Η Διαβολογική

Στο αριστουργηματικό σατυρικό διήγημα ΕΦ "Διαβολογική" ο Έρικ Φρανκ Ράσσελ ειρωνεύεται και χλευάζει την εξουσία και τη λογική της στην επίλυση πρωτόγνωρων καταστάσεων. Οι φουκαράδες οι Βαρντ είναι ένα εξελιγμένο και πολύ λογικό είδος μέχρι που ένας πιλότος, βασιζόμενος στο κεντρικό δόγμα της διαβολολογικής, τους κάνει τον κόσμο άνω-κάτω.

Το κεντρικό δόγμα της διαβολολογικής δεν είναι παρά η πικρή αναγνώριση αυτού που όλοι ξέρουμε αλλά ελάχιστοι το ομολογούν ανοιχτά...

...Αλλά μην το γράψω. Ανακαλύψτε το μόνοι σας.

Διαβολογική​

Έρικ Φρανκ Ράσσελ​

κανε μια περιφορά γύρω από τον πλανήτη για απόλυτη σιγουριά. Αυτή ήταν κι η καθιερωμένη τεχνική των διαστημικών ανιχνευτών: ρίχνεις μια ματιά πλησιάζοντας και μετά μια πιο προσεκτική σε πλήρη γύρο. Τύχαινε συχνά η δεύτερη να 'ρχότανε σ' αντίθεση με τη πρώτη και πιο μακρινή. Χάρη σε κάποια ιδιοτροπία του νόμου των πιθανοτήτων, έβρισκες να σου χαμογελά η τύχη από την άλλη πλευρά ενός πλανήτη. Δυστυχώς αυτό δε συνέβη τούτη τη φορά. Τα όσα είχε παρατηρήσει πλησιάζοντας, δεν αλλάξανε διόλου και στη πλήρη περιφορά. Τούτος ο κόσμος ήτανε κατοικημένος από νοήμονα πλάσματα πολύ εξελιγμένα. Τα σημάδια ήταν ολοφάνερα: λιμάνια, ναυπηγεία, σιδηροδρομικές γραμμές, σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής, διαστημοδρόμια, λατομεία, εργοστάσια, ορυχεία, σπίτια, γέφυρες, κανάλια και γενικά όλα τα σημάδια πολιτισμού που προοδεύει γοργά και σταθερά. Τα διαστημοδρόμια ιδιαίτερα, μαρτυρούσανε πολλά. Μέτρησε τρία τέτοια. Δεν είδε κανένα σκάφος έτοιμο για πτήση τη στιγμή που περνούσε από ψηλά, εκτός από ένα που το επισκεύαζαν. Ήτανε στενόμακρο, μαύρο και μυτερό, περίπου στο μέγεθος ενός εμπορικού της γραμμής Γης-Άρη. Σίγουρα δεν ήταν ούτε τόσο μεγάλο, ούτε τόσο κομψό, όσο ένα αστρόπλοιο της γραμμής Σολ-Σείριου.

Κοιτάζοντας μες από το θωρακισμένο κρύσταλλο της μικρής καμπίνας του, κατάλαβε πως τούτη θα'ταν η Μεγάλη Επαφή. Στους αιώνες της ανθρώπινης εξάπλωσης στ' άστρα, είχανε βρεθεί, χαρτογραφηθεί, εξερευνηθεί και συχνά ξεζουμιστεί, πάνω από εφτακόσιοι κατοικήσιμοι κόσμοι. Όλοι τους είχαν αναπτύξει ζωή, αλλά ελάχιστοι νοημοσύνη. Μέχρι αυτή τη στιγμή πουθενά δεν είχανε βρεθεί πλάσματα αρκετά εξελιγμένα για να ταξιδεύουνε στ' άστρα. Μια τέτοια ανακάλυψη είχε βέβαια, προβλεφτεί θεωρητικά. Η ανθρώπινη τόλμη είχε δημιουργήσει στο σύμπαν μια σφαίρα εξερευνήσεων που μεγάλωνε συνέχεια. Αργά ή γρήγορα, σύμφωνα με τις προβλέψεις, η σφαίρα τούτη θ' άγγιζε κάποιαν άλλη κάπου στο διάστημα. Το ποιες θα 'ταν οι συνέπειες, ήτανε θέμα εικασίας. Ίσως οι δυο σφαίρες θα συγχωνεύονταν, δημιουργώντας μια μεγαλύτερη και λαμπρότερη σύνθετη ή ίσως σκάζανε κι οι δυο σα σαπουνόφουσκες. Όπως και να 'χε, αυτή η μεγάλη στιγμή της επαφής είχε φτάσει.

Αν το ανιχνευτικά του βρισκότανε στην ακτίνα λήψης κάποιου προχωρημένου σταθμού, θα 'στελνε λεπτομερήν αναφορά για το εύρημά του. Ακόμα και τώρα δεν ήτανε πολύ αργά για να γυρίσει πίσω σ' απόσταση δεκαεφτά βδομάδων, ώσπου να βρεθεί σ' ακτίνα λήψης σημάτων. Όμως για να το κάνει, κάπου έπρεπε να βρει τ' αναγκαία καύσιμα. Το σκάφος του δε διέθετε αρκετά για τέτοια διπλή διαδρομή, συν το ταξίδι της επιστροφής στη Γη. Εκεί κάτω σίγουρα υπήρχανε καύσιμα. Ίσως να του διαθέτανε λίγα κι ίσως να 'τανε κατάληλα για τις μηχανές του. Αλλά ήτανε το ίδιο πιθανό, η προσπάθεια ν' αποδειχτεί μάταιη. Προς το παρόν διέθετε αρκετά για να προσεδαφιστεί και μετά να επιστρέψει στη βάση. Κάλλιο ένα και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει, σκέφτηκε. Έτσι έστρεψε το ρύγχος του σκάφους του προς τα κάτω και βούτηξε στη ξένην ατμόσφαιρα με στόχο του το μεγαλύτερο από τα τρία διαστημοδρόμια. Το χαμόγελο της αυτοπεποίθησης ήτανε πολύ χρήσιμον όπλο, στο οπλοστάσιο της ανθρώπινης διαβολογικής.

Η προσεδάφισή του έκαμε εξαιρετικά μεγάλο ντόρο. Τα εννιά δέκατα της γήινης μάζας του πλανήτη επέτρεψαν λίγες παραπάνω φιγούρες δεξιοτεχνίας στο χειρισμό του σκάφους. Βούτηξε χαμηλά, ανέβηκε πάλι και μετά κατέβηκε με την ουρά, για να προσγειωθεί στα πίσω πτερύγια στήριξης. Ύστερα έσβησε τους κινητήρες και στάθηκε στο έδαφος μ' ακρίβεια που θα του επέτρεπε να προσεδαφιστεί και στη τρύπα δεκάρας. Οι ντόπιοι φάνηκαν να ξεφυτρώνουν από το χώμα, όπως γίνεται με τους περίεργους στα τροχαία δυστυχήματα. Δεκάδες κι εκατοντάδες από δαύτους. Ήταν μάλλον κοντοί με τον ψηλότερο όχι πάνω από ενάμιση μέτρο. Κατά τ' άλλα μοιάζανε με το δικό του ροδαλοπρόσωπο, γαλανομάτικο τύπο, όσο κι ένας Κινέζος αν είχε λεπτό γκρίζο τρίχωμα σ' όλο του το κορμί.

Συγκεντρωμένοι γύρω από τον καμμένο κύκλο των πυραύλων του, κοιτούσανε το σκάφος του, φωνάζανε, χειρονομούσανε, σκούνταγαν ο ένας τον άλλο, λογομαχούσανε και κουνούσανε το κεφάλι τους. Γενικά συμπεριφέρονταν όπως κάθε περίεργο πλήθος που θ' ανακάλυπτε μια βαθιά, σκοτεινή τρύπα, όπου βγαίνανε περίεργοι θόρυβοι. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι κανείς δεν έδειχνε τρομαγμένος, μήτε και δοκίμασε να το σκάσει μακριά, φανερά ή στη ζούλα. Το μόνο που δείχνανε να προσέχουν ήταν να κρατούν απόσταση ασφαλείας από τυχόν νέαν ανάφλεξη των σβηστών τζετ. Δε βγήκεν αμέσως. Αυτό θα 'τανε λάθος... κι εκείνοι που κάνουνε συχνά λάθη δε διαλέγονται για πιλότοι ανιχνευτικών διαστημοπλοίων. Ο κανόνας νούμερο ένα είναι να ελέγχεις την ατμόσφαιρα πριν βγεις. Αυτό που ανάσαινε το πλήθος απέξω δεν ήταν οπωσδήποτε καλό και για τα πνευμόνια του. Έτσι κι αλλιώς, θα 'κανε λελεγχο του αέρα ακόμα κι αν έβλεπε τη μάνα του να στέκεται απέξω στη πρώτη γραμμή, καπνίζοντας πούρο.

Ο αυτόματος αναλυτής χρειαζότανε τέσσερα λεπτά για να πάρει δείγμα αέρα, να το κάνει φύλλο και φτερό, να καγχάσει βλέποντας τα χάλια του, να μετρήσει τα βακτηρίδια και να ειδοποιήσει τον κύριο κι αφέντη του πως μπορούσε να καταδεχτεί ν' ανασάνει το ντόπιο πράμα. Όση ώρα κράτησεν η ανάλυση, περίμενε υπομονετικά. Τελικά η βελόνα στο κοκκινόασπρο καντράν κουνήθηκεν απρόθυμα προς τα μισά του άσπρου. Η γρήγορη κίνηση θα σήμαινε πως η ατμόσφαιρα έκανε και γι' αριστοκρατικές μύτες. Η βαριεστημάρα της κίνησης ήταν ο τρόπος που ο αναλυτής τονε προειδοποιούσε πως ο αέρας ήταν μόνο για πιο παρακατιανές. Ο αναλυτής ήταν από κατασκευής, πολύ σνομπ ρομπότ που ταξινομούσε τις ατμόσφαιρες σε κάστες. Η καλύτερη κι αγνότερη ατμόσφαιρα ήτανε γνήσια βραχμανική. Η χειρότερη ήτανε σκέτος παρίας, ούτε να την αγγίζεις..

Σβήνοντας τον αναλυτή, άνοιξε την εσωτερική και την εξωτερική στεγανή πόρτα και κάθισε στο χείλος της με τα πόδια κρεμασμένα ογδόντα μέτρα από το έδαφος. Απ' αυτό το πλεονεκτικό σημείο περιεργάστηκεν ήρεμα το πλήθος, με ύφος ανθρώπου που μπορεί να φτύσει αλλά όχι και να τονε φτύσουν. Ο έκτος νόμος της διαβολογικής ορίζει πως όσο πιο ψηλά τόσο το καλύτερο. Εκείνοι που οι ατυχείς περιστάσεις τους είχανε καταδικάσει σ' ογδόντα μέτρα κοντύτερα στο κέντρο της βαρύτητας ήταν νοήμονα όντα και συνειδητοποίησαν αμέσως το μειονέκτημά τους. Εκτός κι αν τουμπάριζαν το διαστημόπλοιο ή σκαρφαλώνανε στο λείο τοίχωμά του, ήταν ανήμποροι να τονε φτάσουν. Όχι ότι το επιδίωκαν από εχθρική διάθεση. Αλλά όσο πιο ανέφικτη ήταν η επιθυμία τους, τόσο πιο σφοδρή γινόταν. Έτσι, θέλανε να τονε κατεβάσουνε στο ύψος τους, να τον έχουνε πρόσωπο με πρόσωπο, απλά και μόνο γιατί τώρα ήταν απρόσιτος.

Για να τους δυσκολέψει ακόμα πιότερο τη ζωή, γύρισε στο πλάι κι έγειρε στο πλαϊνό τοίχωμα, με το 'να πόδι ανασηκωμένο και με τα δάχτυλα πλεγμένα γύρω από το γόνατο. Μετά συνέχισε να τους ατενίζει μ' αυτάρεσκον ύφος. Εκείνοι ήταν υποχρεωμένοι να κοιτάζουνε προς τα πάνω με κίνδυνο να στραβολαιμιάσουν. Πότε-πότε χαμηλώνανε τα κεφάλια και τα μάτια σ' ασφαλές επίπεδο, αλλ' ακόμα πιο μαρτύριο ήταν να τους κοιτάζουνε χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν. Όσο πιο πολύ κρατούσε το πράμα, τόσο πιο δυσάρεστο γινόταν. Μερικοί αρχίσαν να του φωνάζουν με τσιριχτές κραυγές. Σ' αυτούς χάρισε καλοκάγαθο χαμόγελο. Άλλοι του κούνησαν με νόημα τα χέρια και τους ανταπόδωσε τις χειρονομίες, πράμα που τσάτισε ιδιαίτερα τους εξυπνότερους. Για κάποιο παράξενο λόγο, κανένας επιστήμονας δεν ερεύνησε ποτέ γιατι μερικές χειρονομίες, ερεθίζουν ορισμένους αδένες σ' όλες τις γωνιές του σύμπαντος. Όμως η εκπαίδευση στη διαβολογική συμπεριλάμβανε και σειρά μαθημάτων στη τεχνική των λεγομένων σινιάλων ξεφουσκώματος. Εκεί μάθαινες πως να κάνεις σμπαράλια το εγώ ενός εξωγήινου μ' εν απλό κούνημα του χεριού σου.

Για κάμποσην ώρα, το πλήθος περίμενε σ' αναμμένα κάρβουνα, μασουλώντας νευρικά τις τρίχες από τη ράχη των δαχτύλων τους, μουρμουρίζοντας και ρίχνοντας κατά καιρούς φαρμακερές ματιές προς το μέρος του. Εξακολουθούσαν να μη ζυγώνουνε την επικίνδυνη ζώνη. Θα 'χανε σίγουρα την εντύπωση πως ο τύπος που την είχεν αράξει ψηλά στη πόρτα, είχε κι άλλο σύντροφο μέσα, που μπορεί να 'βαζε μπρος ξαφνικά. Στη συνέχεια γίνανε σκυθρωπότεροι, ρίχνοντας μόνο πότε-πότε καμιάν ανήσυχη ματιά προς τα πτερύγια στήριξης. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι που κατέφτασε μια φάλαγγα από βαριά οχήματα κι άρχισε να ξεφορτώνει στρατιώτες. Οι νιοφερμένοι ήταν οπλισμένοι με γκλομπ και πιστόλια και φορούσανε στολές στο χρώμα της μάκας που κυλιούνται τα γουρούνια. Αμέσως σχηματίσανε τριπλές σειρές, κάνανε δεξιά μεταβολή κατόπιν διαταγής και βάδισαν εμπρός. Το πλήθος άνοιξε για να τους κάνει δρόμο να περάσουν.

Με σβελτάδα και πείρα, καταλαβάνε θέσεις σχηματίζοντας οπλισμένο κλοιό ανάμεσα στο σκάφος και τις ορδές των περιέργων. Τρεις αξιωματικοί κάνανε βόλτα γύρω από το σκάφος εξετάζοντας τα πτερύγια στήριξης, δίχως να ζυγώνουνε πιο κοντά απ' όσο ήταν αναγκαίο. Ύστερα κάνανε πίσω και σηκώσανε τα μάτια προς τη πόρτα του σκάφους. Ο τύπος εκεί πάνω, ανταπόδωσε το κοίταγμα μ' ακαδημαϊκόν ενδιαφέρον. Ο ανώτερος από τους τρεις αξιωματικούς, χτύπησε ελαφρά το σημείο της καρδιάς, μετά έσκυψε κι έκανε το ίδιο με το έδαφος. Παίρνοντας μια ζορισμένη έκφραση φιλειρηνικής αγαθότητας, σήκωσε πάλι το βλέμμα προς τον γήινο. Η κίνηση έκανε το καπέλο του να πέσει και, γυρίζοντας να το σηκώσει, το πάτησε και το 'καμε πίτα.

Αυτό το ασήμαντο επεισόδιο φάνηκε να διασκεδάζει τον τύπο που καθόταν ογδόντα μέτρα ψηλότερα, γιατί γέλασε, μάζεψε το πόδι που κρατούσε κι έσκυψε ν' απολαύσει καλύτερα το θύμα. Κόκκινος σαν αστακός κάτω από το γκρίζο του τρίχωμα, ο αξιωματικός επανέλαβε τη χειρονομία με τη καρδιά και το έδαφος.. Ο επισκέπτης έδειξε να καταλαβαίνει τούτη τη φορά. Έγνεψε με καταδεχτικήν ευγένεια κι εξαφανίστηκε μες στο σκάφος. Λίγες στιγμές αργότερα μια νάιλον ανεμόσκαλα έπεφτε στο πλάι του σκάφους κι ο επισκέπτης άρχισε να κατεβαίνει με την ευκινησία μαϊμούς. Τρία πράματα εντυπωσιάσανε τους στρατιώτες και τους θεατές αμέσως μόλις στάθηκε μπρος τους: το άτριχο δέρμα του, το μεγάλο ύψος και βάρος του και το γεγονός ότι δε φαινόταν να κρατά όπλο. Οι διαφορές στο σχήμα και τη μορφή δε τους ξενίσανε. Στο κάτω-κάτω, κάποιες εξερευνήσεις είχανε κάνει κι αυτοί στο διάστημα κι είχανε συναντήσει ακόμα πιο παράξενα πλάσματα. Αλλά τι σόι πλάσμα διέθετε το μυαλό να φτιάχνει διαστημόπλοια κι όχι τη λογική να 'χει πάνω του κάποιο μέσον άμυνας; Οι ίδιοι ήταν μια εξαιρετικά λογική ράτσα. Οι φουκαράδες!

Οι αξιωματικοί δε κάνανε καμιά προσπάθεια να μιλήσουν με τούτο το πλάσμα που τους κατέβηκε από το μεγάλο άγνωστο. Δεν είχανε τηλεπαθητικές ικανότητες κι η διαστημική τους πείρα, τους είχε διδάξει πως οι θόρυβοι του στόματος ήταν άχρηστοι πριν η μια ή η άλλη πλευρά μάθει τη γλώσσα. Έτσι του δώσανε να καταλάβει με χειρονομίες, πως θέλανε να τον οδηγήσουνε στη πόλη. Εκεί θα συναντούσε πιο ειδικούς της ράτσας τους που θα μπορούσαν να βρούνε τρόπο συνεννόησης. Ήτανε πολύ καλοί στη γλώσσα των χειρονομιών, πράμα φυσικό για ράτσα που 'χε ταξιδέψει στ' άστρα. Συμφώνησε στη πρόταση με το ίδιο ύφος και τη πόζα που 'χεν από την αρχή, δηλαδή σαν άρχοντας που 'χε να κάμει με παρακατιανούς. Ίσως τον είχεν επηρεάσει υπερβολικά κι εκείνος ο αναλυτής του αέρα. Το πλήθος άνοιξε πάλι χώρο να περάσουνε καθώς η φρουρά τονε συνόδευε στα φορτηγά. Πέρασε μπρος από χιλιάδες μάτια και χαιρέτησε τα πλήθη με τη ξεφουσκωτική κίνηση νούμερο δεκαεφτά. Αυτή ήταν ένα συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού, που 'δειχνε πως αναγνωρίζει μεγαλόψυχα την ύπαρξή τους κι ανεχότανε το χυδαίο ενδιαφέρον τους για το πρόσωπό του.

Τα φορτηγά αναχώρησαν από τη περιοχή της προσεδάφισης. Το διαστημόπλοιο παρέμεινε κει με τη πόρτα ανοιχτή, την ανεμόσκαλα κρεμασμένη απ' έξω και τους στρατιώτες να φρουρούν ολόγυρα. Αυτή η λεπτομέρεια δε πέρασεν απαρατήρητη από κανένα. Δεν υπήρχε τίποτε που να εμποδίζει τους ειδικούς να εξετάσουνε το σκάφος και να κλέψουν ιδέες από μιαν άλλη τεχνολογικά εξελιγμένη φυλή. Όμως κανείς τόσον εξελιγμένος δε μπορεί να 'τανε τόσον εγκληματικά αμελής. Συνεπώς δε πρέπει να 'ταν αμέλεια. Η καθαρή λογική έλεγε πως σύμφωνα με την άποψη του επισκέπτη, δεν άξιζε τον κόπο να κλαπούνε τα σχέδια του διαστημοπλοίου γιατί ήτανε πολύ ξεπερασμένα. Ή ακόμα χειρότερα, ήταν αδύνατο να κλαπούν επειδή ήταν ασύλληπτα προχωρημένα για καθυστερημένα πλάσματα σα τους ντόπιους. Σα πολύ μεγάλην ιδέα είχε για τον εαυτό του τούτος ο τύπος! Μα τον Μαύρο Κόσμο του Κας, έπρεπε να του δώσουνε το κατάλληλο μάθημα.

Ένας κατώτερος αξιωματικός σκαρφάλωσε αμέσως την ανεμόσκαλα. Εξερεύνησε το εσωτερικό του σκάφους και κατέβηκε για ν' αναφέρει πως δεν υπήρχαν άλλοι μέσα, ούτε ψυχή, ούτε καν δεύτερο ζευγάρι κάλτσες. Ο ξένος είχε φτάσει μόνος. Η πληροφορία τούτη κυκλοφόρησε στο πλήθος. Δε τους άρεσε και τόσο σαν ιδέα. Ο ερχομός ενός στόλου θωρηκτών με δέκα χιλιάδες πολεμιστές ήτανε κάτι που θα το καταλαβαίνανε καλύτερα. Θα 'ταν επίδειξη δύναμης αντάξια του πλανήτη τους. Αλλά τούτη η ανεπίσημη επίσκεψη ενός ανθρώπου, θύμιζε κάπως τους ιεραπόστολους που στέλναν οι ίδιοι στους ιθαγενείς των δυο πλανητών της Μοράντια.

Στο μεταξύ τα φορτηγά είχαν αφήσει πίσω το διαστημοδρόμιο, διασχίσανε καμιά τριανταριά χιλιόμετρα υπαίθρου και μπήκανε σε μια πόλη. Εκεί το επικεφαλής όχημα, άφησε πίσω τα υπόλοιπα και συνέχισε προς τα δυτικά προάστια για να φτάσει τελικά σ' ένα οχυρό τριγυρισμένο από πελώριους τοίχους. Ο ξένος κατέβηκε κι αμέσως τονε πετάξανε στο πρώτο διαθέσιμο μπουντρούμι. Πάντως κι εδώ η αντίδρασή του ήτανε περίεργη. Κανονικά θα 'πρεπε να εξοργιστεί με τη φυλάκισή του, αφού κανένας δε του εξήγησε τους λόγους. Αλλ' αυτός τίποτα! Απεναντίας, αντιμετώπισε το καλοστρωμένο κρεβάτι του κελιού του σα να 'ταν η μέγιστη πολυτέλεια, ειδική προσφορά σ' αναγνώριση των δικαιωμάτων του. Την άραξε αμέσως φαρδύς-πλατύς, άφησε ένα στεναγμό ικανοποίησης και το 'ριξε στον ύπνο. Το ρολόι του τ' άφησε δίπλα στ' αφτί του. Ο ήχος του αντικαθιστούσε το συνεχές τικ-τακ του αυτόματου πιλότου, που δίχως τη συντροφιά του δε μπορούσε να κοιμηθεί άνετα.

Μες στις επόμενες λίγες ώρες, οι φρουροί επιθεωρούσανε συχνά το κελί του. Θέλανε να σιγουρευτούν ότι δε πασπάτευε τη κλειδαριά, μήτ' εξαΰλωνε τα κάγκελα με κάποια μυστηριώδη τεχνική. Δε τον είχανε ψάξει και συνεπώς ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί. Κείνος όμως ροχάλιζε του καλού καιρού, αδιαφορώντας για την ανησυχία που 'χεν αρχίσει να εξαπλώνεται στη διαστημικήν αυτοκρατορία. Κοιμόταν ακόμη όταν έφτασεν ο Παρμίθ μαζί με μιαν αγκαλιά εικονογραφημένα βιβλία. Ο Παρμίθ ηλικιωμένος και μύωπας κάθισε δίπλα στο κρεβάτι και περίμενε υπομονετικά. Κάποια στιγμή και τα δικά του μάτια αρχίσαν να γλαρώνουνε κι έπιασε τον εαυτό του να νοσταλγεί με λαχτάρα το μαλακό χαλί στο πάτωμα. Στο σημείο κείνο αποφάσισε πως έπρεπε ή ν' αρχίσει τη δουλειά ή να το ρίξει κι αυτός στον ύπνο. Γύρισε και σκούντησε τον κρατούμενο να ξυπνήσει.

Αρχίσανε με το βιβλίο. Το "Α" είναι για το αχμούντ που παίζει στο γρασίδι. Το "Αϊ" είναι για το αϊσίντ που φυλάγεται κάτω από το γυαλί.. Το "Οομ" είναι για το Όομ-τουκ που βρίσκεται στο φεγγάρι. Το "Ουμ" είναι για το ουμλάκ, είδος παλιάτσου ή γελωτοποιού... και πάει λέγοντας. Διακόπτοντας μόνο για φαγητό, συνέχισαν έτσι όλη μέρα κι η πρόοδος ήτανε γοργή. Ο Παρμίθ ήτανε πρώτης τάξεως δάσκαλος κι ο άλλος πρώτης τάξεως μαθητής, μάθαινε εκπληκτικά γρήγορα και δε ξεχνούσε τίποτα. Στο τέλος του πρώτου πολύωρου μαθήματος μπορούσαν ν' ανταλλάξουν μερικά απλά και σύντομα λόγια.

-"Με λένε Παρμίθ. Πως σε λένε σένα";

-"Γουέην Χίλντερ".

-"Δυο ονόματα";

-"Ναι".

-"Πως λέγονται οι πολλοί σας";

-"Γήινοι".

-"Εμείς λεγόμαστε Βαρντ".

Η κουβέντα τους τέλειωσε κει, γιατί τους εξαντλήθηκαν οι λέξεις κι ο Παρμίθ έφυγε. Εννιά ώρες αργότερα ήτανε πάλι πίσω, αυτή τη φορά μαζί με κάποιο Γκέρκα. Ο τελευταίος ήταν νεότερος κι ειδικευότανε στη συνεχήν επανάληψη λέξεων και φράσεων, μέχρι που ο μαθητής μάθαινε τέλεια τη προφορά τους. Συνέχισαν έτσι για τέσσερις μέρες ακόμη, από το πρωΐ ως αργά το βράδυ.

-"Δεν είσαι κρατούμενος".

-"Το ξέρω", είπε ο Γουέην Χίλντερ με γαλήνια αυτοπεποίθηση. Ο Παρμίθ φάνηκε να σαστίζει.

-"Πως το ξέρεις";

-"Δε θα τολμούσατε να με φυλακίσετε".

-"Γιατί όχι";

-"Γιατί δε ξέρετε αρκετά. Σαν αποτέλεσμα, γυρεύετε μια κοινή γλώσσα συνεννόησης. Θέλετε πληροφορίες από μένα... και γρήγορα μάλιστα". Αυτό ήταν ολοφάνερο για να το αρνηθεί ο Παρμίθ. Έτσι το αγνόησε και συνέχισε:

-"Είχα υπολογίσει πως θα χρειάζονταν εννενήντα μέρες για να μάθεις τη γλώσσα τέλεια. Τώρα νομίζω πως είκοσι θα 'ναι αρκετές".

-"Δε θα βρισκόμουν εδώ αν δεν ήταν έξυπνη η ράτσα μου", τόνισεν ο Χίλντερ. Ο Γκέρκα έδειξεν ανησυχία στα λόγια του κι ο Παρμίθ ταράχτηκε. "Εμείς δεν έχουμε ακόμα κάνει μαθήματα σε κανένα Βαρντ", πρόσθεσε ο Χίλντερ σα δεύτερη δόση, "γιατί κανένας δεν έφτασε ακόμα στα μέρη μας".

-"Ας συνεχίσουμε τη δουλειά", πρότεινε βιαστικά ο Παρμίθ. "Μια σημαντική επιτροπή περιμένει να σας εξετάσει, αμέσως μόλις μάθεις να μιλάς με σαφήνεια κι άνεση. Θα δοκιμάσουμε πάλι με το πρόθεμα 'φθ' που δε το 'χετε χωνέψει ακόμα. Λοιπόν να ένας γλωσσοδέτης σα χρήσιμη άσκηση. Πρόσεξε τον Γκέρκα".



Η επιτροπή ήτανε καθισμένη σε μιαν εντυπωσιακήν, αμφιθεατρικήν αίθουσα με δέκα σειρές καθισμάτων. Τετρακόσια άτομα είχανε συγκεντρωθεί εκεί. Οι τεμενάδες των συνοδών και των κατωτέρων υπαλλήλων μαρτυρούσαν ότι πρόκειται για πολύ σημαντικά πρόσωπα. Κι έτσι ήταν. Οι τετρακόσιοι αντιπροσωπεύανε τη πολιτική και στρατιωτικήν αφρόκρεμα ενός κόσμου που 'χε στήσει διαστημικήν αυτοκρατορία σε καμιά εικοσιπενταριά ηλιακά συστήματα και διπλάσιους πλανήτες. Μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν οι καλύτεροι, απ' όσο μπορούσαν να ξέρουν, οι κύριοι κι οι εκλεκτοί του σύμπαντος. Τώρα υπήρχε κάποια αμφιβολία γι' αυτό. Είχανε σοβαρό πρόβλημα να λύσουν, αυτό που ένας ασεβής γήινος ιστορικός θα περιέγραφε στο μέλλον σα "σημείον αμφισβήτησης". Σταμάτησαν να κουβεντιάζουν μεταξύ τους όταν έφτασαν οι δυο φρουροί που συνοδεύανε τον Χίλντερ και τον οδηγήσανε σ' ένα κάθισμα αντικριστά στις σειρές των άλλων. Τετρακόσια ζευγάρια μάτια περιεργαστήκανε τον ξένο, μερικά με περιέργεια, άλλα μ' αμφισβήτηση, ορισμένα προκλητικά και πολλά με φανερόν ανταγωνισμό.

Ο Χίλντερ θρονιάστηκε στη θέση του και κοίταξε την ομήγυρη σα να επιθεωρούσε κλουβί με μάλλον σιχαμερά πλάσματα, σε κάποιο ζωολογικό κήπο. Έτριψεν ελαφρά το πλάι της μύτης του και τη ρούφηξε. Ήταν η ξεφουσκωτική κίνηση νούμερο είκοσι δύο, κατάλληλη για μεγάλη συνάθροιση εκπροσώπων της εξουσίας. Η αντίδραση ήταν ικανοποιητική. Μισή ντουζίνα από τους πιο επιθετικούς τύπους, τονε κάρφωσαν με φαρμακερά βλέμματα. Ένας χνουδομούρης γέρος σηκώθηκε σμίγοντας τα φρύδια του κι άρχισε να μιλά στον Χίλντερ σα να 'χε προβάρει καλά τον λόγο του πριν έρθει:

-"Κανένα είδος, εκτός από τα πλέον νοήμονα κι απολύτα λογικά, δε θα μπορούσε να κατακτήσει το διάστημα. Είναι αυταπόδεικτο πως ανήκετε σ' ένα τέτοιον είδος κι επομένως θα μπορείτε να εκτιμήσετε τη θέση μας. Αυτή η ίδια η παρουσία σας, μας υποχρεώνει να λάβουμε υπόψη τις έσχατες εναλλακτικές λύσεις: Συνεργασία ή ανταγωνισμό, ειρήνη ή πόλεμο".

-"Υπάρχουνε πολλές εναλλακτικές λύσεις στο καθετί", παρατήρησε ο Χίλντερ. "Υπάρχει το μαύρο, το άσπρο και χιλιάδες ενδιάμεσοι τόνοι. Υπάρχει το ναι, το όχι και χιλιάδες αν κι ίσως. Για παράδειγμα στο συγκεκριμένο δίλημμα μια τρίτη λύση θα 'ταν ν' απομακρυνθείτε πέρα από την ακτίνα δράσης μας". Στα πλάσματα με πολύ τακτοποιημένο νου δεν άρεσε να τους κόβουνε το νήμα του λογικού ειρμού τους. Ακόμα λιγότερο κάνανε κέφι τον κόμπο που προκάλεσε στις σκέψεις τους η τελευταία πρόταση. Το συνοφρύωμα του γέρου έγινε πιο έντονο κι η φωνή του πιο κοφτή:

-"Θα 'πρεπε να εκτιμάτε και τη δική σας θέση. Είστε μόνος ανάμεσα σ' εκατομμύρια ξένων. Άσχετα ποια μπορεί να 'ναι η δύναμη της ράτσας σας, εσείς προσωπικά είστε αδύναμος. Έτσι εμείς ρωτάμε κι εσείς απαντάτε. Αν οι θέσεις μας αντιστρέφονταν θα ίσχυε το αντίθετο. Αυτό είναι λογικό. Είστε έτοιμος ν' απαντήσετε στις ερωτήσεις μας";

-"Πανέτοιμος".

Μερικοί φανήκαν να ξαφνιάζονται από την απάντηση. Άλλοι τη δέχτηκαν με καρτερική δυσπιστία, θεωρώντας δεδομένο ότι θ' απαντούσε σ' ό,τι έκρινε φρόνιμο και θα κρατούσε μυστικά τα λοιπά. Ο γέρος κάθισε πάλι στη θέση του κι έγνεψε στον Βαρντ στ' αριστερά του. Κείνος σηκώθηκε και ρώτησε:

-"Που είναι η κεντρική βάση σας";

-"Για την ώρα δε ξέρω".

-"Δε ξέρεις"; Η έκφρασή του έδειχνε πως κάτι τέτοιες δυσκολίες περίμενε από την αρχή. "Πως μπορείς να επιστρέψεις αν δε ξέρεις που βρίσκεται";

-"Όταν βρεθώ στην εμβέλεια του ραδιοφάρου της, θα πιάσω το σήμα και θα το ακολουθήσω".

-"Οι διαστημικοί χάρτες σας δεν είναι αρκετά ακριβείς για να τη βρείτε";

-"Όχι".

-"Γιατί όχι";

-"Γιατί", εξήγησεν ο Χίλντερ, "δεν είναι δέσμια άστρου. Κόβει βόλτες στο διάστημα". Ο άλλος έδειξε τη δυσπιστία του ρωτώντας:

-"Εννοείτε πως πρόκειται για πλανήτη που ξέφυγε από το ηλιακό του σύστημα";

-"Καθόλου. Πρόκειται γι' ανιχνευτική βάση. Φαντάζομαι να ξέρετε τι είναι αυτό".

-"Όχι!" γρύλισεν ο ανακριτής. "Τι είναι";

-"Ένας μικροσκοπικός, αυτάρκης κόσμος, εφοδιασμένος μ' όλα τ' αναγκαία μαραφέτια. Μια τεχνητή σφαίρα που χρησιμεύει για προκεχωρημένη βάση". Η απάντηση προκάλεσε νευρικότητα και ψιθύρους στο ακροατήριομ καθώς καθένας προσπαθούσε να εκτιμήσει τη σημασία αυτής της πληροφορίας. Κρύβοντας τις δικές του σκέψεις, ο ανακριτής συνέχισε:

-"Τ' ονόμασες προκεχωρημένη βάση. Αυτό δε μας λέει που βρίσκεται ο κεντρικός κόσμος σας".

-"Δε με ρωτήσατε γι' αυτόν. Με ρωτήσατε για τη βάση μου. Σας άκουσα καθαρά με τα ίδια μου τ' αφτιά".

-"Τότε που είναι ο κεντρικός κόσμος σας";

-"Δε μπορώ να σας δείξω δίχως χάρτη. Έχετε χάρτες αγνώστων περιοχών";

-"Έχουμε". Ο άλλος μόρφασε σαν ευχαριστημένος γάτος. Με μια μελοδραματική χειρονομία, έβγαλε κάτι χάρτες και τους ξετύλιξε. "Τους πήραμε από το σκάφος σου".

-"Πολύ προνοητικό από μέρους σας", παρατήρησεν ο Χίλντερ μ' ανησυχητικήν ανεμελιά. Αφήνοντας το κάθισμά του πλησίασε κι ακούμπησε το δάχτυλό του στον πρώτο χάρτη. "Ορίστε! Η καλή μας, γριά-Γη!" Ύστερα κάθισε πάλι. Ο Βαρντ κοίταξε πρώτα το συγκεκριμένο σημείο και μετά ολόγυρα τους συναδέλφους του σα να 'θελε να πει κάτι, μα το μετάνιωσε και δεν είπε λέξη. Βγάζοντας μια πένα, μαρκάρισε τον χάρτη και τονε τύλιξε πάλι μαζί με τους άλλους.

-"Αυτός ο κόσμος που ονομάσατε Γη, είναι το λίκνο και το κέντρο της αυτοκρατορίας σας";

-"Ναι".

-"Ο μητρικός πλανήτης της ράτσας σας";

-"Μάλιστα".

-"Και τώρα", συνέχισε μ' αυστηρό τόνο ο άλλος, "πόσοι από σας υπάρχουν";

-"Κανείς δε ξέρει".

-"Δε κάνετε απογραφή του πληθυσμού σας";

-"Κάναμε κάποτε. Τώρα πια είμαστε πολύ σκορπισμένοι για τέτοια". Ο Χίλντερ το συλλογίστηκε για μια στιγμή και μετά πρόσθεσεν εξυπηρετικά: "Μπορώ να σας εγγυηθώ πως υπάρχουνε κάπου τέσσερα δισεκατομμύρια από μας σε τρεις πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Για πιο έξω τίποτε δεν είναι σίγουρο. Θα μπορούσε να μας κατατάξει κανείς σε δυο κατηγορίες: τους ριζωμένους και τους ξεριζωμένους κι οι τελευταίοι δε μπορούν να μετρηθούν. Δεν αφήνουν οι ίδιοι να τους μετρήσουν γιατί φοβούνται μήπως κάποιος σκεφτεί να τους φορολογήσει. Πάντως είμαστε σίγουρα τέσσερα δισεκατομμύρια και".

-"Αυτό δε μας λέει τίποτε", διαμαρτυρήθηκε ο άλλος, "δε ξέρουμε πόσον είναι αυτό το και".

-"Ούτε κι εμείς", τονε παρηγόρησεν ο Χίλντερ με ύφος σα να 'νιωθε δέος στη σκέψη. "Είναι φορές που το γεγονός τρομάζει κι εμάς τους ίδιους". Γύρισε και κοίταξε το ακροατήριο του. "Αν δε φοβήθηκε ποτέ κανείς ένα 'και', τώρα είναι η ευκαιρία". Ο ανακριτής κατσούφιασε και προσπάθησε να το πιάσει από άλλη μεριά:

-"Λέτε πως είστε σκορπισμένοι. Σε πόσους κόσμους";

-"Εφτακόσιους δέκα τέσσερις σύμφωνα με τη τελευταίαν αναφορά. Ήδη το νούμερο είναι ξεπερασμένο. Η κάθε αναφορά είναι οχτώ με δέκα πλανήτες πίσω".

-"Κι εξουσιάζετε όλον αυτό τον τεράστιον αριθμό";

-"Και ποιος εξουσιάζει ένα πλανήτη; Ακόμα δεν έχουμε μάθει καλά-καλά τον δικό μας κι αμφιβάλλω αν θα τον μάθουμε ποτέ". Ανασήκωσε φιλοσοφικά τους ώμους και πρόσθεσε: "Όχι, απλά βολευόμαστε και τους ταλαιπωρούμε λίγο".

-"Εννοείς πως τους εκμεταλλεύεστε";

-"Πέστε το κι έτσι αν προτιμάτε".

-"Δε συναντήσατε ποτέ κάποιαν αντίδραση";

-"Λίγα πράματα φίλε μου, λίγα πράματα", απάντησεν ο Χίλντερ.

-"Και πως την αντιμετωπίσατε";

-"Ανάλογα τη περίπτωση. Μερικούς δύστροπους, τους αγνοήσαμε, σε μερικούς ρίξαμε σφαλιάρα και μερικούς τους οδηγήσαμε στο φως το αληθινό".

-"Ποιο φως αληθινό;" ρώτησεν ο άλλος απορημένα.

-"Κείνο που δείχνει τα πράματα από τη δική μας άποψη". Τούτο φάνηκε βαρύ για ένα κοιλαρά της τρίτης σειράς. Πηδώντας πάνω φώναξε με δηκτική φωνή:

-"Και περιμένετε να δούμε κι εμείς τα πράματα από τη δική σας άποψη";

-"Όχι αμέσως", απάντησεν ο Χίλντερ.

-"Μήπως μας θεωρείτε ανίκανους να ..." Ο γέρος που 'χε πάρει πρώτος τον λόγο σηκώθηκε και παρενέβη στη λογομαχία.

-"Πρέπει να συνεχίσουμε τούτη την έρευνα λογικά ή να τη διακόψουμε τελείως. Αυτό σημαίνει μια κατηγορία ερωτήσεων και μ' ένα να τις κάνει, τη κάθε φορά". Έγνεψεν αγέρωχα στον Βαρντ με τους χάρτες. "Συνέχισε Θορμίν".

Ο Θορμίν συνέχισεν επί δυο ολάκερες ώρες. Κατά τα φαινόμενα, ήταν ειδικός στην αστρονομία, γιατί όλες οι ερωτήσεις περιστρέφονταν γύρω απ' αυτό το θέμα. Ήθελε λεπτομέρειες απόστασης, ταχύτητες, κατηγορία ηλίου, πλανητικές θέσεις και τα παρόμοια. Ο Χίλντερ απαντούσε πρόθυμα σ' όσα ήξερε, ενώ δήλωνε άγνοια στα υπόλοιπα. Τελικά ο Θορμίν κάθισε στη θέση του κι έπεσε με τα μούτρα στις σημειώσεις του, σαν άνθρωπος που είχεν ανακαλύψει τη μεγάλην αλήθεια. Τη θέση του πήρε ένας σκληρός τύπος ονόματι Γκρασούντ, που μισή ώρα τώρα δε κρατιόταν από ανυπομονησία.

-"Είναι το σκάφος σου το πιο πρόσφατο μοντέλο του είδους του";

-"Όχι".

-"Υπάρχουν και καλύτερα";

-"Ασφαλώς".

-"Πολύ καλύτερα";

-"Δε ξέρω, αφού δε μου 'χουν αναθέσει ακόμα κανένα".

-"Δεν είναι παράξενο", παρατήρησε πονηρά ο Γκρασούντ, "που μας ανακάλυψε ένα παλιό σκάφος, ενώ τα πιο τέλεια δε το κατάφεραν";

-"Καθόλου. Ήταν καθαρή τύχη. Το δικό μου έτυχε να 'χει αναλάβει αυτή τη περιοχή. Άλλοι ανιχνευτές, με παλιά ή νεότερα σκάφη, ακολούθησαν άλλες πορείες. Πόσες κατευθύνσεις υπάρχουνε στο διάστημα; Πόσες ακτίνες μπορει να προεκτείνει κανείς από μια σφαίρα";

-"Δεν είμαι μαθηματικός. Εγώ..."

-"Αν ήσαστε μαθηματικός", τον διέκοψε ο Χίλντερ, "θα ξέρατε πως ο αριθμός είναι ο δύο υψωμένος στη νιοστή". Κοίταξε προς το ακροατήριό του και συνέχισε με διδακτικό τόνο. "Ο παράγοντας του δύο καθορίζεται από το αποδεικτικό γεγονός ότι μια ακτίνα είναι ημίσεια διάμετρος και το δύο στη νιοστή ορίζεται ως ο μικρότερος αριθμός που συνθέτει ένα γούρλον". Ο Γκρασούντ γούρλωσε τα μάτια του προσπαθώντας να συλλάβει το γούρλον, αλλά το παράτησε και ρώτησε:

-"Να συμπεράνω πως ο συνολικός αριθμός των εξερευνητικών σκαφών σας είναι αυτής της τάξης";

-"Α όχι. Δε χρειάζεται να ψάχνουμε προς όλες τις ορατές κατευθύνσεις. Αρκεί να βάζουμε πλώρη προς τα ορατά άστρα".

-"Και δεν υπάρχουν ορατά άστρα προς όλες τις κατευθύνσεις";

-"Αν αγνοήσουμε την απόσταση, ναι, υπάρχουν. Αλλά ποτέ δεν αγνοεί κανείς την απόσταση. Απλά βάζουμε για στόχο το κοντινότερο ανεξερεύνητο ηλιακό σύστημα κι έτσι μειώνουμε τις αποστολές σε λογικό αριθμό".

-"Απαντάτε με υπεκφυγές", τον κατηγόρησεν ο Γκρασούντ. "Τελικά πόσα σκάφη της κατηγορίας βρίσκονται σε χρήση";

-"Είκοσι".

-"Είκοσι;" φάνηκε πολύ απογοητευμένος. "Τόσα μόνο";

-"Φτάνουν, δε φτάνουν; Πόσα χρόνια θέλετε να κρατάμε σε υπηρεσία απαρχαιωμένα σκάφη";

-"Δε ρωτάω γι' απαρχαιωμένα σκάφη. Πόσα ανιχνευτικά κάθε κατηγορίας λειτουργούνε συνολικά";

-"Ειλικρινά δε ξέρω. Αμφιβάλλω αν ξέρει κανείς. Χώρια από τους στόλους της Γης, μερικές από τις πιο προοδευμένες αποικίες μας στέλνουνε και δικές τους αποστολές. Πέρ' απ' αυτό, καναδυό συμμαχικές ξένες ράτσες έμαθαν από μας, τους κόλλησε το χούι κι αρχίσαν να ψάχνουν κι αυτές. Η απογραφή σκαφών είναι το ίδιο αδύνατη όσο και των ανθρώπων". Δίχως να το αμφισβητήσει ο Γκρασούντ συνέχισε:

-"Το σκάφος σας δεν είναι μεγάλο σύμφωνα με τα δεδομένα μας. Αναμφίβολα θα διαθέτετε κι άλλα με μεγαλύτερη μάζα". Έγειρε μπροστά και τονε κάρφωσε με το βλέμμα του. "Ποιο είναι περίπου το μέγεθος του μεγαλύτερου σκάφους σας";

-"Το μεγαλύτερο που είδα ποτέ ήτανε το θωρηκτό Λανς. Σαράντα φορές μεγαλύτερο σε μάζα από το δικό μου".

-"Πόσους μπορεί να μεταφέρει";

-"Έχει πλήρωμα πάνω από εξακόσιους, αλλά σε περίπτωση ανάγκης μπορεί να μεταφέρει και τριπλάσιους".

-"Ώστε έχετε υπόψη ένα τουλάχιστον σκάφος με μέγιστη ικανότητα μεταφοράς δυο χιλιάδες άντρες";

-"Ακριβώς". Κι άλλοι ψίθυροι και νευρικές κινήσεις παρατηρηθήκανε στο ακροατήριο. Δίχως να δώσει σημασία ο Γκρασούντ συνέχισε με ύφος ανθρώπου αποφασισμένου να μάθει και τη πιο δυσάρεστην αλήθεια:

-"Έχετε κι άλλα θωρηκτά ανάλογου μεγέθους";

-"Βέβαια".

-"Πόσα";

-"Δεν έχω ιδέα. Αν ήξερα θα σας έλεγα. Λυπάμαι".

-"Μπορεί να 'χετε και μεγαλύτερα";

-"Πολύ πιθανό", παραδέχτηκεν ο Χίλντερ. "Πάντως εγώ δεν έχω δει μέχρι στιγμής κανένα, αλλ' αυτό δε σημαίνει τίποτα. Μπορεί κανείς να ζήσει ως τα βαθιά γεράματα δίχως να δει τα πάντα. Αν υπολογίσετε πόσα πράγματα μπορείτε να δείτε στο σύμπαν κι απ' αυτά αφαιρέσετε τον αριθμό όσων έχετε δει, το υπόλοιπο που μένει είναι ο αριθμός εκείνων που δεν έχετε δει. Κι αν τα μελετήσετε με ρυθμό ένα το δευτερόλεπτο θα χρειαστείτε..."

-"Δε μ' ενδιαφέρει", γαύγισε ο Γκρασούντ, αρνούμενος να υποκύψει σ' αυτή την απόκοσμη επιχειρηματολογία.

-"Κακώς", του αποκρίθηκεν ο Χίλντερ, "γιατί άπειρο μείον όσα εκατομμύρια θέλετε, μας κάνει πάλι άπειρο. Πράμα που σημαίνει πως μπορείτε ν' αφαιρέσετε το μέρος από το σύνολο και να σας μένει ανέπαφο το σύνολο. Μπορείτε να 'χετε και τη πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Σωστά δε μιλάω"; Ο Γκρασούντ σωριάστηκε βαριά στη καρέκλα του και γύρισε να πει στον πρώτο γέρο:

-"Ήθελα πληροφορίες, όχι κατάφωρη παραβίαση των κανόνων της λογικής. Τα λόγια του με μπερδεύουν. Ας συνεχίσει ο Σάχντινγκ μαζί του".

Στέκοντας όρθιος ο Σάχντινγκ, άρχισε να τονε ρωτά για όπλα, τη κατασκευή τους, τον τρόπο λειτουργίας τους, το βεληνεκές και την αποτελεσματικότητα τους. Επέμεινε αποφασιστικά στο συγκεκριμένο θέμα κι απόφυγε όλους τους πειρασμούς να παρασυρθεί σ' άλλες συζητήσεις. Οι ερωτήσεις του ήταν εύστοχες κι οξυδερκείς. Ο Χίλντερ απάντησε σ' όσες μπορούσε, ελεύθερα και δίχως δισταγμούς.

-"Λοιπόν", παρατήρησε ο Σάχντινγκ προς το τέλος, "φαίνεται πως στηρίζεστε στα ενεργειακά πεδία σας, σ' ορισμένες ακτίνες που παραλύουνε το νευρικό σύστημα, τα βακτηριολογικά όπλα, την επίδειξη δύναμης και σε μπόλικη δόση πειστικότητας. Η επιστήμη της βαλλιστικής σας δε θα πρέπει να 'ναι πολύ προχωρημένη, ύστερα από τόση παραμέληση".

-"Ποτέ δε θα μπορούσε να προοδεύσει", αποκρίθηκεν ο Χίλντερ, "γι' αυτό και την εγκαταλείψαμε. Για τον ίδιο λόγο που σταματήσαμε να παίζουμε με τόξα και βέλη. Καμιά αρχική ώθηση δε μπορεί να συγκριθεί με μια συνεχή και παρατεταμένη. Η βλητική σου δίνει ό,τι έχει να σου δώσει και μετά τέρμα". Ύστερα πρόσθεσε σα δεύτερη σκέψη: "Όπως και να 'χει μπορεί ν' αποδειχτεί πως καμιά σφαίρα δε μπορεί να προλάβει κάποιον που τρέχει".

-"Ανοησίες!", φώναξε ο Σάχντινγκ, έχοντας προσωπική πείρα από δυο μολύβια που προσπάθησε ν' αποφύγει κάποτε.

-"Ώσπου να φτάσει η σφαίρα στο σημείο εκκίνησης του ανθρώπου, εκείνος έχει απομακρυνθεί", εξήγησεν ο Χίλντερ. "Μετά η σφαίρα, έχει να καλύψει κι αυτή την απόσταση, αλλά και πάλι ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί κι άλλο. Όταν η σφαίρα καλύψει και τη νέαν απόσταση, ο άνθρωπος είναι ακόμα πιο πέρα και ...πάει λέγοντας".

-"Η διαφορά της απόστασης μειώνεται διαδοχικά, ώσπου παύει να υπάρχει", παρατήρησε σαρκαστικά ο Σάχντινγκ.

-"Το κάθε διαδοχικό προχώρημα απαιτεί συγκεκριμένη περίοδο χρόνου, άσχετα πόσο μικρή είναι αυτή", τον αντέκρουσεν ο Χίλντερ. "Δε μπορείς να διαιρείς και να υποδιαιρείς ένα κλάσμα και να φτάνεις σ' υπόλοιπο μηδέν. Η σειρά είναι άπειρη. Μια άπειρη σειρά πεπερασμένων χρονοπεριόδων μας κάνει άπειρο χρόνο. Σκεφτείτε το και θα δείτε πως έτσι είναι. Η σφαίρα δε μπορεί να χτυπήσει τον άνθρωπο γιατι δε μπορεί να τονε φτάσει".

Η αντίδραση των ακροατών μαρτυρούσε πως ποτέ άλλοτε δεν είχαν ακούσει τούτα τα επιχειρήματα, ούτε κι είχανε φανταστεί κάτι ανάλογο από μόνοι τους. Κανένας δεν ήταν αρκετά βλάκας για να πιστέψει πως ο ξένος το ανέφερε σα πραγματικό γεγονός. Ήταν αρκετά έξυπνοι για να καταλάβουνε πως επρόκειτο για μια λογική ή ψευτολογικήν άρνηση μιας φανερής και κατάδηλης αλήθειας. Έτσι ρίχτηκαν αμέσως στο ψάξιμο να βρούνε τον αδύνατο κρίκο αυτής της ξένης λογικής. Οι κουβέντες φουντώσανε τόσο πολύ που ο Σάχντινγκ αναγκάστηκε ν' απομείνει σιωπηλός περιμένοντας να ησυχάσουν. Στεκόταν εκεί σα κούκλα για κανά δεκάλεπτο, ενώ η οχλαγωγία έφτανε στ' αποκορύφωμά της. Μερικοί από τις μπροστινές σειρές σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, γονατίσανε κι αρχίσανε να σχεδιάζουνε διαγράμματα στο πάτωμα, συνεχίζοντας να λογομαχούν παθιασμένα. Δυο Βαρντ στη τελευταία σειρά δείχναν έτοιμοι να 'ρθουνε στα χέρια.

Τελικά ο γέρος, ο Σάχντινγκ και δυο άλλοι, γκάριξαν ένα ομαδικό "Ησυχία!". Η ανακριτική επιτροπή ηρέμησε με κάποιαν απροθυμία, αλλά συνέχισαν τα μουρμουρητά, τις χειρονομίες και την επίδειξη σχεδιαγραμμάτων μεταξύ τους. Ο Σάχντινγκ κοίταξεν οργισμένος τον Χίλντερ κι άνοιξε το στόμα του να συνεχίσει. Προλαβαίνοντάς τον ο Χίλντερ είπε μ' αδιάφορον ύφος:

-"Φαίνεται γελοίο, έτσι; Εξάλλου, τα πάντα είναι δυνατά, κυριολεκτικά τα πάντα. Ακόμα κι ένας άντρας να παντρευτεί την αδερφή της χήρας του".

-"Αδύνατο!", φώναξε ο Σάχντινγκ. Αυτό μπορούσεν εύκολα να το αντικρούσει δίχως πολύπλοκους υπολογισμούς. "Πρέπει να 'ναι κανείς πεθαμένος για να 'ναι η γυναίκα του χήρα".

-"Ένας άντρας παντρεύεται μια γυναίκα που πεθαίνει. Μετά παντρεύεται την αδερφή της. Ύστερα πεθαίνει κι ο ίδιος. Δεν ήταν η πρώτη του γυναίκα αδερφή της χήρας του";

-"Δεν ήρθα δω για να μπλέξω στους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους ενός ξένου νου", φώναξεν ο Σάχντινγκ. Αχνίζοντας ανταριασμένος, κάθισε βαριά και γύρισε προς τον διπλανό του. "Εντάξει, Καντίνα, η σειρά σου να συνεχίσεις και καλή διασκέδαση".

Γεμάτος σιγουριά κι αυτοπεποίθηση ο Καντίνα σηκώθηκε και κοίταξεν αγέρωχα τριγύρω. Ήτανε ψηλός για Βαρντ και φορούσε καλοραμμένη στολή με κόκκινες επωμίδες και κόκκινη ρίγα στα μανίκια. Για πρώτη φορά εδώ και κάμποσην ώρα γίνηκε ησυχία. Ικανοποιημένος από το εφέ του στην ομήγυρη, γύρισε προς τον Χίλντερ και μίλησε με φωνή πιο μπάσα και λιγότερο τσιριχτή από των προηγουμένων.

-"Πέρ' από τ' ασήμαντα προβλήματα που θέσατε για να διασκεδάσετε με τη σύγχυση των συμπατριωτών μου", άρχισε με γλοιώδη ευγένεια, "απαντήσατε μ' ειλικρίνεια και προθυμία στης ερωτήσεις τους. Προσφέρατε πολλές πληροφορίες που 'ναι πολύτιμες από στρατιωτική άποψη".

-"Χαίρομαι που το εκτιμάτε", απάντησεν ο Χίλντερ.

-"Ασφαλώς και το εκτιμάμε. Και πολύ μάλιστα". Ο Καντίνα του χάρισεν ένα τόσο γλυκερό χαμόγελο που τελικά φάνηκεν ιδιαίτερα κακόβουλο. "Ωστόσο υπάρχει ένα θέμα που απαιτεί κάποια διευκρίνιση".

-"Και ποιο είναι αυτό";

-"Αν η παρούσα κατάσταση αντιστρεφόταν, αν ένας μοναχικός ανιχνευτής μας περνούσεν από ανάκριση των Γήινων κι αποκάλυπτε πληροφορίες με τη δική σας προθυμία..." Άφησε τα λόγια του να σβήσουν ενώ το βλέμμα του σκλήραινε. Ύστερα γύρισε τραχιά. "Θα τον θεωρούσαμε προδότη της φυλής του. Η ποινή θα 'τανε θάνατος".

-"Τότε είμαι τυχερός που δεν είμαι Βαρντ", αποκρίθηκεν ο Χίλντερ.

-"Μη βιάζεστε να συγχαρείτε τον εαυτό σας", τον έκοψεν ο Καντίνα. "Η ποινή του θανάτου δε φοβίζει παρά μόνο κείνους που 'χουν ήδη καταδικαστεί μ' αυτή".

-"Τι θέλετε να πείτε";

-"Αναρωτιέμαι μήπως είστε κανένας μεγάλος εγκληματίας που ήρθε να βρει άσυλο σε μας. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι. Όποιοι κι αν είναι αυτοί, δε διστάζετε να προδώσετε τους συμπατριώτες σας". Χαμογέλασε πάλι με τον ίδιο τρόπο. "Θα 'τανε χρήσιμο να ξέραμε γιατί είστε τόσο συνεργάσιμος".

-"Μπορώ εύκολα να σας λύσω την απορία", απάντησεν ο Χίλντερ, χαμογελώντας κι αυτός με τρόπο που δεν άρεσε στον Καντίνα. "Το κάθε τι που λέω είναι ψέμα". Με τα λόγια τούτα, σηκώθηκεν από τη θέση του και προχώρησε θαρραλέα προς την έξοδο. Οι φρουροί τον οδηγήσανε πίσω στο κελί του.

Έμεινε κει για τρεις μέρες ακόμα, τρώγωντας κανονικά κι απολαμβάνοντας το φαγητό του μ' εκνευριστικήν όρεξη. Σκότωνε την ώρα του σημειώνοντας νούμερα σ' ένα μικρό καρνέ κεφάτος κι ανέμελος σαν τον μυθικόν ανιχνευτή Λάρυ. Στο τέλος αυτής της περιόδου τον επισκέφθηκεν ένας άγνωστος Βαρντ με βαθιά συλλογισμένο πρόσωπο.

-"Λέγομαι Μπούλακ. Ίσως με θυμάστε, καθόμουνα στη τελευταία σειρά όταν σας εξέταζεν η επιτροπή".

-"Ήτανε τετρακόσια άτομα κει", παρατήρησεν ο Χίλντερ. "Δε μπορώ να τους θυμάμαι όλους. Μόνο κείνους που υπέφεραν". Έσπρωξε μια καρέκλα προς τον επισκέπτη του. "Δεν έχει σημασία. Καθίστε να ξεκουράσετε τα πόδια σας... αν δηλαδή έχετε πόδια μες σ' αυτές τις περίεργες μπότες. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος";

-"Δε ξέρω".

-"Σίγουρα κάποιος λόγος σας έφερε δω". Ο Μπούλακ πήρε μελαγχολικήν έκφραση.

-"Προσπαθώ να ξεφύγω από τη σύγχυση".

-"Ποια σύγχυση";

-"Εκείνη που σκορπίσατε παντού". Έτριψε σκεφτικά το μαλλιαρό αφτί του, περιεργάστηκε συλλογισμένος τα δάχτυλά του και μετά κοίταξε τον τοίχο. "Ο βασικός σκοπός της επιτροπής ήταν να καθορίσει τα σχετικά στάνταρντς νοημοσύνης και να δώσει απάντηση στο ζωτικόν ερώτημα αν η εξυπνάδα της ράτσας σας είναι μικρότερη, μεγαλύτερη ή ίση με τη δική μας. Απ' αυτό και μόνον εξαρτάται το πως θ' αντιδράσουμε στην επαφή μ' έναν άλλο κατακτητή του διαστήματος".

-"Πάντως έκαμα ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω, δε συμφωνείτε";

-"Να βοηθήσετε;" ψέλλισεν ο Μπούλακ, σα να τανε κάποια καινούρια και παράξενη λέξη. "Βοήθεια το λέτε σεις αυτό; Αυτό που θέλαμε να εξακριβώσουμε ήτανε κατά πόσον η λογική σας είναι πιο προχωρημένη από τη δική μας και κατά πόσον αυτό σας οδήγησε σε πιο εξελιγμένα συμπεράσματα".

-"Λοιπόν";

-"Τελειώσατε την ανάκριση αφού τσαλακώσατε πρώτα όλους τους νόμους της λογικής. Μια σφαίρα είπατε, δε μπορεί να σκοτώσει κανένα! περάσανε τρεις μέρες κι ακόμα πενήντα από τους επιτρόπους τσακώνονται πάνω σ' αυτό, χώρια που σήμερα το πρωί κάποιος κατάφερε ν' αποδείξει πως κανείς δε μπορεί να σκαρφαλώσει σε σκάλα. Φίλοι πάψανε να μιλιούνται, συγγενείς κόψανε και τη καλημέρα... Αλλά κι οι υπόλοιποι τρακόσιοι πενήντα είναι σ' ελάχιστα καλύτερα χάλια".

-"Ποιο είναι το πρόβλημά τους;" ρώτησεν ο Χίλντερ μ' ενδιαφέρον.

-"Τσακώνονται για την ουσία της αλήθειας με κάθε επιχείρημα εκτός από ρόπαλο", εξήγησεν ο Μπούλακ μ' έκφραση σα να μιλούσεν αναγκαστικά για κάτι πρόστυχο. "Το κάθε τι που λέτε είναι ψέμα! Συνεπώς κι αυτός ο ισχυρισμός είναι ψέμα. Συνεπώς το κάθε τι που λέτε δεν είναι ψέμα. Το συμπέρασμα είναι πως όλα όσα λέτε είναι ψέματα μόνον αν δεχτούμε πως όλα όσα λέτε δεν είναι ψέματα. Κι ωστόσο δε μπορεί να λέτε πάντα ψέματα κι αυτό να 'ναι αλήθεια".

-"Είναι πρόβλημα", παραδέχτηκε συμπονετικά ο Χίλντερ.

-"Είναι ακόμα χειρότερο", τονε διαβεβαίωσεν ο Μπούλακ, "γιατί αν στ' αλήθεια λέτε πάντα ψέμματα -ισχυρισμός με λογικήν αντίφαση- τότε όλα όσα μας είπατε είναι σκέτα παραμύθια. Αν πάλι μας είπατε μόνον αλήθεια, τότε κι ο τελευταίος ισχυρισμός ότι λέτε ψέματα, πρέπει να 'ναι αλήθεια. Αλλ' αν λέτε πάντα ψέματα τότε τίποτε δεν είναι αλήθεια".

-"Πάρτε μια βαθιάν ανάσα", τονε συμβούλεψεν ο Χίλντερ.

-"Όμως", συνέχισεν ο Μπούλακ, αφού πήρε μια βαθιάν ανάσα, "εφόσον ο τελευταίος ισχυρισμός είναι ψέμα τότε όλα τ' άλλα μπορεί να 'ναι αλήθεια". Τα μάτια του γυαλίσανε παράξενα κι άρχισε να κουνά έξαλλα τα χέρια. "Αλλά είναι κείνο το αναθεματισμένο 'κάθε τι' που κάνει αδύνατο να εκτιμηθεί η αλήθεια ή μη, οποιασδήποτε δήλωσης γιατί αναλύοντάς την υπάρχει μια άλυτη αντίφαση η οποία..."

-"Ελάτε, ηρεμήστε", έκανε ο Χίλντερ χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο, "είναι φυσικόν οι κατώτεροι να παθαίνουνε σύγχυση από την επαφή τους με τους ανώτερους. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχετε ακόμα προοδέψει αρκετά. Η συλλογιστική σας παραμένει λίγο πρωτόγονη". Δίστασε λιγάκι πριν προσθέσει με ύφος σα να 'κανε κάποια τολμηρήν εικασία. "Εδώ που τα λέμε, δε θα μου 'κανεν εντύπωση αν μάθαινα πως συνεχίζετε να σκέφτεστε λογικά".

-"Για τ' όνομα του Μεγάλου Ήλιου", φώναξεν ο Μπούλακ, "πως αλλιώς μπορεί να σκέφτεται κανείς";

-"Σαν κι εμάς", εξήγησεν ο Χίλντερ. "Όταν βέβαια προοδέψετε πνευματικά". Βημάτισε πάνω-κάτω στο κελί του και μετά πρόσθεσε με περισπούδαστον ύφος: "Στο τωρινό σας επίπεδο δε θα μπορούσατε ποτέ να λύσετε το πρόβλημα της προέλευσης του αβγού και της κότας".

-"Το πρόβλημα του αβγού και της κότας;" τραύλισε χαζά ο Μπούλακ.

-"Καλά, ας δοκιμάσουμε κάτι πιο απλό, κάτι που θα κατάφερνε ο κάθε πιτσιρικάς της Γης".

-"Λόγου χάρη";

-"Εξ ορισμού ένα νησί είναι μια έκταση στεριάς που περιβάλλεται από νερό, έτσι";

-"Ναι, πολύ σωστά".

-"Τότε ας υποθέσουμε πως ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο αυτού του πλανήτη είναι στεριά κι ολόκληρο το νότιο, νερό. Λοιπόν, το βόρειο ημισφαίριο είναι νησί ή το νότιο λίμνη";

Ο Μπούλακ το συλλογίστηκε για κανά πεντάλεπτο. Ύστερα ζωγράφισε κύκλο στο χαρτί, το χώρισε στα δυο, σκίασε το πάνω μισό και μετά εξέτασε σκεφτικά το αποτέλεσμα. Στο τέλος έχωσε το χαρτί στη τσέπη και σηκώθηκε.

-"Μερικοί από μας, θα σας κόβαν ευχαρίστως το λαιμό, αν δεν ανησυχούσανε μήπως ξέρουν οι δικοί σας που βρίσκεστε και μας κάνουν αντίποινα. Μερικοί άλλοι θα σας στέλνανε πίσω με τιμές, αν δε τους προβλημάτιζε το ρίσκο να σκύψουνε το κεφάλι σε μια κατώτερη ράτσα".

-"Θα πρέπει να πάρουνε μιαν απόφαση κάποτε", παρατήρησεν ο Χίλντερ, μη δείχνοντας να τον ενδιαφέρει ποια θα 'ταν αυτή η απόφαση.

-"Στο μεταξύ", συνέχισεν ο Μπούλακ μαζοχιστικά, "ρίξαμε μια ματιά στο σκάφος σας, που μπορεί να 'ναι παλιό αλλά μπορεί και καινούργιο, ανάλογα με το αν μας είπατε ψέματα ή όχι. Μπορούμε να εξετάσουμε τα πάντα εκτός απ' τις μηχανές και τα τηλεκοντρόλ, τα πάντα εκτός από κείνα που 'χουνε σημασία. Για ν' αποφασίσουμε αν είναι πιο εξελιγμένα από τα δικά μας, πρέπει να το διαλύσουμε, αλλά έτσι θα το καταστρέφαμε και θα μένατε αναγκαστικά αιχμάλωτος".

-"Και ποιος σας εμποδίζει να το κάνετε";

-"Η σκέψη πως μπορεί να 'στε δόλωμα. Αν η ράτσα σας έχει μεγάλη δύναμη και γυρεύει κάποιαν αφορμή να μας χτυπήσει, θα βρει έτσι το πρόσχημα. Η αιχμαλωσία σας από μας θα 'ταν ιδανική αφορμή πολέμου. Η σπίθα που θα 'βαζε φωτιά στη μπαρουταποθήκη". Έκανε χειρονομία απόγνωσης. "Τι μπορεί να κάνει κανείς όταν ψάχνει στο απόλυτο σκοτάδι";

-"Θα μπορούσε ίσως ν' αναρωτηθεί κατά πόσον ένα πράσινο φύλλο εξακολουθεί να 'ναι πράσινο ακόμα κι όταν δεν υπάρχει φως".

-"Δεν αντέχω άλλο", βόγγηξε ο Μπούλακ πηγαίνοντας προς τη πόρτα. "Φτάνουνε και περισσεύουν όσα άκουσα. Νησί λέει ή λίμνη; Τι χρώμα έχει ένα πράσινο φύλλο στο σκοτάδι! Και τι με νοιάζει μένα; Πάω να δω τον Μορντάφα". Με τα λόγια τούτα αναχώρησε παίζοντας νευρικά τα δάχτυλά του, ενώ η γούνα του τρεμούλιαζε κυματιστά. Οι δυο φρουροί απέξω κοιτάξανε τον Χίλντερ πίσω από τα κάγκελα με το αλαφιασμένο βλέμμα ανθρώπων που τους αναθέσανε να προσέχουν έναν επικίνδυνο μανιακό.

Ο Μορντάφα εμφανίστηκε το απομεσήμερο της άλλης μέρας. Ήταν ένας αδύνατος, ηλικιωμένος και κάπως ζαρωμένος τύπος, με ασυνήθιστα νεανικά μάτια. Κάθισε σε μια καρέκλα και περιεργάστηκε τον Χίλντερ με μελετημένα περίσκεπτον ύφος.

-"Απ' ό,τι άκουσα κι απ' όσα μου 'πανε συμπεραίνω ένα βασικό κανόνα που ισχύει για κάθε μορφή ζωής που διαθέτει νοημοσύνη".

-"Τον συμπεραίνετε";

-"Αναγκαστικά. Δε μπορώ να κάνω διαφορετικά. Όλες οι μορφές ζωής που ανακαλύψαμε ως σήμερα, δε διέθεταν αληθινή νοημοσύνη. Μερικές είχανε κάτι που 'μοιαζε, μα τίποτε το γνήσιο. Είναι φανερό πως η ράτσα σας έχει αποκτήσει εμπειρίες που μπορεί να γίνουνε και δικές μας κάποτε, αλλά για την ώρα μας λείπουν. Από την άποψην αυτήν είμαστε τυχεροί που 'δαμε στις μέρες μας ότι αποτέλεσμα μιας τέτοιας επαφής είναι καθαρά θέμα κρίσης. Δε θα μπορούσα να τ' αξιολογήσω με σιγουριά".

-"Και ποιος είναι ο κανόνας που είπατε";

-"Ότι κάθε κυβέρνηση οποιασδήποτε μορφής ζωής σα τη δική μας, αποτελείται μάλλον από λάτρεις της δύναμης παρά από σπεσιαλίστες".

-"Λοιπόν δε συμβαίνει αυτό";

-"Δυστυχώς συμβαίνει. Η δύναμη πέφτει στα χέρια κείνων που επιζητούνε την εξουσία κι όχι κείνων που 'χουν άλλα ενδιαφέροντα". Κοντοστάθηκε λίγο πριν συνεχίσει. "Μ' αυτά δε θέλω να πω πως εκείνοι που μας κυβερνάν είναι ηλίθιοι. Είναι πολύ έξυπνοι στο συγκεκριμένο χώρο τους, της οργάνωσης των μαζών. Αλλά με το ίδιο κριτήριο, είναι αξιολύπητα αδαείς σ' ό,τι αφορά στους άλλους χώρους. Γνωρίζοντας αυτό τον κανόνα, η τακτική σας ήταν να εκμεταλλευτείτε αυτή τους την άγνοια. Τ' αδύνατο σημείο της εξουσίας είναι που δε μπορεί να μειωθεί στα μάτια του κοινού και να διατηρήσει τη δύναμή της. Το να παίζεις με την άγνοια της εξουσίας σημαίνει να στομώνεις το μαχαίρι της δύναμής της".

-"Χμ!" Ο Χίλντερ τονε περιεργάστηκε μ' όλο και μεγαλύτερην εκτίμηση. "Είστε ο πρώτος που συνάντησα και που μπορεί να δει πέρ' από την άκρη της μύτης του".

-"Ευχαριστώ", αποκρίθηκεν ο Μορντάφα. "Τώρα το ίδιο το γεγονός ότι διακινδυνεύσατε να 'ρθετε δω μόνος κι η σύγχυση που προκαλέσατε στους ηγέτες μας, δείχνει πως η ράτσα σας έχει αναπτύξει κάποια τεχνική για τις συγκεκριμένες συνθήκες. Διόλου απίθανο να 'χετε μια σειρά τεχνικών για διάφορες ενδεχόμενες συνθήκες".

-"Συνεχίστε", παρότρυνεν ο Χίλντερ.

-"Αυτές οι τεχνικές βασίζονται μάλλον σ' εμπειρικές παρά σε θεωρητικές γνώσεις", συνέχισεν ο Μορντάφα. "Μ' άλλα λόγια, είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης πείρας, διορθώσεων πολλών λαθών, αναζήτησης πρακτικών μεθόδων κι αγώνων να επιτευχθούν τα μέγιστα αποτελέσματα με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια". Έρριξε μια ματιά στον γήινο: "Έχω δίκιο ως εδώ";

-"Καλά τα πηγαίνετε".

-"Ως σήμερα έχουμε πατήσει πόδι σε σαρανταδυό πλανήτες δίχως να χρειαστεί να συγκρουστούμε, παρά μόνο με πρωτόγονες μορφές ζωής. Μπορεί να βρούμε αντάξιους αντιπάλους στον τεσσαρακοστό τρίτο πλανήτη όταν αυτός ανακαλυφθεί. Ποιος ξέρει; Ας υποθέσουμε χάρη της κουβέντας, πως υπάρχουν νοήμονα πλάσματα σ' έναν από κάθε σαραντατρείς πλανήτες".

-"Και που καταλήγουμε μ' αυτό;" ρώτησεν ο Χίλντερ.

-"Υπολογίζω", εξήγησε ο Μορντάφα σκεφτικά, "πως απαιτείται να προηγηθεί επαφή με τουλάχιστον έξι άλλους πολιτισμούς, προκειμένου να τελειοποιηθεί η τεχνική αντιμετώπισης ξένων λαών και σ' άλλους κόσμους. Συμπερασματικά, η ράτσα σας πρέπει να 'χει ανακαλύψει κι εξερευνήσει, όχι λιγότερους από διακόσιους πενήντα κόσμους. Αυτόν είναι το ελάχιστο δυνατό. Ο σωστός αριθμός μπορεί να 'ναι κείνος που μας αναφέρατε ο ίδιος".

-"Και δεν είναι ψέμματα κάθε τι που λέω;" ρώτησεν ο Χίλντερ χαμογελώντας.

-"Αυτό είναι άνευ σημασίας, φτάνει οι ηγέτες μας να 'χανε το νου να το δούνε. Μπορεί να διαστρεβλώσατε ή να παραλλάξατε μερικά πράματα για προσωπικούς σας λόγους. Αν ναι, δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Η ουσία δεν αλλάζει, πως οι διαστημικές σας περιπλανήσεις πρέπει να είναι σημαντικά πιο εκτεταμένες από τις δικές μας. Κατά συνέπεια, πρέπει να 'στε πολύ πιο παλιά ράτσα, πιο εξελιγμένη κι αριθμητικά ισχυρότερη από τη δική μας".

-"Είναι αρκετά λογικό συμπέρασμα", παραδέχτηκεν ο Χίλντερ μ' ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο.

-"Τώρα μην αρχίσετε τα κόλπα σας και μαζί μου", τον ικέτεψεν ο Μόρνταφα. "Αν με σαγηνέψετε με κανένα συναρπαστικό λογικό σόφισμα, δε θα ησυχάσω αν δε βρω τη λύση του και κάτι τέτοιο δε θα 'τανε προς όφελος κανενός μας".

-"Α ώστε ήρθατε με καλούς σκοπούς για μένα";

-"Κάποιος πρέπει να πάρει απόφαση, αφού τα μεγάλα κεφάλια μας χάσανε πια το νου τους. Θα προτείνω ν' αφεθείτε λεύτερος με τις καλύτερες ευχές και διαβεβαιώσεις μιας ειλικρινούς φιλίας".

-"Και νομίζετε πως θα μ' αφήσουν να φύγω";

-"Ξέρετε πως θα σας αφήσουν. Αυτό άλλωστε περιμένατε από την αρχή". Ο Μορντάφα τονε κοίταξε πονηρά. "Θ' αρπάξουνε την ευκαιρία να διασώσουνε το γόητρό τους. Αν πετύχει η δουλειά, η δόξα θα 'ναι δική τους. Αν αποτύχει, θα τα φορτώσουν όλα στη ράχη μου". Έμεινε συλλογισμένος για λίγο και μετά ρώτησε με φανερή περιέργεια: "Τα ίδια συναντήσατε και σ' άλλους κόσμους";

-"Ακριβώς τα ίδια", τονε διαβεβαίωσεν ο Χίλντερ. "Και πάντα βρισκότανε κάποιος Μορντάφα να δώσει λύση με τον ίδιο τρόπο. Βλέπετε, εξουσία κι αποδιοπομπαίοι τράγοι πάνε χέρι-χέρι σαν αντρόγυνο".

-"Θα 'θελα να συναντήσω τους κοσμικούς συναδέλφους μου κάποια μέρα". Ο Μορντάφα σηκώθηκε και πήγε προς τη πόρτα. "Αν δεν είχα εμφανιστεί, πόσο θα περιμένατε μέχρι να πιάσουνε τα ψυχολογικά σας κόλπα";

-"Μέχρι να εμφανιζότανε κάποιος σαν κι εσάς. Όταν δε παρουσιάζεται από μόνος του, οι δυνατοί που κυβερνάνε, χάνουνε την υπομονή τους και στέλνουνε κάποιον με το ζόρι. Ο καταλύτης γεννιέται από την ίδια του τη ράτσα. Η εξουσία ζει, τρώγοντας τα σωθικά της".

-"Λογικά παράδοξη τοποθέτηση", παρατήρησεν ο Μορντάφα, σα να τον μάλωνε φιλικά. Ύστερα έφυγε. Ο Χίλντερ στάθηκε πίσω από τη πόρτα κοιτάζοντας μες από τα κάγκελα που υπήρχανε στο πάνω μέρος της. Οι δυο φρουροί του ήταν ακουμπισμένοι στον αντικρυνό τοίχο και για μια στιγμή τα βλέμματά τους διασταυρωθήκανε.

-"Ουδεμία γάτα έχει οκτώ ουρές. Κάθε γάτα έχει μιαν ουρά περισσότερη από την ουδεμία γάτα. Συνεπώς κάθε γάτα έχει εννιά ουρές", τους είπε με φιλικήν εγκαρδιότητα. Εκείνοι σουφρώσανε τα φρύδια τους και τονε κοιτάξανε μ' απέχθεια.

Μια πολύ εντυπωσιακή αντιπροσωπεία τονε συνόδεψε πίσω στο σκάφος του. Κι οι τετρακόσιοι επίτροποι ήτανε παρόντες, κάπου ένα τέταρτο απ' αυτούς με στολή κι οι υπόλοιποι με τα κυριακάτικά τους. Μια ένοπλη τιμητική φρουρά, του παρουσίασεν όπλα στο σχετικό γαύγισμα του αξιωματικού της. Ο Καντίνα έβγαλε ένα γλυκερό λόγο όλο αδελφικές αγάπες και περί του λαμπρού μέλλοντος που ανοιγόταν μπροστά τους. Κάποιος του πρόσφερε ένα μπουκέτο μ' αγριόχορτα που βρωμούσαν απαίσια κι ο Χίλντερ αναλογίστηκε φιλοσοφικά, πόσο πρέπει να διέφεραν τα οσμητικά τους όργανα. Αφού σκαρφάλωσε τα ογδόντα μέτρα ως τη πόρτα, ο Χίλντερ κοντοστάθηκε και κοίταξε κάτω. Ο Καντίνα του κούνησε το χέρι σ' επίσημο χαιρετισμό. Το πλήθος γκάριζε "ουρά" και "ζήτω" με κατευθυνόμενο ρυθμό. Φύσηξε τη μύτη του σ' ένα μαντίλι -ξεφουσκωτική κίνηση νούμερο εννιά- έκλεισε τα στεγανά και κάθισε μπροστά στη κονσόλα ελέγχου.

Οι προωθητήρες του ανάψαν με σιγανά μουγκρητά. Ένας κουρνιαχτός σηκώθηκε ολόγυρα, πασπαλίζοντας με σκόνη το πλήθος. Αυτή η τελευταία πινελιά ήτανε τυχαία και δεν αναφερότανε στο βιβλίο. "Κρίμα", σκέφτηκε, "έπρεπε να την έχουνε συμπεριλάβει. Θα πρέπει να 'μαστε συστηματικοί μ' αυτά τα πράματα. Το σήκωμα κουρνιαχτού θα 'πρεπε να συμπεριληφθεί στο σχετικό κεφάλαιο περί αποχαιρετισμού ενός πλανήτη".

Το σκάφος υψώθηκε ροχαλίζοντας προς τον ουρανό κι αφήνοντας πίσω του τον κόσμο των Βαρντ. Ο Χίλντερ έμεινε στο κοντρόλ μέχρι που βγήκε από το βαρυτικό πεδίο του συστήματος. Ύστερα έστρεψε το ρύγχος προς τη περιοχή του ραδιοφάρου κι έθεσε σε λειτουργία τον αυτόματο πιλότο. Για λίγην ώρα έμεινε ατενίζοντας συλλογισμένα πέρα στην αστροστόλιστη απεραντοσύνη. Ύστερα από λίγο αναστέναξε κι άρχισε να συμπληρώνει το ημερολόγιο του σκάφους.

"Κύβος Κ49, Τομέας 1ος, ηλιακή διαβάθμιση Δ7. Όνομα Βαρντ. Ζωικές μορφές με το ίδιον όνομα, βαθμός κοσμικής νοημοσύνης ΒΒ, διαστημικά ταξίδια σαράντα δύο, αποικίες.

Σχόλιο: Στρωμένη δουλειά".

Κοίταξε στη μικρή βιβλιοθήκη του στερεωμένη στο ατσάλινο τοίχωμα του μπουλμέ. Λείπανε δυο τόμοι. Οι Βαρντ είχανε σουφρώσει τους δυο πιο γεμάτους με διαγράμματα κι εικόνες. Είχαν αφήσει τους υπόλοιπους, μη διαθέτοντας το κλειδί για να μεταφράσουνε το γραπτό κείμενο. Δεν είχαν αγγίξει τον κοντινότερο τόμο με τίτλο: "Διαβολογική: Η Επιστήμη Του Να Τρελαίνεις Τον Κόσμο".

Ο Χίλντερ αναστέναξε πάλι, έβγαλε ένα χαρτί από το συρτάρι και ξεκίνησε την εκατοστή, διακοσιοστή, μπορεί και τριακοσιοστή προσπάθεια να βρει έναν αριθμό Άλεφ μεγαλύτερο του του Άλεφ0 (=πληθικός αριθμός των φυσικών αριθμών) αλλά μικρότερο του C(=πληθικός αριθμός των πραγματικών αριθμών). Τραβούσεν αφηρημένα τις τρίχες των μαλλιών του μέχρι που σηκωθήκανε τούφες-τούφες σα σουράβλια.

Μπορεί να μη το 'ξερε, αλλά δε φαινότανε τόσο στα καλά του κι ο ίδιος...

 

Απάντηση: Η Διαβολογική

Άλλωστε το μόνο απόλυτο είναι πως τα πάντα, είναι σχετικά...