The Therapeutic Potential of Play: A Comparative Study of Play Therapy and BDSM Practices in Trauma

(edit, αλλαγή αρχικής διατύπωσης σε μια πιο καθαρή)

Με εξαίρεση τα μαθηματικά – όπου τα θεωρήματα δεν είναι διαψεύσιμα εντός του αξιωματικού συστήματος που τα παράγει και η ύπαρξη ανεξάρτητων προτάσεων (δηλαδή μή αποδείξιμων και άρα μή διαψεύσιμων) αποτελεί θεμελιώδη περιορισμό (η ύπαρξή τους είναι αναπόφευκτη αν απαιτούμε εσωτερική συνέπεια) – κάθε άλλο γνωστικό πεδίο που ακολουθεί τη λογική της επιστημονικής μεθόδου (υπόθεση, πειραματικός έλεγχος, δυνατότητα διάψευσης) δικαιούται να λογίζεται ως επιστήμη.

Με αυτό το κριτήριο, η ψυχολογία είναι επιστήμη: στηρίζεται σε πειράματα, στατιστικά μοντέλα και επαλήθευση ή διάψευση.

Τα προβλήματα αρχίζουν όταν η στατιστική χρησιμοποιείται «εφευρετικά», όταν τα αποτελέσματα ερμηνεύονται «εφευρετικά» και -για να μην ξεχνιόμαστε- με την ψυχανάλυση, που συχνά καταλήγει σε ισχυρισμούς ούτε ελέγξιμους ούτε διαψεύσιμους και κάπως έτσι καταλήγουμε στους γνωστούς αφορισμούς

 

Αυτή ακριβώς είναι και η δική μου άποψη. Αλλα η συζήτηση υφίσταται.

 

Μετά από μια μακρά περίοδο άγονων συζητήσεων, η επιστροφή στα κριτήρια της λογικής και της επιστημονικής μεθόδου είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά και επιβεβλημένη.

Η συζήτηση όπως ανοίγει από τον @Arioch φρονώ ότι δεν πρέπει να σταματήσει εδώ.

Μια συζήτηση που όσο απομακρύνεται από τον κομπογιαννιτισμό, μπορεί να δείξει το ποιοι είναι οι τομείς της ψυχολογίας που έχουν αποδείξει την επιστημονική τους αξία. Και, το σημαντικότερο, το πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι το γνωστικό πεδίο θα παραμείνει πιστό στους κανόνες που το καθιέρωσαν ως επιστήμη.

Αυτή είναι η αληθινή βάση για έναν ουσιαστικό διάλογο για την ψυχική υγεία.

Iagos

... by Iagos posted 17 July 2025 at 08:52

 

Δεν θα μπω στην διαδικασία να εξηγήσω την προσωπική μου πορεία στον τομέα της ψυχικής υγείας, ούτε να δώσω διαπιστευτήρια. Το μόνο που θα πω είναι πως σιχαίνομαι την αυθεντία και την επίφαση της, ειδικά από ανθρώπους που διαπιστωμένα μέσα από τον λόγο τους είναι κακοποιητικοί. Η όποια επιστημονικότητα δεν επικυρώνεται μόνο από σπουδή, διαπιστευτήρια, σωστό πλαίσιο, δουλειά και επιτήρηση, αλλά πρωτίστως από τα δομικά υλικά της θεραπείας, την ενσυναίσθηση, την ενεργητική ακρόαση, την δημιουργία ασφαλούς χώρου θεραπείας, τις διαφορές τεχνικές και όλες τις ποιότητες που πρέπει να έχει ένας θεραπευτής, επιστημονικές και διαπροσωπικές ικανότητες, ειδικά κάποιος που ασχολείται με την διαχείριση του Τραύματος. Εσείς πέραν των συγγραφικών σας επιτευγμάτων και των μαρξιστικών σας απόψεων, θέλετε να μας νουθετήσετε και πως θα εκφραζόμαστε στα θέματα ψυχικής υγείας, όταν είμαστε ενεργοί επαγγελματίες για πάνω από μία δεκαετία; Παρακαλώ, πείτε μας κι άλλα, μορφώστε και ξεβλαχέψτε μας, βάλτε μας στη θέση μας, κουνήστε μας κι άλλο το δάχτυλο και φέρτε μας όποιο ακόμη τάχα απαξιωτικό επιχείρημα μπορείτε προκειμένου να μας προβάλλετε και να μας μειώσετε.
Μόνο που σας διαφεύγει ένα βασικό κομμάτι. Δεν μπορεί να με προσβάλλει και να με μειώσει κανένας του οποίου την γνώμη δεν εκτιμώ, πολλώ δε μάλλον όταν την εκφέρει με τόσο εριστικό και κατάφωρα επιθετικό τρόπο, απρόκλητα και με μεγάλη αγένεια, λογικά άλματα και πολλλλλλλή σάλτσα. Δεν θα πω τα κλασικά πως συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, δεν διαφωνούμε, μιλάμε άλλη γλώσσα, είμαστε ενδεχομένως από άλλον πλανήτη. Το bdsm δεν σας ανήκει, δεν είστε αρμόδιος εσείς για να αποφασίζετε αν έχουμε δικαίωμα να εκφράζουμε τις απόψεις μας επί του bdsm ή των λοιπών θεμάτων και θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικός και να μην κάνετε το εξώφθαλμο αυτό bullying σε όποιον γράφει δύο αράδες με σκοπό να μας φιμώσετε με τον αέρα της αυθεντίας από τη μια και τις καλλιτεχνικές σας περγαμηνές, πασπαλισμένες με μπόλικη κοινωνική ευαισθησία από την άλλη. Δεν αμφισβητώ ότι μπορεί να νομίζετε πως την διαθέτετε την κοινωνική αυτή στάση, αλλά σε προσωπικό επίπεδο σε σχέση με τον δημόσιο λόγο σας, στερείστε κάθε στοιχειώδους ευαισθησίας. Τι να πω άλλο; Ότι είχα να πω το έγραψα. Και όπως λέτε κι εσείς, δεν θα επανέλθω επί του συγκεκριμένου θέματος σε σχέση με εσάς. Καλή σας συνέχεια και καλή τύχη.

 

Επιτρέψτε μου παρακαλώ μια επισήμανση…ή μάλλον, μια θεμελιώδη διαφωνία επ αυτού.
Από έναν άνθρωπο που έχει πάνω από 1600 εφημερίες στην πλάτη του ως επαγγελματίας Υγείας, αλλά ούσα επίσης η ίδια φορέας τραύματος που χρειάστηκε να αντιμετωπιστεί με εντατική ψυχοθεραπεία για σχεδόν δύο χρόνια.

Η επιστημονικότητα επικυρώνεται πρωτίστως από σπουδή, κατάρτιση, αξιολόγηση, σωστό πλαίσιο.
Όποια υπόλοιπα αναφέρατε σαφώς έχουν τον ρόλο και τη σημασία τους αλλά…η κραταιά διαφωνία μου δεν είναι επί γραμματικού πλαισίου. Για το αν δηλαδή, το «πρωτίστως» μπαίνει πριν ή μετά στην πρόταση.
Αλλά επί πλαισίου ουσίας σε θέματα που αφορούν σε διάγνωση-διαφορική διάγνωση-θεραπεία.
Εξαιρετικά σοβαρά όλα τους για να τίθεται το «πρωτίστως» στην «ενσυναίσθηση» και τη «δημιουργία ασφαλούς χώρου εργασίας».

Ο θεραπευτής μπορεί κάλλιστα να έχει πέντε κιλά ενσυναίσθηση και ένα boho χώρο γεμάτο από θυμιατά ή ωραία μαξιλαράκια στο πάτωμα, αλλά πρωτίστως πρέπει να έχει την επιστημονική κατάρτιση.

Σε θέματα που αφορούν Υγεία, σωματική ή ψυχική, το που τοποθετούμε, όχι γραμματικά αλλά συνειδησιακά, το «πρωτίστως» ως επαγγελματίες Υγείας, είναι αυτό που ξεχωρίζει τους επαγγελματίες από τους wannabe «επαγγελματίες».

Επιτρέψτε μου μετά από τόσα χρόνια στον πολύπαθο αλλά και θαυμαστό αυτό χώρο, να είμαι προσωπικά εξαιρετικά ευαίσθητη όσο και προσεχτική στα που τον αφορούν.

 

Και καλά κάνετε, σεβαστή καθόλα η άποψη σας και η εμπειρία σας, μπορεί κι εγώ να έδωσα παραπάνω βαρύτητα από όσο έπρεπε στην ενσυναίσθηση, αλλά ίσως αυτή να είναι η δική μου προσέγγιση λόγω του δικού μου αντικειμένου. Την κατάρτιση την θεωρώ προαπαιτούμενο, και δεν το τόνισα αρκετά ίσως, άλλωστε στην χώρα που εργάζομαι το πλαίσιο είναι πολύ αυστηρό.

 

Μόλις διάβασα ένα κείμενο που αναρτήθηκε στη δημόσια συζήτηση το οποίο συνιστά μια αξιοσημείωτη μετατόπιση από τη σφαίρα της ορθολογικής συζήτησης σε αυτήν του προσωπικού αισθήματος.

Ο ισχυρισμός ότι η επιστημονικότητα δεν επικυρώνεται μόνο από σπουδές και επιτήρηση, αλλά πρωτίστως από την ενσυναίσθηση, την ενεργητική ακρόαση και την δημιουργία ασφαλούς χώρου, αποτελεί το κεντρικό, και πλέον προβληματικό, επιχείρημα του κειμένου.

Αυτός είναι και ο λόγος που μπαίνω στον κόπο να το αναλύσω και να μοιραστώ τις σκέψεις Μου με τα μέλη της κοινότητας εδώ.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το πώς ένας επαγγελματίας με πάνω από μία δεκαετία εμπειρίας φαίνεται να συγχέει τους δομικούς λίθους μιας θεραπευτικής σχέσης με τους δομικούς λίθους της επιστημονικής απόδειξης.

Η ενσυναίσθηση και η ενεργητική ακρόαση είναι, δίχως αμφιβολία, απαραίτητα εργαλεία για κάθε θεραπευτή.

Επιτρέπουν στον θεραπευόμενο να ανοιχτεί και να δεχτεί τη βοήθεια.

Όμως, η παρουσία τους δεν καθιστά μια μέθοδο επιστημονικά έγκυρη.

Κανένας επιστήμονας δεν θα ισχυριζόταν ότι η συμπόνια του προς έναν ασθενή είναι απόδειξη για την αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου. Μια μέθοδος κρίνεται από το αν μπορεί να αποδειχθεί ότι λειτουργεί, ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τις προσωπικές ικανότητες του ατόμου που την εφαρμόζει.

Το να αναδεικνύεις την ενσυναίσθηση σε επιστημονικό κριτήριο είναι σαν να ισχυρίζεσαι ότι ένας μηχανικός μπορεί να κατασκευάσει μια γέφυρα, βασιζόμενος όχι στη φυσική, αλλά στο πόσο συμπονετικός είναι με τους οδηγούς που θα τη χρησιμοποιήσουν.

Ένας πραγματικός επαγγελματίας πρέπει να είναι ο πρώτος που θα απαιτεί την επιστημονική αυστηρότητα και να αρνείται να θυσιάσει την αλήθεια στον βωμό της «συμπόνιας» ή της «ασφάλειας».

Εντύπωση επίσης Μου προκάλεσε η άρνηση του προφίλ @Shrewd να παράσχει διαπιστευτήρια, ενώ ταυτόχρονα διατρανώνει την ιδιότητά του ως επαγγελματία, κάτι που αποτελεί την πρώτη από μια σειρά αντιφάσεων που καθιστούν το κείμενο ένα ενδιαφέρον αντικείμενο μελέτης και από άλλα μέλη που είναι επαγγελματίες στον τομέα της ψυχικής υγείας.

Η αποστροφή επίσης προς την «αυθεντία» και η καταγγελία του «κακοποιητικού» λόγου, όταν εκφράζεται με τέτοια ένταση και συχνότητα, είναι ένας γνωστός μηχανισμός άμυνας ενάντια σε μια κριτική που δεν μπορεί να αντικρουστεί με άλλα μέσα.

Πρόκειται για την προσπάθεια να μετατραπεί ένας διάλογος για ιδέες σε μια προσωπική σύγκρουση, ώστε να ακυρωθεί ο αντίπαλος λόγος με ηθικούς όρους.

Η κριτική του προηγούμενου κείμενου του προφίλ @Shrewd δεν ήταν ποτέ προσωπική από μεριάς Μου, αλλά αφορούσε την έλλειψη λογικής συνέπειας και επιστημονικής αυστηρότητας.

Η ανταπόκριση, ωστόσο, απέδειξε ακριβώς την ευπάθεια που κριτικάρεται, την αδυναμία δηλαδή να διαχωριστεί η λογική από το συναίσθημα.

Η αναφορά σε «μαρξιστικές απόψεις» και «καλλιτεχνικές περγαμηνές» αποτελεί μια κλασική επιχειρηματολογία, όπου η συζήτηση μετατοπίζεται από το περιεχόμενο στο πρόσωπο.

Εάν ο λόγος Μου υπήρξε λανθασμένος, το προφίλ @Shrewd θα έπρεπε να τον αντικρούσει με στοιχεία και λογική, όχι με κουτσομπολιά για το ποιόν Μου.

Επίσης η έκφραση της άποψης «μεγάλη αγένεια» και «λογικά άλματα» είναι απολαυστική καθώς περιγράφει ακριβώς το ύφος και το περιεχόμενο του κειμένου στο οποίο απαντά.

Το κείμενο που μόλις διάβασα δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αναμασά προσωπικές κατηγορίες, δίχως να προσκομίζει κανένα νέο στοιχείο ή τεκμήριο.

Στον δημόσιο διάλογο εδώ θα εξακολουθήσω να αναρτώ τις σκέψεις Μου όπου θέλω, όταν θέλω και όπως θέλω.

Από εκεί και πέρα όποιος δεν θέλει δεν απαντά...

Iagos

Micalef by Iagos posted 16 July 2025 at 10:01

 

@mystique Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, και αναγκαίο, όταν η πρακτική εμπειρία συναντά τη θεωρία για να επιβεβαιώσει τις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν ένα σοβαρό γνωστικό πεδίο.

Η έννοια του «πρωτίστως», όπως την αναδεικνύετε, είναι κατά τη γνώμη Μου αυτό που διαχωρίζει την επιστήμη από την προσωπική αίσθηση, την κατάρτιση από την αυθαιρεσία.

Η επιστημονική γνώση, η αξιολόγηση και το σωστό πλαίσιο δεν είναι απλά συστατικά είναι οι απαράβατοι κανόνες που επιτρέπουν τη διάγνωση, να είναι αξιόπιστη και ασφαλής.

Η σοβαρή σας παρατήρηση επιβεβαιώνει αυτό που συχνά παραλείπεται σε τέτοιες συζητήσεις, ότι δηλαδή οι ποιότητες όπως η ενσυναίσθηση, αν και απολύτως απαραίτητες για τη διαμόρφωση μιας θεραπευτικής σχέσης, δεν αποτελούν ποτέ τη βάση για την εγκυρότητα της ίδιας της θεραπείας.

Ο θεραπευτής μπορεί να έχει όλη την ενσυναίσθηση του κόσμου, αλλά αν η μέθοδός του δεν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη, δεν μπορεί να προσφέρει πραγματική λύση.

Η έμφαση στο «πρωτίστως» δεν είναι γραμματική. Είναι συνειδησιακή, όπως πολύ σωστά τονίζετε, και αφορά την επαγγελματική ακεραιότητα.

Αυτή η τοποθέτηση δημιουργεί μια νέα βάση για τον διάλογο.

Θα ήταν ενδιαφέρον να εξετάσουμε αν έχετε τον χρόνο και την άδεια  , δεδομένου ότι η επιστημονική κατάρτιση είναι το «πρωτίστως», πώς μπορούμε να μετρήσουμε με αξιόπιστο τρόπο την επίδραση των «δευτερευόντων» στοιχείων, όπως η ενσυναίσθηση και η δημιουργία ασφαλούς χώρου, χωρίς να πέσουμε στην παγίδα του υποκειμενισμού;

Πώς μπορεί η επιστήμη να ποσοτικοποιήσει αυτές τις σημαντικές, αλλά άυλες, πτυχές της θεραπείας;

Ως επαγγελματίας Υγείας που έχει πάνω από 1600 εφημερίες στην πλάτη του (απίστευτος όγκος γνώσης, εμπειρίας και κατάρτισης) θα είχε ενδιαφέρον η απάντηση σας...

Η συζήτηση όπως ανοίγει από τον @Arioch και απο εσάς @mystique φρονώ ότι δεν πρέπει να σταματήσει εδώ.

Θα επαναλάβω ότι: Μια συζήτηση που όσο απομακρύνεται από τον κομπογιαννιτισμό, μπορεί να δείξει το ποιοι είναι οι τομείς της ψυχολογίας που έχουν αποδείξει την επιστημονική τους αξία. Και, το σημαντικότερο, το πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι το γνωστικό πεδίο θα παραμείνει πιστό στους κανόνες που το καθιέρωσαν ως επιστήμη.

Αυτή είναι η αληθινή βάση για έναν ουσιαστικό διάλογο για την ψυχική υγεία.

Iagos

ΥΓ Χαίρομαι ειλικρινά για εσάς...

Dino Valls by Iagos posted 24 May 2024 at 18:15

 

Σχετικό/άσχετο με το θέμα μας:

Το πρόβλημα που ανέφερα δεν περιορίζεται στην ψυχολογία, αλλά εμφανίζεται παντού όπου χρησιμοποιούμε στατιστική - από κοινωνιολογία και οικονομολογία, μέχρι βιολογία και ιατρική, ακόμα και φυσική - από την επιλογή δείγματος μέχρι την συλλογή, ερμηνεία και παρουσίαση των αποτελεσμάτων.

Η ανάγκη ερμηνείας είναι αναπόφευκτη λόγω της στοχαστικής (a.k.a. πιθανοκρατικής) φύσης της στατιστικής. Κι όμως, αυτή ακριβώς είναι η δύναμή της: μας δείχνει όχι μόνο τι ξέρουμε, αλλά και με ποια βεβαιότητα το ξέρουμε.

Με άλλα λόγια, η στατιστική δεν είναι αδυναμία λόγω στοχαστικότητας· τολμώ να πω πως είναι η μαθηματική μετουσίωση του κεντρικού ερωτήματος της επιστημολογίας: Πώς και πόσο σίγουροι είμαστε πως γνωρίζουμε τι γνωρίζουμε;

 

Ενδιαφέρον το ερώτημα σας, με προβλημάτισε.
Από την επαγγελματική μου θέση, θα σας απαντήσω απλά και περιεκτικά: δεν μπορούμε.
Τουλάχιστον όχι χωρίς «να πέσουμε στην παγίδα του υποκειμενισμού».

Στην Ιατρική το μετρήσιμο ορίζεται από αυστηρά πρωτόκολλα, σε εξίσου αυστηρά πλαίσια και συνιστώσες.
Δεν επαφίεται στην προσωπική κρίση κανενός και δεν αποδίδεται κατά το δοκούν.

Το αδιαπραγμάτευτο στο όλο είναι η επιστημονική
κατάρτιση/εμβέλεια/εγκυρότητα/συνέπεια και πλείστα άλλα, ωστόσο.. έννοιες όπως η ενσυναίσθηση που αναφέρθηκε, δεν είναι.
Χωρίς αυτό να μειώνει την αξία τους per se αλλά και την αθροιστική τους θεραπευτική επίδραση, συνεργικά στην κλινική θεραπεία.

Απλό παράδειγμα:
Μια χαρά θεραπεία μπορεί να επιτύχει σε ένα λέμφωμα ένας ογκολόγος καταρτισμένος επιστημονικά, αλλά χωρίς ενσυναίσθηση.
Το ανάποδο ωστόσο ουδέποτε μπορεί να συμβεί.
Εξού και η επισήμανση μου ως προς το «πρωτίστως».

Από την άλλη, έχουν δει πολλά τα μάτια μου όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο.
Δηλώνω σχετική γνώστρια μόνο του αντικειμένου μου κι αυτό πάλι με πάσα επιφύλαξη, γιατί κι αυτό διευρύνεται καθημερινά, σε ένα γενικότερο χώρο που προσθέτει γνώση και ταυτόχρονα αμφισβήτηση στο διηνεκές.

Όμως….
Ο όρκος του Ιπποκράτη, ανάμεσα στα άλλα, γράφει το εξής σημαντικό κι εξαίρετο:
«Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν.»
Όπερ σημαίνει:
«Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω.»

Κατ εμέ, αυτή είναι η θεμελιώδης και αδιαπραγμάτευτη αρχή που πρέπει να διέπει όλους τους λειτουργούς Υγείας.
Είναι μια στιβαρή δικλείδα ασφαλείας, που προστατεύει τόσο τους ίδιους όσο και τους ασθενείς αυτών.
Και αυτό μόνο όφελος είναι για όλους.

Και κάπου εκεί, επανερχόμαστε στην αδήριτη ανάγκη επιστημονικής επάρκειας ως πρωταρχική απαίτηση σε επιστημονική διάγνωση και θεραπεία.

Θα κλείσω με αυτό:
«Η ημιμάθεια χείρων εστί και αυτής ταύτης της αμάθειας»
Και μαζί με το ερώτημα του @Arioch, « Πώς και πόσο σίγουροι είμαστε πως γνωρίζουμε τι γνωρίζουμε;» θα αφήσω όποιον θέλει να αναλογιστεί πόσο ιδιαίτερα σοβαρή και δύσκολη είναι η Γνώση και όχι η επίφαση αυτής..

 

@Arioch @mystique δύο εξαιρετικά ενδιαφέροντα ποστς που αποτελούν trigger για να συνεχίσει ένας διάλογος με προοπτική.
Δεν έχω καμία γνώση σχετικά με την ιατρική οπότε, αν μου επιτραπεί, θα ήθελα να βάλω μια περιφερειακή παράμετρο.
Η ενσυναίσθηση και άλλα χαρακτηριστικά/ιδιότητες ενός ανθρώπου αυτό που βοηθούν είναι να χτίζεται το rapport σε μια σχέση. Κάθε είδους σχέση, εν προκειμένω, όπως επεσήμανε και ο @Iagos μιλάμε για τη θεραπευτική σχέση.
To rapport βοηθά στην αυθεντικότητα και την εμβάθυνση της σχέσης και αυτό με τη σειρά του δημιουργεί ένα "γόνιμο" περιβάλλον για περαιτέρω ενίσχυση των παραπάνω, κάτι σαν virtuous circle. Το rapport κάτι άλλο που δηλώνει/αναδεικνύει είναι η ποιότητα της σχέσης, που καθορίζει και τα ρίσκα που μπορεί κάποιος να πάρει εντός της.
Και εδώ - κατά τη γνώμη μου - έρχεται το πολύ tricky: Στη θεραπευτική σχέση, δεν θα πρέπει ποτέ να θεωρείται ότι μπορεί να έχουν να κάνουν με το επιστημονικό κομμάτι και σκοπό της αλληλεπίδρασης αυτής. Που στηρίζεται σε αντικειμενικά δεδομένα, σε εφαρμογή πρωτοκόλλων, δεδομένων και επιλογών που προέρχονται από μακρόχρονη επιστημονική έρευνα και διαδικασία. Υπάρχει σαφής προτεραιότητα δηλαδή.

 

Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ την ενσυναίσθηση -που αναφέρει η @Shrewd- και τη συμπόνια εξίσου σημαντική, ακόμα και αν από μόνη της δεν αρκεί. Η ψυχολογία του ασθενούς είναι θεμελιώδης θαρρώ. Eίναι διαφορετικό ρε παιδί μου όταν ο γιατρός νιώθεις ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για σένα.

Και το βλέπω και με τους δικούς μου γιατρούς. Πχ με την παθολόγο μου (που είναι και ο γιατρός με τον οποίο υπό Κ/Σ έχεις τα περισσότερα πάρε δώσε αν δεν έχεις κάποιο μακροχρόνιο πρόβλημα υγείας) δεν είναι το διδακτορικό της ο λόγος που την επέλεξα αλλά ο τρόπος με τον οποίο με αντιμετωπίζει όταν τη χρειάζομαι. Είναι αλλιώς, πως να το πω;