To Σύνδρομο της Νοσοκόμας

(Με αφορμή το νήμα "Αχ! Βαλεντίνα..." του Μαυροβασίλη, και την αναφορά του στο "σύνδρομο της νοσοκόμας" - για δεύτερη φορά από τότε που τον διαβάζω).

Για τις ανάγκες του παρόντος νήματος, μετέφρασα το ακόλουθο απόσπασμα από το Ημερολόγιο της Αναϊς Νιν, σελίδες 231-7 , τόμος II, Αύγουστος 1937.

"Η γυναίκα δεν ξεχνάει ότι χρειάζεται τον γονιμοποιητή , δεν ξεχνάει ότι όλα όσα γεννιούνται από αυτήν, φυτεύονται σε αυτήν. Αν το ξεχάσει αυτό, θα χαθεί. Αυτό που θα ήταν θαυμάσιο να σκεφτούμε δεν είναι η μοναξιά της αλλά αυτή η εικόνα μιας γυναίκας που την επισκέπτεται τα βράδια ένας άντρας και τα θαυμάσια πράγματα που θα γεννήσει το πρωί. Ο Θεός μόνος του, ως δημιουργός, μπορεί να είναι ένα υπέροχο θέαμα. Δεν ξέρω. Η αντικειμενικότητα του άντρα μπορεί να είναι μία μίμηση αυτού του Θεού, τόσο απόμακρου από εμάς και από το ανθρώπινο συναίσθημα. Αλλά μία γυναίκα που δημιουργεί μόνη δεν είναι ένα όμορφο θέαμα. Η γυναίκα γεννήθηκε μητέρα, ερωμένη, σύζυγος, αδερφή, γεννήθηκε για να αντιπροσωπεύει την ένωση, την μέθεξη, την επικοινωνία, γεννήθηκε για να γεννάει την ζωή, και όχι την τρέλα. Είναι ο διαχωρισμός του άντρα, η υποτιθέμενη αντικειμενικότητά του, που τον έκανε να χάσει την επαφή του, και κατόπιν την λογική του. Η γυναίκα γεννήθηκε για να είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον άντρα και τον ανθρώπινο εαυτό του. Ανάμεσα στις αφηρημένες ιδέες και το προσωπικό μοτίβο που τις δημιουργεί. Ο άντρας, για να δημιουργήσει, πρέπει να γίνει άντρας.

Η γυναίκα έχει αυτό τον ρόλο ζωής, αλλά η γυναίκα καλλιτέχνις πρέπει να συνενώσει την δημιουργία και την ζωή με τον δικό της τρόπο, ή στην ίδια της την μήτρα, αν προτιμάτε. Πρέπει να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό από ότι ο άντρας. Ο άντρας δημιούργησε έναν κόσμο αποκομμένο από την φύση. Η γυναίκα πρέπει να δημιουργήσει μέσα από το μυστήριο, τις καταιγίδες, τον τρόμο, το κολαστήριο του σεξ, την μάχη ενάντια στις αφηρημένες έννοιες και την τέχνη. Πρέπει να αποκοπεί από τον μύθο που δημιουργεί ο άντρας, από το να αποτελεί το δημιούργημά του, πρέπει να παλέψει ενάντια στους ίδιους τους κύκλους της, τις καταιγίδες της, τους τρόμους της, πράγματα που ο άντρας δεν καταλαβαίνει. Η γυναίκα θέλει να καταστρέψει την μοναχικότητα, να ανακτήσει τον χαμένο παράδεισο. Η τέχνη της γυναίκας πρέπει να γεννηθεί στα κύτταρα μήτρας του εγκεφάλου της. Πρέπει να είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα στα συνθετικά προϊόντα του αντρικού μυαλού και τα στοιχεία της φύσης.

Δεν έχω την ψευδαίσθηση που έχει ο άντρας, ότι δημιουργώ σε περήφανη απομόνωση. Εγώ λέω ότι είμαστε δεμένοι, αλληλοεξαρτώμενοι. Η γυναίκα δεν έχει αυταπάτες. Πρέπει να δημιουργήσει χωρίς αυτές τις περήφανες πλάνες του άντρα, χωρίς μεγαλομανία, χωρίς σχιζοφρένεια, χωρίς τρέλα. Πρέπει να δημιουργήσει αυτή την ένωση την οποία ο άντρας πρώτος κατέστρεψε με την περήφανη συνειδητότητά του.

Ο άντρας σήμερα είναι σαν ένα δέντρο του οποίου οι ρίζες μαραζώνουν. Και οι περισσότερες γυναίκες δεν ζωγράφισαν και δεν έγραψαν παρά μόνο φαλλικές απομιμήσεις. Ο κόσμος γέμισε από φαλλούς, σαν στύλους τοτέμ, και καμία μήτρα πουθενά. Πρέπει να πάω στην αντίθετη κατεύθυνση από τον Προυστ που ανακάλυψε τις αιώνιες στιγμές στην δημιουργία. Πρέπει να τις βρω στην ζωή. Το έργο μου πρέπει να είναι πιο κοντά στην ροή της ζωής. Πρέπει να εγκατασταθώ μέσα στον σπόρο, στην ανάπτυξη, στο μυστήριο. Πρέπει να αποδείξω την δυνατότητα της στιγμιαίας, άμεσης, αυθόρμητης τέχνης. Η τέχνη μου πρέπει να είναι σαν ένα θαύμα. Πριν περάσει μέσα από τους διαδρόμους του μυαλού και γίνει μία αφηρημένη έννοια, ένα παραμύθι, ένα ψέμα. Πρέπει για μια γυναίκα να είναι περισσότερο σαν μία προσωποποιημένη αρχέγονη ιεροτελεστία, όπου κάθε πνευματική σκέψη έγινε ορατή, έγινε πράξη, εκφράστηκε.

Μία αίσθηση του απείρου μέσα στο παρόν, όπως έχει ένα παιδί.

Ο ρόλος της γυναίκας στην δημιουργία θα έπρεπε να είναι παράλληλος με αυτόν που έχει στη ζωή. Δεν εννοώ την καλή γη. Εννοώ και την κακή γη, τον δαίμονα, το ένστικτο, τις καταιγίδες της ζωής. Οι τραγωδίες, οι συγκρούσεις, τα μυστήρια είναι προσωπικά. Ο άντρας επινόησε μία αποστασιοποίηση που κατέληξε να είναι μοιραία. Η γυναίκα δεν πρέπει να επινοήσει. Πρέπει να κατέλθει στην αληθινή μήτρα και να αποκαλύψει τα μυστικά της και τους λαβυρίνθους της. Πρέπει να την περιγράψει σαν την πόλη του Φεζ, με την ευγένεια, την πραότητα και το μυστήριο που βρίσκουμε στις Χίλιες και μια νύχτες. Πρέπει να περιγράψει τις αδηφάγες ορέξεις, τις επιθυμίες, το σύμπαν που εμπεριέχεται σε κάθε της κύτταρο. Γιατί η μήτρα έχει όνειρα. Δεν είναι τόσο απλή όσο η καλή γη. Πιστεύω κάποιες φορές ότι ο άντρας δημιούργησε την τέχνη από φόβο, για να μην εξερευνήσει την γυναίκα. Πιστεύω ότι η γυναίκα τραυλίζει σχετικά με το ποια είναι, από φόβο, γι αυτά που έχει να πει. Σκέπασε τον εαυτό της με ταμπού και πέπλα. Ο άντρας επινόησε την γυναίκα για να ταιριάζει με τις ανάγκες του. Την ξεφορτώθηκε, ταυτίζοντάς την με την φύση και κατόπιν έβγαλε σε παρέλαση την περιφρονητική του κατίσχυση επί της φύσης. Αλλά η γυναίκα δεν είναι μόνο φύση.

Είναι η σειρήνα με την ψαρίσια ουρά της βουτηγμένη μέσα στο ασυνείδητο. Η δημιουργία της θα είναι να αρθρώσει αυτό το δυσνόητο σύμπαν που κυριαρχεί επί του ανδρός, αυτό του οποίου την κυριαρχία ο ίδιος αρνείται να παραδεχτεί, αλλά το οποίο εκφράζει την κυριαρχία του με καταστροφικές αποδείξεις της παρουσίας του, με την τρέλα."

Πηγή: Celebration - Chapter Nine

ΥΓ. Happy Valentine's Day. Και περαστικά.

 

καλοοοοοο

 

Ευχαριστούμε πολύ, Ντόρα, για τη μετάφραση αυτού του εξαιρετικά ενδιαφέροντος κειμένου!

+ 32.620


(Χμμ, χμμ... πολύ φοβάμαι πως θα θεωρηθεί φεμινιστικό, λολ...)


​

 

Wenn ich Kultur höre, entsichere ich meinen Browning.

 

Don't fire 'til you see the whites of their eyes.

 

​