Ερωτική Ποίηση

...
Στο κατάστρωμα βολοδέρνεις
Ψάχνοντας να ανακαλύψεις
Με την πυξίδα τον προορισμό σου
Όχι, δεν θα τον βρεις
Δεν είναι τόσο εύκολο
Ευκολότερο είναι να φιλήσεις
Αγαπημένα δάχτυλα
Βουτηγμένα στην αφή των χαδιών
Καθώς πλέκονται στις τούφες των μαλλιών σου
Κι έπειτα να σηκωθείς και να ευχαριστήσεις τα κύματα
Που σε προστάτευσαν από ξέρες και βραχονησίδες
Ερωτεύεσαι συχνά καράβια
Γιατί από παιδί ήσουν άγκυρα.

| Μαίρη Πέστροβα | απόσπασμα από το ποίημα “Παιδί άγκυρα” | via fractal |

 

Το στόμα σου
γεύση από άγριο καρπό,
κάτι που σκάει στον ουρανίσκο
και αφήνει το αίμα να σιγοβράζει.
Οι κινήσεις σου
νωχελικές στην αρχή,
σαν να παίζεις με το εύθραυστο όριο
ανάμεσα στο θέλω και στο τώρα.
Το κορμί σου,
μια χώρα σε διαρκή εξέγερση.
Σμίγω πάνω σου με την ακόρεστη ορμή
εκείνου που αρνείται την αναμονή.
Η επιδερμίδα σου
κοχλάζει στη λαβή των δαχτύλων μου.
Μυρίζει αμαρτία και υποταγή,
κάνει τα χέρια να χάνουν κάθε κανόνα.
Λιποψυχώ μπροστά σε τέτοια συντριβή,
κι ό,τι κρατούσα για εμένα
σου το παραδίδω
μέσα στην έκσταση της επαφής.
Γίνομαι ανάσα σου
καθώς σκορπίζεσαι σε ήχους
που ξεσπούν σε παραλήρημα
με κάθε σου σύσπαση.
Αυτή η νύχτα,
καμιά λύτρωση,
μονάχα σώματα που ξεχειλίζουν
χωρίς μέτρο.

Άναρχα Σώματα
Αντώνης Μαρκάκης

 

Λ α χ τ α ρ ώ...
ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. .
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου.
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό..
ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΒΓΑΖΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ.
Και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ
και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν.
.ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΡΩΙ,
αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου,
τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου. .
.ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΩ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ.
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός.
Και να ’μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο.
Και να ’μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς.
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου.
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου.
Και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου....
ΚΑΙ ΝΑ Σ’ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΙΑΝΕΙ ΑΓΩΝΙΑ.
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς.
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω...
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς.
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής. Και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου.
Και να προσπαθώ να σου δίνω ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου
γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο.
Και να σου λέω την αλήθεια, αν και κατά βάθος δε θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής,
γιατί ξέρω πως το προτιμάς....

Σάρα Κέιν (3 Φεβρουαρίου 1971-20 Φεβρουαρίου 1999)
Μετάφραση Τζένη Μαστοράκη

 

Πάμπλο Νερούδα: Σ`αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω με άλλον τρόπο

"Κυρά μου πολυαγαπημένη, μεγάλη λαχτάρα πέρασα γράφοντας ετούτα τα κακώς λεγόμενα σονέτα που πολύ με πόνεσαν και μου στοίχισαν, αλλά η χαρά να στα προσφέρω είναι πιο μεγάλη κι από να λιβάδι. Όταν το πρωτοσκέφτηκα, ήξερα καλά πως στο πλάι του καθενός, από εκλεκτική στοργή και κομψότητα, οι ποιητές όλων των εποχών έβαλαν ομοιοκαταληξίες που ήχησαν σαν ασημικό, κρύσταλλο ή κανονιά. Εγώ με πολλή ταπεινοσύνη, έφτιαξα ετούτα τα σονέτα από ξύλο, τους έδωσα τον ήχο απ αυτήν την αδιάφανη και καθάρια ουσία, κι έτσι πρέπει να φτάσουν ως τα αυτιά σου. Εσύ κι εγώ περπατώντας σε δάση κι αμμουδιές, σε λίμνες χαμένες, σε στάχτινα πλάτη, μαζέψαμε κομμάτια από καθάρια ξυλεία, από τάβλες αφημένες στο πηγαινέλα του νερού και της αλλαξοκαιριάς. Από τέτοια απαλότατα απομεινάρια κατασκεύασα, με τσεκούρι, μαχαίρι, σουγιά, ετούτα τα ξυλουργήματα του έρωτα και σκάρωσα μικρά σπιτάκια των δεκατεσσάρων σανιδιών για να ζουν μέσα σ αυτά τα μάτια σου που λατρεύω και υμνώ.

Με τέτοιο ερωτικό αιτιολογικό σου παραδίνω αυτήν την κεντουρία ξύλινων σονέτων, που μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους γιατί εσύ τους έδωσες ζωή."


Σονέτο 1


ΜΑΤΙΛΝΤΕ, όνομα από κρασί ή φυντάνι ή πέτρα,

απ’ ότι η γη γεννάει κι ότι κρατάει,

λέξη που στ’ άξαιμά της ξημερώνει,

που σκάει στο καλοκαίρι της των λεμονιών το φέγγος.


Στ’ όνομα αυτό ξύλινα τρέχουν πλοία

ζωσμένα από μελίσσια φωτιάς γαλάζιο σκούρο,

κι αυτά τα γράμματα είναι νερό ενός ποταμιού

που στη καμένη ξεχειλάει καρδιά μου.

Ώ ξέσκεπο όνομα κάτω από κάποιο αγιόκλημα

καθώς η πύλη μιας στοάς αγνοημένης

που με την ευωδιά συγκοινωνεί του κόσμου!

Κατάκλυσέ με, με το πύρινό σου στόμα,

ψάξε με αν θες με τα νυχτιάτικά σου μάτια,

μα άσε με στ’ όνομά σου να πλέω και να κοιμάμαι.


Σονέτο 66


ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ παρά γιατί σε θέλω,

μα απ’ το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω

κι απ’ το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,

περνώ απ’ το παγερό στο πυρωμένο.

Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,

σε μισώ μα γι’ αγάπη σου προσπέφτω,

κι είν’ της αθώας αγάπης μου το μέτρο

σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος

την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,

ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.

Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω

και πεθαίνω απ’ αγάπη αφού σε θέλω,

σε θέλω αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.


" Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτα σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.


Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από που και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια :
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,


παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια”.


Πηγή: Από τις 4 στις 5

 

Λυσιμελής πόθος

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν' αγγίζω ούτε μιά σκιά απ' το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα 'θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή την μάταιη ελπίδα
να επιζώ σε μιά τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή.

Τίτος Πατρίκιος _ Λυσιμελής πόθος _ εκδόσεις Κίχλη

 

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Έρωτας, Ντίνος Χριστιανόπουλος ​

 

Το ποίημα αυτό, του Ντίνου Χριστιανόπουλου, έχει ανέβει μέχρι τώρα 14 φορές στο φόρουμ  

 

Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως.
Χαρακτηριστικός, ωστόσο, ο αριθμός των φορών της επιδραστικότητας του Χριστιανόπουλου.

 

Μα το έχω βάλει

 

Αμ κι όμως.....στο τέλος

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Το κορμί και το σαράκι
[...]
απ' όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;
[...]
Μικρά ποιήματα, Ιανός, 2004