Άκου και νιώσε με...

Συχνά, αν όχι πάντα, κυκλοφορώ στον δρόμο ή στο μετρό ακούγοντας μουσική από ένα mini MP3 player. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μπαίνοντας στο σπίτι είναι να ανοίξω το ραδιόφωνο.
Δεν έχω γνώσεις μουσικής μα για μένα η μουσική είναι η ζωή μου, πέρα από τα αυτονόητα που χρειάζεται κάποιος για να επιβιώσει (νερό, τροφή).

Έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να λικνίζεται στην αποβάθρα του μετρό. Με δυσκολία συγκρατιέμαι να μην αρχίσω να χορεύω. Και αναρωτήθηκα γιατί. Τι είναι αυτό που μας κάνει να χαλιναγωγούμε την επιθυμία μας να κινηθούμε στον ρυθμό της μουσικής που ακούμε;

Πέρα από την παράταξη σε γραμμές μουσικών φθόγγων (νότες), η μουσική είναι μια πρωτογενής γλώσσα ήχων που εκφράζει συναισθήματα ή καταστάσεις. Ως τέτοιος τρόπος έκφρασης συναισθημάτων και προσωπικών καταστάσεων εισπνέει από μέσα μας και εκπνέει πάλι μέσα μας. Ο χορός είναι η εικονογραφία αυτού του ψυχικού μας κόσμου προς τα έξω. Κάτι τόσο προσωπικό είναι δύσκολο να γίνει δημόσιο θέαμα για μας τους ερασιτέχνες. Αν άρχιζα να χορεύω στην αποβάθρα, σίγουρα θα με περνούσαν για τρελή. Ήδη είχα τραβήξει αρκετά βλέμματα λικνιζόμενη ακούγοντας το “Malaguena” από τον Sandoval. Είναι παράδοξο όμως πόσο έντονα εκφραζόμαστε σε ένα συμβατικό κλαμπ όπου όλοι οι θαμώνες κάνουν το ίδιο. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις μια από αυτές τις μέρες, ήρθε και ο συρμός του μετρό.

Οι σκέψεις όμως του πως η μουσική είναι μέγιστη έκφραση του εαυτού μας και πως αυτή ερμηνεύει τον ψυχισμό μας, δεν με αφήνανε να κοιμηθώ τα βράδια. Είμαι υποχρεωμένη να γράψω για την μουσική που υπάρχει σε όλους μας μέσα από την έκθεση δικών μου παραδειγμάτων.

Δακρύζω ακόμα όταν ακούω το μουσικό ψυχογράφημα κάποιου φίλου. Όταν το πρωτάκουσα δεν είχα δει καν την εικόνα του. Όμως ένιωσα αυτόν τον (α)γνώστον. Ένιωσα αυτά που ήθελε να μου δείξει εκείνη την στιγμή. Αγωνία, πίκρα, λαχτάρα για ζωή και απόλαυση. Η μουσική έγινε αγωγός ψυχικών κυμάτων. Εγώ δέκτης και ο «άλλος» πομπός.
Θα μπορούσα να συνομιλώ μέσω της μουσικής και του τραγουδιού.

Θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα να μου τραγουδά το “Captive Honor” των Megadeth.
Ladies and gentlemen of the jury,
Have you reached a verdict?

Yes, we have your honour, we find the defendant guilty!
On all counts for crimes against all humanity.

Οργή, θυμός, επανάσταση στην ηλικία των 17. Κρίθηκα ενοχή για όλα τα εγκλήματα της ανθρωπότητας. Από τότε  

Κάθε συναίσθημα έχει τη μουσική του. Κάθε ψυχική ανάταση, εκτόνωση μπορεί να βρει έκφραση μέσα από την μουσική.

Αναρωτιέμαι αν διαβάζουμε αρκετά τον άλλον μέσα από τις μουσικές του επιλογές εκείνης της δεδομένης στιγμής. Πολλές φορές αυτό που δεν λένε τα μάτια ή τα χείλη το λέει η μουσική μας. Και έρχεται συχνά σε μας αναλλοίωτο, κατευθείαν από το ασυνείδητο. Μουρμουρίζουμε το ρεφραίν ενός τραγουδιού και δεν ξέρουμε γιατί μας έχει κολλήσει. Συχνά στο γραφείο τραγουδώ «ένα το χελιδόνι και η άνοιξη ακριβή…». Ποτέ δεν κάθισα να σκεφτώ γιατί τραγουδώ αυτό το συγκεκριμένο. Αν το βάλω κάτω να το αναλύσω είμαι πεπεισμένη ότι θα βρω την πηγή του. Όπως πεπεισμένη είμαι πως τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Δεν θα είναι τυχαίο αν ακούσετε την υποτακτική σας να τραγουδά το «Wrapped around your finger” των Police.

I will turn your face to alabaster,
Then you'll find your servant is your master
And you'll be wrapped around my finger.
I'll be wrapped around your finger.

Ούτε τυχαίο αν ο Κύριος σας τραγουδά αυτόν τον καιρό

Σκύλα με ‘κάνες και λιώνω,
μες στην σκοτεινιά με πόνο
Σκύλα με ‘κάνες κομμάτια
Με τα δυο σου μαύρα μάτια.

Αντιλαμβάνεστε τι μήνυμα σας περνάει ο σύντροφο σας όταν ακούει Megadeth “1000 times goodbye”; Ποια ενδόμυχη σκέψη του εκτονώνει μέσα από αυτό το καταιγιστικό τραγούδι;

Goodbye 1000 times goodbye
The thought never crossed my mind
That this would be my last goodbye
Let me put pennies on your eyes
And kiss your lips one last goodbye
My love 1000 times goodbye

Τι στοιχεία πέρα από τα λεκτικά δεχόμαστε (ως δέκτες) για να ερμηνεύσουμε έναν άνθρωπο; Υπάρχει η γλώσσα του σώματος. Ας προσθέσουμε και την γλώσσα της μουσικής.


Ακούγοντας το“Finlandia”- Sibelious συνειρμικά μου έρχεται στο νου η γαλήνη πριν την θηριωδία. Ο ρυθμός αργός με εξάρσεις. Τον κύκλο του κυνηγιού. Η ήρεμη παρατήρηση του θύματος από τον κανίβαλο. Το ακούς πριν βγεις έξω έτοιμος για όλα, για το πάρτυ της ζωής σου.

Και κάπου εκεί...

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού

Στην μέση του δρόμου, κάπου στην Πειραϊκή, χόρευα μαζί σου το «Βαλς» του Μ. Ρασούλη. Σχεδόν με νανούριζες όπως τότε μωρό ακόμα νανουριζόμουν μόνη μου στην κούνια με ένα περίεργο μουρμουρητό να βγαίνει από τα χείλη μου. Ίσως να ήταν η μουσική αυτού του τραγουδιού. Περίεργο να ξεπηδά η θύμηση της ζωής μας από το βάλσ(αμο) ενός νανουρίσματος.

Η μουσική και η ερμηνεία της είναι καθαρά υποκειμενική και γι’ αυτό έχει μόνο αλήθεια μέσα της. Όπως υποκειμενικά είναι όλα αυτά που έγραψα παραπάνω αλλά είναι οι δικές μου αλήθειες. Χωρισμοί, δεσμοί, θάνατοι, χαρές, λυπές σε όλα με συντροφεύει η μουσική.

Είμαι σαν την φλόγα του λύχνου που καίει τον αέρα της μουσικής και όμως λικνίζεται σε κάθε φύσημα του.

Αστάρτη

Υ.Γ. Ο Κομφούκιος έλεγε πως:

Όταν φτάνεις σε έναν τόπο και θέλεις να κατανοήσεις τον πολιτισμό που υπάρχει εκεί, πόσο βαθύς ή ρηχός είναι. Τότε άκου τη μουσική του...Θα μάθεις τα πάντα για τον τόπο αυτό.

Γι’αυτό και λέω: Μίλησε μου μέσα από την μουσική και θα σε ακούσω.

 

Αγωνιώδης κραυγή νομίζω εγώ  

Το ίδιο κι εδώ νομίζω . Πολύ καλό κείμενο      

 

Όχι κραυγή αλλά ψίθυρος. Όχι απαίτηση αλλά παράκληση.
Σε ευχαριστώ.

Επί τούτου όμως πως αγγίζει η μουσική τα δικά σας αυτιά;

Αστάρτη

 

Πολύ ενδιαφέρον post Astarty  
Για εμένα η μουσική εκφράζει συναισθήματα είτε συνοδεύεται από στίχους είτε όχι. Δεν μπορώ να σκεφτώ άνθρωπο που δεν αρέσκεται σε έστω ένα είδος μουσικής. Θυμάμαι τη μουσική να με συνοδεύει σε όλες τις φάσεις τις ζωής μου μέχρι τώρα. Από τα άγχη των σχολικών χρόνων, στο διάβασμα, να γίνεται σύνθημα στις προσωπικές μου επαναστάσεις και στις έντονες συναισθηματικές μου καταστάσεις, να γίνεται απαραίτητη συντροφιά στις σκοπιές στο στρατό, μέχρι και στο δρόμο προς και από τη δουλειά. Να με ρίχνει να με εξυψώνει. Να είναι η πνευματική τροφή μου. Δεν είναι τυχαίο πως το άκουσμα μιας μελωδίας μπορεί να προκαλέσει τόσο έντονα συναισθήματα. Ίσως έχετε ακούσει περιπτώσεις ασθενών που ξύπνησαν από κώμα βάζοντάς τους να ακούν τις αγαπημένες του μελωδίες.
Για ποίο λόγο; Δεν με ενδιαφέρει να το εξηγήσω και αυτό, σε μια εποχή που τα πάντα έχουν αρχίσει πλέον να εξηγούνται θα κρατήσω τη μουσική σαν κάτι το μαγικό. Δεν ενδιαφέρομαι από πού πηγάζει η μαγεία της ούτε αν έχει κάποιο σκοπό. Ίσως να έχει σκοπό να εκφράσει τα συναισθήματα του συνθέτη όπως και του ακροατή. Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο λόγος;
Αν και τώρα που ακόμη παραμένω αυτοδίδακτος δεν με ενδιαφέρει να την ερμηνεύσω με νότες (ίσως βέβαια θα έπρεπε   ), με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και αν αυτό που βγαίνει με εκφράζει.

 

μερικες φορες μας απασχολουν πολλα πραγματα και το μυαλο βρισκεται εξαντλημενο . Η μουσικη που ειπλεγουμε αναλογα με την διαθεση μεταφερει την σκεψη σε μια φαντασιωση , σε ενα ονειρο διχως να κοιμομαστε .. εκει ξεκουραζεται το μυαλο . Πολλες φορες παιρνω το πλοιο για την Αθηνα επειδη λαχταρω το CD μου στο καταστρωμα επι ωρες να βυθιζομαι σε σκεψεις ευχαριστες ..... το μεγαλο προσον ειναι οτι σε ενα πλοιο που κουνιεται κανεις δεν παιρνει χαμπαρι το λικνισμα ... συνηθως οι αποβαθρες του ηλεκτρικου ειναι ποιο σταθερες ....ενω καποτε καποιος ηλικιωμενος πριν χρονια , μου παραπονεθηκε στον ηλεκτρικο οτι το θεωρουσε προσβολη να ακουω μουσικη αγνοωντας τους γυρω μου ...

Ελπιζω βεβαια Ασταρτη να μην εννοεις κατι τετοιο   ..... http://img.pathfinder.gr/clubs/files/72200/1.mpg

 

Γλυκέ μου isnogood πολύ καλό! Όμως αν και ονειροπόλα ξέρω πάντα που βρίσκομαι;-)
Κάτι τέτοια μόνο ο Χάινριχ έχει την χαρά.

Φιλικά
Αστάρτη

 

...Αλλάζουν όλα εδώ πάνω με ορμή τι να καταλάβουμε οι φτωχοί ....
Σαββόπουλος .

Ακούω Σαββόπουλο όταν με πιάνει η Κνιτική μου διάθεση.

Τάλαντο μεγάλο να ταλαντεύεται ( λικνίζεται ) κανείς με χάρη.

Παλιά πριν τα εμ πι θρι, αγοράζαμε δίσκους βινυλίου το οποίο πριν το ανακαλύψουν οι λαιφσταίλερς το είχε ανακαλύψει ο Πατσιφάς ο Μάτσας και η Κολούμπια . Όποτε έπαιρνα ένα νέο δίσκο λοιπόν του έβγαζα το εξώφυλλο ήταν σαν να έγδυνα μια γυναίκα και ετοιμαζόμουν να την απολαύσω .Μέσα μου θα έλεγε κάποιος ότι λειτουργεί η ίδια σχέση με τον έρωτα και τα ρούχα.

Δεν κάνεις με τα ρούχα έρωτα όπως δεν ακούς ένα δίσκο με το εξώφυλλο. Η τελετουργία όμως του ντυσίματος και του γδυσίματος αποτελούν τα βασικά συστατικά της ερωτικής μαγείας.

Η αγαπημένη μου μας έδωσε απλόχερα εικόνες και ήχους μιας μουσικής που υπήρξε και υπάρχει μέσα μας, ενός χρόνου που δεν έφυγε, αλλά σταμάτησε μαγικά.

Και λικνιζόμενη ενδύεται τα ρούχα των ήχων που κάποτε ακούστηκαν, αλλά δεν χάθηκαν γιατί ακόμη ταξιδεύουν πολύ μακριά, βαθιά μέσα μας...

Όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές το τραγούδι προχώρησε

«Για πες μου μήπως ξέρεις για αυτή που σου μιλώ...» λέει ο Σαβόπουλος Μα απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα περαστικό ραδιόφωνο φωνάζει «Just a silly little dream we had...» και ο Σαββόπουλος του απαντά « Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού...» και αυτό επίμονο ανταπαντά «It never would have worked out, right?...» μα ο Νιόνιος γνωστός πεισματάρης το κόβει και του ρίχνει την χαριστική βολή «Και εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή ...» . Πεισματάρης και ο Σκίπ Εντγουιν του λέει «I never would have called but those old clouds...» και τότε ο Νιόνιος καλεί την «Συννεφούλα» τη «Συννεφούλα του..» «Είχα-είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου ...» την αρπάζει ο ρομαντικός Χάινριχ που από ξανθιά γκάου μπάου έγινε «δεκαεξάρης και γαμάει τα Λύκεια» και το μεταλλάσσει σε βροχή από νότες που καθώς πέφτουν σαν να λένε «Ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου ...».«Ηλιος εσύ…»

«Ας κρατήσουν οι χοροί » λοιπόν και τα λικνίσματα μέχρι «η αγαπημένη σας χορεύτρια να σκύψει στην μεριά του Τάσου και με μάτια κλειστά ας τραγουδήσουν αγκαλιά .... «It never would have worked out, right?...»...» «Wrong!»

 

Πολύ ρομάντζο ΧφΚ και ο σαββόπουλοσ εγραψε <<ι να τα κανω τα τραγοδια σας ειναι πολυ ζαχαρωμενα ταιριαζουν για σοκολατοπαιδα μα δε ταιριαζουνε για μενα>>         

 

Δεν το έγραψε ο Σαββόπουλος αυτό αλλά ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ο Σαββόπουλος απλά του έβαλε μουσική . Απεναντίας ο Σαββόπουλος έγραψε το «κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»

Χάινριχ

Υ.Γ. Απαντάει ο αγαπημένος μου μέσω εμού. Είναι πολύ απασχολημένος;-)

 

Να πω και εγώ αυτό που πιστεύω και αν σας φανεί βαρύ να με συγχωρέσετε:
Πιστεύω ότι η μουσική έχει δύο καταπληκτικά στοιχεία που τα βρίσκεις μόνο στον κινηματογράφο: το ρυθμό και την πλοκή.

Ο ρυθμός είναι αυτός που σε παρασέρνει (όπως λέει η Astarty) και σε κάνει να απογειώνεσαι. Παρασύρεσε σε κάτι που καλά-καλά δεν το ξέρεις, τουλάχιστον δεν το ξέρεις σε βάθος. Και δεν χρειάζεται να το μάθεις. Μόνο του έρχεται και λίγο-λίγο σου κάνει γνωστό τις ιδιαιτερότητές του, τα χαρακτηριστικά του. Το τραγούδι δεν εννοεί, αλλά υπονοεί. Για αυτό το λόγο είναι Τέχνη. (Μιλάμε πάντα για τα καλά τραγούδια και όχι αυτά που φτιάχτηκαν στο πόδι. Αυτά τα τελευταία διαρκούν όσο μια αυγή, όπως λέει και μια γαλλική παροιμία.)

Ο μουσικός σκοπός σου μιλά για πολλά πράγματα, αλλά κυρίως σε μεταφέρει σε μια άλλη διάθεση. Αν διαβάσεις και λίγο κάτι για το πως γράφτηκε ή για το δημιουργό του, τότε σε βάζει στο μύθο του. Όπως στο μύθο του σε βάζει και ο στίχος. Και εδώ έχουμε την πλοκή. Για παράδειγμα: "Δική μου είναι η Ελλάς, με την καταντιά της γελάς/της λείπει το ένα της ποδάρι, και συτοί το παίξανε στο ζάρι" (παλιό ρεμπέτικο, τραγουδισμένο από τη Ρόζα Εσκενάζι) σου μιλά για όλη τη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας και σου κλείνει το μάτι, σε προτρέπει να κάνεις κάτι ενάντια σε αυτή την κατάντια, σε συγκινεί και σου λέει να αγανακτήσεις.

Μπορεί να το καταλάβεις πλήρως τη δεύτερη ή την τρίτη φορά. Δεν πειράζει!! Ένα καλό τραγούδι ακούγεται παραπάνω από μία φορά.

Τώρα οι ακροατές. Μπορεί να είναι παθητικοί καταναλωτές, μερακλωμένοι για το τίποτε ή για την ονείρωσή τους. Μπορεί να είναι ενεργητικοί: να τραγουδούν, να ονειρεύονται ακούγοντας τα κομμάτια, να χορεύουν, να επικοινωνούν με τους άλλους, να δημιουργούν κλίμα. Μου έχει συμβεί σε συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών να μιλώ με ανθρώπους που δεν ήξερα, σα να είναι παλιοί φίλοι μου, ανθρώπους που δεν έχω επαφή ακόμα, όμως το πως συμπεριφέρονταν (πιθανότατα και εγώ) μας έκανε μια παρέα. Ήταν σαν να τους ξέρω, τους έβλεπα ερωτικά, όχι πρόστυχα.

Με τη μουσική ξεχνιέμαι, μόνο με αυτή μπορώ να δουλέψω, ταξιδεύω. Όταν πηγαίνω σε κάποιο νέο μέρος αγοράζω κάποια cd, κατά προτίμηση λαϊκής ή παραδοσιακής μουσικής τους.

(Σε ευχαριστώ Astarty που μου έφωσες την ευκαιρία να εκφραστώ. Πάντα τους χαιρετισμούς μου στο αγαπητό αγαπημένο σου. Ελπίζω να τα πούμε από κοντά σύντομα.)

 

οκ κατάλαβα

 

Απάντηση: Άκου και νιώσε με...

Τι ωραιο θεμα και τι ενδιαφερουσες προεκτασεις που εχει!
Δεν θα μπορουσα να ζησω χωρις μουσικη.
Ισως να ειναι και ο μοναδικος τροπος που μας εχει απομεινει για να εκφρασουμε ανετα και με ακριβεια τα συναισθηματα μας.
Η μουσικη που ακουμε μας προδιδει συναισθηματικα.Σιγοψιθυριζοντας ενα τραγουδι δεν μπορεις να κρυφτεις απο καποιον.Γινεσαι ανοιχτο βιβλιο.Δεν μπορεις να την αποφυγεις.Αν τη εχεις μεσα σου λειτουργει ως το τελειοτερο συστημα αρχειοθετησης των στιγμων του παρελθοντος.Ολα τα ομορφα,τα ασχημα,τα σημαντικα και τα ασημαντα συνδεονται με καποιο κομματι,και ως δια μαγειας αρχιζεις να μουρμουρας ενα σκοπο.Καποιoi σε ακουν,αλλοι δεν δεχονται το ερεθισμα,αλλοι παλι σε κοιτουν και σου σκανε χαμογελο.τι ομορφος τροπος επικοινωνιας!
Πολυ ευχαριστη στιγμη η αναγνωση του θεματος σου.
Everybody's looking for something.
Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them to be abused.
I wanna use you and abuse you
I wanna know what is inside you.
Sweet dreams by Eurythmics.
Αφιερωμενο σε ολο το forum.