Ειδήσεις

@Captain_Morgan τώρα που ετάφη ο μακαρίτης, και μάλιστα με επικήδειο πρωθυπουργού, όχι παίξε γέλασε κηδεία, επιτρέψτε Μου να συνεισφέρω στην συζήτηση.

Ο αποθανών δούλος του Θεού Διονύσιος Σαββόπουλος δεν σχετίζεται παρά ελάχιστα με την γενιά Μ/μας. Θέλω να πω ότι οι "του εξήντα οι εκδρομείς" η γενιά του μακαρίτη δηλαδή, είναι η γενιά που γεννήθηκε μέσα στην ναζιστική κάτοχη και έζησε τη νεότητα της στην δεκαετία του εξήντα.

Αυτή η γενιά ένιωσε προδομένη από τον μακαρίτη.

Οπότε δεν πολυ-καταλαβαίνω τι εννοούν κάποιοι όταν λένε κλαίμε για τον Σαββόπουλο των νεανικών Μ/μας χρόνων.

Γιατί ο Σαββόπουλος της δικής Μ/μας γενιάς ήταν ο Σαββόπουλος του "Τραπεζάκια έξω" , όπου εμπεριέχεται και ο εθνικιστικός στίχος "είτε με τις αρχαιότητες, είτε με ορθοδοξία, των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία"

Η δική Μ/μας η γενιά, εκείνων τουλάχιστον που είχαν πολιτική μόρφωση, καταλαβαίνε από το ογδόντα ότι ο μακαρίτης το έστριβε το παιχνίδι.

Προσωπικά δεν Μου προκάλεσε καμία έκπληξη που το πήγε τέρμα δεξιά.

Τέρμα δεξιά πήγαν μαζί του και οι πενθούντες τον νεανικό τους αρλεκίνο...Νιόνιο...

Έτσι πάνε αυτά...

Σήμερα η "Τέρμα Δεξιά και ΣΙΑ ΑΕ" αποχαιρέτισε με τιμές έναν δικό της άνθρωπο.

Να είναι καλά να τον θυμούνται...

Νομίζω ότι το παρακάτω είναι η πιο δυνατή καλλιτεχνικά στιγμή του.



Iagos

 

@Iagos, για σας δε γνωρίζω, της δικής μου γενιάς τα πρώτα μουσικά σκιρτήματα ήταν με Beatles, Doors, Gloria Gaynor, Simon & Garfunkel και Christofe - Oh mon amour, που γράφαμε από δίσκους 33 στροφών σε κασέτες και ο μόνος τρόπος που είχαμε για να το πετύχουμε αυτό ήταν να πλησιάσουμε πολύ κοντά το χάι τεκ πικάπ στο κασετόφωνο και να κρατάμε τις ανάσες μας όσο έγραφε.

Αλλά μετά ο Σαββόπουλος έβγαλε τη Ρεζέρβα και μας συγκλόνισε, γιατί τραγουδούσε πράγματα που είχαμε μόλις μυριστεί, πράγματα ηρωικά που θα θέλαμε να είχαμε γνωρίσει περισσότερο, να έχουμε ζήσει και ρουφήξει, αλλά είχαμε έρθει αργά, τους τελευταίους τίτλους τέλους μόλις και μετά βίας είχαμε προλάβει. Έτσι, όταν ο Σαββόπουλος έβαλε μπροστά μας το συναίσθημα εκείνων των καιρών βεβαίως και τον νιώσαμε και τον κάναμε δικό μας. Τον τραγουδήσαμε, πολύ, και μάθαμε να παίζουμε κιθάρα παρακολουθώντας τον.

Για αυτό όταν τον Σεπτέμβριο του ’83 πήγαμε στη συναυλία του στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, τον κάναμε δικό μας, και της γενιάς μας πια και ας ήταν σε ηλικία των γονιών μας. Τον προτιμήσαμε από τον Κηλαηδόνη, που είχαμε πάει στο πάρτι του στη Βουλιαγμένη λίγες εβδομάδες νωρίτερα και ήταν και ο Σαββόπουλος εκεί.

Πέραν τούτων όμως και ανεξαρτήτως ημών, ήταν, θεωρώ, ο πλέον εκλεκτικιστής λαϊκός καλλιτέχνης μιας εποχής που έτσι και αλλιώς ανακάτευε τα πάντα σε μια λαχτάρα να προλάβει να ζήσει, "μαζί και ταυτοχρόνως", όλα όσα είχε χάσει επί δικτατορίας που εδώ όλα ήταν κολλημένα στην ξέρα αλλά ο κόσμος γύρω της άλλαζε με απίθανη για τα τότε δεδομένα ταχύτητα. Δεν έχει σημασία αν αντέγραφε, πολύ συνηθισμένο από τον καιρό του Βιργίλιου άλλωστε, που ξαφνικά στη δεκαετία '90 [ειρωνεία] τον έκανε τσακωτό η αριστερά, που πράγματι, ποτέ της δεν αντέγραφε [τέλος ειρωνείας] και ούτε βέβαια έπαιρνε εντολές από κανέναν ακόμα και σε υπαρξιακά κρίσιμα θέματα. Σημασία για μας είχε ότι με πέντε στίχους του και τη μουσική του άνοιγε ορίζοντες, άνοιγε συναισθηματικές πληγές και τις έκλεινε την ίδια στιγμή και σου έδινε να καταλάβεις τα πάντα όλα, με μουσική, με λέξεις και πώς τις τόνιζε και με νοήματα. Με εικόνες σουρεαλιστικές, με αλληγορίες, με χειμαρρώδεις διηγήσεις, παραληρηματικές, ανελέητες, άλλοτε να σβήνουν σαν τζαζ και άλλοτε να καρφώνονται και να μην φεύγουν από το νου με τίποτα. Μουσικές που συνέδεαν την Ελλάδα της μικρασιατικής μουσικής μονωδίας με τη δυτική μελωδία και αντίστιξη, την δική μας Ανατολή με την από εμάς εκλαμβανόμενη Δύση, την στρατευμένη με τη θυμόσοφη Ελλάδα, την εφηβική αυθάδεια της εξέγερσης με την πατρική τρυφερότητα, τον καυστικό στίχο με την τρυφερότητα στη μουσική του, με ήχους αλλοπρόσαλλους, άγριο ροκ, μετά λαϊκό, μετά τσάμικο και λίγο βαλσάκι και ζεϊμπέκικο και μπαλάντα μελωδική κι εμβατήριο που σε τίναζε στον αέρα.

Σήμερα, ήμασταν όλοι εκεί. Εκτός από μερικούς λίγους που τέθηκαν εκτός πάνδημου πένθους. Μια χαρά έτσι διότι αν έχει ένα καλό η εποχή μας είναι ότι πέφτουν οι μάσκες και γνωριζόμαστε.

 

Αγαπητή μου Gaby κι αφού πρώτα συμφωνήσω θα συμπληρώσω με ένα ποίημα:

«Στο περιγιάλι το κρυφό
Κι άσπρο σαν περιστέρι
Διψάσαμε το μεσημέρι
Μα το νερό γλυφό
Διψάσαμε το μεσημέρι
Μα το νερό γλυφό
Πάνω στην άμμο την ξανθή
Γράψαμε τ'όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
Και σβήστηκε η γραφή»


Στο περιγιάλι το κρυφό/Σεφερης

 

Εννοείται.

Αυτοί είστε:

Σαββόπουλος: Στείλτε τους λαθρομετανάστες σε νησιά!

Θ. Πλεύρης, υπουργός Μετανάστευσης: «Η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς» – Καμία «κοινωνική παροχή», να μην μπορούν «να φάνε»!

Άνθρωποι της μισσαλοδοξίας που τρέφονται με την κακοποίηση και τον θάνατο των φτωχών και ταλαιπωρημένων ανθρώπων.

Άνθρωποι ασυγκίνητοι...

Μεταξύ αυτών και ο νεκρός Σαββόπουλος στο κέντρο της μητρόπολης να τους οδηγεί "πνευματικά" πιο βαθιά στο μίσος...

"Μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική" όπως έλεγε και ο μακαρίτης στους "Αχαρνής" του.

Αυτοί είστε και επιτέλους φανερώνεστε.

Κλείνω, αφού σας αρέσει "Η ρεζέρβα" με το "Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο."

Να σημειώσω ότι όταν ο Νίκος Κοεμτζής πέθανε από έμφραγμα στο Μοναστηράκι ενώ πουλούσε το βιβλίο του για να επιβιώσει μετά τη φυλακή, ο μακαρίτης δεν έκανε ούτε μια δήλωση.

Γιατί να κάνει άλλωστε. Τα κονόμησε μια χαρά εκμεταλλευόμενος τον Κοεμτζή ενω παράλληλα προσκύνησε τους λογοκριτές του έργου του.

Τέτοιο ξεπούλημα δηλαδή.



Iagos

 

«Αλλά από την Αριστερά κανένας δεν βρέθηκε να πάει, δεν αξίωσε. Τι τεράστιο λάθος και τι μικροπρέπεια.»

https://www.efsyn.gr/stiles/ypograf...Lf_aem_J4H9yzr71HlDftr2KJ_YTg#google_vignette

 

εσένα, επειδή σου αρέσει η ποίηση σου παραθέτω ένα απόσπασμα (ολόκληρο το ποίημα ψάξε να το βρεις) της Μαριάννας Δήτσα «Ποιήματα [I-VII]», Νέα Πορεία, τόμ. 7, (Μάρτιος-Απρίλιος 1961), σ. 125-127

Ποιά είναι η Μαριάννα Δήτσα θα Μου πεις και με το δίκιο σου...

Η Μαριάννα Δήτσα λοιπόν, γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1946. Από το Δεκέμβριο του 1957 έζησε στη Θεσσαλονίκη όπου έμαθε τα ελληνικά, φοίτησε στο γυμνάσιο και είχε καθηγητή τον ποιητή και φιλόλογο Γιώργο Θέμελη.

Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. με καθηγητές τον Λίνο Πολίτη, τον Δημήτρη Μαρωνίτη, την Άλκη Νέστορος κ.ά. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα των André Mirambel, Roland
Barthes, Pierre Vidal-Naquet. Ν. Σβορώvου και Κ.Θ. Δημαρά. Το 1974 υποστήριξε τη διδακτορική διατριβή της (3ου κύκλου) στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου Paris IV, με επόπτη τον Κ.Θ. Δnμαρά, και θέμα «La contribution d' Emile Legrand aux études néohelléniques en France».

Το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα, παντρεύτηκε με τον Άγγελο Ελεφάντη και συμμετείχε στην ίδρυση του περιοδικού Πολίτης.

Η Μαριάννα Δήτσα δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1976 μέχρι το 2013.

Πρώτα υπηρέτησε ως επιμελήτρια στην έδρα της Συγκριτικής ευρωπαϊκής και ελληνικής γραμματολογίας, στη συνέχεια ως ειδική επιστήμονας στα τμήματα Γαλλικής, Γερμανικής και Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ.
και το 1984 εντάχθηκε, μετά από κρίση, ως λέκτορας στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας
και Φιλολογίας, όπου δίδαξε το μάθημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Τον Ιανουάριο του 1994 η Μαριάννα Δήτσα εξελίχθηκε, μετά από εκλογή, στη
βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας
και τον Ιούνιο του 2001 εξελίχθηκε στη βαθμίδα του καθηγητή.

Το επιστημονικό και ερευνητικό έργο της καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων ποίησης και πεζογραφίας του 19ου και 20ού αιώνα υπό το πρίσμα της ιστορίας των ιδεών. Μείζων είναι η συμβολή της διατριβής της για τον Emile
Legrand στην έρευνα των νεοελληνικών σπουδών κατά τον 19ο αιώνα, στην οποία
ανέδειξε πλήρως το πολύπλευρο έργο του σοφού Γάλλου νεοελληνιστή μέσα από
αρχειακή έρευνα.

Καρπός της πολυετούς ενασχόλησής της με τον Σ.Α. Κουμανούδη είναι η μελέτη της Νεολογία και κριτική στον 19ο αιώνα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ερμής το 1988. Στη μελέτη αυτή εξετάζει τη διαμόρφωση της γλώσσας της κριτικής στην Ελλάδα, ενώ πραγματεύεται ένα τεράστιο υλικό από πολλές πλευρές,
στις οποίες περιλαμβάνεται η ιστορία των ιδεών αλλά και η σύγχρονη γλωσσολογική επιστήμη. Παρουσιάζονται όλες εκείνες τις διεργασίες μέσα από τις οποίες προέκυψε το πολύτιμο για τους νεοελληνιστές λεξικό του Κουμανούδη Συναγωγή νέων λέξεων.

Με τον Κουμανούδη η Μαριάννα Δήτσα θα ασχοληθεί και στο βιβλίο της Στο διάμεσο του Διαφωτισμού και ρομαντισμού. Τρεις αναφορές στα γνωστά / άγνωστα του ελλαδικού 19ου αιώνα, στις εκδόσεις Βιβλιόραμα, 2001.
Η εισαγωγή της στην σχολιασμένη και πλήρως τεκμηριωμένη έκδοση του μυθιστορήματος Λουκής Λάρας του Δημητρίου Βικέλα, που δημοσίευσε το 1991 στη σειρά Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη των εκδόσεων Ερμής, θεωρήθηκε ως η μέχρι σήμερα εγκυρότερη μονογραφία για το σημαντικό αυτό έργο. Οι αρετές της
ευρυμάθειας, της διορατικότητας, της ιστορικής γνώσης διακρίνουν και τις μελέτες της για τους Παύλο Νιρβάνα, Samuel Sheridan Wilson, συγγραφέα του μυθιστορήματος Το Παλληκάριον (1835), του Βασιλείου Νικολαΐδη, συγγραφέα του αφηγήματος Αλή -Χουρσχιίδ Μπέης, Επεισόδιον της Ελληνικής Επαναστάσεως που γράφτηκε στο Παρίσι το 1882.

Το ενδιαφέρον και η πρωτότυπη έρευνα της Μαριάννας Δήτσας για τον 19ο αιώνα εξελίχθηκε παράλληλα με τα ενδιαφέροντά της για την ελληνική και διεθνή σύγχρονη λογοτεχνία.

Από το 1983 μέχρι το 1991 ανέλαβε τη διεύθυνση του δεκαπενθήμερου Λογοτεχνικού Πολίτη και συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με
άρθρα, μελέτες, κριτικές, αναδεικνύοντας νέους συγγραφείς, επιχειρώντας μια νέα αποτίμηση των παλιότερων και συμμετέχοντας στη συζήτηση για τις ιδέες στη λογοτεχνία και για τα σύγχρονα λογοτεχνικά ρεύματα και κινήματα.

Η Μαριάννα Δήτσα αγάπησε με πάθος την ελεύθερη σκέψη, την επιστήμη
και τις τέχνες, την ομορφιά και τις ιδέες. Απεβίωσε τον Δεκέμβριο του 2023 στη
Θεσσαλονίκη.

Η Μαριάννα Δήτσα ήταν η γνωστή "Συνννεφούλα" του μακαρίτη Διονύση Σαββόπουλου.

Ο μακαρίτης ούτε μια δήλωση δεν έκανε στην αναγγελία του θανάτου της ή για να Είμαι ειλικρινής σε μια συνέντευξη του στο MEGA απλά την αποκάλεσε "τσαπερδόνα"

Είπε επι λέξη στο MEGA "μια ταινία του Τρυφώ στην οποία έπαιζε ένα βαλς, αλλά και μια τσαπερδόνα που με ταλαιπωρούσε εκείνη την περίοδο, υπήρξαν η αφορμή για να σκαρφιστώ για πρώτη φορά τα στιχάκια του τραγουδιού"

Ούτε μια λέξη για την απώλεια μιας σημαντικής για τα ελληνικά γράμματα γυναίκας την στιγμή που κονόμησε τα άντερα του από αυτήν.

Εσένα που είσαι και με το γυναικείο κίνημα και διαβάζεις και Judith Butler (λέμε τώρα) πώς σου φαίνεται η σεξιστική δήλωση του Σαββόπουλου που αποκαλεί "τσαπερδόνα" μια τόσο σημαντική γυναίκα;

Μήπως να του ρίξεις έναν ψόφο έστω και μετά θάνατον; ( εύκολακι...)

Επίσης κλείνοντας μια προτροπή Έχω...

Αγόρασε και κανένα βιβλίο ποίησης... μην επαναπαύεσαι με την "αντιγραφή/επικόλληση"

Αυτά...

Iagos

Μαριάννα Δήτσα by Iagos posted 26 October 2025 at 08:33

 

Καλημέρα σε όλους και Χρόνια Πολλά σε Δημήτρηδες και Δήμητρες, να δουν και να ζήσουν πολλές χαρές!

Πριν ξεκινήσω τη "δευτερολογία" μου με αφορμή όσα σούρνει ο @Iagos με το ποστ του ελάχιστα πιο πάνω (και) σε μένα ως μέρος μιας μεγάλης πλειονότητας που δε συμφωνεί απαραίτητα με πολλές από τις απόψεις του θα ήθελα να πω ότι του χρωστώ δύο σημαντικές χάρες, εννοώ εκτός από το γέλιο που κατά καιρούς μου έχει χαρίσει. Η μια χάρη που χρωστώ στον @Iagos είναι ότι μου έδωσε έναν καλό λόγο το καλοκαίρι που πέρασε να διαβάσω ξανά Μαρξ και όχι μόνο αλλά κυρίως Μαρξ, και αυτό ήταν πάρα πολύ καλό για μένα γιατί τον είχα διαβάσει ως φοιτήτρια και ενόσω υπήρχε Σοβιετική Ένωση όταν ήταν τελείως αλλιώτικος ο τρόπος που τον διδασκόμασταν. Έκτοτε δεν είχα ασχοληθεί και τώρα είδα και κατάλαβα πάρα πολλά πράγματα που λογικό ήταν τότε λόγω ηλικίας και λόγω επιστημονικής ανωριμότητας να μην τα έχω καταλάβει. Ήταν πραγματικά σπουδαίο αυτό και δεν μπορώ παρά να ευχαριστήσω τον @Iagos. Για το πότε θα τοποθετηθώ εδώ, όλα στον καιρό τους   Η άλλη μεγάλη χάρη που χρωστώ στον @Iagos και σε ένα δύο ακόμα μέλη μας είναι ότι με βοήθησαν τα μάλα να καταφέρω κάτι που πάλευα σε όλη μου τη ζωή και δεν. Κατάφερα να μη με νοιάζει, να μη με νοιάζει τι λένε για μένα οι άλλοι! Μπορεί να ανέβηκε το στομάχι στο στόμα μου μερικές φορές μέχρι να το καταφέρω αλλά έγινε! Απίστευτο! Ήθελα, προσπαθούσα, δε μου έβγαινε αλλά όταν διάβασα τόσους παραλογισμούς μια φορά, δυο, τρεις, πέντε, άπειρες κατάλαβα πάνω μου, βιωματικά πως ό,τι και να λένε οι άλλοι για κάποιον κακό, καλό, σωστό, λάθος, οτιδήποτε, αφορά αυτούς και όχι τον άλλο! Τέλος εποχής, λοιπόν, για μένα, και δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω από καρδιάς για τη βοήθεια αυτή.

Έτσι λοιπόν, επιστρέφοντας στο ποστ του @Iagos, η κηδεία του Σαββόπουλου έγινε με σύσσωμη την ελληνική κοινωνία πλην Λακεδαιμονίων και αυτό τα λέει όλα για την ελληνική αριστερά και τις πιθανότητές της να εκφράσει τον λαό ξανά, με την έννοια να κάνει την ψυχή του να ραγίζει από συγκίνηση και να ακολουθεί έτσι όπως κάποτε ακολούθησε. Ωμή και ακατέργαστη πολιτική εμπάθεια, αντίδραση στην ελληνικότητα του Σαββόπουλου, διχαστική μιζέρια και ανταγωνισμοί διότι ποιος είναι αυτός που θα πει "και οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το ποτό" είναι δική τους υπόθεση να επιτρέψουν ή όχι να συμβεί κάτι τέτοιο, και άλλα διάφορα έκαναν τους πολιτικούς αρχηγούς της αριστεράς να μην παραστούν. Φαντάζομαι πως ούτε και ο ίδιος ο εκλιπών θα τους ήθελε αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Γιατί ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αντίληψη ότι εκπροσωπούν ένα μέρος του συνόλου και όχι το σύνολο ενός μέρους, δεν έχω καταλάβει. Διότι οι πολιτικές αντιλήψεις των υπολοίπων είναι βρόμικες, λέει, με τον τρόπο του, ο @Iagos. Αθώος του αίματος δεν είναι κανένας απολύτως πολιτικός σχηματισμός στην Ελλάδα όμως. Ο Σαββόπουλος - προφανώς με όλα του τα στραβά - ήταν αυτός που ήταν και όσα μας έδωσε είναι τόσο σημαντικά ώστε και ο στα καθ' ημάς εκ των κατηγόρων του @Iagos να νιώθει ότι αξίζει να κάνει αναφορές στα τραγούδια του εκείνα που του άρεσαν.

 

Συμπληρώστε τη Κυρά των Αμπελιών του Ρίτσου, το μεγαλύτερο μέρος της δεν έχει μελοποιηθεί, ένα μικρό κομμάτι μόνο μπήκε στην Εαρινή Συμφωνία του Θεοδωράκη. Νιώθω μέσα μου να κυλάει η Ελλάδα όποτε τη διαβάζω. Και ο Γιάννης Μαρκόπουλος βέβαια, έχει πολλές πολύ πολύ δυνατές στιγμές.

Ακόμα και ο Δημήτρης Κανελλόπουλος!

 

Από το ποίημα όχι από αυτήν, έχει μεγάλη διαφορά  

Αλλά μια απορία έχω, πώς ξέρετε εσείς αν η Μαριάννα Δήτσα, γυναίκα του Άγγελου Ελεφάντη που έγραφε και στον Πολίτη, ήθελε να τη μνημονεύσει ο Σαββόπουλος; Το είχε πει κάπου;

Έκανε και η Judith Butler δηλώσεις για τον Σαββόπουλο;;; Επειδή από ένα σημείο και μετά, από την περασμένη Τετάρτη το μεσημέρι ήδη, έχω κουραστεί πάρα πολύ με τις συνεχείς αναφορές και με το πρωτοφανές σπρωξίδι για το ποιος και επί πόσο θα μιλήσει για τον Σαββόπουλο, ρωτώ μήπως έχω χάσει επεισόδια.

Και κάτι ακόμα συμπληρώνω, χρειάζεται να είναι ένα πρόσωπο "τόσο σημαντικό" για να μην το αποκαλούν, αμένσιωτα πάντως, "τσαπερδόνα";;; Αυτό κάνει η Judith Butler, συσχετίζει τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί του με το πόσο σημαντικό ως μονάδα είναι ένα πρόσωπο;

Ξέρετε, αυτό είναι βαθιά πολιτισμικό και υπαρξιακό βέβαια, θέλω να πω ότι μια συντριπτική πλειονότητα νιώθει τι θα πει "συχωρέθηκε" και για αυτό δε ρίχνει ψόφους μετά θάνατον ούτε το έχει καθόλου για "ευκολάκι".

 

Είπα να αποφύγω τα δύσκολα θεματάκια...

 

Ό,τι έγραψα αναφέρεται στο μέλος @bas δεν καταλαβαίνω γιατί απαντάτε αντί της ίδιας.

Η ίδια απάντησε άλλωστε με ένα αγαπημένο Μου τραγούδι.

Το παραπάνω αναφέρεται στο μέλος @bas επειδή κατά δήλωση της εδώ, στους σεξιστές ρίχνει ψόφους. Δεν θα βρω τα λόγια της... υπάρχουν εδώ...

Επειδή λοιπόν ο μακαρίτης Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε σεξιστικά για την "Συνννεφούλα" του αποκαλώντας την "τσαπερδόνα" το μέλος @bas δεν θα έπρεπε να του ρίξει ψόφο;

Παρακαλώ, μην πάτε πάλι στα μηχανήματα να βρείτε τον ορισμό του σεξισμού... τα Ε/έχουμε λύσει αυτά από την περίοδο του καλοκαιριού...

Iagos

Napoli, 1950 , Guido Giannini. by Iagos posted 29 September 2025 at 14:22