Ειδήσεις

@Captain_Morgan τώρα που ετάφη ο μακαρίτης, και μάλιστα με επικήδειο πρωθυπουργού, όχι παίξε γέλασε κηδεία, επιτρέψτε Μου να συνεισφέρω στην συζήτηση.

Ο αποθανών δούλος του Θεού Διονύσιος Σαββόπουλος δεν σχετίζεται παρά ελάχιστα με την γενιά Μ/μας. Θέλω να πω ότι οι "του εξήντα οι εκδρομείς" η γενιά του μακαρίτη δηλαδή, είναι η γενιά που γεννήθηκε μέσα στην ναζιστική κάτοχη και έζησε τη νεότητα της στην δεκαετία του εξήντα.

Αυτή η γενιά ένιωσε προδομένη από τον μακαρίτη.

Οπότε δεν πολυ-καταλαβαίνω τι εννοούν κάποιοι όταν λένε κλαίμε για τον Σαββόπουλο των νεανικών Μ/μας χρόνων.

Γιατί ο Σαββόπουλος της δικής Μ/μας γενιάς ήταν ο Σαββόπουλος του "Τραπεζάκια έξω" , όπου εμπεριέχεται και ο εθνικιστικός στίχος "είτε με τις αρχαιότητες, είτε με ορθοδοξία, των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία"

Η δική Μ/μας η γενιά, εκείνων τουλάχιστον που είχαν πολιτική μόρφωση, καταλαβαίνε από το ογδόντα ότι ο μακαρίτης το έστριβε το παιχνίδι.

Προσωπικά δεν Μου προκάλεσε καμία έκπληξη που το πήγε τέρμα δεξιά.

Τέρμα δεξιά πήγαν μαζί του και οι πενθούντες τον νεανικό τους αρλεκίνο...Νιόνιο...

Έτσι πάνε αυτά...

Σήμερα η "Τέρμα Δεξιά και ΣΙΑ ΑΕ" αποχαιρέτισε με τιμές έναν δικό της άνθρωπο.

Να είναι καλά να τον θυμούνται...

Νομίζω ότι το παρακάτω είναι η πιο δυνατή καλλιτεχνικά στιγμή του.



Iagos

 

@Iagos, για σας δε γνωρίζω, της δικής μου γενιάς τα πρώτα μουσικά σκιρτήματα ήταν με Beatles, Doors, Gloria Gaynor, Simon & Garfunkel και Christofe - Oh mon amour, που γράφαμε από δίσκους 33 στροφών σε κασέτες και ο μόνος τρόπος που είχαμε για να το πετύχουμε αυτό ήταν να πλησιάσουμε πολύ κοντά το χάι τεκ πικάπ στο κασετόφωνο και να κρατάμε τις ανάσες μας όσο έγραφε.

Αλλά μετά ο Σαββόπουλος έβγαλε τη Ρεζέρβα και μας συγκλόνισε, γιατί τραγουδούσε πράγματα που είχαμε μόλις μυριστεί, πράγματα ηρωικά που θα θέλαμε να είχαμε γνωρίσει περισσότερο, να έχουμε ζήσει και ρουφήξει, αλλά είχαμε έρθει αργά, τους τελευταίους τίτλους τέλους μόλις και μετά βίας είχαμε προλάβει. Έτσι, όταν ο Σαββόπουλος έβαλε μπροστά μας το συναίσθημα εκείνων των καιρών βεβαίως και τον νιώσαμε και τον κάναμε δικό μας. Τον τραγουδήσαμε, πολύ, και μάθαμε να παίζουμε κιθάρα παρακολουθώντας τον.

Για αυτό όταν τον Σεπτέμβριο του ’83 πήγαμε στη συναυλία του στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, τον κάναμε δικό μας, και της γενιάς μας πια και ας ήταν σε ηλικία των γονιών μας. Τον προτιμήσαμε από τον Κηλαηδόνη, που είχαμε πάει στο πάρτι του στη Βουλιαγμένη λίγες εβδομάδες νωρίτερα και ήταν και ο Σαββόπουλος εκεί.

Πέραν τούτων όμως και ανεξαρτήτως ημών, ήταν, θεωρώ, ο πλέον εκλεκτικιστής λαϊκός καλλιτέχνης μιας εποχής που έτσι και αλλιώς ανακάτευε τα πάντα σε μια λαχτάρα να προλάβει να ζήσει, "μαζί και ταυτοχρόνως", όλα όσα είχε χάσει επί δικτατορίας που εδώ όλα ήταν κολλημένα στην ξέρα αλλά ο κόσμος γύρω της άλλαζε με απίθανη για τα τότε δεδομένα ταχύτητα. Δεν έχει σημασία αν αντέγραφε, πολύ συνηθισμένο από τον καιρό του Βιργίλιου άλλωστε, που ξαφνικά στη δεκαετία '90 [ειρωνεία] τον έκανε τσακωτό η αριστερά, που πράγματι, ποτέ της δεν αντέγραφε [τέλος ειρωνείας] και ούτε βέβαια έπαιρνε εντολές από κανέναν ακόμα και σε υπαρξιακά κρίσιμα θέματα. Σημασία για μας είχε ότι με πέντε στίχους του και τη μουσική του άνοιγε ορίζοντες, άνοιγε συναισθηματικές πληγές και τις έκλεινε την ίδια στιγμή και σου έδινε να καταλάβεις τα πάντα όλα, με μουσική, με λέξεις και πώς τις τόνιζε και με νοήματα. Με εικόνες σουρεαλιστικές, με αλληγορίες, με χειμαρρώδεις διηγήσεις, παραληρηματικές, ανελέητες, άλλοτε να σβήνουν σαν τζαζ και άλλοτε να καρφώνονται και να μην φεύγουν από το νου με τίποτα. Μουσικές που συνέδεαν την Ελλάδα της μικρασιατικής μουσικής μονωδίας με τη δυτική μελωδία και αντίστιξη, την δική μας Ανατολή με την από εμάς εκλαμβανόμενη Δύση, την στρατευμένη με τη θυμόσοφη Ελλάδα, την εφηβική αυθάδεια της εξέγερσης με την πατρική τρυφερότητα, τον καυστικό στίχο με την τρυφερότητα στη μουσική του, με ήχους αλλοπρόσαλλους, άγριο ροκ, μετά λαϊκό, μετά τσάμικο και λίγο βαλσάκι και ζεϊμπέκικο και μπαλάντα μελωδική κι εμβατήριο που σε τίναζε στον αέρα.

Σήμερα, ήμασταν όλοι εκεί. Εκτός από μερικούς λίγους που τέθηκαν εκτός πάνδημου πένθους. Μια χαρά έτσι διότι αν έχει ένα καλό η εποχή μας είναι ότι πέφτουν οι μάσκες και γνωριζόμαστε.