κάτω προσπαθώντας να ζεσταθώ.
- «Κρυώνεις;» με ρώτησε με εμφανή απορία.
- «Είμαι λίγο χαλβάς, sue me!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.
- «Δεν πειράζει, θα σου κάνει καλό και λίγη γυμναστική!»
- «Η αλήθεια είναι ότι καλό θα ήταν να έχανα μερικά κιλά ακόμα αλλά και στα 85 που είμαι τώρα δεν έχω παράπονο!»
- «Πόσο θέλεις να πας;»
- «Κοίτα, είμαι 1,78 οπότε αν πήγαινα κάπου στα 75 θα ήταν το ιδανικό!»
- «Ωραία, θα σε βοηθήσω!»
- «Θα πηδιόμαστε μέχρι να χάσω ό,τι υγρά έχω;»
- «Ναι, αλλά όχι μόνο! Δίαιτα και γυμναστική! Εγώ εκτός από το κολύμπι κάνω το βράδυ και πέντε με επτά χιλιόμετρα τρέξιμο, jogging εννοώ. Και σε λίγο καιρό ξεκινάω και πάλι kung-fu, το είχα αφήσει με το που ήρθα στην Ελλάδα και ήρθε η ώρα να ξεσκουριάσω!»
- «Ελπίζω να μη με τρέχεις κι εμένα για kung-fu!»
- «Όχι, αλλά θα σε τρέχω για jogging, το βράδυ θα κάνεις ένα μικρό ζέσταμα βγαίνοντας για περπάτημα με τον Cato και όταν γυρίσεις και τον αφήσεις σπίτι ξεκινάς το τρέξιμο! Η γυμναστική κάνει καλό και θ’ αυξηθούν και οι αντοχές σου… αν μ’ εννοείς» μου είπε κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.
- «Θα τρέχεις μαζί μου;»
- «Αν είμαι εδώ ευχαρίστως, αν είμαι στο σπίτι μου θα βγαίνουμε παρέα για τρέξιμο, εσύ εδώ κι εγώ εκεί! Διαιτολόγο έχεις;»
- «Είχα…»
- «Θα ξεκινήσεις και πάλι» μου είπε κόβοντάς με. «Αύριο θα τον πάρεις τηλέφωνο και από σήμερα ξεκινάει το τρέξιμο, capeesh?»
- «Κάτσε, σοβαρά…»
- “Capeesh?” με ρώτησε ακόμα πιο έντονα, διακόπτοντάς με και πάλι.
- “Si, padrone!” της απάντησα προσπαθώντας να κάνω χαβαλέ αλλά η ψυχούλα μου τό ‘ξερε, τούτη εδώ δεν αστειευόταν!
- “Good boy!”
- “Won’t you give me a cookie?” τη ρώτησα προσπαθώντας και πάλι να αστειευτώ.
- “It’s for your own good, so no, deal with it!”
- «Ζόρικη τούτη δω!» είπα μέσα από τα δόντια μου.
- “What did you say?”
- «Τίποτα-τίποτα!» βιάστηκα ν’ απαντήσω. «Δεν αστειεύεσαι!»
- «Καθόλου! Αν και τώρα που το σκέφτομαι πρώτα θα πάρεις το οκ από τον καρδιολόγο σου και μετά όλα τ’ άλλα!»
- «Ο καρδιολόγος μού γκρινιάζει που δεν ασκούμαι περισσότερο! Εντάξει, μου έχει πει ν’ αποφεύγω την έντονη γυμναστική, αλλά για χαλαρή κολύμβηση, περπάτημα και ελαφρύ jogging έχω τις ευλογίες του. Όπως έχεις δει περπάτημα κάνω κάθε μέρα ωστόσο κολύμπι, για ευνόητους λόγους, μόνο το καλοκαίρι!»
- «Για τις υπόλοιπες εποχές θα γραφτείς και στο κολυμβητήριο, θα έρχομαι να σε παίρνω και θα πηγαίνουμε παρέα!»
- «Ναι μαμά!»
- «Και μην τολμήσεις φουκαρά μου να μου φέρεις τη δουλειά ως δικαιολογία! Κι εγώ δουλεύω αλλά βρίσκω το χρόνο!»
- “Cross my heart and hope to die!”
- “Or I’m gonna kill you!”
- “That too!” της είπα κάνοντάς τη να γελάσει.
- «Ωραία, ξεκινάμε από τώρα! Εγώ θα κάνω κανονικά το κολύμπι μου κι εσύ θα κολυμπήσεις με χαλαρό ρυθμό.»

Μεγάλη πισίνα δεν ήθελες; Βάλ’τη στον κώλο κύριε Καρλάτε!

Το οικόπεδο στο οποίο έχω το σπίτι είναι μεγάλο, επτά στρέμματα, και το τελευταίο δεν πιάνει καλά-καλά ούτε μισό στρέμμα, οπότε, διαθέτοντας τεράστιο κήπο και κανένα οικονομικό πρόβλημα η πισίνα που έφτιαξα είναι μεγάλη. Δηλαδή τι μεγάλη, τεράστια είναι, δεκατρία μέτρα μήκος και επτά πλάτος, με ένα μέτρο βάθος στο πιο ρηχό σημείο και πέντε μέτρα στο πιο βαθύ όπου είναι και το βάθρο για καταδύσεις, όχι ότι έκανα ποτέ μου, αυτά τα κόλπα μόνο η κόρη μου και η μάνα της όσο ήμασταν μαζί. Στη ρηχή της άκρη έχει και μια παιδική τρία επί τρία την οποία είχα φτιάξει εκ των υστέρων για τη Βασιλική όταν ήταν μικρή. Η αλήθεια είναι πάντως ότι με τα pool parties που κάναμε παλιά με την πρώην γυναίκα μου, αλλά και σε αυτά που κάνει το καμάρι μου τώρα που έχει αρχίσει και μεγαλώνει, τα έχει βγάλει τα λεφτά της, και με το παραπάνω, αλλά να που ήρθε η ώρα να με δαγκώσει στον κώλο! Μωρέ καλά το είχα πει στο Σχοινιά, drill sergeant δεν είχαμε, drill sergeant αποκτήσαμε!

Αφού διαμαρτυρήθηκα εντόνως -από μέσα μου, εννοείται!- ξεκίνησα κι εγώ να κολυμπάω, σε αρκετά πιο χαλαρό ρυθμό από την Eileen που την είδε Felps, ξέρω ‘γω! Και πάλι καλά να λέω που μου έχει απαγορευτεί η έντονη άσκηση αλλιώς θα τον είχα πιεί στεγνά! Ακόμα και σε χαλαρό ρυθμό μια ώρα μετά τα είχα φτύσει, του λόγου της πώς άντεχε; Και όχι τίποτε άλλο, με τον λοχία Hartman δίπλα μου τολμούσα να σταματήσω; Όπως και να έχει μία ώρα και κάτι αργότερα για μένα είχε έρθει η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα.

- «Eileen, εγώ θα σταματήσω για λίγο, δεν αντέχω άλλο!»
- «Εντάξει, για πρώτη μέρα καλά είναι!» μου δήλωσε. Ωχ Παναΐαμ!
- «Δε μου λες, έχει τελειώσει ο καφές μου και η αλήθεια είναι ότι δε θέλω άλλο. Έχεις όρεξη να πεταχτούμε μέχρι το Μικέλ στον Άγιο Στέφανο να πάρουμε Mikeloccino;»
- «Τι είναι αυτό;»
- «Εσπρέσο με παγωτό βανίλια! Ναι, ξέρω… ε, μια παρασπονδία μια φορά την εβδομάδα μου την επέτρεπε ο διαιτολόγος!»
- “Fair enough… ok, why not?”
- «Μην αλλάξεις, απλά βάλε το πάνω μέρος απ’ το μπικίνι σου.»
- «Μα το κάτω είναι βρεγμένο, δεν θα προλάβει να στεγνώσει!»
- «Θα βάλουμε μια πετσέτα από κάτω βρε κορίτσι μου, γι’ αυτό σκας;»
- “You got a point! Ok, let’s go!”
- «Και μετά λες για μένα…»
- «Τι είπες;»
- «Τίποτα, για τον καιρό λέω, κάνει ζέστη!»
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!»

Λίγα λεπτά αργότερα σταμάτησα μπροστά από το Μικέλ και κατεβήκαμε και οι δύο. Ήταν λίγο μετά τις μία και είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι από αυτούς, παρά την ώρα, τώρα θα πήγαιναν για μπάνιο. Αυτό που πάνε για μπάνιο ώρες που ο ήλιος βαράει κατακέφαλα αδυνατούσα να το καταλάβω, πραγματικά όμως! Τέλος πάντων, ο καθένας πράττει κατά τα περιεχόμενα της κεφαλής του. Αν και η αλήθεια είναι πως ένα ζόρι το ένιωθα βλέποντας τους υπόλοιπους να τρώνε με τα μάτια τους την Eileen, παραλίγο να βάλω τα γέλια κάποια στιγμή καθώς μια κοπέλα έπιασε τον δικό της στα πράσα να βλεφαριάζει την Eileen… και πολλή και καλή του τύχη… NOT!

Πάντως βγήκε και ένα καλό, το πάθημα του …μελλοθάνατου έγινε μάθημα στους υπόλοιπους, οπότε το βλεφάριασμα αραίωσε και έγινε και πιο διακριτικό. Και της αρέσει να κάνει μπάνιο και γυμνόστηθη… καλά θα περάσω μαζί της… Τι να κάνω, είμαι που είμαι λίγο ζηλιάρης, έχει καεί και η γούνα μου -διόρθωση- έχω γίνει και παρανάλωμα στο παρελθόν, ήρθε κι έδεσε. Όχι ότι είχε ιδιαίτερη σημασία, εδώ που τα λέμε, η Eileen είναι αυτή που είναι και χωρίς να μου το έχει πει με αυτές τις λέξεις είχα καταλάβει πως μαζί της it’s her way or the highway.

- “George?” με ρώτησε βλέποντάς με σκεπτικό.
- «Θα σου πω στο αυτοκίνητο…» της υποσχέθηκα. Πήραμε τους καφέδες μας και όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο της είπα τις σκέψεις μου. «Σε καμία περίπτωση δεν σου ζητάω να αλλάξεις αυτό που είσαι αλλά να ξέρεις ότι μερικές φορές θα ζορίζομαι, στο λέω απλά γιατί δε θέλω να σου κρατάω τίποτα κρυφό!»
“- It’s ok, babe” μου απάντησε χαμογελαστή.
- «Να σου εξομολογηθώ κάτι;»
- “Sure!”
- «Μπορεί να είμαι δεκαοκτώ χρόνια μεγαλύτερός σου αλλά ώρες-ώρες κοντά σου νιώθω σαν παιδάκι…»
- “Look, George, despite my fondness for your charming playfulness, you’re far from being childish. I’m drawn to older men, and there’s a reason we’re together. You exude confidence, navigate life with ease, and your life wasn’t easy despite your personal wealth! Instead of breaking you down it made you able to handle any situation gracefully.”
- «Δεν είπα ότι είμαι, είπα ότι μερικές φορές νιώθω σα να είμαι. Και δεν είναι κακό, κοριτσάρα μου, είναι πολύ όμορφο, είναι υπέροχο, λυτρωτικό! Είναι απελευθερωτικό για μένα να μην κάθομαι να σκέφτομαι το καθετί, λες να μην το ξέρω ότι πολλές φορές κάνω σα να έχω καταπιεί μπαστούνι; Μαζί σου, ακόμα και αν μερικές φορές τρώω reboot, έχω αρχίσει να παύω να το σκέφτομαι. Θυμάσαι τι μου είπες; ‘Sometimes instead of thinking it’s better to let the instincts take over’. Αυτό κάνω, αυτό προσπαθώ να κάνω! Ελπίζω… ελπίζω να μη σε τρομάζω…»
- «Στο είπα και χθες, δεν τρομάζω τόσο εύκολα. Δεν το ξέρω το μέλλον, George, κανείς μας δεν το ξέρει, ωστόσο ξέρω τούτο: Το παρελθόν δεν αλλάζει και το μέλλον δεν υπάρχει, η ζωή είναι στο παρόν. Προφανώς και δεν κάνω του κεφαλιού μου ωστόσο αυτό δε μ’ εμποδίζει να ζω το παρόν και το ίδιο πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε όλοι μας.»
- «Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.»
- “Cavafy had a point- the destination matters, but the journey itself matters even more.”
- “Do you know the poem ‘God forsakes Anthony? I’ve always thought that there is a deep connection between that poem and Ithaka!”
- “As one long prepared, and graced with courage, as is right for you who proved worthy of this kind of city, go firmly to the window and listen with deep emotion, but not with the whining, the pleas of a coward; listen -your final delectation- to the voices, to the exquisite music of that strange procession, and say goodbye to her, to the Alexandria you are losing.”
- “Exactly! Understanding what ‘these Ithakas mean’ and “say goodbye to her, to the Alexandria you are losing” convey the same meaning, do not cry at the end, even if it’s bitter, rejoice at the memory of the beautiful journey!”
- “Not a conversation I’ ve ever had with a little boy. Actually, excluding Nigel, not a conversation I’ve ever had with anyone!”
- «Του άρεσε η ποίηση;»
- «Από ποιον νομίζεις ότι έμαθα τον Καβάφη;»
- «Εξακολουθώ να θέλω να του σπάσω το κεφάλι!»
- “Well, get in line!”
- «Δεν του το έσπασες!»
- «Αυτό δεν σημαίνει πως δεν τό 'θελα!»

Εκείνη την ώρα φτάσαμε και στο σπίτι και μόλις έβαλα το αυτοκίνητο στο γκαράζ μας έκανε και την τιμή το κοπρόγατο που ποιος ξέρει που είχε εξαφανιστεί από το πρωί. «Νιαρ!» μας μάλωσε που σηκωθήκαμε και φύγαμε χωρίς να δώσουμε λογαριασμό, και τι το κάναμε εδώ, ξενοδοχείο;

- «Νιαρ στα μούτρα σου!» του απάντησα ανταποδίδοντας τον τόνο και κάνοντας την Eileen να σκάσει στα γέλια!
- «Σαν τους γέρους του Muppet Show κάνετε οι δυο σας!»
- «Έλα γκρίνια, πάμε να σου βάλω να φας!»

Ανεβήκαμε πάνω και αφού έβαλα στον Cato να φάει, γι’ αυτό γκρίνιαζε, και βγήκαμε επιστρέψαμε στις ξαπλώστρες μας να πιούμε τις καφεδάρες μας ενώ η Eileen βρήκε ευκαιρία να τα πετάξει όλα για να κάνει και ηλιοθεραπεία.

- «Άπλωσε το μου σε παρακαλώ στην πλάτη!» μου είπε δίνοντάς μου το αντηλιακό της.
- «Μόνο στην πλάτη;» τη ρώτησα πονηρά.
- «Αν μου το απλώσεις και μπροστά δε μας βλέπω να κάνουμε ηλιοθεραπεία!»
- «Μα γιατί; Από πάνω θα είσαι, θα σε βλέπει ο ήλιος!»
- “Oh my God, what have I done! I created a monster!” μου είπε γελώντας.
- «Εντάξει, δεν είναι και τόσο μεγάλος!»
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡ» μου έκανε, πάει, το κόλλησε!

Τη βοήθησα να απλώσει το αντηλιακό της και καλά που φορούσα χαλαρό σορτσάκι έτσι όπως μου έγινε κάγκελο! Εντωμεταξύ είχε αρχίσει να κάνει και πάλι μια πείνα αλλά δεν ήθελα και πάλι κρέας. Ιδέα! Την Τετάρτη που είχα πάει λαϊκή είχα πετύχει κάτι υπέροχες τσακώνικες μελιτζάνες, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα ωραιότατο ιμάμ μπαϊλντί!

- «Δε μου λες, τι έχεις όρεξη να φάμε σήμερα;»
- «Χμμμ…»
- «Ό,τι και να είναι το έχω κάψει προκαταβολικά!» της είπα και έβαλε τα γέλια. «Εδώ και δυο μέρες τρώμε κρέας, θέλεις σήμερα να φάμε κάτι άλλο; Έχεις φάει ποτέ σου ιμάμ μπαϊλντί;»
- «Όχι, τι είναι αυτό;»
- «Μελιτζάνες με γέμιση ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό και φέτα. Δεν το λες και ελαφρύ ωστόσο είναι εύκολο, καλοκαιρινό και πεντανόστιμο! Συνήθως σερβίρεται μόνο του αλλά αν θες μπορούμε να το συνδυάσουμε και με ρύζι. Τι λες, ψήνεσαι;»
- «Αμέ, γιατί όχι! Δεν παίρνει ώρα, έτσι;»
- «Πεινάς;»
- «Όχι αλλά δε θέλω να φάμε την ώρα μας στην κουζίνα!»
- «Δεν παίρνει πολλή ώρα στο μαγείρεμα αλλά χρειάζονται ξεπίκρισμα οι μελιτζάνες οπότε μια ωρίτσα θα πρέπει να την περιμένουμε. Αντέχεις;»
- «Ναι, κανένα πρόβλημα!»
- «Ωραία, πάω να τις βάλω να ξεπικρίσουν, γυρίζω αμέσως!»
- «Μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις και το ψάθινο καπέλο μου από πάνω;»
- «Φυσικά κοριτσάρα μου!»

Έβαλα τις μελιτζάνες στο νερό και αφού πήγα στο δωμάτιο και πήρα το καπέλο της επέστρεψα στην πισίνα. Της το έδωσα και το έβαλε πάνω στο πρόσωπό της για να την προστατεύσει από την αντηλιά. Μη θέλοντας να την ενοχλήσω πήρα το tablet μου για να διαβάσω στο kindle. Με το που το άνοιξα είδα ειδοποίηση στο Facebook, Μάριος και Μπίλι είχαν αποδεχτεί το αίτημα φιλίας μου και εκεί -το ομολογώ- με έπιασε ο πειρασμός να δω τα προφίλ τους ή, για να είμαι ειλικρινής, φωτογραφίες της Μπίλι. Αν ήταν έτσι στα πενήντα της πώς θα ήταν νεότερη;

Λίγο αργότερα πήρα την απάντησή μου, εντάξει, η τύπισσα δεν υπήρχε, αν δεν είναι η ομορφότερη γυναίκα που έχουν αντικρύσει τα μάτια μου, σίγουρα ανήκει στην πρώτη πεντάδα. Όταν λέω ότι η Theron στα καλύτερά της φάνταζε μπροστά στη Μπίλι ως η άσχημη αδερφή δεν υπερβάλλω στο παραμικρό! Ξαφνικά ένιωσα πολύ άσχημα, καλά-καλά δεν είχαν περάσει ούτε δυο μέρες μαζί με την Eileen και καθόμουν και θαύμαζα μιαν άλλη γυναίκα, και να πεις ότι η κοκκινομάλλα μου δεν ήταν κουκλί; Έκλεισα το Facebook ταραγμένος.

Ξεκόλλα, φωτογραφίες μιας όμορφης γυναίκας είδες, δεν έκανες φόνο!

Ναι, αυτό είναι μια κουβέντα, άραγε πώς θα ένιωθα αν έβλεπα την Eileen να κάθεται και να χαζεύει φωτογραφίες του Ανδρέα ή του Μάριου; Και οι δύο -ειδικά ο πρώτος- είναι αντικειμενικά ωραίοι άντρες, και ας μην είναι εξωπραγματικοί όπως η Μπίλι. Γιατί ρωτάω, ξέρω την απάντηση, δε θα μου άρεσε καθόλου. Από την άλλη βέβαια η Eileen δεν κουβαλάει τα κολλήματά μου, το πιθανότερο θα ήταν αντί να θυμώσει να με πει “Silly!” Κλασσικά εικονογραφημένα θα καθόμουν να τρώγομαι με τα ρούχα μου μέχρι να ματώσω.

- «Eileen, να σε ρωτήσω κάτι;»
- “Shoot”
- «Θα με πεις πάλι ‘silly’ αλλά αν δεν το βγάλω από μέσα μου θα σκάσω!»
- “Ok, I’m all ears” μου είπε βγάζοντας το καπέλο από τα μάτια της.
- «Χθες το βράδυ έκανα αίτημα φιλίας στον Μάριο και τη Μπίλι και σήμερα μου απάντησαν και… και μπήκα και χάζευα τις φωτογραφίες της.»
- “…and?”
- «Αυτό… απλά… απλά ένιωσα άσχημα…»
- «Σκοπεύεις να με παρατήσεις για τα μάτια της;»
- «Όχι βέβαια… αλλά… από την άλλη σκεφτόμουν πως θα ένιωθα εγώ αν έβλεπες φωτογραφίες του Μάριου ή ακόμα περισσότερο του Ανδρέα! Δεν ξέρω μωρέ Eileen, εσένα κατηγόρησα ότι παρακάηκες με το χυλό, εγώ είμαι τελικά αυτός που το έχει κάνει!»
- “Silly!” μου είπε χαμογελαστή. «Θα μου έκανε εντύπωση να μην σου άρεσε η Μπίλι, εδώ εγώ και δεν μπορούσα καλά-καλά να πάρω τα μάτια μου από πάνω της… you know… I’m like British airways, both ways! Anyway, αν είναι να ζηλεύεις, άδικα ανησυχείς για τον Ανδρέα ή το Μάριο, αν κράσαρα με κάποια αυτή ήταν η Φοίβη!» μου είπε και έβαλε τα γέλια.
- «Αυτό σκεφτόμουν για τις δυο σας χθες, κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι! Ένα εξάμηνο που την είχα στην Κρήτη μου είχε βγάλει την ψυχή ανάποδα, πραγματικά ούτε σε χίλια χρόνια δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι τέτοιο απίστευτο τσίρκο! Κάποια στιγμή πόνεσε η κοιλιά μου από τα γέλια, ντε λόγο!»
- “De what?”
- «Έκφραση είναι, σημαίνει στο λόγο της τιμής μου.»
- “Anyhoo, Billie might be the prettiest, but Phoebe is my kind of gal!”
- «Το λες γιατί δεν την ήξερες ως καθηγήτρια… oops… μαλακία!» είπα συνειδητοποιώντας με τη μία τη γκάφα μου, είχα ρέντα σήμερα…
- “Well, if I had a gal like Phoebe, probably we we’d be still together!”
- «Αν τις αρέσουν τα κοριτσάκια!»
- “As chance would have it, she likes girls!”
- “You sure?”
- «Ντε λόγο!» μου απάντησε στα ελληνικά βάζοντας τα γέλια.
- «Καλά, πώς το κατάλαβες, έχετε κάποιο μυστικό χαιρετισμό;»
- «The same way you do, George, by being observant. I’ don’t claim that this is a mathematical certainty, but I’m 99.99% sure that she is also bi.”
- «Τέλος πάντων. Αλλαγή συζήτησης, μιας και σου αρέσει η επιστημονική φαντασία, θες να σου διαβάσω δυο-τρεις μικρές ιστορίες που έχω γράψει;»
- «Γράφεις ιστορίες sci-fi?»
- «Ναι, που και που το κάνω, τις ανεβάζω στο reddit!»
- «Έχεις και reddit?»
- «Ναι έχω και από αυτό, αν και παρακολουθώ πολύ συγκεκριμένα topics. Μη νομίζεις, κατά τύχη το είχα βρει στο google, έψαχνα μια συγκεκριμένη ιστορία, το ‘The road not taken’ του Turtledove και ανακάλυψα το R/HFY. Για πολύ καιρό απλά διάβαζα και μια φορά που είχα έμπνευση πόσταρα κι εγώ μία μικρή και πήρε πολύ καλή ανταπόκριση, πάνω από χίλια upvotes και ψηφίστηκε και στις καλύτερες του μήνα!»
- “Woah, you that good?”
- “I’d like to think so, yes!”
- “Well, I’ll be happy to listen to your stories!”
- «Πολύ ευχαρίστως!» της είπα και έπιασα το tablet μου. «Ι ιστορία που θα σου διαβάσω έχει τίτλο M.A.D.»
- «Τι σημαίνει αυτό;»
- «Θα καταλάβεις στη συνέχεια, λοιπόν ξεκινάω! Humanity was the last one to join the galactic community. ‘Community’... It was more like the ancient far west…» Η Eileen είχε ξαπλώσει μπρούμητα στην ξαπλώστρα και με το κεφάλι της γυρισμένο προς εμένα με παρακολουθούσε με τόση προσήλωση που ομολογώ ότι κολακεύτηκα. “…I was deep in their home world’s sun’s core. That was it, that was the point of no return. The nova bomb was armed, Jarzin took everything from me but I wouldn’t go alone into the dark! They were to receive the hardest payback imaginable, and hopefully, the rest of the whole fucking galaxy would take the message; ‘DO! NOT! FUCK! WITH! US!’. My voice joined Bon Jovi’s singing ‘blaze of glory’. Moments later the blaze of a new supernova lit the galaxy.”
- “Woah! Woah! You wrote this? It was fucking amazing!”
- «Σ’ ευχαριστώ κοριτσάρα μου!»
- “Keep fucking reading the next!”
- «Ό,τι θέλει το κορίτσι. Η επόμενη ιστορία έχει τίτλο ‘Humanity's advanced battlecruiser class naming convention’. ABG-05 was the hull designation of the latest one of her class of latest …something, having a size between a heavy battlecruiser and a battleship…»
- “Hahaha, that was fucking hilarious; ‘And then there were none’, now that is what I call a fitting name for a battleship!”
- «Πολύ χαίρομαι που σ’ αρέσουν!» της είπα κολακευμένος.
- «Συνέχισε!»
- «Ωραία, θες να σου διαβάσω μια πιο δραματική; Αυτή δεν πήρε τόσα πολλά upvotes όπως οι δύο παραπάνω που σου διάβασα αλλά προσωπικά πιστεύω πως είναι η καλύτερη που έχω γράψει.»
- «Αμέ!»
- «Έχει τίτλο ‘Be all my sins remember’d. She realized that the figure sitting alone in the bar, looking at the glass he held into his hands, apparently lost in his thoughts was a human…»
- “Fucking cutting onion ninjas!” μου είπε σχεδόν κλαίγοντας στο τέλος της ιστορίας. “George, this was… this wasn’t merely good, this was brilliant, truly fucking brilliant!”
- «Σ’ ευχαριστώ κοριτσάρα μου!» της είπα χαμογελώντας σαν κρετίνος. «Λοιπόν, πρέπει να είναι εντάξει οι μελιτζάνες, θέλεις να μου κάνεις παρέα στο μαγείρεμα ή προτιμάς να συνεχίσεις την ηλιοθεραπεία σου;»
- “You do understand that when I'm saying you ‘re my little bitch I mean it strictly for bed, don't you?”
- «Χαχαχα, βάλε κάτι πάνω σου ωστόσο γιατί έχει τηγάνισμα!»

Πήγαμε μέσα και το επόμενο μισάωρο το αφιερώσαμε στην ετοιμασία του φαγητού και με το που τελειώσαμε τις βάλαμε στο φούρνο να ψηθούν, θα έπαιρνε κανένα σαρανταπεντάλεπτο, βάλε και άλλο ένα μισάωρο να κρυώσουν, είχαμε ακόμα μπόλικη ώρα μπροστά μας.

- «Έχουμε κάμποση ώρα μπροστά μας, τι θες να κάνουμε; Θες να κάνουμε ένα ντουζάκι και να βουτήξουμε ξανά;»
- «Πόση ώρα θα πάρει το φαγητό;»
- «Γύρω στα 40-45 λεπτά για να ψηθεί και τουλάχιστον ένα μισάωρο έξω για να κρυώσει.»
- “Good, because I have other plans!”
- “Oh boy!” είπα ενθουσιασμένος.
- “That’s the spirit!” μου είπε και ανεβήκαμε στο δωμάτιο.

Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα κουτί με προφυλακτικά και μου το έδωσε. Τ’ άφησα στο κομοδίνο και πηγαίνοντας από πίσω της την πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να τη φιλάω στο σβέρκο ενώ μάλαζα τα στήθη της πάνω από τη μπλούζα. Έγειρε το κεφάλι της πάνω μου και αφέθηκε στα χάδια της γλώσσας μου και των χεριών μου. Πέρασα τα χέρια μου μέσα από τη μπλούζα και τη χούφτωσα ξανά ενώ με τα δάχτυλά μου της τσίμπησα τις ρώγες που τόσο πολύ της άρεσε. Τη γύρισα προς τα μένα και γονατίζοντας μπροστά της έφερα το κεφάλι μου μπροστά στο μουνάκι της. Το ανάσανα για λίγο, ρουφώντας την υπέροχη θηλυκή του ευωδιά, και άρχισα να γλείφω απαλά την κλειτορίδα της, κερδίζοντας τα πρώτα ηδονικά της βογγητά που στ’ αφτιά μου ακούγονταν σαν μουσική!

Λατρεύω να κάνω στοματικό, στην πραγματικότητα το προτιμάω από οτιδήποτε άλλο, μπορώ να κάθομαι να “τρώω” την παρτενέρ μου με τις ώρες! Καλά, όχι ότι το έχω καταφέρει και ποτέ αλλά τουλάχιστον είναι για καλό λόγο, το κάνω τόσο καλά που δε μου έχει τύχει ούτε μια φορά κοπέλα που να μην την κάνω να τελειώσει μέσα σε δεκαπέντε, άντε το πολύ είκοσι, λεπτά. Σταματήσαμε για λίγο, ίσα για να τη βάλω να ξαπλώσει στην άκρη του κρεβατιού, και μετά επέστρεψα με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο. Κάθε γυναίκα είναι διαφορετική, κάθε γυναίκα έχει τα δικά της θέλγητρα, αλλά με την φλογερή μου κοκκινομάλλα ήταν λες και του Θεού του είχε φύγει το καπάκι όταν την πασπάλιζε με δαύτα.

Δεν ήταν μόνο η υπέροχη θηλυκή της ευωδιά, ήταν και η υπέροχη γεύση της, πραγματικά δεν χόρταινα να τη ρουφάω και να τη γλείφω. Το κορμί της άρχισε και πάλι να τρέμει και τα βογγητά της αυξήθηκαν μέχρι που έμοιαζε σα να παλεύει για την κάθε της ανάσα. Με άρπαξε πάλι από τα μαλλιά και με κόλλησε πάνω της και μ’ ένα παρατεταμένο ‘I’ M CUMMING… OOOΟΟΗ OOOOOOΟΟΟOH OΟΟΟOOOOH OOOOΟΟΟOOOOH” έλαβα σε υγρή μορφή την ανταμοιβή μου και τη ρούφηξα μέχρι στάλας.

“My turn!” μου είπε, αφού βρήκε τις ανάσες της, και με έβαλε να καθίσω με τη σειρά μου στην άκρη του κρεββατιού και γονατίζοντας μπροστά μου, με πήρε στο στόμα της και παραλίγο να με κάνει να δω τα ραδίκια ανάποδα, αν αυτό δεν ήταν το τσιμπούκι της ζωής μου, δεν ξέρω κι εγώ τι ήταν. Μπορεί να μην είμαι ο John Holms να πούμε, αλλά το όργανό μου δεν το λες και μικρό, και όμως, η Eileen μπορούσε να το πάρει με τόση ευκολία μέσα της που μ’ έκανε ν’ απορώ. Εκ των υστέρων δηλαδή, γιατί όσο μου το έκανε μετά βίας μπορούσα να θυμηθώ ποιος είμαι και που βρίσκομαι.

Πέραν ωστόσο του deep throating σήμερα μου έκανε και κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι τώρα ούτε η ίδια ούτε καμία άλλη στο παρελθόν μου. Μου έγλειψε και μου ρούφηξε τα μπαλάκια και εκεί πρέπει να μου γύρισαν ξανά τα μάτια στις κόγχες τους. Βάλε αυτό, βάλε το πόσο βαθιά μπορούσε να τον πάρει στο στόμα της, βάλε και με το πόση τέχνη μ’ έπαιζε προς το τέλος, δεν πρόλαβα να καταλάβω από που μου ήρθε, τέτοιας έντασης οργασμό σε πίπα δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου, νόμιζα ότι έχυνα με τις ώρες! Τα κατάπιε όλα, και όπως και την τελευταία φορά αφού μου τον έκανε λαμπίκο, μου έκλεισε πονηρά το μάτι και σηκώθηκε και με φίλησε.

- “I take you liked it…”

Αν μου άρεσε, λέει; Το ότι ζούσα ακόμα το λες και κατόρθωμα!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 12ᵒ - Hac in hora, sine mora…

Εντάξει, πρέπει να την κοιτούσα σα να μ’ έχει χτυπήσει κεραυνός -καλά, όχι ότι απείχε και πολύ από την πραγματικότητα- γιατί έβαλε και πάλι τα γέλια. Στο μεταξύ εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος είμαι, που είμαι, γιατί είμαι και τα ρέστα, μπορεί να προτιμώ να τρώω μουνάκια αλλά αν ήταν να μου κάνουν τέτοιες πίπες, μπορεί και να επαναξέταζα γούστα και προτεραιότητες!

- “Well, I’m still breathing, there is that too!”
- “Oh, poor Georgie!” μου είπε γελώντας ακόμα.
- “That’s it! That’s my name!” της είπα, προκαλώντας ακόμα ένα γύρο γέλιου.
- “Well, it takes two to tango! I’m glad you liked it, because, boy, your muff diving is even better than Abi’s!”
- “Now, that’s a real badge of honor…”

Πόσο μου άρεσαν αυτές οι στιγμές. Ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα και είχε γείρει στην αγκαλιά μου και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά μέσα στα στήθη μου. Ναι, γενικά αυτό δεν είναι καλό για κάποιον που έχει περάσει έμφραγμα, λέμε τώρα! Χθες της είπα ότι έχω αρχίσει να τη δαγκώνω γερά με την πάρτη της, σήμερα ένιωθα ερωτευμένος μέχρι τα μπούνια. Πότε πρόλαβα μέσα σε μια εβδομάδα; Και μάλιστα, ποιος, εγώ!

- “Hac in hora, sine mora, corde pulsum tangite, quod per sortem, sternit fortem, mecum omnes plangite” της είπα, απαγγέλοντας τους στίχους από την τελευταία στροφή του ‘O Fortuna’ των ‘Carmina Burana’.
- “ΟΚ google, translate!” μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- “At this hour without delay touch the heartbeat, since fate strikes down the strong man; all mourn with me… ή όπως λέμε στα ελληνικά, θα με πας άκλαυτο!”
- «Όχι, εντάξει… θα σε κλάψω!» μου είπε κάνοντάς με βάλω εκ νέου τα γέλια.
- «Καλά που μου το είπες, να κοιμάμαι ήσυχος!»
- «Όχι ύπνο τώρα, έχουμε και φαγητό που μας περιμένει!»

Το φαγητό είχε κάμποση ώρα ακόμα οπότε τελικά, και μετά από ένα γρήγορο ντουζάκι στον κήπο, βουτήξαμε και πάλι στην πισίνα και ευτυχώς αυτή τη φορά δε με έβαλε να κάνω προπόνηση. Ως πρόκληση έκανε ένα μακροβούτι που εγώ ούτε σε εκατό αιώνες, έκανε δύο ολόκληρες φορές πάνω-κάτω ολόκληρη την πισίνα, πάνω από 50 μέτρα δηλαδή! Αν και όταν βγήκε πήρε βαθιές ανάσες σε καμία περίπτωση δεν έκανε σαν άτομο που είχε φτάσει στα όριά του, αν το πίεζε πιστεύω ότι θα μπορούσε και άλλο. Θα μου πεις κολυμπάει, γυμνάζεται, είναι στο τρίτο επίπεδο μαύρης ζώνης στο kung fu· η φύση την προίκισε με αγαλματένιο κορμί αλλά, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, συν Αθηνά και συ χείρα κίνει. Θυμήθηκα τα δικά μου χαΐρια, το πως είχα παραιτηθεί, πως είχα παρατήσει τον εαυτό μου και πως αν δεν είχα πάει να κάτσω με τους δικούς μου το βράδυ μετά την κηδεία του Κώστα, οι γονείς μου θα κήδευαν και το δεύτερό τους παιδί μέσα σε λίγες μέρες.

Ποτέ ξανά! Ήταν ο όρκος που έδωσα στον εαυτό μου, ποτέ ξανά. Ό,τι και είχε γίνει, είχα μια κόρη να μεγαλώσω, δε θα άφηνα το παιδί μου ορφανό από πατέρα, και ας μην ήμουν εγώ ο βιολογικός της. Μπορεί όλα στο γάμο μου να ήταν λάθος, μπορεί να στερήθηκα το πρωτότοκό μου, αλλά ακόμα και έτσι, μου έφερε στη ζωή μου τη Βασιλική μου. Ήμουν πολύ προσεκτικός, δεν της είχα γνωρίσει καμία από τις σχέσεις που έκανα μετά το διαζύγιό μου με τη μητέρα της -και όχι γιατί είμαι απλά από τη φύση μου ιδιωτικός άνθρωπος. Εκτός από τη Ρένα, με καμία δεν είχα φτάσει στο σημείο να θέλω να τη γνωρίσω στο παιδί μου, και να που με την Eileen, κόντρα σε όλα όσα έκαναν το Γιώργο μέχρι σήμερα, όχι απλά θα τη γνώριζα στη Βασιλική αλλά ένιωθα και ασφαλής να το κάνω! Που ουσιαστικά την ξέρω μια εβδομάδα! Που είμαστε μαζί ούτε καν δυο μέρες! Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήμουν με πολλαπλά εγκεφαλικά και μόνο στη σκέψη!

O fortuna – Ω Θεά Τύχη
velut luna – κι εσύ σαν τη σελήνη
statu variabilis – αλλάζεις διαθέσεις.
Semper crescis – Πάντα δίνεις
aut decrescis – και μετά στερείς
vita detestabilis – της ζωή η κατάρα.
Nuc obdurat – Άλλοτε τρυφερή
et tunc curat – άλλοτε σκληρή
ludo mentis aciem – για σένα είναι παιχνίδι.
Egestatem – Φτώχια
Potestatem – Δύναμη
dissolvit ut glaciem – Τα λιώνεις σαν τον πάγο.
Sors imanis – Μοίρα φρικτή
et inanis – και άδεια
rota tu volubilis – σαν τον τροχό γυρίζεις.
Status malus – Μας κατατρέχεις
vana salus – χωρίς λυτρωμό
semper dissolubilis – τα πάντα καταστρέφεις.​

- “A penny for your thought” μου είπε η Eileen βγάζοντάς με από το trans στο οποίο είχα πέσει χωρίς να το καταλάβω.
- «Μετάφραζα στο μυαλό μου τις πρώτες στροφές από το ‘O Fortuna’ των ‘Carmina Burana’.»
- «Κάτσε, μαθηματικός δεν είσαι; Ξέρεις λατινικά;»
- «Η κυρά-Βασιλική, η μητέρα μου, ήταν καθηγήτρια κλασσικής φιλολογίας στο ΕΚΠΑ και μικρός λάτρευα να μαθαίνω ξένες γλώσσες. Ναι, ξέρω και λατινικά, και αρχαία ελληνικά. Από τις μοντέρνες γλώσσες, εκτός από αγγλικά, έχω άριστη γνώση γαλλικών, γερμανικών, ιταλικών και ισπανικών και μπορώ να κατανοήσω ως ένα βαθμό μεσαιωνικά αγγλικά και γαλλικά. Μικρός, να φανταστείς, ήθελα να γίνω κι εγώ φιλόλογος, σαν τη μητέρα μου, αλλά τελικά με κέρδισαν τα μαθηματικά.»
- «Επιστήμη υπολογιστών δεν έκανες το διδακτορικό σου;»
- «Η αγάπη μου για την επιστήμη των υπολογιστών ήρθε αργότερα, αλλά, ακόμα κι αυτή, από τα μαθηματικά τη γνώρισα.»
- «Έστω… και πάμε πάλι στην αρχική ερώτηση, γιατί έκανες στο μυαλό σου το Google translate?»
- «To chat-gpt έκανα, για να είμαστε ακριβείς!»
- “Don’t change the subject, mister!”
- “I really don’t, not with you, anyway. Don’t look at me like that—I’m not trying to play you. I mean it, Eileen. I’m about to introduce you to my daughter; you’re the first who made the grade. That’s what led me to Carmina Burana—I was reflecting on my past. So, even if this makes you think I have a stick shoved up my ass, I’m going to ask you one final time; are you absolutely sure you want to be introduced to Vasiliki as my girlfriend? There’ll be no turning back after this, so, if you have any second thoughts, I’ll understand. I won’t be disappointed; I’ll just wait for another time, should the universe bless me to still be with you.”
- “I don’t know the future, George, but in this very moment, in this very place, I do want to be introduced to Vasiliki as your girlfriend, whenever you feel the time is right, whether it’s next week, next month, or beyond; as long as we’d be together, know that I’ll be here.”
- “I don’t know what to say…”
- “Then say nothing!”
- “I know however what I want to do!”
- “Then do it!”

Την πλησίασα και παίρνοντάς την στην αγκαλιά μου την έσφιξα πάνω μου. Σήκωσε το βλέμμα της πάνω μου και για μερικές στιγμές βυθίστηκα μέσα του. Έσκυψα απαλά προς το μέρος της και σφίγγοντας τα χέρια της πίσω από το σβέρκο μου τα χείλη μας βρέθηκαν και πάλι κολλημένα και οι γλώσσες μας να παίζουν μεταξύ τους στις άκρες τους. Την έσφιξα ακόμα πιο δυνατά πάνω μου και μου ανταπέδωσε σφίγγοντάς με και η ίδια. Αν δεν είχα βάλει το ρολόι να χτυπήσει μπορεί να μας έβρισκε εκεί το βράδυ, δεν ήθελα να ξεκολλήσω από πάνω της. Άστο να χτυπάει το γαμημένο, δε θα πάθει τίποτα το φαγητό αν μείνει δυο-τρία λεπτά ακόμα στο φούρνο. Συνεχίσαμε το φιλί για λίγο ακόμα και μετά, αργά και διστακτικά,τραβηχτήκαμε.

- «Σ’ αρέσει ο μουσακάς;»
- «Τον λατρεύω… αλλά πού κολλάει αυτό;»
- «Τις μελιτζάνες αρχικά τις είχα πάρει για να κάνω μουσακά. Δεν πειράζει, θα τον φτιάξω με μια εβδομάδα καθυστέρηση.»
- «Εντάξει!» μου είπε χαμογελαστή και έχοντας πιάσει το νόημα.
- «Το έριξα το κομενάκι;»
- «Είσαι πολύ κοντά!» μου είπε και μου χτύπησε παιχνιδιάρικα τη μύτη με το δάχτυλό της.
- «Λοιπόν, πάω να βγάλω το φαγητό από το φούρνο για να κρυώσει και επιστρέφω Δημήτριος!»
- “You’ll do what?”
- “Be back in a jiffy!” της είπα και ρίχνοντας ένα γρήγορο σκούπισμα πήγα στην κουζίνα και έβγαλα το ταψί έξω για να κρυώσει. Το σκέπασα με μια πετσέτα και γύρισα τρέχοντας προς στην πισίνα στην οποία μπήκα κάνοντας βουτιά! “Got you!” της είπα βγαίνοντας στην επιφάνεια!
- «Λοιπόν, τι άλλο δεν ξέρω για σένα;»
- «Χμμμ… μου αρέσει να βλέπω μπαλέτο, μου αρέσει πολύ η κλασσική μουσική… α, παίζω και λίγο κιθάρα! Όχι τίποτα το φοβερό, μη φανταστείς, αλλά μπορώ να τη γρατζουνάω αξιοπρεπώς!»
- «Σοβαρά! Θα μου παίξεις κάτι;»
- «Χαχαχα, τώρα δα;»
- «Ναι! Τώρα!»
- «Ό,τι θέλει η πριγκηπέσσα μου!» της είπα και βγήκα και πάλι από το νερό για να πάω στο δωμάτιο-αποθήκη να φέρω την κιθάρα. «Λοιπόν, θα σου παίξω το πρώτο κομμάτι που έμαθα -και με πολύ-πολύ-πολύ κόπο. Είναι πιο παλιό τραγούδι και αρκετά μελαγχολικό, το άκουγα συνεχώς όταν ήμουν στα πατώματα με την Βαγγελιώ, γιατί και αυτό μιλάει για τον πόνο ενός άντρα που τον παράτησε η γυναίκα που αγαπούσε. Ok, here goes nothing» συμπλήρωσα, και ξεκίνησα να παίζω στην κιθάρα την εισαγωγή, και λίγο μετά να τραγουδώ.

Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός,
γραμμή Βικτώρια-Πειραιά,
καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές
κάτι μου τρώει τα σωθικά

Οι φίλοι μου μού το ‘χαν πει:
«Ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή.
Όσο και να το θέλεις πια,
δεν πρόκειται να ξαναρθεί»​

- “Awwww” μου είπε κάνοντας την καρδιά μου να λιώσει. «Σε άφησε η Βαγγελιώ και έμαθες κιθάρα. Σε κορόιδευαν οι φίλοι σου και έμαθες να χορεύεις. Σε μαχαίρωσαν στα στήθη η γυναίκα σου με τον αδερφό σου και, παρόλο που η καρδιά σου κόντεψε να σπάσει, βρήκες τη δύναμη και σηκώθηκες ακόμα πιο δυνατός. Είναι δυνατόν βρε βλάκα να με ρωτάς τι σου βρίσκω;»
- «Δεν τα ήξερες όλα αυτά όταν με γνώρισες!»
- “No, but all these have shaped the very person you are today, so, if you ever question why I’ve started falling this hard that soon, stand in front of a fucking mirror and witness it firsthand!”
- «…»
- «Αυτό και ότι είσαι και το πουτανάκι μου!» μου πέταξε στα ελληνικά και έφτυσα τα σωθικά μου από τα γέλια, εννοείται βέβαια μετά το reboot.
- «Είσαι ΛΑΤΡΕΙΑ!» της είπα όταν κατάφερα να ηρεμίσω και να βρω τις ανάσες μου. «Αλήθεια, πότε πρόλαβες και το ‘μαθες αυτό;»
- «Από την πρώην μου, αυτή που μου τα φόρεσε εννοώ!»
- «Αλήθεια, τι έγινε με δαύτη;»
- «Σαν τι να γινόταν; To be fair, μου είχε πει ότι είναι πολυερωτική αλλά εγώ της είχα πει πως μαζί μου δεν παίζει κάτι τέτοιο. Ε, πήγε με κάποιαν άλλη κι έβγαλε τα μάτια της και, όπως έκανε την επιλογή της, έκανα κι εγώ τη δική μου. Και μετά είχαμε δράματα, και οδυρμούς και παρακάλια.»
- «Έτσι όπως τα λες είναι, ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και του ανήκουν. Καλά το λένε, choice is a bitch!»
- “Yes, it is. I have warned her, and while in general I’m a very relaxed person, there are lines that once crossed there’s no turning back.”
- «Λοιπόν, ξέρεις τι έχω παρατηρήσει; Οι πιο διαλλακτικοί άνθρωποι είναι και οι πιο άτεγκτοι σε αυτά που οι ίδιο ορίζουν ως κόκκινες γραμμές. Εγώ ας πούμε, που με την καμία δεν ανήκω στην κατηγορία των διαλλακτικών ανθρώπων, αναγνωρίζω ότι έχουν υπάρξει φορές που έχω βάλει νερό στο κρασί μου, ακόμα και σε πράγματα που θεωρούσα κόκκινη γραμμή. Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά ακόμα και μετά απ’ όλα όσα έγιναν, ήμουν ακόμα διατεθειμένος να τ’ αφήσω πίσω μου και να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στη Χριστίνα, αν και αναγνωρίζω ότι αυτό το θέλησα να το κάνω περισσότερο για τη Βασιλική παρά για μένα, και όπως καταλαβαίνεις όλοι μου οι φίλοι έπεσαν να με φάνε.»
- «Και γιατί δεν το έκανες, τελικά;»
- «Γιατί κατά βάθος γνώριζα καλά μέσα μου πως το κενό που υπήρχε μεταξύ μας δε θα γεφυρωνόταν ποτέ, ήξερα ότι ποτέ δε θα μπορούσα να την εμπιστευτώ για το παραμικρό, οπότε ακόμα και αν έμενα μαζί της για το καλό της Βασιλικής, μακροπρόθεσμα θα της κάναμε περισσότερο κακό παρά καλό, καλύτερα ένα άσχημο τέλος παρά μια ασχήμια δίχως τέλος.»

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου και κοιτάζοντας το ρολόι μου είδα ότι με καλούσε η Χριστίνα. Χίλια χρόνια θα ζήσει.

- «Παρακαλώ;»
- «Έλα Γιώργο καλησπέρα, τι κάνεις;»
- «Καλά είμαι, εδώ σπίτι. Εσείς δεν ήταν να πάτε έξω;»
- «Ναι, σε λίγο θα φύγουμε!»
- «Συνέβη κάτι;»
- «Όχι, όχι, μην ανησυχείς… απλά… θα ήθελα μια χάρη, αν γίνεται!»
- «Πες μου τι θες και θα σου πω…»
- «Μπορεί να έρθει η Βασιλική την Πέμπτη αντί για Παρασκευή; Έρχεται του Αγίου Πνεύματος και θα θέλαμε να πάμε τετραήμερο με το Γιάννη.»
- «Και ο μικρός;»
- «Την Πέμπτη το βράδυ θα τον πάρουν οι παππούδες του στο χωριό. Είπαμε και στη Βασιλική αν θέλει να πάει αλλά την ξέρεις τώρα…»
- «Τι εννοείς; Ξέρω ότι τ’ αγαπάει πολύ τα πεθερικά σου, παππού και γιαγιά τους ανεβοκατεβάζει!»
- «Έλα μωρέ Γιώργο, λες και δεν καταλαβαίνεις… Σιγά μην πάει να κάτσει στο χωριό με τα παππούδια όταν είναι εδώ το αμόρε της!»
- «Καλά τον είχα ξεχάσει, τι μου τον θύμησες τον προκομμένο;» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια. «Τέλος πάντων, ναι, φυσικά και γίνεται, αυτό θα έλειπε!»
- «Εντάξει! Σ’ ευχαριστώ πολύ!»
- «Τίποτα, αλίμονο!» της είπα και το κλείσαμε. «Η Χριστίνα ήταν, με ρώτησε αν μπορεί η Βασιλική να έρθει Πέμπτη αντί για Παρασκευή γιατί θέλει να πάει τετραήμερο του Αγίου Πνεύματος, είναι την άλλη Δευτέρα.»
- «Πρέπει να δεις τη φάτσα σου πως χαμογελάει!»
- «Γιατί να μη χαμογελάει; Είμαι χαρούμενος, είμαι με το κορίτσι μου, θα δω λίγο παραπάνω την κόρη μου που μου έχει λείψει, θα σας γνωρίσω και επίσημα να τρώω ξύλο από παντού… τι άλλο να ζητήσω ο άνθρωπος;»
- «Δεν έχεις άγχος;»
- «Φυσικά και έχω… για τι με πέρασες, για κανέναν χαλαρό; Από την άλλη, πάλι, τόσα χρόνια με το σκουπόξυλο στον κώλο, κάπου έχω αρχίζει να το συνηθίζω…»
- “Well, if you wanna try something different in your ass, I’m here for you!”
- «Οπότε όπως… Ορίστε;» της είπα γουρλώνοντας τα μάτια σαν βάτραχος μετά την απότομη συνειδητοποίηση του τι μου είπε, και κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.
- «Έχω μια υπέροχη συλλογή από strapons, σφήνες και dildos!»
- «Εεεε… εεεε…»
- “I will sweeten the deal for you... your ass for mine! I’m quite sure that you got a hard-on for my ass... Quid prod quo; since you like Latin!”

Μαλάκα μου, τι γίνεται εδώ;

- “Take your time, sport, my offer will remain open for the foreseeable future!”
- “Ok…” της απάντησα διστακτικά, τόσα απανωτά μαζεμένα reboot είχα να φάω χρόνια να πούμε.

Εννοείται ότι θα γούσταρα τρελά να την πάρω από το κωλαράκι της, ποιος άνδρας θα μπορούσε να του αντισταθεί; Είναι αυτό που λένε θα έδινα και το δεξί μου χέρι αλλά να δώσω και κώλο κάπως ήταν too much! Δεν λέω, προτιμώ στο σεξ να έχει η παρτενέρ μου το πάνω χέρι, όπως και γενικά μ’ αρέσει να την περιποιούμαι και να την κακομαθαίνω αλλά να δώσω και κώλο είναι κάτι που δεν μου είχε περάσει καν απ’ το μυαλό!

- “I thought you hated doing this thing!”
- “I admit that’s an acquired taste, but truth be told, and before meeting my self-appointed master, neither had tried nor wanted to even try this flavor.”
- “Is there any other way besides self-appointment? While I don’t know how these things work, I’d imagine that this title isn’t awarded by a committee.”
- “The thing is that this particular self-appointment does not last if it isn’t for real.”
- “And yet you ended it only after finding out that he was married.”
- “True, but trust me on this, even without that happening, our relation would eventually fail, and spectacularly so. I wasn’t what he really wanted, I was simply in love and blinded by the fact. Anyway, now we’ll never know...”
- “Anyhoo... about the other thing, even if it is an acquired taste, I’m not sure that I want to make this acquaintance. I admit, I do have a hard-on for your sculpted buttocks, but giving mine in exchange, is a step too far!”
- “I was yanking your chain, dumb ass! I would never made such an exchange, if I ever wanted to be a fucking whore I had my chances back in Long Island!”
- «Συγνώμη!» της είπα ταραγμένος. «Δεν υπονόησα κάτι τέτοιο… νόμιζα ότι είναι ένα από τα παιχνίδια σου… και μεταξύ μας, τεχνικά μιλώντας, δεν είναι whoring, είναι αυτό που είπες: quid prod quo.”
- “No, I’m sorry for my outburst... you’re right of course... I don’t know, sometime these memories act like a PTSD... and the funny thing is that at some point I really started enjoying getting it into my ass, of course with a healthy dose of lubricant and taking it slowly... George, I would never do this thing to you, I 've just wanted to mess with you a little.”
- «Έλα εδώ βρε χαζούλα!» της είπα και ήρθε και την πήρα στην αγκαλιά μου, ήταν πραγματικά ταραγμένη. «Μπορεί να τα σκατώσω με χίλιους διαφορετικούς τρόπους αλλά ποτέ δε θα κάνω κάτι παρά τη θέλησή σου. Όχι ότι θα μπορούσα, ακόμα και αν είχα τέτοιες βλέψεις, θα μου έριχνες τα νταν στο κεφάλι και θα καθάριζες!»
- «Χαχαχα, τα νταν δε δουλεύουν μ’ αυτό τον τρόπο!»
- «Είναι που δεν έχεις δει το The Kopanoi!»
- «Τι είναι αυτό πάλι;»
- «Μια ελληνική cult κωμωδία αλλά δε νομίζω πως θά ‘ναι του γούστου σου, βασικά δεν θα την καταλάβεις. Όχι ότι είναι καμιά άσκηση στην υψηλή διανόηση, απλά για να γελάσεις απαιτεί παραστάσεις που δεν έχεις.»
- “You know something George? Sometimes I’m the one that feels like a little girl, and having someone like you it’s pretty comforting!”
- «Βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό!»
- “You’re still my little bitch, tho!”
- «Χαχαχα, δεν αμφέβαλλα στιγμή!»

Εκείνη τη στιγμή βούιξε το κινητό μου και πήρα να το δω, ήταν μήνυμα στο viber από τον Αντώνη. “Καλησπέρα! Αν δεν έχετε κανονίσει τίποτα για το απόγευμα, ο Αρίστος μου είπε αν θέλεις να έρθετε σπίτι του για να πιούμε καφέ. Εκτός από τη Αναστασία και τη Μαριλίζα θα είναι και ο Ανδρέας με τη Φοίβη, αύριο επιστρέφουν Κρήτη και είπαμε να πιούμε ένα τελευταίο καφεδάκι.”

- «Χα! Μήνυμα από τον Αντώνη, θα πάνε λέει στο σπίτι του Αρίστου για καφέ και θα είναι εκεί και ο νταλκάς σου με τον σύζυγό της και μας είπε ότι ο Αρίστος του είπε να ρωτήσει κι εμάς αν θέλουμε!»
- «Αμέ! Γιατί όχι!»
- «Κοίτα να δεις που τους πήρες τα μυαλά για τα καλά χθες το βράδυ, γιατί, στο υπογράφω, αποκλείεται να ερωτεύτηκαν εμένα!»
- «Όπως λέει και η προ-γιαγιά μου, μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα!» μου είπε στα ελληνικά.
- «Λέει; Ζει ακόμα;» τη ρώτησα απορημένος.
- «Καλέ, τι νόμιζες; Έκανε τη γιαγιά μου στα δεκάξι της, η γιαγιά μου έκανε τη μητέρα μου στα είκοσι της και η μητέρα μου έκανε εμένα επίσης στα είκοσι, 83 χρονών είναι και ελπίζω να ζήσει πολλά-πολλά χρόνια ακόμα!»
- «Της το εύχομαι ολόψυχα!»
- «Μόνο που πρέπει και πάλι να πεταχτούμε σπίτι μου, έχω ρούχα για αύριο το πρωί αλλά για εδώ δεν είχα πάρει και πολλά, όπως σου είπα και πριν δεν σκόπευα να περάσω την Κυριακή φορώντας ρούχα, το ακριβώς αντίθετο!»
- ««Κανένα πρόβλημα κοριτσάρα μου, πεταγόμαστε τώρα, ή, αν θες, περνάμε πρώτα από το σπίτι σου να αλλάξεις πριν πάμε να τους βρούμε.»»
- «Θέλω να κάνω ένα ντουζάκι πρώτα, οπότε καλύτερα να πάμε τώρα για να μπορώ μετά να ετοιμαστώ και με την ησυχία μου…»
- «Ό,τι θέλει η κοριτσάρα μου. Κάτσε να του απαντήσω, κιόλας!» της είπα και απάντησα στα γρήγορα στον Αντώνη, για να πάρω και με τη σειρά μου απάντηση μερικές στιγμές αργότερα. «Ώου!» έκανα διαβάζοντας το μήνυμα. «Είναι η τυχερή μας μέρα, το σπίτι του Αντώνη είναι στην Ιπποκράτειο πολιτεία, ακριβώς μπροστά στη λίμνη! Κάτσε, είπε θα μου στείλει και στίγμα… να το!» της είπα και ανοίξαμε το google maps για να καταλάβουμε που ακριβώς είναι το σπίτι. Το «Ώου!» αυτή τη φορά το κάναμε και οι δυο, καλά το είπε ο Αντώνης, το σπίτι ήταν ακριβώς μπροστά από τη λίμνη!
- “I had no idea that there was a second lake here, I thougt Marathon’s was the only lake in Attica”
- «Τεχνητή είναι κι αυτή, όπως του Μαραθώνα, αν και σημαντικά μικρότερη. Λοιπόν… πάμε;»

Είκοσι λεπτά αργότερα ήμασταν και πάλι πίσω και μιας και το φαγητό είχε κρυώσει επαρκώς, και επειδή εδώ που τα λέμε μας είχε κόψει και μια λόρδα, καθίσαμε να φάμε στη βεράντα του κήπου. Μια αγωνία αν θα της άρεσε το φαγητό την είχα, μην το κρύβω, αλλά τελικά -και για ακόμα μια φορά- άδικα ανησυχούσα, δεν της άρεσε απλά, ξετρελάθηκε! Αφού φάγαμε του σκασμού, καθίσαμε για λίγη ώρα στις καρέκλες σαν τους βόες, γιατί είπαμε, το ιμάμ δεν το λες και ελαφρύ φαγητό!

Στο μήνυμα ο Αντώνης έλεγε να είμαστε εκεί κατά τις επτά, και δεδομένου ότι ήταν ακόμα λίγο μετά τις τέσσερις, η Eileen μου δήλωσε ότι θέλει να κάνει και καμιά δουλειά, οπότε πήγε και κάθισε στο γραφείο μου και σύνδεσε το laptop της με την οθόνη μου, που μπορεί να μην Apple στην απόδοση χρωμάτων ωστόσο είναι αξιοπρεπέστατη 40-άρα ultrawide. Δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ με τη δουλειά και, θέλοντας να αφήσω την Eileen να κάνει με την ησυχία της τη δική της, επέστρεψα με τον Cato παρέα στην βεράντα.

- «Που γύρναγες εσύ λεβέντη μου;» τον ρώτησα με το που θρονιάστηκε στα γόνατά μου, για να μην πάρω φυσικά καμία απάντηση. Άρχισα να τον τρίβω αφηρημένα στο κεφάλι και εκεί χτύπησε και πάλι το τηλέφωνό μου, ήμουν τελικά πολύ δημοφιλής σήμερα, ήταν το καμάρι μου. «Βρε-βρε σαν τα χιόνια στην κορυφή των Ιμαλάιων!»
- «Μμμ, κρυάδες! Στα είπε η μαμά, έτσι;»
- «Ναι κοριτσάρα μου, μου τα είπε!»
- «Να σου πω, σε πειράζει να έρθω από Τετάρτη;»
- «Άκου τι λέει! Βρε μπούφο δε θα με πείραζε ακόμα και αν σ’ έφερνε εδώ η μάνα σου απόψε!»
- «Όχι, Τετάρτη καλά είναι, μην παίρνεις και θάρρος!»
- «Η αγάπη που μου δείχνεις με συγκινεί βαθύτατα!»
- «Για σένα το κάνω βρε κουτό, για να μην καλομαθαίνεις και μετά κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου… αλλά τι λέω, αυτή είναι η αγαπημένη σου ασχολία!»
- «Άκου τι λέει το κάθαρμα για τον πατέρα της!»
- «Από αγάπη στα λέω!»
- «Ωραία λοιπόν, είσαι η πρώτη που το μαθαίνεις… εντάξει, η δεύτερη, αποφάσισα να σταματήσω να κλαίω τη μοίρα μου!»
- «Η δεύτερη! Μπα-μπα; Πότε πρόλαβες βρε θηρίο;»
- «Αν είναι να κάνουμε κάτι το κάνουμε σωστά!»
- «Έτσι σε θέλω, λεβέντη!»
- «Σαν τον αετό φτερούγαγε στη στράτα, τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια, με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια, λεβέντης εροβόλαγε.» της είπα τραγουδιστά.
- «Αφενός CRINGE και αφετέρου τα μάτια σου είναι μελιά!»
- «Βασιλική, στα σοβαρά τώρα… θέλεις… θέλεις να γνωρίσεις την Eileen?» τη ρώτησα με την ψυχή στα δόντια.
- «Φυσικά και θέλω, τι ερώτηση είναι αυτή! Άντε, καιρός σου ήταν, σου το έχω πει πολλές φορές, δεν σε μεγάλωσα να μου γίνεις καλόγερος!»
- «Ωραία, το Σάββατο θα της κάνουμε το τραπέζι!»
- «Αχ, θα μας μαγειρέψει κιόλας! Τι πατέρα έχω εγώ; Όχι, πες μου!»
- «Τον καλυτεροτερότερο!»
- «Και μπράβο μου! Και… και θέλω να σου πω κι εγώ κάτι!»
- «Μόνο μη μου πεις ότι θα γίνω προσεχώς παππούς, δεν θα τ’ αντέξει αυτό η καρδούλα μου!»
- «Τι; Ίουυυυυυ. Πρώτα διδακτορικό και δυο-τρία post-doc και μετά θα το συζητήσουμε αυτό! Άκου τι πήγε και σκέφτηκε!»
- «Ωραία, και τώρα που η καρδιά μου επέστρεψε στη θέση της, είμαι όλος αφτιά!»
- «Ναι, θα στα πω από κοντά!»
- «Γιατί, φοβάσαι ότι μας παρακολουθούν;»
- «Από κοντά, μπαμπά. Πήρα μια απόφαση για το μέλλον μου και θα έχεις τη χαρά και την τιμή να είσαι ο πρώτος που θα την ακούσει!»
- «Χμμμ, εγώ πάντως θα σ’ αγαπάω το ίδιο ακόμα και αν αποφασίσεις να σπουδάσεις φυσική, τα είπαμε αυτά!»
- «Ψιτ, μικρέ, μην προσπαθείς να με ψαρέψεις! Θα τα πούμε από κοντά!»
- “You can’t blame a man for trying! Δε μου λες, τι ώρα θα γυρίσετε;»
- «Ο Γιάννης λέει θα ξεκινήσουμε κατά τις 19:30, ε, με την Ιωνία οδό τώρα το πολύ γύρω στα μεσάνυχτα να είμαστε σπίτι. Λοιπόν, μπαμπακουλίνι μου, σ’ αφήνω να πάω να κάνω το βόα γιατί έχει αρχίσει και μου τρέχει η προβατίνα απ’ τ’ αφτιά! Σμουτς σμουτς σμουτς σμουτς!»
- «Φιλάκια αγάπη μου, να μου στείλεις μήνυμα μόλις μπείτε σπίτι!»
- «Θα σου στείλω! Φιλάκια!»

Χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά πήρα το tablet μου και μπήκα να δω αν έχει γραφτεί τίποτα της προκοπής στο Reddit και στάθηκα τυχερός, ούτε που κατάλαβα πόσο γρήγορα απορροφήθηκα από την ιστορία που ξεκίνησα να διαβάζω.

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---