And it's Time Time Time...

Παρωδία της άχραντης διάρκειας ο χρόνος,
κορσέδες τα δευτερόλεπτα.

( Νίκος Καρούζος )

 

Σκέψεις ενός ονειροπόλου οδηγού

«Ότι είναι να σωθεί∙ σώθηκε σώζοντάς μας», λες.
Και φεύγοντας, θαρρείς πως επιστρέφεις,
σε άλλες εποχές,
απ’ το στενό δρομάκι που έστριψες,
κορνάροντας
τον θάνατο.
Τον άλλο εαυτό σου.
Ενώ, πάνω στο τζάμι ξεψυχούν τα λόγια της βροχής.
(Ότι ήταν να σωθεί, διασώθηκε μες στην διαρκή ροή).

---------------------------------------

Για μια στιγμή μονάχα

Τα ωραία πράγματα, τα τρομερά
γεννιούνται κάποτε εν ώρα εργασίας.
Εκεί, μες στη βουή των δρόμων, στον συνωστισμό,
την ώρα που τρέχεις να προφτάσεις:
την Τράπεζα, το λεωφορείο, τον Αχέροντα.
Εκεί, που ο δρόμος
ξάφνου
γίνεται γκρεμός.
Για μια στιγμή μονάχα.
Αν είσαι έτοιμος και ικανός∙ θα διασώσεις κάτι.
Θα διασωθείς σε μια γραμμή, σε μία λέξη.
Σ’ εκείνη την ελάχιστη σιωπή,
με την πολλή λαχτάρα.
(Έτσι μονάχα θα διαβείς, αλώβητος, την καθημερινότητα σου).

( Χρήστος Τουμανίδης )

 

Ο χρόνος τώρα ο πρόστυχος με βιάση,
σαν ληστής, αρπάζει, δίχως ούτε αυτός
να νοιώθει πως, τον πλούτο που έκλεψε.

William Shakespeare, Τρωίλος κα Χρυσίδα

 

Του γνώστη χρόνου τα καμώματα και οι έννοιες
τις υποσχέσεις σκάβουνε, ρηγάδων νόμους σπάζουν.

William Shakespeare, Σοννέτα (CXV)

 

Time is a jealous player

Όπως πολυ σωστά το έθεσε και ο Oscar Wilde.
Η αγαπημένη μου ρήση για τον χρόνο. Υπάρχει όμως;

 

Ο χαμένος χρόνος

Μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου
ο εργάτης σταματάει ξαφνικά
o ωραίος καιρός τον τράβηξε απ' το σακάκι
κι όπως γυρίζει
και τον ήλιο ατενίζει
όλον κόκκινο όλον στρογγυλό
να χαμογελάει μέσα στον ουρανό του από μόλυβδο
κλείνει το μάτι
με οικειότητα
Για πες λοιπόν σύντροφε Ήλιε
δε βρίσκεις
πως είναι μάλλον μαλακία
να δίνεις μία τέτοια ημέρα
σε ένα αφεντικό;

Jacques Prevert

 

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.

So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you're older,
Shorter of breath and one day closer to death.

Every year is getting shorter; never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over,
Thought I'd something more to say.

 

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται

 

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.
Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μεις τι την κάνουμε ρε, αντί να την ζήσουμε;
Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πως είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πως να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόϊ, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ' την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας,
και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν “ανάγκες”, σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε
και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση,
τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ τα αφήσαμε για αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα,
όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως.. τ’ αφήσαμε για αύριο…
Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ;
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας,
όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου,
εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει.
Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει".
Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ...

( Χρόνης Μίσσιος )

 

Μεθύστε - Charles Baudelaire

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.
Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:
-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!
Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

 

Νομιζω σ αυτο το νημα εχει θεση κι αυτο...
Time, time, time
See what's become of me...

Time, time, time
See what's become of me
While I looked around
For my possibilities
I was so hard to please
.....

 

Οπως ολα τα ανθρωπινα κατασκευασματα ο χρονος διαρκει λιγο και δεν χρησιμευει πραγματικα.

 

η ενδεχόμενη ανάγκη του υποκειμένου να προσδιοριστεί εντός των πλαισίων του χρόνου, είναι η άλλη όψη της ανάγκης να προσδιορίσει το χρόνο με μέτρο τον εαυτόν του.
η παλιά γλώσσα των μύθων (της αδιάσπαστης αφήγησης, της διαδοχής) πράυνε αυτήν την αγωνία. η σύγχρονη, της αποσπασματικής κατακερματισμένης εικόνας, την οξύνει,
αποξενώνοντας και απεντάσσοντας το άτομο-υποκείμενο από τη εννιαία ροή. Ανέκαθεν έτρωγε ολόκληρα τα παιδιά του ο Κρόνος, εσχάτως τα κατασπαράσσει.

υγ: παρατηρείται σε νήματα οτι κυριάρχη εικόνα αναφοράς (τείνει να) είναι η διανύκτια συνεύρεση, ανεξάρτητα απ' το πλήθος των επαναλήψεων, χωρίς πριν και μετά.