The Therapeutic Potential of Play: A Comparative Study of Play Therapy and BDSM Practices in Trauma

@DreamMaster

Δύο σκέψεις ίσως λίγο έξω από το θέμα ίσως λίγο μεσα.

(1) Το τι ειναι επιστήμη, ειναι μεγάλη συζήτηση και μάλιστα χωρίς καν να υπάρχει ένας και μόνο ορισμός της - μπορείτε να βρείτε τουλάχιστον 10 στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία (που απο μόνο του λεει πολλα) κλπ κλπ.

(2) Το *γιατί* την κάνουμε ειναι μια ακόμα μεγαλύτερη συζήτηση και - για εμενα πολυ πιο ουσιαστική - καθώς το όποιο consensus θα μπορούσε να παραχθεί απο αυτή τη συζήτηση θα έπρεπε και να ενημερώσει το (1) το τι είναι δηλαδη η επιστήμη.

Έναν αδιανόητα ενδιαφέροντα ορισμό δίνει ο φυσικός Μπερναλ που βάζει, ανάμεσα στα τεχνικά και πρακτικά κομμάτια των ορισμών της επιστήμης την παραμετρο της καλυτέρευσης της ζωής μας.

Λέει λοιπόν (παραφράζω) οτι "επιστήμη είναι η γνώση και κατανόηση και ερμηνεία του φυσικού κόσμου (κλπκλπκλπ) με σκοπό να βελτιώσουμε τη ζωή μας".

Για εμενα είναι απο τα φοβερότερα κομμάτια στην βιβλιογραφία γιατι *αυτό* ακριβώς ειναι εκείνο το σημείο που θα έπρεπε να κανει inform πολλά απο τα έργα της επιστήμης αφενός και αφετέρου πολλά από τα κομμάτια της συζήτησης σε αυτο το νήμα.

Χωράει πολυ συζήτηση σε αυτο? Φυσικά.

Μια ομως απο τις μεγαλύτερες τραγωδίες του (δυτικού) ακαδημαικου κόσμου ειναι αυτή η γαμημενη η εμμονή να βρεις ΤΟ ΝICHE ΣΟΥ (δηλαδη εκεί την παραμικρή φλούδα γνώσης που έχεις μόνο εσύ και κανένας αλλος και ειναι και ταυτόχρονα το unique selling point σου λες και πουλάμε τίποτα ταπερ).

Αυτό έχει οδηγήσει αναπόφευκτα σε έναν εκφυλισμό και της παραγωγής γνώσης αλλα και των μηχανισμών παραγωγής γνώσης (όπως ειναι και το peer review) και τέλος πάντων ειναι ζόρικα τα πράγματα.

Λόγω των παραπάνω (αλλα και άλλων πραγμάτων που σίγουρα είναι εκτός θέματος) ειναι πολλές φορές πολλή λεπτη η γραμμη που χωρίζει τον ειδικό απο τον τσαρλατανο.

Σου λεει πιχι ο ειδικός, θα μελετήσω - να καλη ωρα σαν το νήμα εδω - πως να σας κάνω καλά εσάς τους ανώμαλους με ψυχοθεραπεία ζεν και κλίσμα απο όζον (που λεει ο λόγος). Προφανώς μια λογική αντίδραση σε αυτο είναι "τι λες καλό μου?"

Αλλα απο την άλλη τι να πω παιδιά είναι αυτα και θέλουν να παίξουν**. Εδώ έχουμε τους άλλους τους αλλουτελους που προσπαθούν να δείξουν - με επιστημονική μέθοδο μάλιστα- ότι η γη ειναι επίπεδη και πανε και πάνε και πανε και δε πέφτουν απο την άκρη της και αντί να πουν πω άστο δε γαμιεται κάτι δεν πήγε καλα εδω λένε πωπω συνωμοσία θα ειναι.

Οποτε είτε ο αλλος είναι τσαρλατανος κανονικός φιδεμπορας είτε ειναι """ειδικός""" της ταβλας θα κριθει αφενός εκ του αποτελέσματος και αφετέρου (κατά τη γνώμη μου) εάν αυτο που σου πουλάει (εντός και εκτός εισαγωγικών αυτό) έχει στόχο να κανει τη ζωή σου καλύτερη (με τη γενικότερη έννοια) ή χειρότερη.


**ενα εντιτ εδω μη φάω κάνα ντου. Το "παιδιά είναι αυτα και θα παίξουν" δεν σημαίνει ότι εμείς δεν θα τα κραξουμε κλπ. Δηλαδή αυτή η πρόταση δεν μπήκε εκεί για να δείξει οτι πρέπει να υπάρχει απουσία του αντίλογου.

 

@_voltage_ +1000

Kαι πολλά ευχαριστώ και γι αυτό "επιστήμη είναι η γνώση και κατανόηση και ερμηνεία του φυσικού κόσμου (κλπκλπκλπ) με σκοπό να βελτιώσουμε τη ζωή μας" που με πήγε πίσω στις μέρες της πετριάς που με οδήγησε και καθοδήγησε στην κατ' ελάχιστον αβλαβή διέλευσή μου από τον επιστημονικό χώρο και την academia.

Φυσικά και το "κράξιμο" πρέπει να είναι μέσα στις επιλογές και για τον +/- " " ειδικό - θα έχετε πιστεύω και σεις κάποια μαρτυρία από συνέδρια στον χώρο σας που γίνανε ψιλο-σφαγές, όχι μόνο από ιδιοσυγκρασίες αλλά και από επιστημονικές έριδες. Θα ψάξω και τον Chalmers, ειδικά για τον Γαλιλαίο που απ΄τα μικρά μου δεν μπόρεσα να χωνέψω τί ήταν αυτό που έκανε στον Κέπλερ και καθυστέρησε και την επιστήμη.

Αν δε πάμε στη φιλοσοφία είναι γνωστή θεωρώ η ρήση ότι ο πιο σύντομος, πιο ουσιαστικός και πιο καταληκτικός διάλογος δύο φιλοσόφων αν συναντηθούν είναι να πουν ένας στον άλλον "Αντε γαμίσου!"  

Δεν χωράνε οι οθόνες μας αν αρχίσουμε να γράφουμε όλες τις "καλές ιδιότητες" που πρέπει να έχει η επιστήμη, αλλά συναινώ στο ότι η βελτίωση της ζωής όλων μας πρέπει να είναι στην κορφή.

Κάτι άλλο σχετικό που θα συμπλήρωνα για την επιστημονική σκέψη είναι η διαρκής έλλογη αμφισβήτηση που δεν είναι παρά η άλλη φάτσα του Ιανού της γνώσης, ο όσο το δυνατόν πλήρης προσδιορισμός όσων δεν γνωρίζουμε.

Μολονότι με απασχόλησε πολλά χρόνια, δεν κατάφερα ως τώρα να έχω μια σαφή εικόνα, έναν οδικό χάρτη, πόσο μάλλον δεν τολμώ καν να το πω: μια μέθοδο, για το πώς θα ήταν η πιο αποδοτική διάδραση του μη επιστημονικού κοινού με θέματα που πραγματικά το αφορούν. Αλλά σαν καλός επιστήμονας ξέρω τουλάχιστον πώς δεν θα ήταν: μέσα από τα μίντια...

 

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι η Γνώση δεν προκύπτει μόνο από την αναζήτηση του νέου αλλά και από την αμφισβήτηση του παλιού.
Και είναι από τα όμορφα της επιστήμης αυτό, να επανεξετάζει τα θέσφατα, να τα εξελίσσει ή (ακόμα και) να τα αναθεωρεί.

Ωστόσο δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε όσα δεν γνωρίζουμε. Αυτό στο μυαλό μου προϋποθέτει ορισμό συνόλου, ενός συνόλου με αρχή και τέλος, στο οποίο αφαιρετικά θα μας έμεναν τα άγνωστα.

Ο Stephen Hawkin είχε πει:
« Ο μεγαλύτερος εχθρός της γνώσης δεν είναι η άγνοια, είναι η ψευδαίσθηση της γνώσης»

Ίσως τελικά δεν χρειάζεται να προσδιορίσουμε πόσα δεν ξέρουμε.
Αρκεί να παίρνουμε ως δεδομένο ότι πάντα θα υπάρχουν. Και να τα αναζητούμε πεισματικά.

 

Μέσα από την νοηματο-δοτηση(/δοσια) ίσως;  
"Παράλογο" για τους πολλούς ή για κάποιους ή για όλους τους άλλους, "έλλογο" ή "λογικοφανες", οι άνθρωποι καταπιάνονται πάντα με κάτι όταν βρουν (το) νόημα...

 

@DreamMaster, η τοποθέτησή Σας για την εγγενή διαφθορά της επιστήμης από το «cui bono?» είναι όχι μόνο σωστή, αλλά και τόσο προφανής που είναι πραγματικά εκπληκτικό το γιατί χρειάζεται να το συζητάμε.

Γιατί, όπως φαίνεται, κάποιοι είναι τόσο αφοσιωμένοι στις πεποιθήσεις τους που θα τις υπερασπίζονταν μέχρι θανάτου. Κι άλλοι τόσο αφοσιωμένοι στο μισθό τους, που θα έκαναν το ίδιο.

Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι η επιστήμη πρέπει να έχει ως σκοπό τη βελτίωση της ζωής μας. Είναι σαν να λέμε ότι το ψωμί πρέπει να είναι βρώσιμο. Φυσικά και πρέπει. Το ερώτημα δεν είναι αν η επιστήμη πρέπει να βελτιώνει τη ζωή, αλλά πώς ακριβώς το πετυχαίνει.

Και, όπως σωστά επισημαίνει η @_voltage_ , η «διαρκής έλλογη αμφισβήτηση» είναι το αντίδοτο στην πνευματική παρακμή που προκαλεί η αναζήτηση ενός «niche».

Όσο για την αναλογία Σας με την πτώση από τον 5ο όροφο, δεν έχω λόγια.

Είναι μια συνοπτική και αμείλικτη ανατροπή ολόκληρης της σχετικιστικής σκέψης.

Φαντάζομαι τον σχετικιστή να πέφτει και να αναρωτιέται, «Πώς βιώνει το πεζοδρόμιο την υποκειμενική μου πτώση;».

@RemyJardin , η θέση σας Μου είναι πλέον ξεκάθαρη, αλλά παραμένει θεμελιωδώς εσφαλμένη.

Η άρνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας ως βάσης του διαλόγου και της γνώσης είναι ένα αδιέξοδο που οδηγεί στην πνευματική σοφιστεία.

Μ/μας ζήτησατε να βρούμε κοινό έδαφος. .

Ας πάρουμε λοιπόν ένα απλό παράδειγμα από την καθημερινότητα, που αφορά την ίδια την υλιστική βάση της κοινωνίας μας.

Σε ένα παζάρι, ένας άνθρωπος κατασκευάζει και πουλάει παπούτσια και ένας άλλος μπρίκια.

Θέλουν να ανταλλάξουν τα προϊόντα τους.

Πώς καθορίζεται η ανταλλαγή;

Η ανταλλαγή δεν μπορεί να καθοριστεί από τα υποκειμενικά τους συναισθήματα, τις προθέσεις τους ή τις απόψεις τους.

Δεν έχει σημασία αν ο ένας πιστεύει ότι το μπρίκι του είναι πιο «σημαντικό» από τα παπούτσια.

Αυτό που καθορίζει την ανταλλαγή είναι η ακριβής ποσότητα της ανθρώπινης εργασίας που έχει ενσωματωθεί σε κάθε προϊόν.

Η αξία τους είναι αντικειμενική, απολύτως ανεξάρτητη από την προσωπική τους άποψη.

Επομένως, εάν ακόμα και η πιο απλή κοινωνική συναλλαγή έχει μια αντικειμενική, υλική βάση που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, πώς μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι η γνώση για την κοινωνία και τη ζωή μας είναι κάτι υποκειμενικό και αόριστο;

Αν ο λόγος δεν μπορεί να βασίζεται σε μια κοινή, υλική πραγματικότητα, τότε τι τον εμποδίζει να είναι απλώς μια ακόμα μορφή σοφιστείας;

Iagos

Micalef... by Iagos posted 24 August 2025 at 09:38

 

@DreamMaster καταρχάς να πω οτι τα λέτε υπέροχα.

Στο σύνολο των πραγμάτων λοιπόν που δεν ξέρουμε υπάρχουν:
- αυτα που ξέρουμε οτι δεν ξέρουμε
- αυτα που δεν ξέρουμε οτι δεν ξέρουμε
- αυτα που ξέρουμε οτι τα ξέρουμε λάθος
- αυτα που δεν ξέρουμε οτι τα ξέρουμε λάθος.

Όπως σίγουρα γνωρίζετε η ανθρώπινη γνώση ειναι ενα function και του χρόνου (πέρα απο αλλα πράγματα).

Το ενδιαφέρον ομως ειναι οτι η πραγματικότητα συνεχίζει πάντα να υπάρχει ανεξάρτητα απο τη δική μας ερμηνεία, τις σωστές ή λάθος εξισώσεις, τα καλα η στραβα πειπερ. Το νερό πάντα θα βράζει στους 100 βαθμούς όπως και πάντα εκεί έβραζε είτε είχαμε τις εξισώσεις να το περιγράψουμε είτε όχι.

Το κάθε σωμάτιο που ανακαλύπτουν κάθε τόσο τα πειράματα και κάθε καινούργια επιστημονική ανακάλυψη έγινε μεσα στην ίδια πραγματικότητα που μέχρι πριν περιέγραφε μια άλλη εξίσωση.

Αυτό ειναι και το κοινό που έχουν οι ειδικοί με τους μη ειδικούς, η τσαρλατανοι με τους μη τσαρλατανους. Είτε το γνωρίζουν είτε όχι διέπονται από την ιδια φυσική πραγματικότητα με ο,τι μπορεί να σημαίνει αυτο για αυτούς που τη βιώνουν και για την εμπειρία του καθένα μεσα σε αυτή.

Και ακριβώς επειδή οι έμπειρες διαφέρουν και καλα κάνουν και διαφέρουν και κανεις δεν αντιλέγει σε αυτο, οι άνθρωποι μπορεί να σχηματίσουν την εντύπωση οτι υπάρχουν εν τέλει διαφορετικές εκδοχές της πραγματικότητας αντί για διαφορετικές έμπειρες της ίδιας πραγματικότητας.

Σαν να νομίζεις οτι όλοι οι καθρέφτες στο ίδιο αμάξι σου δείχνουν και άλλο δρόμο αντί για διαφορετικές όψεις του ίδιου δρόμου.

Μέσα σε αυτή την πλάνη ακριβώς κάποιοι ειδικοί θεώρησαν οτι "η επιστήμη ειναι κάτι που δεν αφορά το γενικό κοινό" και ίσως αντίστοιχα οι μη ειδικοί (αυτο που αναφέρετε ως μη επιστημονικό κοινο) θεώρησαν οτι όλο αυτο όντως δεν τους αφορά γιατι ειναι δύσκολο η γιατι ειναι βαρετό.

Όμως αυτο έχει μια πολυ έντονη ταξική παράμετρο μεσα του - ειδικά αν το πιάσουμε απο τον ορισμο του Μπερνάλ.

Δεν μπορεί η επιστημη - δηλαδη το εργαλείο που έχουμε για να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας, τις κοινωνίες μας και εμάς μεσα σε αυτές- να ειναι κάτι που δεν αφορά "κάποιους".

Τωρα, στο BDSM (τρελο pivot εδω για να πιάσουμε μόρια απο το εντός θέματος) υπάρχουν ορισμοί, πλαίσια, σχήματα τα πάντα ολα.

Είναι ολα αυτα επιστημονικά θεσπισμενα? Εξαρτάται πως βλεπει κάνεις ολα τα παραπάνω που συζητήσαμε.

Καποιος που έχει εμπειρία σε μετεωρολογικα μοντέλα θα μπορούσε να πει οτι ναι εντάξει και αυτό επιστήμη είναι ΑΛΛΑ τα σφάλματα, το ένα το άλλο ακόμα μαθαίνουμε κλπ.

Και απο την εμπειρία μου στο χώρο και το φόρουμ μπορω να πω οτι η τριβή των θέσεων "υπάρχει μια πραγματικότητα" και "ο καθένας ορίζει την πραγματικότητα του" ειναι κάτι που πάει και έρχεται σε κύματα.

Όπως είπε και η @mystique και όπως ξέρουμε και απο τη φιλοσοφία της επιστήμης κάποια πραγνατα πρέπει να έρθουν σε ρήξη (πιχι το παλιό με το νέο) για να δούμε τελικά τι θα βγει απο εκεί.

Αλλα ενα ειναι σίγουρο. Η σωστή χρήση του εργαλείου (σε αυτή τη συζήτηση του εργαλείου επιστήμη) μπορεί να φέρει σωστά ή και λάθος αποτελέσματα.

Η λάθος χρήση του ομως θα φέρει πάντα λάθος αποτελεσματα. Και αυτα δεν έρχονται πάντα χωρίς κόστος, είτε προσωπικό είτε συλλογικό  

Ειλικρινά χάρηκα πολύ για τη συζήτηση.